vrijdag 30 september 2011

Weg

Twee uur duurde het: mijn complete inboedel inpakken. Het was dus een juiste beslissing die klus uit te besteden aan de verhuizer. Ik zit nu dus tussen de dozen. Dat zat ik gistermiddag al, de pannen waren ook al ingepakt. Zonder tegenzin begaf ik mij naar het Leidseplein om daar in de open lucht een simpele maaltijd te nuttigen. Weer thuisgekomen zag ik weinig opties. Geen tv, geen radio, geen cd draaien en lezen tussen al die dozen trok mij ook niet aan. Ik lag dus om half acht in bed en heb doorgeslapen tot half zes. Alsof IK doodmoe was van het inpakken.

Vanmiddag vertrek ik dus van de Geuzenkade, waar ik ruim dertien jaar plezierig gewoond heb. Ik word er niet weemoedig van. Ik heb me nog nooit aan een huis gehecht. De omgeving vind ik belangrijker en zolang Amsterdam die omgeving is, vind ik het al gauw goed.

Het is ook wel aardig om weer aan iets nieuws te beginnen, want zo voelt het wel, al verandert er fundamenteel niet erg veel. Ik zal niet meer het grootste deel van de dag in mijn huiskamer zitten, maar in mijn computerkamertje. Wat nu mijn eettafel is wordt mijn 'bureau'. (Met Lundia kun je alle kanten op.) Ik ga naar een tv van wat grotere afmetingen kijken. Ik zal, zeker de komende tijd, wat meer bezoek ontvangen. Ik kan zelfs mijn broers en zussen + 'aanhang' allemaal tegelijk ontvangen een zitplaats bieden en te eten en drinken geven. Maar verder zal mijn leven zijn normale, simpele gangetje gaan.

Het wordt een mooi weekend, dus ik zal nog niet als een gek aan het uitpakken slaan. Eerst  nog even van de zomer gebruik maken. Maandag begint het echte werk, waarbij ook de nodige 'hulptroepen' aanwezig zullen zijn. Dinsdag hoop ik wat beelden te kunnen laten zien van hoe het er uitziet.
x

donderdag 29 september 2011

Maaltijden

Zo, de vloerbedekking ligt er ook. Tenminste, daar ga ik vanuit: toen ik gisteravond rond half negen de flat verliet, waren vier luid pratende mannen bezig de vloeren er mee te bedekken. Ze waren tegen half acht gearriveerd, veel later dan ik verwacht had. Tot mijn verbazing begonnen ze de vloerbedekking op straat uit te rollen. Het bleek dat ze de vloerbedekking daar eerst in hapklare brokken sneden. De rol zoals die uit de fabriek kwam zouden ze in zijn geheel nooit naar boven gekregen hebben. Op mijn vraag wat ze bij regen gedaan zouden hebben, kreeg ik geen duidelijk antwoord. Ze waren het Turks beter machtig dan het Nederlands.

Ik had verteld dat er nog geen verlichting in de flat was. Ze hadden dus een looplamp meegenomen. Die gaf helaas geen licht. Uit nader onderzoek bleek dat er in de woonkamer geen stroom op de stopcontacten stond, want in de keuken werkte de lamp wel. Onderzoek in de meterkast bracht niets van doorgeslagen stoppen aan het licht. Dat werd bevestigd door de inmiddels gewaarschuwde Harry, de behanger en leverancier van behang en vloerbedekking. Die had trouwens tijdens zijn werkzaamheden in de woonkamer wel stroom gekregen voor zijn meegebrachte Senseo-apparaat. De buurman die op de werkzaamheden was afgekomen bood spontaan het gebruik van een verlengsnoer aan. 's Ochtends had ik van de vrouw van buurman, die de toepasselijke naam Lobbes draagt, al twee kopjes koffie gekregen. Ik was namelijk gaan vragen of er een glazenwasser langskomt. Die komt toevallig morgen. Ze zouden hem attenderen op nieuwe klandizie. De Lobbesen betrokken hun appartement al toen het net gebouwd was, in 1992. Zij gingen er vanuit dat ik het ook zou gaan waarderen. Ik neem het wel aan.

Ik was vrijwel de gehele dag in Amsterdam-Noord. Ik heb daar ontbeten met een broodje halve warme worst van de HEMA en geluncht met een broodje ham van la Place van V&D, dat ik op het terrasje in een werkelijk brandende zon heb verorberd. 's Middags kwam Post.nl. de spullen brengen die mij in staat moeten stellen tv te kijken, radio te luisteren en inter te netten. Ik belde dus UPC om een afspraak te maken over de komst van een installateur. "Heeft u signaal?" werd mij gevraagd. Ja, dat wist ik natuurlijk niet. Dat was mij ook niet gevraagd toen ik afspraken maakte over de levering van signaal. Ik ging er in mijn onschuld vanuit dat UPC weet waar ze wat kunnen leveren. Nu moet ik dus wachten tot BCC mijn nieuwe tv gebracht heeft, kijken of die signaal (=beeld) ontvangt en pas daarna kan ik UPC weer bellen, "want als er geen signaal is, moet er eerst een andere monteur komen." Waarom maken ze die monteurs niet multifunctioneel?

Ik kon met Harry mee terugrijden. Die zette mij af bij een kroeg om de hoek, waar ik een pilsje bestelde en mijn avondmaal genoot: een tosti, want meer was er niet in huis. Maar tegen alle wettelijke regels in, mocht ik daar wel een rokertje opsteken.

Om twaalf uur komen de verhuizers inpakken. Benieuwd hoe dat verloopt.
x

woensdag 28 september 2011

Gemis

Er begint tekening in te komen:



Van die inmiddels witte muren zal binnenkort niet veel meer te zien zijn. Ze zullen grotendeels aan het oog worden onttrokken door de boekenkasten. Pas dan ben ik echt 'thuis'. Denk niet dat ik actief ben geweest met al die spullen. Dat waren professionele behangers die gisteren hun werkzaamheden hebben afgerond. Vandaag komt een andere professional de vloer bedekken. T.z.t. zal ik ook de deuren en omringend houtwerk van een mij aanstaand kleurtje (blauw dus) laten voorzien. (Het is nu Eigenhaardgeel en geel vind ik alleen mooi als het bloemen betreft.)

Van 16.00 tot 19.00 uur moest ik in het pand aanwezig zijn omdat tussen die twee tijdstippen de spullen van Ikea bezorgd zouden worden. Die kwamen rond half zes. Ik had wel een boek bij me, maar op de vensterbank zitten lezen is niet ideaal. Ik heb dus rondgedrenteld, nadenkend over de inrichting. Tegen zessen kon ik het pand verlaten, Ik had weinig puf nog na te denken over het eten, de ingrediënten aan te schaffen en te bereiden en besloot dus fish 'n chips te gaan eten bij Reijnders op het Leidseplein. Terwijl ik een pint pils vooraf zat te consumeren, realiseerde ik me dat ik iets miste: overleg! Waar moet de salontafel komen, waar de t.v.? Bij eerdere verhuizingen gaf ik een mening en besliste Boukje. Nu mag ik het helemaal alleen doen, maar echt leuker vind ik dat niet.
x

dinsdag 27 september 2011

Keuzemenu

Door dat verhuizen hang ik voortdurend aan de lijn met instanties en bedrijven. En het komt nauwelijks meer voor dat je direct een sprekend mens aan de lijn krijgt. Vaak hoor je eerst een hoop opgenomen gepraat dat er vooral op gericht lijkt te zijn het gesprek nog wat langer te laten duren. Dan komt er een keuzemenu. Merkwaardig genoeg zit mijn vraag er vaak niet bij, dus druk ik maar een cijfertje in. Dan zijn vervolgens alle medewerkers in gesprek en word je getrakteerd op niet aan te horen 'muziek'. Vaak sluit ik mijn gesprek af met de mededeling dat ik die 'muziek' vreselijk vind. "Ja, dat horen we vaker." Dan zou ik er iets aan doen. Eén keer kon ik kiezen tussen wel of geen muziek. Het kan dus wel zonder.

