woensdag 31 maart 2010



Mantelzorg

Mijn moeder was al vroeg weduwe, op haar 55ste, maar ze had zich voorgenomen dat ze, als ze ouder werd, nooit bij één van haar kinderen in zou willen wonen. Ze had ervaring met een inwonende moeder. "Je blijft altijd een dochter", was haar redenering en dat wilde ze geen van haar kinderen aandoen. Toen mijn grootmoeder dement werd, heeft op een keer de huisarts 'bevolen' dat mijn grootmoeder een tijd elders werd ondergebracht, omdat mijn moeder er zelf onderdoor dreigde te gaan. Natuurlijk had uiteindelijk mijn moeder ook meer aandacht en zorg nodig, buiten de thuishulp die ze kreeg. Die extra aandacht en zorg kwam vooral neer op een jongere zus van mij, die nou eenmaal het dichtste bij woonde. Die heeft ook geleerd wat mantelzorg in de praktijk kan betekenen.

Nu we hard aan het bezuinigen moeten slaan, komt ook de AWBZ weer in beeld, die zo vreselijk duur is. En dan wordt er weer eens een oud stokpaardje van stal gehaald door Actiz, de koepelorganisatie van instellingen in de thuis- en ouderenzorg. Trouw schrijft: Voorop staat dat iedereen die echt niet zonder thuis- of ouderenzorg kan, daarop moet kunnen blijven rekenen. Maar niet eerder dan nadat in eigen kring een oplossing is gezocht, bijvoorbeeld door het inschakelen van een familielid of buur (mantelzorg). Voor de instellingen blijft er gelukkig werk, want die gaan dan de mantelzorgers helpen: De professionele zorgverlener moet daarbij vooral ondersteunen, coachen en kennis overdragen, zodat de uiteindelijke inzet van de professional beperkt blijft. Een deel van de vrije tijd die de mantelzorgers toch al opgeven, moeten ze dan ook nog eens besteden aan het luisteren naar de ondersteunende, coachende en kennisoverdragende professionals.

Hier en daar zal best wat overbodige, misschien zelfs onnodige zorg verleend worden. Ik denk ook dat de meeste mensen bereid zijn gratis en toch voor niets hand- en spandiensten te verlenen aan familieleden, vrienden of buren, die dat een tijdje of voorgoed nodig hebben. Maar als we veel meer reguliere zorg gaan overhevelen naar de mantelzorg, moeten we na een tijdje de ggz extra gaan bemannen omdat die mantelzorgers met een burn-out op bezoek gaat krijgen. Mijn demente moeder had zeven kinderen die het bezoek aan haar in het verzorgingshuis konden verdelen, maar zo'n situatie is niet erg gebruikelijk meer. Als ik aan de beurt was kostte mij dat 2 keer ruim 2 uur reistijd. Dat was geen probleem, want ik werkte toen al parttime en ging op een vrije dag. Ik hoefde ook niet met huisgenoten rekening te houden, maar niet iedereen kan zich zo gemakkelijk vrijmaken.

Gaan de indicatie-instellingen nu criteria opstellen, zoals:
- maximum reistijd tot zorgbehoevend familielid;
- minimale zorgkunde van mantelzorger;
- minimale geschiktheid zorgkunde aan of bij te leren;
- minimale zorgplicht voor eigen huishouden;
- minimale coachbaarheid;
- maximale hoeveelheid eigen geld dat aan mantelzorg besteed wordt?
En als je al heel lang in onmin hebt geleefd met het zorgbehoeftige familielid komt die brave jongeman van de EO langs om dat op te lossen met 'Het Mantelzorgdiner'. De mantelzorger wordt er naartoe gebracht met een stretch limo, de zorgbehoeftige met de ambulance. Emo-tv van de bovenste plank.
x

dinsdag 30 maart 2010

BN'er

Een BN'er kan tegenwoordig al in het nieuws komen zonder ook maar een vinger uit te steken en zonder dat zhij iets doet wat de de aandacht van zelfs de meest roddelende bladen of tv-rubrieken kan trekken. Een vrouw in een woonwagenkamp wordt doodgeschoten door haar man (die daarna zichzelf van het leven probeert te ontnemen) en laat dat nou de tante, wat zeg ik: de lievelingstante, van Frans Bauer zijn. Ja, dan is het pas echt nieuws! Ook serieuze bladen kunnen niet nalaten dat te vermelden. Mijn voorstel: breng de gebruikelijke bloemen en tekeningen niet naar dat woonwagenkamp, maar leg ze bij Frans Bauer voor de deur
x

Phishing

'Phishing' is een vorm van internetfraude, waarbij men argeloze personen vertrouwelijke gegevens (zoals gebruikersnaam of wachtwoord) tracht te ontfutselen, om ze daarna de nodige euro's lichter te maken. Gisteren ontving ik zo'n bericht bij de mail. Ik dacht altijd dat oplichters die zich met phishing bezighouden redelijk intelligent zijn, maar je moet je toch wel een behoorlijk stuk onbenul zijn als je denkt dat iemand die onderstaande tekst ontvangt echt denkt dat die afkomstig is van de ING, zelfs al staat het logo van de bank erboven. Je kan de ING van alles verdenken, maar niet van het schrijven van beroerd Nederlands.

Geachte klant,
ING heeft er klachten van onze klanten voor onbevoegd gebruik van de ING Services. Als gevolg daarvan maken we een extra veiligheid controle op al onze klanten gehouden om hun informatie te beschermen tegen diefstal en fraude.

Hierdoor wordt u verzocht om de verstrekte stappen te volgen en uw gegevens voor de veiligheid van uw accounts te bevestigen. Gelieve Klik hier om te beginnen.

Echter, Niet om dit te doen kan leiden tot tijdelijke schorsing rekening. U zult begrijpen dat dit een veiligheidsmaatregel bedoeld om u te beschermen en uw account. Onze excuses voor het ongemak.
Bedankt voor uw medewerking.

x

Roeping

Lex Oomkes, journalist van Trouw, schrijft dat Kamerlidmaatschap geen roeping meer is. Veel zittende Kamerleden stellen zich niet meer kandidaat, evenmin als diverse (ex-)bewindslieden. Zo verdwijnt veel parlementaire ervaring. De status van het Nederlandse parlement is zienderogen verminderd, mede door de strakke regeerakkoorden en de overheersende positie van een kabinet. Kamerleden die kunnen wijzen op een individueel succesje tegen de wil van een minister in, of zo’n Kamerlid nu lid is van een regeringspartij of van een oppositiepartij, zijn op de vingers van één hand te tellen.

Over iets meer dan twee maanden mogen we nieuwe leden van de Tweede Kamer kiezen. 'Synovate' (dat elke twee weken de 'Politieke Barometer' samenstelt) heeft onderzocht waarom mensen voor een bepaalde partij kiezen. Nog geen kwart stemt (bijna) altijd op dezelfde partij. Slechts 15% noemt specifieke partijstandpunten als motief voor een keuze. Vooral aanhangers van PVV en GroenLinks denken dat 'hun' partij verandering kan brengen. Vooral Alexander Pechtold en - in wat mindere mate - Femke Halsema en Job Cohen zijn vanwege hun persoonlijkheid belangrijke stemmentrekkers.

De 'Politieke Barometer' van afgelopen donderdag duidt op een zetelverdeling zoals je hieronder ziet. Ik heb daar een aantal mogelijke coalities met hun gezamenlijke zetels naast gezet. (Ik acht het vrijwel uitgesloten dat de PVV deel gaat uitmaken van welke coalitie dan ook.)


Iedereen verwacht moeilijke coalitieonderhandelingen en als de uitslag maar in de buurt komt van wat je hierboven ziet, zullen ze dat ook worden. Juist daarom zijn we toe aan een werkelijke vernieuwing van de politiek: geen parlementair kabinet met een dichtgespijkerd regeerakkoord, maar een extra-parlementair (eventueel zelfs minderheids)kabinet, dat met wisselende meerderheden kort en bondig geformuleerde doelstellingen bereikt en dat niet meteen hoeft af te treden als een voornemen het een keer niet haalt in de Tweede Kamer. Het maakt weer eens duidelijk dat de uiteindelijke beslissing door een meerderheid van het parlement genomen wordt, maar niet vier jaar lang door dezelfde meerderheid. Ook partijen die geen deel uitmaken van het kabinet (en hun kiezers) zien daardoor (delen van) hun programma en wensen gerealiseerd, wat het vertrouwen in 'de' politiek alleen maar kan doen toenemen.

Op mijn ouwe dag ga ik steeds meer voelen voor een systeem waarin burgers voor vier jaar een regeringsleider - de minister-president - kiezen, die zelf zijn medebewindslieden aanstelt. We houden ons systeem van evenredige vertegenwoordiging en iedere partij van enige redelijke omvang komt wel een keer aan zijn inhoudelijke trekken. Meer hierover vind je in 'Bestuurlijke hervorming'.
X

maandag 29 maart 2010

Aardig

Bij de AH waar ik mijn dagelijkse boodschappen doe staat vaak een verkoper van de daklozenkrant. Meestal is dat maanden achtereen dezelfde, waarna een vervanging plaatsvindt. Ze hebben iets gemeenschappelijks: ze groeten iedere klant die binnengaat en wensen iedere vertrekkende klant een plezierige dag, avond of weekend. Het ligt ongetwijfeld aan mij, maar die begroetingen en wensen irriteren mij mateloos en ik reageer er nooit op. Ik raak nog geïrriteerder als ik tijdens een contact met een helpdesk voor de zoveelste keer hoor: "Bedankt voor het wachten."

Er is tegenwoordig een campagne van SIRE gaande die ons erop wijst dat we positiever moeten reageren op mensen die aardig tegen ons zijn of iets attents jegens ons doen. Dat doen we te weinig en soms reageren we zelfs achterdochtig. Ik ben helemaal vóór 'aardig' en 'positief reageren', maar de mensen die ik hierboven noemde zijn helemaal niet aardig tegen mij. Ze hebben een lesje uit hun kop geleerd, dat ze gedachteloos en zonder enige interesse in mij persoonlijk afdraaien.

In een van de SIRE-filmpjes zie je twee mensen met fiets bij een richtingaanwijzer op een kaart kijken. Een agrariër op de achtergrond komt naar hen toe, kennelijk om ze te helpen. Ze maken dat ze snel wegkomen. Dat zou ik ook doen, want ik heb daar ervaring mee. Met het nummer op die richtingaanwijzer en de kaart weet ik namelijk precies waar ik ben. Ik weet ook waar ik heen wil en kan aardig kaartlezen. Maar hulpvaardigen nemen niet altijd genoegen met mijn "Dank u wel, ik weet het al." Ze willen hun lokale kennis tentoonspreiden. Ze willen weten waar ik heen ga. Ze willen een nog mooiere route aangeven, maar kunnen niet kaartlezen, althans geen kaart van 1:100.000 die ze nog nooit gezien hebben. Ze concluderen dat ik lekker weer heb meegenomen. Ik wil alleen maar verder fietsen.

Wat ik maar zeggen wil: wat aardig is of bedoeld lijkt, kan ook als hinderlijk of bemoeizuchtig worden ervaren. Een man alleen die zich in een kroeg op charmante wijze tot een vrouw alleen wendt, hoeft niet per se de meest eerzame bedoelingen te hebben. Amerikanen vragen te pas en te onpas aan willekeurige vreemdelingen: "How are you doing today?" Het is geen teken van werkelijke belangstelling, net zo min als ons "Hoe maakt u het?" Het is sjabloongedrag, waar ik op reageer met mijn sjablonen. En soms reageer ik welgemeend zo aardig als ik kan.
x

zondag 28 maart 2010

Openlijk

Het is al weer 17 jaar geleden dat Bill Clinton president van de Verenigde Staten werd. Tijdens de campagnes voor die verkiezingen maakte hij veel werk van een van zijn beleidsvoornemens: mensen die openlijk homo/lesbo waren konden gewoon in dienst treden bij de krijgsmacht. Clintons voornemen riep een storm van protest op en het is nooit verder gekomen dan "Don't ask, don't tell." (DADT): aan iemand die zich aanmeldt voor de krijgsmacht zal niet gevraagd worden of zhij misschien homo/lesbo is en die homo/lesbo zal niet openlijk verklaren dat zhij dat is.

Ook president Obama wil openlijke homoseksualiteit in de Amerikaanse krijgsmacht toestaan, maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat het al gauw zo ver zal komen. Vrij recent was er al die Amerikaanse generaal die verklaarde dat de val van Srebrenica mede te wijten was aan het feit dat in de Nederlandse krijgsmacht homoseksualiteit een geaccepteerd feit is. In de Volkskrant van gisteren las ik dat de commandant van het 'Marine Corps' vindt dat als openlijke homoseksualiteit wordt toegestaan, heteromariniers het recht moeten hebben het delen van een kamer met een homo/lesbo te weigeren. Op een Amerikaanse website las ik dat luitenant-generaal Benjamin Mixon (bevelhebber van de Amerikaanse troepen in de Pacific) een openlijke oproep heeft gedaan leden van het Congres te vragen zich te verzetten tegen het intrekken van DADT. 51% van de thans dienende Amerikaanse militairen is tegen het intrekken van DADT. Sinds het aantreden van Obama zijn al meer dan 260 militairen ontslagen wegens overtreding van DADT. In totaal zijn al meer dan 13.000 militairen om die reden ontslagen. Per jaar verlaten 4.000 militairen om dezelfde reden vrijwillig de krijgsmacht. Intussen melden te weinig Amerikanen zich aan bij de krijgsmacht en dus worden andere eisen bijgesteld. Vroeger kon je met een strafblad geen militair worden, nu wel. Je kunt nog altijd beter een kamer delen met een ex-bajesklant dan met een homo, toch?

