zondag 31 mei 2009

Privé

Het is inmiddels vijftig jaar geleden: Sidney van den Bergh, minister van defensie, treedt af nadat bekend is geworden dat hij van plan is te trouwen met een vrouw die op dat moment formeel nog niet gescheiden is. Tegenwoordig is dat onvoorstelbaar. We gaan ons immers niet bemoeien met het privéleven van onze bestuurders en politici.

We maken even een onderscheid tussen feiten/handelingen die (een deel van) de bevolking niet netjes of onbehoorlijk vindt, maar waarmee onze wetgeving zich niet bemoeit en strafbare feiten. Luchtig voorbeeld: het verschil tussen 'buiten de pot piesen' en wildplassen. Een bestuurder/politicus die zich met het eerste bezighoudt kan rustig doorfunctioneren. Waarschijnlijk komt hij met het tweede ook nog wel weg. We gaan niet op elk slakje zout leggen. Daar begint dus al de glijdende schaal. In 1966 trad minister Smallenbroek af nadat bekend was geworden dat hij onder invloed van drank tegen een geparkeerde auto was gereden, die beschadigd had en niet terstond naar de politie was gegaan. Strikt formeel was dat 'doorrijden na een ongeluk'. Nadat minister Pronk in 1984 onder invloed van drank met zijn auto van de weg raakte, was dat geen reden tot aftreden. Er waren weliswaar geen andere auto's bij betrokken, maar rijden onder invloed is wel een misdrijf.

Hoe ver mag een politicus/bestuurder de wet overtreden zonder dat dit consequenties voor zijn functioneren heeft? Die vraag is actueel, omdat ik in de Volkskrant lees dat een wethouder van Lelystad vervolgd zal worden wegens huiselijk geweld. Hij heeft hiervoor (in januari) al een nacht in de politiecel doorgebracht. Strikt genomen gaat het hier nog om een verdachte, maar de krant meldt niet dat hij ontkent en de woordvoerder van de gemeente zei in januari: 'Het gaat om iets in de privésfeer. Wij kunnen het nog niet beoordelen, het onderzoek loopt nog.' Ook nu stelt de gemeente zich nog formeel op. De verdachte wethouder blijft aan het werk. Het college van burgemeester en wethouders vindt dat het incident het functioneren van Kok niet belemmert.

Zeer recent bracht 'in de privésfeer' een man zijn vriendin, zijn ex-vrouw, zijn kinderen en zichzelf om het leven. Nog recenter kwam een twaalfjarig meisje om het leven tijdens geweld 'in de privésfeer'. Ik weet niet hoe ernstig het geweld in de privésfeer van de wethouder is geweest. Ik weet wel dat dit soort geweld de gemoederen in ons land bezighoudt. De betrokken wethouder heeft o.a. emancipatie en jeugd- en jongerenbeleid in zijn portefeuille.

Vraag: wat zou jij doen als lid van het college van B & W, of als lid van de gemeenteraad van Lelystad?

De wethouder heeft een eigen website. Daarvan citeer ik het volgende:
Persoonlijk

Ik ben vader van vier fijne kinderen Willeke, Wim, Bart en Daan. Ook hun partners Rinze, Daphne en Ingrid horen voor de volle 100% bij onze familie. Daarnaast ook al trotse opa van Lars en Lise en de kleine Maika.

Vraag: wie mis je in de opsomming van familieleden?

Nog één citaatje van de website:
We moeten natuurlijk wel binnen de wet te (sic) blijven en als dat niet gebeurt moet er hard worden ingegrepen.
x

zaterdag 30 mei 2009

Pinkpop

We hebben een paar vrije dagen voor de boeg en het wordt nog eens heerlijk weer ook! Wat fijn dat we niet alleen een Eerste, maar ook nog een Tweede Pinksterdag hebben. Dat hebben we toch maar te danken aan het feit dat wij als land een christelijke cultuur en identiteit hebben. Als over een paar jaar de moslims hier aan de macht zijn, zijn we die extra vrije christelijke feestdagen mooi kwijt.

Wat betekent Pinksteren ook al weer? Goeie vraag! Dat hebben ze volgens Trouw aan 8000 mensen gevraagd. Meer dan de helft van die mensen gelooft in God en mag je dus wel christen noemen. Toch kan 58% niet met zekerheid zeggen waar Pinksteren voor staat. 14% heeft wel het idee dat het iets christelijks is, maar ja: wat?

Zal ik het maar vertellen? Pinksteren komt van 'Pinkpop'. Dat is een driedaags muziekfestival in Landgraaf (Limburg), dat elk jaar 50 dagen na Pasen (Nationaal Meubelboulevard Weekend) gehouden wordt. Daar gaan zoveel mensen heen, dat je van die derde dag net zo goed meteen een vrije dag voor iedereen kunt maken. Met name onder druk van de Limburgse afdelingen van het CDA is daar dus een nationale vrije dag van gemaakt. Omdat de C in CDA voor 'christelijk' staat, denken nu veel mensen dat Pinksteren een soort christelijke feestdag is. Toch zijn er veel christenen die uit principe niet naar Pinkpop toe gaan. Dit jaar komt niemand minder dan 'The Boss' (Bruce Springsteen) daar zingen, maar heb jij The Boss wel eens een psalm horen zingen? Precies! Ik ook niet. Ook geen andere aan God gewijde liedjes trouwens. En reken er maar niet op dat Anouk, The Kooks of de All-American Rejects dat wel zullen doen. Zelfs niet op zondag. Logisch dus, dat zondagavond niet de EO, de NCRV of de KRO delen (hoogtepunten!) van de diverse optredens uitzendt. Dat laten ze aan de NPS, VARA en VPRO over. (Maandagavond van 19.00 tot 24.00 uur!) Zo gooien we onze christelijke identiteit te grabbel. Maar dan over een paar jaar niet komen zeuren als je verplicht op bedevaart naar Mekka wordt gestuurd en dat van je eigen vakantiegeld moet betalen.
x

vrijdag 29 mei 2009

Ontkennen

Het gebeurt niet elke dag dat ik het eens ben met Mark Rutte, de politiek leider van de VVD. Mark vindt dat je mag ontkennen dat de Holocaust heeft plaatsgevonden. Dat vind ik ook. Mensen die de Holocaust ontkennen zijn hoogstwaarschijnlijk antisemieten. Ik ben dat niet en voor zover ik dat kan weten Mark Rutte ook niet. Met hem ben ik er volledig van overtuigd dat de nazi's ruim zes miljoen joden hebben vermoord.

Joden kunnen zich gekwetst voelen als ze iemand de Holocaust horen ontkennen. Dat begrijp ik en ik vind dat niet overdreven. Boukje, mijn vrouw, is overleden aan kanker. Als ik iemand hoor praten over kanker-dit of kanker-dat, doet mij dat pijn. Dat zullen de meeste mensen kunnen begrijpen, maar als ik zou voorstellen het gebruik van 'kanker' als beschrijvende term te verbieden, zou men zich afvragen of ik wel goed bij mijn hoofd ben.

Nee, als nabestaande van een kankerpatiënt stel ik mij niet op één lijn met de joden. Ja, ik weet dat Mark Rutte met zijn uitspraak ook gemotiveerd is door een poging Geert Wilders de wind uit de zeilen te nemen als 'kampioen van het vrije woord'.

In dit zich tolerant noemende land wordt links en rechts aan borreltafels, tijdens familiebijeenkomsten, tijdens werkoverleg, in de wandelgangen van een congres, tijdens recepties, in de pauze van of tijdens een sportwedstrijd discriminerende taal geuit en/of opgeroepen tot haat. Loopt er in die gevallen wel eens iemand naar de politie om aangifte te doen van een strafbaar feit? Ik vrees van niet. 'We', (dat wil zeggen: als de media daar weer eens ruim aandacht aan besteden), maken ons daar pas druk over als een BN'er dat doet, of waarschijnlijk doet, of dat volgens (politieke) tegenstanders doet. Of als een werkgever op andere dan zakelijke gronden sollicitanten afwijst.

Onze wetten zijn er om mensen zonder macht te beschermen tegen mensen met macht: kinderen tegen ouders, burgers tegen de overheid, werknemers tegen werkgevers etc. Wetten kunnen niet voorkomen dat mensen er walgelijke ideeën op na houden. Wetten mogen niet de vrijheid van meningsuiting beperken, hoe abject die mening ook is. Ik wil het recht hebben iedereen op te roepen Geert Wilders te haten. De mensen die vinden dat ze dus Geert Wilders lichamelijk geweld mogen aandoen haat ik nog meer.
x

donderdag 28 mei 2009

Dichtbij

Thijs Berman, PvdA-lijsttrekker bij de Europese verkiezingen, schrijft in het 'verkiezingsblog' van de Volkskrant dat hij niet eens nadenkt over het antwoord op de vraag: ben je Europeaan of Nederlander? Hij is beide. Ja, wat moet je als politicus anders zeggen? Ik ben geen van beide. En dan kom ik niet met iets vaags als: "Ik ben een wereldburger." Ik ben een Amsterdammer en dat zegt verder ook niet zoveel.

Thijs noemt de Eurofiel een hartstochtelijk Europeaan. Verslingerd aan de negende symfonie van Beethoven, losgezongen van de wereld en dromend over een federaal Europa. Eigen identiteit en cultuur zijn zoiets als de folklore uit het Zuiderzeemuseum. Het laatste wat hij zegt is mij uit het hart gegrepen. Er zijn maar weinig Nederlanders die zich inzetten voor het behoud van de klompendans. Even weinig Schotten of andere Britten zullen zich druk maken over de teloorgang van de horlepiep. Beide danssoorten vind je alleen nog terug in de museumsfeer. Het komende weekend maken miljoenen aan beide zijden van de Noordzee zich druk over de vraag wie de winna(a)r(es) wordt in resp. 'Brittain's got talent' en 'Holland's got talent'. Trots als wij zijn op ons nationale identiteit hebben we niet eens de titel van de show "naar 's lands gelegenheid verdietst". In de Nederlandse 'Top 40' staan precies 4 Nederlandstalige nummers. 'Onze' Eredivisie voetbal is inmiddels een voorronde voor de (Europese) Champions League. Een Nederlandse melkveehouder wil, net als alle melkveehouders in Europa, dat zijn melk door 'Brussel' gesubsidieerd wordt. We eten tegenwoordig met evenveel smaak paella als stamppot boerenkool met worst en preferen Oud Zottegems boven een ordinair pilsje van Amstel of Heineken.

Ondanks het feit dat de 'Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden' een eenheidsstaat is geworden, zijn de Friezen rustig blijven doorkaatsen en fierljeppen, de Limburgers bakken nog steeds vlaaien, in Den Bosch bakken ze nog altijd bollen en in Weesp vertellen ze nog altijd moppen. Sterker nog: die aanvankelijk regionale cultuuruitingen zijn als het ware nationaal bezit geworden. We hebben nog maar net 100 jaar overal in Nederland dezelfde tijd.

Dankzij de tv en het internet wordt 'cultuur' steeds meer een Europese, zo niet mondiale eenheidsworst. We doen ons best een voorheen typisch Nederlandse sport als korfbal over de wereld te verspreiden. Om de muziek van Bach te horen hoeven we niet naar Duitsland te gaan. Binnen een gloednieuw appartementencomplex in Amsterdam Zuid is een petanguebaan aangelegd. (Petanque wordt ook wel jeu de boules genoemd en werd vroeger alleen door oude Franse mannetjes gespeeld. Het is hier populairder dan het oer-Nederlandse klootschieten.)

Veel Nederlanders moeten niets van 'Brussel' hebben, zoals veel Texanen niets van 'Washington' moeten hebben. Ik denk dat veel Molukkers niets van 'Djakarta' moeten hebben. Limburgers, Friezen, Drenten en Brabanders zijn eraan gewend geraakt dat bepaalde dingen door het Hollandse 'Den Haag' worden geregeld. Het duurt nog een paar generaties voor 'we' eraan gewend zijn dat er dingen door 'Brussel' worden geregeld. Als we het bestuur zo dicht mogelijk in de buurt willen hebben, hoe komt het dan dat in 2006 de opkomst bij de verkiezingen voor de Tweede Kamer 80% was en bij de gemeenteraadsverkiezingen 58,2%?

PS
Ik heb een nieuwe pagina aan mijn website toegevoegd. Klik hier even.
X

woensdag 27 mei 2009

Superieur

Gisteren las ik op de site van de Volkskrant een column die daar afgelopen zaterdag al verscheen. De titel intrigeerde me: Westerse cultuur superieur aan islam. Schrijfster van de column is Amanda Kluveld. Zij is een historica en universitair docent cultuurgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Haar column werd ingegeven door hetgeen zij hoorde tijdens het 'Nationaal Islam Congres', dat op 16 mei j.l. plaatsvond in de Apollohal. Zij woonde dat congres vooral bij omdat de omstreden moslimprediker Tariq Ramadan er over sociaal en moreel leiderschap zou spreken. Maar Tariq had de voorkeur gegeven aan andere bezigheden. In haar column concentreert Amanda zich dus op sjeik Khalid Yasin. Hij gelooft dat de islam de macht in het Westen zal overnemen en in de Apollohal verheugde hij zich daar al zichtbaar op. Amanda is een andere mening toegedaan: Niet de islam maar de westerse cultuur is superieur. Zij vindt het zelfs onbegrijpelijk en een teken van capitulatie dat de gemeente Amsterdam de Apollohal aan de organisatie van dit evenement heeft verhuurd.

