dinsdag 31 maart 2009

IJsje

Gisteren was een drukke dag, want ik had - door dat vierdaagse bezoek aan Madrid - heel wat achterstallig onderhoud te plegen aan mijn website. Daarna had ik weinig puf meer in het nadenken over diepgravende teksten. Bovendien: als ik 'uit' ben, houd ik mij absoluut niet met nieuws bezig. Ik houd het dus simpel vandaag. Hieronder zie je een foto van enkele wat oudere heren (van links naar rechts: Jan, Jan, Jan en niet-Jan) die in de Jardines de Sabatini, grenzend aan het Palacio Real, genieten van een ijsje van het merk Häagen-Dazs. (Een der Jannen is verslaafd aan dit ijs.) De bedoeling was dat Palacio te bezoeken (waar overigens geen koninklijk paar woont), maar er stond een gigantische rij voor.



maandag 30 maart 2009

Terug

Als je iets schrijft dat anderen moeten lezen (of waarvan jij graag wilt dat ze het lezen), moet je altijd positief beginnen. Dat is mij ik weet niet hoe vaak verteld. Ik vind dat onzin. Mag ik even zelf uitmaken hoe ik mijn verhaal vertel?

Gistermiddag, direct na de eerste overstap in de metro op weg naar Barajos, de luchthaven van Madrid, bleek mijn portemonnee gestolen te zijn. In het metrostation heb ik meteen telefonisch mijn pinpas laten blokkeren. Er zat niet veel meer dan 50 euro in mijn portemonnee. De creditcard die er ook in zat zal de dieven hevig teleurstellen, want die is al meer dan een jaar verlopen. Verder zat er ook mijn identiteitskaart in. Bij het inchecken wilde de alleraardigste dame van KLM wel een officieel bewijs dat ik bij de politie aangifte had gedaan van de diefstal van die identiteitskaart. Dat kostte alles bij elkaar een uur, dus de Jannen (de drie vrienden met wie ik een paar dagen in Madrid doorbracht heten alle drie Jan) en ik hadden nog net tijd voor een kop koffie. Omdat Spanje ook een 'Schengenland' is, hoefde ik op Schiphol niet langs de douane.

Waar ik niet op gerekend had, is dat Madrid op nogal heuvelachtig terrein is gebouwd. Dat is allemaal heel mooi, maar ik ben intussen wel zeventig en dan loop je toch niet meer zo vlot tegen heuvels op die, in termen van de Tour de France, tot de buitencategorie gerekend mogen worden.

Einde negatieve berichten.

De Jannen en ik waren zeer te spreken over ons verblijf in Madrid, hoe kort het ook was: 26 maart 13.30 uur tot 29 maart 12.30 uur. Dat had zeker niet in de laatste plaats te maken met het weer. Tot zaterdag rond 16.00 uur konden wij redelijk luchtig gekleed op terrasjes genieten van de aangeboden consumpties en het is onze gewoonte bij zulke citytrips redelijk veel consumpties te gebruiken. Maar wij zijn geen cultuurbarbaren. Wij hebben ook het Prado uitgebreid bezocht en dus hebben wij voor het eerst de 'Tuin der lusten' van Jeroen Bosch in het echt gezien, naast uiteraard werken van Goya, Velasquez, Rubens, Cranach, Memlinc, Van Ostade en noem verder maar op. De Basiliek van Sint Fransiscus is ook een bezoek meer dan waard. De eerste bieren genoten wij overigens in de zonneschijn op het Plaza Mayor, dat tot de top van de pleinen in de wereld gerekend mag worden.

Los van alle cultuur is Madrid een stad naar mijn hart: de stad leeft! Tegen middernacht is het druk, er zijn mensen op straat. We hoeven geen driesterrensrestaurants. Zaterdagavond aten we in wat je een buurtrestaurant zou mogen noemen, waar Madrileense families komen eten. We kozen diverse dingen uit de de kaart met 'raciones'. Dat is hetzelfde als tapas, alleen de porties zijn wat groter. Gamba's, jamon serrano, gebakken aardappeltjes in een pittige tomatensaus, croquetas (een soort aardappel/kaaskroket), kaas en nog wat ander dingen. En wijn natuurlijk. Smullen!

De traditie van deze reisjes is dat ik altijd ruim vóór de Jannen wakker ben en vervolgens ergens rokend en lezend de tijd doorbreng tot ik (om negen uur precies) de Jannen het bed uit, de badkamer in en naar het ontbijt jaag. In ons hotel mocht niet gerookt worden, maar in een belendend restaurant wel. In Madrid wordt bij horecagelegenheden duidelijk aangegeven of er wel of niet gerookt mag worden. Dat moet in Nederland ook kunnen.

Het meest opmerkelijke aan deze jaarlijkse reisjes is en blijft dat de Jannen en ik elkaar intussen ruim veertig jaar kennen. Tussen alle cultuur, eten en (aardig wat) drinken door wordt er nog altijd veel gepraat over van alles en nog wat, wordt er gediscussieerd. We zijn het politiek lang niet over alles eens. We hebben verschillende, gemeenschappelijke, overlappende interesses en verschillende ervaringen in relaties en werk. We nemen nooit een blad voor de mond en we hebben nooit ruzie, ook niet over waar we wel en niet heen gaan.

We hebben, kortom, weer een paar zeer aangename dagen in een boeiende stad doorgebracht.

donderdag 26 maart 2009

Geen

Van 26 t/m 30 maart verschijnt er geen 'BEGGARTALK'.

woensdag 25 maart 2009

Titel

(Voor de werkelijke titel van dit blog moet je even op zoek gaan naar de titel van een boek van Remco Campert. Niet bij mijn boeken kijken, want ik heb het niet.)

Gisteren, mijn verjaardag dus, las ik om 6:30 uur de eerste digitale felicitatie, van Zuster Klivia. Om 7.15 uur ging mijn telefoon: mijn kleine zusje
slaagde erin mij nog persoonlijk, zij het van een afstand, te feliciteren. Rond 8.00 uur stapte ik uit lijn 13 op de laatste halte vóór Amsterdam Centraal. In een horecagelegenheid op de hoek van de Martelaarsgracht en de Nieuwendijk nam ik in alle rust een stevig Engels ontbijt tot me, zodat ik het zou kunnen uithouden tot in ieder geval Zwolle. Ik had namelijk in de tussentijd bedacht dat het station Arnhem één grote bouwput is, dus geen gezellige ambiance. Vóór ik in de intercity naar Utrecht van 9.07 uur stapte, rookte ik bij de 'pafpaal' op spoor 5 nog een sigaret en hoorde dat de NS niet van plan was mijn reis zonder strubbelingen te laten verlopen. Vanwege een seinstoring zou de intercity via een omweg (Hilversum) naar Utrecht gaan. Dat betekende dat ik aldaar de aansluiting naar Tiel miste, dus kon ik meteen aan de koffie en weer een sigaret roken.

Tot mijn verbazing heeft Tiel, toch geen wereldstad, een station Tiel Centraal. Het heeft ook nog een halte Passewaaij. Daar had ik drie kwartier de tijd om over te stappen. Het station daar is ongebouwd tot horecagelegenheid, met zaalverhuur. Ik besloot dus daar nog maar een (boeren)boterham met biologische kaas te eten. Bij de cappuccino werd ongevraagd in een apart glaasje een portie slagroom met iets van een drankje geserveerd. Dat had niets met mijn verjaardag te maken, want andere klanten kregen dat ook. Van Tiel naar Arnhem rijd je in zo'n alleraardigst stoptreintje van Syntus via een leuke Betuwelijn langs dorpjes als Kesteren, Opheusden en Dodewaard. In laatsgenoemde plaats heb ik mij ooit door de ME op een forse dosis traangas laten trakteren.

Van Arnhem naar Zwolle en van Zwolle naar Leeuwarden reis je in zich intercity noemende treinen, maar ze stoppen bij zowat iedere dikke boom die ze passeren, al vond ik dat geen bezwaar, want echt haast had ik natuurlijk niet. Tussen Arnhem en Deventer reed deze intercity bovendien achter een vertraagde stoptrein aan. Zowel in Arnhem als in Zwolle had ik net even tijd voor een sigaret.

In Leeuwarden had ik 10 minuten de tijd om het boemeltje van Arriva naar Groningen te halen. Het feit dat ik
jarig was meende ik als excuus te mogen gebruiken om reeds vóór 16.30 uur aan de drank te gaan. Ik ging dus naar de 'Kiosk' om daar een (klein) blikje bier aan te schaffen. Een klant voor mij schafte een blikje Red Bull aan ( kennelijk wilde hij zijn reis vliegend vervolgen) en wilde dit via zijn pinpas betalen. Na een een keer of tien zijn pasje door de gleuf halen en het na gepiep bestuderen van het apparaat door de verkoper, verliet de klant zijn plek lopend, want zonder Red Bull. Ik kon mijn transactie nog net op tijd voltooien. Ik houd van berglandschappen, maar dat vlakke land tussen Leeuwarden en Groningen kan ik ook zeer waarderen.