De tekst "Bedankt voor het wachten" komt me zo langzamerhand ook de neus uit, evenals het plichtmatige "Prettige dag verder". Dat hebben we ook van de Amerikanen overgenomen. We lijken wel een kolonie.

Ik stel me zo voor dat ik ook zo'n keuzemenu ga gebruiken. Dan krijg je het volgende. "Welkom bij Evert. Als je wilt weten hoe ik in het algemeen over van alles denk, ga dan maar mijn website, www.beggar.nl waar je kunt doorklikken op mijn weblog Beggartalk. Je krijgt nu een keuzemenu te huren. Als je de nul toetst kunt u de hele rimram nog eens horen. Toets 1 als je echt geïnteresseerd bent in mijn wel en wee. Toets 2 als je alleen maar behoefte hebt aan een lulpraatje.

Na "1" hoor je dan : Toets 1 als je familie van de warme kant bent. Toets 2 als je van de kouwe kant bent. Toets 3 als je jezelf tot mijn vrienden rekent. Toets 4 als je een kennis bent. Toets 5 als je een interessante aanbieding voor me hebt." Na "5" wordt de verbinding automatisch verbroken. Na 1 t/m 4 hoor je:  "Toets 1 als ik gevraagd heb me terug te bellen. Toets 2 als ik jou moet terugbellen. Spreek dan wel duidelijk je telefoonnummer in en vermeld het gespreksonderwerp. Ik geef overigens de voorkeur aan e-mail, dat is minder storend, want misschien doe ik wel een dutje."
x

maandag 26 september 2011

Hel

't Is dat ik beter weet, anders zou ik denken dat Ikea het Zweedse woord voor "hel" is. Ik geef direct toe dat je er goed kunt ontbijten, maar daarmee heb je alle pluspunten ook wel zo'n beetje gehad. Ik heb er nog één: ze kennen geen levertijden. Dat was dan ook de enige reden om er heen te gaan. Maar het is geen (goedkope) winkel voor mensen zonder auto en twee linker handen. Aan bezorgen en in elkaar zetten was ik 100 euro kwijt op een bestelling van  756,80 euro (=ruim 13%) en dan heb je niet erg veel keuze qua bezorgtijden. Op diverse plekken las ik dat ze goedkoop zijn omdat ze alles samen met de klant doen. Bullshit: de klant moet alles zelf doen. Ik heb toch liever een zaak waar je kunt vragen: Heb u dat ook in paars met witte stippeltjes? "We hebben wat u daar ziet, meneer."

Natuurlijk had ik vooraf de website bezocht. Dus ik had al vrij gauw door waarmee ik iemand moest benaderen om de koop te bewerkstelligen. Dat ging ook nog vrij snel en daarna moet je naar de kassa.  Dan word je langs de langst mogelijke weg gestuurd, zodat je eventueel ook nog een handdoek, of een pleeborstel (in de aanbieding!) meeneemt. Je wordt er ook op attent gemaakt dat op 2 oktober de aankopen voor kerst beschikbaar zijn. Go, go, go!

Hebben ze nou echt mooie dingen bij Ikea? Ik heb echt geen elitaire smaak, maar ik vind het allemaal 'middle of the road', "van zeiljacht naar koopjesjacht". En waar ik me het meest aan erger: het andere publiek in wiens ogen je leest: we gaan iets moois kopen 'voor weinig'.  Dat 'voor weinig' kan ik me voorstellen, maar voor weinig krijg je niet iets echt moois. Dan krijg je Ikea. Big deal!
x

zondag 25 september 2011

Ontbijten

Je verwachtte toch niet hier veel nieuws te lezen? Ik ben de afgelopen dagen lekker egocentrisch bezig: alles draait om mij en mijn verhuizing. Zelfs mij zondagse tekst voor 'Silly Me' is daar in zijn geheel aan gewijd. Die wordt door veel meer mensen gelezen dan Beggartalk, zodat men nu van Roodeschool tot Kalmthout (in Vlaanderen) op de hoogte is van mijn verhuizing.

Vóór 8.20 uur zal ik al staan te wachten op tram 14, die mij naar het Waterlooplein brengt, waar ik overstap op metrolijn 54. Die brengt mij naar Ikea, waar ik eerst ga ontbijten, vóór ik mij in het gewoel stort, waar ik nu al tegenop zie. Qua weer ziet het ernaar uit dat ik kan bijkomen op een terrasje. Daar kan ik verder nadenken over wat mij de komende dagen nog te wachten staat. Ik houd jullie op de hoogte.
x

zaterdag 24 september 2011

Gedoe

Hier dan de eerste foto's.Om te beginnen de hal:
En dan de woonkamer.
Het ict-hok:
De slaapkamer:
Het uitzicht vanuit de woonkamer: de gemeenschappelijke achtertuin met fontein en bankjes om gezellig met de andere senioren te keuvelen.
Ik ga er ongezien vanuit dat er jaarlijks iets gezelligs in die tuin georganiseerd wordt.

Vanochtend belde ik met KPN om mijn adreswijziging door te geven. Wat blijkt? In Amsterdam-Noord kunnen ze mij geen interactieve tv bieden. Dus belde ik met UPC die dat wel kan. Al pratende met hun klantenservice besloot ik ook maar via deze provider te gaan internetten en bellen. Ze hadden ook nog eens een mooie aanbieding: een jaar lang tv, telefoon en internet voor 39,00 euro per maand, daarna 49,00 euro. Omdat ik graag met mijn tijd meega laat ik mij ook voorzien van HDTV. Mijn huidige tv-toestel trekt dat niet, dus begaf ik mij naar de dichtstbijzijnde BCC ('t is echt een prima winkelcentrum), waar ik een bijpassend tv-toestel aanschafte dat qua formaat ook iets beter bij de woonkamer past dan mijn huidige.

Op het stadsdeelhuis heb ik zo'n drie kwartier zitten wachten tot mijn volgnummertje op een display verscheen, waarna ik kon mededelen  dat ik in het vervolg onder hun stadsdeelregiem zou vallen.

Vandaag ga ik niet naar Ikea, want de behanger/vloerenlegger wil al om 8.30 uur zijn werkzaamheden aanvangen. Dus Ikea wordt morgen, Ik ben zo druk als een klein baasje.

O, ja: ik kwam langs "Beter horen" en liet dus meteen maar even gratis mijn oren testen. Ik heb het gehoor van een 80-plusser. Een keer mijn rechteroor laten uitspuiten zou ook geen kwaad kunnen, maar er was nog geen reden mij van gehoorapparaatjes te voorzien. Dat had ik ook niet verwacht.
x

vrijdag 23 september 2011

Bekijken

Vandaag ga ik weer even naar mijn toekomstige woning, want er wordt een wasdroger gebracht. Mijn huidige woning had daar geen plek voor, dus ik bracht de was altijd naar de wasserette die hem voor enkele euro's waste, droogde en opvouwde. In het naburige winkelcentrum is ook wel een wasserette, maar daar zou ik het toch ook allemaal zelf moeten doen. En het is niet de gezelligste ambiance voor het lezen van een boek terwijl de machines bezig zijn. Tegen al mijn principes ga ik morgen naar Ikea. Niet omdat ik zo gek ben op hun spullen, maar daar zit je niet met levertijden. en ze zetten alles ook voor je in elkaar. (Rechterhanden moet ik altijd inhuren.)