Een column is geen wetenschappelijk betoog. Ook wetenschappers willen en mogen wel eens stoom afblazen. Ik neem ook direct aan dat sjeik Khalid tijdens dat congres dingen heeft gezegd over homoseksualiteit, vrouwelijke premiers en mensen die een ander geloof aanhangen dan de islam (...) het feminisme, het vrouwenkiesrecht en de Verlichting, die de gemiddelde Nederlander, op zijn zachtst gezegd, als achterhaald zou beschouwen

Ik ben toch wat teleurgesteld in Amanda. Zij wekt op zijn minst de suggestie dat de gemeente Amsterdam de Apollohal niet had moeten verhuren aan de organisatoren van het congres. Of vindt zij dat de gemeente dat ook niet zou moeten doen als de 'Oud Gereformeerde Gemeente in Nederland' vergaderruimte zoekt? Die club is tegen homofilie, tegen abortus, tegen euthanasie, tegen anti-conceptie, (vaak) tegen vaccinatie, tegen tv, tegen bioscoopbezoek, tegen internet voor privégebruik.

Ik vind het voor een wetenschapper wat onzorgvuldig een religie te vergelijken met een cultuur. Het is hetzelfde als de jaguar, een vertegenwoordiger van de (biologische) familie der katachtigen, te vergelijken met de gehele (biologische) klasse der ongewervelden. Een religie is immers niet meer dan een onderdeel van een cultuur. Als kenner van de cultuurgeschiedenis moet zij toch weten dat er enig cultuurverschil is tussen twee islamitische landen als Indonesië en Iran. Jan Peter Balkenende en Geert Wilders maken beiden deel uit van de Nederlandse cultuur, maar ik zie wel eens wat verschil tussen die twee. Bij geen van beiden dringt zich de associatie 'superieur' bij mij op.

Amanda was ook aanwezig bij de uitreiking van de Jos Brink Homo-Emancipatie Prijs aan Henk Krol, hoofdredacteur van de Gay Krant. Nogal genuanceerd merkt zij op dat zij allerlei gemengde gevoelens (heeft) bij een staatsprijs voor homo-emancipatie. Maar ik zag de pracht en praal van de schouwburg. Ik zong mee met het optreden van Sandra Reemer. Ik hoorde Henk Krol zijn vader liefdevol toespreken. Ik gun Amanda haar warme gevoelens bij een samenzijn waarbij werd geklonken met roze champagne door goedgeklede mannen en vrouwen. Het moet heerlijk zijn je deel voelen van een volle Stadsschouwburg, die stijf staat van tolerantie en ruimdenkendheid. Ik noem mezelf ook tolerant en ruimdenkend. Daarom zal ik niet zo gauw mijn opvattingen en dat deel van de Nederlandse cultuur waarbij ik mij thuis voel superieur achten aan andere opvattingen en andere culturen.

Ik denk niet dat Amanda Kluveld een Wilders-adept is. Maar een wetenschapper die op haar manier over 'superieur' schrijft, plaveit wel de weg voor (nog) meer aanhang van zijn ideeën.
x

dinsdag 26 mei 2009

186.000.000

Er gaat veel aan mij voorbij. Dat komt onder meer doordat ik nooit naar spraakmakende tv-programma's kijk, zeker niet naar programma's waaruit na weken van zinderende spanning de beste zanger (m/v), danser (m/v) of wat dan ook (m/v) voortkomt. In andere landen kijken ze naar precies dezelfde programma's - succesvolle 'formats' worden direct overgenomen - dus de kudde wordt steeds groter.

Vrijdag wordt de finale van 'Holland's Got Talent' bij SBS6 uitgezonden. In het zelfde weekend kunnen ze aan de andere kant van de Noordzee naar de finale van 'Brittains's Got Talent' kijken. Ik had nog nooit van Susan Boyle gehoord, maar zij is nu DE sensatie in Engeland, las ik gistermiddag in de Volkskrant. Ik kon doorklikken naar YouTube. Dat heb ik gedaan en ik was verrast.

Susan is geen moderne, mooie, jonge meid. Zij is een vrouw van 48, die eerder bekende nooit te zijn gekust en alleen leeft in Schotland met haar kat ... (Ze) had haar doodgewone, no-nonsense uiterlijk die (sic) haar zo beroemd maakte in het geheel niet aangepast aan haar nieuwe status van beroemdheid. In die video zingt zij 'Memories' uit de musical 'Cats', een aangenaam klinkend melodietje, dat een tijd geleden een tophit was. Ik ben geen kenner, maar ook haar stem klonk mij aangenaam in de oren. Anderzijds dacht ik niet meteen: dit is de stem waar we jaren op gewacht hebben en wanneer komt haar eerste cd uit?

Het is natuurlijk vreselijk voorspelbaar. Een heel gewone vrouw kan heel aardig zingen. Met haar kun je je, als je zelf, zoals ik, ook heel gewoon bent, gemakkelijk identificeren. Dat kunnen we allemaal bereiken! Het moet wel heel raar lopen als zij het komende weekend niet wint. Zowel hier als in Engeland barst het natuurlijk van talent, maar hoe lang gaat zo'n 'format' mee? Weten we volgend jaar nog wie Susan Boyle ook al weer was?
x

maandag 25 mei 2009

Ongeloof

"Dan had ik hem niet geloofd." Dat zei Yvonne Smit-Hensens afgelopen zaterdag in 'Rondom 10'. ("Journalistiek discussieprogramma vanuit Amsterdam. Actuele debatten, feiten, meningen en emoties over kwesties die Nederland bezighouden.") Dit programma wordt live uitgezonden door de NCRV.

Ik zou het voorlopig niet meer hebben over paranormaal begaafden, maar rond negen uur zaterdagavond belde mijn jongste zus op dat ik naar 'Rondom 10' moest kijken omdat het over paragnosten etc. ging. Ik zei dat ik daar al genoeg over wist en dat ik geen zin had om ernaar te kijken.

Gisterochtend ging ik naar het zondagochtendconcert in het Concertgebouw. Voor die tijd begon ik niet met iets te schrijven, omdat ik dan middenin zou moeten ophouden. Dus ging ik toch maar, via 'Uitzending gemist', naar 'Rondom 10' kijken. Die Yvonne was in een bijeenkomst geweest met het bekende medium Derek Ogilvie, dat vorig jaar oktober door RTL-weet-ik-veel werd uitgezonden. Een deel van dat programma werd getoond. Yvonne zat al jaren met een brandende vraag: had haar moeder er spijt van dat zij zelfmoord gepleegd had? Derek Ogilvie wist het antwoord: daar had haar moeder spijt van! Daar was Yvonne heel blij mee. Een ook in de zaal aanwezige scepticus, een filosoof verbonden aan de Katholieke Universiteit Brabant, vroeg aan Yvonne wat haar reactie zou zijn geweest als Ogilvie gezegd zou hebben, dat haar moeder er helemaal geen spijt van had. Het antwoord van Yvonne zie je hierboven vet en groot weergegeven. Trek verder je eigen conclusies.

In het programma deed ene Owen Darque twee 'readings'. Owen is een Nederlander en die naam is de naam waaronder hij optreedt, niet zijn echte naam. Met een vrouw had hij voor de uitzending contact gehad. Hij wist dat een haar dierbaar persoon was overleden. In no time wist hij tijdens de uitzending de naam van de overledene. De andere persoon was een willekeurige, niet door Owen, uit het publiek gekozen vrouw. Hij vroeg haar, zonder dat hij het kon zien, een tekening te maken. Daarna vroeg hij haar zich die tekening in haar geest voor te stellen. Toen ging hij tekenen. Hij tekende een simpele kerk. Wat had die vrouw getekend? Precies: een kerk! Maar dat was niet het meest opmerkelijke. Owen vertelde dat hij helemaal geen medium is. Hij zorgt voor amusement. Wat hij kan, zei hij, kan iedereen die dat per se wil, leren. Mediums als Char en Derek Ogilvie zijn daar buitengewoon goed in. Zij verdienen daar bakken met geld mee. Als zij toevallig van gene zijde dingen doorkrijgen die niet in jouw verwachtingen passen, dan doe je hetzelfde wat Yvonne zou doen: gewoon niet geloven. Maar ... eh ... waar was dat medium dan voor nodig?
x

zondag 24 mei 2009

Stereotype

Gisteren was het zestig jaar geleden dat de huidige Duitse Grondwet werd ingevoerd, waarmee de Bondsrepubliek Duitsland een feit werd. Ik ben vier keer voor een paar dagen in Duitsland geweest. Ik zou er niet aan denken er een paar weken door te brengen. Dat heeft niets te maken met het feit dat ik tot de laatsten behoor die zich nog iets van de Tweede Wereldoorlog kunnen herinneren. Dat betreft vooral de Hongerwinter. De suikerbieten, de in water gekookte gort en de 'soep' met bloembollen staan me nog altijd goed bij. Ik weet nog dat de ene boom na de andere uit de straat verdween om te worden opgestookt in kleine kacheltjes. Ook alle houten blokjes tussen de tramrails verdwenen. Mijn vader heeft zijn hele leven in de houthandel gewerkt, dus hout hadden we wel. Mij staat nog bij dat hij in die tijd één of meer spoorwegbiels aan stukjes heeft gezaagd. Dat was geen sinecure, want die dingen worden van vrij hard hout gemaakt.

Ik houd niet van Duitsland omdat ik de taal niet mooi vind. Het landschap spreekt me niet aan en de bouwkunst evenmin: teveel barok en neoclassicisme. Duitsers (m/v) vind ik net zo (on)aardig als Nederlanders, Engelsen, Australiërs, Russen etc.

Voor Trouw was het zestigjarig bestaan van Grondwet en Bondsrepubliek een reden om met een flink aantal achtergrondartikelen te komen. Eén daarvan had als kop: 'Zo gezellig zijn Nederlanders niet'. Johan Reuchlin is een 64-jarige Duitser die met een Nederlandse is getrouwd en in Amsterdam woont. Hij heeft een Duitse gewoonte behouden die in Nederland bevreemdend werkt. Terwijl de Nederlander overal en direct in een kameraadschappelijk toon vervalt, als was de wereld een kroeg, blijft Reuling altijd bij het formele 'u'. Dit is weer zo'n typische stereotypie die op drijfzand is gebaseerd. Ik ben, voor wat dat waard is, een echte Nederlander. Ik ben zelfs Amsterdammer en die zijn, beweerdelijk, nog iets meer vrijgevochten dan rest van de Nederlanders. Merkwaardig genoeg heb ik er heel erg aan moeten wennen dat iedereen maar 'jij' en 'jou' tegen me ging zeggen. Dat iedereen tutoyeren is een vrij recent verschijnsel. Iets meer dan dertig jaar geleden, toen ik bij de Ziekenfondsraad werkte, begon het net in zwang te raken dat een chef zei dat je wel 'jij' en Piet tegen hem mocht zeggen. (Mijn chef heette overigens Joke. Op een totaal personeelsbestand van ruim driehonderd personen, was ik de enige man met een vrouwelijke chef, met wie ik het trouwens uitstekend kon vinden.) Kort daarna ging ik bij de Haagse ziekenfondsen werken. Het was daar nog heel gewoon dat collega's die op één kamer werkten elkaar met 'u' aanspraken. De secretaresse die ik met mijn baas deelde sprak ik aan met 'mevrouw'.

Annette Birschel is een Duits journaliste. Ze woont en werkt al dertien jaar in Nederland. "Zó heel erg gezellig en tolerant zijn de Nederlanders nu namelijk ook weer niet, zegt Birschel, terwijl ze uit haar boek ('Waar zijn de bitterballen?) wat statistieken opdiept. "Vijftig procent van de Nederlander is voor een verbod op softdrugs, 42 procent voor invoering van de doodstraf en 11 procent wil het homohuwelijk afschaffen." Annette is nog geen vijftig en heeft kennelijk geen probleem met dat getutoyeer. Zou dat probleem iets met generatieverschil te maken kunnen hebben en niets met nationale identiteit? Ik vraag het maar.
x

zaterdag 23 mei 2009

Liefdesleven

Trouw, een kwaliteitskrant, meldt: "Erg jammer om dit te horen." Dat zei Jan Peter Balkenende, minister-president van het Koninkrijk der Nederlanden en politiek leider van het CDA, tijdens de gebruikelijke persconferentie na de wekelijkse vergadering van de ministerraad. Was er weer een bank in nood? Weer een woningcorporatie in de problemen? Veel erger! Zo erg, dat op Hemelvaartsdag Knevel & Van den Brink daar ook aandacht aan besteedden. Mijn god, wat is er in 's hemelsnaam gebeurd? Let op: Yolanthe Cabau van Kasbergen (actrice en presentatrice) doet het niet meer met Jan Smit (zanger), maar met Wesley Sneijder (voetballer). Wouter Bos, vice-premier van het Koninkrijk der Nederlanden en politiek leider van de PvdA zegt desgevraagd: "Eindelijk heeft Wesley weer eens gescoord." André Rouvoet, ook vice-premier en politiek leider van de ChristenUnie is minder frivool: "Vreemdgaan is niet de oplossing." (Om een uitspraak van het Simplisties Verbond te parafraseren: "Als vreemdgaan niet de oplossing is, mag ik dan even horen wat het probleem is?") Wist André wel dat Yolanthe en Jan niet getrouwd waren, maar wel samenwoonden en naar alle waarschijnlijkheid vleselijke gemeenschap (zo heet dat in André's kringen) hadden? Die zongen dus al voor ze de kerk ingingen. Hoe vreemd kun je, vanuit reformatorisch perspectief, gaan als je niet getrouwd bent?

