zaterdag 31 juli 2010

Safe

De zeer behoudende calvinisten hebben vaak last van een geconditioneerde reflex, ook wel 'Pavlovreactie' genoemd. Die reactie is: 'nieuw' = 'fout' of 'zondig'. Dat was al het geval bij de eerste stoomtrein, die als instrument van de duivel werd beschouwd. De Heere der heirscharen immers vond dat met de zeilboot, de trekschuit en de diligence de zondige mens over de ultieme middelen van vervoer beschikte. De radio, de film en de tv zijn andere bekende voorbeelden van nieuwerwetse fratsen die de toets der kritiek op basis van de Drie Formulieren van Enigheid niet konden doorstaan. Hoewel: de radio stamt uit (mijn) grootvaders tijd en na ampele heroverweging is God de Vader - en in navolging degenen die boven ons gesteld zijn - tot de conclusie gekomen dat zich door Zijn ether verplaatsende radiogolven niet als zondig beschouwd behoeven te worden. Het via dezelfde ether verzenden en ontvangen van bewegende beelden is echter nog steeds een gruwel in Zijn ogen, evenals bewegende beelden die op een filmdoek worden geprojecteerd.

Het is welbeschouwd merkwaardig te noemen dat God de ontwikkelingen in de ICT-sector nauwelijks een strobreed in de weg gelegd heeft. Het gaat hier immers om technologie en dan denk je toch al gauw aan de duivel en zijn listen. Het waren uitgerekend twee steunpilaren van de Gereformeerde Gemeente (veel behoudender en bevindelijker vind je ze niet), de gebroeders Baan, die in de jaren '90 innovatieve (en lucratieve) software op de markt brachten vanuit stoer calvinistische bruggenhoofden als Rijssen en Barneveld. Zelfs een nog modernere ontwikkeling, het internetten, behoeven, begrijp ik uit een artikel in Trouw,  de leden van de Gereformeerde Gemeente niet aan zich voorbij te laten gaan. (Ik vermoed dat zij, met God, tot de conclusie zijn gekomen: "If you can't beat them, join them.") Het is natuurlijk de eerste durfals in die kringen wel opgevallen dat via dat internet bewegende beelden, soms van de meest perverse soort, en andere zaken die met geen mogelijkheid Gods goedkeuring kunnen wegdragen, tot de gelovigen kunnen komen. Maar zoals een dichter eens gezegd heeft, "God slaat geen grote wond of geeft er pleister bij." Leden van de Gereformeerde Gemeente in Nederland moeten met een filter internetten. Bij huisbezoeken worden zij daarop gewezen. Daartoe heeft de synode van de Gereformeerde Gemeente besloten. Dat filter wordt geleverd door 'Kliksafe'. Kliksafe heeft volgens Bostelaar (woordvoerster van het bedrijf) 14.000 particuliere klanten. Ook maken ruim 150 scholen en 100 bedrijven gebruik van het internetfilter, dat websites blokkeert die 'niet verantwoord' worden geacht voor de orthodox-protestantse surfer.

Op Kliksafe.nl zie ik verschillende mogelijkheden voor particulieren: "Particulieren kunnen kiezen uit inbellen, er zijn dan 3 abonnementsvormen: Basis (e-mailen en internetbankieren), Plus (alleen toegang tot 150.000 gescreende sites) en Pro (combinatie van Plus en toegang tot gefilterd internet). Ook ADSL-abonnementen met Pro-filtering behoren tot het productenaanbod. Het Pro-filter van Kliksafe is een combinatie van de drie filtervarianten." Via Google kwam ik de vraag van een jongen tegen: "Op school hebben wij een kliksafe filter op de pc zitten, weet misgien iemand hoe je dit filter kunt uitschakelen/omzeilen???? Het is soms namelijk nogal irritant als site's geblokt worden terwijl je weet dat er niks verkeerds op staat." Ja, zo'n jongen weet nog niet precies wat wel of niet verkeerd is. En wat doet de volwassen orthodox-protestantse stouterik die de huisbezoekende ouderlingen trots zijn Kliksafefilter toont? Hij schaft zich een netbook met dongel aan, zodat hij in de auto, in de trein, in het park alles kan zien wat hij zien wil. Net als zijn broeders en zusters in de Heer weet hij: "Hoe groter de zonde, hoe groter de genade."
X

