woensdag 14 oktober 2009

Anouk

Vandaag een jaar geleden overleed op 18-jarige leeftijd Anouk. Zij is de dochter van mijn broer en zij leed aan de stofwisselingsziekte San Filippo. Dat is een aandoening waarbij een zelfgeproduceerd enzym, dat normaal gesproken een belangrijke rol speelt in de stofwisseling, niet weet wat het moet doen en dat zich dan maar gaat opstapelen (de ziekte wordt ook wel een stapelingsziekte genoemd) in lekker toegankelijke cellen. Hersencellen en levercellen zijn favoriet. Het ziekteverloop kenmerkt zich door toenemende uitvalverschijnselen, zowel geestelijk als fysiek. In de eerste drie jaar lijkt er niets aan de hand te zijn. Dan gaat een vertraagde ontwikkeling opvallen die na een aantal jaren stopt (niet de vertraging, maar de ontwikkeling). Na een periode van stilstand begint de achteruitgang. Vergelijk het met een dementeringsproces. Uiteindelijk verzorg je een vegeterend mens en stopt na jaren van intensieve zorg het hart met kloppen. Dat gebeurde dus op 14 oktober 2008, zo tegen zeven uur 's-ochtends. Dan moet je afscheid gaan nemen van je kind, kleinkind, zusje en nichtje. Dat is een buitengewoon ingrijpend iets, want dat hoort niet zo te zijn. We zijn nu een jaar verder en het leven is inderdaad verder gegaan. Draden zijn weer opgepakt maar het gemis is nog zo voelbaar. Vandaag sta ik op deze manier even stil bij die gebeurtenis. Anouk, ik mis je. Je blijft bijzonder!

Ontpolderen

'Polder' is zo typisch Nederlands dat Engelsen, Fransen en Duitsers er geen eigen woord voor hebben. De 'Concise Oxford Dictionary' en de 'New Websters Dictionary and Thesaurus' gebruiken ook het woord 'polder': piece of low-lying land reclaimed from sea or river in Netherlands. [Du.]. Onze definitie van 'polder' is: een door dijken omgeven stuk land, waarvan de waterstand geregeld kan worden. Zo heb ik het nog op (waarschijnlijk al de lagere) school geleerd. In de loop der eeuwen hebben we steeds meer stukken zee en meren in het noorden en westen van ons land drooggelegd. Een enkele keer nam de zee wat terug, zoals het 'Verdronken land van Saeftinge', dat in 1584 (in de Tachtigjarige Oorlog dus) definitief verdween omdat de laatste nog bestaande dijken door soldaten om tactische redenen werden doorgestoken. Heel dicht daar in de buurt werd in 1907 een nieuwe polder gevormd: de Hertogin Hedwigepolder. Maar: l'histoire se repète. Net als in 1584 gaan we, naar het zich nu laat aanzien, in dat zelfde gebied weer een dijk doorsteken.

Als je toevallig in die polder woont is het besluit tot ontpolderen natuurlijk heel vervelend, maar hoeveel mensen wonen er helemaal op een stuk platteland van 306 ha, ongeveer zes keer het Vondelpark? Maar toch voelt half Zeeland zich op zijn ziel getrapt door het besluit tot ontpolderen. De Zeeuwen worden ook altijd een nuchter volkje genoemd. Een nuchtere Zeeuw die nog bewust, wellicht aan den lijve, de Watersnoodramp van 1953 heeft meegemaakt, weet ook dat het doorsteken van de dijken van de Hedwigepolder geen gevaar oplevert. De Zeeuwen schijnen ook een christelijk volkje te zijn. (Er zitten nogal wat CDA-stemmers.) Hebben die christenen zich wel eens afgevraagd of de Here God het wel goed vond dat wij Zijn water niet over Zijn akker lieten lopen, maar er een dijk omheen legden en er een Zeeuwse akker van maakten?

Wij geven een klein stukje kunstmatig land terug aan de vrije natuurlijke krachten, omdat we in 1839 de Belgen beloofd hebben dat Antwerpen altijd bereikbaar zou zijn en omdat we van 'Brussel' ervoor moeten zorgen dat er voldoende plek is voor allerlei zeediertjes die opgegeten kunnen worden door passerende vogels. Als alles meezit gooien ze er ook nog een bezoekerscentrum tegenaan, want de schorren die er zullen ontstaan zijn een lust voor het toeristische oog. Over win-winsituatie gesproken! En als er één Zeeuw over de dijk is, Jan Peter, volgen er meer.
x