Yolanthe is 24, Jan Smit wordt in december 24 en Wesley Sneijder wordt binnenkort 25. Zal ik Jan Peter, Wouter, André, Knevel, Van den Brink, de redactie van Trouw en de rest van (paling)soapminnend Nederland eens iets, in voor mijn doen wat grove taal, zeggen? Op die leeftijd wordt er tegenwoordig in Nederland links en rechts nogal flink op los geneukt. Op die leeftijd van partner veranderen kun je nauwelijks 'nieuws' noemen. Ik ben aardig wat ouder dan Jan Peter, Wouter, André, Knevel, Van den Brink en de nijvere leden van de redactie van Trouw. Als ik me nou zou opwinden over dat gevoos van Yolanthe en Wesley - en hun leeftijdsgenoten - en Jan een zielenpiet zou vinden (al zou ook hij al eerder buiten de pot gepiest hebben), zou dat redelijk normaal zijn. Maar het zal me een overgrote zorg zijn wat de jongelui van tegenwoordig uitvreten op relationeel terrein, mits ze het vrijwillig en veilig doen.

Ik vind het nog voorstelbaar dat bladen als Privé en Story aandacht besteden aan het liefdesleven van actrices, zangers en voetballers. Er is kennelijk een markt voor. Dat de Telegraaf daar een kop voor over heeft, OK, begrijpelijk. Maar een minister-president die een vraag voorgelegd krijgt over het liefdesleven van enkele specifieke burgers past maar één antwoord: "Geen commentaar." Een zichzelf respecterende krant maakt zelfs van de vraag geen melding.
x

vrijdag 22 mei 2009

Ontwikkeling

Er wordt wel eens tegen me gezegd: "Wat weet jij veel." Dat hoor ik natuurlijk graag, maar ik ga er niet van naast mijn schoenen lopen. Ik ben gezegend met een redelijk goed geheugen en heb mijn hele leven veel gelezen. Ja, dan blijft er wel eens iets hangen. Anderzijds gebruik ik altijd boekenleggers, omdat ik er nooit in slaag te onthouden op welke bladzijde ik gebleven ben. Hoe dan ook, ik durf te zeggen dat ik een goede algemene ontwikkeling heb. Nu schijnt, op wat grotere schaal, lelijk de klad in de algemene ontwikkeling te zitten

Ik kom hierop, omdat ik gisteren in (de internetversie van) de Volkskrant een artikel las van Evelien Tonkens, hoogleraar actief burgerschap aan de Universiteit van Amsterdam. Zij schrijft o.a. dit: Spinoza is de uitvinder van spinazie. Een lustrum is een soort kanarie. Nanotechnologie gaat over onderzoek op lijken. Een van de hoofdstromingen binnen de islam heet de Thora. Digitaal betekent dat het op je pc staat. Provinciale Staten zijn 'iets met ministers'. (...) Onze aanstaande managers en directeuren bleken te denken dat de politie wetten maakt. Ze denken dat Amsterdam in de Tweede Wereldoorlog gebombardeerd is. Tussen Karel de Grote en Napoleon zou slechts een eeuw liggen. De Verlichting is een lamp en een stomme film 'niet leuk'. Evelien schrijft haar artikel naar aanleiding van een onderzoek naar de algemene ontwikkeling van tweede-jaars hbo-studenten. De mooiste mededeling in het artikel vond ik deze: Een vacature voor een docent Nederlands kon niet worden opgevuld, omdat geen enkele sollicitant een foutloze brief had geschreven, vertelde een docent bij Buitenhof. Dat laatste heeft overigens niets met 'algemene' ontwikkeling te maken: die mensen beheersten hun eigen vak niet.

Het is natuurlijk niet voor het eerst dat geconstateerd wordt dat het met de algemene ontwikkeling niet zo best gesteld is. De huidige generatie hbo-ers zal de volgende ook weer slechter opgeleid en minder ontwikkeld vinden. De vraag is (ik bedoel natuurlijk: mijn vraag is): kun je met enige mate van objectiviteit vaststellen wat tot DE algemene ontwikkeling behoort? Moet bijvoorbeeld iedereen uit zijn hoofd weten wat de omtrek van de aarde is, of wat de hoofdstad van Mongolië is? Ik weet nog altijd uit mijn hoofd wanneer de 'Slag bij Poitiers' plaatsvond, waar die om ging en wie de overwinnaar was. Mag ik nou verwachten dat iedere hbo-er dat weet? Hoort het wel bij 'algemene' ontwikkeling? Moet de algemene ontwikkeling van een mbo-er of vmbo-er gelijk zijn aan die van de hbo-er? Er zijn knappe koppen die universitair afstuderen en zelfs nog promoveren, maar buiten hun vakgebied geen zinnige opmerking kunnen maken. Er zijn aardig wat hoog opgeleiden die van mening zijn dat er wel iets zit in wat Geert Wilders beweert.

Als je in de tijd waarin ik mijn hbo-opleiding deed iets wilde weten en niemand in je omgeving kon je het zo vertellen, dan ging je zoeken in een woordenboek of encyclopedie. Eventueel ging je naar de bibliotheek om er een boek bij te halen. Door al die moeite die je ervoor moest doen onthield je het, denk ik, ook beter. Overigens waren er ook toen al genoeg mensen die dachten: laat maar zitten. Als je tegenwoordig iets wil weten ga je googelen. Ik heb de indruk - ik zeg het voorzichtig - dat ik sneller iets vind via Google dan anderen, omdat ik, dankzij mijn algemene ontwikkeling, gerichter kan zoeken. Ik heb zogezegd meer trefwoorden/zoektermen tot mijn beschikking. Daar sta ik mij niet op voor: zonder enige vooropgezette bedoeling is er in de loop der jaren veel feitenkennis blijven hangen.

Ik maak me niet zo veel zorgen over het gebrek aan kennis bij de huidige generatie, noch over die bij toekomstige generaties. Ik maak me veel meer zorgen - en niet pas sinds vandaag of gisteren - over het feit dat veel mensen zonder enige, in ieder geval zonder voldoende, kennis van feiten menen een goed oordeel te kunnen geven over welk onderwerp dan ook. Als een geniaal microbioloog iets zegt over de oorzaak van de Mexicaanse griep, ben ik al gauw geneigd voor waar aan te nemen wat hij zegt. Als diezelfde microbioloog iets beweert over het verband tussen criminaliteit en etnische achtergrond, wil ik graag weten waar hij zijn wijsheid vandaan haalt. Er bestaat geen causaal verband tussen intelligentie en een juist oordeel over alles. Ik denk dat Geert Wilders een intelligent persoon is, maar ik betwijfel of hij een competent arabist, islamoloog of antropoloog genoemd kan worden.

Ik ken maar één tv-rubriek waar echte deskundigen van tijd tot tijd zonder blikken of blozen zeggen dat ze het de vorige dag niet bij het juiste eind hadden: het uitgebreide weerbericht na het NOS-journaal van 20:00 uur. De huidige presentatoren hebben alle vier een afgeronde universitaire studie en een gedegen opleiding in de meteorologie achter de rug, maar zijn niet te beroerd om toe te geven dat ze een inschattingsfout gemaakt hebben. Dat kan te maken hebben met het feit dat iedereen hun uitspraken zonder enige extra moeite kan controleren. "Het zou droog blijven, maar het regende als de pest."

Iedere uitspraak van iedereen - aan de borreltafel, bij de lunch, bij Knevel & Van den Brink, bij Rondom 10, bij Buitenhof, in de krant, in een week- of maandblad, in een boek - is te controleren op feitelijke juistheid. Je moet er alleen wat moeite voor doen. Je komt vaak al een heel eind met "Hoezo?" of "Waarom dan?"
X

donderdag 21 mei 2009

Sorry!

Mag ik het vandaag nog één keer over paranormaal gezever hebben? Uit een artikel in Trouw van gisteren blijkt dat er zelfs een vereniging van dit soort warhoofden bestaat: de Spirituele Nationale Unie (SNU), die volgens de oprichter, Jaco Elken uit Toldijk, zeventig leden telt. Dat is vast maar een klein deel van het totale aantal mediums en andere paranormaal begaafden in Nederland, want iedere gek mag zich medium, paragnost, helderziende of astroloog noemen. De SNU staat vierkant achter de openbaringen van Gabriela Gaastra. Nou, dat laat Patty Harpenau, die 'The Secret' in Nederland introduceerde, een methode die beweert dat je je eigen werkelijkheid kunt creëren, niet op zich zitten: "De mail staat roodgloeiend met vragen: ongeruste mensen die antwoorden zoeken op de vraag of het waar is wat mevrouw Gaastra zegt." Het antwoord van Harpenau is duidelijk: Nee. Patty vindt Gabriela "spiritueel arrogant".

Op zich is het bijna hilarisch dat mensen het ene spirituele warhoofd vragen of het andere spirituele warhoofd gelijk heeft: een spirituele/paranormale second opinion. Die Jaco Elken heeft trouwens contact gehad met de dodelijke slachtoffers van Koninginnedag en hen geholpen: "Ze waren woedend, want ze waren uit hun familie weggerukt. U weet toch van bijna-doodervaringen met een tunnel van licht? Nou, daar hebben we hen naartoe begeleid, door ze bewust te maken, op weg naar het licht." Ik dacht altijd dat je die tunnel en dat licht zag als je bijna dood was. Je kan daar immers over vertellen als je toch niet dood gaat. Die mening moet ik dus herzien, tenzij die Jaco gaat beweren dat hij contact met de slachtoffers had tussen het moment dat Karst T. op hen inreed en het moment dat zij overleden. Overigens: Gabriela beweerde dat de overledenen "zelf voor hun lijden hebben gekozen". Waarom zouden ze dan woedend zijn?

Ewald Wagenaar, hoofdredacteur van het spirituele tijdschrift 'Koorddanser' vindt wat Gabriela Gaastra zegt "Pijnlijk gezwam." Nou hoor je het een keer niet van een zure scepticus als ik, maar van iemand die, als het om spiritualiteit en ander vaag gezwam gaat, van de hoed en de rand weet. We hebben ook nog Jackie van de Berkt (bekend van de tv-serie Het Zesde Zintuig) van Stichting Enigma. Die vindt de inzichten van Jomanda betrouwbaar, maar wat ze van de Gaastra-openbaringen moet vinden, dat weet ze niet. "Ze komen me niet heel vreemd voor, maar ik zou eerst eens met Gabriela kennis moeten maken. Kijken of er vibraties zijn." Ik denk dan: als je om een of andere onnaspeurlijke reden de inzichten van Jomanda betrouwbaar vindt, waarom zou je dan niet ook blind varen op de openbaringen die Gabriela ontvangt? Ik zou niet wachten tot er iets ging vibreren.

Die Stichting Enigma verleent trouwens, lees ik op haar website, keurmerken, want: 'Helaas zijn er binnen de branche mensen werkzaam die met de beste bedoelingen niet "begaafd" genoemd kunnen worden.' Ja, vertel mij wat. Ik heb alleen niet zo'n vertrouwen in het oordeel van de ene paragnost over de andere. Als opa 'van gene zijde' doorgeeft dat Piet een bekwaam numeroloog of kaartlezer is, zegt mij dat niet zo veel. De Stichting Enigma noemt zich een "collectief voor paragnosten, mediums en aanverwante beroepsgroepen. Brancheorganisatie voor mensen die werkzaam zijn in de paranormale wereld." Het beroerde is dat ze niet in de paranormale wereld werken, dan hoefde ik mij er niet druk om te maken. Ze werken gewoon in de normale wereld van alledag. Wat kun je, volgens Enigma, o.a. verwachten van een 'psychic medium'? Let op (dit is echt een letterlijk citaat van hun website): "Een goed psychic medium kan via een koffielepeltje waar uw energie in zit, informatie over u te geven en kan dit ook met bijvoorbeeld koffiedik." Het eigentijdse medium kan dit ook met koffiepads (zonder ze open te maken!), behalve die van de Aldi en de Lidl. Ook mediums hebben hun grenzen.
x

woensdag 20 mei 2009

Ingewijden

Diverse kranten besteedden gisteren aandacht aan de voormalig Argentijnse Gabriela Gaastra-Levin. Gabriela heeft namelijk een hoogstpersoonlijke kijk op het gebeurde in Apeldoorn op Koninginnedag. Dit zegt zij volgens Trouw over de slachtoffers: Zij hebben zich 'op zielsniveau beschikbaar gesteld' en 'met hun Zijn' de koninklijke familie voor groot onheil behoed. (...) De aanslag in Apeldoorn was volgens Gabriela in feite een collectief inwijdingsritueel waardoor het 'Christusbewustzijn' kan doorbreken, beweert ze. De slachtoffers, die volgens haar voor hun lijden hebben gekozen, noemt zij 'ware Ridders in de Orde van Oranje-Nassau'. Dit zou haar zijn geopenbaard door Jezus, zijn moeder Maria en Maria Magdalena. (Onderstreping toegevoegd.) In deze lijn doorredenerend moet je haast concluderen dat de 3000 slachtoffers van 9/11 ook voor hun dood gekozen hebben.