Een belangrijk deel van de Amerikanen - en echt niet alleen christenfundamentalisten - schijnt nog altijd te denken dat homo's en lesbo's, als het er echt op aan komt, slechtere militairen zijn dan hun heterocollega's: niet zo dapper, niet zo volhoudend en waarschijnlijk ook niet zo vaderlandslievend. Ze schijnen ook te denken dat homo's en lesbo's 'vallen' voor iedere man/vrouw met wie ze een kamer delen en dus die collega voortdurend zullen lastigvallen.

Veel Amerikanen zien hun land als het lichtend voorbeeld voor de hele wereld, zeker als het om democratie en mensenrechten gaat.  Ze slagen er steeds weer opnieuw in aan te tonen dat het nog wel eens tegenvalt.
x

zaterdag 27 maart 2010

Recht

Hebben mensen met een (lichte) verstandelijke handicap recht op een (eigen) kind? Daarover gaat het vanavond in 'Rondom 10' (Nederland 2, 21.10 uur). Moeten deze mensen gedwongen worden anticonceptiemiddelen te gebruiken, omdat hun kinderen volgens werkers in de zorg schade ondervinden van het opgroeien bij ouders met een beperking? Dat las ik in Trouw.

Ik zou zeggen: ga eens met de Jeugdzorg of de Raad voor Kinderbescherming praten. Die zien nogal eens kinderen van ouders zonder verstandelijke handicap, die vonden dat ze recht hadden op een kind, maar van opvoeden nog geen grammetje kaas hadden gegeten, waardoor hun bloedeigen kinderen aardig wat schade opliepen.

Er zijn allerlei beperkingen bij ouders die ertoe kunnen leiden dat een kind tijdens het opgroeien schade ondervindt. Een verstandelijke beperking is redelijk makkelijk vast te stellen, dus laten we die er maar uitpikken. Voor de rest zegene God de greep. We zien wel wat ervan komt en betalen mee aan al die gezinsvoogden, maatschappelijk werkers, orthopedagogen en wie weet nog meer mensen die de ontspoorde kindertjes weer op de rails moeten zetten. Want we mogen niemand het van God of van de natuur gegeven recht op een kind ontzeggen. Alleen de verstandelijk gehandicapten moeten zo verstandig zijn te begrijpen dat zij de enige mensensoort zijn die dit recht niet hebben. Ik zou ze direct na het intreden van de puberteit laten steriliseren. Zijn we meteen van een hoop toekomstig gelazer af. We hoeven toch niet in alles een beschaafd land te zijn?
x

Beleggen

Eerder deze week schreef de Volkskrant dat staatsrechtgeleerden en een groot deel van de Kamer wel degelijk vinden dat het publieke belang geraakt wordt als de aanstaande koning van Nederland belegt in Argentijnse grond. Dat stond in de Volkskrant van gisteren.

Een van de nadelen van een staatshoofd dat die functie uitsluitend vanwege geboorte krijgt is dat regering en parlement  zich (moeten) bezighouden met zaken die volmaakt onbelangrijk zijn. Balkenende had in een kort briefje geschreven dat beleggingen van Willem-Alexander een privézaak zijn. Daar denkt de vaste Kamercommissie Binnenlandse Zaken anders over. Die gaat dus nieuwe vragen stellen waarop Balkenende uitgebreid moet antwoorden. En daar kan weer uren over doorgezaagd worden.

Mensen die na het uitgeven van geld aan het dagelijks brood, andere vaste lasten en leuke dingen nog steeds geld over hebben, zetten dat op een spaarrekening. Als die spaarrekening steeds groter wordt, gaan ze dat geld stallen op plekken waar het nog meer rendement opbrengt. Beleggen in aandelen, obligaties, vastgoed, goud en/of nog veel meer is daar een methode voor. Willem-Alexander en zijn moeder houden van hun riante salarissen ook wat over en die brengen dat ook niet naar een simpele spaarrekening, vermoed ik.

Er zijn Nederlanders die nog meer geld over hebben dan Willem-Alexander en zijn moeder. We hebben geen idee of ze dat 'goed' of 'fout' beleggen. Er zal hier of daar wel een bewindspersoon of kamerlid zijn dat wat belegt. Daar weten we ook niets van. Dat zijn, denk ik, privézaken. Ik heb daar, als ze 'fout' beleggen, wel een oordeel over, maar dat vindt niemand interessant.

Ergens las ik dat het koninklijk huis al het gespeculeer over vermogens en beleggingen "beu" is. Dat kan ik me nog wel voorstellen en daar heb ik een goede oplossing voor: "If you can't stand the heat, get out of the kitchen." Dat scheelt een hoop onnodig parlementair gezeur.
x

vrijdag 26 maart 2010

Florence (2)

Je brengt vier dagen door in een stad met een zeer rijke historie. Het weer is aangenaam: er kan zonder jas rondgewandeld worden. Er kan lekker gegeten en gedronken worden op terrasjes en dat allemaal in gezelschap van een drietal vrienden die je al zo'n vijftig jaar kent en met wie je voor het achtste achtereenvolgende jaar een stad in het buitenland voor een aantal dagen bezoekt. Het 'patroon' is elk jaar hetzelfde: er worden cultureel/historisch interessante plaatsen bezocht, zoals musea en kerken; er wordt een ruim aantal horecagelegenheden bezocht. Tijdens de laatste lunch in Florence, voor we naar het vliegveld vertrekken, komen we tot een conclusie die we al eens eerder getrokken hebben: het aardigste aspect van al die bezoeken is dat er nooit één kwaad woord gevallen is, hoewel er veel gepraat en gediscussieerd wordt over van alles en nog wat en er keuzes gemaakt moeten worden over wat wel en niet bezocht en bekeken/bewonderd moet worden en waar en wat er gegeten en gedronken zal worden. Alles gaat vanzelf en plezierig.

Een vliegreis maken is in dit tijdsgewricht nog vervelender dan het altijd al was. Ik heb al talloze malen een grens overschreden, maar moest bijna 71 zijn voordat voor het eerst mijn koffertje geopend moest worden en de inhoud bekeken werd. Ik moest mijn schoenen uittrekken. Shampoo en tandpasta moeten in een doorzichtig zakje apart getoond worden. De vliegreis zelf duurt gelukkig maar anderhalf uur. Het uitchecken in Florence gaat sneller en rond één uur zijn we al bij het hotel dat aan de kade langs de Arno ligt. Het bevindt zich op loopafstand van diverse 'highlights' van Florence: de Duomo, de Santa Croce, de Ponte Veccchio, het Palazo Vecchio en, last but not least, de Galleria degli Uffizi. Die zondagmiddag nog bezoeken we de Duomo en de Santa Croce waar beroemde Italianen als Gallilei, Michelangelo en Macchiavelli begraven zijn. Na afloop strijken we neer op een terras op de Piazza Santa Croce. Beide kerken zijn, in tegenstelling tot veel kathedralen, bijna sober ingericht. Het heeft misschien ook met de bouwstijl, laat romaans of vroeg gothisch, te maken, dat ze me zeer bevallen. Ik houd van eenvoudig. Gebouwen en andere kunstvormen in Barokstijl of, nog erger: Roccoco, loop ik het liefst snel voorbij. Ik voel me zeer thuis in deze stad, zeker als er ook nog een pilsje voor me staat.

In tegenstelling tot voorgaande jaren hebben we in Florence verhoudingsgewijs zeer weinig bier genuttigd. Daar staat tegenover dat wij op dinsdag vijf flessen wijn soldaat hebben gemaakt. Dat krijg je als de eerste fles al bij de lunch wordt opengetrokken. Daarna moesten we nog wat meer bijkomen van het bezoek aan de Uffizi. Het merendeel van de daar te beschouwen kunst is afkomstig uit de zestiende eeuw of eerder en ook dat beviel me zeer. En het is aardig 'De geboorte van Venus' van Botticelli nu eens in het echt te zien. De wijn dronken we weer op de Piazza Santa Croce. Toen ons terras in de schaduw kwam te liggen, verhuisden we naar de overkant en de volgende fles. Daar heb ik voor het eerste vers geplukte olijven gegeten. Die zijn nog veel lekkerder dan olijven uit een potje. Die avond zouden we aan de andere kant van de Arno gaan eten. Een van ons had van een vriend, die vaak in Florence is geweest, twee restaurants aanbevolen gekregen. Het ene was gesloten, het andere zou binnenkort opnieuw geopend worden, maar dan als Japans restaurant. Bij een simpele trattoria heb ik een uitstekende risotto met groene asperges gegeten. Mijn reisgenoten hadden wat anders, maar ook daar hadden ze na ons vertrek twee flessen wijn minder in voorraad.

De maandag was 'Vecchiodag': eerst de Ponte, daarna het Palazo. De Ponte wordt ontsierd door de juwelenwinkels aan beide zijden over bijna de gehele lengte, waar overduidelijk wordt aangetoond dat je van goud en mooie stenen bijzonder veel kitscherige sieraden kunt maken. Het Palazo toont aan dat het allemaal veel mooier kan. Ook hier vooral veel 'oude' kunst en net als in de Uffizi is er geen plafond onbeschilderd.

Hoewel het hoogseizoen nog niet is aangebroken, was het druk. Er liepen vooral grote kuddes schoolkinderen rond, die kennelijk door de leerkrachten een kunstzinnig schoolreisje kregen voorgeschoteld. Ik had niet de indruk dat ze allemaal diep onder de indruk waren van wat Florence hun te bieden heeft. De aandacht was nogal eens gericht op medeleerlingen van het andere geslacht. Ook diverse roedels Japanners vielen op.

Over de inwendige mens, het versterken daarvan, heb ik het al gehad. Wij dronken niet uitsluitend alcoholische dranken. Een slechte kop koffie hebben wij nergens gedronken. Als liefhebber van de Italiaanse keuken, meer nog dan van de Franse, kwam ik uiteraard voldoende aan mijn trekken. De komende dagen moet ik 'afkicken'. Het begon al met het ontbijt, waar ik thuis nooit aan toekom. De lunch was diverse malen spaghetti, waaronder een keer mijn lievelingssoort: de spaghetti alla carbonara, heel simpel en dus heel lekker. Aan een Italiaans ijsje zijn we ook een keer toegekomen.

Bijkomend effect van het mooie weer en het daaruit volgend terrasbezoek was dat ik vrij veel tegemoet kon komen aan mijn nicotineverslaving. Het hotel had een dakterras waar ik ook mijn gang kon gaan. Daar zat ik dus 's morgens rond een uur of acht. Rond half negen joeg ik, geheel volgens traditie, de anderen uit hun bed.

De plannen voor volgend jaar zijn al ruwweg besproken. Het is al vrijwel zeker dat er niet gevlogen wordt. Er zijn diverse opties: Londen en Parijs, waar we al jaren niet geweest zijn, maar ook Lyon en Luik werden genoemd. Maar als het wat anders mocht lopen zullen we ons ook in Dokkumer Nieuwe Zijlen weten te vermaken, misschien zelfs in Doodstil.

X

woensdag 24 maart 2010

Levensgeluk

Zo, mijn ochtendvierdaagse zit erop. Evert is weer terug uit Italie, nog gefeliciteerd met je verjaardag overigens, en morgen is Beggartalk weer zijn spreekbuis. Ik sluit af met een persoonlijke bespiegeling. Ik vond het leuk om te doen.

Ik mag graag kijken naar het televisieprogramma "De Reünie". Waarom? Omdat het o.a. laat zien wat mensen met hun leven hebben gedaan, hoe ze "terecht zijn gekomen". Ik zie dan aansprekende voorbeelden van nagejaagde en gerealiseerde idealen, maar ook van teleurstellingen en mislukkingen. Waar ik vooral geïnteresseerd in ben, zijn de dingen waar mensen hun geluk in hebben gezocht en gevonden, wat ze daarvoor hebben gedaan. Een prachtig voorbeeld is de man die na vele omzwervingen beheerder is geworden van een grote begraafplaats. Hij zorgt er met hart en ziel voor dat alles (en iedereen…) er pico bello bij ligt. Als hij de voorbereidingen heeft getroffen voor een begrafenis, dan weten de nabestaanden dat hij daar alle aandacht aan heeft besteed. Wat hem motiveert? Je laatste rustplaats moet helemaal in orde zijn; je bent per slot van rekening langer dood dan je leeft. Grafhumor? Misschien, maar de boodschap die daar wat mij betreft achter zit is: haal uit je leven wat er in zit en wacht daar niet te lang mee. Voor je het weet is het voorbij. Dat leven, dat doe je nu, vandaag. Niet gisteren, niet morgen, maar vandaag! Piekeren over iets van gisteren? Waarom deed je dat toen niet? Piekeren over morgen? Moet je morgen doen. Let wel: ik zeg niet dat je je nergens op moet voorbereiden, maar doe dat dan vandaag. Nog iets: wie nergens in gelooft, zal ook nooit iets veranderen. Dat geloven begint bij (lees: in) jezelf. Ik geniet nu volop van het leven (en geloof me, dat is ook anders geweest). Simpelweg stoppen met die dingen die je leven ingewikkeld maken. Mijn verleden staat niet meer aan het roer, ik vaar geen ramkoersen meer.