In Groningen begaf ik mij spoorslags naar Schuitendiep 62. Ken ik daar iemand? Is daar iets artistieks te beleven? Geen van beide: ik wilde mij weer eens, zij het niet geheel onbaatzuchtig, met een wetsovertreder solidariseren. Op dat adres bevindt zich namelijk café 'De Kachel'. Wie het nieuws een beetje intensief volgt, weet dat recentelijk de uitbater van dit café voor de rechter stond, omdat hij weigert de asbakken te verwijderen en roken toestaat. Hij werd veroordeeld en ging in hoger beroep. Daar kon ik dus, voor het eerst sinds 1 juni vorig jaar, weer kroegbezoek en roken combineren. Dacht ik. 'De Kachel' was gesloten. Een meter of vijftig verderop is 't Zwarte Schaap. Dat heeft een verwarmd terras, waar ook nog eens de zon recht op scheen. Daar kon ik dus rustig verder lezen. Het diner heb ik simpel gehouden: bij d'Oude Brandweerkazerne heb ik een struisvogelsaté genomen. Niks mis mee.

De intercity van Groningen kwam om onduidelijke en niet verklaarde redenen met vertraging in Amersfoort aan. Meestal wachten intercity's op elkaar, maar gisteren dus niet en mocht ik dus met de stoptrein verder. Daarin werd een excuus omgeroepen voor het niet wachten van de intercity. Dat gebeurde vlak vóór Amsterdam Centraal waar we met drie minuten vertraging aankwamen.

Was het een leuke verjaardag? Het was in ieder geval een aangename, goed bestede dag.

NB
Van 26 t/m 29 maart verschijnt er, wegens bbhh, GEEN 'BEGGARTALK'.


dinsdag 24 maart 2009

Numerologie

De tekst die je vandaag kunt lezen had je al een jaar geleden en alle dagen daarna kunnen lezen, als je op de juiste link op mijn website geklikt had. Voor de gelegenheid heb ik de tekst hier en daar een klein beetje geactualiseerd en heb ik titel aangepast. Klik HIER.

maandag 23 maart 2009

Misselijk

Als Jan Peter Balkenende over normen praat, wordt ik om te beginnen achterdochtig, omdat hij vindt dat zijn normen ook mijn normen moeten zijn. Zijn normen hebben geen algemene geldigheidswaarde. De mijne overigens ook niet. Die zijn voor privégebruik, maar ik ben niet bezitterig.

Behalve achterdochtig kan Jan Peter - en kunnen andere leden van zijn club - mij ook misselijk maken. Daar zijn ze afgelopen zaterdag, bij het CDA-congres, weer in geslaagd. De nieuwe morele norm van Jan Peter slaat, volgens de Volkskrant op die waanzinnig hoge salarissen, maar kent geen salarisplafond. Het is een norm waarbij bestuurders verantwoordelijkheid nemen voor hun taak of hun werk.

Ongezien ga ik er even vanuit dat Piet Hein Donner (zelfde kerk, zelfde politieke partij, zelfde kabinet) het in grote lijnen wel met die nieuwe morele norm van Jan Peter eens zal zijn. Ik denk dan: als bestuurders verantwoordelijkheid mogen nemen voor hun taak of hun werk, mogen gewone werknemers dat ook. Die mogen dus met die bestuurders onderhandelen over hun salaris, dat wat minder hoog is dan dat van de bestuurders. Maar dan geldt die nieuwe morele norm ineens niet meer. Dan wil Piet Hein doodleuk voor drie jaar de nullijn opleggen.

Ik kan Jan Peter en Piet Hein en al die andere bewogen CDA-leden het volgende vertellen. De vakbeweging weet dat er een economische crisis is en kent zijn verantwoordelijkheid bij het sluiten van cao's. De financiële 'elite' heeft één belangrijke norm: waar kan ik nóg meer bij elkaar graaien?

zondag 22 maart 2009

Vechten

In Trouw van gisteren werd ruim aandacht besteed aan de film die een (dienstplichtig) Israëlisch officier maakte tijdens de oorlog in Libanon in 2006, waaraan hij zelf actief deelnam. (Voor zijn verdiensten in die oorlog werd hij gepromoveerd.) Hij heeft die film aangevuld met de weergave van gesprekken die hij na de oorlog voerde met militairen die hij tijdens de oorlog filmde. Voordat de film openbaar werd, liet hij een ruwe versie aan het leger zien. "Er zaten daar officieren van de censuur, van de interne veiligheid, van de legervoorlichting. Ik toonde ze de film en ze waren volledig geschokt. Niet omdat ze niet wisten wat zich in die oorlog had afgespeeld, maar omdat ze begrepen dat het nu naar buiten gebracht zou worden. (...) De oorlog in Libanon was 24 uur per etmaal op de televisie te volgen. Toch zegt iedereen die mijn film ziet dat hij in niets lijkt op wat ze op tv hebben gezien."

Tijdens de oorlogen in Irak en Afghanistan zijn de verslaggevers 'embedded', d.w.z.: ze kunnen alleen maar laten zien wat de legerleiding wil laten zien. Dan lijkt het allemaal nog wel mee te vallen. Er zijn talloze speelfilms over allerlei oorlogen gemaakt, waarin meestal 'helden' worden afgebeeld. Een enkele keer komen de verschrikkingen van de oorlog in die speelfilms beter tot uiting dan in de journalistieke beelden. In "The Longest Day" en "A Bridge Too Far", die gebaseerd zijn op gesprekken met ooggetuigen en direct betrokkenen, wordt duidelijk welke kapitale blunders de legerleiding - aan beide kanten - maakte, waarvan de gewone manschappen het slachtoffer werden. Ooit heb ik tijdens een vakantie in Yorkshire een plaatselijk legermuseum bezocht. Daar was ook een lijst te zien van militairen uit de regio die wegens dapper optreden een onderscheiding hadden gekregen. Ik vond het zeer opvallend dat de hoogste in rang een luitenant was. (Luitenant is de laagste officiersrang. Al die speldjes die je op de uniformen van generaals ziet hebben niets met dapper optreden te maken. Ze geven niet meer aan dan dat ze, vanaf grote afstand, betrokken waren bij een operatie.)

Waar vechten de meeste soldaten voor als ze eenmaal in een oorlog verzeild geraakt zijn? Daar is lang geleden Amerikaans onderzoek naar gedaan. Ze vechten niet voor de vrijheid, niet voor de democratie, niet voor God en niet voor het vaderland. Ze vechten voor hun maatjes, die ze door de ellende heen willen helpen. In de meeste veldslagen staan dienstplichtigen tegenover andere dienstplichtigen. Ze hebben niets persoonlijks tegen elkaar. Ze doden en verwonden elkaar in opdracht van anderen, ter bevordering van de opvatting van anderen. Ik heb nog nooit een tv-programma gezien waarin een generaal geïnterviewd werd over zijn posttraumatische stressstoornis.

In 1854 schreef Alfred Lord Tennyson het gedicht "The Charge of the Light Brigade", n.a.v. een veldslag tijdens de Krimoorlog, waarbij ruim 600 soldaten door hun commandant tegen alle (militaire) logica in op pad werden gestuurd tegen een overmacht aan Russische soldaten en kanonnen. Bekend zijn deze regels uit het gedicht:
Into the valley of Death
Rode the six hundred.
Maar wellicht nog bekender is wat van de soldaten wordt gezegd:
Theirs not to reason why,
Theirs but to do and die, want:
Not tho' the soldiers knew
Some one had blunder'd.

Het was, geloof ik, tijdens de Vietnamoorlog dat de volgende spreuk in zwang kwam:

"Fighting for peace is like fucking for virginity."


zaterdag 21 maart 2009

Stik

Het komt wel eens voor dat iemand in zijn werk iets heel goed doet, veel beter dan je redelijkerwijs van die persoon zou mogen verwachten. Zo'n persoon geef je dan een (financieel) extraatje, een gratificatie, of een bonus. Daar kan iedereen mee leven, zolang voor iedereen duidelijk is dat er echt een bijzondere prestatie is verricht.

Ik heb lang bij de overheid gewerkt en ook bij de overheid worden van tijd tot tijd gratificaties verstrekt. Daar werd vaak heel raar mee omgesprongen. Een reden kon zijn: "Hij of zij zit al zo lang op zijn/haar maximum. Laten we eens wat extra's doen." Of de betrokkene meer had gedaan dan gewoon normaal zijn/haar werk was niet van belang. Er werd ook wel geredeneerd: "Vorig jaar zijn de gratificaties vooral bij die afdeling of dat bureau terecht gekomen. Laten we eens kijken wie er nu 'aan de beurt' is." De redenen voor gratificaties werden er dan wel bij verzonnen. Ze hadden vaak weinig of niets met een bijzondere prestatie te maken.

Zelfs topmanagers in het bedrijfsleven kunnen boven zichzelf en de verwachtingen van aandeelhouders en alle medewerkers uitstijgen. In "Frank van Wezels Roemruchte Jaren" van A.M. de Jong, dat speelt in ons leger tijdens de Eerste Wereldoorlog, zegt op een bepaald moment een beroepsluitenant (ik citeer uit mijn hoofd): "Als iemand per ongeluk een keer een pluim verdient, steek die dan ook in zijn reet." M.a.w.: het kán voorkomen dat een topmanager een bonus verdient en terecht ontvangt.

