vrijdag 11 september 2009

Leven in de bouwerij

Een nieuwe keuken. Drie woordjes, je hebt het zo gezegd, maar een wereld van gedoe. Na maanden van voorbereidingen zitten we dan eindelijk in de rotzooi, stof en herrie. Ik klamp me vast aan de plaatjes uit de catalogus en de bouwtekening, want zo gaat het worden, toch? Voor nu kan ik het nog maar moeilijk geloven. Afwassen doen we in een teiltje op de kampeertafel, buiten op het terras. Warm water op de begane grond danken we aan de waterkoker. Eten doen we op de bank met het bord op schoot. Normaal mag dat alleen op zondagavond als om 7 uur Studio Sport begint. De Hairy Bikers (elke avond om kwart over zes op BBC 2, een echte aanrader voor kook-, reis- en eetliefhebbers) zorgen voor een inspirerend rustmomentje.
De ingehuurde klusser, hij heet Bart, heeft er ongelofelijk veel plezier in. Hij tijgert door de kruipruimte, wars van al het spinrag dat zich daar in 30 jaar heeft verzameld. Hij bedient al zijn gereedschappen alsof het verlengstukken van zijn armen zijn en hij zingt met alles mee wat de Hilversumse radioboeren de kabel op draaien. Heel aanstekelijk, want ik betrap mezelf erop dat ik mee ga lopen doen, wat hem er inmiddels toe heeft gebracht om mij een keer mee te vragen naar een oefenavond van het mannenkoor waar hij lid van is. Ga ik niet doen.
Hij heeft nog een eigenaardigheid: koffie. Ik heb een groothandelsverpakking Senseo gekocht, want daar leeft hij op. Op koffie. Er staat constant "een bakkie" en hij drinkt het op alle temperaturen. Van bloedheet tot steenkoud. Er gaat geen druppel verloren.
Nog drie weken zegt de planning en dan kan ik mijn kookkunsten bot gaan vieren achter mijn nieuwe kachel. Mijn kinderen en hun partners hebben daar hoge verwachtingen van. Eergisteren, op mijn verjaardag, kreeg ik een Italiaans kookboek van ze. "De zilveren lepel" van uitgeverij Van Dishoeck. Een kookbijbel, meer dan 1200 pagina's en 2000 recepten. Ik ga ze niet teleurstellen. Nog drie weken. Ik kan bijna niet wachten.

Bonnetjes

Hij wilde, met gebruikmaking van een vrij nieuwe regeling, tot zijn 70ste in functie blijven: Harry Borghouts, Commissaris der Koningin van Noord-Holland, de eerste GroenLinkse CdK. Hij werd al eerder geplaagd door 'affaires'. De laatste was er net een teveel, dus kondigde hij vandaag zijn aftreden per 1 december a.s. aan. Een inmiddels afgetreden gedeputeerde, vanwege die affaire met die IJslandse bank, bleek voor 3000 euro met zijn (provinciale) creditcard te hebben opgenomen, maar kon daarbij geen bonnetjes overleggen. Borghouts keurde deze geldopnamen, die in Hongkong plaatsvonden, goed. Dezelfde gedeputeerde was al eens met een hoge ambtenaar gaan eten in het Okurahotel voor 295 euro, las ik in Het PAROOL. Ik neem direct aan dat het etentje op zich, vanwege dienstredenen, gerechtvaardigd was. Je hoort mij niet zeggen dat ze het hadden moeten laten bij een broodje bal, een frikandel speciaal en een patatje oorlog, maar ik kan binnen een straal van enkele honderden meters rond het Okurahotel een aantal horecagelegenheden aanwijzen waar je nog behoorlijk onder de 100 euro met twee man een redelijke maaltijd kunt genieten met een glaasje huiswijn en een koffie na. Vooruit, gooi er voor beiden ook nog een aperitiefje tegenaan.