Zo geeft het (vrijwilligers)werk dat ik nu bij Slachtofferhulp doe mij ongelofelijke voldoening. De paar vrienden die ik heb, zijn ware vrienden. De mensen waar ik van houd zeggen dat ze dat ook van mij doen. Over 10 weken wordt mijn eerste kleinkind geboren. Ik heb het hout al in huis; straks bouw ik mijn eerste "HobbelHarley".













Ik heb mijn levensgeluk gevonden. Daar is, pak 'm beet, een dikke veertig jaar in gaan zitten. Dat is mooi, toch?

Jan

Ik zit aan de rand van een zwembad op een Grieks eiland en ik geniet van het boek waar ik mee bezig ben. In mijn ooghoek zie ik iets bewegen. Ik kijk op uit mijn boek en zie twee nieuwe gasten aan komen lopen. De man heeft de arm van zijn vrouw beet en in zijn andere hand heeft hij een witte stok. Ze begeleidt hem naar twee vrije ligstoelen en op de tast organiseert hij zijn plek. Ik heb snel door dat het Nederlanders zijn. Mijn eerste gedachte is: blind en dan op vakantie naar een Grieks eiland? Wat is daar nou aan? Ik pak mijn boek weer maar ik kan mijn gedachten niet bij het verhaal houden. Ik kijk naar het stel en zie dat ze eigenlijk niets anders doen dan alle andere gasten. Hij smeert zich in met zonnebrand, zet een pet op en stopt de oortelefoontjes van zijn IPod in zijn oren. Zij heeft tijdschriften meegenomen en begint daarin te bladeren. Na een uurtje staan ze op en lopen ze naar de trap die het zwembad in gaat. Ik hoor haar zeggen dat ze aan de korte kant van het bad staan en dat het ongeveer 15 meter naar de overkant is. Ook zij schrikken even van de temperatuur van het water, maar hij laat zich snel zakken en zwemt naar de overkant. Als hij weer terug is gezwommen is zij ook "door" en samen maken ze waterpret. Hij springt zelfs van de kant het bad in. Dat lijkt mij echt doodeng. Ik merk dat ik er met een glimlach op mijn gezicht naar kijk.
Om een uur of één gaan Carla en ik lunchen. We lopen naar het terras en bestellen wat te drinken en een grote salade met feta. Ook de twee nieuwe gasten komen richting terras gelopen. Alle tafeltjes zijn bezet, aan de onze zijn twee stoelen vrij. Zij vraagt aan ons of wij er bezwaar tegen hebben als zij er bij komen zitten. Dat hebben we natuurlijk niet en we stellen ons voor. Ze heten Jan en Sylvia. Er ontstaat meteen een leuk gesprek. De lunches worden gebracht en ik zie dat Jan even met zijn handen "kijkt" wat er op tafel staat. Zijn hamburger is snel opgegeten en we kletsen nog wat. We zeggen gedag en lopen terug naar onze stoelen. Leuk stel, zeggen we tegen elkaar.
Twee dagen later ontmoeten we elkaar weer bij het zwembad. Ze zitten nu wat dichterbij en ik raak meteen aan de praat. Ik vraag hem op een gegeven moment of hij zijn hele leven al blind is. Dan vertelt hij zijn verhaal. Hoe hij, mede dankzij een fotografisch geheugen, een succesvol zakenman was geworden en hoe hij, achter in de veertig, van de ene op de andere dag door complicaties tijdens een operatie aan een cyste in zijn hersenen blind werd. Het licht ging uit en het gaat nooit meer aan. Hij moest zijn zaak verkopen en na een uitgebreide revalidatie en met onvoorwaardelijke steun van Sylvia heeft hij zijn leven weer vorm gegeven. Mijn respect groeide met de minuut. Wat een sterke man, wat een persoonlijkheid. Hij straalde levensvreugde uit en ik genoot ervan om te horen hoe hij nog steeds in staat is om computers te bouwen. Daar komt zijn bijzondere geheugen van pas, want op die manier kan hij nog steeds "zien". Ze hadden ook een auto gehuurd. Tijdens trips vertelt zij hoe het er allemaal uitziet en aan de hand daarvan bouwt hij zijn beelden op. Toen ik hem vertelde dat ik mij op de dag van zijn aankomst had verbaasd dat je als blinde man op vakantie naar een Grieks eiland gaat, schoot hij in de lach. Hij kon zich dat goed voorstellen. Ziende mensen zien lang niet altijd alles. Mijn ogen had hij geopend. Ook in constante duisternis is er verlichting.

dinsdag 23 maart 2010

Peter

Peter

Elke dag kom ik langs Peter. Peter runt een boekingskantoortje voor excursies en hij is tussenpersoon voor de verhuur van auto’s en scooters. Zijn winkeltje, Manfredas Tours, is gelegen aan het begin van de oprijlaan naar het hotel en hij is een geboren aandachttrekker. Hij ziet er uit als een hoogst onbetrouwbare autoverkoper, maar de schijn bedriegt. Hij ontpopt zich als een ware charmeur (da’s handig als je excursies aan de toerist moet brengen) en we worden snel vrienden. Hij spreekt Grieks, Arabisch, Engels, Frans, Duits en Italiaans, is geboren in Egypte, heeft de hele wereld over gezworven, is een hotel aan de Rode Zee kwijt geraakt na een bomaanslag, heeft zijn dochter naar Frankrijk gestuurd waar zij in veiligheid in Parijs aan de Sorbonne geologie heeft gestudeerd en hij boekt nu dus gedurende zeven maanden per jaar bus- en boottrips op Zakynthos. Elke ochtend kletsen we een kwartiertje en vertelt hij over het leven op een Grieks eiland. Hoe je in een seizoen dat duurt van eind april tot begin oktober in een moordende concurrentie je jaarinkomen moet vergaren want je kunt op Zakynthos op elke straathoek een busreis, een boottocht, een duikcursus, een scooter of een auto boeken. Wat zijn geheim is: netwerken, persoonlijke contacten met alle bus- en booteigenaren en alle verhuurders van motorvoertuigen, zorgen dat iedereen je kent en vice versa. En aftersales: zorgen dat tevreden klanten over je kletsen en nieuwe klanten de weg wijzen. Daarnaast: improvisatievermogen (om altijd 'ja' te kunnen verkopen), eindeloos geduld (toeristen stellen alleen maar vragen; zelf denken doen ze thuis wel weer) en incasseringsvermogen (want God helpe je de brug over als de bus twee minuten te laat komt of de boot een kwartier te laat afvaart).
Er loopt een Zweeds stel binnen dat de Blauwe grotten wil zien. Binnen 5 minuten zijn de vouchers ingevuld en is het excursiegeld betaald. “Morgenochtend om tien voor negen op de stoep staan, want de bus vertrekt om negen uur precies!” is de opdracht. Ze zullen er zijn. Dan komen er vier Nederlanders binnen die gisteren om vijf over negen aan kwamen kakken: of ze morgenochtend alsnog het rondje om het eiland mee kunnen maken. Met een streng gezicht haalt Peter de hand over het hart en hij schrijft vier nieuwe tickets uit. Hij bezweert de vier om op tijd te komen; dit doet hij maar één keer! Als de vier vertrokken zijn legt hij met een glimlach uit dat de boten elke dag zo stampvol zitten dat een paar meer of minder nooit een probleem is. Zo heeft hij weer vier doorslagen waar hij wat andere inkomsten op kwijt kan. Hij zegt dat hij gelukkig is en ik geloof hem.

Ik wil een auto huren en dan heb ik het liefst een Suzuki Jimny met weinig kilometers op de teller. Gaat helemaal voor elkaar komen en inderdaad staat er de volgende ochtend een zo goed als nieuwe zilvergrijze Soes klaar.
Dak er af, pet op en het avontuur kan beginnen. Niks zo leuk als in een 4x4 de Griekse gravelpaden op en lanen in. Zakynthos kent een bergrug en daar kan je binnendoor overheen. Niet voor niets wil ik een jonge auto. In de binnenlanden doet je telefoon het niet en van uren teruglopen op je gympies word je ook niet vrolijk. Dan gebeurt er iets onverwachts. Halverwege het bergpad komen mij drie scooters tegemoet met daarop zes jongelui, gekleed in hemdjes, korte broeken en slippers. Het kan niet anders: dat moeten Nederlanders zijn. En ja hoor, in onvervalst Haags krijg ik de vraag of er aan het eind van dit pad weer een asfaltweg komt. Die vraag kan ik bevestigend beantwoorden (elk gravelpad komt op enig moment weer uit op een asfaltweg) en na een 'succes en doe voorzichtig' hobbelen ze verder in de stofwolk die ik heb opgeworpen.
Na een geweldige dag lever ik de auto weer in en stel meteen de vraag of ik ook een dag een cabriolet kan huren. Peter trekt een bedenkelijk gezicht. Alles is te huur, maar voor cabrio’s worden, als je ze maar één dag wil, absurd hoge tarieven gevraagd. Ik ben teleurgesteld. Ik zie hem denken en dan zegt hij dat hij nog iets van iemand tegoed heeft. Hij pakt de telefoon, toetst een nummer in en begint een gesprek met iemand. Ik kan er geen woord van verstaan maar het voelt aan als: 'Kan jij je herinneren dat ik, toen jij … '. Na een minuut of tien beëindigt Peter het gesprek. Met half dichtgeknepen ogen zegt hij dat ik de volgende ochtend om negen uur moet komen en dat er dan waarschijnlijk iets moois staat te gebeuren. In het slechtste geval wordt het weer een Jimny.

Het is negen uur en ik stap Peters kantoortje binnen. Hij werkt de laatste excursiegangers de bussen in en gaat achter zijn bureau zitten. “If they do what I think they will do, I am a man with power”, roept hij veelbetekenend uit. Vol verwachting klopt mijn hart. Na een tiental minuten loopt hij naar buiten en kijkt ongeduldig op zijn horloge. Dan schalt het over de straat: "I am a man with power!" Ik loop naar voren en zie een gloednieuwe, ivoorkleurige Peugeot 207 CC de straat indraaien. De bloeddruk stijgt. Ga ik daar de hele dag in rondtoeren? De auto stopt voor de deur en er stapt een figuur uit die zo uit The Godfather lijkt te komen: fout haar, foute zonnebril, foute ketting om zijn nek, fout horloge, foute schoenen, foute … OK, even voorstellen en dan krijg ik in half Grieks en half Engels uitleg over de bediening van het elektrische dak. Een rondje om de auto laat zien dat er geen spatje en krasje op zit en dat moet vooral zo blijven, want anders: duur, duur, duur. “Be careful, success and have fun”, zijn de laatste woorden en weg is de mafiafiguur. Peter geeft een knipoog, de huurprijs is dezelfde als voor de Soes, en zwaait me weg.

Die dag vormt het hoogtepunt van de vakantie. Wat is het toch leuk om zonder dak rond te rijden. Als ik de auto ’s avonds heb teruggebracht en we nog even nakletsen, blijkt dat hij om inlossing van een oude belofte heeft gevraagd en dat hij daar bijna net zo veel plezier aan heeft beleefd als ik. We spreken af dat ik een mooie foto van de auto op zal sturen. Peter wil ook een foto van mij en Carla. In zijn kantoor heeft hij een 'Wall of Fame' en daar voegt hij ons graag aan toe. Ik heb er weer een vakantievriendje bij.

maandag 22 maart 2010

Dierenleed

Evert is vier dagen op reis en ik mag invallen. Dat wilde ik doen met vier vakantiebelevenissen en de eerste is "Dierenleed". Ik hoop jullie daarmee te vermaken. Reacties zijn uiteraard welkom.


Dierenleed

Het is kwart over zeven en ik loop met vier handdoeken, een boek en een tijdschrift naar het zwembad en de ligstoelen. Het is zaak om op tijd beneden te zijn en je plekken in te nemen wil je op je favoriete ligstoelen terecht komen. Ik ben wel zo netjes om ook meteen op ‘mijn’ stoel te gaan liggen. Ik verdom het om met de slaapkorsten in de ooghoeken en de rimpels van het kussen in de wangen handdoeken neer te gaan leggen om uren later gewassen, geschoren en volgegeten de gereserveerde ligplaatsen in te nemen.
Voor een uurtje ben ik de enige terrasbewoner en aanschouw ik de ochtendrituelen. De hoteleigenaar maakt, gewapend met zijn snoeischaar, zijn dagelijkse ronde en hij knipt een aantal roosjes van de struiken in de tuin. Zou hij daar zijn echtgenote elke ochtend mee verrassen? Kalispera zeggen we na een dag of drie tegen elkaar. De eerste handdoekleggers verschijnen, een beetje betrapt kijkend, want netjes is anders, toch?
De kamermeisjes zijn ’s ochtends veegmeisjes en met bezems en stoffers en blikken ruimen ze de rommel op die de gewaardeerde gasten hebben achtergelaten.