vrijdag 30 juli 2010

Weerstand

Je hoort er nauwelijks iets over, maar intussen zit Mark, Geert en Maxime al vier dagen met elkaar te overleggen. Het is weliswaar informeel, maar als je na vier dagen overleg nog steeds niet ruziemakend de geheime gesprekslocatie verlaten hebt, is er kennelijk toch iets moois aan het opbloeien. Nog maar kort geleden moesten Maxime en zijn achterban niets van de PVV hebben, maar de Volkskrant schrijft: Het is bij de geheime gesprekken tussen VVD, PVV en CDA niet meer de vraag óf, maar hoe de rechtse samenwerking kan worden vormgegeven. De kop boven het artikel is veelzeggend: Weerstand CDA tegen PVV brokkelt geleidelijk af.

De PVV wil met de rechtse samenwerking vooral scoren op immigratie, veiligheid en betere zorg. Nou, het zal voor de Mark en Maxime geen enkel probleem zijn Geert daarin een heel eind tegemoet te komen. Programmatisch waren ze het er al over eens dat er niet gemorreld wordt aan de hypotheekrenteaftrek en dat er geen kilometerheffing komt. Het "Nee!" tegen de verhoging van de AOW-leeftijd had Geert al ingeslikt. Wat blijven er dan nog voor heikele punten over? De 'kopvoddentaks' krijgt Geert niet, maar waarom zouden hem geen boerkaverbod gunnen? Daar staat zo'n beetje heel Nederland achter. De bezuinigingen? Die variëren van (in 2015) 23,7 miljard (VVD) tot 15,7 miljard (CDA). De PVV zit daar bijna precies tussenin. Daar komen ze dus ook wel uit.

PVV-leider Wilders zou, analoog aan de werkwijze van zijn zusterpartij in Denemarken, de gedoogvariant prefereren. In dat geval kan hij meedoen met de restauratie van Nederland na de financiële crisis, maar ondertussen het PVV-geluid blijven vertolken. Daar moest ik even over nadenken, maar ik kwam eruit. Twee 'gevestigde' partijen zien hun kans schoon een belangrijk deel van hun programma uit te voeren door gebruik te maken van de steun van een, in mijn visie, wat dubieuze partij. Die krijgt op haar beurt de gelegenheid toch haar dubieuze gebral te blijven uiten. Nou ja, ik schreef het afgelopen maandag al: "Volgens een peiling van Maurice de Hond, lees ik in Trouw, vindt 63% van de Nederlanders het een goed plan dat er een kabinet komt van VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV." Het land krijgt het kabinet dat het verdient.
x

donderdag 29 juli 2010

Kort

Het was voor mij geen nieuwtje, maar gisteren was het weer eens in de Volkskrant te lezen: Ruim een op de drie autoritten is korter dan vijf kilometer. Als die korte ritjes zouden worden vervangen door lopen of fietsen, zou er 500 miljoen liter brandstof per jaar minder gebruikt en 750 miljoen euro bespaard worden. Er zouden ook nog eens tonnen minder CO2 uitgestoten worden.

Veel van die korte autoritjes worden gemaakt voor het doen van boodschappen bij een supermarkt, waar je alles voor een hele week haalt. Tot voor kort was daar ook nog een redelijk excuus voor: in verband met (het heen en weer reizen naar en van) het werk was het moeilijk om dagelijks boodschappen te doen, want de winkels gingen om zes uur dicht. Sinds enige tijd echter zijn zo'n beetje alle supermarkten tot tien uur 's avonds open en 's zondags overdag. Ik doe mijn hele leven lang al dagelijks boodschappen, dus ook toen ik werkte. Kwestie van organiseren.

Wat ik ook veel gedaan heb is allerlei zware dingen (bier, wijn, kattenvoer, grit voor de kattenbak) van tijd tot tijd door AH laten bezorgen. Daar betaal je inderdaad wat extra's voor, maar dat heb je dus al terugverdiend door niet met de auto te gaan winkelen. Uit een rondje googelen is mij gebleken dat veel supermarkten gratis bezorgen.