Omdat ik er toch ben zal ik wat foto's nemen van mijn nieuwe behuizing en die hier morgen laten zien. Over een tijdje kunnen jullie dan zien hoe het er na inrichting uitziet.
x

donderdag 22 september 2011

Woning

De komende dagen zal het wel eens voorkomen dat hier niets of weinig te lezen valt. Ik heb het weer eens druk. Er wordt namelijk verhuisd binnenkort en dat leidt to geregel. Per 1 oktober betrek ik wat naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste woning zal zijn, al kan ik een verpleeg- of verzorgingshuis niet helemaal uitsluiten. Voor het eerst na ik geloof 27 jaar betrek ik weer een huurwoning, ik ga er twee kamers en zo'n 30 m2 op vooruit. Belangrijker is echter dat ik geen trappen meer hoef te lopen. Dat gaat nu nog probleemloos, maar hoe lang duurt dat nog als je 72 bent?

Mocht de Noord-zuidlijn echt nog eens in gebruik genomen worden, dan woon ik op een steenworp afstand van het noordelijke begin daarvan en ben ik dus in no time in het centrum van Amsterdam. Maar met de fiets of de bus ben ik er nu ook in niet veel meer dan een minuut of twintig. De bushalte ligt op niet meer dan 5 minuten lopen van mijn toekomstige seniorenflat. Dat het een seniorenflat is wist ik overigens pas toen ik al tot de huur besloten had. Het betekent trouwens niet dat er allerlei verzorgende diensten bij de huur zijn inbegrepen. Het betekent dat er geen drempels zijn (wat reuze handig is voor iemand die over zijn eigen schaduw kan struikelen) en dat er - mocht het zo ver komen - redelijk handig met een rolstoel door de flat gemanoeuvreerd kan worden en geen van mijn buren is jonger dan 55. Eén buurvrouw heb ik al ontmoet, zij is 81. Haar man zat aan zijn pc, vertelde ze. Ik heb gezegd dat mij dat ook vaak overkwam.
x

woensdag 21 september 2011

Druk

Gisteren was ik op familiebezoek in zuidoost Drenthe. Ik ben dus niet toegekomen aan het lezen van kranten en ook de troonrede heb ik niet gevolgd. Vandaar dat je hier vandaag geen kritisch commentaar aantreft. Dat zal de komende dagen i.v.m. drukke (verhuizings)werkzaamheden nog wel eens kunnen voorkomen. Hopelijk zal spoedig alles weer zijn normale gang gaan.
x

dinsdag 20 september 2011

Kaart

Zijn er toeristen die naar Amsterdam komen, speciaal voor een bepaald restaurant? Ik kan het me maar moeilijk voorstellen, al zijn er diverse plekken waar je aangenaam kunt eten. Er zijn dertien restaurant met twee Michelinsterren en 83 met één ster, maar Paul Van Craenenbroeck, oud-hoofdinspecteur van Michelin Benelux zei gisteren in een interview met Het Parool.: 'Amsterdam laat zijn beste restaurants in de steek', Zwolle doet het beter: 'Jonnie Boer en zijn Librije krijgen van de gemeente alle ruimte. Zwolle laat geen mogelijkheid onbenut om dat restaurant onder de aandacht te brengen. Bestuurders gaan er eten. In Zwolle zijn ze trots op hun gastronomie.' Eerlijk gezegd vind ik het niet echt nodig dat Eberhard van der Laan c.s. duur gaan eten van gemeenschapsgeld om culinair Amsterdam op de kaart te zetten. Amsterdam staat al op de kaart.

Van Craenenbroeck krijgt wel eens het gevoel dat de Amsterdammer zich een beetje te goed voelt voor die derde Michelinster.'(...) 'Het maakt hem niet zo veel uit wat op zijn bord ligt. De klanten zijn simpelweg culinair weinig onderlegd. Dat heeft met opvoeding te maken, denk ik.' Ik ben inderdaad niet opgevoed met sterrenrestaurants. Mijn ouders vonden het al wat lastig, denk ik, met zeven kinderen uit eten te gaan en waarschijnlijk ook wat duur. Ik vermoed ook dat Amsterdammers eerder naar een pretentieloos eetcafé gaan, dan naar sterrenrestaurant, waar je geacht wordt min of meer opgedoft te verschijnen.

Afgelopen mei kwam Bill Clinton nog naar een bruine kroeg op de Brouwersgracht vanwege de appeltaart. Kwestie van mond-op-mondreclame, denk ik. Daar zullen restaurants het toch voornamelijk van moeten hebben. Dan komt hun kaart vanzelf op de kaart waar Amsterdam al op staat,
x

maandag 19 september 2011

Ongemakkelijk

'Als ik mij ongemakkelijk voel, voelt het kabinet zich ook ongemakkelijk.' Dat heeft Geert Wilders volgens de Volkskrant vorig jaar opgemerkt. Geert moet zich momenteel behoorlijk ongemakkelijk voelen: Aan het einde van de kabinetsperiode zal het aantal niet-westerse migranten amper zijn verminderd. Dat blijkt uit de begroting van minister Leers (Immigratie en Asiel). Volgens het gedoogakkoord moet het aantal migranten en asielzoekers 'zeer substantieel' dalen. PVV-leider Wilders rekent zelfs op een halvering van de niet-westerse migranten. Met een boerkaverbod alleen maak je Geert niet blij. Je moet vooral de potentiële draagsters ervan en hun familieleden buiten onze grenzen houden.

Binnenkort gaan in de Tweede Kamer de Algemene Beschouwingen woeden. Dan kan Geert weer lekker van leer trekken tegen alles wat islamitisch, of Pools, Roemeens of Bulgaars is, tegen iedereen,kortom, die het werk komt doen dat we liever niet zelf doen, maar het zijn wel 'onze' banen die zij inpikken. Maar zijn bewonderaars moeten zich zo langzamerhand ook wat ongemakkelijk gaan voelen, want wat heeft hij tot nu toe helemaal gepresteerd? De pensioenleeftijd gaat omhoog. Het besteedbare inkomen van 'Henk en Greet' gaat omlaag. Zo trek je geen kiezers. Hij moet vooral zo doorgaan.
x

zondag 18 september 2011

Opdraaien

Je herinnert je nog wel die brand bij dat bedrijf Chemie-Pack in Moerdijk. Dat was een particulier bedrijf, dat inmiddels failliet is. In Trouw las ik voor welke kosten de gemeenschap moet opdraaien vanwege die brand:

gemeente   9.000.000,00
rijk   8.750.000,00
andere instanties   7.300.000,00
25.050.000,00

Het is zondag, dus als je hier niet veel van mij te lezen vindt, kijk dan even hier.
x

zaterdag 17 september 2011

Koffie

Gistermiddag ging ik aan een bar de niet-alcoholische cconsumptie afrekenen die ik op een terras genuttigd had. Ik was getuige van een stukje conversatie van enkele mannen die aan die bar zaten. Het onderwerp was 'stewardessen': "Vroeger waren dat mooie wijven, maar tegenwoordig loopt er van alles rond." De spreker was duidelijk teleurgesteld in het huidige personeelsbeleid van de luchtvaartmaatschappijen,met name in de esthetische criteria die daarbij aangelegd worden en verwoordde daarbij een algemeen gevoelen.

