vrijdag 27 augustus 2010

Levensreddend

Waarom zijn zoveel mensen ongelukkig of bereiken ze niet wat ze hadden willen bereiken, terwijl de boekwinkels vol liggen met boeken waarin je geleerd wordt hoe je alles kunt bereiken en heel gelukkig kan worden? In een nieuwsbrief van Selexyx Scheltema lees ik over Hoe red ik mijn eigen leven? van Michael Gates Gill: "Na het verlies van zijn topbaan, huwelijk en gezondheid werd Michael Gates Gill gelukkig door koffie te gaan schenken bij Starbucks. Hij schreef er een bestseller over. Talloze lezers vroegen hem daarna hoe zij zelf met tegenslagen kunnen leren omgaan. Hoe red ik mijn eigen leven? is Gills antwoord.
De beroemde Starbucks-medewerker leert ons in vijftien lessen dat het ware geluk niet van het lot afhangt, maar van ons vermogen open te staan voor onverwachte mogelijkheden. Voor elk advies put hij uit dagelijkse ontmoetingen. Gill wordt wijzer van een vrouwelijke psychiater naast wie hij in het vliegtuig belandt, maar ook van de jonge vrouw die hem een sollicitatieformulier liet invullen, toen hij - bankroet - bij Starbucks een kopje koffie ging drinken."

Gelukkig worden in 15 lessen voor de prijs van 14,90 euro. Veel goedkopere lessen vind je niet gauw, maar ik zal dat boek niet aanschaffen. Als ik wil afvallen schaf ik ook geen boek aan. (Ik ben door even nadenken zo'n vijftien kilo kwijtgeraakt.) Er zijn jongetjes die ervan dromen ooit in de Champions League te spelen, maar hoeveel trainingen je er ook tegenaan gooit, het lukt ze niet. De eerste tegenslag die je tegenkomt na het lezen van dat boek: waarom lukt mij niet wat hem wel lukt?
x

Subsidies

Toen ik tegen de twintig liep (1958 - 1959) was in Cuba de gewapende opstand gaande onder leiding van Fidel Castro. Ik herinner mij nog goed dat ik sympathiek tegenover die machtsovername stond. Dat was niet algemeen gebruikelijk, want Castro was immers een communist en communisten waren toen onze grootste vijanden. In de Verenigde Staten vond men het maar niks: communisten aan de macht in hun achtertuin. Dat was een dictatuur. Vrijwel geen enkel Zuid-Amerikaans land kende toen democratie, maar volgens Amerikaanse opvattingen heersten daar geen 'dictatoriale', maar 'autocratische' regimes en daar wilden de Amerikanen best zaken mee doen.

Nog altijd is Cuba geen democratisch bestuurd land, maar in veel andere Zuid-Amerikaanse landen is het ook nog steeds wat dat betreft geen ideale toestand. De gemiddelde Cubaan leeft bepaald niet in weelderige omstandigheden, maar in materiële zin heeft zhij het denk ik toch wat beter dan de miljoenen bewoners van sloppenwijken rond de grote steden in Zuid-Amerika, waar niet de regering maar bendeleiders de feitelijke macht uitoefenen. In Cuba kun je nog steeds rekenen op goede gezondheidszorg en onderwijs en je zult er niet verhongeren.

Maar als het hier economisch al niet zo goed gaat, gaat het in Cuba zeker niet goed en moet ook daar de overheid bezuinigen. Trouw berichtte daarover en ik las over mij onbekende zaken. Steun van de overheid aan de wat minder bedeelden ga ik zeker niet uit de weg, maar in Cuba was men hier en daar wat te ver doorgedraafd. De ongeveer 2,5 miljoen Cubanen van 54 jaar en ouder krijgen vanaf volgende maand niet meer hun vier pakjes sigaretten van de staat. De Cubaanse regering vindt dit niet meer onder de eerste levensbehoeften vallen. Hoewel ik een straffe roker ben, vind ik dat daar wel iets in zit. Ook gesubsidieerde huwelijksreizen en vakanties zijn verleden tijd. Tja, zelfs hier is een weekje bungalowpark niet voor iedereen weggelegd, maar als mij gevraagd zou worden of de staat dat financieel mogelijk moet maken, zou ik toch niet direct volmondig "Ja!" zeggen.
x