Bij de ING gaan ze volgens plan in april een nieuwe CFO (Chief Financial Officer) benoemen, ene Patrick Flynn. Patrick heeft dus nog helemaal niets voor de ING gedaan, maar hij is zo heel enorm goed dat hij een STARTbonus krijgt. (Voor de zoveelste keer zeg ik nog maar eens dat de crisis bij de banken is veroorzaakt door hoogbetaalde CEO's en CFO's die met bonussen werden oveladen omdat ze heel erg goed waren.) Het kan me niets schelen of die bonus voor Patrick één miljoen of één euro waard is. Het kan me niets schelen dat die bonus gegeven wordt door een bedrijf dat met een staatssteun van miljarden euro's op de been gehouden wordt. Ik verbaas me nergens meer over en alles went. Ik verbaas me ook niet meer over Lodewijk de Waal die, namens de overheid, commissaris moet gaan worden bij de ING. Die weet nog niet of hij zijn vetorecht zal gebruiken om die startbonus te blokkeren. Die heel goede Patrick krijgt een salaris van ruim 600.000 euro, maar hij loopt wel een bonus bij zijn vorige werkgever mis, omdat hij, denk ik dan, niets liever wil dan ING uit het slop halen. Ja, als commissaris kijk je wat anders tegen dingen aan dan als vakbondsman.

De komende tijd zullen mensen hun baan verliezen. Ze zullen misschien elders voor een lager salaris moeten gaan werken. Geen werkgever zal geïnteresseerd zijn in wat ze zijn misgelopen door verandering van baan. Patrick, die toch al niet op een houtje hoefde te bijten, verandert geheel vrijwillig van baan. Hij krijgt een niet onaardig salaris, maar dat extraatje wil hij niet mislopen. "Wil de ING dat alsjeblieft overnemen? Ik ben heel er goed en ik ga heel hard mijn best doen." Volgens mij is er (met dank aan Multatuli) maar één goed antwoord mogelijk op de wens van Patrick: "Stik in je bonus en verdwijn."

vrijdag 20 maart 2009

Bestel

Wij Nederlanders nemen ons omroepbestel zeer serieus. In 1965 was onenigheid over dit bestel zelfs de reden voor de val van het kabinet-Marijnen. De 'zuilen' waren toen nog de normaalste zaak van de wereld: je luisterde en keek naar protestantse, protestants-vrijzinnige, katholieke, sociaal-democratische of algemene/liberale omroepen. Een wat strenge protestant luisterde/keek alleen naar de NCRV, een behoudend katholiek alleen naar de KRO. Toen wist je gewoon op welke avond jouw favoriete omroepvereniging aan bod was, nog even los van de vraag wat die dan wel te bieden had. Iedere omroep had toen zijn eigen actualiteitenrubriek: Hier en NU (NCRV), Televizier (AVRO), Achter het Nieuws (VARA) en Brandpunt (KRO). De parodie op de zin waarmee ieder Brandpuntuitzending eindigde staat nog altijd in mijn geheugen gegrift: "Dit was brandhout. Goedenavond."

Tijden veranderen. Eerst kwam de TROS (de grootste familie van Nederland) erbij, wat later de EO, weer later BNN. Maar de echte veranderingen kwamen pas met de commerciële zenders. "Kijkcijfers" was geen onbekend begrip, maar ging met de komst van de commerciële omroepen een belangrijke rol spelen. Tegenwoordig staat of valt een programma, commercieel of publiek, met de kijkcijfers, want: hoe meer kijkers, hoe meer reclame-inkomsten.

Elitair als ik ben, kijk ik zelden of nooit naar een commerciële zender. Alleen voor een film wil ik van tijd tot tijd een uitzondering maken. De publieke netten zijn op een of andere thematische manier ingericht. Actualiteitenrubrieken zijn samengevoegd. Ik begin zo langzamerhand te vergeten welk programma nou "typisch NCRV", "typisch VPRO" of "typisch wat dan ook" is. Het schijnt alleen zo te zijn dat de actualiteitenrubrieken veel te "links" zijn. Rechtse mensen vinden, volgens mij, elke mening die niet de hunne is (te) links en ze hebben de tv nodig om te weten wat ze van iets moeten vinden.

Gisteren heeft de Tweede Kamer weer eens gedebatteerd over een nieuwe wet die het omroepbestel moet regelen. Vandaar al die nieuwe kandidaatzendgemachtigden. Ik betrapte mij erop dat het me eigenlijk geen moer kan schelen wat de uitkomsten van het debat zijn en welke nieuwe omroepen erbij komen. Eén passage in een artikel in Trouw viel me op: CDA-Kamerlid Atsma zal in het debat speciale aandacht vragen voor de status van actualiteitenrubrieken. Hij wil dat omroepen weer in de gelegenheid worden gesteld om die afzonderlijk, en dus niet gezamenlijk, te maken. Op deze manier hoopt hij dat omroepen weer meer ruimte krijgen om eigen duiding te geven aan het nieuws. Het maakte me bijna wat weemoedig of nostalgisch. Ik zou het best interessant vinden te weten hoe de NCRV de economische crisis 'duidt'. Hoe zou de KRO het proces-Fritzl 'duiden'? Wat zou de 'duiding' van de EO zijn van de (tot nu toe) laatste opmerking van Benedictus XVI over condoomgebruik? Pauw en Witteman worden af en toe afgelost door Knevel en hoe heet hij ook weer? De andere publieke omroepen kunnen toch ook wel twee van die jongens (of meisjes) bij elkaar scharrelen? Waarom zou de EO niet beginnen met "De Kerk Draaft Door"? Waarom laten alleen AVRO en EO ieder werkdag van 19.30 tot 20.00 uur een dorpsdokter, een IC-afdeling of een huisartsenpost zien? Kan BNN niet iets leuks doen met een ambulance of de TROS met een traumahelicopter?

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat de tv uitsluitend in grijstinten werd aangeboden. Over een tijdje hebben we allemaal HDTV. Waar heb je die eigenlijk voor nodig bij een steeds grijzer wordend aanbod?

donderdag 19 maart 2009

Down

De reactie van Zuster Klivia op mijn blog van gisteren herinnerde mij eraan dat ik een vooraankondiging gezien had van het tv-programma 'Down met Johnny' bij Veronica. De eerste van een serie vond afgelopen zondag om 22.20 uur plaats. Ik heb het niet gemist, want ik was helemaal niet van plan ernaar te kijken. Aan de promobeelden had ik al weer genoeg.

Tot nu toe had Paul de Leeuw zo'n beetje het alleenrecht op die leuke mongolen. De Jostiband is, geloof ik, voor de EO. Maar nu doet Veronica dus ook mee, niet op prime time, maar toch. In de 'Mediacourant.nl' las ik dat Johnny in de eerste aflevering kennis maakte met Marika. Ze woont nu nog thuis bij haar ouders, maar ze hoopt ooit min of meer zelfstandig te kunnen gaan wonen. Johnny is erbij als Marika haar eerste voorzichtige stap richting zelfstandigheid zet; ze gaat werken bij koffiehuis en restaurant 'Downey's' in Amersfoort. Wat ik meteen al vermoedde, is dat 'Downey's' de zoveelste horecagelegenheid is waar mongolen het werk doen. Ze moeten meestal, deze ook, met het geld van sponsors en donaties op de been gehouden worden, want naar leuke mongolen op de tv kijken is wat anders dan er bij gaan koffiedrinken en eten. Er is in Amersfoort weer een nieuw klein 'getto voor mensen met een verstandelijke beperking' bijgekomen.

Ik heb zeven jaar in het bestuur gezeten van een stichting die zorg verleende aan mensen met een verstandelijke beperking, die toen nog vaak zwakzinnigen genoemd werden. Ik ging vrij vaak de bestuurskamer uit en 'het veld' in en heb dus met aardig wat mongolen en andere zwakzinnigen contact gehad. Sommige zijn net zo leuk als die bij de Paul de Leeuw, sommige zijn niet te harden en de overgrote meerderheid is net zo boeiend als de grote meerderheid van alle andere mensen. Dat hang een beetje van je persoonlijke belangstelling af.

Als mongolen in een getto kunnen werken, kunnen ze ook buiten dat getto werken. De eventueel noodzakelijke begeleiding die ze in dat getto krijgen, kunnen ze ook in een normaal bedrijf krijgen. Er is niets tegen van tijd tot stil te staan bij de (on)mogelijkheden en eigenaardigheden van bepaalde groepen mensen, zoals vrouwelijke, brildragende, op zandgrond wonende diabetici tussen 45 en 50 jaar. Als Johnny dat programma zou maken zegt hij misschien ook: "Er is niks ergs aan. Dat wil ik laten zien. (...) Ze kunnen heel veel." Ik betwijfel of ze ook, net als die leuke mongolen, alle liedjes van Johnny's moeder (Willeke Alberti, dat wist ik ook niet) uit hun hoofd kennen. Ik betwijfel zelfs of er mongolen zijn die echt alle liedjes van Willeke uit het hoofd kennen. Maar dat soort uitspraken hoort nu eenmaal bij zo'n programma. In ieder geval is er één, volgens eigen zeggen, beter geworden van die programmaserie: Johnny zelf. Ze zijn zo puur. Ik merk hoeveel goeds de omgang met hen mij doet in mijn persoonlijke leven. Misschien kan hij ervoor zorgen dat een paar van hen een baan bij Veronica krijgen, bijvoorbeeld in het bedrijfsrestaurant.

woensdag 18 maart 2009

Sociaal

Het oorspronkelijke idee achter de sociale werkvoorziening (sw) was mensen met een verworven of aangeboren handicap zinvolle arbeid te laten verrichten en zo mogelijk te laten terugkeren of doorstromen naar een 'normale' baan. Los daarvan: heel veel functies in het 'normale' bedrijfsleven of bij de overheid kunnen probleemloos door mensen met een handicap uitgevoerd worden. Een aardig voorbeeld daarvan is Jette Klijnsma, de staatssecetaris van sociale zaken en werkgelegenheid, die als ze in een talkshow optreedt altijd eerst weer even mag zeggen dat ze 'spastische benen' heeft en met een diensttandem naar haar werk gaat. Echt heel schattig.