Het Reformatorisch Dagblad meldde: De plaats van het drama, het kruispunt bij De Naald, is volgens Gaastra een bijzondere. "Daar lopen leylijnen: banen die positieve energie over de aarde vervoeren." Je hebt wel een wichelroede nodig om die lijnen te ontdekken.

Gabriela en haar echtgenoot Reint hebben ook een website. Daar haal ik het volgende citaat vandaan over de rol van de dader en wat Maria Magdalena, Jezus en Maria daarover op 2 mei aan Gabriela hebben geopenbaard: "De persoon in de rol van de dader heeft, hoe ongewenst zijn gedrag vanuit menselijke optiek bezien ook is geweest, vanuit het spirituele ook een bijdrage geleverd aan het ontwaken van het Christusbewustzijn van het Nederlandse volk en van het Koningshuis en heeft zo ook hun onderlinge relatie verstevigd." Zo beschouwd heeft Osama bin Laden ook een nuttige rol gespeeld. Gooi de deuren van de tbs-klinieken wijd open en over een tijdje zijn we als volk compleet verenigd: één volk onder Beatrix, Jezus, Maria en Marie Magdalena. En natuurlijk Gabriela om ons alles uit te leggen.

Gabriela heeft al sinds haar tiende een goed contact met Maria Magdalena. Samen met Reint heeft zij een boek geproduceerd onder de titel 'De Magdalena Code'. (Waar doet me dat nou aan denken?) Daarin staat niets nieuws. Anderen zijn haar voorgegaan in de mening dat de vrouwelijke rol van Maria Magdalena eeuwen lang door de door mannen beheerste kerk is ondergeschoffeld, incl. het door haar geschreven evangelie. Die kerk duidde haar aan als hoer, hoewel ze in feite de vrouw van Jezus was, met wie zij vier kinderen kreeg.

Volgens haar eigen website studeerde Gabriela "medicijnen met de specialisatie psychiatrie en psychotherapie aan de Universiteit van Buenos Aires. Na haar studie begon zij in 1986 een eigen praktijk als antroposofisch arts en psychotherapeute in de Argentijnse hoofdstad. Op dertigjarige leeftijd vertrok zij, na een periode van een half jaar in India, naar Nederland waar zij zich in 1990 vestigde. Ze bekwaamde zich in Chinese geneeskunde, reiki en de Indische geneeswijze Ayurveda. Zij heeft een praktijk als Ayurvedisch arts en psychotherapeute."

Het is ieders goede recht te geloven en/of te beweren dat zhij openbaringen ontvangt van Jezus, zijn moeder Maria en Maria Magdalena. Het is ook ieders goede recht die beweringen te geloven. Het kan ertoe leiden dat je denkt dat 'The Da Vinci Code' op feiten berust. De website van Gabriela en Reint refereert expliciet aan deze thriller. Maria Magdalena herself heeft aan Gabriela geopenbaard: "De auteur speelt op een meesterlijke manier met het verlangen dat elk mens heeft naar het helen van het vrouwelijke. Alle voorvallen uit het boek en de verhaallijn vormen een metafoor voor alle situaties en processen die mensen op Aarde creëren om in contact te komen met hun vrouwelijkheid." Een ontzettende boerenlul als ik is helemaal niet op zoek naar zijn vrouwelijkheid. Ook niet naar zijn mannelijkheid trouwens.

OK, denk je dan, weer zo'n lijp medium met rare ideeën. Maar dit ligt toch wat anders, volgens Trouw: Een aantal grote zorgverzekeraars erkent de esoterische nascholingscursussen van spiritueel medium Gabriela Gaastra. (...) Gaastra wordt als nascholer erkend door de Vereniging van Natuurgeneeskundig Therapeuten (VNT). CZ, Aegon, Achmea, Menzis en Ohra vergoeden de praktijken van de personen die zich 'esoterisch' laten nascholen door Gabriela.

'Esoterie' wordt door Van Dale Online omschreven als "het occulte, wat slechts door ingewijden doorgrond kan worden". Dat de VNT in het gedaas van Gabriela trapt kan ik me nog voorstellen, maar naar mijn mening is het godgeklaagd dat zorgverzekeraars de door jou en mij opgebrachte centen gebruiken voor praktijken die op het occulte gebaseerd zijn. Of moet ik aannemen dat die zorgverzekeraars mensen in dienst hebben die 'ingewijd' zijn en dus die praktijken kunnen doorgronden en op hun (geneeskundige) waarde kunnen schatten? Menzis vindt dat het hen niet aangaat wat Gabriela biedt. CZ is tenminste nog bereid de beweringen van Gabriela over de slachtoffers van Koninginnedag "smakeloos" te noemen.

Een Apeldoornse dominee gaf in Netwerk gisteren de juiste kwalificatie: "Volstrekte nonsens."

PS
In Netwerk bleek gisteravond ook dat grote bedrijven als KPN en overheidsinstellingen als het RIVM en de Raad voor Kinderbescherming gebruik maken van astrologen. Voor 1500 euro krijg je een bedrijfshoroscoop. Voor een paar euro krijg je hetzelfde inzicht van een kruidenvrouwtje. Mijn advies is geheel gratis: gebruik je verstand.
x

dinsdag 19 mei 2009

Werkelijkheid

Ruim vóór de meteorologische zomer en nog ruimer vóór de 'echte' zomer is bij de publieke omroepen de tv-zomer al begonnen. Gisteravond bleken Pauw & Witteman dus ineens weer veranderd in Knevel & Van den Brink. Ik kan me voorstellen dat Jeroen en Paul wel weer eens een tijdje op een gewone tijd naar bed willen. Maar waarom denken netwerkbeheerders, of hoe die mensen ook heten, eigenlijk dat het Nederlandse publiek tussen elf en twaalf niets anders wil zien dan twee mannen die gesprekken voeren met "gasten uit de politiek, showbizz, cultuur en sport"? Als je toch wat verandert, waarom laat je dan niet, om te beginnen, twee vrouwen gasten ontvangen uit de techniek, de landbouw, de gezondheidszorg en het openbaar vervoer? Je maakt mij niet wijs dat op die terreinen geen spraakmakende gasten te vinden zijn.

Nu is landbouw misschien niet zo'n goed voorbeeld, want die komt al ruim aan zijn trekken. Immers, sinds afgelopen zondagavond kunnen we weer wekelijks genieten van tien boeren die genoeg hebben van het leven in hun eentje op de boerderij. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Het leven in je eentje in een Amsterdams appartementje is al niet alles, maar je wordt in ieder geval niet voortdurend gestoord door geloei, geknor, gekakel of gekraai.

Van alle voorgaande edities van dat populaire programma heb ik af en toe een heel klein stukje gezien. Kennelijk mis ik iets, waardoor het gemankeerde amoureuze leven van tien willekeurige agrariërs me maar niet kan boeien. Ik vermoed dat de populariteit van het programma iets te maken heeft met het aanbod aan en aandacht voor zogenaamde realityprogramma's. Ik heb dat eens gecheckt. Over een periode van vijf dagen (afgelopen zaterdag t/m a.s. woensdag) kon/kan je op Nederlandse zenders tussen 18.00 en 24.00 uur maar liefst 24 realityprogramma's bekijken. Dan heb ik het alleen over realityprogramma's die als zodanig worden aangekondigd. Programma's waarin je klein medisch leed kunt zien, of waarin huizen verbouwd worden heb ik dan nog niet meegeteld.

'Reality' betekent 'werkelijkheid'. Die willen 'we' kennelijk graag zien. Dat wil zeggen: op tv. Als je buren gaan verbouwen geeft dat een tijd lang veel kolereherrie. En als je toch zo begaan bent met alleenstaande boeren, waarom zoek je er niet eens een op? Wat denk jij als je al een tijd in de polikliniek zit te wachten en er gaat weer iemand voor je die van een ladder is gelazerd, zoals je gisteren bij 'Ingang Oost' had kunnen zien? Waarom komen al die knarsetandende polikliniekbezoekers nooit in beeld?

'Reality' is sterk ingedikte werkelijkheid. Een producer of regisseur maakt uit welk stukje van de werkelijkheid je mag zien. Het is ook gemanipuleerde werkelijkheid. Van de vele opnamen die er van die tien boeren gemaakt zijn worden alleen de meest interessante uitgezonden. "Wacht even, IJsbrand, je moet geen arm om haar heupen, maar om haar schouders leggen. En kijk daar een beetje vrolijk bij, Teuntje! This is teevee, baby! Klaar? Actie! Boer zoekt vrouw, scene 251."
x

maandag 18 mei 2009

Taal

Via via via zat ik ineens op de website van Viva. Je kan daar doorklikken op diverse blogs. De schrijfster van een daarvan geeft een cursus Nederlands aan anderstaligen. Wat blijkt? Nederlands is een moeilijke taal. Voor heel veel buitenlanders is de g nauwelijks uit te spreken: bij klanken met een g, sch, of nog leuker: schr, kokhalzen ze zich zowat door de zinnen heen. Ik voeg daar nog maar even aan toe dat je de klank ei/ij ook niet in elke taal tegenkomt. 'Inversie' (omkering van de woordvolgorde) is ook moeilijk uit te leggen, zegt de schrijfster van het blog. Geen geboren Nederlander zal zeggen: "Morgen ik ga naar huis." Net zo min als een Engelstalige zal zeggen: "Tomorrow go I home." Is Nederlands nu moeilijk voor Engelsen of Engels moeilijk voor Nederlanders?

Ik denk niet dat je talen kunt onderscheiden in moeilijke en makkelijke. Zo moeilijk als de g voor buitenlanders is, zo moeilijk is het voor Nederlanders om het Engelse 'th' goed uit spreken. Het vergt enige uitleg, vermoed ik, om 'Srpska' (die republiek) goed uit te spreken. Na mijn schooltijd ben ik al heel snel vergeten wanneer en waarom je in het Frans de 'subjonctif' gebruikt. Wat dacht je van de Duitse naamvallen? Het Fins kent er vijftien! Een extra moeilijkheid doet zich voor als de andere taal ook nog andere tekens gebruikt zoals Chinees, Arabisch, Hebreeuws en Grieks.

Elke taal heeft zijn regels en uitzonderingen op die regels. Er zijn heel wat Nederlanders voor wie het 'Groene Boekje' vol abacadabra staat en dan heb ik het nog niet over d-tjes en t-tjes. Dat soort moeilijkheden hebben andere talen ook, zelfs voor degenen die ermee grootgebracht worden. "Die Fransen praten zo snel", hoor je Nederlanders zeggen die gewapend met hun cursus Frans hun vakantie in Frankrijk doorbrengen. Ik denk dat Fransen niet sneller praten dan wij. Maar net als wij maken ze vaak zinnen niet af, of gebruiken streekgebonden woorden, die andere Fransen ook niet begrijpen en dan heb ik het nog niet over accenten. Een goed Nederlands sprekende Thai zal wat meer moeite hebben met Drents (kiek'n in plaats van kijken) dan ik, die door Drents sprekende ouders ben opgevoed.

Onze moedertaal spreken leren we allemaal 'vanzelf'. Tegenover taalgenoten kunnen we er ons mondeling in begrijpbaar maken. Schriftelijk ook, als we verder niet op schreifautten letten.

Zijn vreemde talen moeilijk? Ja, net iets moeilijker dan de eigen taal.

zondag 17 mei 2009

Gevaar

Het militaire regime in het Aziatische land blijft een gevaar vormen voor de Verenigde Staten, schreef Obama vrijdag in een toelichting aan het Amerikaanse parlement. Over welk land ging het bericht in de Volkskrant? Is Noord-Korea weer eens van plan een raket omhoog te schieten? Zit het weer stiekem uranium te verrijken?

Nee, Birma blijft een gevaar. Dat is het dus kennelijk al een tijdje. Waar blijkt dat nu uit? Ik heb nergens gelezen dat de Birmese marine opstoomt naar Amerikaanse wateren. Birmese lange-afstandsbommenwerpers zijn bij mijn weten nog nooit in het Amerikaanse luchtruim waargenomen. Voordat het Birmese leger aan de Amerikaanse grens staat, is het nog wel een tijdje onderweg. Birma beschikt volgens mij ook niet over intercontentinale raketten. Het kan ook niet de economische duimschroeven zo hard aandraaien dat de Amerikaanse economie nog verder in de problemen raakt. En tot slot: kan iemand mij vertellen of er Birmese terroristen naar Amerika onderweg zijn of misschien al bezig zijn daar vlieglessen te nemen?

