zaterdag 28 februari 2009

Vrede

Het moet wel goed gaan met de vrede op de wereld. Volgens de Volkskrant heeft het Noorse Nobelcomité maar liefst 205 nominaties voor de Nobelprijs voor de Vrede ontvangen, een record aantal. 33 organisaties en 172 personen hebben zich in de achterliggende periode zo druk gemaakt voor de vrede dat zij, volgens weer anderen, in aanmerking zouden moeten komen voor deze prestigieuze prijs.

Hoewel: prestigieus? Ik heb zo'n gevoel dat er in dat prestige een beetje de klad is gekomen. Al weer enige tijd geleden kregen Arafat, Rabin en Peres deze prijs gezamenlijk, maar volgens mij is sindsdien de situatie in het Midden-Oosten niet merkbaar verbeterd en zijn Israëliërs en Palestijnen nog geen echte vriendjes. Vorig jaar kreeg Al Gore deze prijs vanwege de hype rond "An Unconvenient Truth". Intussen, las ik gisteren ook ergens, rijden er vrachtwagens rond met een - gesubsdieerd - roetfilter dat 20% van het fijnstof tegenhoudt in plaats van de beoogde 90%. Een paar dagen geleden schreef ik al dat we bij het bouwen van woningen niet meer zo moeilijk moeten doen over milieuregels: eerst bouwen en later kijken of de bewoners erg last van hebben.

Wat betekent die Nobelprijs eigenlijk? Zo'n beetje hetzelfde als de AKO Literatuurprijs: een clubje mensen vindt dat zhij de prijs verdient. Gefeliciteerd.

vrijdag 27 februari 2009

Speculeren

Wat doet een nieuwsmedium dat niets te melden heeft? Dat gaat speculeren. De kranten van gisteren hadden over het neergestorte Turkse vliegtuig nog niet veel meer te melden dan radio en tv eergisteravond. Toen was bekend dat er negen doden en een aantal gewonden waren en verder niets. Dus wordt er over gepraat in 'De Wereld Draait Door'. Dus wordt er over gespeculeerd in 'NOVA'. Dan doen 'Pauw en Witteman' het nog eens dunnetjes over. 'Netwerk' heb ik niet gezien, maar dat zal ook wel een deskundoloog aan het woord gelaten hebben die niet verder kwam dan de mededeling dat er over de oorzaak van het neerstorten nog niets met zekerheid te zeggen valt. "Van Turkish Air zijn heel wat toestellen neergestort." O, vandaar. "O nee, de laatste vijf jaar is er bij Turkish Air geen ongelukje geweest. En in alle drukte vergeet iedere verslaggever te melden dat er niet gedacht wordt aan een terroristische aanslag.

Pieter van Vollenhoven was helemaal naar Hilversum gekomen om te vertellen dat we pas wat meer weten als de 'black box' en de voicerecorder zijn onderzocht. Ja, dat hadden ze mij ook kunnen vragen en dan had ik hetzelfde antwoord gegeven. Pieter was ook in het wrak geweest. Dat zag er allemaal niet mooi uit. Bepaald geen onverwachte beschrijving van de situatie.

Groot nieuws gisteravond in het NOS-journaal: de black box en de voicerecorder worden in Parijs onderzocht. Om de een of andere duistere reden spreken de piloten Turks onder elkaar en daar kunnen de Nederlandse deskundigen en hun apparatuur niets mee.

En het is niet eens komkommertijd. Maar het leidt wel af van dat gezeur over de economische crisis.

donderdag 26 februari 2009

C

"Wat in Hilversum voor kunst doorgaat is vaak cultuur en wat cultuur heet mag die naam niet altijd hebben." Zo'n uitspraak bedenk ik echt niet zelf, die haal ik van www.omroepc.nl. En die uitspraak zet mij aan het denken. Wat is 'kunst' ook al weer? Volgens van Dale online: "het creatief en origineel tot uiting of voorstelling brengen van gedachten of gevoelens op vaak ontroerende of schokkende wijze". Cultuur is: "kunst en wetenschap". Dus: 'Wat in Hilversum voor kunst doorgaat is vaak kunst en wetenschap en wat kunst en wetenschap heet mag die naam niet altijd hebben.' Wat 'Omroep C' eigenlijk bedoelt is: de omroep (ook de publieke) geeft een hoop rotzooi te horen en zien. Zorg dat wij vóór 1 april 2009 50.000 leden hebben en ergens in 2010 krijg je in ieder geval twee uur per week tv-programma's die vaak ontroerend of schokkend zijn, want kunst. Of cultuur, whatever.

De huidige publieke omroep is 'te links' of 'te Volkskrant', dus 'we' zitten te springen om een 'rechts' geluid. Voor de oudjes hadden we 'Max' al. LLink is er voor een betere wereld, ook nooit weg. De VARA is verschillig. De EO is voor God. De VPRO is van God los. De TROS is één grote familie. NCRV, KRO, AVRO en BNN maken ook programma's voor mensen die zij als hun doelgroep zien. Als er tussen al dat oppervlakkige geneuzel toevallig eens een keer iets zit wat aan kunst of cultuur doet denken, is dat midden in de nacht of in de vroege weekenduren. Dat schiet niet op, natuurlijk. Wil je een keer op prime time geschokt of ontroerd worden, dan moet je echt lid van Omroep C worden.

Ik lees wel eens een boek. Ik ga diverse keren per jaar naar het Concertgebouw. Over een paar weken kun je me tegenkomen in het Prado in Madrid. Begin april ga ik helemaal naar de Doelen in Rotterdam om één stuk van één componist te horen. Dus ga me niet vertellen dat ik niks met kunst en cultuur heb. Vreemd genoeg echter heb ik nooit gedacht: ik wou dat er wat meer kunst en cultuur op tv was. Dat zal wel aan mij liggen, want ik heb een nogal eigenzinnige opvatting over kunst. (Kunst bestaat niet.) Daar komt bij dat, als ik naar kunst wil kijken, ik dat graag met mijn eigen ogen doe en niet via de ogen van een cameraman of regisseur, die weer zijn eigen kunst zit te maken met de kunst van een ander.

Ik heb dus tv en kijk zelfs elke dag even of een van de vele netten waarover ik beschik iets te bieden heeft wat ik graag zou willen zien. Het merendeel van het aanbod kun je, wat mij betreft, meteen doorspoelen. Van de rest kun je een hoop missen zonder dat je leven daardoor in ernstige mate negatief beïnvloed wordt. En maar hoogst zelden word je geconfronteerd met iets dat je echt raakt en niet een uur later vergeten bent. Dat geldt wat mij betreft net zo hard voor kunstprogramma's.

Jeroen Krabbé is een groot kunstenaar voor het aangezicht des Heren, dus hij is 'ambassadeur' van Omroep C. Gisteravond was hij bij RTL7 te zien als slechterik in de film 'Robin Hood', een doodgewone B-movie, cultuur misschien, maar kunst? OK, in huize Krabbé moet ook brood op de plank komen en als dat niet met Hamlet of Oedipus kan, dan maar als slechterik in een B-movie. Een tijdje geleden mocht Jeroen in 'De Wereld Draait Door' reclame maken voor Omroep C. Hij wil geloof ik programma's waarin kunst 'geduid' wordt, of waarin de kunstenaar vertelt hoe zhij daartoe gekomen is. Het zou ook fijn zijn als hem verteld werd wat er allemaal te zien is in de vele galerieën die ons land rijk is. En veel mensen willen dat met hem, echt wel een paar honderdduizend tegelijkertijd met hem, zegt hij. Nou, ik geloof er geen pest van. Televisiemakers onderzoeken het kijkgedrag van de mensen. Als vier- of vijfhonderduizend mensen liever kijken naar "Mozart, de Ennio Morricone van de 18e eeuw" dan naar "Boer zoekt koe", dan máken ze een programma over Mozart en niet over die boer. Vraag mij niet waarom de meeste mensen toch liever die boer zien, want dan geef ik een antwoord dat sommige mensen uiterst elitair zouden vinden. En ik ben helemaal niet elitair, want ik kijk liever naar 'Mission Impossible' dan naar 'Gradually' van Maziar Miri. (Die is nu te zien in het Filmhuis, dus qua kunst zit die wel goed.)

Jeroen moest toegeven dat er heden ten dage best goede kunstprogramma's op tv te zien zijn, maar niet op de goede tijden. Ja, hoor eens hier, de 'Palingsoap' glijdt er zo in, maar voor kunst mag je best een beetje moeite doen. Dat hebben die kunstenaars ook gedaan.

woensdag 25 februari 2009

Flexibel

Van november 1963 tot april 1965 was ik onderwijzer. Tijdens die korte onderwijscarrière heb ik wel eens het idee geopperd dat de vaste schoolvakanties afgeschaft konden worden, in samenhang met een systeem van individueel onderwijs, waarin ieder kind zijn eigen tempo volgt. Ik werd collegiaal, maar daarom niet minder hartelijk uitgelachen om dit werkelijk te dwaze idee.

Ik was ruim veertig jaar te vroeg met mijn idee. Niks geen vaste schoolvakanties meer: stel de basisschool gewoon het hele jaar open. Ouders kunnen dan zelf kiezen welke weken ze vrij nemen. Zo’n flexibele school past in een moderne samenleving. Dat was te lezen in Trouw van 23 februari 2009. Dit keer is het geen 'dwaze eenling' die met dit idee komt, maar een heuse 'denktank' van mensen die bij het onderwijs betrokken zijn, zoals Kees Swart, directeur onderwijs bij de stichting Spoor, een openbaar schoolbestuur van 25 scholen in Noord-Holland. Waarom, vraagt Swart zich af, hebben leerlingen eigenlijk vrij op vaste vakantieweken, en waarom op woensdagmiddag? "Omdat men dat honderd jaar geleden zo bedacht heeft. De maatschappij is veranderd, het onderwijs niet."