Tijden veranderen. Op de sw is al lang geen plaats meer voor mensen met een 'te grote handicap', want de werkvoorzieningen moeten productie maken. Er zijn lange wachtlijsten. Trouw schrijft dat het ministerie van sociale zaken een drempel wil gaan opwerpen voor de sw zodat deze vanaf 2010 niet meer toegankelijk is voor jonggehandicapten. Op die manier wil minister Donner van sociale zaken volgens hen kosten besparen en de toeloop op sw-bedrijven verminderen. (...) Ongeveer 30.000 jongeren met een verstandelijke handicap kunnen de dupe worden.

Een voorloper van de WIA (Wet Werk en Inkomen naar Arbeidsvermogen) was de WAGW (de Wet Arbeid Gehandicapte Werknemers). Die verplichtte werknemers 5% van het aantal werknemers uit gehandicapten te doen bestaan. Er was geen sanctie tegen werknemers die zich daaraan niet hielden. De werkgever die op dit terrein het slechtst presteerde was merkwaardigerwijs de overheid zelf.

De overheid wil graag dat mensen met een handicap een plaats in het 'normale' arbeidsproces krijgen. Dat is volkomen terecht en heel vaak goed mogelijk. Met name in de Verenigde Staten zijn ze daar veel verder mee. Tijdens mijn laatste vakantie in de VS heb ik tweemaal in verschillende horecagelegenheden mannen zien werken met resp. één hand en één arm. Zij werkten in de bediening. De een stond achter de bar, de ander bracht (volle) borden rond. De meeste werkgevers in Nederland verdommen het nog steeds mensen met een handicap in dienst te nemen. De huidige economische crisis maakt het hun alleen maar makkelijker om mensen zonder handicap aan te trekken. Ja, waarom zou je dan een (overigens imaginair) risico gaan lopen? Nu wil de overheid daar nog een schepje bovenop gooien door ervoor te zorgen dat nog meer jonggehandicapten dan maar gewoon thuis blijven zitten.

Wat was ook al weer het motto waar Jan Peter, Wouter en André mee van start gingen? "Samen werken, samen leven." 3,57% van de regering heeft een lichamelijke handicap. De rest heeft een sociale handicap, maar daar kun je kennelijk een aardige carrière mee maken.

dinsdag 17 maart 2009

Plastic

Al zo'n kleine twintig jaar geleden, toen ik nog in Den Haag woonde, werd de burgerij opgeroepen plastic afval apart te verzamelen en gescheiden aan de vuilopruiming aan te bieden. Ik geloof dat dat één keer per week kon. Daar heb ik, trouwhartig en milieubewust als ik ben, aan meegedaan tot ik hoorde dat de gemeentereiniging het plastic weer gewoon bij het andere afval deed.

Op billboards en in tv-spotjes worden we de laatste tijd weer opgeroepen plastic van het andere afval te scheiden. Daar wil ik best weer aan meedoen, al gebruik ik weinig plastic, maar in Amsterdam bestaat die mogelijkheid nog niet. Slechts in een kwart van de Nederlandse gemeenten staan de daarvoor benodigde oranje bakken, schrijft Trouw.

Plastic afval kom je veel tegen als 'zwerfafval'. Dat zijn dan vaak de bekende petflesjes waarin frisdrank heeft gezeten, patatbakjes en plastic zakken. Eind jaren negentig werd een zogenaamde Convenant Verpakkingen afgesloten, waarbij o.a. met de verpakkende industrie werd afgesproken dat die hoeveelheid zwerfafval met 80% zou worden teruggebracht. Een convenant sluit de overheid als ze niet weer nieuwe regeltjes wil maken en het aan de goedwillende particulieren wil overlaten zelf maatregelen te nemen. De meeste convenanten geven de betrokkenen partijen een warm gevoel ("We gaan er samen tegenaan!"), maar stellen in de praktijk geen hout voor. Uit onderzoek van het Centrum voor Milieuwetenschappen Leiden bleek achteraf dat zwerfafval juist was toegenomen.

Patat werd vroeger gewoon in een papieren zak gedaan. Dat kan nog steeds. Dat levert ook zwerfafval op, maar wel afbreekbaar afval. Voor de meeste mensen is het totaal onnodig om voortdurend een flesje water binnen handbereik te hebben, maar op een gegeven moment is het mode geworden, dus loopt 'iedereen' ermee. Het zomaar ergens wegflikkeren van lege flesjes kun je voorkomen door er statiegeld voor te vragen, want een beetje Nederlander gooit niet iets weg wat een zekere waarde vertegenwoordigt. Maar ja, het bedrijfsleven ziet meer in een convenant waar het niets mee hoeft te doen, dan in statiegeld. Dat maakt alles maar lastig.

maandag 16 maart 2009

Pornoficatie

Wie het precies was kan ik me niet meer herinneren, maar zo'n veertig jaar geleden, toen we allemaal nog wat preutser waren, schreef iemand: "Moord is verboden, maar het beschrijven van moord (in romans of films) is toegestaan. Seks is een normale bezigheid, maar het beschrijven van seks is verboden." Destijds en later heb ik wel eens porno bekeken en gelezen, ook samen met Boukje, mijn vrouw. Onze uiteindelijke conclusie was: porno kan op zijn tijd best aardig zijn, maar het gaat heel gauw vervelen.

Ook in het huidig tijdsgewricht wordt seks nog niet door iedereen als een normale menselijke bezigheid beschouwd en is geheel of gedeeltelijk 'bloot' in het openbaar nog behoorlijk taboe. Natuurlijk is er wel wat veranderd en zelfs in die mate dat er gesproken wordt over 'pornoficatie' van onze samenleving en dat is dan weer iets om je zorgen over te maken. Een voorbeeld daarvan is het jonge meisje dat alles goed vindt in ruil voor een breezer.

Het kon niet uitblijven: de wetenschap is zich met pornoficatie bezig gaan houden en dat heeft zelfs geleid tot een Vlaams-Nederlands congres van seksuologen. Die hebben gezamenlijk en in vereniging een wijd openstaande deur ingetrapt. De Volkskrant schrijft: Er wordt (niet door die seksuologen) gevreesd dat door het grote aanbod van instrumentele seks (liefdeloze geslachtsgemeenschap, eventueel als beloning) vooral de jeugd dit als de norm zal gaan beschouwen, met intimiteitsproblemen en zelfs toenemend seksueel geweld tot gevolg. Nou, daar is na dertig jaar internationaal onderzoek nog geen "steekhoudend bewijs" voor gevonden. En zo gaat het artikel in de krant nog een tijdje door.

Ik zat me, zoals wel vaker gebeurt, weer eens te concentreren op een 'bijzin': Want wie zal vrouwen nog met respect behandelen als ze als gewillig gebruiksvoorwerp worden gezien? Ik wordt hoe dan ook al gallisch als ik het woord 'respect' lees of hoor, want dat wordt tegenwoordig te pas en te onpas - als een soort mantra - gebruikt. Porno is, net als een thriller, een soap, het boek van een Nobelprijswinnaar of een deeltje uit de Boeketreeks, fictie. Ze geven niet de werkelijkheid weer, want daarvoor hebben ze de krant uitgevonden en de documentaire film. (En wie dat allemaal voor zoete koek aanneemt moet zich nog even goed laten nakijken.) Fictie heeft tot doel allerlei soorten van emoties op te roepen en daar mag je ook nog een waardeoordeel aan verbinden. Veel Nobelprijswinnaars vind ik niet te lezen. Ik ben wel eens weggelopen bij films die ik 'moest' zien. Mij is geen porno bekend die tot grote literaire of cinematografische hoogten stijgt, maar dat geldt voor de meeste boeken die ik lees en films die ik zie. Maar ze onderhouden mij wel gedurende enige uren en dat schijnt de bedoeling te zien. Als iemand zich door porno wil laten onderhouden heeft die mijn zegen en die van een internationale verzameling van seksuologen.

zondag 15 maart 2009

Terreur

Wat was ik opgelucht afgelopen vrijdag! Er was helemaal geen terreurdreiging geweest! Die zeven 'Marokkanen' waren helemaal voor niets opgepakt! Iemand had uit Brussel gebeld met (o.a.) de mededeling dat een van de 'verdachten' familie was van een van de bommenleggers destijds in Madrid. Wat voor familie? Een broer/zuster? Een zwager/schoonzuster? Een neef/nicht? Een achterneef/achternicht?