Ik geniet van de rust en de heerlijke ochtendtemperatuur. Mijn aandacht wordt getrokken door kleine rimpeltjes in het zwemwater. Ik zie dat een flink, mij onbekend, insect in het bad terecht is gekomen en redelijk wanhopig probeert niet te zinken. Op een metertje afstand drijft een achtergelaten luchtbed en het lijkt erop dat het beestje probeert die kant op te komen. Dat zou te doen moeten zijn, ware het niet dat ‘ie alleen maar rondjes van een centimeter of tien kan maken. Dat draait dus uit op verzuipen dacht ik en daar ging ik wat aan doen. Met de steel van een parasol kon ik net bij het luchtbed en één zetje was genoeg om de twee bij elkaar te brengen. Het duurde heel eventjes, maar verdomd, het insect kroop via een touwtje uit het water. Omdat het luchtbed nog wat vaart had kwam het uiteindelijk bij de rand van het zwembad terecht. Ik liep er heen en schoof het halfverzopen beest op het tijdschrift. Zwart, een centimeter of vier, lange voelsprieten, best wel een griezel eigenlijk. Als ´ie onder mijn bed vandaan zou zijn gekropen had ik hem vrijwel zeker platgetrapt, maar nu waren we buiten en in zijn domein. Ik liep ermee naar een plantenbak en schudde hem op de aarde. Graag gedaan dacht ik en ik ging weer zitten. En toen de schok: uit één van de bomen aan de overkant kwam een grijs met zwarte vogel aangevlogen die linea recta op de plantenbak afging. Twee seconden later was de door mij geredde zwarte zespoter verslonden. Graag gedaan, riep ik de vogel na, die ongetwijfeld de hele tijd had zitten kijken hoe ik zijn ontbijt voor hem had klaargezet.

Diezelfde dag werd mijn aandacht getrokken door twee meisjes van een jaar of tien die rondliepen met een jong vogeltje dat waarschijnlijk uit een nest was gevallen. Zo’n klein grijs gevalletje dat met een veel te breed geel snaveltje en met het koppie tussen de schouders zit te wachten op pa of moe. Je kan alleen niet met zo’n diertje rond blijven lopen, dus na enig aandringen van ouders werd het vogeltje op een veilig (?) plekje onder een struik neergezet. Natuurlijk werd er elke vijf minuten gecontroleerd of het er nog zat en na een half uurtje was het verdwenen. De rust keerde weer terug, voor een uurtje…
Consternatie! Er liep een zwarte kat rond met een vogeltje in de bek. En inderdaad, in het gras een stukje verderop lag ze op haar rug met een vogeltje te dollen (of was het ‘het’ vogeltje?). Het was geen plezierig gezicht. Het (hopelijk inmiddels dode) vogeltje werd in de rondte gesmeten en zo af en toe gingen de tanden erin. Na een minuut of vijf ging het jongleren over in vreten. Daar doet een kat niet lang over, een vogeltje. Bek aflikken, een keertje omstandig uitrekken en een plekkie zoeken voor een tukkie. ‘Life (sometimes) is a bitch’, en ik ben blij dat ik bovenaan de voedselketen sta. Het lamsvlees smaakte die avond weer fantastisch.

zondag 21 maart 2010

Florence

Wanneer je dit leest is er een grote kans dat ik al op weg ben naar Schiphol of daar nog wat rondhang. Is het inmiddels tien uur geweest, dan zit ik al in het vliegtuig naar Florence. Is het al twaalf uur geweest? Dan heb ik reeds voet gezet op Italiaanse bodem. Ben je nog wat later aan Beggartalk toegekomen, dan is het niet uitgesloten dat Jan, Jan, Jan en ik reeds een aantrekkelijke Italiaanse lunch aan het verorberen zijn of verorberd hebben. Misschien zitten we wel op een aangenaam terras, want volgens de weersverwachting is de temperatuur nog enkele graden hoger dan bij ons. Kortom, met drie goede vrienden ben ik bezig aan ons jaarlijkse tripje naar een bezienswaardige buitenlandse stad.

Uiteraard staat een bezoek aan de 'Galleria degli Uffizi' in het gelijknamige Pallazio op ons programma (dinsdag, want 's maandags is het gesloten). Ja, we zijn zo slim geweest de toegangskaarten reeds aan te schaffen, want anders sta je in een rij van enkele kilometers. Het is zeker niet uitgesloten dat we ook nog wat meer aan 'cultuur' doen. We hebben ons dan ook voor alle zekerheid laten inenten tegen 'het syndroom van Stendhal': psychische aandoening die, volgens Wikipedia, "optreedt als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. Lichamelijke verschijnselen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid, verwarring en flauwvallen. In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie, hallucinaties of andere psychotische verschijnselen op." Kunst kan gevaarlijk zijn. Van tijd tot tijd zullen we ons dan ook overgeven aan meer aardse bezigheden als het nuttigen van bier en de voortbrengselen van de Italiaanse wijngaarden en keuken. Tussen alle bedrijven door zullen we constateren dat we na vijftig jaar nog altijd niet met elkaar uitgepraat zijn.

Zullen jullie de komende vier dagen Beggartalk moeten missen? Dat zal toch wel niet? Roel uit Zoetermeer heeft zich bereid verklaard de leegte op te vullen. Jullie zijn in ieder geval een paar dagen verlost van mijn dagelijks gezeur over het politieke en maatschappelijk gebeuren in dit land. Roel zal op geheel eigen wijze beschrijven wat hem bezighoudt of -hield. Dan kunnen jullie er vanaf volgende week vrijdag weer een tijdje tegen.
x

zaterdag 20 maart 2010

Gevaarlijk

Een kop in Trouw:
'Verbied je kind deur te openen'
Ik hoef er niet bij te zeggen wat de achtergrond van die kop en het bijbehorende artikel is. Hoe vaak is het de afgelopen pak weg vijftig jaar voorgekomen dat een kind dat alleen thuis was de deur opendeed voor een buurman die haar vervolgens vermoordde? Gitty Feddema, gepensioneerd sociaal pedagoog en auteur van talloze opvoedboeken is helemaal vóór zo'n verbod: Ze (de kinderen) krijgen te weinig grenzen aangereikt, terwijl de maatschappij steeds onvoorspelbaarder én gevaarlijker wordt.

Nee, dan de middeleeuwen, toen was het allemaal nog lekker voorspelbaar en gevaren liepen de kinderen nauwelijks. OK, je wist niet precies wanneer de pest weer eens zou uitbreken en waarom, maar hoogstwaarschijnlijk had God daar een bedoeling mee, dus dat zat wel goed. Af en toe kwam er een grote groep mannen met zwaarden, lansen en hellebaarden langs die een onverstaanbare taal spraken, het halve dorp uitmoordden, alles in lichterlaaie zetten en alle voedsel meenamen. Maar verder waren die middeleeuwen best een aangename tijd, waarin de kinderen precies wisten waar ze aan toe waren, omdat ze duidelijke grenzen kregen aangereikt: "Haal het niet in je kop verder te gaan dan de beek! Wil je opgegeten worden door een wolf?"

Helaas is het na de middeleeuwen steeds verder bergafwaarts gegaan, want de maatschappij werd steeds onvoorspelbaarder en gevaarlijker. Er zijn een paar kleine voordelen, zeker. We kunnen een paar ziektes voorkomen en als we die toch krijgen kan het wel eens genezen worden. Als je in vliegtuig stapt dat naar de andere kant van de wereld vliegt is er een redelijke kans dat je op de verwachte tijd aankomt. Dat moest je nog maar afwachten als je de trekschuit van Amsterdam naar Haarlem nam. Maar om dat nou een voordeel te noemen. Je wíst dat je met die trekschuit aankwam en met een vliegtuig weet je het maar nooit. Zelfs het gebruik van auto's brengt risico's met zich mee.

In de middeleeuwen kwamen in de normale maatschappelijke sfeer moord en doodslag nauwelijks voor. Pedofilie was nog niet uitgevonden. Je kon je buurman, wat zeg ik: het hele dorp, blindelings vertrouwen. Gezinsdrama's kenden ze niet. Alleen in de allerhoogste kringen werd er wel eens een echtgenote onthoofd. Meneer pastoor was een rots in de branding. Ja, af en toe een heks, maar die verbrandde je gewoon. Die had duidelijk een grens overschreden.

Die Gitty Feddema is gepensioneerd, dus van mijn generatie. We hebben heel wat nieuwe ontwikkelingen meegemaakt: elektrische treinen, wasmachines, tv, straalvliegtuigen, ruimtevaart, magnetrons, hydraterende crèmes, nespressokoffie en natuurlijk niet te vergeten het internet en de mobiele telefoon. Wat Gitty vergeet is dat al die dingen voor kinderen van tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld zijn. Ze vergeet dat er meer kinderen door ouders dan door enge buurmannen vermoord worden. Net als in de middeleeuwen kunnen kinderen nog steeds ernstige brandwonden oplopen door een pan heet water die omgegooid wordt. De meeste kinderen van tegenwoordig leren op verantwoorde manier omgaan met de risico's van alledag, óf van hun ouders (of andere volwassen), óf omdat ze ook niet achterlijk zijn. Ja, er kan nog steeds iets ergs gebeuren, ondanks alle voorzorgen die we nemen en alle grenzen die we de kinderen aanreiken. Het is helemaal niet ondenkbaar dat binnen afzienbare tijd een oudere man betrapt op seksueel misbruik van een kleinkind. Is er dan weer een gepensioneerd pedagoog die bepleit dat kinderen alleen onder ouderlijk toezicht bij opa op bezoek mogen gaan? Ooms, leerkrachten, trainers, jeugdleiders, priesters, dominees kun je ook niet op hun blauwe ogen vertrouwen. Zelfs vaders gaan wel eens in de fout. Er moeten nog heel wat grenzen aangereikt worden, want het wordt met de dag gevaarlijker en onvoorspelbaarder.
x

vrijdag 19 maart 2010

Extremist

Job Cohen is een extremist. Dat vind ik niet, dat vindt Ephimenco, de columnist van Trouw, met wie ik het de ene keer hartgrondig eens ben en de andere keer even hartgrondig oneens. Ephimenco schrijft: Volgens de communis opinio zullen de verkiezingen een gevecht opleveren dat tussen twee tegenovergestelde concepten zal gaan: dat van Cohen tegenover dat van Wilders. Maar anders dan opgewonden standjes beweren die ons de Cohenmania willen verkopen, gaat het hier niet om de strijd tussen de witte en de zwarte ridder. Het betreft een knokpartij tussen twee extremen. Even verder schrijft hij over Cohen: Zijn meegaandheid met krachten die de islam als integratiemotor promoten is al jaren stuitend. Zijn verraad aan seculiere waarden en zijn pogingen tot ontmanteling van de scheidingslijn tussen kerk en staat in Amsterdam talrijk.

Columnisten hebben de gewoonte hun standpunten wat aan te dikken. Dat is prima, want dat stimuleert de discussie. Ephimenco illustreert zijn opvatting met een citaat van Cohen uit diens 'Oranjelezing' uit 2004, waarin hij ons punten uit de 'morele agenda' van de islam ten voorbeeld voorhoudt.

Ja, ik weet het: de letterlijke uitleg van de islam kent een aantal morele punten waar geen enkele Nederlander (ook ik niet) enthousiast van zal worden. Maar gaan we het socialisme veroordelen, omdat gedurende een zevental decennia de leiders in Oost-Europa er ook een dictatuur op hebben gebaseerd? De PvdA, de SP en GroenLinks hangen, in verschillende mate, nog steeds een aantal van dezelfde principes aan en dat zijn toch redelijk gerespecteerde partijen in dit land. Veel mensen blijven lid van de rooms-katholieke kerk, al zijn ze sterk vóór het gebruik van voorbehoedsmiddelen en niet tegen abortus en euthanasie. Ik kan me voorstellen dat er geheelonthouders zijn die wel iets zien in het islamitische verbod van alcoholgebruik. Wij tolereren dat sommige christenen zich niet laten inenten en Jehovagetuigen geen bloedtransfusie accepteren. Ephimenco maakt overigens de ook door anderen veel gemaakte vergissing 'eerwraak' als islamitisch gebruik te betitelen. Eerwraak is een etnisch bepaald gebruik. Ephimenco kijkt nog liever naar uitdagende reclame voor lingerie dan naar een wandelende gevangenis in boerka. Hoe vaak ziet hij zo'n wandelende gevangenis? In mijn blog van 6 september 2009, 'Wieltjes', gaf ik al eens aan dat heel wat moslims het niet al te nauw nemen met de islamitische regeltjes. (Het zijn soms net christenen.) Hoeveel  zullen er dan een jihad willen beginnen of op iets minder gewelddadige wijze niet- of ex-moslims het leven zuur willen maken?