Wat hebben we dan nog voor excuus over? Je komt later aan de warme hap toe. Dat is ontegenzeggelijk juist. Maar is het erg? Daar staat weer tegenover dat je niet één keer per week hoeft te gaan bedenken wat je de komende week allemaal nodig hebt. Ik stel mijn menu vaak pas samen in de supermarkt of op weg erheen.

"Maar ik laat me toch niet voortdurend kletsnat regenen bij het boodschappen doen?" Ook dat is een smoes. Uit jarenlang dagelijks heen en weer fietsen naar het werk weet ik (en weten vele andere fietsers) uit ervaring dat - als je op redelijk vaste tijdstippen fietst - het gemiddeld één keer in de drie á vier weken voorkomt dat je in de regen fietst. Het komt maar zelden voor dat het een dag lang onophoudelijk regent en nog minder dat het ook nog dagen aanhoudt.

We stonden ooit op een camping in Engeland, op een grasveld kleiner dan een voetbalveld. Wij stonden aan de korte kant. Aan de lange kant, vrijwel recht tegenover het toiletgebouw, stond een bungalowtent. Het regende, maar niet echt hard. Er kwam een man uit die tent. Hij stapte in zijn auto en reed om het grasveld heen naar het toiletgebouw. Een paar minuten later keerde hij terug. Zulke mensen zullen de auto nemen als ze om de hoek een pakje thee moeten halen, ook als het mooi zonnig weer is. Ze zitten op het eindpunt van een ontwikkeling. Die ontwikkeling begint met het boodschappen doen met de auto.
x

woensdag 28 juli 2010

Waarheid

"The first casualty of war is the truth." (Het eerste slachtoffer van de oorlog is de waarheid.) Deze uitspraak en variaties daarop worden aan meerdere personen toegeschreven, tot aan de Griekse dichter Aischylos en de ongeveer even oude Chinese strateeg Sun Tzu toe (beiden rond 500 v. Chr.). Het geeft wel aan dat we met een oud verschijnsel te maken hebben.

De uitspraak is weer actueel sinds de website 'Wikileaks' ruim 90.000 documenten publiceerde die betrekking hebben op de oorlog in Afghanistan. Er is al opgemerkt dat het lang niet altijd gaat om gegevens/documenten die het stempel 'top secret' dragen. Het gaat vaak ook om zaken die wel bekend waren, maar niet helemaal bekend. Militairen en verantwoordelijke politici geven nu eenmaal niet graag een al te ongunstig beeld van de gevoerde strijd. Hitlers propagandaminister was daar een meester in. Zijn 'werk', toen de Russen de Duitsers steeds verder terugdreven, werd geparodieerd met het volgende rijmpje:
Wir siegen zurück durch uns're Taktik.
Die Russen - sie folgen in wilder Panik.
Tijdens de Vietnamoorlog hadden de Amerikanen de gewoonte om iedere dode Vietnamees te tellen als een dode Vietcong. Dat gaf een wat gunstiger beeld van de resultaten van hun militaire inspanningen.

Onder de tienduizenden documenten op 'Wikileaks' is ook informatie over Nederland te vinden. Zo werd in 2007 door het Ministerie van Defensie wel gemeld dat er op 22 maart met Talibanstrijders was gevochten, maar niet dat daarbij ook burgerslachtoffers vielen, burgers die juist tégen de Taliban een politiepost verdedigden. In de Volkskrant wordt geschreven over een gelekt telegram over die gebeurtenis, waarin staat dat Nederland een pro-actieve pr-campagne' zou beginnen om 'politieke schade in Afghanistan en Nederland te voorkomen'. De volledige waarheid immers zou het toch al niet overweldigende enthousiasme van het Nederlandse volk voor onze aanwezigheid in Afghanistan nog verder doen afnemen. We noemen dat ook wel 'creatief met de feiten omgaan'. In dit verband is een bekend gezegd relevant: "Twee halve waarheden maken geen hele." De Amerikaanse regering heeft ook al weer een pr-argument uit de kast gehaald: de documenten gaan maar tot 2010 en juist in 2010 is aan nieuw beleid begonnen. Er is volgens mij niet bij gezegd dat toen ook besloten werd alleen nog de volledige waarheid naar buiten te brengen.
X