Er zijn naar mijn idee twee basiselementen: een kind moet een vast aantal uren per jaar naar school en leerkrachten hebben een contract voor zoveel uur lesgeven. In mijn kweekschooltijd waren er al diverse manieren van individueel onderwijs: Montessori, Jenaplan en Dalton waren de bekendste. Het gebruik van computers, waar geen kind zijn hand meer voor omdraait, maakt dit alleen maar makkelijker: een kind gaat naar 'rekenen level 8' (kubieke maten), als hij alle opdrachten van 'rekenen level 7' (oppervlaktematen) correct heeft uitgevoerd. In mijn kweekschooltijd kwam ook de vraag aan de orde: bij welk vak leer je logisch denken? Fout: niet bij rekenen. Rekenen is een trucje uit je kop leren toepassen. Logisch denken leer je bij je 'taal': het antwoord geven op een vraag door elementen uit een stuk tekst bij elkaar te voegen. Daarom zijn taalonderwijs en lezen zo belangrijk, nog afgezien van het goede gebruik van d'tjes en t'tjes en het gebruik van de tussen-n. Daarvoor hoef je ook alleen maar een paar regeltjes uit je kop te leren. Het is wel handig als je uit je hoofd weet dat Arnhem niet de hoofdstad van Zeeland maar van Drente is en dat je zo ongeveer weet waar het ligt (plus wat andere grote plaatsen en rivieren), maar het is nog handiger als je met de index van een atlas weet om te gaan of soepeltjes Google weet te hanteren. Dan hoef je geen tijd meer te besteden aan het uit je hoofd leren van Hoogezand - Sappemeer - Zuidbroek - Scheemda of Bali - Lombok - Sumba - Sumbawa - Floris - Timor.

Zou het ook niet erg fijn zijn als je gedurende een reeks van jaren niet meer gebonden zou zijn aan een zomervakantie in juli of augustus, waarin alles vol is? Of op donderdagochtend met je kind nieuwe kleren te kopen, omdat woensdagmiddag op je werk wat minder goed uitkomt?

En als we er nu eens voor zorgen dat er echt voldoende leerkrachten komen, kunnen die met dezelfde hoeveelheid vakantie toe als iedere andere werknemer en kunnen ze ook een keer in mei of juni hun 'lange vakantie' nemen.

De denktank gaat volgende week het land in. Eerlijk gezegd houd ik mijn hart vast als ik mij de reacties voorstel.


dinsdag 24 februari 2009

Onzichtbaar

Eindelijk is er een politieke meerderheid! Het CDA en de VVD waren al zover, maar het wachten was nog op de PvdA. Die vindt nu ook dat we eens moeten ophouden met dat gezeik over milieuregels als we wonigen willen bouwen voor 'onze mensen'. Dat zegt Trouw tenminste: De PvdA stapt af van het idee dat ontwikkelaars zich bij bouwplannen aan alle milieunormen moeten houden. Nog niet zo lang geleden vonden 'we' ook dat we niet zulke strenge regels voor banken moesten maken. Je moest woningcorporaties ook lekker hun gang laten gaan. Het taxivervoer hebben we geliberaliseerd.

Gisteren schreef ik nog over Philadelphia en over de nieuwe wet die Ernst Hirsch Ballin aan het maken is, zodat er in de zorg weer wat beter toezicht gehouden kan worden. Als je een regelmatig lezer van 'Beggartalk' bent, weet je dat ik al vaker heb geschreven over regeltje die ingevoerd moeten worden, omdat we een tijd geleden regeltjes hebben afgeschaft en het vervolgens gierend uit de klauw liep, met de financiële en daarop volgende economische crisis als meest sprekende voorbeeld.

Kijk, als je nu gaat bouwen zonder op al die milieuregeltjes te hoeven letten, dan heb je best kans dat de bewoners van al die mooie nieuwbouw te maken krijgen met geluidsoverlast of voortdurend teveel fijnstof moeten inademen. Dat zal dan na een paar jaar wel blijken, maar geen nood: dan kun je immers altijd nog geluidsschermen gaan aanleggen. Dat vindt PvdA-Kamerlid Roos Vermeij tenminste. Die heeft tegen die tijd misschien ook wel iets laten bedenken om dat fijnstof uit de buurt te houden. (Dat fijnstof, heb ik mij laten vertellen, levert op jaarbasis veel meer doden op dan meeroken. Elk jaar sterven 18000 Nederlanders tien jaar te vroeg door fijn stof in de lucht. Dat schreef Trouw op 18 augustus 2005.)

De projectontwikkelaars wrijven zich intussen in de handen en ze hebben het tij mee: we moeten de bouwvakkers in deze moeilijke tijden aan het werk houden. En als er toch minder gecontroleerd wordt, kun je hier en daar nog wel een regeltje 'vergeten'. Er zal wel eens een parkeergarage inzakken of een balkonnetje naar beneden donderen, maar dat is van later zorg. De problemen van nu moeten nu opgelost worden. Freek de Jonge zong het een tijd geleden al:
Laat het milieu de kolere krijgen, leve de CO2-uitstoot,
Er is leven, er is leven na de dood.


De 'vader' van het moderne kapitalisme, Adam Smith (1723 - 1790), zag in de vrije markteconomie de 'onzichtbare hand' die voor harmonie en evenwicht zou zorgen. Die hand is daarom vaak onzichtbaar, omdat hij er, vrees ik, helemaal niet is. Hij is in ieder geval niet altijd sterk genoeg om te voorkomen dat harmonie en evenwicht verstoord worden door pure hebzucht, frauduleuze praktijken, ijdeltuiterij en machtswellust.

maandag 23 februari 2009

Broederliefde

"Schoenmaker, houd je bij je leest." Dit gezegde kennen we allemaal. Het betekent zoveel als: ga geen dingen doen waar je geen verstand van hebt.

Philadelphia (=broederliefde) is een al lang bestaande stichting die zich bezighoudt met de zorg voor 'mensen met een verstandelijke beperking'. (Lang geleden waren dat 'zwakzinnigen', maar we werden steeds politiek correcter, dus dat werden 'verstandelijk gehandicapten', vervolgens 'mensen met een verstandelijke handicap', nu dus 'mensen met een verstandelijke beperking'. Mij lijkt 'mensen met andere kwaliteiten' nog mooier.) Philadelphia heeft van oudsher een protestants-christelijke signatuur. Om met Cornelis Paradijs (pseudoniem van Frederik van Eeden) te spreken: "Godes hand rust buiten kijf zichtbaar op dit vroom bedrijf", althans tot voor kort.

Philadelphia ging mee met de veranderingen in de zorg, werd door fusies steeds groter en ontdekte 'de markt', met name de vastgoedmarkt. Volgens de Volkskrant had het management belangstelling voor 'panden met een grootse uitstraling'. Philadelphia verruimde zijn 'markt': niet meer alleen mensen met andere kwaliteiten, maar ook ouderen kwamen in het vizier: Vermogende vegetarische ouderen werden aangewezen als een veelbelovende doelgroep en groeimarkt voor het concern. Hoeveel vermogende vegetarische ouderen zijn er eigenlijk in Nederland die ook nog eens hun tijd willen doorbrengen in protestants-christelijke sfeer in een pand met een grootste uitstraling? Philadelphia kocht ook een hotel op Schiermonnikoog, waar die kwalitatief andere mensen hun vakantie zouden kunnen doorbrengen. Die mensen zijn echter niet helemaal achterlijk en zeker hun familie en/of geldbeheerders niet. Die hadden namelijk door dat een vakantie in Turkije een stuk goedkoper was (en meer kans op zon, natuurlijk).

Je begrijpt waar ik heen wil: alles bij elkaar ging er bij die vastgoedprojecten voor 24 miljoen euro de mist in. De inkomsten van Philadelphia komen voornamelijk uit de AWBZ. Die 24 miljoen hebben wij dus met ons allen opgebracht. Gelukkig is Ernst Hirsch Ballin, onze nijvere en christelijke minister van justitie, bezig een Wet maatschappelijk ondernemen in elkaar te sleutelen. Die regelt dat falende zorgtoezichthouders voortaan persoonlijk aansprakelijk worden gesteld. Minister Klink van Volksgezondheid benadrukte onlangs de noodzaak van deze wet. Onze vriend Ernst is bij uitstek deskundig op dit terrein en niet alleen als jurist: van 1995 tot 2005 was hij zo'n toezichthouder bij Philadelphia, maar hij verzuimde bij vastgoedtransacties naar taxatierapporten en businessplannen te informeren, ook toen duidelijk werd dat er vertragingen en kostenoverschrijdingen waren. Ook greep hij niet in toen bleek dat de directie projecten doorzette tegen de wens van het personeel, de vastgoedafdeling van het concern en de ouders van de cliënten.

De Volkskrant noemt geen namen, maar meldt wel dat de directie bestond uit CDA-prominenten. Ernst is ook tamelijk prominent in CDA-kringen. Christenen onder elkaar vertrouwen elkaar natuurlijk volkomen. Een ex-werknemer van Philadelphia zegt: Weet je wat het is met gereformeerden? Ze bidden voor de vergadering, maar na afloop steken ze je net zo goed een mes in de rug.

zondag 22 februari 2009

Leuteren

Mensen die mij enigszins kennen zullen niet gauw zeggen dat ik bovenmatig geplaagd wordt door belangstelling voor het persoonlijk wel en wee van anderen, althans niet in het laten blijken van die belangstelling. Anderzijds ben ik ook weer niet compleet asociaal en toon ik dus die belangstelling van tijd tot tijd. Zo was het ook in de tijd dat ik nog werkte. Met een aantal collega's had ik een zeer goede band; ik wist aardig wat van hun privéleven en zij van het mijne, zonder dat wij buiten het werk veel met elkaar omgingen. Met andere collega's wisselde ik natuurlijk ook wel eens minder belangrijke klachtjes en pleziertjes uit. En veel werkenden deden dat en doen dat nog steeds.