Ephimenco verkoopt baarlijke nonsens als hij beweert dat Cohen de seculiere waarden verraadt en de scheidslijn tussen kerk en staat wil ontmantelen. Hij schrijft aan het slot van zijn column: Cohen de bindende burgervader van Nederland? Over de talrijke autochtonen die de onleefbare wijken van zijn stad zijn ontvlucht zei hij ooit minachtend: 'Het deel van de bevolking dat weinig moet hebben van vreemdelingen, is uit Amsterdam vertrokken. Veel Amsterdammers uit de lagere middenklasse wonen tegenwoordig in Almere, Zaanstad, Purmerend. In die groep zit, denk ik, de kern van de rancune'. 'We' vinden het maar niets dat je in sommige wijken in de grote steden meer hoofddoekjes en djabella's ziet dan mantelpakjes en kostuums, maar op bezoek in New York willen we 'Chinatown' niet missen. Mensen die de Olympische Spelen in Vancouver hebben bezocht, hebben wellicht de gelegenheid te baat genomen de wijken te bezoeken die grotendeels door mensen van Aziatische afkomst bewoond worden. Straatnamen worden daar soms tweetalig aangegeven. Zit het daar wel goed met de integratie? Zijn ze daar multicultureel doorgeslagen? In het zuidwesten van de Verenigde Staten zie je ook veel tweetaligheid: Engels en Spaans. Hebben ze daar ook niets van integratie begrepen?  Hier schreeuwen we al moord en brand als een verkiezingsfolder in het Arabisch of Turks vertaald wordt. Is dat verraad van 'onze' cultuur? Als dat zo is, kun je die cultuur van mij cadeau krijgen.
X

donderdag 18 maart 2010

Vernieuwing

Is ons politieke bestel aan vernieuwing toe? In de Volkskrant las ik dat een voormalig CDA-voorzitter (Marnix van Rij) en een oud VVD-minister (Hans Hoogervorst) daar afgelopen dinsdag in NRC Handelsblad voor pleitten. En daar komen ze weer: de gekozen minister-president, de gekozen burgemeester, de kiesdrempel en natuurlijk (bij Hoogervorst): 'politiek leiderschap'. Daar schijnen we met ons allen naar te hunkeren. En als die zaken allemaal gerealiseerd zijn, zijn we dan weer helemaal blij met de politiek?

Als bij de komende verkiezingen voor de Tweede Kamer de door Hoogervorst voorgestelde kiesdrempel van 5% zou gelden, zou - op basis van een recente peiling - de Tweede Kamer er uit kunnen zien als hiernaast aangegeven. Mogen we ook de minister-president kiezen dan wordt dat Job Cohen. (Er zijn geen tegenkandidaten voor het lijsttrekkersschap van de PvdA, bleek gisteren.) Cohen slaat aan het formeren van een kabinet. Een centrumlinkse coalitie (PvdA/D66/GroenLinks/SP) komt maar tot 71 Kamerzetels, dus die zit er niet in. Cohen kan dus kiezen uit de volgende mogelijkheden:
Hij zal de meest linkse en rechtse partijen erbuiten houden en kan dan nog uit twee mogelijkheden kiezen. Hij kiest voor de variant PvdA/VVD/D66/GroenLinks. Dat lijkt allemaal lekker duidelijk en overzichtelijk. Toch is er een 'maar': op de gezamenlijke coalitiepartijen is slechts door 50,9% van de kiezers gestemd. Bijna de helft van de bevolking zal zich dus niet, of slechts gedeeltelijk, in de regering vertegenwoordigd voelen. Een oppositie bestaande uit CDA, PVV en SP zal niet snel tot een eenduidig tegengeluid komen. Is dat nou het soort vernieuwing waar we met ons allen op zitten te wachten?

Al weer een jaar of twee geleden heb ik mijn gedachten over bestuurlijke hervorming op mijn website gezet. Als je geïnteresseerd bent, kun je die hier lezen.

Op gemeentelijk en provinciaal niveau kun je hetzelfde doen als op het landelijke, dus de Commissarissen der Koningin en de burgemeesters laten kiezen. Ze krijgen dan een meer politieke in de plaats van de huidige meer bestuurlijke functie, maar daar is niets tegen. De rollen van de colleges van gedeputeerde staten en van burgemeester en wethouders komen overeen met die van het kabinet, die van gemeenteraden en Provinciale Staten met die van de Tweede Kamer.
X

woensdag 17 maart 2010

Architectuur

Wat je links ziet is het Inntel Hotel in Zaandam. Ik denk dat dit een maquette is, maar op de tv zag ik dat het ook echt zo gebouwd is en morgen in gebruik genomen wordt. Daar heeft een architect over nagedacht en waarschijnlijk heeft een aantal medewerkers meegedacht. De Welstandscommissie van de gemeente Zaanstad moet het ook mooi gevonden hebben, want anders zou het niet tegenover het station van Zaandam gebouwd zijn. Het gebouw "verwijst naar de Zaanse historie", las ik op de website van het hotel. Het heeft "de uitstraling van de originele Zaanse huisjes als vroeger maar dan een stuk praktischer in gebruik." Wat heet verwijzen? Wat heet uitstraling? Bij mij thuis noemde ze dit vroeger: het er duimendik bovenop leggen. De architect had ook een stapel berghutten kunnen maken om na te tekenen. Had het hotel dan verwezen naar de rijke Zwitserse historie? Had het het dan iets Alps uitgestraald?

Het Inntel Hotel is minstens zo afgrijselijk als 'Orange County Resort' in het Turkse Kemer, dat "geheel in Amsterdamse en Volendamse stijl gebouwd" is. De receptie van dat resort is gevestigd in een verkleinde kopie van station Amsterdam Centraal. Als deze trend zich doorzet krijgen we in Assen nog eens een hotel gebouwd in de stijl van de aloude plaggenhutten, waar je moet slapen in een hunebed van piepschuim. We houden het 'lekker primitief', dus er zijn geen inpandige toiletten. Die vind je aan de achterkant in die geinige houten huisjes. Voor het doorspoelen gebruik je een emmer die je vult aan een pomp.

Ik ben er helemaal voor historisch gezien waardevolle zaken in stand te houden. Amsterdam staat er vol mee en dat zou ik graag zo houden. Maar we leven intussen wel in de 21ste eeuw. Wie originele Zaans huisjes wil zien kan dat volop doen bij de Zaanse Schans, een kwartiertje fietsen van dat hotel.

In de Amersfoortse buitenwijk Vathorst hebben ze woningen gebouwd die sterk lijken op eeuwenoude Amsterdamse pakhuizen of andere grachtenpanden. Er moeten toch architecten te vinden zijn die geheel eigentijdse en toch aangenaam ogende woningen en andere gebouwen kunnen ontwerpen? Er is geen hedendaags toneelschrijver die, net als Vondel in 'Gijsbrecht van Aemstel', zijn personages in alexandrijnen laat spreken. Geen auto-ontwerper zal een model presenteren dat sterke gelijkenis met de T-Ford vertoont. Op een of andere website las ik dat het Inntel mensen zal doen denken aan een attractiepark. Dat is nog vriendelijk opgemerkt.
x

dinsdag 16 maart 2010

Gebrek

Bij de SP stapte Agnes Kant op en er was meteen een andere kandidaat voor het leiderschap van de partij. Tot veler verrassing stapte Wouter Bos als partijleider van de PvdA op, maar er stond meteen een nieuwe leider klaar. Een aardig deel van de achterban van het CDA zou er helemaal niet om treuren als Jan Peter Balkenende m.i.v. het aantreden van een nieuw kabinet bezigheden buiten de politiek zou gaan zoeken. Maar ze hebben bij het CDA een gebrek: gebrek aan beter. In Trouw las ik tenminste: "Het was niet onverstandig geweest een nieuwe kopman te zoeken", stelt Andries Houtakker, CDA-lijsttrekker in Sittard Geleen. Anderen leggen zich erbij neer. "Bij gebrek aan een goed alternatief", stelt Maarten van den Tillaart, CDA-fractievoorzitter in Tilburg. "De jeu gaat eraf, zowel voor Balkenende zelf als voor de kiezer."

Stel het je even voor: het CDA heeft momenteel ruim 67.000 leden. Daaronder is volgens het partijbestuur en Jan Peter zelf niemand te vinden die beter is dan Jan Peter Balkenende. De veronderstelde 'kroonprins', Camiel Eurlings, hield er even plotseling en onverwacht als Wouter Bos mee op. Verder heeft het CDA niets in de aanbieding.

Van mij hoeft het CDA niet opnieuw de grootste partij in de Tweede Kamer te worden, maar ik ben niet te beroerd om een adviesje te geven. Ze hebben, net als de PvdA, een goede (ex-)burgemeester in de gelederen: Gerd Leers, uit Maastricht. Hij heeft dan wel een klein foutje gemaakt bij de aankoop van dat vakantiehuis in Bulgarije, maar dat maakt hem niet ongeschikt. Met hem als lijsttrekker hebben ze het hele christelijke platteland, zeker beneden de grote rivieren, in één klap weer helemaal achter zich. Of hij of Cohen nu premier wordt, we hebben dan in ieder geval een goed bestuurder aan de leiding en volgens mij kunnen die twee ook nog goed samen door één deur, waarmee ik niet wil zeggen dat ze ook samen in één kabinet moeten gaan zitten. Ik vind hoe dan ook dat één van de twee de komende periode beter in de oppositie kan gaan.

Wat moet er na 9 juni a.s. gebeuren? Niemand luistert naar me, maar ik zeg het toch maar even: er moet een extra-parlementair kabinet gevormd worden. Zo'n kabinet heeft wel een regeerprogramma, maar geen regeerakkoord. De partijen die ministers leveren leggen zich niet tot drie cijfers achter de komma op het beleid voor de komende jaren vast. Er zijn doelstellingen op hoofdlijnen en verder wordt er naar bevind van zaken gehandeld. Er wordt zo nodig met 'wisselende meerderheden' gewerkt: als een 'regeringspartij' wil tegenstemmen, kan een oppositiepartij een keer voor de meerderheid zorgen. Wat is daar tegen?
X

maandag 15 maart 2010

Jongeren

Wordt er nou nog niet genoeg aandacht besteed aan de jongeren? In de Volkskrant lees ik dat BNN serieus van plan is een jongerenpartij op te richten - Lijst 0 - die op 9 juni aan de verkiezingen voor de Tweede Kamer gaat meedoen. BNN vindt dat de bestaande partijen in Den Haag het belang van jongeren teveel laten ondersneeuwen. Wel ja, waarom geen partij voor linkshandigen? Er schijnt ook al een partij te willen meedoen die het gratis downloaden van muziek bepleit. Waar haalt Lijst 0 op zo korte termijn een paar bekwame kandidaten vandaan om hun deelbelangetjes te vertegenwoordigen? BNN komt ook vanaf 9 april met een tv-programma dat 'Lijst 0' heet. Hebben ze nog twee maanden om die naam er bij de doelgroep in te rammen.
X

Duidelijk

Hebben ze bij de Volkskrant of het ANP mijn Beggartalk van afgelopen donderdag, 'Geweld', gelezen? Je zou het haast denken. In dat blog suggereerde ik het doden van vrouw en kinderen geen 'gezinsdrama', maar gewoon moord te noemen. Gisteren was het weer zover, niet in Nederland, maar vlak over de grens in België. Daar schoot een man zijn vijftienjarige zoon dood.Het lukte hem niet ook zijn ex-vriendin te doden, wel een gewaarschuwde agent.

In het persbericht staat: Bij een gezinsmoord in Bilzen, net over de Belgische grens bij Maastricht, is zondag een agent doodgeschoten. De schutter had kort ervoor al zijn vijftienjarige zoon vermoord in het dorpje Vlijtingen en doodde uiteindelijk zichzelf. Dat is tenminste duidelijk.
x

zondag 14 maart 2010

Doorzichtig

Om allerlei redenen keren steeds meer mensen zich van 'de politiek' af. Alleen Geert Wilders weet met een aantal loze kreten nog een deel van de bevolking te mobiliseren. Daardoor gaat het erop lijken alsof de komende verkiezingen nog maar één thema hebben: vóór of tegen Wilders. Het streven bij de gevestigde politieke partijen is er vooral op gericht te voorkomen dat de PVV de grootste fractie in de nieuwe Tweede Kamer wordt. Daarna zien ze wel verder.

De plotselinge machtswisseling bij de PvdA overschaduwde min of meer het feit dat een belangrijk oud-politicus, Hans van Mierlo, is overleden. Maar al diverse malen kon je een stukje zien uit het filmpje dat in 1966 regelmatig te zien was in de 'zendtijd voor politieke partijen'. Van Mierlo wandelt daarin over de grachten en de voice-over is zijn stem. Het viel mij ineens op dat hij o.a. zegt dat de politiek "ondoorzichtig" is. Let wel: vierenveertig jaar geleden al vonden Hans van Mierlo en de zijnen de politiek ondoorzichtig. Het is bepaald niet mijn bedoeling Van Mierlo een trap na te geven (ik vond hem ook een eminent politicus), maar je zou kunnen zeggen dat D66 in haar pogingen de politiek te vernieuwen jammerlijk gefaald heeft: de grote meerderheid van de bevolking, vrees ik, vind de politiek nog steeds ondoorzichtig en misschien nog wel meer dan in 1966. Waar ligt dat nou aan?