Ik zal er maar een keer voor uitkomen: in mijn familie, weliswaar de 'koude kant', maar toch, bevindt zich een moordenaar. Dat is geen grapje! De man is ook in hoger beroep veroordeeld. Hij komt binnenkort vrij, want dan heeft hij tweederde van zijn straf erop zitten. Ben ik nou bijna automatisch toch ook een beetje verdacht als er dicht bij mij in de buurt iemand vermoord wordt? Ik ben immers familie van een moordenaar.

Er wordt nu beweerd: kijk eens hoe alert onze terreurbestrijding is! Net zo alert als toen ze dat vliegtuig in Rotterdam urenlang aan de grond hielden omdat een jaloerse minnaar zijn vriendin niet met haar wettige echtgenoot naar Turkije wilde laten gaan en dus maar even de politie 'waarschuwde'. Reageren de politie en de nationale coördinator terreurbestrijding net zo alert als ze telefonisch te horen krijgen dat ene Piet Jansen met een vermomde bom in het vliegtuig naar Madrid is gestapt? Misschien is er wel een grapjas die op 26 maart naar de politie belt dat ene Evert van Wijk, familie van die bekende moordenaar, in dat vliegtuig zit. Ik hoop het niet, want dat gaat allemaal van mijn vier dagen in deze mooie stad af.

zaterdag 14 maart 2009

Spotje

Zal ik er dan maar rond voor uitkomen? Ik ben een 'multicultureel watje'! Volgens Trouw zijn er PvdA-ers die blijven worstelen met het integratievraagstuk. (...) Met Geert Wilders worden ze liever niet vergeleken. Maar multiculturele ’watjes’ willen ze ook niet worden genoemd. Die worstelende PvdA-ers moeten vandaag met de billen bloot, want de PvdA houdt een congres waar ze moeten spreken en stemmen over de nota 'Verdeeld verleden, gedeelde toekomst'.

Iedereen mag mij met Wilders vergelijken. Als je dat een beetje nauwkeurig doet, kom je tot de conclusie: Wilders lijdt aan paranoïde islamofobie, Evert is een multicultureel watje. Hoewel, laten we eerst eens bekijken wat in dit verband 'watje' betekent. Van Dale online zegt: "(informeel) bangerd". Nou, ik ben niet bang voor al of niet integrerende allochtonen. Ik denk dan ook dat je 'watje' hier moet omschrijven als: (te?) soft tegenover (vooral) niet-geïntegreerde allochtonen. Dus we moeten maar aardig blijven tegen kutmarokkaantjes of relmarokkanen, want ze hebben het echt niet makkelijk? Nee, we moeten die personen net zo behandelen als iedere ingezetene van Nederland die zich misdraagt of crimineel handelt. Dus straffen en vervolgens via de reclassering proberen ze op het recht pad te krijgen en te houden. Het een en ander in de preventieve sfeer doen is ook nooit weg. Voor de rest mag iedere allochtoon van mij integreren in de mate die zhij noodzakelijk vindt, zolang zhij daarbij binnen de in Nederland geldende rechtsregels blijft. Of zhij ook voldoet aan die 'typisch Nederlandse' waarden en normen zal me worst wezen. Aan enkele daarvan heb ik - en ik ben echt hartstikke autochtoon - ook een bloedhekel.

De laatste dagen zie ik in het STER-blok regelmatig een spotje van Postbus 51. Daarin zie je allochtonen van diverse komaf die in hun eigen taal, enig gebroken Nederlands en met gebarentaal iets aan een autochtoon proberen duidelijk te maken. Dat wordt in het Nederlands ondertiteld. Het spotje eindigt met de mededeling dat kennis van de taal belangrijk is voor het inburgeren. Dus, beste allochtoon, ga Nederlands leren. Met die boodschap ben ik het helemaal eens, maar ik vraag me af hoeveel (nog) niet Nederlands sprekende allochtonen dat spotje zien en - als ze het zien - ook begrijpen, want er wordt Nederlands in gesproken en het wordt in het Nederlands ondertiteld. Soms denk ik heel slecht. In dit geval denk ik dat dit spotje vooral voor autochtone Nederlands bedoeld is: "Kijk eens, wij (de overheid) doen er alles aan om de allochtonen tot inburgeren te bewegen."

Het zal de overheid toch ook opgevallen zijn dat je in bepaalde wijken veel van die schotelantennes ziet. De allochtonen daar kijken naar zenders waar ze de gebruikte taal verstaan. Zou dat spotje van Postbus 51 niet beter in die taal op die zenders kunnen worden uitgezonden?

vrijdag 13 maart 2009

Bewezen

Bewezen: reclame zet aan tot drinken

Dat was een kop in Trouw. Ik ben geen wetenschapper. Ik heb nergens onderzoek naar gedaan. Maar ik zou nog een paar koppen kunnen bedenken, die net zo waar zijn:

Bewezen: reclame zet aan tot gebruik visolie

Bewezen: reclame zet aan tot gebruik deodorant

Bewezen: reclame zet aan tot gebruik kauwgum

Bewezen: reclame zet aan tot theedrinken

Bewezen: reclame zet aan tot sluiten van lening

Bewezen: reclame zet aan tot gebruik vitaminepillen


En zo kan ik nog uren doorgaan.

donderdag 12 maart 2009

Geouwehoer

Qua 'actualiteiten' heb ik gisteren naast het NOS-journaal niet meer gezien dan 'Pauw & Witteman'. Het kon natuurlijk niet uitblijven: daarin werd ruim aandacht besteed aan de Duitse jongeman die in het wilde weg aan het doodschieten sloeg. Een forensisch psychologe en een correspondente voor Duitse bladen waren ingehuurd om de kijker/luisteraar iets meer duidelijk te maken. Daarin zijn ze, wat mij betreft, niet geslaagd.

Als je over de zaak zelf eigenlijk niet zo veel te zeggen hebt, ga je je bezighouden met de bijverschijnselen, bijvoorbeeld: CNN zat er meteen bovenop, maar de Duitse publieke omroepen kwamen pas in hun reguliere nieuwsuitzendingen van twaalf uur 's middags met het nieuws. Is dat niet erg? Ik heb CNN niet gezien, maar wat had die dan meer te melden dan dat een jongeman tien mensen had doodgeschoten en dat het motief niet duidelijk was? Dat Angela Merkel 'geschokt' was had ik ook iedereen kunnen vertellen. Als een jongere de microfoon voorgehouden krijgt weet ik zo langzamerhand bij voorbaat wat die gaat zeggen: dat hadden ze nooit van deze jongen verwacht. De politie kan in dit stadium verder ook nog niets mededelen. Het pistool dat de jongen gebruikte was het volkomen legale eigendom van zijn vader, maar we kunnen weer eens de vraag stellen wat we nou precies moeten doen met het wapenbezit van gewone burgers. Je kan, kortom, uren vullen met tv-uitzendingen waarin niets meer bekend wordt dan waar het allemaal mee begon: jongeman schiet om onduidelijke redenen tien mensen dood en vervolgens zichzelf. We hebben hetzelfde gezien na het neerstorten van dat vliegtuig van Turkish Airlines. Daar zat de NOS uren lang 'bovenop' en aan het eind van de dag wist niemand meer dan dat het toestel was neergestort en dat er negen doden waren.

Ik vermoed dat ik het niet minder erg vind dan de meeste mensen als er plotseling een groot aantal doden te betreuren valt door niet-natuurlijke oorzaken. Ik begrijp ook wel dat het 'nieuws' is. Zelfs enig deskundig commentaar daarbij kan ik ook nog wel hebben. Maar kunnen we nou eens ophouden met dat eindeloze geouwehoer er omheen?

woensdag 11 maart 2009

Vasten

In de protestantse kringen waaruit ik voortkom is vasten nooit een gewoonte geweest. Op vrijdag aten we gewoon vlees en aan de vastentijd, de zesenveertig dagen voor Pasen, deden we ook niet. Op zijn best werd er wel eens gezegd dat vasten, zoals die rare roomsen deden, op zich niet helemaal slecht was. Maar tijden veranderen: zelfs mensen die helemaal van God los zijn hebben behoefte aan spiritualiteit - wat dat dan ook moge zijn - en zelfs die nuchtere calvinisten vinden tegenwoordig dat religie meer kan zijn dan de 'drie formulieren van enigheid' uit je kop leren. (Voor de (ex-)protestantse lezers: wat waren die 'drie formulieren van enigheid' ook al weer?)

Omdat ik het contact met de protestantse kerken toch wel een beetje kwijt ben, wist ik niet, maar dat heb ik intussen uit Trouw geleerd, dat er intussen ook een kookdominee is. Dat is Hans Wilmink, auteur van o.m. Bijbels culinair en Koken met Passie, 40 smakelijke recepten voor de vastentijd. Hans is ook gaan vasten en doet dat door veertig dagen geen vlees te eten en te gaan fietsen in plaats van autorijden. Dat laatste is geen geringe opgave, want hij woont in Zwolle, maar veel van zijn gemeenteleden wonen in Ommen en aanpalende slikken en zompen. Hij fietst soms wel 100 km per dag (maar smokkelt ook wel eens en neemt dan de fiets mee in de trein naar Ommen; daar zal God niet mee zitten, denk ik). Hans houdt in Trouw een 'vastendagboek' bij.