Als ware het een reflex schiet GroenLinks meteen in de verdediging: "Als commissaris hoef je toch niet alle bonnetjes na te trekken? Dat lijkt me anders wel een dagtaak worden. Je mag ervan uit gaan, dat iedere gedeputeerde zelf in alle redelijkheid declareert." Toen ik de laatste keer keek werkten er ambtenaren bij de provincie Noord-Holland. Zo is er vast ook een ambtenaar die bonnetjes naast declaraties legt. Dat hoefde Harry echt niet zelf te doen. Die hoefde pas op te treden als hem gemeld werd: "Van deze gedeputeerde heb ik wel declaraties, maar geen bonnetjes." Bij de betrokken gedeputeerde kon je er niet van uitgaan dat hij "in alle redelijkheid" declareerde. Tenzij je dat etentje in het Okurahotel, op gemeenschapskosten, redelijk wilt noemen. Harry is al 66. Hij kan rustig van zijn AOW en ABP-pensioen gaan genieten.
x

Uitroeien

In Noorwegen komen vier soorten roofdier voor: wolf, beer, lynx en veelvraat. Wolf en beer kennen we natuurlijk allemaal. De lynx is een kleine katachtige (ter grootte van een herdershond), de veelvraat is de grootste op het land levende marterachtige. Erg groot is hij niet: hij weegt zo'n dertig kilo, maar zo klein als hij is gaat hij rendieren te lief. Tijdens mijn omzwervingen in Lapland heb ik hem twee keer in levende lijve, van een afstand, mogen aanschouwen. (Die foto is niet van mij.) Hij heeft een prachtige, 'golvende' manier van lopen. De naam is een verbastering van het Noorse fjellfräs, wat zoiets als bergkat betekent. Zij normale Noorse naam is jerv. (In Zweden heet hij järv.)

De roofdieren spelen, las ik in de Volkskrant, een belangrijke rol in de Noorse verkiezingen die een dezer dagen worden gehouden. De vraag is namelijk: moeten we de wolven, die zich wel eens vergrijpen aan het vee, volledig uitroeien? Dat wil zeggen dat alle 12 tot 18 wolven in heel Noorwegen om zeep geholpen moeten worden. Van de naar schatting 126 beren mogen er 18 gedood worden. Er wordt niet vermeld hoeveel van de 230 - 300 veelvraten er aan mogen, noch hoeveel van de 500 - 700 lynxen. Je kunt je wel voorstellen welke slachtingen al die roofdieren onder het vee aanrichten. Weliswaar worden de uitgemoorde koeien en schapen door de overheid vergoed, maar: Boeren die op televisie met de tranen in de ogen naast een dood lam staan, vinden bij diverse politici een gewillig gehoor.

Kijk, dat is nog eens doelgericht optreden in het belang van de mensen waar het om gaat: de kiezers. In Noorwegen houden ze kennelijk niet van dat softe Nederlandse gedoe, waar de aanleg van een nieuw stuk A10 bij Delft rustig toch weer een paar jaar wordt stilgelegd, omdat volgens een aanhang(st)er van Marianne Thieme in datzelfde gebied een hangplek voor dwarsgestreepte pijlstaartsalamanders is. Op Celebes zijn ze er ook al lang achter dat orang oetans geen soja verbouwen, terwijl ze in Nederland gek zijn op sojamelk en op van sojameel nagemaakte hamburgers.

Nu ik het toch heb over vee dat wij natuurlijk wel mogen doodmaken: de laatste tijd is er een tv-commercial te zien waarin gezegd wordt dat er "de laatste tijd zoveel te doen is over kalfsvlees", of woorden van gelijke strekking. Volgens mij is er al in tijden helemaal niets, althans niet in de grote landelijke media, te doen over kalfsvlees. Het is al weer een tijdje geleden dat er commotie was over het feit dat je met een gemiddelde kalfsbiefstuk meer hormonen naar binnen kreeg dan met een serie pillen die alleen op recept bij de apotheek verkrijgbaar zijn, of onder de toonbank bij het fitnesscentrum. Iemand heeft het kennelijk tijd gevonden het kalfsvlees er weer bij ons in te rammen, voorzien van een Europees keurmerk. Eet smakelijk!
x