Zijn de meeste mensen te stom om de politiek te begrijpen? Dat geloof ik niet, al geloof ik wel dat veel mensen wat meer moeite zouden kunnen doen erachter te komen wat de diverse politieke partijen precies willen en niet uitsluitend in stereotypen te denken. En iedereen weet zo langzamerhand dat in dit land geen enkele politieke partij zijn programma voor honderd procent kan uitvoeren. Geen enkele partij kan zijn (verkiezings)beloftes waarmaken. Dát is wat de politici hun achterban en hun kiezers moeten duidelijk maken. Dat geldt des te meer voor de partijen die aan een kabinet deelnemen. Die moeten niet doen of ze 'gewonnen' hebben, die moeten ook duidelijk maken wat ze 'ingeleverd' hebben en waarom. Coalitiefracties moeten niet zeggen dat ze doen wat het beste is voor het land als ze niet meer doen dan een kabinet in stand houden, omdat hun dat op dat moment net wat beter uitkomt. Politici moeten wat minder vaak naar hun media-adviseurs luisteren, die hen vertellen dat ze onaangename boodschappen een beetje leuk moeten verpakken. De werkelijke boodschap komt toch wel een keer aan en dan voelen 'de mensen in het land' zich - terecht - belazerd. Een kabinet dat in stand gehouden wordt 'in het belang van het land' is als een huwelijk dat in stand wordt gehouden in het belang van de kinderen. Die kinderen weten ook allang dat er iets goed mis is.

Welk parlement en welk kabinet we ook krijgen, ze zullen onaangename besluiten moeten nemen. Er moeten miljarden bezuinigd worden. Wie daar het meeste onder te lijden zullen hebben is afhankelijk van je politieke visie en de stem die je op basis daarvan uitbringt. De VVD zal die bezuinigingen wat anders willen verdelen dan de SP. Dat is beider goede recht en geen van beide zal volledig zijn zin krijgen. Dat kunnen ze duidelijk maken. De andere partijen kunnen dat ook. Dat maakt de politiek doorzichtig.
x

zaterdag 13 maart 2010

Zoeken

Het internet zou een stuk minder handig begaanbaar zijn zonder Google en andere zoekmachines. Op mijn bezoekersteller kan ik ook zien wat de mensen als zoekterm gebruikten. Zo kan ik merken dat het weer voorjaar is geworden, want dan wordt er ineens weer, net als in voorgaande jaren, veel gezocht op 'Duitse sprookjes' en 'Duitse korte verhalen'. Zijn dat studenten die aan hun boekenlijst voor het examen werken?

Een heel leuke vond ik: 'sven kramer welke wedstrijd'. Daar kan ik uren over nadenken. Wat zoekt zo iemand nou? Gegevens over een wedstrijd van Kramer, maar ... eh ... welke?

De langste zoekterm tot nu toe is: 'all is going well, all is going marvelous, i beg to wish my dear goodnight. i am turning in, do as you wish, but i am turning in, my love'. Ik heb het zelf eens geprobeerd en dat levert 397.000 resultaten op. Met 'exact zoeken' vind je helemaal niets. Het is dus geen citaat uit een bekend boek of zo. Wellicht een verkeerd herinnerd citaat? Deze bezoeker kwam terecht bij een van mijn verhalen, maar ik vrees dat zhij daar ook niet vond wat zhij zocht.

Weer een andere bezoeker verzucht via Google: 'waarom duurt het zo lang voor boeken als e book verschijnen'. Ik heb wel wat geschreven over E-books, maar een antwoord op die prangende vraag kan ik ook niet geven.

Op het internet zie ik wel eens advertenties van bedrijven die methoden aanprijzen om helemaal bovenaan bij de zoekresultaten te komen. Leuk natuurlijk, maar als alle websitebeheerders die methoden gaan gaan volgen, wie komt er dan bovenaan?

PS
Donderdagavond keek ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar 'Twee voor 12' en constateerde dat ik daarin nog steeds een goed figuur zou slaan: 14 van de 24 antwoorden meteen goed. (Een van de paren moest 9 van de 12 antwoorden opzoeken. Dat schiet niet op.)
x

vrijdag 12 maart 2010

Opvolger

Op 14 januari jl. schreef ik hier: "Bij de eerstkomende verkiezingen voor de Tweede Kamer zal PvdA-lijstaanvoerder Diederik Samson alle zeilen moeten bijzetten om het verlies van zijn partij nog enigszins te beperken." Ik zag toen al in de lucht hangen dat Wouter Bos de pijp aan Maarten zou geven. Het zal best waar zijn dat hij zijn kinderen wat meer wil zien, maar er zullen ook wel wat andere overwegingen meegespeeld hebben.

Het is wel weer een staaltje van hoe het niet moet dat hij, volgens de Volkskrant, al sinds 2007 met Job Cohen in gesprek is om hem op te volgen. Als ik dit publiceer heeft Job nog geen uitsluitsel gegeven. Dat doet hij om 15.00 uur tijdens een persconferentie in het hoofdkantoor van de PvdA. Daar gaat hij niet heen om te zeggen dat hij geen kandidaat is. Het partijbestuur zal goedkeurend knikken en iedereen die ook kandidaat zou willen zijn, Diederik Samson bijvoorbeeld, kan het verder wel vergeten. Lang leve de democratie.
x

Zegen

Het kan verder niet meer misgaan met de Noord-Zuidlijn in Amsterdam! Dat zou je tenminste kunnen denken, want vanaf gisteren gaat de Here God, vertegenwoordigd door de heilige Barbara, de zaak persoonlijk in de gaten houden. Barbara is volgens Wikipedia beschermheilige van "artilleristen, infanteristen, telegrafisten, genisten, ingenieurs, mijnbouwers, brandweerlieden, architecten, boeren, dakdekkers, metselaars, bouwvakkers, klokkengieters, metaalgieters, smeden, steenhouwers, beiaardiers, koks, hoedenmakers, slagers, gevangenen, meisjes, stervenden, torens en vestingen", dus ook van tunnelboorders en -boren. In Trouw las ik: Deken Ambro Bakker van de Sint Nicolaasparochie wijdt een beeldje in van de heilige Barbara, dat ondergronds een plek krijgt in een speciaal kastje. Die twee boren kregen een naam, waarbij gekozen kon worden uit Amstellina, De Gravin, Noortje, Treesje en Ziona. Die hebben we te danken aan basisschoolkinderen uit Amsterdam-Noord en Amsterdam-Centrum.

Als ik dat rijtje zie van mensen die de bescherming door de heilige Barbara kunnen afsmeken, heb ik zo mijn twijfels. Komt ze wel toe aan die tunnelboorders? Ga alleen maar na hoeveel artilleristen, infanteristen, metselaars, bouwvakkers, koks, boeren, stervenden en meisjes dagelijks om aandacht kunnen vragen. Die tunnelboorders zitten nog onder de grond ook, dus daar zal haar aandacht niet als eerste door getrokken worden.

Zou het niet verstandiger zijn geweest een recent benoemde heilige als beschermheilige aan te stellen? Die hebben meestal een veel beperkter doelgroep dan Barbara die al sinds 206 na Chr. actief is. Die kunnen zo'n tunnel er nog wel bij hebben, denk ik. Stel nou eens dat er toch weer wat misgaat bij dat boren. Dat zou zomaar kunnen, toch? Gaat de kerk dan toegeven dat Barbara, God dus eigenlijk, een beetje gefaald heeft? "Ja, kijk, druk, druk, druk." Kan de verantwoordelijk wethouder t.z.t. roepen: "We hebben echt alles uit de kast gehaald, tot de heilige Barbara aan toe, maar dit kon zelfs zij niet voorzien."?
x

donderdag 11 maart 2010

Geweld

Mijn hele leven - en dat is toch al bijna 71 jaar - heb ik in de grote stad gewoond, maar ik heb me nog nooit onveilig gevoeld. Ik geef daarbij direct toe dat ik altijd woonde in wat men dan 'de betere buurten' noemt, maar ik kwam echt ook vrij vaak, op weg naar het een of ander - en dan meestal op de fiets - door de wat 'mindere' buurten. In de wat rechtsere kringen van onze samenleving wordt al jaren met sombere regelmaat geroepen dat het veiliger moet worden, vooral 'op straat'. Die roep blijft aanhouden, hoewel al vrij vaak aan de hand van cijfers wordt aangetoond dat de misdaad inderdaad afneemt, zoals recentelijk nog in Almere, waar de PVV stemmen trok met roepen om meer veiligheid.

Wie dus een beetje angstig is aangelegd blijft liever zo veel mogelijk thuis. Maar is dat wel verstandig? Er is een rapport van eind januari waarin staat dat een op de drie gevallen van moord en doodslag in Nederland wordt veroorzaakt door huiselijk geweld. Door geweld in huiselijke kring vallen meer doden dan door gewelddadigheden onder misdadigers, bleek uit cijfers die een onderzoeksbureau in opdracht van de politie analyseerde. Dat las ik in Trouw. De Tweede Kamer ging gisteren over dat rapport debatteren met Ernst Hirsch Ballin van Justitie. Op het moment dat ik dit schrijf weet ik nog niet welke kant dat debat op gaat, maar in dat debat zal, verwachtte Trouw, het gezinsdrama in Zierikzee veel aandacht opeisen. Dat zal best. Maar let op de woordkeus. Als de ene crimineel de andere uit deze wereld helpt is dat moord, of op zijn best 'een afrekening in het criminele circuit', maar als een man met voorbedachte rade zijn kinderen vermoord, is dat een 'gezinsdrama'. OK, het is ook een drama, maar wat mij betreft is iedere moord een drama.

Door een moord een gezinsdrama te noemen, kun je bij de discussie daarover behalve politie en openbaar ministerie ook het hele scala aan hulpverleningsinstanties betrekken. Dat maakt het allemaal lekker ingewikkeld en voordat ze met hun allen na veel discussies eindelijk een protocol hebben opgesteld en hebben besloten wie in het voorkómen van gezinsdrama's 'de regie' voert, zijn we we al weer een aantal moorden verder. Als je daar zin in hebt kun je nog eens lezen wat ik afgelopen maandag over een 'Drama' schreef. Als een dezer dagen Geert Wilders ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch om zeep geholpen wordt (en ik sta echt niet te juichen als dat gebeurt), noemen we dat geen 'politiek drama', maar een 'terroristische moordaanslag'. Zullen we andere beestjes ook gewoon bij hun naam noemen?
X

woensdag 10 maart 2010

Duivelseiland

Zelfs een geboren en getogen en niet meer zo jonge Amsterdammer kan van tijd tot tijd nog iets nieuws over zijn stad leren. In Het PAROOL van vandaag las ik een artikel over de uitslagen per wijk en buurt van de gemeenteraadsverkiezingen. Daarin werd de buurt 'Duivelseiland' genoemd. Ik had daar nog nooit van gehoord en ging op zoek. Wikipedia gaf het antwoord. In het kaartje hieronder heb ik de in die buurt gelegen blokken met lichtblauw aangegeven. Het is vlak bij het Concertgebouw (linksboven) en ik heb drie jaar lang op nog geen 5 minuten lopen bij die buurt vandaan gewoond. Aan het begin van de vorige eeuw was het een wat afgelegen buurtje, dat genoemd werd naar de bekende Franse strafkolonie.

Decolleté

Zoals alle voorgaande jaren dat ik het van het bestaan ervan afwist, heb ik ook dit jaar de live-uitzending van de Oscaruitreiking gemist. In de eerste plaats omdat er maar heel weinig vooraf te voorziene gebeurtenissen van zodanig belang zijn dat het de moeite waard is er voor op te blijven. De enige keer van welke ik me herinner dat ik dat gedaan heb, was de landing van de eerste mensen op de maan. In de tweede plaats vind ik het volkomen onbelangrijk waarom een klein clubje mensen één bepaalde film (of boek, of liedje, of popster, of wat dan ook) het beste vindt uit een lange rij andere. De uitverkiezing heeft vooral commerciële waarde voor de winnaar. Opmerkelijk dit jaar was dat Sandra Bullock (die ik geen geweldige, maar wel heel leuke actrice vind) niet alleen de Oscar ontving als beste actrice, maar ook de Razzie als slechtste actrice (in een andere film). Ze was nog zo sportief om die Razzie persoonlijk in ontvangst te nemen, wat maar weinig acteurs doen.