De klad was er natuurlijk al in gekomen toen ook mannen dit glamoureuze beroep gingen uitoefenen. Het was me overigens altijd al onduidelijk waarom juist bij dit specifieke soort dienstverlening vrouwelijk schoon zo'n belangrijke rol speelde. Moesten de luchtreizigers afgeleid worden van mogelijke gevoelens van onbehagen? (Je weet maar nooit met een voertuig dat hoog boven de aarde zweeft.) Evenmin heb ik ooit begrepen, waarom aantrekkelijke, jonge en bepaald niet domme vrouwen voor een beroep kozen dat hoofdzakelijk bestaat uit het ronddelen van maaltijden en consumpties in een omgeving met weinig bewegingsvrijheid.

Het is overigens al merkwaardig dat je tijdens een tochtje van Schiphol naar Heathrow, dat nog geen uur duurt een versnapering krijgt aangeboden, maar niet tijden de ruim twee uur durende reis van Amsterdam Centraal naar Maastricht. Als er al iemand met koffie langskomt, is de prijs daarvan niet in de ritprijs begrepen. En eigenlijk moet je blij zijn, dat je niet een maaltijd krijgt geserveerd, want je meegebracht volkorenbammetjes smaken beter en op de grotere stations kun je meestal een redelijke koffie-to-go aanschaffen en dan heb ik het niet eens over die overgewaardeerde, maar steeds verder oprukkende Starbucks, waar ze het kleinste bekertje aanduiden met 'Tall'. In Amerika, misschien hier ook al, krijg je 10 cent korting als je je koffie laat inschenken in een roestvrij stalen beker, want Starbucks maakt veel werk van het milieu.

Nu Starbucks, in Amsterdam tenminste, ook steeds meer in de binnensteden opduikt, zul je ook hier het in Amerika veel voorkomende verschijnsel zien van mensen die met een bekertje koffie in de hand zich door het gewoel begeven. Dat kan hier wat gecompliceerd worden: wat doe je als je fietst met een koffie in één hand en je mobieltje bliept?
x 

vrijdag 16 september 2011

Voordeeluren

Ik heb nog zo'n NS-voordeelurenkaart van het eerste uur. Personen die met mij meereisden konden ook met 40% korting reizen. Binnenkort kun je alleen nog met de ov-chipkaart met de NS reizen. Dat zette mij aan het denken. Kan ik dan nog steeds anderen van mijn voordeelurenkaart laten profiteren? Ik belde dus met de NS-klantenservice. Nou, nog zeker voor een jaar kun je een kaartje met korting uit de automaten op de stations halen. Fijns!

Ik had nog een vraag. Nu kun je nog gewoon door de open poortjes op bijv. Amsterdam Centraal lopen. Na 1 oktober gaan die dicht en pas open wanneer ik mijn ov-chipkaart er tegenaan houd. Wat moet de medereiziger doen? Zijn of haar kaartje er tegenaan houden helpt niet. De ov-chipkaart er tegenaan houden betekent inchecken en dus betalen. Wat te doen?

Op die laatste vraag kon de NS-medewerkster niet direct antwoord geven. Er moest eerst overlegd worden. Het antwoord: het zal altijd mogelijk zijn het perron te bereiken. Dat geloof ik graag en ik had natuurlijk door kunnen vragen: hoe dan wel? Dat heb ik bewust niet gedaan, want ik laat me graag verrassen.
x

donderdag 15 september 2011

Dienstauto

Tijdens de laatste Statenverkiezingen had de PVV in Limburg zich gekeerd tegen "die dure dienstauto's". Het doet het altijd goed bij de burgers als je vindt dat die bestuurders maar geld uitgeven aan flauwekul. Want behalve de auto die geld kost, heb je ook een chauffeur nodig die geld kost. Daar zou de PVV niet aan meedoen.

De PVV werd groot genoeg om mee te doen in het college van Gedeputeerde Staten, met twee gedeputeerden. Die zijn nu een tijdje bezig en wat willen ze? Precies: een dienstauto. En zal ik eens wat vertellen? Ik ben het nog met ze eens ook.

Bestuurders hebben een druk bestaan. Ze moeten ook wel eens op pad. Terwijl je een auto bestuurt kun je niet veel andere nuttige dingen doen. Op de achterbank van de auto kan dat wel, al is het maar stukken lezen. Bestuurders moeten ook nog wel eens 's avonds op pad. Als dat volgt op een toch al drukke dag, is er een redelijke kans dat ze wat vermoeid en slaperig huiswaarts keren. Dan is het niet handig achter het stuur van een auto te gaan zitten.

Zelfs een redelijk links type als ik heeft zich al lang geleden laten overtuigen van het nut van die schijnbaar luxe dienstauto. De PVV kan dat ook weten. Maar met populisme trek je meer stemmen dan met alledaagse redelijkheid. De PVV-stemmers zullen erachter gaan komen dat hun partij zich niet alleen bij dienstauto's uitsluitend door populisme heeft laten leiden.
x

woensdag 14 september 2011

Crisis

Wanneer een keer in mijn omgeving op een ander tijdstip dan 12.00 uur en op een andere dag van de maand dan de eerste maandag  sirenes beginnen te loeien, weet ik wat mij te doen stand: naar binnen, ramen en deuren sluiten en naar Radio 1 luisteren. Pas sinds gisterochtend weet ik dat ik ook naar een speciale website  kan gaan: www.crisis.nl. Toen ik ik erheen ging zag ik dit:


In nrc.next las ik dat de website ook al diverse keren is ingezet, o.a. bij die grote brand in Moerdijk. Wat bleek? Die website werkt van geen kanten! Wanneer de noodzakelijke berichtgeving er eenmaal op staat hebben de meeste geïnteresseerden hun informatie al gekregen via Twitter, Facebook of Hyves en misschien wel via de radio. Probleem is natuurlijk dat via die sociale media veel halve berichten en geruchten verspreid worden, omdat de gewone burger nu eenmaal niet geneigd is zijn informatie eerst te checken. Het is veel 'leuker' om als eerste een bericht de wereld in te sturen. Een foto met veel vlammen en donkere wolken erbij is nooit weg.

Waarom werkt die website niet? Om te beginnen is de capaciteit van de server veel te klein en is hij al heel gauw overbelast en onbereikbaar. Er gebeurt niet dagelijks iets, waarbij die website zou moeten worden ingeschakeld. De overheidsdienaren die daarop (de correcte) informatie plaatsen zijn er dus ook niet dagelijks mee bezig. Dat betekent dat ze op het moment suprême niet meer exact weten wat ze moeten doen. De site is ingewikkeld en onhandig voor de mensen die ermee moeten werken. Niet gek dat er problemen optreden met zo’n gebruikersonvriendelijke website, zeggen webredacteuren die met de site moeten werken in een rapport over de crisiscommunicatie van de overheid. In hun jargon: "Ik heb nog nooit een content management system gezien dat zo onlogisch, inconsequent en ingewikkeld in elkaar zit."

Als het goed begrijp, wilde de overheid weer eens voor een dubbeltje op de eerste rang zitten maar, zegt hoogleraar informatica Chris Verhoef van de VU: "Meerdere servers dus, die ook nog zijn ontworpen op heel veel gebruikers tegelijkertijd." Dat kost miljoenen euro’s. Een andere optie zou nog zijn om bestaande netwerken te gebruiken, zoals die van Facebook en Google. "Die kunnen elke minuut tienduizenden bezoekers tegelijk aan, dat bewijzen ze elke dag." Ja, als de mensen toch die sociale media gebruiken, waarom zou de overheid daar niet - gratis - ook haar eigen account hebben? Kun je ook nog 'vriend' van de overheid worden en als die dan melding doet van de doorbraak van de Afsluitdijk, kun je aangeven dat 'niet leuk' te vinden.

