woensdag 23 maart 2011

Kinderwens

Een hele rij gelukkige moeders kan mij vertellen hoe geweldig het is om een kind ter wereld te brengen en dan begrijp ik het nog niet. In de eerste plaats omdat ik een man ben en dus nooit heb kunnen en nooit zal voelen wat er fysiek en emotioneel plaatsvindt in een vrouw die zwanger raakt. In de tweede plaats ben ik kinderloos en heb ik nooit echt last gehad van een 'kinderwens'.

Hoewel de meerderheid van de vrouwen een kind krijgt in eendrachtige samenwerking met een man met wie ze naar verwachting dat kind ook zal opvoeden en met wie ze ook gezamenlijk heel gelukkig is met dat kind, schijnt de 'kinderwens' ook te bestaan los van het hebben van een vaste relatie. Die wens tot voortplanting zal wel tot de menselijke/dierlijke natuur behoren en staat daarmee in principe los van allerlei morele vragen. Het hebben van die wens is niet 'goed' of 'fout'.

Mannen konden altijd al, als een vrouw bereid was medewerking te verlenen, tot op vrij hoge leeftijd nageslacht voortbrengen. Hier begon de moraal al wat mee te spelen: moet je dat als oude(re) man wel (willen) doen? Voor het kind ben je meer een opa dan een vader en het zal op vrije jonge leeftijd die vader verliezen.

Inmiddels is de medische wetenschap zo ver gevorderd dat veel vrouwen een kind kunnen krijgen in situaties die in mijn jonge jaren nog onherroepelijk tot kinderloosheid leidden. Nu gaat de moraal nog iets zwaarder tellen. Hier in Nederland trekken de medici een grens bij 45 jaar. De risico's worden immers groter naarmate de leeftijd van de vrouw toeneemt. In Italië doen ze niet aan die grens en een Nederlandse vrouw van 63 heeft daarvan gebruik gemaakt. Zij heeft, voor zover ik weet, een gezonde dochter ter wereld gebracht. Als ik het allemaal goed begrepen heb heeft zij in feite een ei- en zaadcel geadopteerd en is via IVF een zwangerschap tot stand gebracht. Dat is op zich niets nieuws. Maar moeten we in dit geval onze morele wenkbrauwen fronsen?

Hier is sprake van een flinke ingreep in de natuur, maar dat zijn chemotherapie en bestraling ook en daar doet niemand moeilijk over. De medische wetenschap gaat ook door en de risico's bij zwangerschappen op latere leeftijd zullen daardoor afnemen. Voor je het weet ligt de grens hier bij 50 jaar en ga zo maar door. Er zijn aardig wat jonge ouders die van de opvoeding geen bal terecht brengen. Wat is dan het verschil met ouders die wat minder tijd hebben?

Zoals gezegd: ik begrijp niets van die kinderwens. We hoeven geen, althans niet allemaal en niet zoveel, kinderen te krijgen om de soort in stand te houden. We kunnen het zelfs beter wat rustig aan doen. Maar ik ga niet bepalen wie er wel of niet en op welke leeftijd een kind mag krijgen.
x