donderdag 31 juli 2014

Bandje

Andries Knevel en Thijs van den Brink probeerden anderhalve week na dato niets aan het begrip van de ramp met vlucht MH17 toe te voegen, schrijft Haro Kraak in de tv-recensie van de Volkskrant. 'Ze smeerden slechts een vette laag emoboter over hun brood.' Zo begint een column in de Volkskrant. Ik heb de uitzending niet direct gezien, maar een deel via een link in het artikel.

Er is een behoorlijke markt voor emo-tv en een ramp met bijna tweehonderd Nederlandse doden is natuurlijk een uitgelezen aanleiding, al is het natuurlijk gezelliger om te kijken naar iemand die na jaren een oude geliefde ontmoet. Maar hoever kun je gaan? Knevel ging wel heel ver. Hij vroeg de zuster van een van de slachtoffers of ze er wel eens aan dacht hoe haar broer eruit zou zien na een val van 10 kilometer. Ik heb geprobeerd vragen te bedenken die nog meer morbide zijn, maar ik zal hier geen voorbeelden noemen. Nadat er "honderden" Tweets rondgegaan waren waarin bezwaar werd gemaakt tegen de vraag, bood Knevel via Twitter zijn excuses aan. De EO besloot de uitzending de volgende dag niet, zoals gebruikelijk, te herhalen.

De nabestaanden droegen witte polsbandjes. De bedoeling is dat 'we' dat allemaal, althans zo veel mogelijk mensen, gaan doen. Ik kende al het gele bandje dat aandacht vraagt voor de strijd tegen kanker. Misschien zijn er nog wel meer, want ik houd ook niet alles bij. Je zou zeggen dat ik best aanleiding heb om zo'n geel armbandje te dragen, maar dat doe ik niet. Zo'n wit bandje zal ik ook niet aanschaffen. Moet dat een band schappen met iemand, bijvoorbeeld, die in de trein tegenover mij zit en ook zo'n bandje draagt? Moeten wij daar een gesprek over voeren?

Een van de manieren om Rusland te straffen voor de betrokkenheid bij het neerschieten van het vliegtuig is het toch niet het WK-voetbal van 2018 te laten organiseren. De FIFA wil daar liever niet over horen, dus het zal wel gewoon doorgaan. Maar wie, behalve nabestaanden, zal in 2018 nog aan vlucht MH17 denken?