Omdat ik nu al bijna negen jaar niet meer aan het arbeidsproces deelneem, ben ik het zicht daarop een beetje kwijt. Uit een bericht in Trouw is mij nu gebleken dat er op het terrein van intermenselijke contacten op het werk duidelijke veranderingen hebben plaatsgehad: Steeds meer werknemers hebben genoeg van de privésores van hun collega’s. Werk is werk, vinden ze. Geneuzel is voor thuis. Ene Luc Mutsaers is na enig onderzoek tot de conclusie gekomen dat 35 procent van de werkenden het tijd vindt voor een strikte scheiding van werk en privé. Twee jaar geleden was dit nog 22 procent. Een Duitse managementgoeroe, Judith Mair, windt er geen doekjes om: "Wie denkt dat werk alleen goed is als je er plezier aan beleeft, is bij ons aan het verkeerde adres." Ze wil haar medewerkers beschermen tegen de gevaren van een sterke vermenging van privé en werk. Daarin gaat ze ver. Vaste werktijden, vaste werkplekken, iedereen in uniform, werknemers die elkaar met 'u' aanspreken en privégesprekken die hooguit vijf minuten duren. Werk is werk, privé is privé. Duidelijke taal.

Ik heb genoeg werkervaring om te weten dat er werknemers zijn die elk kuchje van een kind en elk pijntje van een partner genoeg reden vinden om daarvoor te laat op het werk te verschijnen en daar vervolgens eindeloos en tot vervelens toe over uit weiden en die als excuus gebruiken voor mindere prestaties. De belangstelling voor zulke collega's was ik ook al gauw kwijt. Maar het ligt wel eens wat genuanceerder. Op 16 mei 1996 zat ik even na acht uur met een collega bij de eerste koffie te praten. Ik vertelde haar dat Boukje, mijn vrouw, en ik de vorige dag van een oncologe in het Academisch Ziekenhuis Leiden te horen hadden gekregen dat Boukje niet lang meer te leven had. Ik denk dat er weinig mensen in zo'n situatie na vijf minuten zullen zeggen: "OK, genoeg gekletst, aan het werk maar weer." Tijdens het gesprek ging in een belendende kamer, waar nog niemand was, de telefoon. Een telefoon in de nabijheid onbeantwoord laten gold als een doodzonde. Dat was niet klantvriendelijk. Onze afdelingschef kwam op hoge poten vragen waarom wij die telefoon niet opnamen. Ik vertelde het hem. Hij was helemaal niet onaardig. Hij maakte zijn excuses en bleef meepraten. In de daarop volgende weken is mij noch door collega's, noch door het management ooit verweten dat ik niet optimaal functioneerde. Er werd zelfs wel eens - zo mededeelzaam was ik nou ook weer niet - spontaan, ook door het bureauhoofd, het afdelingshoofd en de directeur gevraagd hoe het ging. Dat duurde ook wel eens wat langer dan vijf minuten.

De komende tijd zullen naar alle waarschijnlijkheid bij bosjes ontslagen vallen en kennelijk gaat het overal nog wat zakelijker toe dan vroeger. Geef ze geen excuus om ook jou te ontslaan. Neem als motto de kop van het artikel in Trouw:

Minder leuteren, meer werken.


zaterdag 21 februari 2009

Nikab

Als ik boodschappen doe, roepen ze ’flikker op naar je eigen land!' Ja, vind je het gek als je een nikab draagt die, samen met een hoofddoekje, alleen de ogen vrijlaat? Dan vraag je daar als het ware toch om?

Er is, dat is wel duidelijk, in Trouw een moslima aan het woord. Dat opflikkeren naar eigen land is een beetje moeilijk voor haar. Ze is namelijk al in haar eigen (geboorte)land, Nederland, en ze is nog hartstikke autochtoon ook. Ze is al lang niet meer getrouwd met een Marokkaan, die haar zou kunnen dwingen tot het dragen van een nikab of andere verhullende kleding. Ze is, na aanvankelijke weerzin tegen de islam, geheel uit vrije wil en eigen overtuiging tot het islamitische geloof bekeerd en wil zelf die nikab dragen. Haar zoons waren al eerder tot de islam overgegaan. Nog een andere Nederlandse moslima komt aan het woord: "Bij veel mensen heerst het idee dat het van de man moet", vertelt ze. "Maar ik heb met die van mij juist strijd moeten voeren om hem te dragen."

Ik vind het altijd wat jammer als op zich verstandige mensen menen zich te moeten houden aan de regeltjes die een 'hogere macht' lang geleden aan deze of gene geopenbaard heeft. Maar als ze mij daar niet mee lastig vallen en ook overigens zich als brave burgers gedragen, hebben ze (ook) mijn zegen. De twee Nederlandse moslima's hebben alleen al vanwege de hoofddoek problemen om aan een passende baan te komen. Ze dragen die nikab ook op beperkte schaal, want hoofddoekjes zijn noch oorzaak, noch gevolg van beperkte geestelijke vermogens.

Belangrijk bezwaar tegen bedeksels die alleen de ogen vrij laten is dat het zo moeilijk communiceren is met deze vrouwen. Uit onderzoek van de Universiteit van Amsterdam is gebleken dat er nauwelijks verschil is in het herkennen van emoties bij vrouwen die wel en geen nikab dragen. Mij schiet dan weer een oud Nederlands gezegde te binnen: "De ogen zijn de spiegels van de ziel." Inderdaad, en met de mond, al of niet bedekt, kun je er lustig op los liegen, beledigen en haat zaaien. Een van de moslima's zegt ook: Bovendien wil ik best mijn nikab even omhoog doen als dat nodig is, op het vliegveld, of in de trein. Ik ken geen moslima die daartoe niet bereid zou zijn.

Misschien moeten we eens gaan denken over een verbod op het dragen van oogkleppen.

vrijdag 20 februari 2009

Zonden

In het Vaticaan zitten ze echt niet stil. Daar wordt zelfs wetenschappelijk onderzoek bedreven. Broeder Roberto Busa, een 95-jarige jezuïtische wetenschapper, meldt de Volkskrant, heeft tijdens het jarenlang horen van de biecht zitten turven. Gewone mensen denken bij 'hoofdzonden' aan moord, diefstal, verkrachting en andere ernstige zaken, maar die heeft de eerwaarde broeder niet geturfd. De katholieke kerk kent ernstiger zaken (ik citeer uit Wikipedia):
1. Superbia (hoogmoed - hovaardigheid - ijdelheid - trots);
2. Avaritia (hebzucht - gierigheid);
3. Luxuria (onkuisheid - lust - wellust);
4. Invidia (nijd - gramschap - jaloezie - afgunst);
5. Gula (onmatigheid - gulzigheid - vraatzucht);
6. Ira (woede - toorn - wraak);
7. Acedia (gemakzucht - traagheid - luiheid - vadsigheid).

Broeder Roberto heeft niet alleen de zonden geturfd, maar ook of ze door een man of een vrouw werden bedreven. Dat leidt tot een buitengewoon interessante conclusie: mannen zondigen anders dan vrouwen.

Maak me midden in de nacht wakker en vraag me welke hoofdzonde mannen het meest begaan. Ik zeg meteen: "Seks, dat wil zeggen: onkuisheid, wellust, iets in die geest." Geloof het of niet, maar dat is precies wat die brave jezuïet in de loop der jaren heeft vastgesteld: Luxuaria staat bovenaan. Daarna vreten mannen zich te barsten: Gula op de tweede plaats. Ja, daarna hebben ze nergens meer zin in, dus Acedia is nummertje drie.

Bij Dove, l'Oreal en Garnier hadden ze je direct kunnen vertellen wat bij de vrouwen hoofdzonde nummer één is: Superbia; ze zijn zo ijdel als de pest. (Vind je 't gek als hun voortdurend wordt aangepraat dat ze het waard zijn.) Vervolgens is het een stel jaloerse krengen (Invidia) en als hun vent zich weer eens te buiten is gegaan aan Luxuria geven zij ongebreideld toe aan Ira: ze zijn echt woedend en die vent mag maar hopen dat ze niet ook nog eens wraak neemt.

Voor mij wat onverwacht komt Aviritia pas op de zevende en laatste plaats. Volgens mij hebben we die hele economische crisis te danken aan het feit dat nogal wat mensen steeds meer (geld) wilden hebben, met andere woorden: nogal hebzuchtig zijn, met alle kwalijke gevolgen van dien. Ik wil wellust en jaloezie absoluut niet goedpraten, maar die hebben toch niet zulke mondiale gevolgen.

Het onderzoek van de wetenschappelijke broeder heeft ook nog eens de pauselijke imprimatur gekregen. De persoonlijke theoloog van paus Benedictus XVI, Wojciech Giertych, onderschrijft de bevindingen in de Vaticaanse krant L'Osservatore Romano. Veel werknemers van het Vaticaan hebben de gelofte van armoe afgelegd, dus die kunnen niet zo zitten met die economische crisis. Die houden dus genoeg tijd over om zich met onnuttige zaken bezig te houden.

donderdag 19 februari 2009

Structuur

Vandaag begin ik eens met een voor deze tijden toch wel opmerkelijke mededeling: we zitten nog steeds in een tijd van economische groei! Sterker nog: we kennen uitsluitend economische groei. Waar maken we ons dan zo druk over? Daarvoor heeft, volgens Trouw, Wouter Bos een verklaring: we zitten momenteel in een periode van negatieve groei.

