donderdag 6 juni 2013

Schoolreisje

Als kind had ik al de pest aan schoolreisjes. Dat waren toen nog eendaagse gebeurtenissen. Een belangrijk deel van zo’n dag werd doorgebracht in een speeltuin en ik had een hekel aan allerlei toestellen die op en neer of in het rond bewogen. Daar werd ik misselijk van (nog altijd). Ook kermissen waren en zijn niet aan mij besteed. De lunch kreeg je van je moeder mee en de versnapering die je kreeg was meestal een slap soort ranja.

In de korte tijd dat ik onderwijzer was had ik ook een hekel aan schoolreisjes. Je moest altijd maar afwachten of je alle kindertjes die aan je toevertrouwd waren ook weer veilig en ongedeerd aan de wachtende ouders konden worden overgeleverd. Ik heb een keer meegemaakt toen we door de Haarlemmermeer fietsten dat een kind door een auto geschept werd. Het kwam er gelukkig met niet meer dan wat schaafwonden vanaf, maar het had veel erger kunnen zijn.

Gisteren besteedde EenVandaag aandacht aan het schoolreisje anno nu. Dat duurt, zeker bij het voortgezet onderwijs, enkele dagen en niemand kijkt meer gek op, als Bali het reisdoel blijkt te zijn. Allemaal leuk en aardig, maar een vader vertelde hij dat hij aan diverse schoolreisjes zo’n duizend euro per jaar kwijt was. Nu schijnt er ook iets van een economische crisis te heersen. In hetzelfde EenVandaag werd vermeld dat er veel ‘zorgmijders’ zijn die afzien van het aanschaffen van medicijnen, bezoek aan de fysiotherapeut of GGZ. Dat kost geld namelijk, vanwege de eigen bijdrage. Je kunt je voorstellen dat er gezinnen zijn waar ze moeten kiezen tussen het schoolreisje voor een kind of de medicijnen voor een ouder.

Overigens, ook toen er nog geen crisis was waren er ouders die niet voldoende geld hadden om het schoolreisje van een kind of de kinderen te betalen. Het is niet leuk voor kinderen als ze tegenover klasgenoten moeten toegeven dat ze in verband met geldgebrek niet mee kunnen. Ze kunnen immers ook al geen merkkleding dragen. Het wordt hoog tijd de schoolreisjes af te schaffen.
x