Vasten is je gedurende zekere tijd van alle voedingsmiddelen of een deel ervan onthouden. Je doet het wat soberder allemaal en dan houd je dus tijd over voor spiritualiteit en kun je je overgeven aan bezinning of zoiets. Daarom zit ik een beetje met de titel van dat boek 'Koken met Passie' en nog meer met de ondertitel: '40 smakelijke recepten voor de vastentijd'. Dat Passie met een hoofdletter is natuurlijk een aardige woordspeling, maar met een kleine letter betekent het wel 'hartstochtelijke liefde voor iets of iemand'. Is hartstochtelijke liefde voor koken of een bepaald recept te rijmen met vasten? Maar nog gekker vind ik dat 'smakelijke recepten'. Kijk, je hoeft tijdens de vasten geen 'biefstuk Hawaii' en griesmeelpudding te eten. (Dat zijn twee dingen die ik niet door mijn strot krijg.) Doe mij dan maar een stukje kabeljauw en laat het dessert maar zitten. Maar ik word een beetje wantrouwig bij de intenties van iemand die zich speciaal voor de vastentijd een kookboek aanschaft om ook tijdens die vastentijd toch wel smakelijk te eten. Die is niet aan het vasten, die eet alternatief lekker en voelt zich daar spiritueel bij, want het recept komt van een dominee.

dinsdag 10 maart 2009

Avontuurlijk

Een verre reis ging ik, toen ik nog wat jonger was, niet uit de weg. Degenen die mij kennen zullen mij niet direct typeren als 'levensgenieter', waaruit niet de conclusie getrokken moet worden dat ik een somber type ben. Maar als dus ergens 'verre reizen voor levensgenieters' worden aangeboden voel ik me niet meteen aangesproken.

Hoe kom ik daar nou weer op? In Trouw stond een niet bijster interessant artikeltje over Noord-Korea. Daar stond zo'n Googleadvertentie bij met "Avontuurlijk reizen, Schitterende reizen vol beleving. In alle uithoeken van Noord-Korea!" Nou, avontuurlijke reizen heb ik ook wel eens gemaakt, dus ik klikte en kwam terecht bij de website van "Koning Aap", het reisbureau dat dus die 'verre reizen voor levensgenieters' in de aanbieding heeft. Daaronder ook een vijftiendaagse reis naar Noord-Korea.

Begrijp me goed: afgezien van de IJsselmeerpolders noem ik een land of streek niet gauw oninteressant. Noord-Korea is een land met een eeuwenoude cultuur en voor zover je dat op plaatjes kunt zien een boeiend landschap. Op zich is het land een bezoek dus alleszins waard. Nadeeltje is dat de hedendaagse cultuur daar nogal stalinistisch is. Het artikeltje ging over het feit dat bij de 'parlementsverkiezingen' Kim Jong-il in zijn kiesdistrict in de beste stalinistische tradities is gekozen met 100% van de stemmen, wat ook weer niet zo moeilijk is als je de enige kandidaat bent van de enige toegestane partij. Ik vraag me wel af hoe je een avontuurlijke reis kunt hebben in een land waar je verplicht twee onvervalst Noord-Koreaanse gidsen mee moet nemen. Als bewuste automobilist die gewend is aan files zul je misschien genieten van en wegdromen bij de "opvallend brede maar haast lege straten". Bij avontuurlijke reizen denk ik ook eerder aan een klein tentje dan aan door de staat gecontroleerde hotels.

Als levensgenieter wil je ook de natuur in. Daar heeft Koning Aap voor gezorgd met een "bezoek aan Wonsan waar je in de omgeving een echte 'coöperatieve boerderij' zult bezoeken. Landarbeiders zetten zich met een glimlach op het gezicht in voor de oogst van en voor het Volk!" Daar heb je natuurlijk die twee gidsen voor nodig, want ik zou een echte coöperatieve boerderij niet van nep kunnen onderscheiden. Die landarbeiders zullen echt wel een glimlach op hun gezicht hebben, maar God hoort ze brommen. "Weer zo'n stel buitenlanders die komen kijken hoe we hier verplicht moeten werken en daarbij ook nog moeten lachen. Weten ze wel dat wat wat wij hier oogsten liniaal rectaal naar dat stel uitvreters in Pyongyang gaat?" En zouden wij als Nederlanders nou echt onder de indruk zijn van de Grote Afsluitdijk in de havenstad Nampho? Het ding is acht kilometer lang. Je kunt een keer wandelen in het wonderschone Kumganggebergte. Jammer alleen dat de Noord-Koreanen dat verziekt hebben door de hoog in de bergen uitgebeitelde revolutionaire uitspraken van Kim Il Sung. Ik zou lekker beneden blijven. Als ik tenminste naar Noord-Korea zou gaan, qoud non.

maandag 9 maart 2009

Schaatsen

In tegenstelling tot wat hier en daar gedacht wordt, kijk ik niet intensief naar alles wat de tv aan schaatswedstrijden te bieden heeft. Alleen de EK en WK Allround staan maanden van tevoren al in mijn agenda genoteerd. Maar zaterdagavond laat zat ik nog wel te kijken, omdat ik verwachtte dat Sven Kramer een nieuw wereldrecord op de 5000 m zou rijden. Op mijn website had ik al eerder aangegeven waarom ik dat verwachtte en waarom dat zou kunnen lukken. Kijk hier maar eens.

Wie wat verder kijkt dan dit blog weet dat ik via mijn website aardig wat tijd aan schaatsen besteed. De meeste bezoekers komen ook op die pagina's af. Die geven namelijk een zeer up to date beeld van wat de Nederlandse schaatsers (m/v) allemaal presteren, niet alleen Sven Kramer en Ireen Wüst en die andere bekenden, maar ook de junioren die net beginnen en de senioren die het nog steeds doen met een KNSB-licentie in hun achterzak. Dat die gegevens zo up to dat zijn is niet mijn verdienste. Ik krijg ze gebruiksklaar aangeleverd door Frans van Bakel uit Uden, die ze al jaren nauwgezet bijhoudt.

Hoe dan ook, ik moest mij gisteren - vanwege wereldrecords en persoonlijke records tijdens de afgelopen vrijdag en zaterdag - wat intensiever dan gebruikelijk met mijn schaatspagina's bezighouden. Bovendien doe ik meer met al die cijfertjes dan op mijn website te zien valt. Ik moest ook nog eens redelijk vroeg de deur uit, omdat ik, voorafgaande aan het bezoek aan het Concertgebouw (Rachmaninov en Tsjaikovsky) met mijn zussen en schoonzus, eerst een hapje zou eten in de flat van mijn schoonzus waar zij enkele dagen geleden ingetrokken is. Er bleef dus weinig tijd over voor het schrijven van een uitgebreide 'Beggartalk'. So, this is it.

zondag 8 maart 2009

Uitstappen

Trouw meldt dat een onevenredig groot aantal allochtone PvdA-gemeenteraadsleden uit de partij en de fractie stapt. Redenen: een PvdA die richting Wilders schuift en het in de fractie niet serieus genomen worden. Vaak gaat het om personen die door de PvdA op een onverkiesbare plek op de lijst waren gezet, om allochtone stemmen te trekken. Dat lukte, maar het gebeurde ook vaak dat het voorkeursstemmen waren, zodat de 'onverkiesbare' toch gekozen werd. De autochtone raadsleden verwijten hun allochtone collega's wel eens ondeskundigheid en het zich teveel richten op de 'eigen' achterban. Daar kunnen ze nog best eens gelijk in hebben ook.

Een goed gemeenteraadslid word je niet van de ene op de andere dag. Het is een vak waar niet iedereen voor geschikt is. Hoewel ik altijd zeer geïnteresseerd ben geweest in politiek, heb ik nooit ook maar een minuut overwogen zelf de politiek in te gaan. Ik ben daar totaal ongeschikt voor. Ik ben geen 'netwerker'; ik ben vóór compromissen, maar tegen 'deals'; ik ben vóór het 'algemeen belang', maar zal nooit de eventuele nadelen daarvan voor het individu uit het oog verliezen. Een belangrijke taak van de democratie is het beschermen van de belangen van minderheden.

Wat de PvdA kennelijk vergeten is, is het opleiden van kandidaatraadsleden. Waar ze kennelijk niet over nagedacht heeft is het effect van het systeem van voorkeursstemmen. Wat ze zou moeten weten is dat 'cliëntelisme', het bevorderen van de belangen van de 'eigen mensen' in andere culturen iets anders bekeken wordt dan in onze cultuur. Overigens zal zelfs de PvdA niet kunnen ontkennen dat allochtone Nederlanders wat vaker in een achterstandsituatie verkeren dan autochtone Nederlanders en dus wel enige extra aandacht mogen krijgen.

Al jaren is het belangrijkste doel van de PvdA het vergaren van stemmen. Als ze daarvoor een beetje moet meehuilen met de wolven in het bos van Wilders, is ze daar niet te beroerd voor.

zaterdag 7 maart 2009

Tijdig

Gisteren is me weer eens duidelijk geworden dat je meer dan één krant moet lezen. Dan heb ik het niet over een 'linkse' en een 'rechtse' krant, want dan gaat het over opinies. Linkse en rechtse mensen zijn het er, geloof ik, wel over eens dat er momenteel zoiets als een economische crisis is. Er wordt nog wel gestoeid over de oorzaken en de beste manier om die crisis op te lossen. Daar kunnen linkse en rechtse mensen soms heel verschillend over denken.

