woensdag 2 mei 2012

Blauw

Gisterochtend meldde ik mij bij de gipskamer van het BovenIJ ziekenhuis. Vrijwel exact op het afgesproken tijdstip begon de behandeling. De dame die het Spaanse gips rond mijn hand verwijderde was uitgesproken kritisch over de wijze waarop haar Spaanse collega's het gips hadden aangebracht. Overeenkomstig mijn verwachtingen was mijn linkerhand nog aardig dik. Op de röntgenfoto's die ik uit Sevilla had meegenomen had ik nergens een breuk gezien, maar na enige studie zagen de medewerksters van de gipskamer die wel. De man in het gezelschap, van wie ik aannam dat hij voor orthopedie had doorgeleerd, keek en voelde ook nog even naar en aan mijn hand en mompelde iets in de richting van de  dame die het nieuwe gips ging aanbrengen.

Her goede nieuws is dat mijn hand niet meer in, inmiddels groezelig, wit is gewikkeld, maar in mijn favoriete blauw. Het slechte nieuws is dat ik nog veertien dagen weinig met mijn linkerhand kan doen. Het Spaanse gips was dan wellicht niet best, maar ik kon nog wel mijn duim en wijsvinger bij elkaar kon brengen en dat is in sommige situaties toch wel handig. Dankzij het superieure BovenIJ gips kan dat niet meer. Nu is ook de pink, net als de duim, vrijgelaten, maar de andere drie vingers moesten en zouden bij elkaar gehouden worden.

Ik was intussen wel toe aan verschoning van mijn beddengoed, maar met één hand leg ik je echt geen hoeslaken om een matras en krijg je een dekbed echt niet op ordentelijke wijze in de daarvoor bestemde overtrek. Gelukkig woont mijn onvolprezen schoonzus Louise ook in Amsterdam en net als bij eerdere gelegenheden waarbij een been of hand in het gips zat is zij bereid de af en toe noodzakelijke mantelzorg te verlenen.
x