Willem Boevink (columnist van Trouw) was wel de hele nacht wakker gebleven. Die Oscaruitreiking werd in Amerika uiteraard voortdurend onderbroken door commercials en die tijden werden in Hilversum volgepraat door een aantal mensen onder leiding van Bridget Maasland. Op het laatst, schrijft Willem,  kon ik alleen nog maar hologig in het decolleté van Bridget staren, maar zelfs dat had na vieren in de ochtend zijn spanning verloren. Je moet namelijk bij zo'n uitzending eerst heen door de genomineerden en de prijzen voor het beste geluid, de beste kleren,  de beste muziek, de beste animatie en de beste broodjes  tijdens de opnamen en natuurlijk het commentaar daarop van de gasten van Bridget. En niet te vergeten de acceptance speeches, u weet wel, die goed ingestudeerde spontane bedankjes. ("Ik wil vooral de tante van mijn buurmeisje bedanken, die mij zo goed geleerd heeft hoe je de mooiste revers op een herencostuum kan maken.")

Aardig is ook wat Willem schrijft over Kathryn Bigelow, beste regisseur met 'Hurt Locker'. Er werd vooral de nadruk gelegd op het feit dat zij de ex is van James Cameron, een andere genomineerde, voor 'Avatar'. Commentator Dana Linssen vond dat Kathryn een film gemaakt had 'als een vent'. Als een man zo'n opmerking zou maken zou hij, terecht, worden uitgemaakt voor seksist. Ik heb noch 'Hurt Locker', noch 'Avatar' gezien. Het eerste kan ik makkelijk goedmaken, want ik heb een dvd gekregen (ik zeg niet van wie) met gedownloade en illegaal gekopieerde versie. Misschien geef ik hier t.z.t. nog wel mijn oordeel.
x

dinsdag 9 maart 2010

Ophouden

Zoals de Lockheed-affaire aantoonde was hij omkoopbaar. Dat hij vreemd ging bewijzen zijn twee buitenechtelijke dochters. Hij beschermde de natuur door te gaan jagen. Hij was een oorlogsheld zonder ooit bij een veldslag betrokken te zijn geweest. Hij was lid van de NSDAP. Hij verzon dat zijn moeder rijk was. De verwondingen na een auto-ongeluk vielen reuze mee. Hij sleepte 1,2 miljoen D-mark binnen van geld dat voor oorlogsslachtoffers bedoeld was. Zullen we nou eens ophouden over Bernhard? Annejet van Zijl, wiens proefschrift net verschenen is, zegt in Trouw: "Die mythologie heeft zo lang stand gehouden omdat wij dat wilden. We hadden een sprookjesprins nodig." Ik niet.
X

Blaren

Eergisteren schreef ik hier een stukje over de 1,3 miljard euro die Nederland van IJsland wil terughebben. In Trouw van gisteren schreef ene Schouten (meer naam staat er niet bij) een opiniërend artikel over hetzelfde onderwerp. Hij maakt daarin een soortgelijke vergelijking als ik maakte: Want stel je eens voor, Amerika en, zeg Italië, hebben in Nederland een bank ontdekt die ze veel meer rente geeft en brengen daar dus voortaan hun centjes naartoe. Maar de bank blijkt malafide en valt om. De Amerikaanse en Italiaanse regeringen schieten het geld aan de gedupeerde klanten even voor maar gaan het terughalen bij Nederland. Nu moeten de onschuldige Nederlandse burgers voor het verschil opdraaien, en met rente.

De IJslanders hebben, zoals bekend, in een referendum het terugbetalen in overgrote meerderheid afgewezen en in het voorbeeld van Schouten zouden wij niet anders doen. Wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten, maar die overgrote meerderheid van IJslanders had zijn gat helemaal niet gebrand.

Schouten trekt ook enkele conclusies. De eerste is: Raadpleeg het volk niet! (De kop boven het artikel.) De tweede conclusie is dat een regering met het oog op een verder gelegen doel - i.c. IJslands lidmaatschap van de EU - de bevolking wel eens iets door de strot moet duwen. Ik ben ook geen voorstander van referenda. Ik moet er niet aan denken dat sommige ideeën van Geert Wilders onderwerp van een referendum zouden worden. Ik aanvaard ook zonder al te veel moeite dat een regering wel eens impopulaire maatregelen moet (durven) nemen. Maar de vraag  - naar mijn bescheiden mening  - is hier: had onze regering zich garant moet stellen voor de verliezen van Nederlanders door het brengen van hun spaarcentjes bij een buitenlandse bank? Die Nederlanders zagen een paar (pro)centjes meer aan de horizon gloren en hapten toe. Ook wel een beetje eigen schuld kortom. Hadden die Nederlanders niet gewoon op hun eigen blaren moeten zitten? Eigen schuld, dikke bult en zo?

Groot-Brittannië wil 2,5 miljard euro van IJsland terug. Om Groot-Brittannië en Nederland terug te betalen, moet er per IJslander 12.667 euro opgebracht worden. Als de hele EU dat bedrag voor haar rekening zou nemen, zou dat neerkomen op 7,73 euro per inwoner. O, dat is waar ook: het hemd is nader dan de rok. We moeten wel de grenzen opengooien, zodat onze bedrijven in landen met lagere lonen kunnen gaan werken, maar de arbeiders uit de landen zien we liever niet hier komen en die arme IJslanders betalen eerst maar eens netjes terug voor ze lid kunnen worden van de club.
x

maandag 8 maart 2010

Mooi

Elf jaar geleden werd de Nicolaas Maesschool opgeleverd. Het moet een heel mooi gebouw zijn, maar het werd dan ook, volgens Het PAROOL, ontworpen door het prestigieuze architectenbureau Meyer en Van Schooten, de ontwerpers van 'de kruimeldief' langs de A10, waar ING zetelt. Nu moet dat mooie gebouw voor 2 miljoen euro gerenoveerd worden, want 'mooi' is weer iets heel anders dan 'geschikt voor het doel'. Daar hadden de architecten, die immers kunstenaars zijn, niet zoveel boodschap aan: Kindervingers tussen de deuren, gevaarlijke trappen en een bloedheet binnenklimaat. Lucas Böke, de projectleider van de renovatie, zegt: "Het binnenklimaat had onze constante zorg. Ook in het gebouw zijn een aantal ontwerpfouten gemaakt, waardoor het minder bruikbaar is als school." Kortom, een mooie school die minder bruikbaar is als school. Ik zou eens aan die prestigieuze architecten vragen hoeveel zij willen bijdragen aan de renovatiekosten. Je hebt natuurlijk ook kans dat ze ertegen gaan protesteren dat met hun kunstwerk wordt geknoeid.eeid.
x

Claimen

Slachtoffers van seksueel misbruik door priesters in het bisdom Los Angeles ontvingen, na een schikking, een schadevergoeding van gemiddeld 1,8 miljoen dollar (=1.325.283,00 euro) per persoon. In het bisdom Rotterdam ontving, volgens de Volkskrant, een misbruikt meisje 43.000 euro. Wij kennen niet dezelfde 'claimcultuur' als die in de Verenigde Staten. Daar worden inderdaad soms waanzinnige bedragen geclaimd. Maar in zaken als deze zou ik er helemaal geen bezwaar tegen hebben als de schadevergoedingen hier naar Amerikaanse hoogte werden opgetrokken. Het kost de heilige moederkerk één pennenstreek om het celibaat af te schaffen, waardoor heel wat toekomstige claims voorkomen kunnen worden.
X

Drama

De digitale kranten zijn ook op zondag te lezen. Zowel Trouw als de Volkskrant brengen een ANP-bericht over wat tegenwoordig een 'familiedrama' heet. Als je het woord ziet, weet je al bijna wat er gebeurd is: een man doodt vrouw en kinderen en daarna zichzelf. In Zierikzee werden twee kinderen (15 en 19) doodgeschoten. De moeder raakte gewond, een derde kind was toevallig bij de buren.

Als een bekend politicus wordt bedreigd, ook al is er nog geen daadwerkelijke aanslag gepleegd, wordt hij ruimschoots voorzien van bewaking. De vrouw en de kinderen waren al eerder slachtoffer van daadwerkelijk huiselijk geweld en mishandeling van de zijde van man en vader. Hij heeft daarvoor ook vastgezeten. Recentelijk werd de man aangehouden op verdenking van misbruik van zijn dochter. Hij mocht weer naar huis op voorwaarde dat hij uit de buurt bleef van zijn gezin.

Het is bepaald niet de eerste keer dat zich zo'n familiedrama voordoet. Er is na 1672 één politicus in Nederland vermoord. De potentiële moordenaars van vrouwen en kinderen zijn vaak bekend bij politie en hulpverleningsorganisaties. Wat maakt politici zo veel meer beschermenswaardig dan gewone burgers?
x

zondag 7 maart 2010

Terugbetalen

IJsland wil graag lid van de Europese Unie worden. Het land heeft een democratisch gehalte dat boven iedere twijfel verheven is. De afgelopen jaren zijn er landen bij de EU gekomen waar het met de democratie nog altijd beduidend minder gesteld is. Met de economie van IJsland gaat het slecht sinds de teloorgang van de Icesavebank.Ook Nederlandse personen en instellingen zijn daarbij veel geld kwijtgeraakt, dat ze deels terugkregen van de Nederlandse staat. Dat geld wil Nederland nu weer terughebben van IJsland. De IJslandse bevolking voelt daar heel weinig voor en daar kan ik me iets bij voorstellen.

IJsland heeft 300.000 inwoners. Dat is ongeveer net zoveel als de gemeente Utrecht, ongeveer 0,2% van de Nederlandse bevolking. Stel je nu eens voor dat Utrecht werd gevraagd het bedrag op te brengen dat Nederland nu van IJsland vraagt en dat de Utrechtse burgers dat bedrag via belastingen zouden moeten opbrengen, zoals uiteindelijk de IJslanders moeten doen. Ook zij konden er niets aan doen dat een aantal bankmanagers zeepbellen verkocht en dat Nederlandse burgers en instellingen graag zeepbellen kochten. Nederland heeft nog 1.300.000.000 euro tegoed van IJsland. Dat is ruim 4.333 euro per IJslander, 229 euro per Nederlander.

In de persoon van Maxime Verhagen mag Nederland meebeslissen over de vraag of de toelatingsonderhandelingen met IJsland binnenkort mogen beginnen. Dus wat doet Maxime? Hij houdt zijn kruit droog, schrijft de Volkskrant. Tegen zo'n klein land durft hij zijn tanden te laten zien. Zo doet hij wat VVD en PVV willen. Goed gezelschap. Met de ChristenUnie erbij kunnen ze over een paar maanden het meest rechtse kabinet in de Nederlandse geschiedenis vormen.
x

zaterdag 6 maart 2010

Dilemma

Je behoort tot de absolute wereldtop in de tennissport. Je heet dus Federer, Nadal, Roddick of Davidenko. Ik noem er maar een paar. Het geld stroomt met bakken binnen, niet alleen uit gewonnen toernooien, maar ook (en vooral) uit sponsorgelden. Heb je dan een mooi leven? Ik heb geen idee, maar sinds ik gisteren Trouw las weet ik dat zo'n topsporter geconfronteerd kan worden met een Duivels dilemma.

Toptennissers spelen vooral voor zichzelf en eigen bankrekening. Dat is hun goede recht. Af en toe wordt hen gevraagd voor hun land te spelen, voor de Davis Cup. Dan ontstaat dat duivelse dilemma: De toppers willen doorgaans graag voor hun land spelen, maar de wedstrijden passen vaak niet in hun schema. Voor hen is het altijd hinken op twee gedachten, de keuze tussen de landseer en hun eigen carrière.

Ik heb makkelijk praten, want op sportgebied heb ik het zelfs nooit tot beste van de straat geschopt. In mijn jeugd heb ik wel eens een sport beoefend 'voor de school'. Dat werd ook niks, maar ik weet één ding zeker: ik was helemaal niet bezig voor 'de eer van de school'. Als ik aan een wedstrijd meedeed, of dat nou sport was of iets anders, een quiz bijvoorbeeld, wilde ik winnen. Niet voor de stad, niet voor de familie, niet voor de straat, niet voor de club. IK wilde winnen. Als toevallig een broer of zus van mij bij de Olympische Spelen van 1968 de gouden medaille bij de marathon had gewonnen, had ik dat leuk voor hem of haar gevonden, maar dat zou niets met mijn 'eer' te maken hebben gehad. Ik voel me absoluut niet als Nederlander vereerd met het feit dat Sven, Mark, Ireen en Nicolien gouden medailles hebben gewonnen in Vancouver en deze en gene nog wat zilver en brons. Ik heb daar namelijk helemaal niets aan bijgedragen. Ik gun die mensen hun medaille van harte, maar ze maken mij niet wijs dat ze daar voor vorstin en vaderland bezig waren. Ze waren voor zichzelf bezig en ze hadden nog gelijk ook.
x

vrijdag 5 maart 2010

Leiders

"In deze moeilijke tijden", hoor je tegenwoordig veel zeggen, "hebben we een daadkrachtige, stabiele regering nodig." Naar het zich thans laat aanzien zal het vormen van een nieuw kabinet na de verkiezingen van 9 juni a.s. geen eenvoudige zaak worden. Zie wat ik daar gisteren over schreef.