dinsdag 27 juli 2010

Zwart

Het Italiaanse weekblad 'Panorama' heeft met behulp van een 'lokhomo' laten zien dat diverse priesters zich in het Romeinse uitgaanscircuit gedragen op een wijze die men binnen het nabije Vaticaan niet op prijs stelt. Ze frequenteren sauna’s, gaybars en discotheken met het doel mannen op te pikken. (...) RomaSette, de onlinekrant van het bisdom van Rome is woedend. Het artikel is 'alleen maar bedoeld om een schandaal te veroorzaken en om alle priesters zwart te maken'. Dat staat in de Volkskrant die over het artikel in 'Panorama' bericht. Ja, en?

Zonder enig onderzoek te doen durf ik rustig te beweren dat waar ook ter wereld priesters, of ze nou hetero, homo of allebei zijn, in het uitgaanscircuit, maar ook daarbuiten van tijd tot tijd doen wat ze beloofd hadden nooit te zullen doen. Ze verschillen daarin niet van alle andere mensen die hun partner beloofd hadden monogaam te zullen zijn, maar die belofte wel eens breken. Ik heb geen undercoverjournalist nodig om erachter te komen dat men binnen alle beroepsgroepen het wel eens wat minder nauw neemt met de seksuele moraal. Het schijnt een algemeen menselijke eigenschap te zijn af en toe welk regeltje dan ook aan de laars te lappen. Dat kun je vervelend vinden, maar zolang er niemand schade mee berokkend wordt, is het op zijn hoogst interessant voor direct betrokkenen.

De redactie van die onlinekrant van het bisdom Rome wist net zo goed als ik dat er priesters zijn die zich om andere dan missionaire redenen in het uitgaanscircuit storten. Die redactie bestaat waarschijnlijk uit struisvogels: waar niet over geschreven wordt bestaat niet. Zo zijn jarenlang wél schadelijke seksuele activiteiten van priesters sub rosa gebleven. De redactie van 'Panorama' zal niet het idee gehad hebben iets wereldschokkends ontdekt te hebben. Ze wilden geen priesters zwart maken, dat is immers water naar de zee dragen. Ze wilden gewoon een sappig artikel. Het is tenslotte komkommertijd.
X

maandag 26 juli 2010

Gedogen

Volgens een peiling van Maurice de Hond, lees ik in Trouw, vindt 63% van de Nederlanders het een goed plan dat er een kabinet komt van VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV. CDA-leider Maxime Verhagen opperde zaterdag om in dat geval (een minderheidskabinet) niet alleen te kijken naar een regering van VVD en CDA met steun van de PVV. "Je kan het ook omdraaien en kijken naar een regering van VVD/PVV met gedoogsteun van het CDA." In beide gevallen krijgen we het meest rechtse kabinet in jaren, dat in de Tweede Kamer kan rekenen op de steun van 76 zetels. Tot en met 6 juni 2011 zal dit kabinet op niet meer dan 35 van de 100 zetels in de Eerste Kamer kunnen rekenen en het is maar zeer de vraag of het na die datum daar wel een meerderheid zal krijgen. Het zal mij benieuwen hoe ze de begrotingen en alle andere wetten door die Eerste Kamer heen weten te krijgen.

Bijna tweederde van het Nederlandse volk kan er dus mee leven dat we een kabinet krijgen dat zo ongeveer het maximale uit de bezuinigingen haalt (althans zal willen halen), dat zijn plannen maar net door de Tweede Kamer weet te krijgen (SGP zeker en ChristenUnie van tijd tot tijd stemmen wel mee) en zeer waarschijnlijk niet door de Eerste Kamer. Het kabinet is ook nog eens volkomen afhankelijk van de luimen van de gedogende partij.