Het persbureau Reuters zegt het iets genuanceerder dan de Volkskrant. Dat schrijft, Obama citerend, dat de Birmese actions and policies continued to pose a serious threat to U.S. interests. Kijk, dat is wat anders. Birma is geen gevaar voor Amerika, het is "een serieuze bedreiging van Amerikaanse belangen." Ik zou wel eens willen horen wat die belangen zijn.

Ik zeg het maar weer eens: na acht jaar George W. Bush was iedere nieuwe president van Amerika een opluchting. Maar de Amerikaanse politiek wordt niet alleen door de president gemaakt. Obama heeft charisma. Maar ook hij is een pragmaticus. Hij maakt deals. Hij moet belangengroepen tevreden houden. Een van zijn verkiezingsbeloften was: het afschaffen van de speciale rechtbanken voor terreurverdachten. Obama heeft inmiddels besloten dat die rechtbanken blijven bestaan.

Waarop moet je een politicus 'afrekenen'? Op zijn economisch beleid? Op zijn ziektekostenbeleid? Op zijn milieubeleid? Ja, en op nog veel meer. Ik heb zo mijn voorkeuren. Hoe gaat zhij om met mensen die zhij volledig in haar/zijn macht heeft?
x

zaterdag 16 mei 2009

Complot

Heb je 'Het Bernini Mysterie' ('Angels and Demons') van Dan Brown al gelezen? Heb je ook de film al gezien? Ik heb geen van beide en ben het ook niet van plan. Ik had destijds mijn buik al vol van de gigantische hype rond 'The Da Vinci Code'. (Dat boek heb ik wel gelezen, toen het nog geen hype was, die film heb ik niet gezien.) Wat mij vooral stoorde was dat er nogal wat lezers/kijkers waren die serieus dachten dat het boek op feiten was gebaseerd. Dan Brown had echter de basisideeën voor dat boek gewoon gejat uit twee boeken met wazige theorieën over Jezus, Maria Magdalena, de Graal, de Tempeliers, de Vrijmetselaars en een niet-bestaand geheim genootschap ('Le Prieuré de Sion'). (Zie The Holy Blood and the Holy Grail van Michael Baigent, Richard Leigh and Henry Lincoln en The Templar Revelation van Lynn Picket en Clive Prince.) Het boek en de film veroorzaakten zelfs een grote toeristische trek naar diverse plaatsen waar 'het' allemaal gebeurd zou zijn. Inmiddels kun je ook al weer onder 'deskundige' leiding de plaatsen bezoeken die in 'Het Bernini Mysterie' aan de orde komen.

Uit besprekingen van boek en film maak ik op dat Brown een al jaren bestaande en in sommige kringen (in Amerika aangeduid als "mad conspiracy theorists") nog altijd geloofde complottheorie van stal heeft gehaald. Het gaat hier om de 'Illuminati' (de 'Verlichten'). Dit geheime en sinistere genootschap zou erop uit zijn de macht over de wereld te veroveren. Als je nog wat gekker bent en bereid bent alles te geloven, 'weet' je dat ze dat inmiddels al lang gedaan hebben en zijn ze verantwoordelijk voor zo ongeveer alle oorlogen en andere ellende waarmee we de laatste tweehonderd jaar te kampen hebben. Het meest waanzinnige hieraan gerelateerde boek is The Biggest Secret van David Icke, dat ik destijds, dankzij een gebroken enkel, in het ziekenhuis heb kunnen uitlezen.

De 'Illuminati' hebben echt bestaan. Het was eind achttiende eeuw, in Beieren, geen geheim, maar openbaar genootschap van personen, voor een deel afkomstig uit de Vrijmetselarij, maar ook uit de rooms-katholieke kerk, die hervorming van de kerk en emancipatie van de burgerij voorstonden, alleszins redelijke doeleinden, zeker in die tijd. Het genootschap werd dus als gauw als staatsgevaarlijk verboden. Voor de complottheoretici staat vast dat de 'Illuminati' ondergronds zijn gegaan en nog steeds doende zijn hun (inmiddels) verderflijke doeleinden te verwezenlijken.

Laat me duidelijk zijn: ik lees graag thrillers. Wat mij betreft zijn die gestoeld op feitelijk zeer onwaarschijnlijke basis. Een goede schrijver weet van een onwaarschijnlijk gegeven een lekker spannend verhaal te maken. Van mij mag Dan Brown, een middelmatig thrillerschrijver, dus ieder gegeven dat hem voor de kop komt gebruiken voor een boek. Maar al mijn haren gaan recht overeind staan van de hele industrie die daarna rond boek en film op gang komen. 'Angels and Demons' (het boek) verscheen al vóór 'The Da Vinci Code', evenals twee andere boeken van Browns hand. Geen van deze baarden veel opzien. Pas na de hype rond 'The Da Vinci Code' werden deze weer onder de aandacht gebracht en goed verkocht ("van de schrijver van The Da Vinci Code") . Leuk voor Dan Brown, die er inmiddels een paar honderd miljoen dollar mee verdiend heeft. Maar wat heeft het allemaal met een goed boek te maken? Er is een complot: via pr-technieken van een middelmatig boek toch een groot financieel succes maken.
x

vrijdag 15 mei 2009

Betrouwbaar?

Maurice de Hond onderzoekt meningen en gedragingen van mensen en brengt daarover verslag uit. Dat is een eerzame bezigheid. A priori moet je er vanuit gaan dat zijn verslaglegging betrouwbaar is, omdat je mag aannemen dat hij objectief, onbevooroordeeld en onpartijdig, kortom: onafhankelijk, zijn gegevens verzamelt en presenteert.

Ik vertrouw Maurice de Hond voor geen cent meer. Gisteravond zag ik hem op tv diverse keren mededeling doen van een door hem verricht onderzoek, waaruit blijkt dat meer dan 94% van de Nederlandse huishoudens teveel betaalt voor zijn energievoorziening. Die mededeling deed hij niet in een nieuws-, actualiteiten- of consumentenprogramma, maar in reclamespotjes van de Nederlandse Energie Maatschappij. Al die huishoudens, zegt Maurice dus, kunnen geld besparen als ze in het vervolg hun energie betrekken van die Nederlandse Energie Maatschappij: "Ik (Maurice de Hond) zeg: doen." Dat zelfde advies werd eerder gegeven door Natasja Froger. In haar geval denk ik: OK, zij is een BN-er en maakt daar gebruik van om wat bij te schnabbelen. Moet kunnen. Maurice is ook een BN-er, maar wordt geacht onafhankelijk te zijn. Van hem verwacht je informatie, geen propaganda.

Maurice is te koop. Ik heb geen enkel vertrouwen in mensen die te koop zijn.x
x

donderdag 14 mei 2009

Woordgebruik

Er is - las ik in Trouw en zag ik gisteravond bij Pauw & Witteman - enige ophef ontstaan over de roman 'Alleen maar nette mensen' van Robert Vuijsjes, die ook genomineerd was voor de 'Libris Literatuur Prijs'. De hoofdpersoon van die roman, de jood David, gaat daarin op zoek naar 'een echte negerin'. Die heeft bij voorkeur een groot libido, cup 95F en dikke billen die uit een tijgerprint-stretchbroek knallen. Het 'jachtterrein' van David is de Bijlmer. Dat is al tegen het zere been van (de zwarte) Elvira Sweet, de stadsdeelvoorzitter, want de Bijlmer is geen 'plek (...) waar je makkelijk goedkope seks kunt krijgen'. Een cultureel antropologe, die ook bij Pauw & Witteman was, vindt de roman seksistisch en racistisch. (Ik denk dat je een niet onbelangrijk deel van de wereldliteratuur als seksistisch kunt bestempelen, maar goed.) Vuijsje’s critici verwarren een roman met een politiek pamflet, denkt Lynn Spier, sociotherapeute in een tbs-kliniek én de vriendin van Robert Vuijsje. En Surinaamse.

Ik vind die hele discussie maar om één ding interessant. Ik heb wel eens de indruk dat het woord 'neger(in)' weer aan het terugkomen is in het algemeen Nederlands spraakgebruik. Ik kan me voorstellen dat de oorzaak daarvan ligt in het feit dat 'zwart' inmiddels een wat andere betekenis is gaan krijgen. Immers, een 'zwarte' school is geen school waar het wemelt van kinderen met een Afrikaanse achtergrond. Daar zitten veel meer kinderen van Marokkaanse of Turkse afkomst. Je kunt van die kinderen veel zeggen, maar niet dat ze 'zwart' zijn. Ze behoren, hoe onbelangrijk dat ook is, tot het blanke ras. Ook Indiërs, hoewel vaak zeer donker gekleurd, behoren tot het blanke ras.

Gedurende een reeks van jaren was het 'not done', niet 'politiek correct', het woord 'neger(in)' te gebruiken. Je sprak over een 'zwarte' man of vrouw. Volgens mijn 'Etymologisch woordenboek' is 'neger' afgeleid van het Spaanse/Portugese woord 'negro', dat 'zwart' betekent. De Engelstaligen hebben dat woord compleet overgenomen. Het daarvan afgeleide 'nigger' was wel degelijk als scheldwoord bedoeld. Maar tussen 'black' en 'negro' zit dus feitelijk geen verschil. In de Verenigde Staten spreek je tegenwoordig politiek correct niet meer over 'blacks', maar over 'African Americans'. Je zou het merkwaardig kunnen noemen dat er niet gesproken wordt over 'European Americans'. Dat zijn ineens (voormalige) Polen, Ieren, Belgen enzovoort. O ja, natuurlijk: van African Americans, die veelal afstammen van slaven, is de de nationaliteit niet te achterhalen. (Veel van de huidige Afrikaanse naties bestonden nog niet als zodanig toen de slavenhandel woedde.) Van veel immigranten uit Zuid-Amerika kan dat wel degelijk. Vreemd genoeg zijn dat geen American Bolivians, Mexicans of Argentinians. Dat zijn allemaal 'hispanics'. Taal kan zeer subtiel discriminerend zijn.
x

woensdag 13 mei 2009

Middelmaat

(Voor het eerst, geloof ik, een tweede blog vandaag. Dat krijg je als het over onderwijs gaat.)

Als je eenmaal mijn leeftijd hebt bereikt, komt het wel eens voor dat je bekropen wordt door de gedachte: waar of wanneer heb ik dat eerder gehoord? Gisteren had ik dat weer toen ik het altijd opgewekte hoofd van Sharon Dijksma, onze staatssecretaris van onderwijs, op de tv zag. Breed lachend riep ze weer eens dat er van alles aan gedaan werd. De onderwijsinspectie heeft namelijk een rapport uitgebracht, waaruit blijkt dat enkele honderdduizenden kinderen in het basisonderwijs en voortgezet onderwijs onvoldoende aandacht krijgen en daardoor met onvoldoende, althans niet-optimale, kennis en vaardigheden de school verlaten. Het gaat daarbij niet alleen om de domste, maar ook om de slimste leerlingen.

Toen ik zelf op de lagere school zat was een klassengrootte van vijftig kinderen, zeker in de grote steden, eerder regel dan uitzondering. Dat betekende dat er klassikaal lesgegeven werd. Een onderwijzer(es) moest zich daarbij richten op het gemiddelde niveau van de klas.

Na de HBS ging ik naar de kweekschool. Daar leerde ik, ruim vijftig jaar geleden dus, dat klassikaal lesgeven ertoe leidt dat kinderen beneden het gemiddelde niveau steeds verder achterop raken, omdat ze het tempo niet kunnen bijbenen. Daar leerde ik ook dat kinderen boven het gemiddelde niveau te weinig uitgedaagd en gestimuleerd worden. Hen wordt als het ware 'geleerd' beneden hun niveau te presteren. Toen al waren er diverse methoden om veel meer individueel gericht onderwijs te geven: Montessori, Dalton, Jenaplan, om de meest bekende te noemen. Zo hoefden de wat minder slimme kinderen niet hijgend achter de middelmaat aan te lopen en/of al vroegtijdig helemaal af te haken en mochten de slimme kinderen voor de middelmaat uit marcheren.

In het zelfde nieuwsitem als Sharon kwam het hoofd van een basisschool aan het woord. De prestaties van (de kinderen van) deze school lagen duidelijk boven het gemiddelde. En nee, het was geen 'witte' school, het was een school in hartje Rotterdam. Waar was het succes van deze school aan te danken? Je zult het niet geloven: ze geven daar individueel onderwijs! Dat schoolhoofd zei dat de minder slimme kinderen extra aandacht kregen en dat de slimmere kinderen extra gestimuleerd werden. Ik weet niet meer wat hij precies zei, maar ik zweer het je dat het daarop neerkwam.

