maandag 20 oktober 2008

(On)eervol

Leonard Pitts Jr. is een columnist voor enkele Amerikaanse kranten. In een column van 18 oktober schrijft hij: "So the question McCain faces is this: Would he rather run a losing campaign of which he can be proud, or a winning campaign of which he cannot?"

John McCain is volgens vrijwel alle polls aan de verliezende hand. Dus grijpt de Republikeinse campagne terug op het aloude 'moddergooien'. Sarah Palin, de 'running mate' van McCain, nam het voortouw. Zij beschuldigde Obama ervan vriendjes te zijn met een 'terrorist'. Die 'terrorist' is William Ayers. Ayers is 63, hoogleraar opvoedkunde aan de Universiteit van Illinois in Chigago. Veertig jaar geleden was hij een radicale anti-oorlog activist, die destijds gewelddadige acties niet uit de weg ging. Barack Obama zat toen op de basisschool en heeft waarschijnlijk niet actief aan die acties meegedaan. In later jaren heeft hij inderdaad contacten gehad met Ayers. Palin en het campagneteam weten dat mensen maar enkele dingen onthouden: Obama, vriendje, terrorist.


De laatste dagen wordt in de Republikeinse campagne steeds meer nadruk gelegd op Obama's tweede voornaam: Hussein. Al eerder werden geruchten verspreid dat hij in het geheim moslim is. Zelfs de Republikeinse partij zelf vond een eigen official te ver gaan die schreef dat onder president Obama zwarte vrijheidstheologie verplichte kost in het onderwijs zou worden, dat er gratis drugs zouden zijn voor Obama's achterban in de binnensteden en dat de sterren op de Amerikaanse vlag zouden worden vervangen door de Islamitische halve maan.

De Republikeinse campagne, schrijft Pitts, probeert een oud verhaal nieuw leven in te blazen: door kleur en afkomst is Obama 'vreemdeling', 'beangstigend', niet 'van ons'. Het is allang niet meer de vraag of McCain eervol of oneervol wint of verliest. Hij kan niet meer terug.

Het is ook goed er nog even aan te herinneren dat binnenkort de Amerikanen geen alleenheerser-voor-vier-jaar kiezen. Alle zetels in het Huis van Afgevaardigden en een derde van de zetels in de Senaat staan op het spel. Een Democratische meerderheid in beide Huizen en een Democratische president in het Witte Huis betekenen niet automatisch een Democratisch beleid.