Gisteren werd ik danig in verwarring gebracht. De Rabobank presenteerde zijn jaarcijfers en Bert Heemskerk, de topman, gaf daar een toelichting bij. Trouw schrijft: Heemskerk ziet bankiers niet als de bron van de wereldwijde ellende. Ik denk daar wat anders over, maar ik ben dan ook geen topman. Dan lees ik de Volkskrant, die ideëel niet ver uit de buurt van Trouw staat en die als 'kop' heeft: Rabo-topman: 'Banken schuldig aan kredietcrisis'.

OK, Trouw heeft het over "bankiers" en "wereldwijde ellende", de Volkskrant heeft het over "banken" en "kredietcrisis", maar ik heb toch echt het idee dat ze het over hetzelfde hebben. Als ik beide artikelen lees kom ik er niet achter waarom er zulke verschillende conclusies worden getrokken. Ik heb er, met dank aan de Volkskrant, wel een nieuw moeilijk woord bijgeleerd: securitisatie. Wikipedia zegt daarvan: "Securitisatie of effectisering of vertiteling is een financiële techniek waarbij activa worden samengevoegd en verkocht als verhandelbare securities (effecten). Financiële instituten en bedrijven van alle soorten gebruiken securitisatie om de huidige waarde van toekomstige kasstromen direct te realiseren." Dat lijkt me wel duidelijk, toch? Volgens Heemskerk ligt in die securitisatie de verantwoordelijkheid van de banken voor de kredietcrisis en de wereldwijde recessie. Dat is toch fijn om te weten?

In de Volkskrant stond nog een zinnetje waar ik heel lang over moest nadenken: Wat de Rabobank-baas betreft heeft de kredietcrisis er tijdig voor gezorgd dat tijdig is ingegrepen. Met andere woorden: als er geen kredietcrisis was geweest, was er niet tijdig ingegrepen. We moeten dus eigenlijk blij zijn met die crisis. Dacht ik. Maar wat later dacht ik: wacht even, als er geen kredietcrisis was geweest, had er ook niet ingegrepen hoeven te worden. Of betekent het nou: een crisis zat er hoe dan ook aan te komen en gelukkig waren de banken (of de bankiers) zo slim om eerst een kredietcrisis te veroorzaken, zodat de regeringen de kans kregen tijdig in te grijpen ter voorkoming van een nog veel meer werelwijde ellende?

Ik kijk elke dag, als het maar even kan, naar het NOS-journaal van 20.00 uur. Daar zit nu steevast een item over de 'economische crisis' in. Inmiddels is mijn reactie daarop hetzelfde als mijn reactie op het weerbericht: ik kan het heel vervelend vinden, maar ik kan er geen pest aan veranderen.

vrijdag 6 maart 2009

Automatisch

Bij toeval was ik woensdagmiddag getuige van de directe uitzending van de persconferentie waarin Pieter van Vollenhoven de oorzaak van die vliegramp aangaf. Ik vroeg me af hoe een hoogtemeter kon aangeven dat het vliegtuig zich op een hoogte van min acht voet bevond. In mijn onnozelheid dacht ik: dat is tweeënhalve meter onder het aardoppervlak. Noch in die uitzending, noch in andere uitzendingen waarin de verklaring ter sprake kwam en die ik gezien heb, werd die negatieve hoogte duidelijk gemaakt. In Trouw van gisteren las ik de verklaring: hoogtemeters in de Boeings (en waarschijnlijk in alle andere vliegtuigtypen) houden er rekening mee dat de Polderbaan onder zeeniveau ligt.

De oorzaak van die vliegtuigcrash heeft me weer eens aan het denken gezet. Zonder dat we er nog veel aandacht aan schenken - als we dat al doen - laten we allerlei dingen automatisch gebeuren. Onze verwarmingen gaan aan of uit bij een bepaalde temperatuur in de kamer. Mijn elektrische waterkoker slaat af zodra het water kookt. En dat zijn dan nog de simpele dingetjes. Computers vergaren gegevens om op snelwegen een adviessnelheid of maximumsnelheid aan te geven. Als we op de intensive care liggen gaat er ergens iets bliepen als er iets mis gaat met onze hartslag. Computers schuiven op vaste tijdstippen miljarden heen weer tussen bankrekeningen. Onze complexe maatschappij zou zonder al die automatisering volledig tot stilstand komen. We kunnen niet meer zonder en vertrouwen erop.

We weten nu dat 80% van de piloten het vliegtuig door de automatische piloot, een computerprogramma, aan de grond laat zetten. Dat is dus de normale procedure. Jaren geleden sprak ik af en toe bij een vriend wel eens een buurman van die vriend. Die buurman was gezagvoerder bij de KLM. De hoogte van zijn bepaald niet slechte salaris vond hij o.a. daarom terecht, omdat hij immers de verantwoordelijkheid droeg voor de veilige terugkeer naar de aarde van al die passagiers achter hem. Mijn argument dat treinbestuurders ook aardig wat passagiers achter zich hadden, maar aanzienlijk minder verdienden, vond hij niet echt relevant. Zijn argument wordt, vind ik, iets minder sterk als hij zijn grote verantwoordelijkheid overdraagt aan een computer. De piloten van Turkish Airlines hebben kennelijk iets te laat geconstateerd dat, net als mensen, computers niet altijd vertrouwd kunnen worden.

donderdag 5 maart 2009

Waardevast

Wouter Bos, bleek mij uit een item in het NOS-journaal, is er inmiddels ook achter gekomen: de financieel/economische crisis waar me momenteel midden in zitten, is mede de schuld van aandeelhouders. Hoewel ik een financieel onbenul ben, was ik daar al lang geleden achter en nog niet zo lang geleden heb ik daar zelfs wat over geschreven.

Vroeger kocht je aandelen met geld dat je "over" had. Iedereen die aandelen kocht wist dat zhij risico nam: het kon goed gaan met het bedrijf, dat leverde dan dividend op of je aandelen werden meer waard; maar het kon ook slecht gaan met het bedrijf: geen dividend en als het bedrijf naar de knoppen ging waren je aandelen geen rooie cent meer waard. Geld dat je in aandelen stak werd daarom 'risicokapitaal' genoemd.

Er is intussen het een en ander veranderd. Ik citeer mezelf: "Beleggers gingen steeds vaker denken dat aandelen niet een mogelijkheid waren om wat extra's te verdienen, maar recht gaven op iets extra's." Het woord risicokapitaal kwam in hun woordenboek niet voor. Er werd dus druk uitgeoefend op de raden van bestuur van grote bedrijven: gij zult zorgen dat de koersen van onze aandelen stijgen, kan niet schelen hoe!

Kijk, dat particuliere beleggers zo redeneren, daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Weten zij veel? Het ging lekker met de economie, dus met de aandelen en waarom zouden ze niet hun graantje meepikken? Het was helemaal niet hun bedoeling met een kapitaalinjectie(tje) het bedrijf (nog) beter te laten functioneren, ze wilden ook wat extra's verdienen. Maar intussen weten we dat ook de institutionele beleggers, de grootaandeelhouders dus, de bedrijven net zo hard achter de broek zaten. Die institutionele beleggers, zoals het ABP, hebben deskundigen in dienst, die alles afweten van de werking van de markt. Met al hun deskundigheid hebben zij ervoor gezorgd dat mijn ABP-pensioen in de gevarenzone terecht is gekomen. Op een waardevast pensioen, een pensioen dat ten minste aan de inflatie wordt aangepast, hoef ik voorlopig niet meer te rekenen, geloof ik. Ik heb geen medelijden met aandeelhouders.

woensdag 4 maart 2009

Boodschap

Ze zijn er wel, eigentijdse christelijke pastors, zelfs in Amerika. Trouw laat er een aan het woord: De vraag luidt: is zelfbevrediging een toegestane manier van geboortebeperking? "Ha!", zegt pastor Mark. "Dat doet me denken aan Prediker 9: 'Doe wat je hand te doen vindt. Doe het met volle inzet'." Dat mag je best cool noemen, toch? Geen wonder dat Mark Driscoll met zijn preken - in Mars Hill Church in Seatle - volle zalen trekt.

Helaas: als je verder leest, komt er een aap uit de mouw van Mark. Zijn kwinkslag over Prediker mondt uit in een betoog over seks voor het huwelijk (zondig) en de van God gegeven verhouding tussen man en vrouw: een vrouw dient haar man op alle mogelijke manier van dienst te zijn – vooral ook in het echtelijke bed, want anders zou hij wel eens homo kunnen worden. (Onderstreping toegevoegd.)

De internetversie van Trouw geeft je de mogelijkheid door te klikken naar een video van een preek van Driscoll. De video duurt een uur en ik heb hem helemaal uitgekeken. Zo te zien is hij een aardige vent, midden veertig, in spijkerbroek en loshangend hemd met korte mouwen, een simpele kralenketting. Hij praat goed, maakt grapjes en gedraagt zich als een stand up comedian. En hij heeft één duidelijke boodschap: seks is alleen mooi en goed binnen een (heteroseksueel) huwelijk. Punt uit. 'Single' zijn is een 'gave', die je niet met seks buiten een huwelijk moet verpesten. Ik 'geniet' al bijna dertien jaar van deze gave van de Heer.