Kiezen voor een rechts kabinet is hetzelfde als nu besluiten tot nieuwe verkiezingen. Het duurt allen een paar maanden langer.
x

zondag 25 juli 2010

Informeel

Je weet meestal niet precies of een krant uitspraken van een politicus geheel correct citeert. Neem nou een bericht uit de Volkskrant. Het CDA is door een bocht gegaan: Maxime Verhagen mag van een unanieme fractie met VVD en PVV informeel gaan praten over de vorming van een rechts kabinet. In zo'n informeel gesprek kun je van alles beweren, dingen zeggen die op toezeggingen lijken, maar het toch weer niet zijn, want achteraf kun je roepen dat het 'maar informeel' was. Bij het CDA noemen ze dat 'nieren proeven' (getver!), andere mensen noemen het 'de kat uit de boom kijken'.

Nu schrijft de Volkskrant: 'Aan de beginselen van de rechtsstaat wordt niet getornd.' Dat staat tussen aanhalingstekens, dus is een letterlijk citaat, van Maxime of een woordvoerder. Dan volgt, zonder aanhalingstekens: Zo moeten een belasting op hoofddoekjes en de wens van de PVV om de ontwikkelingshulp te schrappen van tafel. Het CDA zal het informele gesprek niettemin ingaan zonder voorwaarden vooraf. Zoiets zal Maxime, of een woordvoerder, gezegd hebben, maar niet letterlijk. Maar ik begin dan behoorlijk in verwarring te raken. De PVV-ideeën over hoofddoekjes en ontwikkelingshulp "moeten" van tafel. Die mogen tijdens het informele gesprek kennelijk nog even op tafel blijven liggen, maar als blijkt dat Geert Wilders ze op tafel wil houden, dan komt er dus geen formeel gesprek, want dan zijn er wel weer voorwaarden vooraf.

Gebeurt dit nou echt allemaal om achteraf tegen de PVV-stemmers te kunnen zeggen: "We hebben eerlijk geprobeerd met jullie grote man te praten, maar helaas, Geert hield voet bij stuk."? Of verwachten ze dat Wilders zijn kiezers gaat teleurstellen?
x

zaterdag 24 juli 2010

Stabiel

Iedereen heeft zo zijn of haar voorkeuren voor de samenstelling van het nieuwe kabinet en de koers die het gaat varen. De nog altijd wat moeilijke financiële en economische situatie schijnt ook te schreeuwen om een stabiel kabinet. Je moet natuurlijk geen kabinet hebben dat vier jaar lang langs het randje van de afgrond loopt, maar het zaakje krampachtig en ten koste van alles bij elkaar willen houden is naar mijn smaak weer het andere uiterste. Dat betekent oeverloze discussies over het derde cijfer achter de komma.

Nu kunnen eenvoudige Nederlanders als jij en ik zo hun persoonlijke voorkeuren hebben qua kabinet, op basis van persoonlijke motieven, maar ook informateur Ruud Lubbers gaat geen lieverbroodjes zitten bakken. Hoewel ... Als ik Teun Lagas mag geloven, die daarover een artikel in Trouw schreef, mocht één Nederlands staatsburger wel een persoonlijk wensenlijstje bij Ruud inleveren. "Zorg voor iets stabiels, Ruud."
"Ja, natuurlijk, dat is landsbelang."
"Ja, ook, maar daar gaat het me nu even niet om."
"O, is er dan nog wat belangrijkers?"
"Ja, ik wou het zo langzamerhand ook wel eens wat rustiger aan gaan doen. Stel nou dat we het zoveelste kabinet op rij krijgen dat weer voortijdig uit elkaar klapt. Dan zit Willem-Alexander koud hier op het Noordeinde en dan mag hij een crisis gaan oplossen. Zie je het al een beetje voor je? Dan kan ik die jongen toch niet aandoen?"
"Nou ... jongen ... hij is al drieënveertig hoor. Mark Rutte is maar een paar maanden ouder."
"Ja, OK, maar je begrijpt wat ik bedoel. Dan kan net zo goed meteen jij of Wim Kok of Herman Tjeenk Willink de formatie zo'n beetje gaan begeleiden."