Ik doe niets met die sociale media, dus als er echt een keer een crisis mijn kant op komt, zet ik gewoon die ouderwetse radio aan om te horen dat er nog niets met zekerheid kan worden vastgesteld, maar dat onze wakkere rampenbestrijders de zaak onder controle schijnen te hebben en dat er inmiddels een crisisteam in een crisiscentrum bijeen is gekomen. Meer hoef ik toch niet te weten?
x

dinsdag 13 september 2011

Pikorde

Waar mensen gedurende enige tijd bij elkaar zijn ontstaat een 'pikorde'. Het is een informele regeling, waarbij zelfs nauwelijks afspraken gemaakt worden. Alle leden van de groep 'weten', als puntje bij paaltje komt, wie de beslissingen neemt. wie zijn/haar adjudanten zijn. Ook de gevangenis, d.w.z. de groep gevangenen, kent zo'n pikorde, die mede gebaseerd is op het feit waarvoor men 'zit'. Wie er bovenaan staat weet ik niet, wel wie overal onderaan staat: de pedofiel.

De zwemleraar André V., die van misbruik van leerlingen wordt verdacht, heeft inmiddels aan den lijve ondervonden wat het betekent onderaan de de pikorde te staan. Hij is, schrijft Trouw, afgelopen zaterdag door een medegedetineerde mishandeld in het huis van bewaring in Almere waarin hij in voorarrest wordt gehouden. Volgens zijn advocaat is V. al eerder doelwit geweest van agressieve medegedetineerden.

Ook al heb ik geen kinderen (en dus geen kleinkinderen), ik veroordeel pedoseksueel handelen net zo hard als ieder weldenkend mens. Ik heb echter ook nog altijd de gedachte dat wij in een democratische rechtstaat leven, waarin (initieel) geweld is voorbehouden aan de overheid (en die behoort aan strenge voorwaarden gebonden te zijn). Ook veroordeelden - en al helemaal verdachten - hebben, geheel los van het feit waarvoor zij veroordeeld zijn, ongeclausuleerd recht op vrijwaring van geweld.

Waarschijnlijk geheel toevallig viel in dezelfde Trouw ook te lezen: Het hardere klimaat tegenover pedofilie drijft deze mannen in een isolement en dat vergroot juist de kans dat ze de fout in gaan. Trouw laat diverse deskundigen aan het woord, waaronder een seksuoloog die zich toelegt op de behandeling van mannen met pedofiele gevoelens. Volgens hem zorgt een oververhit klimaat voor heftige reacties bij ouders van slachtoffers en bij andere betrokkenen. En naast het misbruik zelf kunnen ook die heftige reacties schadelijk zijn voor een kind.

Veroordeelde pedofielen die hun straf hebben uitgezeten hebben grote moeite een woning te vinden, want er is altijd wel  een 'fatsoenlijk' burger die hen weet te achterhalen en de buurt op hen opmerkzaam zal maken. De reactie van de buurt is dan voorspelbaar. Ergens in een forum las ik het volgende commentaar: "Ik blijf voorstander van het Amerikaans systeem. Waarin kinderverkrachters door medegevangenen als ze de kans krijgen minder levend gemaakt worden."

Ik houd het niet zo bij, maar hoeveel kinderen zijn er alleen al dit jaar door een van ouders van het leven beroofd?
x

maandag 12 september 2011

Kansberekening

Gisteren heb ik een klein stukje gezien van de herdenking bij 'Ground Zero'. Ik viel er middenin. Ik weet niet meer welke hoogwaardigheidsbekleder het woord voerde. Hij sprak uiteraard over medeleven met de slachtoffers en hun nabestaanden. Maar tussen neus en lippen door sprak hij ook over de militairen die op dit ogenblik de vrijheid van de Amerikanen verdedigen. Hij zei er niet bij wie de aanvallers waren.

Ik heb nagedacht. Ik volg het nieuws redelijk nauwkeurig, maar slaagde er niet in mij een gebeurtenis na 11 september 2001 te herinneren, waarbij Amerikaans grondgebied en Amerikaanse burgers door een andere mogendheid werden aangevallen. Ik moest denken aan 'The One Percent Doctrine'.  Dat is de titel van een boek die ontleend is aan een standpunt dat in 2001, kort na 9/11, geformuleerd werd door Dick Cheney, de Amerikaanse vicepresident: al is er maar een kans van één procent dat het onvoorstelbare gebeurt, handel dan alsof het een zekerheid is. Een Amerikaans hoogleraar wiskunde schreef hier het volgende commentaar bij: stel dat een oudere vrouw bij de dokter komt met pijn in haar keel en voortdurende vermoeidheidsklachten. De dokter schrijft meteen chemotherapie voor, want de kans op kanker is één procent en verder onderzoek zou te lang duren.

Ik volg de Amerikaanse politiek al jaren wat intensiever dan de gemiddelde Nederlander. Ik geef direct toe dat ik liever in Sioux Falls, South Dakota zou wonen dan in Kunduz, maar ik voel mij altijd wat ongemakkelijk bij het idee dat de VS ons grote voorbeeld en bondgenoot is.
x

zondag 11 september 2011

Les

Om een uur of één 's middags was ik een dutje gaan doen. Rond vier uur werd ik wakker. Ik ging mijn e-mail checken. Er was een e-mail bij van iemand die een datum voorstelde voor een afspraak. De laatste zin was wat merkwaardig: "Als dan tenminste de derde wereldoorlog niet is uitgebroken." Ik begreep het grapje niet. Ik vermoedde dat er iets bijzonders gebeurd was en zette de tv aan om even naar teletekst te kijken.

Dat is vandaag precies tien jaar geleden: de dag die wij 11/9 zouden noemen, maar die de Amerikanen 9/11 noemen. Ik zag de inmiddels overbekende beelden van de vliegtuigen die zich in de Twin Towers boorden. Later zag ik George W. Bush, die zei dat het een aanval was op de democratische/Westerse waarden. Ik weet ook nog wat ik toen meteen dacht: Nee, George, dit is een aanval op de natie die denkt dat zij wel even bepaalt hoe de rest van de wereld moet denken en handelen, namelijk net zo als de Amerikanen. Daarna kwamen nog die aanslagen op de metro's van Madrid en London. Spanje en Engeland hebben op wereldschaal beduidend minder in de melk te brokkelen dan de VS, maar het zijn wel trouwe bondgenoten en ze hebben wel iets gemeen: het waren ooit grote koloniale mogendheiden, die in grote delen van de wereld uitmaakten hoe de autochtone bevolking moest denken en handelen. Toevallig kwam dat de welvaart van de kolonisator zeer ten goede. Ik wijs ook nog even op het 'Cultuurstelsel' dat wij in 'ons Indië' hanteerden.

De aanval op de Twin Towers had onmiskenbaar ook een islamitische component, in die zin dat de plegers zeer radicale moslims waren. Maar ze behoorden tot een zeer kleine minderheid van de moslimwereld. Bijna drie jaar geleden schreef ik hier "dat uit Amerikaans onderzoek was gebleken, dat in een aantal overwegend islamitische landen de overtuiging dat zelfmoordaanslagen en ander geweld gerechtvaardigd zijn ter verdediging van de islam, duidelijk afneemt. Ook het vertrouwen in Osama bin Laden is afgenomen."