Politici houden er niet van slechte boodschappen naar buiten te brengen. Ze proberen de scherpste kanten van de boodschap af te slijpen door verhullend woordgebruik. Ze zeggen dus niet: "Voorlopig gaat het zeer beroerd met onze economie." Dat wordt dus: "We hebben te maken met negatieve groei." In die boodschap immers zit nog altijd het hoopgevende 'groei'. Anderzijds, bedenk ik, zit daar wel het woord 'negatief' in en dat klinkt weer niet zo mooi. Had Wouter niet beter kunnen zeggen: "We kunnen spreken van een periode van positieve krimp." Dat is volgens mij hetzelfde als negatieve groei, maar het klinkt net even mooier: zelfs uit nare dingen kun je iets positiefs halen. Bijvoorbeeld dat 'we' er samen tegenaan gaan, of dat je flink en sterk wordt van het strijden tegen en overwinnen van moeilijkheden. Van die dingen.

Het valt me trouwens ook nu weer op dat in deze moeilijke tijden een beroep gedaan wordt onze saamhorigheid. We staan er met ons allen voor, toch? Nu ben ik gek op saamhorigheid en solidariteit, maar waarom beginnen we daar nu pas over? Nog niet zo lang geleden ging het elk jaar economisch beter dan in het voorgaande jaar. Maar ik heb noch Jan Peter, noch Wouter, noch André horen roepen: "Beste mensen, in deze tijden van negatieve krimp moeten we solidair zijn en de toegenomen welvaart eerlijk verdelen over alle mensen die daaraan hebben bijgedragen. We mogen daarbij de AOW-ers, die hiervoor het fundament gelegd hebben, zeker niet vergeten."

Wouter is ook een realist: Nederland moet structureel met minder welvaart toe, zegt minister Bos van financiën. Als iemand zo'n moeilijk woord gebruikt, kijk ik voor alle zekerheid even in een woordenboek. 'Structureel' betekent: de structuur betreffend of daaruit voortkomend. Over welke structuur heeft Wouter het hier eigenlijk? Van de economie? Van de maatschappij? Van de markt? Bedoelt hij nou dat onze welvaart nooit meer op het vorige peil komt, of gaat dat wel gebeuren als we iets aan de structuur (van wat dan ook) doen?

Gisteren schreef ik al over nieuwe eigen bijdragen in de kosten van de gezondheidszorg en jawel, hoor: in het NOS-journaal van gisteravond werd al weer gesproken over het opnieuw invoeren van de 'medicijnknaak'. Er zijn maar weinig mensen die puur voor de grap medicijnen slikken. Ik kan me niet voorstellen dat er een duidelijke samenhang is tussen een economische crisis en verantwoord medicijngebruik. Wat ik wel weet is dat de vorige medicijnknaak tot geen enkele verlaging van de kosten van het medicijngebruik geleid heeft.

Ik ga niet beweren dat de huidige coalitie verantwoordelijk is voor de economische crisis, maar als ze wil dat ik mijn eigen, zeer bescheiden, bijdrage aan het oplossen daarvan lever, zullen ze toch echt met betere ideeën moeten komen.

woensdag 18 februari 2009

Ombuigen

Het CPB is eruit. Het PAROOL had een duidelijke kop: Economie klapt in elkaar. Het voordeel van een wat gevorderde leeftijd is dat je bij het lezen van zo'n kop niet meteen in paniek raakt, omdat je zoiets als eens eerder hebt meegemaakt. Dan heb je dus ook meegemaakt dat na zekere tijd the sky weer the limit was. Na regen komt zonneschijn. Na het zure komt het zoet. En zo.

De vraag waar we voor we staan is: wie zullen er het meest te lijden krijgen van deze crisis. Over het antwoord op die vraag hoef ik, vanuit historisch perspectief, ook niet gek lang na te denken. Hoe lager je staat op de 'inkomensladder' hoe meer je zult merken dat er een crisis is. Uitkeringen worden bevroren of gaan omlaag. Eigen bijdragen in de gezondheidszorg gaan omhoog. Daar hebben ook lagere inkomens relatief meer onder te lijden dan de hogere. Werknemers zonder vast arbeidscontract vliegen er als eerste uit. Lager betaalde werknemers vliegen er eerder uit dan hoger betaalde. Anders gezegd: mensen die de minste verantwoordelijkheid voor de crisis hebben, hebben er het meeste onder te lijden.

Jan Peter roept: "We staan voor een grote beproeving. Een hele generatie heeft dit nog nooit meegemaakt." Met zijn collega's gaat hij zich buigen over een 'samenspel van intensiveringen, ombuigingen en hervormingen'. Laat je niets wijsmaken: 'ombuigingen' en 'hervormingen' zijn in de politiek pseudoniemen voor 'bezuinigingen'; bezuinigingen die ertoe leiden dat jij en ik minder te besteden te hebben, vooral als je toch al niet zo veel te besteden hebt.

Bij het boodschappen doen zag ik in het voorbijgaan de voorpagina van NRC Next. Die kwam erop neer dat we een kwart van alle bezuigingen al halen als we de F16 niet vervangen door de Joint Strike Fighter. Ik durf er vergif op in te nemen dat we dat wapentuig gewoon gaan vervangen. Er wordt al weer gepleit voor het terugschroeven van de ontwikkelingshulp. In die landen zijn ze er immers aan gewend dat ze nauwelijks iets te eten hebben en wat kost het wonen in een krottenwijk nou helemaal? Nederland behoort tot de rijkste landen van de wereld. Dat willen we vooral graag zo houden.

dinsdag 17 februari 2009

Beslissen

Je zult mij niet horen beweren dat in onze regering en parlement het puikje van onze samenleving is samengebald aan wie we met een gerust hart het besturen van deze samenleving kunnen overlaten. Het zijn allemaal gewone mensen aan wie niets menselijks vreemd is. Minimaal één keer in de vier jaar kunnen we - in principe - beslissen dat we een aantal van hen beter kunnen vervangen, omdat ze er niet zoveel van gebakken hebben.

Er zijn mensen die het af en toe kiezen van nieuwe volksvertegenwoordigers wat dunnetjes vinden als we het hebben over de invloed van 'het volk' op wat 'ze' in Den Haag allemaal bedisselen. Die invloed willen ze vergroten door het invoeren van het raadgevend, correctief, bindend referendum. Trouw wijdde daar weer eens een uitgebreid artikel aan. Via zo'n referendum zou een reeds aangenomen wet teruggedraaid kunnen worden. PvdA, SP, GroenLinks en D66 zijn vóór en zo links als ik ben, ben ik daar compleet tegen.

Ik heb geen overdreven vertrouwen in ons parlement, maar heb eerlijk gezegd nog minder vertrouwen in 'het volk'. Een niet gering deel van dat volk zou als er 'nu' verkiezingen zouden worden gehouden op Geert Wilders stemmen. Dat mag natuurlijk, maar ik heb buitengewoon weinig vertrouwen in het oordeelsvermogen van mensen die wel iets zien in het gedachtegoed van Wilders. Ik zou trouwens iedereen afraden bij een eventueel referendum mijn advies te vragen. Mijn keuze zou immers bepaald worden niet alleen door puur objectieve overwegingen, maar zeker ook door mijn politieke en maatschappelijke visie.

Je mag aannemen dat een referendum niet over iets simpels gaat. Hoeveel tijd, gelegenheid en zin hebben alle stemmers om zich echt te gaan verdiepen in de voors en tegens? In 2005 wezen 'we' de Europese Grondwet af. Hoeveel 'nee-stemmers' hebben toen de moeite genomen zich af te vragen welke bevoegdheden 'Brussel' zou krijgen? 'We' wisten toch allang dat we helemaal geen bevoegdheden aan 'Brussel' willen geven? Hoeveel Nederlanders wisten toen, om maar een voorbeeld te noemen, wat er in Brusselse termen met 'de Raad' wordt bedoeld en wat de bevoegdheden van die Raad zijn? (In andere EU-staten weten net zo weinig mensen dat.)

"Twee weten meer dan één." Zeggen ze. Dat zal wel, maar of ze het beter weten is weer wat anders. Ik ben er ook niet overtuigd dat zestien miljoen het beter weten dan 225.

maandag 16 februari 2009

Reizen

Hoe zou het zijn als uw reis net zo inspirerend was als de bestemming? Reizen, zeker naar het buitenland, doe ik altijd voor mijn plezier. Het had/heeft altijd te maken met vakantie of 'een paar dagen erop uit'. Je zou kunnen zeggen dat mijn plezier begint op het moment dat ik de huisdeur achter mij dicht doe. De meeste lange vakanties was ik zelden op één plek: vrijwel dagelijks trok ik lopend of fietsend naar een volgende bestemming. Met enig recht zou ik kunnen beweren: ik was constant op reis, omdat de reis nog inspirerender was dan de bestemming. Ook nu nog zit ik een aantal dagen per jaar in de trein zonder ergens heen te gaan. Dan reis ik alleen maar.

De uitspraak waarmee ik dit blog begin heb ik niet zelf bedacht. Met die kreet probeert tegenwoordig KLM ons ertoe te verlokken met haar vliegtuigen naar buitenlandse bestemmingen te reizen. Ik heb aardig wat gevlogen: diverse keren binnen Europa, drie keer naar de Verenigde Staten en één maal naar Nieuw-Zeeland. Veel verder dan de laatste bestemming kun je niet gaan, want dan ben je al weer op de terugweg.

Over reizen met een vliegtuig kun je heel veel zeggen, maar ik heb nooit een seconde overwogen deze manier van reizen inspirerend te noemen. Het enige positieve wat je ervan kunt zeggen is dat je op die manier snel van A naar B gaat. Voor de rest is het barre ellende. Dat begint al aan het begin: vanaf het inchecken word je behandeld als een potentiële crimineel die niets liever wil dan het vliegtuig vanaf grote hoogte op niet-reguliere wijze naar het aardoppervlak te doen terugkeren. Daarvoor heb je al enige uren in niet of nauwelijks inspirerende ruimten doorgebracht, tenzij je tax free shoppen een inspirerende bezigheid vindt. De vertrekhal van een vliegveld is in het algemeen saaier dan de wachtruimte van een station in een middelgrote stad en kan de vergelijking met die van Amsterdam Centraal, Victoria Station en Paris Nord absoluut niet doorstaan.