Teun Lagas schrijft het zo: Op de achtergrond speelt ook de troonswisseling een rol. Mocht kroonprins Willem-Alexander binnen afzienbare tijd de positie van zijn moeder overnemen en wil hij zich rustig kunnen inwerken, dan zit de koningin niet te wachten op een kabinet dat elk moment op punt van breken staat. Zal ik eens vertellen op wat voor soort kabinet ik niet zit te wachten? Op een kabinet dat mede is gebaseerd op het feit dat één specifieke Nederlander een beetje aangename en niet al te ingewikkelde werksfeer moet hebben. Hebben we nog meer argumenten nodig tegen een erfelijk staatshoofd?
X

vrijdag 23 juli 2010

Vervolg

(van gisteren)

Daar zitten we dan. Dankzij alle voorgaande informaties is alles wat er te weten valt over 's lands huidige en toekomstige situatie binnen de mondiale verhoudingen wel bekend. We hebben tien knappe koppen (m/v) bij elkaar die besluiten willen en durven nemen. Die geven we een week om een programma op hoofdlijnen vast te stellen. Daarbij plegen zij geen enkel overleg met hun politieke leiders of hun politieke achterban. Zij bedenken, als toekomstig kabinet, wat naar hun oordeel noodzakelijk is, niet wat politiek al of niet haalbaar is. "Dat", zeg ik tegen de fractieleiders, als de kandidaat-ministers zijn vertrokken om te gaan overleggen, "blijkt wel als de plannen, voorstellen en besluiten van het kabinet in alle openbaarheid door het parlement besproken worden. Daar zien jullie maar of jullie voor jullie alternatieven en amendementen een meerderheid bij elkaar kunnen sprokkelen. We gaan er weer een ouderwets duaal bestel van maken. We gaan niet om de haverklap met moties van wantrouwen wapperen en het kabinet hoeft niet meteen de vertrouwenskwestie te stellen als een voorstel dreigt te worden afgewezen. Dat heeft niets met vertrouwen te maken, maar met andere ideeën. Is er wel eens een Amerikaans president afgetreden omdat een door hem gewenste wet niet werd aangenomen?"

Met de fractieleiders maak ik nog wat afspraken. Zo zal er niet meer over elk wissewasje een Kamervraag gesteld worden, omdat een backbencher weer eens zo nodig in de krant of in 'Hart van Nederland' wil komen. Het 'bewindsliedenoverleg' wordt per direct afgeschaft: de ministers hoeven niet meer elke week aan 'hun' fracties te vragen wat ze moeten zeggen in de ministerraad. Fracties mogen in het openbaar van mening verschillen met een minister van de eigen partij. Die minister spreekt immers namens het kabinet, niet namens zijn/haar partij. "Begrijpt het volk dat wel?", vraagt een fractieleider. Moet ik nou boos worden op of medelijden hebben met die fractieleider? "Het merendeel van het volk", zeg ik, "weet niet uit het hoofd wie minister van wat is. Laat staan dat ze weten van welke partij die minister is. Het volk wil weten hoeveel belasting ze moeten betalen, hoe lang ze moeten wachten op een knieoperatie, hoe lang de files zijn, wat de woonlasten zijn en bij wie ze moeten zijn als er weer eens niet gebeurt wat ze graag willen. En zo kan ik nog even doorgaan. Jij mag over een tijdje uitleggen waarom jouw partij niet voor 16 miljard maar voor 14,73 miljard aan bezuinigingen heeft gekozen. Succes!"

Drie dagen later krijg ik een sms'je van Nelie Kroes: "Wij zijn eruit." Ik ga naar paleis Noordeinde en geef Onze Majesteit in overweging Nelie tot formateur te benoemen. Een paar uur later kan de verzamelde pers een foto maken van het gezelschap op de trappen van Huis ten Bosch.

Ik vrees dat Ruud Lubbers het heel anders gaat aanpakken.
X

donderdag 22 juli 2010

Informatie

Vlak na de verkiezingen riep Mark Rutte in een overmoedige bui dat er vóór de maand juli een nieuw kabinet zou zijn. Intussen mogen we aannemen dat het zelfs niet vóór augustus lukt. Drie informatiepogingen hebben alleen duidelijk gemaakt welke varianten niet tot de mogelijkheden behoren. Job Cohen heeft al aangegeven, gelukkig, dat er met hem over een combinatie van VVD, PvdA en CDA niet gepraat hoeft te worden. Over diverse combinaties kan nog een hele tijd doorgemodderd worden.