De gemiddelde klassengrootte ligt tegenwoordig ergens in de buurt van de twintig. Je zou dus zeggen dat de mogelijkheid om individueel onderwijs te geven iets groter is dan in in mijn lagere-schooltijd. Het eerste lid van artikel 23 van onze Grondwet luidt: "Het onderwijs is een voorwerp van de aanhoudende zorg der regering." Bij mijn weten luidde die tekst vijftig jaar geleden precies zo. Waar heeft dat toe geleid? Trouw van vandaag: Vele nieuwe functies zijn de afgelopen jaren gecreëerd om hen (kinderen die extra aandacht nodig hebben) op te vangen: er kwamen interne begeleiders, zorgcoördinatoren of zorgadviesteams. Maar het vermogen om problemen daadwerkelijk aan te pakken 'nam veel minder toe'. Het netto resultaat van die aanhoudende zorg is: honderdduizenden kinderen die niet het onderwijs krijgen dat ze verdienen. Kan iemand, bijvoorbeeld die immer opgewekte Sharon Dijksma, mij nou eens uitleggen waar dat aan ligt?
x

Woorden

Ik heb het nooit bijgehouden, maar het is vrijwel zeker dat ik zo langzamerhand wel duizend blogs geproduceerd heb. Op basis van een steekproef concludeer ik dat de gemiddelde lengte van mijn blogs 432 woorden is. Ik heb dus zo'n 432.000 woorden bij elkaar geblogd. Als ik die in een boek zou verzamelen, zou dat ruim 1.400 pagina's beslaan. (Met 186 pagina's kun je de 'Libris Literatuur Prijs' winnen, waarmee ik overigens niets zeg over de kwaliteit van mijn blogs en die van 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol'.)

Het bloggen begon om zeer praktische redenen: ik gaf daarmee aan dat ik die dag weer, waarschijnlijk in redelijke gezondheid, uit mijn bed was gekomen. Ik had natuurlijk ook kunnen bellen of sms-en, maar ik heb een hekel aan telefoons. Alleen als het niet anders kan laat ik langs die weg weten dat ik er nog steeds ben.

Aangezien ik de kans dat ik nog eens een woning met iemand zal delen niet bijster groot acht, zal ik, behoudens minder vrolijke omstandigheden, moeten doorbloggen tot de dag dat een bejaardenverzorger kan constateren dat ik nog 'alive and kicking' ben. Ik schrijf "moeten", maar dat moet niet zwaar worden opgevat. Het komt slechts een heel enkele keer voor dat ik echt geen zin heb om iets te schrijven. Ik vind schrijven op zich al leuk, maakt niet uit waarover. In mijn schooltijd vond ik het al leuk opstellen te schrijven. Bij mijn onderwijzersexamen heb ik het gepresteerd twee opstellen te schrijven. Toen ik met het eerste klaar was, was er nog aardig wat tijd over en kreeg ik weer een idee. Ik heb het tweede opstel ingeleverd. Het kritisch kijken naar mijn eigen teksten heb ik geleerd van de leraar Nederlands op de kweekschool. In een opstel had ik eens geschreven over een dag die ik had "meegemaakt". Die leraar had daar, met het bekende rode potlood, bij geschreven: "God heeft de dagen gemaakt en niemand heeft ze meegemaakt."

Sinds 1968 kon ik vrijwel dagelijks en beroepshalve schrijven. De onderwerpen kon ik niet zelf uitkiezen: het waren officiële brieven, notities, nota's. Maar het schrijven was net zo leuk. Het was altijd weer een uitdaging geen dorre 'ambtenarentaal' te schrijven. Daarvan zag ik genoeg verschrikkelijke voorbeelden om me heen. Een belangrijk motto is ook altijd geweest de uitspraak die ik ooit eens gelezen heb: "Neem me deze lange brief niet kwalijk, ik had geen tijd voor een korte." Er worden heel veel overbodige woorden geschreven.

Het bloggen heeft nog een aardige bijeenkomstigheid: er zijn maar weinig zaken waar ik geen mening over heb, maar wat doe je met een mening als je alleen woont en er vaak aardig wat dagen voorbij gaan zonder dat je echt iemand spreekt? Het is een plezierige gedachte dat er een negental mensen is dat trouw de moeite neemt te lezen wat ik schrijf, variërend van minimaal één keer per week tot (vrijwel) dagelijks. Als ik dat bedenk komt ook de 'schoolmeester' weer even bij me boven: misschien steekt iemand er nog wat van op ook.
x

dinsdag 12 mei 2009

Bureaucratie

Wie heeft er geen hekel aan bureaucratie? Tot nu toe had je één troost: na je overlijden heb je daar in ieder geval geen last meer van. Helaas, ik moet je teleurstellen: Trouw plaatste gisteren een achtergrondartikel naar aanleiding van het onlangs overlijden van Hans Holzer (26 januari 1920 - 26 april 2009).

Nee, Holzer, vóór de Tweede Wereldoorlog van Oostenrijk naar Amerika geëmigreerd, was geen bureaucraat die na zijn dood nog eens driftig doorgaat met het bedenken en opleggen van onzinnige regeltjes. Hij heeft 140 boeken op zijn naam staan, zowel fiction als non-fiction. Ondanks dat had ik nog nooit van hem gehoord. Zijn werk lag onder andere ten grondslag aan een bekende horrorfilm: 'The Amityville Horror', dat gaat over een 'bezeten' huis. Amityville bestaat echt en in een huis daar zijn echt zes mensen vermoord door een jongeman die, volgens Holzer, 'bezeten' was door een overleden indiaan, die pissig was geworden, omdat het huis gebouwd was op een voormalige indiaanse begraafplaats. (Datzelfde thema komen we tegen in 'Poltergeist'.) Historici weten niets van die begraafplaats.

Holzer wenste niet dat van hem beweerd werd dat hij 'geloofde' in het bestaan van geesten en spoken. Hij kon bewijzen dat ze bestaan. Over de kwaliteit van die bewijzen kan ik niets zeggen, want ik heb daarvan geen kennis genomen.

Holzer kon dus bewijzen dat overledenen contact kunnen maken met nog levende mensen. Hij wist ook dat het leven na de dood er niet heel erg veel anders uitziet dan het leven daarvoor. "Het is een wereld net als de onze, met slechts twee verschillen: er is geen besef van tijd, en als je ziek bent als je sterft, ben je daar niet meer ziek. Maar voor de rest tref je daar huizen, bomen, tuinen, familieleden en je vrienden aan. (...) Misschien is het er wat vriendelijker, maar het is wel een normale, reële wereld. En jij ziet er uit zoals je er voordien uitzag. Misschien wat jonger, als je dat wilt." Met dat laatste zal de cosmetische industrie niet blij zijn. Daar gaat hun handel. Je gaat je overigens wel afvragen waarom we niet meteen beginnen aan dat tweede leven. Dat zou het allemaal toch een stuk gezelliger maken. Dat had veel beter geregeld kunnen worden.

Veel mensen willen graag contact hebben met overleden geliefden en zijn heel erg blij als dat via een medium nog lukt ook. Het aardige is nu dat de mensen uit die 'volgende wereld', zoals ik die maar even noem, graag contact hebben met nog in deze wereld levende mensen. Dat kan, maar dat gaat niet van een leien dakje. "Je kunt niet zomaar contact opnemen met je [nog levende] ome Frank", zei hij ooit in een interview. "Je hebt daar toestemming voor nodig van een groep die zich gidsen van de geesten noemen. Die zeggen dan: 'Waarom wil je contact leggen? Wat is je bedoeling?'." Daar gaan we weer: dat betekent formulieren in tigvoud. Dat betekent een en ander toelichten voor een commissie. Je kan waarschijnlijk in beroep gaan tegen een negatief besluit. En dat allemaal om je zoon een adviesje te kunnen geven bij de opvoeding van jouw kleinkind. Always look at the bright side: je hebt geen besef van tijd. Dus eigenlijk verloopt er geen tijd tussen je eerste idee en de definitieve beslissing in hoger beroep.

Nog even een gerelateerd bericht. Gisteren begon het proces tegen twee alternatieve genezers en Jomanda in verband met hun mogelijke betrokkenheid bij de dood van Sylvia Millecam. In het Radio 1-journaal van gisterochtend hoorde ik dat Jomanda niet bij het proces aanwezig zou zijn, want ze had 'onheilspellende berichten' over de datum vernomen. Het PAROOL schreef er dit over: Jomanda's advocaat liet dit weekend weten dat de datum van de zitting haar 'zorgen' geeft. Al eerder had ze dit soort gevoelens. Volgens haar advocaat heeft ze Pim Fortuyn twee weken voor zijn dood gezegd een bodyguard te nemen en waarschuwde ze in de weken voor Koninginnedag in Apeldoorn dat er grote problemen op die dag waren te verwachten. Aan wie heeft Jomanda mededeling gedaan van de door haar verwachte "grote problemen" op Koninginnedag? Zijn de de burgemeester van Apeldoorn, de marechaussee, de politie en de AIVD door haar ingelicht? Als die er niets mee deden, waarom heeft zij het niet luidkeels aan het hele volk verteld? Zij heeft een eigen website met een rubriek "Boodschappen van de Goddelijke Wereld". Dat lijkt me toch de aangewezen plaats voor een waarschuwing. Maar de laatste 'Boodschap' dateert van 14 maart 2007. Hebben jullie iets onheilspellends gemerkt gisteren?
x

maandag 11 mei 2009

Reclame

Er zijn maar weinig mensen die zich niet van tijd tot tijd ergeren aan de tv-reclame. Bij de publieke omroep valt het nog mee, omdat de reclames alleen tussen uitzendingen plaatsvinden, bij de commerciële gaan ze dwars door alles heen. Ik erger me overigens steeds meer aan de reclames die zowel publieke als commerciële omroepen voor zichzelf maken: "Kijk straks, morgen, zaterdag, volgende maand naar ..." De commerciële omroepen hebben volgens mij de reclame tussen programma's helemaal afgeschaft. De ene minuut ben je nog gezellig een huis aan het verbouwen, de volgende minuut sluip je door een jungle in Bolivia. Ik noem maar wat.

Naar de commerciële omroepen kijk ik eigenlijk alleen voor films. Er zijn niet voortdurend cinematografische meesterwerken te zien, maar het zijn ook niet altijd uitgesproken B-films. Afgelopen vrijdag keek ik bij RTL5 naar 'The Edge', een 'actiefilm' met Anthony Hopkins. Nu vind ik Hopkins vrijwel altijd de moeite waard. Denk maar aan zijn rol in 'The Silence of the Lambs'. Hij kreeg daarvoor de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol, hoewel hij, heb ik mij ooit laten vertellen, in de totale film niet meer dan twintig minuten in beeld is. Beduidend minder dan Jodie Foster die de Oscar kreeg voor de beste vrouwelijke hoofdrol in die film.

'The Edge' heeft niet veel om het lijf, maar is best onderhoudend. Ik begin er hier over omdat ik eens, met de stopwatch in mijn mobieltje, heb opgenomen hoeveel reclame binnen de film werd vertoond. Begin en eind van de film lagen tussen 20:30 en 22:45 uur. Daarbinnen werd 30 minuten aan reclame besteed: 30 minuten reclame op 105 minuten film, omgerekend 1 minuut reclame op 3½ minuut film. Het langste reclameblok nam ruim 8 minuten in beslag.

Onze tv wordt voor een groot deel uit reclame-inkomsten gefinancierd. Zonder die inkomsten hebben we misschien net genoeg geld voor de tv die ik de moeite waard, maar dat is erg elitair gedacht. Er ging een zucht van verlichting door voetbalminnend Nederland toen de voetbalsamenvattingen weer terugkwamen bij de publieke omroep.

Er wordt nogal eens opgemerkt dat 'de politiek' niet doet wat 'de mensen' willen. De bazen van de commerciële omroepen en van de adverterende wasmiddelen-, cosmetica-, keuken- en autofabrikanten weten donders goed dat vrijwel iedereen een hekel heeft aan de onderbrekingen in de programma's. Ik ben bang dat die nog minder snel op hun schreden terugkeren dan politici. Zo lang wij maar boodschappen blijven doen hebben zij geen boodschap aan onze bezwaren.
x

zondag 10 mei 2009

Hologram

Holografie is een manier om een driedimensionale afbeelding van een object te maken. Zo ontstaat een hologram. Holografie is grotendeels een fotografische techniek die onder meer gebruikt wordt voor het voorkomen van vervalsingen van (groot) papiergeld, bijv. het biljet van 200 euro, en bankpasjes. Het vervalsen wordt zo een stuk moeilijker gemaakt. Er zijn ook beeldend kunstenaars die gebruik maken van holografie.

In 'The Skeptic's Dictionary Newsletter' die ik gisteren ontving stond een interessant artikel over Edgar Mitchell. Hij is een voormalig astronaut en een van de twaalf mensen die op de maan gelopen hebben. Astronaut word je niet zomaar. Mitchell heeft gestudeerd en is gepromoveerd aan het Massachusetts Institute of Technology, een van de meest prestigieuze universitaire instellingen in de Verenigde Staten. (De twee Nederlandse astronauten, Wubbo Ockels en André Kuipers, zijn resp. hoogleraar in Delft en Amsterdam.) Mitchell is ook een groot aanhanger van 'psi', een door parapsychologen gehanteerde verzamelnaam voor buitenzintuiglijke waarneming en psychokinese.