Eenmaal in het vliegtuig word je gedurende enkele uren gedwongen te zitten in een ruimte die te beperkt is om je redelijk vrij te kunnen bewegen en dan heb ik nog het geluk niet zo heel erg lang te zijn. Als weer en turbulentie een beetje tegen zitten, zit je ook nog eens met een riem aan je zitplaats gekluisterd. Zelfs tijdens een vliegreis die beduidend korter duurt dan de reis met de trein van Amsterdam naar Groningen voelt de vervoerder zich geroepen je een hapje aan te bieden waar kraak noch smaak aan te ontdekken valt. Als je een warme hap krijgt doet die je verlangen naar een ziekenhuismaaltijd en die is maar zelden een culinair hoogstandje.

Over ruim een maand ga ik met het vliegtuig naar Madrid. Ik word pas geïnspireerd als ik de luchthaven Barajas achter me laat.

zondag 15 februari 2009

Zoen

Gisteren was het Valentijnsdag. Het oorspronkelijke idee achter Valentijnsdag was dat je anoniem je liefde of waardering - in ieder geval een positief gevoel - voor iemand aan die iemand liet blijken. Dat deed je met iets simpels: een kaartje, een briefje, een bloemetje. Het was vooral in Amerika een populair gebruik en uiteraard zag de commercie daar zijn kans. Maar niemand is natuurlijk zo gek om iemand anders anoniem met iets duurs - een sieraad, een prachtig verlucht boekwerk, het complete werk van Mozart op cd's - te verrassen. Dus werd Valentijnsdag de dag waarop je je geliefde, althans je partner ging 'verrassen'. Het heeft even geduurd, maar ergens in de negentiger jaren van de vorige eeuw begon het Amerikaanse commerciële succes van Valentijnsdag ook hier op te vallen en dus werd deze dag ook ons door de strot geduwd. (Het behoeft, denk ik, geen betoog dat ik mij daar niet mee heb beziggehouden.)

Na het ontvangen van je 'verrassing' val je uiteraard de gulle gever (m/v) om de hals. Dat was voor Trouw de aanleiding ruim aandacht te besteden aan de hedendaagse 'zoenetiquette'. Zoenen levert verwarring op, en heel, heel veel mensen ergeren zich aan overmatig zoenen. Is dat niet merkwaardig? Waarom doen we allemaal mee met iets waar "heel, heel veel mensen" eigenlijk helemaal geen zin in hebben? Zoenen is, voor een ouwe zak als ik, een teken van affectie. Met het toenemen van de affectie neemt in het algemeen de intensiteit van het zoenen toe. Intussen zijn we erin geslaagd van het zoenen een inhoudsloos ritueel(tje) te maken. Maar je bent wel een ontzettende hork als je bij het arriveren in een gezelschap waarvan je iedereen kent volstaat met het roepen van "Hoi allemaal", of woorden van gelijke strekking. Dat doe ik wel eens en soms kom ik er nog mee weg ook. Een andere truc is zorgen dat je als eerste arriveert, dan hoef je in ieder geval niet in één keer alle aanwezigen te zoenen, maar komen al die zoenen nog redelijk gedoseerd op je af.

Het artikel in Trouw eindigt met een behartigenswaardige zin. U moet zich niet afvragen hoe vaak u iemand moet zoenen, maar welke speciale persoon u wilt zoenen. Eén keer. En dan goed, lang en lekker.

zaterdag 14 februari 2009

Beslissen

AbvaKabo-onderhandelaar Elise Merlijn, gelooft dat je werknemers meer kunt boeien en binden als je ze betrekt in je beleid. Dat schrijft de Volkskrant van 13 februari 2009. Zit ik nou echt vreselijk op te scheppen als ik zeg dat ik dat ruim veertig jaar geleden, toen ik begon te werken, al doorhad? De 'werkvloer' heeft altijd al beter geweten hoe het werkproces verloopt en altijd heeft het management veranderingen aangebracht zonder de werkvloer daar bij te betrekken.

De aanleiding voor de opmerking van Elise Merlijn en het bericht in de Volkskrant is het besluit van het Schiedamse Vlietland Ziekenhuis niet alleen naar de werkvloer te luisteren, maar de werkvloer, i.c. de verpleegkundigen, doktersassistenten en ander ondersteunend personeel te laten beslissen. Simpelweg komt het hierop neer: als de verpleegkundigen zeggen dat ze niet nog meer patiënten aan kunnen, worden er geen nieuwe patiënten meer opgenomen. Dit idee wordt al zo'n twintig jaar in Amerika in de praktijk gebracht en wat blijkt? 'Verpleegkundigen hebben veel meer zeggenschap over de inhoud van het werk en voelen zich dus ook verantwoordelijk over het resultaat', legt Lindenburg (afdelingshoofd in het Vlietland Ziekenhuis) uit. 'De sfeer in zo’n ziekenhuis is ongelooflijk positief. Werknemers zijn trots op wat ze doen en stralen veel plezier uit. In Amerika spreken ze van 'magneetziekenhuizen', omdat ze als een magneet personeel aantrekken. Men begon er ook mee in een tijd van personeelskrapte. Als ik het goed heb zit 'de zorg' hier ook al een tijdje met krapte. De zorg heeft niet het image van 'het is heel leuk werk'.

Wat voor een ziekenhuis geldt, geldt voor elk bedrijf: werknemers die iets op een bepaalde manier doen alleen "omdat de baas zegt dat het zo moet", zijn minder gemotiveerd dan werknemers die zelf mogen uitmaken hoe een klus klaren, als ze hem maar klaren. Een goede manager is geïnteresseerd in het resultaat, niet in de manier waarop het resultaat bereikt bereikt wordt. Als iemand tegen alle procedures in een beter resultaat bereikt, doet zhij het kennelijk goed. De klassieke fout die dan gemaakt wordt is dat de manager, zonder verder overleg met de werkvloer, verordonneert: "Voortaan gaan we het allemaal zo doen."

Tijdens de laatste jaren dat ik voor de overheid werkte begon het 'in' te worden mensen en organisaties 'af te rekenen' op resultaat. Vervolgens zorgde de bureaucratie ervoor dat elk origineel initiatief in de kiem werd gesmoord.


vrijdag 13 februari 2009

Oprotten

Het spijt me voor John Rishton, maar het lijkt me beter dat hij een baan in eigen land gaat zoeken. Ik hoef niemand te vertellen dat we in economisch zware tijden leveren. Links en rechts worden duizenden banen weggesaneerd. Dus de banen die overblijven moeten we behouden voor Nederlanders. "Eigen werknemer eerst", zeg ik maar. En daar ben ik echt niet alleen in volgens Trouw. Arbeidsmigranten zijn de zondebok van de crisis. In diverse EU-landen wordt tegen hen geprotesteerd en wordt de wetgeving aangescherpt. Logisch toch? Als jij er bij ING uitvliegt pak je alles aan wat je maar krijgen kan. Dan ga je desnoods tomaten plukken in het Westland. Laat die Polen, Bulgaren en Roemenen maar in hun eigen land iets gaat plukken, witten en behangen of schoonmaken. Het is onze werkgelegenheid en die reserveren we voor onze mensen.

Ja, en dan moet ook John Rishton maar in eigen land - het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland - een baan gaan zoeken. Hij is nu nog bestuursvoorzitter van Ahold, maar onder al die topmanagers die er de komende tijd links en rechts uit zullen vliegen, zal er best eentje zijn die moeiteloos Johns baan bij Ahold kan overnemen. Die willen best een basissalaris van 945.000 euro per jaar, plus constante bonus, plus eventueel een extra bonus, plus aandelen, plus opties. Dat geld stroomt allemaal via John naar het 'perfide Albion'. Wat mij betreft is John de enige niet. Volgens de Volkskrant van 8 april 2008 zijn 12 van de 24 topmanagers in Nederland buitenlanders, werkmigranten dus. Laten we die beslissen hoeveel Nederlandse arbeidsplaatsen bij Nederlandse bedrijven moeten verdwijnen? Dat zal toch wel niet? Laat ze mooi oprotten.


donderdag 12 februari 2009

Fietsen

We slagen er met ons allen altijd weer in goede ideeën om zeep te helpen. Als je oud genoeg bent herinner je je misschien nog het 'witte-fietsenplan' in Amsterdam. Die kon je gratis (geloof ik) op vaste plekken in de stad oppikken en je kon ze op een andere vaste plek weer achterlaten. Maar ja, het was natuurlijk veel makkelijker om die fiets gewoon achter te laten op de plek waar je moest zijn. Om die en andere redenen is dat plan mislukt.

In 2007 is men in Parijs van start gegaan met een soortgelijk plan. Er waren 15.000 fietsen beschikbaar. De ontwikkelingen op andere terreinen hadden niet stilgestaan, zoals betalen via een creditcard of ander 'plastic'. De kosten waren overigens zeer bescheiden: één euro voor een dag gebruik. Dat is goedkoper dan het openbaar vervoer. Inmiddels is zo'n beetje de helft van die fietsen verdwenen: ze zijn vernield of in de Seine geflikkerd, las ik in Trouw. Ook (...) zijn de grijze fietsen tot in Oost-Europa en Afrika gesignaleerd. Het is ook heel leuk om met zo'n fiets de trappen bij Montmartre af te denderen. Daar maak je dan een filmpje van en dat laat je op YouTube zien. Is dat geinig of is dat cool?