Stel je het onvoorstelbare voor: na nog twee mislukte informatiepogingen word ik benoemd tot informateur. Ik roep alle fractievoorzitters bij elkaar en vraag ze allemaal een lijstje op te stellen van de punten waarop volgens hun de komende vier jaar een beslissing moet vallen, in volgorde van het belang dat ze aan elk punt hechten. Ze hoeven er niet bij te vertellen welke beslissing er moet vallen. Gewoon een simpel lijstje. Dat moeten ze in een dag kunnen klaren.

Ik neem een uurtje om die lijstjes naast elkaar te leggen en daar één gemeenschappelijk lijstje van te maken. Bovenaan komen hoe dan ook: bezuinigingen, hypotheekrenteaftrek, mobiliteit, lastenverdeling, onderwijs en nog zo wat zaken. Maar vóór de lunch is dat gemeenschappelijke lijstje er. Dan hebben we de hele middag voor de vraag: met welke partijen wil je wel in één kabinet zitten en met welke liever niet of per se niet. Goed, de SP, ChristenUnie, PVV, SGP en PvdD kunnen naar een terrasje verhuizen. Ik kijk de vijf nog aanwezige fractieleiders diep in de ogen. "Vijf is veel, hè?" zeg ik. Ze kijken elkaar aan. Maxime staat op: "Ik weet wanneer ik teveel ben." Mijn opdracht voor de volgende dag: bedenk uit hoeveel ministers het nieuwe kabinet gaat bestaan en ja, de VVD de levert de minister-president.

De volgende dag weten we op zijn laatst bij de tweede kop koffie hoeveel ministers er komen, in ieder geval niet meer dan tien. Ik maak me sterk dat we vóór de lunch ook weten wie welke ministeries krijgt. Natuurlijk heeft af en toe wel eens een fractieleider iets geroepen van "Maar de inhoud. Het programma." Ik roep dan: "First things first." Die middag en de volgende dag hoef ik ze niet te zien. Mijn opdracht: "Zoek in eigen kring naar de beste kandidaten voor de ministersposten. Let meer op bestuurlijke dan politieke kwaliteiten. Overmorgen wil ik jullie en die kandidaten hier zien."

Morgen vertel ik hoe het verder gaat.
x

woensdag 21 juli 2010

Titel

Wie in een Raad van Bestuur zit wil ook iets te besturen hebben. Die wil beslissingen nemen. De leden van de Raad van Bestuur van de Nederlandse Publieke Omroep doen daar enthousiast aan mee.

"Wat heb je vandaag gedaan, pap?"
"De hele dag vergaderd, jongen."
"Waarover dan, pap?"
"Over programmatitels."
"Kun je daarover vergaderen dan?"
"Reken maar! Er zijn publieke omroepen, je weet wel: Vara, Avro, de EO en zo, die bedenken een programma en als ze dat bedacht hebben, bedenken ze er een naam voor die in de gids komt te staan. Anders weten de mensen niet waar ze naar moeten kijken. En nu zijn er publieke omroepen, ik verzin het echt niet, die gebruiken hun eigen naam in die titel. Voorbeeldje: Uitgesproken Vara. Voor een actualiteitenrubriek."
"Nou, dat is toch hartstikke duidelijk voor in de gids?"
"Ja, dat kan wel duidelijk zijn, maar daar gaat het niet om. Het is niet consequent. Stel je nou eens voor dat de ene omroep wel zijn naam in een programmatitel zet en de andere niet. Dan wordt het toch een rotzooitje? Dus ik en de Raad van Bestuur hebben besloten dat de publieke omroepen eenduidig naar de kijkers toe moeten communiceren."
"Gossie, pap. Wat goed! Wat is dat eigenlijk, eenduidig communiceren?"
"Dat leg ik later nog wel eens uit."
"Maar de tv-kijkers, pap, vinden die het belangrijk dat er eenduidig ... eh ... gedingest wordt?"
"Wat is dat nou voor domme vraag? Wat hebben de tv-kijkers daar mee te maken? Die hoeven alleen maar te kijken. Je vader en de andere leden van de Raad van Bestuur lopen zich wel uit de naad om dat hele publieke bestel een beetje goed op orde te houden. Dacht je dat het leuk was een hele dag over programmatitels te vergaderen terwijl de mussen van het dak vallen? Maar we kennen onze verantwoordelijkheid. Zo, en haal jij nou maar een lekker koud pilsje voor pappa uit de koelkast."
"Mamma heeft nog geen boodschappen gedaan. Die had een tennistoernooi, weet je wel? Wil je een glas Roosvicee?"