Eeuwenlang hebben 'wij', het Westen, hele werelddelen bezet en leeggezogen, de bevolking onderdrukt (en van tijd tot tijd uitgemoord). Via IMF, Wereldbank en Wereldhandelsorganisatie zijn we daar nog steeds druk mee bezig en dat noemen we vrije markteconomie. Maar 'onze' macht is aan het afbrokkelen. Net als ieder weldenkend mens betreur ik in hoge mate dat dit van tijd tot tijd met grof geweld gebeurt. Maar we krijgen gewoon een koekje van eigen deeg. 'Ze' hoeven het niet langer meer te pikken en ze doen het ook steeds minder. De landen in Zuid-Amerika, in het Midden-Oosten, in Azië, in Afrika, zijn nooit een bedreiging voor ons geweest. Het was precies andersom en is dat op veel plaatsen nog steeds.

Ik ben er helemaal voor conflicten in vreedzaam overleg op te lossen en bij te leggen. Maar het zijn de sterksten  die de eerste concessies moeten doen. Als we onze macht willen behouden, moeten we niet verrast zijn als de zwakkeren naar noodoplossingen grijpen. Dat is les die we uit 9/11 moeten trekken.
x

zaterdag 10 september 2011

Terugkijken

Er is niets tegen om af en toe eens terug te kijken naar wat er in een afgelopen periode van vijf, tien, vijfentwintig of honderd jaar gebeurd is. Wat is er veranderd in de wereld, in een deel van de wereld of in een onderdeeltje van een deeltje van de wereld? Een viertal cabaretiers - Jan Jaap van der Wal, Erik van Muiswinkel, Jetty Mathurin en Claudia de Breij - was in de Stadsschouwburg van Amsterdam bij elkaar gaan zitten om van gedachten te wisselen "over de wijze waarop cabaretiers het afgelopen decennium hun vak uitoefenden." Gisteravond kon je het meebeleven op Nederland 2.

Was het leuk, boeiend of interessant? Geen idee, want ik heb er niet naar gekeken. Waarom niet? Vanwege een futiliteit, de titel van het programma: "Lachen na de Twin Towers". Je kan dezer dagen 9/11 natuurlijk overal bijslepen. Ik zag die cabaretiers al diepzinnig kijken na de vraag: "Mag je na 9/11 eigenlijk nog wel lachen? Mogen wij als beroepsgrappenmakers de mensen nog wel aan het lachen maken?" Ik kan me geen medewerkers van IKEA voorstellen die met elkaar gaan zitten praten aan de hand van het thema "Meubels verkopen na de Twin Towers".

Op wereldschaal zijn er natuurlijk relatief maar zeer weinig mensen die op 9/11 een geliefde, vriend(in), collega of bekende hebben verloren. Die mensen zullen vaker en dit jaar meer bij het gebeurde stilstaan. Maar de rest van de mensheid zal er hooguit bij toeval nog wel eens aan denken (of omdat de media er aandacht aan schenken) en dan weer gewoon verder gaan met zijn/haar eigen leventje. Hoe vaak staan we stil bij die honderdduizenden mensen die het slachtoffer werden van die tsunami?

Ik weet het: een tsunami is natuurgeweld waar niemand iets aan kan doen. Op 9/11 ging het om zorgvuldig gepland menselijk geweld: een aanval op de Verenigde Staten met uitsluitend 'collateral damage' en 'collateral casualties'. Wanneer gaan we de 'bijkomende slachtoffers' herdenken van het Amerikaanse (en NATO-)geweld van de afgelopen decennia, waar je op zijn minst enige vraagtekens bij mag plaatsen?
x

vrijdag 9 september 2011

Angst

PvdA-leider Job Cohen zegt dat de slachtpartij die de Noor Breivik aanrichtte onder sociaal-democratische jongeren in Noorwegen angst heeft veroorzaakt in de PvdA. Dat las ik in Trouw.

Ik weet niet of Cohen een onderzoek heeft laten doen onder zijn partijgenoten. Misschien is die angst er wel. Wat moet ik dan verder met die constatering? Waarom is die nieuws? Vrij recent was er die schietpartij in Alphen aan den Rijn. Heeft die angst veroorzaakt onder de regelmatige bezoekers van winkelcentra? Er zijn schietpartijen geweest op scholen in Amerika en Duitsland. Hebben die angst veroorzaakt onder middelbare scholieren?

Partijgenoten vragen zich toch af of zoiets ook in Nederland kan gebeuren. Ja, natuurlijk kan dat. De vraag is alleen hoe waarschijnlijk het is. Cohen zegt dat allemaal in een interview met Trouw over de gevolgen van de aanslagen van 11 september, zondag tien jaar geleden. Zijn er nog steeds mensen in hoge kantoorgebouwen die bang zijn dat er plotseling een vliegtuig hun werkplek binnenvliegt?

Cohen en zijn PvdA kunnen zich beter zorgen maken over heel wat reëlere angsten. Heb ik volgend jaar nog een baan? Kan ik mijn hypotheek dan nog betalen? Gaat mijn pensioen achteruit? Wat voor bacteriën komen er voor in het ziekenhuis waarin ik binnenkort geopereerd wordt? Moet ik naar een verpleeghuis als ik geen pgb meer krijg? Hoe lang houd ik het nog vol naast mijn drukke baan mantelzorg te verlenen aan mijn moeder? Heb jij nog een angst die je met anderen deelt?
x

donderdag 8 september 2011

Fobie

Een fobie is een angst die nergens voor nodig is, omdat het gevreesde geen gevaar oplevert. Zo heb ik (zonder dat het nu veel problemen oplevert) last van arachnofobie. Dankzij Wilders is er sprake van toenemende xenofobie: de onberedeneerde en onberedeneerbare angst voor vreemdelingen.

Tofik Dibi, voor GroenLinks lid van de Tweede Kamer, wil graag een groot debat in de Tweede Kamer over xenofobie. Daar moet de regering een standpunt over hebben en dat moet het volk duidelijk gemaakt worden, zodat het kan terugkeren van de dwalingen zijns weegs. En dat allemaal omdat een Noorse minister na dat bloedbad de andere Europese regeringen heeft opgeroepen duidelijk te maken dat xenofobie slecht is.

Tofik heeft het niet zo goed begrepen, vrees ik. Je kunt een wereldcongres beleggen waarin - ten overvloede - aangetoond wordt dat pleinvrees, vliegangst en angst voor spinnen nergens op slaan, maar de lijders aan deze kwalen blijven die houden. Er zijn heel wat therapeutische sessies nodig om ze daarvan af te helpen. In een tijd dat we ook op de gezondheidszorg bezuinigen zie ik al die xenofoben nog niet in therapie gaan.

Ik heb geen Kamerdebat nodig om te weten dat Mark Rutte c.s. tegen xenofobie zijn. Dat standpunt zal Kamerbreed gesteund worden. Daar hoeft dus niet over gedebatteerd te worden. Het debat zal dus gaan over: wat doet de regering eraan? Er een spotje van Postbus 51 tegenaan gooien, of een lespakket voor alle vormen van basis- en voortgezet onderwijs? De effecten daarvan zullen nihil komma nul zijn. Als ik me ven druk maak heb ik zo een paar onderwerpen bij de hand waarover de Tweede Kamer beter een paar uur kan debatteren, iets met economie of lastenverzwaring of zo.
x

woensdag 7 september 2011

Solidariteit

Rudy Rabbinge (65) is hoogleraar Duurzame ontwikkeling en voedselzekerheid aan de Universiteit van Wageningen. Van 1990 tot 2007 was hij lid van de Eerste Kamer voor de PvdA. Hij was (mede-)auteur van diverse programma's van de PvdA. We mogen hem dus rustig een redelijk prominent van die partij noemen. Hoewel, de Volkskrant meldt dat we hem nu ex-lid van die partij moeten noemen. Hij heeft zijn lidmaatschap opgezegd. De PvdA is 'beginselloos, opportunistisch en reactief'. (...) De PvdA laat zich steeds meer leiden door marktoverwegingen, door de economie. In de sociaal-democratie hoort de markt een middel te zijn, een instrument om de eigenlijke doeleinden te verwezenlijken: een eerlijke verdeling van inkomen, kennis en macht. (...) Internationale solidariteit telt niet meer. Treurig.'