Op diverse plaatsen in Nederland denkt men erover ook zo'n fietsenplan te introduceren. De TU in Delft is druk aan het studeren op betaal- en registratiesystemen. Ik zou zeggen: houd er maar mee op, jongens. Je kunt bedenken wat je wilt, maar ook hier in Nederland, het fietsland bij uitstek, zullen we er in slagen het systeem binnen de kortste keren te verzieken. Ook hier heb je mensen die het reuze leuk vinden publiek eigendom te vernielen. Ook hier zijn mensen die het toch wel lastig vinden de gehuurde fiets op een goede plek achter te laten. En fietsen stelen is een van de oudste en meest verbreide 'typisch Nederlandse' bezigheden.

woensdag 11 februari 2009

Uitzicht

Het zal in de vierde of vijfde klas van de lagere school geweest zijn, dat ik vanaf half mei één ochtend in de week, voor de school begon, naar het De Mirandabad ging. Daar kregen we klassikaal zwemles in het zogenaamde 'schoolbad'. Wat ik mij vooral herinner is dat de temperatuur van het water die tijd van het jaar en dat tijdstip van de dag niet hoger was dan 15 graden. Tot de dag van vandaag heb ik daar een hekel aan zwemmen aan overgehouden. Het De Mirandabad was namelijk een open bad en aan verwarming deden ze toen nog niet. Het was een vrij groot complex: 2 ondiepe 25-meterbaden en en twee diepe 25-meterbaden en dan nog dat wat kleinere 'schoolbad'. Van die andere waren er dus twee paar: één paar voor de jongens, één paar voor de meisjes. Wat wij jongens erg onrechtvaardig vonden was dat de meisjes wel in het 'jongensbad' mochten komen, maat de jongens niet in het 'meisjesbad'. Er waren ook nog twee zonnenvelden, waar die scheiding niet streng was doorgevoerd. Uiteraard maakten wij, puberjongetjes, daar gebruik van. Ik weet nog dat wij daar een tijdverdrijf hadden: billetje tikken. Je holde daarbij over het veld en als daar een meisje op haar buik lag probeerde je bij het over haar heen springen met een voet lichtjes haar billen te raken. Reuze spannend allemaal. Vermelding verdient ook nog dat je in die tijd voor de billijke prijs van een 'duppie' (een dubbeltje, 10 cent) een hele dag in het zwembad kon doorbrengen met meegebrachte boterhammen en door mams gemaakte ranja in een afsluitbare fles. Dat waren nog eens tijden!

Veel later is naast dat open bad een overdekt bad gekomen, dat voldeed aan alle eisen waaraan de kindertjes inmiddels gewend geraakt waren in de parken van 'Sporthuis Centrum' (nu: Centerparcs), dus golfslagen, een gigaglijbaan, palmen enzovoort. Het open bad raakte in onbruik, maar is weer later opnieuw in gebruik genomen, al is er nog maar één bad.

Ik kom op dit nostalgische verhaal omdat ik in Het PAROOL las dat het stadsdeel dat overdekte bad wil afbreken en vlak daarnaast een geheel nieuw bad wil bouwen. Dat schijnt goedkoper te zijn dan het dure onderhoud aan het huidige gebouw. Daar komt dan ook woningbouw bij, zeven etages hoog en dat brengt de bewoners van de President Kennedylaan (die in mijn jeugd gewoon Rivierenlaan heette) in beroering, want daar gaat hun uitzicht. Ze hebben nu uitzicht op dat overdekte zwembad en dat nieuwe wordt nog wat hoger, want het open bad komt daar bovenop. Over welk uitzicht hebben die mensen het eigenlijk?

dinsdag 10 februari 2009

Kolenkit

Probleemwijken kenmerken zich door extreem veel sociale woningbouw; soms is wel 90 procent van de woningen een goedkope huurwoning. Er wonen relatief veel mensen met een laag inkomen. De werkloosheid is hoog met percentages rond de 10 procent. Dat laat de Volkskrant weten. De meest problematische wijk in Nederland is de Kolenkitbuurt in Amsterdam. (Voor niet-Amsterdammers: op het plaatje zie je de karakteristieke kerktoren waaraan de buurt zijn naam, die 'in de volksmond' ontstaan is, ontleent. In die tijd, de vijftiger jaren, was een kolenkit nog een vast bestanddeel van vrijwel ieder huishouden.)

De bevolking van de Kolenkitbuurt bestaat voor 80% uit allochtonen en daarmee heeft de buurt het hoogste percentage allochtonen in Amsterdam. Dat is niet zo verwonderlijk. De allochtonen behoren niet tot hoogst opgeleiden in ons land en dus niet tot de hoogst betaalden en dus wonen zij in een buurt met de laagste huren en dus is de werkloosheid daar hoog (in deze buurt 20%).

De 'Kolenkit' is inmiddels een Rijksmonument, maar de omgeving daarvan kun je, qua architectuur, slopen zonder dat er enig cultuurgoed verloren gaat. Het zijn van die troosteloze blokken die kort na de Tweede Wereldoorlog 'even snel' gebouwd werden om aan de ergste woningnood tegemoet te komen. Deze Vogelaarwijk krijgt drie miljoen euro om er wat van te maken. Volgens de stadsdeelvoorzitter kun je daarmee nog geen deuk in een pakje boter slaan. Er zijn hangjongeren, ja, maar één van die hangjongeren vraagt zich af waar ze mogen gaan zitten als ze wat moe zijn. De buurt heeft niets te bieden aan speelplaatsen of iets dergelijks. Is het overigens niet merkwaardig dat, bij mijn weten, deze buurt nog nooit in het nieuws geweest is met 'problemen met allochtone jongeren'?

Een van de oplossingen voor Vogelaarwijken schijnt te zijn dat je er voor moet gaan zorgen dat er ook weer woningen voor de beter betaalden komen. Dan heb je er niet meer zo'n eenzijdig samengestelde bevolking. Waarom hoor ik nooit dat er in de Appolobuurt, de 'duurste' wijk van Amsterdam, woningen voor de wat minder betaalden moeten komen?

maandag 9 februari 2009

Website

Alle seks binnen een relatie waarin de 'macht' van de partners ongelijk verdeeld is, is verwerpelijk. Dat geldt des te meer wanneer de 'partners' een volwassene en een kind zijn. Pedoseksuele activiteiten zijn daarom terecht strafbaar.

Pedofilie, de seksuele voorkeur van een volwassene voor kinderen, is niet strafbaar. Het is ook niet verboden moord als optimale vorm van conflictoplossing te beschouwen, zolang je die opvatting maar niet in praktijk brengt.

Wie een straf heeft ondergaan keert, al of niet onder begeleiding, terug in de maatschappij. Onder ons wonen moordenaars, inbrekers, geweldplegers en zij die - met een te hoog alcoholpercentage in hun bloed - met hun auto anderen zwaar lichamelijk letsel, eventueel de dood ten gevolge hebbend, hebben toegebracht. De kans op recidive is, denk ik, nooit helemaal uit te sluiten, maar ook ex-veroordeelden moeten ergens kunnen wonen en een nieuw leven kunnen beginnen. Daar bestaat wel min of meer communis opinio over.

Stel: je woont in een eengezinsdoorzonwoning in een voetgangersgebied en je hoort dat je nieuwe buurman met z'n dronken kop 100 km door de bebouwde kom rijdend een kind heeft doodgereden. Dan begin je een actie! Sterker nog: je begint een actiegroep! Je gaat een foto van die man met zijn naam op een website publiceren. Je gaat foto's van meer soortgelijke mannen publiceren. Dan is iedereen maar gewaarschuwd. Hier mag dat niet, maar dan doe je het gewoon op een Amerikaanse site, zoals deze, waarop je pedofielen kunt zien. (Dat webadres wordt vermeld in de Volkskrant.) Wat kan het jou schelen waar die vuile pedofiel heen gaat, als hij maar opsodemietert uit jouw buurt.

Ik zeg het nog even duidelijk: ik ben ongeclausuleerd TEGEN pedoseksuele activiteiten. Mannen die zich speciaal daarvoor naar Thailand begeven vind ik VERACHTELIJK. En ik vind het bepaald zorgwekkend dat brave burgers, selectief verontwaardigd, geschokt, whatever als ze zijn, één specifiek misdrijf uitkiezen om degenen die daarvoor veroordeeld zijn en hun straf uitgezeten hebben tot in lengte van jaren te blijven achtervolgen en daarmee een succesvolle reïntegratie in de maatschappij in de weg staan.

zondag 8 februari 2009

Godspe

Op 21 december 2008 schreef ik hier over Eluana Englaro, die al ruim 17 jaar, na een ongeluk, in coma ligt. Na jarenlange juridische strijd had haar vader van de rechter toestemming gekregen het kunstmatig in leven houden te laten beëindigen. Dat had gisteren moeten gebeuren, maar de regering-Berlusconi wilde dit via een spoeddecreet voorkomen. President Giorgio Napolitano wenste dit decreet niet te ondertekenen, want hij zag het spoedeisende karakter niet. Berlusconi gaat nu met de grootst mogelijke spoed een wet door het parlement jagen die het laten sterven van Eluana moet voorkomen.

Berlusconi weet al jaren vanwege zijn parlementaire onschendbaarheid justitiële vervolging in verband met frauduleuze praktijken te voorkomen. Het zal je premier maar wezen. Hij zal zich wel rooms-katholiek noemen. Niet ver van zijn burelen bevindt zich een ministaatje, het Vaticaan, dat binnen Italië zeker zo veel macht heeft als de Cosa Nostra, de Camorra en de 'Ndrangheta samen. Het niet aan democratisch regels gebonden regime van dit ministaatje heeft onlangs een notoire antisemiet weer tot zijn gelederen toegelaten. Dat regime tolereert al jaren de (zelfs voor rooms-katholieken) aartsconservatieve en antisemitische 'Broederschap Pius X'. Dat regime laat liever duizenden mensen overlijden aan hiv dan het gebruik van condooms toe te staan. De minister van gezondheid binnen dat regime liet, volgens Trouw weten dat het laten overlijden van Eluana gelijk staat aan 'een barbaarse moord'.