Mitchell heeft het 'kwantumhologram' ontdekt. Dat is, volgens Mitchell dan, een informatiedragende entiteit die wordt uitgezonden door elk fysiek object van molecuul tot groter. Dit hologram bevat, nog steeds: volgens Mitchell, de complete geschiedenis van het object. Het hologram is niet aan een bepaalde plaats gebonden en daardoor ook niet gebonden aan de wetten van ruimte en tijd. Dit hologram blijft altijd bestaan. Mitchell schrijft zelf: "Het lijkt de manier van de natuur te zijn voor het behouden van onze ervaringen, dat is het niet aan plaats gebonden deel. Het is het informatiedragende deel van ons, zodat alles wat wij doen als fysieke wezens wordt opgeslagen in het kortstondige kwantumholografische 'record', de gigantische harde schijf in de ruimte, als je het zo wilt noemen."

Wanneer wij nu een manier weten te ontdekken om al die overal ronddwalende informatie te achterhalen, kunnen we, om maar een voorbeeld te noemen, elke misdadiger oppakken. Dan weten we zeker wie het oor van Vincent van Gogh heeft afgesneden, hij zelf of Paul Gauguin. Die manier is er volgens Mitchell en waar komen we dan terecht? Precies: bij mediums, bij helderzienden, bij mensen dus die net iets meer waarnemen dan de man en vrouw in de straat.

Met mijn jongste zus kan ik het zeer goed vinden, maar over één ding verschillen wij hartgrondig van mening. Ik ben een uitgesproken scepticus. Zij behoort tot degenen die ervan overtuigd zijn dat "There are more things in heaven and earth, Horatio, Than are dreamt of in your philosophy." Onlangs woonde zij met diverse anderen een bijeenkomst met een medium bij. Een aantal mensen had persoonlijke voorwerpen meegenomen en die op een tafel gelegd. Het medium werd verondersteld (hier spreekt de scepticus) niet te (kunnen) weten wie wat had neergelegd. De voorwerpen waren ook niet direct zichtbaar, maar zaten bijvoorbeeld in een doos. Dit medium wist aan de hand van meegebrachte voorwerpen dingen over personen te vertellen die hij menselijkerwijs gesproken niet kon weten. Omdat ik er niet bij was kan ik er geen zinnig woord over zeggen.

Ik heb nu met mijn zus een experiment afgesproken. Over enkele weken gaat zij weer met meer mensen naar een ander medium en neemt zelf ook iets mee. Ik weet wat het is, maar het medium zal het niet kunnen zien. Het wordt met andere voorwerpen op tafel gelegd. Het is vooraf niet zeker of het medium er aandacht aan zal besteden (hij of zij moet er wel iets bij 'voelen'), maar als het gebeurt, ben ik zeer benieuwd naar de 'uitslag'. Die zal ik dan hier vermelden.

PS
Vooruit denkend heb ik twee scenario's bedacht voor wat er zou kunnen gebeuren als het medium inderdaad aandacht besteed aan het voorwerp dat mijn zus heeft meegenomen. Die heb ik ook al opgeschreven en zal ik ook 'in het geval dat ...' hier openbaar maken. Teneinde de verdenking van 'sjoemelen achteraf' te voorkomen heb ik het document met die twee scenario's nu al als bijlage bij een mailtje gestuurd aan Zuster Klivia die, zoals trouwe lezers kunnen weten, ook tot de trouwe lezers van 'Beggartalk' behoort. Zij zal dus t.z.t. kunnen controleren of ik dan werkelijk laat lezen wat ik nu al geschreven heb. Zij heeft geen enkele reden om mogelijk gesjoemel mijnerzijds achteraf te verzwijgen. Om elke mogelijkheid van beïnvloeding van wie dan ook en hoe theoretisch ook te vermijden kan zij het document nu nog niet lezen, want daarvoor moet zij het wachtwoord kennen, waarmee het geopend moet worden. Dat wachtwoord krijgt ze van mij zodra ik die scenario's publiceer.
x

zaterdag 9 mei 2009

Risico's

Dit is een doorbraak, reageert William Westveer, van de Landelijke Federatie Belangenverenigingen voor verstandelijk gehandicapten (LFB). Die doorbraak, waarover Trouw schrijft, is een beslissing van de Arnhemse rechtbank. Het jongetje Hendrikus gaat zeven maanden na zijn geboorte terug naar zijn verstandelijk gehandicapte ouders. De Raad voor de Kinderbescherming had Hendrikus de dag na zijn geboorte bij een pleeggezin ondergebracht, want volgens de Raad konden de ouders niet goed voor hem zorgen. Hendrikus gaat drie dagen per week naar een kinderdagverblijf. De ouders, die vóór de geboorte eigener beweging hulp hadden gezocht, krijgen nu 12 uur per dag gezinshulp. Een webcam registreert de rest van de tijd hoe het gaat. Beide ouders werken bij de sociale werkvoorziening. In juli gaat de rechtbank de situatie opnieuw beoordelen.

Er zijn heel wat ouders die niet verstandelijk gehandicapt zijn, maar nochtans geen flauw idee hebben van wat het opvoeden van een kind betekent en daar toch compleet onvoorbereid aan beginnen, want kinderen horen er nu eenmaal bij. Heel wat kinderen komen ondanks hun ouders toch nog goed terecht, maar we hebben hier niet voor niets een breed opgetuigde Jeugdzorg en Kinderbescherming: er gaat er wel eens één de mist in. Desondanks weten we dat, soms bijna onder de ogen van Jeugdzorg of Kinderbescherming, kinderen worden verwaarloosd, mishandeld en in het ergste geval gedood. Dan heb ik het nog niet over de kinderen die gewoon niet optimaal worden opgevoed, van wie de aanwezige potenties niet ten volle worden gerealiseerd. De meeste ouders van deze kinderen krijgen geen gezinshulp, laat staan dat een webcam continu registreert hoe ze met hun kinderen omgaan. We zien wel wanneer de put voor de zoveelste keer gedempt moet worden.

Hans Reinders, hoogleraar ethiek aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, vindt het besluit over de 24-uursbewaking 'heel raar'. "Dat mensen hier blij mee zijn, vind ik grenzeloos naïef. Weet je wat het betekent om 24 uur per dag vreemde ogen in je huis te hebben?" Hieruit blijkt volgens hem een onrealistische behoefte in de samenleving om alle risico’s uit te sluiten. "Er kan altijd van alles gebeuren, dat geldt ook voor u en mij. Maar wij krijgen die webcam niet. Dit is echt een vorm van ongelijke behandeling."

Een verstandelijke handicap wordt vastgesteld lang vóór iemand zelfs maar in staat is een kind te verwekken. Het aantal gezinnen met verstandelijke gehandicapte ouders in ons land wordt geschat op 1500 (ruwweg veel minder dan één procent van alle gezinnen). Hoe groot zou het aantal gezinnen zijn met niet verstandelijk gehandicapte ouders die van de opvoeding (te) weinig of niets weten te bakken? Wordt het geen tijd een ouderschapsgeschiktheidstest te ontwikkelen voor iedereen die zich wil voortplanten? Dan kan de Raad voor de Kinderbescherming meteen na een geboorte, aan de hand van een inmiddels opgesteld protocol, een beslissing nemen, variërend van: 'geen maatregel noodzakelijk' tot 'uithuisplaatsing'. Daartussen liggen allerlei vormen van begeleiding, cursussen en toezicht. Ja, dat kost een paar euro's, maar die hebben we toch wel voor onze kinderen over? En vergeet niet: goed opgevoede en opgeleide kinderen leveren als volwassenen meer productie. Dan zit het met de AOW ook wel goed.

vrijdag 8 mei 2009

Filosoof

Een paar weken geleden schreef ik al over de verkiezing van 'Femme van het Jaar'. Die 'Femme' is dan een lesbische of biseksuele vrouw die zich heeft ingezet voor de emancipatie van en gekozen wordt door andere vrouwen als zij. Nu blijken er twee filosofen - dat zijn mensen die heel goed kunnen nadenken - te zijn die om de beurt een column in Trouw schrijven. Een van hen, Sebastien Valkenberg, vindt het maar niks. In beginsel is het initiatief lovenswaardig, vindt Sebastien, maar hij heeft doorgedacht: Waarom is het feminisme zo onwaar? Dat was de kop boven het artikel en, naar ik aanneem, de strekking van Sebastiens betoog.

Sebastien vindt het actief en passief kiesrecht bij de uitverkiezing van de 'Femme' te beperkt. Ook hetero's, zowel mannen als vrouwen, moeten kunnen meekiezen en moeten ook gekozen kunnen worden. Het is immers goed denkbaar (...) dat een heteroseksuele vrouw dit (de emancipatie) de afgelopen jaargang het beste heeft gedaan. Of – vloek in de kerk – een man.

Sebastien is van 1978 en heeft de 'tweede feministische golf' dus niet bewust kunnen meemaken. Zou dat wel het geval geweest zijn, dan was hij waarschijnlijk ook verontwaardigd geweest over het feit dat er toen vrouwencafés kwamen, waar je als man niet in kwam. Die vrouwen wilden wel eens wat kunnen drinken zonder voortdurend bedacht te moeten zijn op hitsige mannen. ("Drink je wat van me, schoonheid?") Het waren vooral de 'haantjes' die riepen: "Zie je wel, die vrouwen/meiden/wijven discrimineren zelf net zo hard."

Elk jaar worden de sportman, -vrouw, -ploeg en -coach van het jaar gekozen, met veel aandacht van de media, waaronder een rechtsreekse tv-uitzending. Die mensen worden uit en door sportmensen gekozen. Het kan best zijn dat filosofen zich niet met zoiets alledaags als sport bezighouden. Mij staat in ieder geval niet bij dat Sebastien toen uitvoerig betoogd heeft dat je toch vooral de sportliefhebbers (m/v) moet laten kiezen.

Ik ben geen filosoof, dus ik kan niet zo goed doordenken als Sebastien. Op 10 april schreef ik hier dat die uitverkiezing me niet zo nuttig leek, omdat ik niet de illusie heb dat die wezenlijk iets bijdraagt aan de emancipatie van de doelgroep. Maar als een of andere club onder elkaar wil uitmaken wie de beste, mooiste, langste, liefste, nuttigste, snelste of best geklede is, ga ik me niet gediscrimineerd voelen omdat ik niet mee mag doen.
x

donderdag 7 mei 2009

Nadenken

Op 4 mei herdenken we niet alleen de slachtoffers van de Tweede Oorlog, maar alle oorlogsslachtoffers en slachtoffers van vredesmissies nadien. Op 5 mei wordt al jaren in Wageningen, waar de Duitsers de capitulatie tekenden, een defilé gehouden door de oud-militairen en oud-leden van de toenmalige Binnenlandse Strijdkrachten. Traditioneel was Prins Bernhard altijd bij dat defilé aanwezig.

In latere jaren gingen ook de 'jonge veteranen' deelnemen: militairen die in 1953 in Korea hadden gevochten en militairen die aan vredesmissies hadden deelgenomen. Die deelname had ieders instemming. Gezien het herdenken op 4 mei zat daar ook wel een zekere logica in. Het werd een traditie en tradities waar niemand tegen is en zelfs velen vóór zijn houd je in stand.

Nu heb je altijd mensen die als iets goed gaat toch gaan nadenken over de vraag of het niet anders kan. Ze hebben dan zelfs het idee dat 'anders' ook 'beter' is. Op zich is dat niet erg, maar het wordt wat anders als die mensen ook nog beslissingen mogen nemen. De bestuurders van het 'Nationaal comité herdenking capitulatie 1945' vonden dat 5 mei alleen met de capitulatie van de Duitsers te maken had, dus het defilé was alleen voor de oude veteranen. Dus nog een paar jaar en dan wordt de laatste veteraan in zijn rolstoel door Wageningen gereden.

Ik heb niet veel met herdenken. Ik weet nooit waar ik op 4 mei om acht uur 's avonds gedurende twee minuten precies aan moet denken. Ik maak me wel eens druk om slachtoffers van oorlogsgeweld die nu vallen. Maar ik begrijp niet waarom een aantal mensen die niet of nauwelijks de Tweede Oorlog hebben meegemaakt het noodzakelijk vinden het plezier dat anderen aan die dag en die gelegenheid verbinden te verpesten, resp. geheel onmogelijk te maken.

PS
Leuke film vanavond bij RTL8: "As good as it gets", met Jack Nicholson.
x

woensdag 6 mei 2009

Kotsmisselijk

Het is in ons land een goede gewoonte in de media niet de volledige naam van verdachten van een misdrijf te gebruiken, maar initialen. Vroeger werd zowel van de voor- als de achternaam alleen de initiaal gebruikt. Inmiddels wordt vaak de volledige voornaam gebruikt. Het is daarom een goede gewoonte, omdat men verdachte is totdat een rechterlijke veroordeling onherroepelijk is geworden. Op deze manier worden ook familieleden beschermd die meestal part noch deel aan de daad van de veroordeelde hebben. Het is immers niet erg leuk voor bijvoorbeeld kinderen om op school voortdurend te moeten horen: "Jouw vader is een misdadiger." In het algemeen lijkt het me niet prettig om te horen: "Bent u soms familie van ...?"

