woensdag 29 april 2020

BRIEF

Bij 'Tijd voor Max' werd een pleidooi gehouden om brieven te schrijven aan mensen die alleen en misschien zelfs eenzaam zijn.  Die brief zou dan bij voorkeur met een typemachine geschreven moeten worden. Ik begreep dat niet helemaal. Wat is de meerwaarde van een getypte brief t.o.v. een e-mail of een digitaal geschreven en vervolgens geprinte brief? Bovendien, waar haal je tegenwoordig een typemachine vandaan? Als je het dan toch wat persoonlijker wil maken, pak dan je vulpen of ballpoint en een schrijfblok en schrijf een brief met de hand.

Ik heb al in geen jaren een met de hand geschreven persoonlijke brief verstuurd. Als ik me niet vergis heb ik mijn laatste brief geschreven, met een ballpoint overigens, in 1969 en ik schreef hem aan Boukje.

We kenden elkaar ongeveer een jaar en we zagen elkaar (vrijwel) iedere dag. We lunchten altijd samen in een broodjeszaak op het Rokin. (We waren er al snel achter gekomen dat we beiden in een boekhandel werkten. Allebei in een boekhandel op het Rokin, nog geen 300 meter van elkaar vandaan.)

In het voorjaar van 1968 moest ik 'op herhaling'. Ik 'lag' vier weken in Ossendrecht. In diezelfde tijd ging Boukje met enkele vriendinnen een paar weken naar Bergen aan Zee. Ik was de weekends vrij, dus het eerste weekend, een zaterdag, ging ik naar Bergen aan Zee. Boukje en haar vriendinnen verbleven in een woonhuis en ik trof haar aan liggend op bed.

Ze zei eerst niet veel, deed ook wat afstandelijk en al snel kwam het hoge woord eruit: ze wilde het uitmaken. Waarom? Ik liet, (vond zij, en daar had ze ook wel gelijk in) emotioneel veel te weinig van mezelf zien en in het café daar had ze iemand ontmoet die dat wel deed.  Ik weet niet goed meer wat we verder nog gezegd hebben, maar ik ging wel naar huis en ik was er behoorlijk kapot van.

Die zondag ben ik de stad ingegaan. Ik heb wat pilsjes gedronken in mijn favoriete kroeg De Engelse Reet en heb de film Planet of the Apes gezien, die een jaar geleden in première ging. Ik weet ook nog dat een liedje voortdurend in mijn hoofd spookte, een popsong van al wat jaren daarvoor, 'I'll never find another you' van The Seekers.

Maar hoe moest ik verder? Internet en e-mail en mobiele telefoons behoorden toen nog tot  het domein van de science fiction. Dus 's zondagsavonds in de kazerne begon ik, met pen en paper, aan een brief. Nog drie avonden schreef ik door. Ik was altijd al beter mijn gevoelens op papier dan face to face te uiten. Ik eindige de brief met dat ik vreselijk veel van haar hield en dat ik zaterdag naar haar toe zou komen. Als ze niet thuis zou zijn, ze woonde op kamers in de Watergraafsmeer, zou ik weten waar ik aan toe was.

Boukje was thuis en het werd een heel mooie avond. Er volgden nog 28 mooie jaren, waarin we het nog heel vaak hadden over het uiten van emoties. En "I'll never find another you" is nog steeds heel waar. Ik heb het hier al eerder geciteerd: "Death ends a life, not a relationship."