De huidige leider van het Vaticaans regime was in zijn vorige functie hoofd van de 'Congegratie voor de Geloofsleer'. Die heette daarvoor de 'Gewijde Congregatie van het Heilige Officie' en was in 1542 opgericht als de 'Heilige Romeinse en Universele Inquisitie'. Doet dat ergens een belletje rinkelen? Van de website www.katholiek Nederland.nl haal ik de volgende korte omschrijving: "De Congregatie voor de Geloofsleer is de oudste instantie van de Romeinse Curie. Ze waakt in naam van de paus over de zuiverheid van de katholieke leer inzake geloof en zeden." Evenmin als ik weet Joseph Alois Ratzinger, alias Benedictus XVI, wat het betekent een dochter te hebben, laat staan een dochter die al zeventien jaar in coma ligt. Maar dat weerhoudt hem en de andere net zo kinderloze leden van zijn bewind en veel kritiekloze volgelingen er niet van de zuiverheid van de katholieke leer belangrijker te vinden dan een klein beetje menselijkheid.

Als ik over dit soort dingen nadenk word ik kwaad en krijg ik de (verkeerde) neiging het geloof of de overtuiging van anderen belachelijk te maken. Anderen kunnen dat beter dan ik. Hier een paar voorbeelden.

If Jesus had been killed twenty years ago, Catholic school children would be wearing little electric chairs around their necks instead of crosses. (Lenny Bruce)

I don't believe in God but I'm very interested in her. (Arthur C. Clarke)

Eskimo: "If I did not know about God and sin, would I go to hell?" Priest: "No, not if you did not know." Eskimo: "Then why did you tell me?" (Annie Dillard)

We must respect the other fellow's religion, but only in the sense and to the extent that we respect his theory that his wife is beautiful and his children smart. (H. L. Mencken)

When the missionaries came to Africa they had the Bible and we had the land. They said "Let us pray." We closed our eyes. When we opened them we had the Bible and they had the land. (Desmond Tutu)

zaterdag 7 februari 2009

Feest

Michiel Zonnevylle is burgemeester van Leiderdorp. Met die functie haal je niet dagelijks de pers. Maar Michiel heeft nog een nevenfunctie: hij is voorzitter van de Bond van Oranjeverenigingen. Geloof het of niet maar die functie levert nog aardig wat hoofdbrekens op, als ik een artikel in Trouw goed begrijp.

Ook Oranjeverenigingen kijken vooruit. Ze weten ook dat het geen jaren meer duurt voor Beatrix de koninklijke lier in de wilgen rond Huis ten Bosch hangt, waar de toekomstige Willem IV hem dan uit kan halen. Dat is nog geen probleem, maar de grote vraag is: wat doen we met Koninginnedag? "We hebben nog geen afgeronde visie, maar één ding staat vast: de viering op 30 april moet blijven." Stel je even een vergadering van het Bondsbestuur voor. Hoofdpunt van de agenda: Ontwikkelen visie op Koninginnedag in het post-Beatrixtijdperk. Voor mij is het grootste probleem dat Koninginnedag in eens Koningsdag wordt. Dat denk ik tenminste. Maar dat klinkt niet, vind ik. En het hoeft ook niet! Want als we weer een koning krijgen, krijgen we er een koningin bijgeleverd en laten we realistisch zijn: Willem-Alexander is zo'n peer, maar in populariteit moet hij het toch afleggen tegen Máxima. Voor haar wil je wel koekhappen, ringsteken, zaklopen en oud-Hollandse liedjes zingen.

Maar goed: Michiel en de zijnen vinden dat er aan die 30 april niet getornd mag worden. "Al sinds 1948 wordt Koninginnedag op de verjaardag van koningin Juliana gevierd. Aan die traditie willen we niet tornen. Desnoods moeten scholen maar schuiven met hun vakanties." Wat een lulkoek. Ja sorry, hoor, maar mijn generatie heeft Koninginnedag nog op 31 augustus gevierd. Dat viel nog in de zomervakantie van de scholen. Beatrix liet het maar op 30 april (de verjaardag van mams) vieren, omdat haar eigen verjaardag, 31 januari, niet de meest geschikte dag is voor massaal koekhappen etc. Het probleem van Michiel is dat 30 april in de meivakantie valt. Dan gaan de mensen massaal op vakantie en zijn er niet genoeg vrijwilligers om het ringsteken in goede banen te leiden. Dat bezwaar neemt Michiel voor lief.

Is er nou niemand bij die Oranjeverenigingen zo slim als ik? Die mooie, innemende, sympathieke (t.z.t.) koningin Máxima is op 17 mei jarig. Dan is die meivakantie achter de rug. Moet ik nog meer zeggen?


vrijdag 6 februari 2009

Amen

Hosanna! Halleluja! Andries Knevel, het 'gezicht'van de EO heeft het licht gezien! Dat wil zeggen: als je het bekijkt vanuit een ongelovige/atheïstische/agnostische visie. Na rijp beraad, proeven van nieren en onderzoek van de ziel - om nog maar niet te spreken van Bijbelstudie en exegese - is hij tot een conclusie gekomen: GOD HEEFT DE WERELD EN ALLES WAT DAAROP LEEFT EN GROEIT EN BLOEIT EN ALTIJD WEER BOEIT NIET IN PRECIES ZES DAGEN GESCHAPEN! Dat schrijft Trouw, al formuleert die het wat anders.

Andries Knevel, eens creationist, omarmde Intelligent Design –creationisme-light. En is ook daar nu aan voorbij. Althans een deel van het scheppingsverhaal kan nu vervangen worden door Darwins 'On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or the Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life'.

Wat heeft God dan eigenlijk nog meer gedaan dan alleen - om het wat huiselijk uit te drukken - de aftrap doen. Jop Douma, woordvoerder van de EO, zegt het zo: "Het Darwinjaar is een prachtige gelegenheid om te laten zien dat de evolutieleer ook maar een theorie is en dat God wel aan het begin van de aarde staat. Vandaar ons motto: 'En God schiep Darwin'."

Waar wat Andries nu ontdekt heeft in feite allemaal op neer komt is, denk ik: God heeft iets geschapen en met vooruitziende blik daar de mogelijkheid ingebouwd dat dit iets zich zou kunnen ontwikkelen. Van tijd tot tijd zal Hij wel eens gekeken hebben of het goed ging. Zo'n 63 miljoen jaar geleden ging het niet helemaal goed, dus toen heeft Hij een nogal forse meteoriet onze kant op gestuurd. Dat betekende het einde van Tyrannosaurus Rex c.s., die kennelijk niet overeen kwamen met 'Zijn beeld', maar toen kreeg iets anders de gelegenheid om zich verder te ontwikkelen, zeg maar: te evolueren, tot wat meer op Hem leek. Het definitieve eindproduct is er nog steeds niet. Je komt nog steeds productiefoutjes tegen: Nero, Attilla, Hitler, kanker, autisme, om maar een paar voorbeelden te noemen. Als ik "theïstisch evolutionist" was (die bestaan echt) zou ik denken: God heeft in Zijn oneindige wijsheid besloten dat die foutjes moeten kunnen, daar worden we flink van.

Intussen regent het bij de EO telefoontjes van ongeruste leden. Jop Douma weer: "Boos zijn ze niet. Mensen kijken er wel van op, en vragen 'help ons even hoe we dit moeten begrijpen'." OK, ik leg het even uit: 1. God is er altijd geweest en zal er altijd zijn; 2. alles komt uit God voort en alles zal tot Hem wederkeren; 3. God weet alles wat er gebeurt en wat er gedaan wordt; (Hij is daar niet altijd even enthousiast over, maar Murphy's Law is ook door Hem bedacht;) 4. zowel creationisme, de evolutieleer als Intelligent Design zijn door God ingegeven theorieën en het maakt Hem niet uit waar je meer in ziet, want voor het dagelijks functioneren maakt dat niet echt veel uit; 5. wat er ook met jou en de rest van het heelal gebeurt: het is Gods werk en wat God doet dat is wel gedaan. Wat heb je nou nog meer nodig?

donderdag 5 februari 2009

Beerput

Er is weer eens een kalf verdronken. Niet in een gewone put, maar in wat Het PAROOL "een beerput" noemt. Ik heb het nog een keer over Rochdale, je weet wel, die woningcorporatie waar één directeur alles kon doen wat God, de wetgever en de statuten verboden, zonder dat er een haan naar kraaide.

Hoe gaan ze deze beerput nu dempen? Nou, de gemeente Amsterdam was er als de kippen bij. De Amsterdamse wethouder Tjeerd Herrema (Wonen) stelt na het ontslag van bestuurder Hubert Möllenkamp van woningcorporatie Rochdale voor de gemeente weer een rol in het toezicht te geven. Let wel: de gemeente moet "weer" een rol krijgen. Die rol heeft ze dus kennelijk gehad, maar dat zal wel niet meer gepast hebben in modern marktconform beleid.

De Tweede Kamer zit ook bepaald niet stil: Naar aanleiding van de incidenten bij Rochdale liet een meerderheid van de Tweede Kamer dinsdag weten dat de overheid de bevoegdheid zou moeten krijgen om de raad van commissarissen van woningcorporaties te kunnen ontslaan. Goed idee! Dan moet je natuurlijk wel een paar ambtenaren aanstellen die zich gaan bezighouden met het controleren van de activiteiten van die raden van commissarissen. Maar we wilden toch minder ambtenaren?

Eberhard van der Laan, die zoals je weet de boedel van Ella Vogelaar heeft overgenomen, speelt het nog harder. Hij gaat onderzoeken of die Möllenkamp strafrechtelijk vervolgd kan worden. Hij gaat praten met de raad van commissarissen, zodat hem kan blijken hoe het kan dat de ontslagen directeur Hubert Möllenkamp al die tijd zijn gang kon gaan. Die commissarissen zijn intussen demissionair. Volgens de raad is het maatschappelijk vertrouwen in de toezichthouders door de gebeurtenissen in de afgelopen maanden verdwenen. Ze zijn dus afgetreden. Ik weet wel waarom Möllenkamp zijn gang kon gaan. Als je zo'n geweldige kracht inhuurt, vertrouw je zo'n man. Die ga je niet voortdurend lopen controleren. Die gun je gewoon een Maserati.

