Ontslag

Ontslaggolf onder bestuurders in zorg
In de top van de zorg is een ontslaggolf gaande. In de eerste helft van dit jaar zijn al meer bestuurders ontslagen dan in heel 2007, zo meldt het tijdschrift Zorgvisie in het jongste nummer dat vrijdag uitkomt.
Dat waren de kop en het begin van een bericht in de Volkskrant.

Mijn eerste reactie na dit bericht was: hoeveel gaat ons dat nou weer kosten aan gouden handdrukken? Tel daar nog eens bij op de kosten van de duurbetaalde interimmanagers die eerst gaan puinruimen voordat de nieuwe raad van bestuur kan aantreden die begint met het ruimen van het puin dat de interimmanagers hebben achtergelaten. Volgens Sierk Ter Horst, oud-bestuurder van gehandicapteninstellingen en nu coach van ontslagen bestuurders, is de wereld rondom de bestuurder veranderd. Het is een risicovol bestaan geworden en zaken als marktwerking, bezuinigingen, kritische consumenten en negatieve publiciteit maken het de bestuurder niet gemakkelijk. Het ontslag draait volgens hem meestal niet eens om niet of slecht functionerende bestuurders. Meestal komt het door het spanningsveld waarin zij opereren.

Je krijgt toch acuut medelijden met die ontslagen bestuurders? We geven deze capabele figuren toch geen salaris boven de Balkendenorm om ze vervolgens te confronteren met marktwerking en bezuinigingen? Waar halen wij, consumenten, het recht vandaan kritisch te zijn? En tot overmaat van ramp gaan de media ook nog eens beetje negatief doen. Zitten ze vreselijk hun best te doen, maar maken wij het hun met ons allen makkelijk om dat te doen? We moeten ons doodschamen!

Terug naar de werkelijkheid. Ik weet niet precies hoe dat komt of waar ik dat vandaan haal, maar ik heb zo'n gevoel dat bestuurders van zorginstellingen die riante salarissen ("Anders kunnen we geen goede mensen krijgen.") onder andere krijgen omdat zij, in tegenstelling tot al die sloofjes die gewoon met patiënten of cliënten bezig zijn, wél met risico's en spanningsvelden kunnen omgaan. Als ze dat niet kunnen, hadden ze niet naar die baan moeten solliciteren. En als ze onverhoopt toch zijn aangenomen, maar niet tegen de spanning kunnen, moeten ze gewoon oplazeren en zich bij het CWI melden. De mensen van wie die 'handen aan het bed' zijn en wiens werkomstandigheden en werkplezier deze imcompetente bestuurders verziekt hebben, krijgen ook geen zak met geld mee, waaruit ze de kosten van een coach kunnen betalen. Sierk kwam als oud-bestuurder waarschijnlijk nooit op 'de werkvloer', anders had hij geweten dat de wereld daar ook voortdurend verandert, mede door het ingrijpen van bestuurders die druk bezig zijn hun 'targets' te halen. De werkers daar zien collega's verdwijnen omdat bezuinigen een van de targets is.

Naar aanleiding van de tekst hierboven stuurde mijn jongste zus mij een mailtje, waaruit ik het volgende citeer:
"Je beggartalk van vandaag was mij natuurlijk als zorgmedewerkster uit het hart gegrepen. In 2006 zijn onze raad van bestuur en raad van toezicht weggemanoevreerd wegens wanbeleid. Uit de krant moesten wij vernemen dat onze stichting deze mensen, ondanks een tekort van bijna 9 miljoen euro en een dreigend faillisement, een douceurtje van ruim 1,4 miljoen euro cadeau heeft gedaan. Al deze artikelen, waaronder een dramatisch stuk in de Volkskrant van vorig jaar over ons eigen huis, recent in de zaterdagtelegraaf en diverse artikelen in het Haarlemsch Dagblad, maken dat de grimmigheid en wantrouwen werkvloer/mangement toenemen. Niet alleen de fysieke werkdruk maar eveneens de mentale werkdruk nemen hand over hand toe. Je durft na deze negatieve publiciteit bijna niet meer te zeggen bij welke organisatie je werkt.Als je onderling als personeel geen goede sfeer hebt ga je het niet redden. Gelukkig blijkt bij ons het tegendeel. Wij houden de moed er nog wel even in omdat je bewust voor de ZORG gekozen hebt, maar waar het eindigt............?"

LEES OOK Ivars blog. Klik HIER.