Het zijn vooral hoogopgeleide jongeren die Driscoll cool vinden. Zij worden aangetrokken door de boodschap die ik in mijn jeugd tijdens de catechisatie te leren kreeg: de mens is, in de woorden van de Heidelbergse catechismus, "onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad". Driscoll is een calvinist van het oude stempel. De Mars Hill Church heeft 150 nevenvestigingen in Canada en Noord- en Midden-Amerika. Halleluja!

Het is mijn ouders, dominees en leraren niet gelukt mij aan te praten dat ik onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad ben. Ik heb wel eens iets goeds en - volgens mezelf - niet heel veel kwaad gedaan. Ik weet wel dat godsdienst veel mensen diep ongelukkig heeft gemaakt, door ze te overtuigen van hun schuld, ze ervan te overtuigen dat als ze per ongeluk iets goed doen, dat niet hun verdienste maar Gods genade is.

dinsdag 3 maart 2009

Klus

De 'kop' in Trouw van gisteren:
Wilders kan de klus van Fortuyn weleens gaan afmaken
We weten allemaal hoe het met de L(ijst)P(im)F(ortuyn) is afgelopen. Een groter stel politieke tinnegieters hadden we niet eerder bij elkaar gezien en ze waren dan ook al snel weer verdwenen. Een lot dat deze partij, naar mijn stellige overtuiging, ook beschoren zou zijn geweest, als Fortuyn niet zou zijn vermoord.

Waar heeft Wilders zijn ineens weer snel stijgende populariteit aan te danken? Trouw meent dat te weten. Hij is niet langer een 'one-issue-politicus', maar ook één bij wie de vrijheid van meningsuiting in goede handen is. Vormen de andere politieke partijen en hun vertegenwoordigers ineens een bedreiging van de vrije meningsuiting?

De discussie over Wilders' recht op vrije meningsuiting is inmiddels verengd tot de vraag: mag Wilders oproepen tot het verbieden van de Koran en mag hij islamisering van onze godgegeven volkseigen cultuur als een potentieel groot gevaar zien? Ja, dat mag hij en niemand zal hem daar een strobreed bij in de weg leggen. Sterker nog: een niet onaanzienlijk deel van onze autochtone bevolking is het van harte met hem eens. VVD-leider Mark Rutte lijkt vooral tegen Wilders aan te willen schurken. (...) Traditionele middenpartijen als CDA en PvdA maken zich inmiddels klaar voor een harde strijd om de macht met Wilders en dat doen ze onder andere door mee te bewegen. Uiteraard: het maakt geen moer uit met welke redenering je stemmen bij elkaar sprokkelt, als je ze maar krijgt. Als het stemmen oplevert een aantal landgenoten met een moeilijk uitspreekbare naam in het verdomhokje te zetten, dan ga je de criteria voor plaatsing in dat verdomhokje ook wat ruimer maken. Je hoorde het vroeger nog wel eens zeggen: "Ik heb niks tegen joden, maar ..." En dan volgde een hele riedel. Dat kunnen we nu vervangen door: "Ik heb niks tegen allochtonen, maar ..."

Het is inmiddels een bijna essentieel onderdeel van de vrijheid van meningsuiting geworden: het recht om anderen te beledigen en/of voor rotte vis uit te maken. Of, zoals het in het artikel in Trouw geformuleerd wordt: 'krenken mag'. Er is dus niets tegen een uit Marokko gekomen Nederlander een 'geitenneuker' of een 'Rifaapje' te noemen. Moet kunnen. Dat past uitstekend in onze Nederlandse cultuur. In de dertiger jaren van de vorige eeuw ging men er in Duitsland na een tijdje ook aan wennen dat joden, zigeuners, homo's en andersdenkenden een iets andere positie in de maatschappij kregen dan de 'echte' Duitsers. (Lees dit nog eens.) Als we er met ons allen voor zorgen dat de PVV van Wilders groot genoeg wordt om deel van een coalitie uit te maken, misschien zelfs met Wilders als premier, zullen we het 'vanwege de regeerbaarheid' van ons land ook wel pikken dat er een boek verboden wordt. Het is maar een klein stapje, waar weinig autochtone Nederlanders in het dagelijks leven last van zullen hebben. Heinrich Heine schreef: "Daar waar men boeken verbrandt, verbrandt men uiteindelijk ook mensen." Ik veroorloof mij een kleine variatie: "Daar waar men boeken verbiedt, verbiedt men uiteindelijk ook mensen."

Een land waar een paranoïde type als Wilders de kampioen van de vrije meningsuiting wordt, verwordt tot een land waar uitsluitend de mening van Wilders vrij geuit mag worden.

maandag 2 maart 2009

Haat

De precieze oorzaak van het neerstorten van het vliegtuig van Turkish Airlines mag dan nog niet duidelijk zijn, de leden van de Westboro Baptist Church (WBC) in Topeka, Kansas, weten wel waarom het vliegtuig is neergestort: "God hates fags." ("God haat flikkers.") Het neerstorten van het vliegtuig was een straf van God.

Zat dat vliegtuig vol homo's dan? Nee, maar in Nederland wordt homoseksualiteit getolereerd. Dat maakten we nog een graadje erger door homo's toe te staan met elkaar te trouwen. God pikt veel, maar niet alles. Hij heeft dat Turkse vliegtuig gebruikt om Nederland te straffen voor zijn lakse houding ten opzichte van vieze flikkers.

Onder de negen doden bij de vliegramp bevonden zich vier Amerikanen. Leden van WBC zullen de begrafenis van deze Amerikanen gebruiken om hun ideeën uit te dragen met borden met teksten als "God Hates The Netherlands","You're Going To Hell", "Thank God For AIDS", "Thank God For Dead Soldiers", "Fags Hate God" en natuurlijk "God Hates Fags". Ze hebben dat gedaan bij begrafenissen van slachtoffers van "9/11" en bij begrafenissen van Amerikaanse militairen die in Irak waren omgekomen. God schijnt nog maar één punt van aandacht te hebben: het straffen van homo's en personen, organisaties en regeringen die homoseksualiteit niet expliciet als zonde veroordelen. Het kan Hem kennelijk niets verdommen wie daarbij het slachtoffer worden.

De WBC is, volgens de Volkskrant geen grote organisatie. Ze heeft zo'n zeventig leden. De meeste daarvan zijn ook nog eens familie van de oprichter, Frank Phelps. De activiteiten van deze familie gaan zelfs de meeste conservatieve christenen te ver. De BBC heeft een documentaire uitgezonden onder de titel "The Most Hated Family of America". Op ÝouTube kun je de hele documentaire zien. De dagelijkse leiding van de kerk en zijn activiteiten is tegenwoordig in handen van de dochter van de oprichter, een advocate en moeder van elf kinderen. Als je advocate kunt worden moet je enige intelligentie hebben. Deze advocate toont weer eens - ten overvloede - aan dat intelligentie geen garantie biedt tegen de meest walgelijke vormen van stupiditeit.

zondag 1 maart 2009

Schade

Een ernstig ongeluk heb ik nog nooit meegemaakt, zelfs geen klein ongelukje, laat staan een vliegramp. Je probeert je wel eens voor te stellen hoe je zelf zou reageren als je lijfelijk bij zo'n ingrijpende gebeurtenis zou zijn betrokken en het grotendeels ongedeerd zou hebben overleefd.

Het blijft gissen, natuurlijk, maar ik kan mij niet voorstellen dat ik al twee dagen na de crash me zou bezighouden met de vraag wat ik er financieel aan zou kunnen overhouden. Materiële schade zou gedekt worden door mijn reisverzekering, eventuele kosten van medische behandeling door mijn ziektekostenverzekering. Daar zou ik na een tijdje wel even mee bezig zijn, denk ik. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik vervolgens zou nagaan of ik ook 'emotionele schade' had opgelopen en hoeveel euro's me daar overheen zouden helpen. Maar in Trouw lees ik dat er al een stichting in de maak is die dat gaat coördineren. Ergens heb ik gehoord of gelezen dat al kort na de crash Amerikaanse advocaten zich meldden bij de overlevenden met de aanbieding hun claims te regelen. In Amerika noemen ze dat 'ambulance chasers'. Dat zijn advocaten die letterlijk achter een ambulance aan rijden en al op de plaats des onheils of in het ziekenhuis het slachtoffer aanspreken zodra deze maar een pen kan vasthouden om een contract te tekenen, "for a fee, of course." Ik ben er vrijwel zeker van dat ik zo'n type op zeer onbeleefde wijze zou duidelijk maken dat hij kon opsodemieteren.

Ik weet echt wel dat je als gevolg van zo'n ongeluk emotioneel uit balans kan raken. Ik heb ook van PTSS, de Posttraumatisch Stress Stoornis gehoord. Daar kun je tijdelijk, zelfs voor lange tijd, arbeidsongeschikt van raken, met alle financiële nadelen daarvan. Het is volkomen terecht dat je bij de verantwoordelijke(n) daarvoor verhaal gaat halen. Maar ik weet echt niet hoe je 'derving van levensgeluk' financieel moet vertalen. Mensen die dat wel kunnen wil ik niet kennen.