'De politiek' moet nu eens een keuze maken: óf allerlei zaken reguleren en controleren, óf alles vrij laten en dan maar afwachten wanneer het weer een keer fout gaat. In het eerste geval heb je ambtenaren nodig. In het tweede geval heb je ook ambtenaren nodig, politieambtenaren. Gewoon even kijken wat het duurste is.


woensdag 4 februari 2009

Truc

Het is een van de oudste politieke trucs. Wil je aandacht afleiden, of wil je een zaak op de lange baan schuiven, of zie voorlopig geen oplossing voor een probleem, dan benoem je een commissie. Jan Peter weet dat het een truc is, zijn coalitiepartners weten dat het een truc is, de oppositie weet het, de pers weet het en iedere Nederlander die maar een klein beetje de politiek volgt weet het. Waarom komt Jan Peter hier mee weg, hoewel hij zichzelf op het 'dossier Irakoorlog' volledig in de nesten heeft gewerkt?

De wezenlijke oorzaak van 'het ermee wegkomen' ligt in onze politieke mores. Kabinetten steunen altijd op een coalitie. De coalitiepartners maken afspraken. Die afspraken hebben een bijna heilige, onaantastbare status. Een partner die er zich niet meer aan wenst te houden veroorzaakt een kabinetscrisis. De PvdA was tegen Nederlandse steun aan de oorlog in Irak. De PvdA was voor een onderzoek naar het antwoord op de vraag waarom Nederland toch (politieke) steun verleende. Bij de formatiebesprekingen waaruit het huidige coalitieakkoord resulteerde, heeft de PvdA dit punt 'ingeleverd'. Zo lang de PvdA in de regering wil blijven moet zij instemmen met elke truc waarmee Jan Peter een parlementaire enquête wenst te voorkomen en zo lang is er geen parlementaire meerderheid te krijgen die tot zo'n enquête besluit.

Het aardige van dit hele 'dossier' is dat we allemaal het antwoord op de belangrijkste vraag al weten. We wisten dat we door de Amerikaanse regering belazerd werden met al haar verhalen over massavernietigingswapens en Iraakse steun aan Al Qaida. 'We' hebben toch onze steun verleend, omdat we nu eenmaal vriendjes wilden blijven met Amerika. Als de bekende feiten eenmaal op een rijtje staan, zit de Tweede Kamer nog steeds met de vraag: laten we koppen vallen of niet? Zou dat de reden kunnen zijn waarom Jan Peter dat onderzoek steeds maar afhield?

dinsdag 3 februari 2009

Sociaal

Ik ben geboren in een woning van 'Patrimonium'. Dat was een christelijke woningcorporatie. Dat kon toen nog: christelijk wonen. In de Rivierenbuurt in Amsterdam, waar wij vanaf mijn derde jaar woonden, was een groot blok van Patrimonium dat wij onder elkaar het 'Gereformeerd Kasteel' noemden.

Patrimonium is niet meer. Het is onder de leiding van de toenmalige directeur, Hubert Möllenkamp, gefuseerd met een andere woningcorporatie, Rochdale. Möllenkamp werd de grote baas. Hij stond in het wereldje van woningcorporaties hoog aangeschreven. Hij was zo sociaal, werd gezegd, schrijft Het PAROOL. Je kunt je afvragen wat ze in dat wereldje 'sociaal' noemen. Want Het PAROOL schrijft ook: Toen bestuursvoorzitter Roel Otten (van Patrimonium) vertrok, greep Möllenkamp zijn kans. De stijlbreuk met Otten was gigantisch. Otten had vooral belangstelling voor de huizen, en voor het wonen van de leden van de vereniging. Möllenkamp had alleen oog voor de organisatie.

Van dat 'sociale' gezicht van Hubert is niet veel meer over. Hij berhoogde diverse malen zijn eigen salaris; besloot zelf dat hij bonussen verdiende en verhoogde zelf zijn pensioenuitkering. Hij verkocht panden van Rochdale ver onder de prijs. Hij kocht panden ver boven de prijs. Zo maak je wel vrienden, maar niet in kringen van de gemiddelde doorsneehuurder van Rochdalewoningen. Die zie je ook maar zelden rijden in een Maserati met chauffeur.

De medebestuurders van Hubert wisten van niets. De Raad van Commissarissen wist van niks. Welke accountant onderzocht daar eigenlijk de boeken? Welke notaris was er bij dat verkopen en kopen van panden betrokken? Welke makelaars hadden de waarde van die panden getaxeerd? Nee, ik ga niet vragen wat de overheid hier had moeten doen. Die had al een tijd geleden besloten dat de corporaties wat zelfstandiger moesten kunnen opereren.

Ik vind het volkomen verantwoord als iemand met een drukke baan zich door een chauffeur laat rijden in een auto van de zaak. Dat hoeft van mij ook geen Fiat 500 te zijn. Maar de goedkoopste Maserati die ik tegenkwam kost iets van 162.000 euro. Dat vind ik vrij veel voor een organisatie die zich bezighoudt met sociale woningbouw. Voor hetzelfde geld koop je drie keer een Mercedes-Benz C 180 K Estate, toch ook geen lullig wagentje, als je zo nodig in iets representatiefs moet rijden.

Hubert is nu ontslagen. Misschien komt hij nog voor de rechter ook. Laat ons dan niet vergeten dat hij door al die publiciteit al behoorlijk 'gestraft' is. Laat hem als taakstraf maar een heel blok in de Bijlmer schilderen en behangen.

maandag 2 februari 2009

Grondrechten

"Daarom moeten we nu ook zo oppassen dat in de strijd tegen het terrorisme die grondrechten niet opnieuw in het nauw komen." Met deze zin eindigt een artikel in Trouw over een driedaagse conferentie in Berlijn over de vraag hoe Duitsland/de Duitsers/de nazi's ertoe konden komen miljoenen mensen stelselmatig uit te moorden. De uitspraak wordt gedaan door Harald Weltzer. Welzer is sociaal-psycholoog en leidt een historisch onderzoeksteam in Essen. Hij zegt ook: "Hitlers beulen zijn niet als moordenaars geboren, ze zijn tot moordenaars gemaakt. Heel geleidelijk, haast zonder dat ze het merkten." Voor alle duidelijkheid zeg ik er nog maar even bij dat de conferentie niet tot doel had ook maar iets af te doen aan de schuld van de beulen. Men wilde afrekenen met oude clichés: Hitlers beulen waren geen perverse sadisten, fanatieke antisemieten of kille bureaucraten. Het waren, als ik het goed begrijp, mensen die geleidelijk begonnen te wennen aan de door Hitler c.s. geïntroduceerde normen en waarden en uiteindelijk volgens die normen en waarden gingen handelen, hoe verschrikkelijk de resultaten van dat handelen ook waren. Het was immers 'normaal''.

Zijn Hitlers beulen "tot moordenaars gemaakt"? Hoe onbedoeld waarschijnlijk ook, ik vind dat een twijfelachtige uitspraak, die kan leiden tot de gedachte: ze konden er eigenlijk niets aan doen; ze gingen gewoon met de grote stroom mee. Op zich zal dat nog wel kloppen ook en dat is juist het enge. 'We' willen niet buiten de boot vallen, eigenwijs of betweterig lijken. Wie zijn 'wij' dan wel dat wij het beter willen weten dan de rest? Als zelfs (de leiding van) de PvdA vindt dat we best een beetje in de richting van Geert Wilders kunnen schuiven, dan zeggen ze dat toch niet voor niets? Als de wereldwijde strijd tegen het terrorisme dat nodig maakt, moeten we dan moeilijk doen over het afstaan van wat privacy? Wie niets te verbergen heeft kan toch geen bezwaar hebben tegen preventief fouilleren? Is het nou zo vreselijk erg dat de overheid uit je mobieltje kan halen waar jij geweest ben? Waarom mag ze niet weten wanneer en met wie je mailtjes uitwisselt? "Uit de gegevens die we van Super de Boer ontvingen is ons gebleken dat u teveel voedingswaren met ongezonde vetzuren aanschaft en waarschijnlijk ook eet. We zijn daarom genoodzaakt uw ziektekostenpremie met 10% te verhogen." Zou je zo'n schriftelijke mededeling willen ontvangen? Als jij in de supermarkt altijd met je pinpas betaalt beschikt de supermarkt over die gegevens. Internet- en telefoonproviders zijn al verplicht jouw gegevens een tijd te bewaren. Wie volgt? Je bent eraan gewend voor je het weet. Dan vind je het normaal.

PS
Was het je al opgevallen dat er weer een nieuw vervolgverhaal is begonnen? Klik hier.

zondag 1 februari 2009

Verrassing

Sorry, trouwe lezers van 'Beggartalk', vandaag valt hier niets te lezen. Je wilde enige afleiding door mijn dagelijks gezeur tot je nemen bij de koffie of thee, of gewoon omdat je even wat afleiding wilde.

Natuurlijk heb ik voor een alternatief gezorgd! HET IS WEER ZO VER! Wanneer 'Beggartalk' je teveel wordt, schakel je gewoon over naar 'ID-fixe', het nieuwe vervolgverhaal, dat vanaf heden dagelijks bij 'Beggar.nl' gaat verschijnen. We gaan ons uiterste best doen je reikhalzend te doen uitkijken naar de volgende aflevering. "We" gaan ons best doen? Jazeker, dat is de eerste verrassing. Wacht niet langer. Je hebt toch tijd over? Klik nu hier.