De man die in Apeldoorn zichzelf en zes anderen dood reed werd eerst aangeduid als Karst T. Al snel werd dat Karst Tates. Ik vermoed dat 'Geen Stijl' daarmee begon. Dat heeft hoe dan ook geen boodschap aan privacy. In het huidige geval wordt het allemaal nog wat pijnlijker omdat Tates een maar weinig voorkomende familienaam is. Je bent dus al gauw 'familie van ...'.

Het Algemeen Dagblad maakte het nog iets erger, las ik in Het PAROOL. Dat publiceerde een foto van een Richard Tates uit Hoofddorp als de foto van Karst. Dan komt er iets op gang waar ik helemaal kotsmisselijk van word: mensen gaan hatemail sturen aan die volmaakt onschuldige Tates. "Richard heeft vele haatmails ontvangen, ranzige mail ook met een dreigende en scheldende toon, post waar de honden geen brood van lusten," aldus advocaat Heerenbout. Er zijn zelfs mensen die doelbewust via het internet naar 'Tates' gaan zoeken teneinde hun agressie de vrije loop te kunnen laten. Ze hadden succes: in Uithoorn woont ook een Richard Tates en die is aangesloten bij 'Hyves'. Is dat niet fijn? Dan kun je een lekker bericht bij hem achterlaten: 'Ik hoorde dat jij die aanslag hebt gepleegd! Ben je wel helemaal lekker??? Ga gauw je excuses aanbieden als je nog leeft!' En: 'Ik hoorde (...) dat jij de aanslag hebt gepleegd in Apeldoorn... waar hou je je schuil, kom tevoorschijn!!!'

Veel mensen zullen een warm gevoel gekregen hebben bij het applaus op de Dam tijdens de dodenherdenking. Er is ook een kant aan Nederland die koude rillingen bezorgt.

PS
Een groepje Duitse christenen kwam afgelopen zondag in Apeldoorn kerkdiensten verstoren met de mededeling waar het op 30 april allemaal door gekomen was: in de christelijke gemeente is het als Sodom en Gomorra, kerken zijn door hun onderlinge verdeeldheid verantwoordelijk voor de gebeurtenissen op 30 april.
x

dinsdag 5 mei 2009

Scheiding

Dat Veronica Lario van haar man wil scheiden vind ik niet bijster interessant, zelfs niet als die man Silvio Berlusconi heet en premier van Italië is. Silvio is een leeftijdgenoot van mij, hij is twee jaar ouder. Zelfs al had ik net als hij de neiging om me regelmatig op te houden in de directe nabijheid van aantrekkelijke jonge vrouwen, zelfs aantrekkelijke adolescenten, dan zou ik er alles aan doen die neiging te onderdrukken. Ik vermoed namelijk dat de meeste toeschouwers nogal meewarig zouden reageren en mijn gedrag overigens behoorlijk belachelijk zouden vinden. Silvio zit daar niet mee en aarzelt, volgens de Volkskrant, niet een Napolitaanse studente op haar achttiende verjaardag te verrassen met een bezoek en een gouden halssieraad. Dat meisje noemt Silvio liefkozend 'pappie'. (Ik moet er niet aan denken ineens 'pappie' genoemd te worden.) Ik kan me zeer goed voorstellen dat Veronica het zo langzamerhand welletjes vind.

Het gaat hier om escapades waaraan geen krant of ander medium aandacht zou besteden als de betrokken vieze oude man geen premier van Italië was. De rest van het artikel vind ik dan ook wat zorgwekkender. Silvio is de baas van de politieke partij 'Volk van de Vrijheid'. Die partij gaat meedoen aan de komende Europese verkiezingen. Er moest dus een kandidatenlijst komen. Silvio had er wel een paar. Een trits fotomodellen, soapactrices en tv-presentatrices bleek zich warm te lopen voor een plek op de kieslijst. Verscheidene dames waren eerder in privésfeer met de premier gesignaleerd.

Je hoeft geen supermens te zijn om een goed lid van het Europees parlement te zijn. Je zult mij ook niet horen zeggen dat fotomodellen, soapactrices en tv-presentatrices per definitie domme blondjes zijn. Hun gemiddelde intelligentie zal wel ongeveer overeenkomen met die van de gehele beroepsbevolking. Ik vind het echter wat ver gaan kandidaten eerst te selecteren op seksuele aantrekkelijkheid en pas daarna op overige benodigde eigenschappen te beoordelen. Ik zou 'seksueel aantrekkelijk' zelfs niet in het functieprofiel willen opnemen. Dat is hoogstens mooi meegenomen.

Silvio weet al jaren diverse strafprocessen tegen hem te voorkomen door lid van het parlement of premier (en daardoor onvervolgbaar) te zijn. Hier kan dat gelukkig niet en zou hij als politicus al lang van het toneel verdwenen zijn. Maar als hier een overigens onkreukbare partijleider hetzelfde zou voorstellen als Silvio, zou zhij nog blij mogen wezen als zhij wegkwam met niet meer dan hartelijk te worden uitgelachen. Ik denk echter dat men sterk zou gaan twijfelen aan de geestvermogens van die partijleider en driftig een andere zou gaan zoeken. Terecht.
x

maandag 4 mei 2009

Afwisseling

Gisteren las ik in de Volkskrant van zaterdag een, naar mijn smaak, goed artikel, waarin drie sociologen van enige naam hun visie geven op het gebeurde in Apeldoorn tijdens Koninginnedag en op de dader. Bij wijze van afwisseling geef ik in overweging dat artikel te lezen.

zondag 3 mei 2009

Achterkamertjes

"Ik ben een groot voorstander van achterkamertjes. Daar gebeuren de mooiste dingen." Die woorden schrijft Trouw op uit de mond van Han Noten, PvdA-lid van de Eerste Kamer. Noten heeft het over het recente JSF-debat en het resultaat daarvan. Dat is allemaal veel te veel in het publiek gebeurd. "Dan ben je niet bezig met de ander, je bent niet bezig met de zaak, maar je bent bezig met hoe je wordt waargenomen."

Is Noten vergeten dat een van de hoofdrolspelers in het debat Jack de Vries was, de verantwoordelijke staatssecretaris van defensie? Of is hij vergeten wat Jack was, vóór hij staatssecretaris werd? Toen was hij de 'spindoctor' van Jan Peter Balkenende. Toen was hij alleen maar bezig met het image van Jan Peter en hoe dat werd waargenomen

Laten we elkaar nou geen Mietje noemen. Er is geen Kamerlid dat aan het begin van een debat reikhalzend zit uit te kijken naar de standpunten van de andere fracties, zeker niet naar die van de coalitiegenoten. Die zijn al lang bekend uit achterkamertjes en wandelgangen. Het publieke debat is er om zo effectief mogelijk zieltjes te winnen voor het eigen standpunt en/of het bereikte compromis.

Er is niks mis met compromissen. Zonder compromissen kun je in Nederland niet regeren. Een compromis bereik je meestal ook iets sneller in een achterkamertje, dan in een vergaderzaal met 150 aanwezigen. Ook daar is niks mee en dat valt heel goed uit te leggen. Het probleem is dat de meeste politici de onbedwingbare behoefte tot 'scoren' hebben. Koste wat kost moet de indruk gewekt worden dat juist zij 'gewonnen' hebben. Het JSF-debat en de uitkomst daarvan waren een schoolvoorbeeld. De bochten waarin de woordvoerders van de partijen zich verbaal wrongen om vooral duidelijk te maken dat ze iets wezenlijks hadden bereikt, waren voor de liefhebber een lust voor het oor. Leg nu eens in een opinieonderzoek de vraag voor: heeft Nederland nou wel of niet in principe besloten volgend jaar een JSF-om-te-proberen te bestellen? Daar kun je een meerkeuzevraag van maken met de volgende antwoorden:
- ja;
- ik dacht van wel;
- mij staat zoiets bij, maar ik ben niet helemaal zeker;
- geen idee;
- wat is een JSF;
- ik heb de indruk van niet;
- volgens mij niet;
- nee.
Ik vermoed dat de antwoorden 4 en 5 het hoogst zullen scoren. Ik ga niet onthullen wat mijn antwoord zou zijn.

zaterdag 2 mei 2009

Vragen

Natuurlijk was het nieuws: de man die in een poging tot aanslag op de koninklijke familie vijf mensen doodreed en er nog meer verwondde. In alle kranten gaf dat aanleiding tot een reeks van artikelen. Ik heb niet alle kranten gelezen en niet alle artikelen. Ik zie ook niet ieder achtergrondprogramma op tv en hoor ook niet alle achtergrondprogramma's op de radio. Dus blijf ik zitten met een paar vragen.

Iemand is om een of andere reden boos of gefrustreerd en moet, althans wil, dat afreageren. Dat verschijnsel is, denk ik, zo oud als de mens en zeer begrijpelijk. Heel lang geleden sloeg je dan iemand de hersens in, maar naarmate de beschaving voortschreed werd dat minder en ging het tot de regels behoren geschillen op te lossen via de rechterlijke macht. Het lijkt er haast op of we bezig zijn met een culturele regressie. Personeel bij het openbaar vervoer, de politie, het ambulancevervoer, medisch personeel van eerstehulpposten, ambtenaren achter een loket: ze worden steeds vaker uitgescholden en bespuugd en dat zijn dan nog de minst erge vormen van 'je gelijk halen', of je irritatie afreageren. Je zou ook kunnen zeggen: het lijkt wel of de lontjes steeds korter worden en de lading steeds explosiever. Kinderen worden gedood omdat de huwelijksrelatie verstoord is. Medeleerlingen en leraren worden doodgeschoten. Willekeurige bezoekers van een winkelcentrum of toevallige passanten worden aan een voortijdig einde geholpen. We hebben het hier niet over terroristen en niet over ideologisch bevlogen types. We hebben het hier niet over als zodanig bekend staande psychopaten of tbs-ers met proefverlof. We hebben het over mensen die tot dan toe onopvallend hun weg gingen tot er iets 'knapte'.

Is onze maatschappij aan het verruwen? Heeft het te maken met de toenemende individualisering? ("Ikke, ikke ikke en de rest mag stikken"?) Werkt de vaak uitgebreide aandacht die de moordpartijen in de diverse media krijgen aanstekelijk? Is moord of doodslag op grote schaal de ultieme manier om de aandacht op jouw, al of niet ingebeelde, probleem of frustratie te vestigen?

We gaan ons nu druk maken over de vraag of ons staatshoofd zich nog wel, één keer per jaar met de hele familie - "typisch Nederlands" - onder het publiek kan begeven. Is het wel verantwoord dat een minister op de fiets naar zijn werk gaat? En ik dan? Moet ik een kogelvrij vest aantrekken als ik naar de kroeg ga, omdat er wel eens iemand wild om zich heen schietend een ruzie met een van de andere bezoekers komt beslechten?

Voor het eerst is zo ongeveer half Nederland live getuige geweest van een daad van zinloos geweld. Is het nu een graadje erger omdat Beatrix het doel (b)leek te zijn? Of omdat het een nationale feestdag was?Er worden weer bloemen en briefjes neergelegd. In een internetcondoleanceregister wordt eindeloos herhaald dat "onze gedachten bij de slachoffers en nabestaanden zijn". Zijn onze gedachten ook bij de nabestaanden van de dader? "Geen stijl", attent als altijd, heeft de achternaam van de dader bekend gemaakt en dat is niet de meest voorkomende. "U ben toch niet de vader van die man die in Apeldoorn ...? Ja, ja."

vrijdag 1 mei 2009

Incident

Dit blog schrijf ik vrijwel altijd op de dag vóór publicatie. Ik had, ik ben nu eenmaal republikein, een snaaks stukje geschreven over Koninginnedag en wat daarmee samenhangt. Ik heb niet naar de directe reportage over het bezoek van de koninklijke familie aan Apeldoorn gekeken en vernam dus pas via het NOS-journaal van 20:00 uur wat er gebeurd was. Ook een doorgewinterde republikein vindt het dan geen goede gelegenheid om grappig bedoelde teksten openbaar te maken.

De doorgewinterde televisieprogrammamakers kunnen er geen genoeg van krijgen. Ik heb NOVA en Pauw & Witteman gezien. Daarin kwamen deskundologen en ooggetuigen aan het woord. Weet je daarna iets meer? Begrijp je er daarna iets meer van? Natuurlijk niet. De enige die er iets met zekerheid over kan vertellen is de bestuurder van die auto, maar die is niet aanspreekbaar. Mensen uit zijn omgeving komen aan het woord en zeggen het verwachte: dat hadden ze nooit van hem verwacht.

Kunnen we ooit nog op de gebruikelijke manier Koninginnedag vieren? Dat schijnt ineens een brandende vraag te zijn. Het zal me een rotzorg zijn. Schaf dan meteen het gedoe rond Prinsjesdag af. Hoe willen ze voorkomen dat ik - ook een 'nette, onopvallende man' (Trouw over de chauffeur van die auto), niet bekend bij politie, justitie, AIVD of GGZ - op 15 september a.s. op de Lange Voorhout een molotovcocktail op de gouden koets gooi?
X