Hoor je het ook eens van een ander.
x

dinsdag 6 september 2011

Dierenliefhebbers

De meeste mensen die een hond of kat in huis hebben zijn in het algemeen gesteld op het dier. Zelf heb ik twee katten gehad, één zestien, één achttien jaar. Ik was niet kapot van hun overlijden, maar vond het toch wel naar. Je hecht je aan die beestjes. Meest opmerkelijke feit vond ik dat het vrouwtje van de twee op een gegeven moment heel mager werd, hoewel ze net zoveel at als haar broertje. Ze bleek dezelfde kwaal als ik te hebben: een te snel werkende schildklier. Na een operatie ging ze nog een aantal jaren probleemloos mee.

Er zijn ook mensen die niet alléén voor de gezelligheid een hond of kat hebben.  Die schaffen een dier van een bepaald ras aan, omdat ze dat mooi vinden, of omdat het eigenschappen heeft die hen om een of andere reden bevallen. Daar is niets mis mee en het hoeft de goede relatie met het dier niet in de weg te staan.

Dan zijn er ook nog mensen die een hond of kat (of wat voor huisdier dan ook) hebben ter meerdere eer en glorie van zichzelf: "Kijk mij eens een bijzonder - vul de naam van het dier in - hebben!" Die hoeven helemaal niet van dat dier te houden of er zelfs maar enigszins op gesteld te zijn. Dat bleek weer eens uit een bericht in de Volkskrant. Het afgelopen weekend was in Leeuwarden de grootste hondenshow die ooit in Nederland is gehouden. Het weekend kende enkele behoorlijk warme uren, dus: De politie heeft afgelopen weekeinde zo'n dertig honden bevrijd uit snikhete auto's die geparkeerd stonden bij de Eurodogshow in het WTC Expo in Leeuwarden. Enkele van die honden overleefden het niet.

Eén enkele pinguïn die uit de koers geraakt is wordt wereldnieuws en vinden 'we' met ons allen reuze schattig. Wat doen we met 'hondenliefhebbers' die uit de koers geraakt zijn?
x

maandag 5 september 2011

Belangen

In delen van Libië hadden ze dan wel een hekel aan Kaddafi en zijn familie, maar de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk hadden, nadat de Lockerbie-affaire netjes geregeld was met een proces en een veroordeling, helemaal geen problemen met de kolonel. Uit documenten die in Tripoli zijn gevonden blijkt immers dat de Amerikaanse CIA en de Britse MI6 op meer dan hartelijke wijze samenwerkten met hun Libische collega's.

De Amerikanen gingen wel erg ver. Ze hadden wel eens een van terrorisme verdachte persoon die ze wilden ondervragen. Helaas leefden de nijvere ondervragers in een rechtstaat, dus ze konden maar een beetje martelen en dat mochten we niet eens martelen noemen. Sommige verdachten werden dus overgeleverd aan de Libische geheime dienst, die geen enkele martelpraktijk te erg vond en de betekenis van het woord 'mensenrechten' in een woordenboek zou moeten opzoeken. Die wilde het vuile werk wel voor de Amerikanen opknappen. Libië was overigens niet het enige land waar de Amerikanen 'lastige gevallen' heen brachten.

Waaraan had Kaddafi zijn voorkeursbehandeling te danken? Simpel: hij was tegen Al Quaida, niet zozeer op grond van principiële overwegingen, vrees ik, maar omdat hij de concurrentie vreesde. Saddam Hoessein, een even grote schoft als Kaddafi, kreeg ook jarenlang de volle steun van de Amerikanen, omdat hij ook tegen Al Quaida was en ook nog eens tegen Iran.

Het zal de Amerikaanse regering worst wezen op welke wijze machthebbers met hun bevolking omgaan, zolang ze maar de economische en politieke belangen van de VS dienen. Wie in de 'achtertuin' van Amerika een eigen koers wil varen, zoals Salvador Allende, wordt met behulp van de VS opzij gezet en zo nodig ook nog vermoord. Met de Pinochets en Videla's kunnen de Amerikanen, of ze nu Reagan, Bush, Clinton of Obama heten,  beter zaken doen. Misschien herinner je je nog dat in 2005 verkiezingen gehouden werden in de bezette Palestijnse gebieden. Iedereen was ervan overtuigd dat het eerlijke verkiezingen waren. Probleem was alleen dat Hamas een absolute meerderheid behaalde. Toen waren het ineens heel verkeerde verkiezingen, want die domme Palestijnen hadden niet de keuze gemaakt die Israël, de VS en de EU gemaakt zouden hebben. Ja, de EU - en wij dus - zijn, als het erop aankomt, net zo pragmatisch als de Amerikanen: ook met dictaturen kun je handel drijven. We steunen de opstandige Libiërs met raketten, maar de opstandige Syriërs zoeken het zelf maar uit, hoewel meneer Assad op niet minder bloedige wijze de eigen bevolking onderdrukt dan meneer Kaddafi. De belangen zullen in Syrië wel iets anders liggen dan in Libië. Niet de belangen van de bevolking, onze belangen.
x

zondag 4 september 2011

Identificatie

In een al wat ouder stuk van de politicoloog Pieter Hilhorst in de Volkskrant las ik: Kiezers zijn emotionele wezens en daarom heeft alleen een emotioneel appèl effect. Kiezers maken geen kosten-batenanalyse van de standpunten van de partijen. Ze zoeken politici met wie ze zich kunnen identificeren.

De constatering is, denk ik, terecht. Zij zal waarschijnlijk voor een aanzienlijk deel van de kiezers opgaan. Daarom zijn veel kiezers ook teleurgesteld in de regering die na verkiezingen tot stand komt. Ze stemmen op een partij omdat de lijsttrekker hen aanspreekt. Ze voelen een soort geestverwantschap, dus die lijsttrekker, eenmaal minister(-president) geworden, zal wel de dingen doen die ze zelf zouden doen. Vergeet het maar. Die lijsttrekker stond namelijk voor een verkiezingsprogramma van zijn/haar partij. Dat beperkt zich niet tot de simpele kreet "Het gaat beter voor iedereen die mij aardig vindt." Daarin staat wat nauwkeuriger wie het beter krijgt, wie het slechter krijgt en hoeveel. Dat programma kun je dus beter even doornemen voordat je je stem gaat uitbrengen. Ik zou de andere programma's er ook maar even bij nemen. Die andere politicus heeft misschien wat minder charisma, maar wellicht ook plannen die beter bij jou passen.

Emoties zijn een aanzet voor politiek. Daarna moet je gewoon je hersens gebruiken.
x

zaterdag 3 september 2011

Verklaring

Is er wel een 'snelwegschutter'? De KLPD heeft inmiddels zijn twijfels, want hoewel de ene autoruit na de ander sneuvelt, is nog nergens een stukje metaal aangetroffen dat door die schutter (of schutters) zou zijn afgeschoten. Ook hulzen zijn nergens gevonden. Zijn er personen - mogelijk in dienst van Carglass - die de snelwegen rond Rotterdam bezaaien met steentjes die gaan opspatten? Het lijkt me geen voor de hand liggende verklaring. Die steentjes brachten mij wel op een ander idee. Er wordt mogelijk gebruik gemaakt van een zeer oud wapen: de katapult. Maar je hebt twee handen nodig om daarmee een steentje af te schieten, dus als de schutter vanuit een auto schiet heeft zhij toch een medeplichtige nodig die de auto bestuurt. Bovendien valt zo'n handeling toch iets meer op dan het losjes uit de pols afschieten van een pistool.

