woensdag 8 april 2015

RISICO

Ik heb geen kinderen. Ik heb dus geen duidelijk inzicht in de risico's die ze lopen en ik weet niets van de bezorgdheid die je kunt voelen, wanneer je kind buiten je gezichtsveld is, bijvoorbeeld op weg naar en van school of bij gewoon buiten spelen. Waar anders dan in de VS zijn ze op dit gebied weer eens volledig doorgedraaid? Ik las daarover in de Belgische krant 'De Standaard'. De kop boven het artikel zegt al veel: Een kind alleen op straat? Bel 911! (911 is de Amerikaanse 112.)

De Amerikaanse kinderbescherming beschuldigt Alexander en Danielle Meitiv van verwaarlozing, omdat ze hun kinderen Rafi (10) en Dvora (6) alleen naar de bibliotheek en speeltuin laten gaan. ‘Dat kinderen buiten moeten zijn, is in de VS een revolutionair idee geworden.’ De Meitivs zijn hooogopgeleide mesen die goed verdienen. Ze wonen buiten Washington, D.C., in een buurt waar veel soortgenoten wonen, geen achterstandswijk dus.

De kinderen Rafi (10) en Dvora (6)hebben als ze zonder hun ouders buiten zijn een geplastificeerd kaartje bij zich. ‘Ik ben niet verdwaald’, staat erop. ‘Mijn ouders weten waar ik ben. Als u met mijn moeder wilt praten, kunt u haar op dit telefoonnummer bereiken.’ ‘Ik heb die kaartjes gemaakt,’ zegt moeder Danielle Meitiv, ‘omdat volwassenen hen dagelijks op straat aanspreken.’ Voorbeeld: De kinderen zijn door hun vader naar een speelplaats gebracht op 1,5 km van hun huis. Ze gaan lopend terug naar huis. De route loopt via een voetpad langs een drukke weg, Georgia Avenue. Toen ze halfweg waren, merkte een automobilist de kinderen op. Hij belde het alarmnummer 911, twee politieauto’s met zwaailichten rukten uit en reden de kinderen klem. De kinderen werden thuisgebracht, begeleid door de agenten en een medewerker van de gealarmeerde kinderbescherming. Alexander moest een verklaring tekenen, waarin hij beloofde dat hij de kinderen geen moment meer uit het oog zou verliezen. Pas daarna vertrokken ze.

De kinderbescherming heeft Danielle en Alexander vorige maand formeel berispt wegens ‘verwaarlozing’. Het echtpaar is in beroep gegaan, maar kan in het ergste geval de ouderlijke macht kwijtraken. (...) Amerikanen zijn voortdurend bezorgd over hun kinderen. Overal dreigt gevaar: een kind kan een ongeluk krijgen, verdwalen, stikken in een pinda, lage rapportcijfers halen, of een enge ziekte krijgen. Het ergste scenario: een kind kan ontvoerd worden door een vreemde. Het is een angst die voortdurend gevoed wordt door populaire opvoedingsblogs en nieuwsprogramma’s met maar één boodschap: uw kind is niet langer veilig. (...) Staten hebben regels vanaf welke leeftijd een kind thuis alleen mag zijn, dus niet eens buiten. Maryland, waar de familie Meitiv woont, is mild: 8 jaar. In Illinois mag een kind pas vanaf zijn veertiende alleen thuis zijn.

We zijn hier gewend om allerlei Amderikaanse gewoonten en gebruiken over te nemen. Ook hier wordt nogal eens de indruk gewekt dat het niet zo veilig is op straat. Als er dan echt iets aan de hand is laten de overheid en andere instanties het afweten. Gisteren werd een man tot 18 jaar gevangenisstraf veroordeeld, omdat hij zijn verstandelijk gehandicapte stiefdochter (20) had doodgeslagen. Het gezin stond bekend als 'probleemgezin' en niet minder dan zevenentwintig (27!) instanties hielden zich ermee bezig. Er scheen alleen nogal een gebrek te zijn aan enige coördinatie.

Je kunt, zoals in de VS, de gekste regeltjes bedenken  en de vreemdste ideeën hebben, maar worden onze kinderen daar echt veel gelukkiger van?