Het is nooit weg eens terug te kijken. We zien dan dat er wel vaker een moeilijke periode was waarin om een stabiele, daadkrachtige regering gevraagd werd. Sinds de Tweede Wereldoorlog hebben we 27 kabinetten gehad. Hoeveel daarvan hebben de maximale periode van vier jaar vol gemaakt? Slechts 11! Het is dus 'normaler' dat een kabinet voortijdig valt, dan dat het zijn reguliere zittingsperiode uitzit. (In het hierna volgende heb ik het eerste kabinet na de Tweede Wereldoorlog - Schermerhorn-Drees - niet meegerekend, omdat het niet na verkiezingen aantrad. Die werden voor het eerst weer op 16 juni 1946 gehouden.)

De gemiddelde leeftijd van de kabinetten (van aantreden tot demissionair worden) is 814 dagen, oftewel 2 jaar en bijna 3 maanden. Balkenende komt met zijn vier kabinetten uit op een gemiddelde van  1 jaar en 8 maanden. In de rij van 'langst zittende' komen zijn kabinetten op de 10e, 11e, 21e en 24e plaats. In historisch perspectief gezien heeft hij het dus niet buitengewoon goed gedaan en je kunt je dan ook afvragen waarom het CDA hem nog steeds zo hardnekkig als de beste partijleider blijft zien.

Er is ook weer een discussie op gang gekomen over de vraag of partijleiders in het kabinet moeten gaan zitten. Een schoolvoorbeeld van hoe het dan fout kan gaan was het kabinet Van Agt-II, waarin de drie coalitiegenoten - CDA, PvdA en D66 - alle waren vertegenwoordigd door hun partijleiders: Dries van Agt, Joop den Uyl en Jan Terlouw. Het kabinet viel na 8 maanden. Ook de combinatie Jan Peter-Wouter bleek geen gelukkige. De VVD is al lang van mening dat de partijleider in de Tweede Kamer hoort te zitten. Femke Halsema en Alexander Pechtold hebben zich in dezelfde zin uitgelaten. Wouter Bos heeft intussen ondervonden dat zijn partijleiderschap ernstig belemmerd werd door het feit dat hij alleen maar kabinetsstandpunten naar buiten kon brengen. Fracties in de Tweede Kamer van welke de partijleider in het kabinet zit, hebben de neiging die leider te 'beschermen', waardoor de controlerende taak van de Tweede Kamer in het gedrang komt. Partijleiders in het kabinet leidt er ook toe dat de feitelijke politieke discussie zich verplaatst van (de openbaarheid van) de Tweede Kamer naar (de geheimhouding van) de Trêveszaal.

Laten we eens aannemen dat we op 1 september 2010 weer een nieuw kabinet hebben. Dan hebben we sinds de val van het kabinet Beel-I (7 juli 1948) 2.309 dagen (bij elkaar ruim zes jaar) met een demissionair kabinet gezeten. Dat is nooit op een ramp uitgedraaid. Waarom zou dat nu wel gebeuren?
X

donderdag 4 maart 2010

Uitsluiten

Jan Peter Balkenende - en het CDA in het algemeen - zul je niet horen zeggen dat een coalitie met de PVV bij voorbaat uitgesloten is. Maar een coalitie met de PvdA ziet hij voorlopig niet zitten. Nu heeft Wilders al gezegd dat hij bereid is over alles compromissen te sluiten, behalve over de verhoging van de AOW-leeftijd. Ik denk niet dat het CDA in een coalitie gaat zitten waarin de verhoging van de AOW-leeftijd niet wordt doorgezet. Dat betekent dus dat het CDA 50 Kamerzetels (PvdA + PVV) voor een coalitie gaat missen.

Neem nou eens aan dat het CDA in de nieuwe Tweede Kamer 30 zetels krijgt. Om aan een werkbare coalitie deel te nemen, moeten ze daar nog zo'n 50 zetels bij halen. Zet D66 en de VVD beide op 18. Met hun drieën komen ze dan op 66. GroenLinks en/of de SP zie ik aan zo'n coalitie niet deelnemen. Met 7 van de ChristenUnie komen ze er ook nog niet. Dan maar TON, PvdD en de SGP erbij sleuren? Lijkt me niet waarschijnlijk. Kortom, als Balkenende volhoudt, zien we het CDA niet terug in het komende kabinet. Een geruststellende gedachte.

Wouter Bos staat op zijn beurt niet te springen om weer samen met het CDA te regeren. Goed, we gaan weer tellen en wel op basis van de uitslag van de peiling van NOS/ANP van gisteravond:
PvdA: 27;
VVD: 21;
SP: 11;
D66: 15;
GroenLinks: 12;
Totaal: 86.
86 zetels zijn ruim voldoende voor een (getalsmatig) gezonde coalitie. Je zou het een 'Centrumlinksliberale' coalitie kunnen noemen. Na Balkende-I, - II, -III en -IV lijkt me dat helemaal niet slecht.

Een coalitie van vijf partijen: het is lang niet gebeurd, maar het is geen novum. We hebben na de Tweede Wereldoorlog negen coalities van vier partijen gehad en ja, twee coalities van 5 partijen: Biesheuvel-I en Den Uyl. Die hebben geen van beide de eindstreep gehaald, maar daar zijn we na Balkenende ook wel aan gewend. Als die centrumlinksliberale coalitie het een jaar of drie volhoudt, heeft Wilders nog drie jaar de tijd om zijn nutteloosheid en 'one track mind' afdoende aan te tonen en kunnen we daarna onze aandacht weer helemaal aan echte problemen besteden.

PS
Inmiddels heeft Jan Peter al duidelijk gemaakt bereid te zijn kiezersbedrog te plegen. In de Volkskrant las ik dat hij na de verkiezingen alleen premier wil worden. Als dat niet lukt wordt hij geen fractievoorzitter. Hij zal ook geen 'gewoon' lid van de Tweede Kamer willen worden. Wie geen lid van de Tweede Kamer wil worden hoort niet op een kandidatenlijst thuis. Guusje ter Horst, toch een redelijk prominent PvdA-politica, deed dat netter. Ze heeft duidelijk te kennen gegeven dat ze geen plaats op kandidatenlijst wil, al had ze die waarschijnlijk zo kunnen krijgen.
x

woensdag 3 maart 2010

Misbruik

Het gebeurde in Amerika, het gebeurde in Ierland, het gebeurde in Duitsland, dus alleen als je bijzonder naïef bent zou je nog kunnen denken dat het in Nederland niet gebeurd zou zijn. We mogen rustig aannemen dat het ook in andere landen gebeurd is en nog steeds gebeurt. Ik heb het over seksueel misbruik van jongens door priesters op internaten.

Ik volgde de gereformeerde lagere school aan de IJselstraat in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Aan de overkant van de straat stond een katholieke jongensschool, want co-educatie was toen nog een verwerpelijk begrip in katholieke kringen. Pas veel later heb ik me gerealiseerd dat de lokalen van mijn school grote ramen had aan de straatkant. Je kon dus gewoon naar buiten kijken, al viel er in die IJselstraat nauwelijks iets te beleven. De jongensschool aan de overkant had geen enkel groot raam aan de straatkant, alleen kleine raampjes, waarschijnlijk van toiletten. Je zou achteraf kunnen zeggen dat het symbolisch was voor de wijze waarop tegen de buitenwereld werd aangekeken. Ik geloof één maal per week gingen al die roomse jongetjes onder leiding van de onderwijzers in lange zwarte kleren naar de mis in de kerk in de Rijnstraat. Nog niet zo heel lang geleden is die kerk afgebroken om plaats te maken voor woningen.

Het is een merkwaardig toeval dat de onthullingen over de paters salesianen van Don Bosco vrijwel samenvallen met het rumoer rond de weigering van een dorpspastoor de hostie te verlenen aan een praktiserende homo. Uit persberichten blijkt overigens dat ook de leden van andere congregaties niet altijd hun op last van Rome onderdrukte lustgevoelens konden beheersen. Merkwaardig is ook dat de katholieke kerk er geen enkele moeite mee heeft de relatie tussen mensen van hetzelfde geslacht openlijk als zonde te bestempelen, maar de ook buiten de kerk als verwerpelijk bestempelde handelingen van priesters met alle macht zo lang mogelijk onder het vloerkleed heeft geveegd.

Na tweeduizend jaar weet de katholieke kerk (en hier daar wat protestantse kerkgenootschappen) nog altijd niet met seksualiteit en de verschillende uitingsvormen daarvan om te gaan. Op de website van Omroep Brabant is een interview met Antoine Bodar, priester én homo, te lezen. Hij zegt: "Als je het niet eens bent met het standpunt van de kerk, zul je de kerk moeten verlaten." Hij kan het weten.

PS
Dat ik hierboven "IJselstraat" schrijf, terwijl die straat genoemd is naar de IJssel, is geen typefout. Op de straatnaambordjes wordt het al sinds mijn jeugd met één s geschreven.
x

dinsdag 2 maart 2010

Nostalgie?

Met 'Aanpassen' (mijn vervolgverhaal) wil het even niet lukken (maar het is zeker niet afgeblazen). Intussen heb ik wel een nieuwe pagina aan mijn website toegevoegd: Rivierenbuurt. Heb je toch wat extra's te lezen.
x

Stemmen

Je hoeft morgen pas te stemmen, dus je kunt nog even nadenken. Hoewel mijn keuze al lang vaststaat, heb ik toch nog eens de Stemwijzer voor de gemeente Amsterdam ingevuld. De uitslag verwonderde mij niet:
1. SP;
2. GroenLinks;
3. PvdA.

De verkiezingen gaan over tal van onderwerpen die de komende vier jaar de politiek in jouw gemeente zullen beheersen. Toch lijkt het er in de media soms op of het morgen maar om één ding gaat: hoeveel stemmen krijgt de PVV in de enige twee gemeenten waar ze aan de verkiezingen deelneemt? In wat mindere mate is de uitslag van Rotterdam nog belangwekkend omdat Geert Wilders zijn achterban daar heeft geadviseerd op 'Leefbaar Rotterdam' te stemmen en dat zal die achterban vrijwel zeker doen.

Het wordt naar mijn idee nog te veel onderbelicht dat ruim 80 procent van de bevolking niet op de PVV stemt. Veel stemmers die net als Wilders de islam als een bedreiging zien, stemmen toch op een 'traditionele' partij. Maar ook die keuze is niet altijd gebaseerd op grondige kennis van de programma's en/of de ideologische uitgangspunten van deze partijen. In de laatste peilingen krijgt GroenLinks meer stemmen dan de SP, omdat Femke Halsema leuker 'over komt' dan Agnes Kant. Zoals ik al eerder schreef heeft de verwachte grote winst voor D66 meer met Alexander Pechtold dan met het programma van D66 te maken.

Hoewel je in Nederland in feite niet voor een persoon maar voor een partij kiest, zijn er veel mensen die niet zo goed weten welke partij nu het meest bij hun ideeën past. Daar is, heb ik ontdekt, nu ook een hulpmiddel voor: de 'Partijenwijzer'. Bij 42 stellingen kun je aangeven of je het daar wel of niet mee eens bent. (Een beperkt aantal vragen mag je overslaan.) Het eindresultaat geeft de partij aan die het dichtst bij jou in de buurt komt. Weet je nog niet zeker welk hokje je rood moet maken, probeer dan die Partijenwijzer eens.
x

maandag 1 maart 2010

Prognose

Het is weer de eerste van de maand. Dus er zijn ook weer nieuwe 'Prognoses' voor de zetelverdeling in de Tweede Kamer na de verkiezingen op 9 juni a.s. Klik hier en vergelijk met je eigen verwachtingen.
x

Conservatief

Wie herinnert zich nog Jan Bluyssen? Hij wordt binnenkort 84 en was van 1966 tot 1983 bisschop van Den Bosch en stond bekend als progressief. Aan dat progressieve gedoe binnen de Nederlandse kerkprovincie hebben achtereenvolgende pausen een eind gemaakt door bisschoppen te benoemen die de conservatieve touwtjes weer strak aantrokken. De huidige opvolger van Bluyssen, Antoon Hurkmans, is daar een goed voorbeeld van.

Het zal wel een vooroordeel zijn, maar voor mijn gevoel is Nederland in zijn algemeenheid altijd net ietsje progressiever en liberaler geweest dan België. Dat blijkt in ieder geval niet meer op te gaan voor de rooms-katholieke kerk. Wat las ik immers in de Volkskrant? Vlaamse priesters zoeken hun heil in Nederland omdat ze de katholieke kerk in eigen land te progressief vinden, meldde de Belgische krant Het Nieuwsblad zaterdag. Zo is hier, in tegenstelling tot België, het priesterboordje nog verplicht. Volgens Nederlandse katholieke opvattingen schijnt God de Vader dat wat netter te vinden, denk ik.

Ik moest weer even terugdenken aan de tijd van het Tweede Vaticaans Concilie (1962 -1965), toen er iets van een frisse wind door de rooms-katholieke kerk leek te gaan waaien. Zo hoefde de mis niet langer in het Latijn te worden opgedragen, maar mocht dat ook in de landstaal. De Amerikaanse cabaretier Tom Lehrer heeft daar toen een schitterende parodie op gemaakt: 'The Vatican Rag'. Je kunt hem horen en zien (met bijgeleverde tekst), als je hier klikt.
X