Ik vrees dat we de verklaring in een heel andere richting moeten zoeken: die barstende autoruiten zijn de eerste tekenen van een invasie. O nee, niet van een groepje terroristen, die rustig beginnen en hun acties steeds verder zullen uitbreiden en intensiveren. Was het maar waar, zou ik bijna zeggen. Terroristen immers zijn mensen van vlees en bloed, die uiteindelijk op te sporen zijn. Bedoel ik dan ...? Inderdaad ja, het gaat hier niet om mensen van vlees en bloed. Het is zover! Wij, de mensheid, worden benaderd door andere wezens die van elders uit het heelal komen. Hun techniek gaat ver boven onze pet. Ze weten zich onzichtbaar - voor ons dan - te maken. Als wapen gebruiken ze iets wat op onze lasers lijkt en dat geen enkel spoor achterlaat.

Vreemd genoeg misschien zie ik ook wel iets geruststellends. Met hun superieure techniek hadden die wezens ons allang kunnen uitroeien. Dat hebben ze niet gedaan, omdat ze nog wel mogelijkheden zien dat wij onze - in hun ogen - achterlijke manier van leven kunnen verbeteren. Ze beginnen daarom met ons aan te pakken op een van onze meest kwetsbare punten: onze auto. Een paar van die auto's waren voor korte tijd van de weg, toen er een nieuwe ruit in gezet werd. Dat zullen ze bedoelen: die dingen moeten wat vaker stil staan.

Ik denk niet dat 'wij' die boodschap serieus zullen nemen. Zij zullen zich gaan bezinnen op straffere maatregelen. Het zou mij niet verbazen, als er binnenkort ergens in het Botlekgebied op onverklaarbare wijze een gat ontstaat in een olietank, die daardoor geheel leegloopt.
x

vrijdag 2 september 2011

Ontmoetingen

Ineens staat mijn dagelijks leven in het teken van ontmoetingen. Gisterochtend stond ik te wachten op een tram die maar niet kwam en vanaf de halte zag ik op de stoep een vrouw waarmee ik al weer een aantal jaren geleden met vrij veel plezier had samengewerkt in het Amsterdams Patiënten/Consumenten Platform. We hadden wat langer de tijd om bij te praten, omdat de tram die we in de verte al zagen niet dichterbij kwam: een defect, hoorden we van een man die daarvandaan kwam lopen. Al pratend liepen we naar een andere plek, waar we andere tram konden nemen die dezelfde route volgde. Het duurde niet lang, maar het was leuk haar na zoveel jaar weer eens te ontmoeten en spreken.

Gistermiddag had ik een al een jaar geleden gemaakte afspraak in Den Haag met zes ex-collega's uit de tijd dat ik bij de provincie Zuid-Holland werkte: vijf mannen en één vrouw. Dit was al weer de zesde jaarlijkse ontmoeting. Het was mooi zonnig weer, zodat we op een terras konden borrelen. Dat  was daarom plezierig omdat, tegen alle statistieken in, zes van ons zevenen nog altijd roken. Die ene, niet de vrouw, heeft nooit gerookt. Vier van de zeven werken nog steeds bij de provincie, al zijn ze ook aan hun laatste jaren bezig. De vrouw, met wie ik jarenlang vrijwel dagelijks in de bedrijfskantine lunchte, was de grootmoeder van het meisje dat het landelijke nieuws haalde omdat ze het eerste slachtoffer was van de Mexicaanse griep. Dat hadden we vorig jaar al gehoord. Het was haar enige kleinkind en ze zal niet opnieuw grootmoeder worden, want haar beide dochters zijn daar inmiddels te oud voor.

Natuurlijk verlopen die jaarlijkse ontmoetingen altijd volgens hetzelfde stramien. Er worden persoonlijke nieuwtjes uitgewisseld, zoals het feit dat de enige niet-roker over een aantal maanden voor het eerst opa wordt. Zijn andere zoon  heeft nog steeds een relatie een met de dochter van Gerrit Zalm, de voormalige minister van Financiën. Het huwelijk van een ander is nog steeds niet zo best, maar dat weten we al meer dan twintig jaar. We kunnen er gezamenlijk grappen over maken.

Het was voor de niet meer werkenden geen verrassing dat bij de provincie zwaar bezuinigd gaat worden, waardoor veel arbeidsplaatsen verloren gaan. We hebben al een reeks van die bezuinigingen meegemaakt. Als (ex-)ambtenaren weten we toch iets beter dan de gemiddelde Nederlander waarom die wel of niet terecht zijn, althans waarom we die wel of niet terecht vinden. We zitten niet allen op dezelfde politieke lijn, dus er was stof genoeg voor discussie, waarbij we, zoals we altijd al deden, op vriendschappelijke wijze de nodig steken boven en onder water konden geven.

En natuurlijk is het ook leuk veel herinneringen en oude 'roddels' weer eens naar boven te halen. Het was, kortom, gisteren een zeer aangename dag.
x

donderdag 1 september 2011

Gesprek

Soms verbaas ik mezelf, omdat ik iets doe wat ik maar zelden doe. Een van die dingen is praten met mensen die ik 'in het wild' ontmoet. Gisteren gebeurde dat weer eens.

Ik was nog vrij laat in de stad en dacht: ik drink wat bij Reijnders op het Leidseplein, eet daar een eenvoudig hapje en om acht uur ben ik thuis voor het NOS-journaal. Ik was even na twaalven thuis.

Hoe dat zo? Een romantische ontmoeting? Nee. Ik dronk een biertje en zat, zoals gebruikelijk, een boek te lezen. Aan het tafeltje naast me - op het terras, het was aangenaam weer - zat een man van een jaar of veertig, die op een gegeven moment, in het Engels, een opmerking maakte over de schrijver van het boek dat ik aan het lezen was. Ik zei wat terug, ook in het Engels. Aan zijn Engels hoorde ik niet waar hij vandaan kwam, maar hij bleek wel degelijk een vijfde- of zesde generatie Amerikaan te zijn uit Portland, Oregon. Hij was geen toerist, want hij werkt en woont hier al ruim twee jaar, voor een Amerikaans advertentiebedrijf. Zijn vrouw werkt hier als onderwijzeres aan een internationale school. Gisteravond was ze ergens in de stad met een collega aan het eten.

Het ene woord haalde het andere uit. We praatten over Amerika, over politiek en uiteindelijk over 'Life, the universe and everything', zoals boeken en films, relaties, vakanties. Noem maar op. En dat het een geanimeerd gesprek was mag blijken uit het feit dat ik totaal onverwacht zo'n vijf uur lang zat te praten met een totaal onbekende, wat bepaald niet 'mijn ding' is.

Jeremy, zo heet hij, bleek ook buitengewoon enthousiast te zijn over het wonen en leven in Amsterdam en daarmee krijg je mij al gauw plat, natuurlijk. Maar dat was zeker niet het enige. Evenmin het feit dat hij erop stond al mijn consumpties te betalen. Kort voordat ik naar huis ging, kwam Amanda, zijn vrouw ook nog langs, op de fiets. Ze hadden al gauw ontdekt dat fietsen de beste manier was om je door Amsterdam te bewegen.

Ik ben er nog niet uit, hoe het allemaal zo kon gebeuren. Ik moet daar nog eens over nadenken. Wellicht kom ik er nog op terug.

Jeremy, if you read is: thanks for the drinks, but most of all, thanks for a nice evening. Let's meet again and talk some more. Drinks are on me then.
X