Ommezwaai

Stel je even voor: daags nadat in januari 2009 de nieuwe president van de VS is geïnstalleerd geeft George W. Bush in een interview met de Washington Post te kennen dat volgens hem de Amerikaanse troepen zo snel mogelijk uit Irak en Afghanistan teruggetrokken moeten worden. Daar zou de wereld toch even van opkijken. Dat zou je een ommezwaai mogen noemen. Maar er is inmiddels een precedent.

Onder deze Israëlische premier ging het uitbreiden van de nederzettingen op de westelijke Jordaanoever rustig door, maar wat lees ik nu in de Volkskrant? Demissionair premier Ehud Olmert heeft maandag in een afscheidsinterview plotseling gezegd dat Israël zich uit vrijwel al het in 1967 bezette gebied moet terugtrekken om vrede te kunnen sluiten met de Palestijnen en de Syriërs.

Zo langzamerhand moest je toch wel ziende blind en horende doof (of radicale kolonist) zijn om niet te weten dat de bezetting van de westelijke Jordaanoever en de Golanhoogte nogal gevoelig lag bij de Palestijnen en de omringende Arabische landen. Zelfs westerse landen die Israël niet echt ongezind waren vonden dat Israël daar toch eens over moest gaan nadenken. Het is immers al weer zo'n veertien jaar geleden dat twee Israëlische en één Palestijnse leider de Nobelprijs voor de Vrede kregen voor een plan dat nog steeds niet is uitgevoerd.

Ruim twee jaar zat Olmert op een plek waar hij enige invloed kon doen gelden, zou je zeggen. Nu was hij niet de sterkste premier in de Israëlische geschiedenis, maar het kan ook betekenen dat er binnen de Israëlische regering en parlement nog steeds geen meerderheid te vinden is voor de teruggave van de bezette gebieden. Voorts heeft Olmert het over terugtrekking uit "vrijwel alle gebieden". Ook hij maakt, denk ik, een voorbehoud voor wat betreft Jeruzalem. Maar er is geen islamiet die de Al- Aqsa moskee onder permanent Israëlisch bestuur wil hebben, noch een jood die de Tempelberg onder permanent Arabisch bestuur wil hebben. Dat krijg je met heilige plaatsen.