Lees dit bericht in de Volkskrant.
X

dinsdag 20 juli 2010

Vijand

Een ANP-bericht in de Volkskrant: Volgens de Washington Post zijn er binnen de VS meer dan twaalfhonderd overheidsinstellingen en ruim negentienhonderd particuliere organisaties die zich bezighouden met terreurbestrijding, binnenlandse veiligheid en inlichtingen. Verspreid over 10 duizend locaties in het land hebben 854 duizend mensen de bevoegdheid om te werken met ‘top secret’ materiaal, zo blijkt uit het onderzoek van de Amerikaanse krant. De VS is dat land waar ze een grondige hekel hebben aan overheidsbemoeienis en bureaucratie. De bescherming van de persoonlijke levenssfeer hebben ze daar hoog in het vaandel staan. Zeggen ze.

Het zal wel duidelijk zijn dat deze branche van de Amerikaanse arbeidsmarkt enorm is gegroeid sinds '9/11'. Er is een nieuw ministerie gekomen: 'Homeland Security'. Nog altijd is de VS het machtigste land van de wereld, maar je hebt de indruk dat ze niet meer buiten een 'vijand' kunnen. Gedurende tientallen jaren hebben 'de communisten' die rol met verve vervuld, maar alleen in Noord-Korea wordt nog enigszins nageprutteld.

Als je iets meer weet van de VS - en niet geheel toevallig weet ik iets meer - weet je dat twee grote organisaties, de FBI en de CIA, een deel van hun tijd ook nog eens besteden aan het in de gaten houden van elkaar. Ze zijn het niet altijd met elkaar eens over het antwoord op de vraag wie nu precies wat mag doen. Het lijkt ook nogal aannemelijk dat als alleen al twaalfhonderd overheidsinstellingen zich bezighouden op min of meer hetzelfde terrein er sprake zou kunnen zijn van enige overlap. Ga dat maar eens een beetje coördineren! Kennelijk komen die twaalfhonderd instellingen nog niet overal aan toe, want waarom heb je anders nog eens negentienhonderd particuliere organisaties nodig?

Ik ga niet zeggen dat terrorisme een geheel imaginair probleem is en dat ruim 800.000 mensen tegen spoken vechten. Maar als je aan de Amerikaanse zuidkust woont, was de laatste tijd olie die in grote hoeveelheden de zee instroomde een iets groter en directer probleem dan terroristen die elkaar voor de landsgrenzen in de weg liepen.  De effecten van die vrij wegstromende olie zullen ze nog jaren voelen, maar het enigszins aan banden leggen van boren naar nog meer olie behoort niet tot 'the American way'. Het hoeft maar een beetje kouder of warmer te worden dan normaal en op allerlei plaatsen valt de stroom uit door overgebruik, zoals onlangs in New York.

Waarom hebben de Amerikanen eigenlijk een vijand nodig? Ze hebben elkaar toch?
x

maandag 19 juli 2010

Oplichting

Niemand maakt mij wijs dat er zorginstellingen zijn, waarbij de administratie niet beschikt over ten minste één persoon die weet welke kosten op grond van de AWBZ bij zorgverzekeraars gedeclareerd kunnen worden en welke aan cliënten geleverde goederen en/of diensten bij die cliënten in rekening kunnen worden gebracht. Als die kennis niet in huis is, mag dat al als een schandaal betiteld worden.

Wanneer, zoals nu gebleken is, zorginstellingen bij hun cliënten allerlei zaken, zelfs iets elementairs als toiletpapier, in rekening brengen die gewoon binnen het verzorgingstarief vallen, kan er geen sprake meer zijn van een administratief foutje of een verkeerde boeking. Dan is er sprake van klinkklare ordinaire OPLICHTING.

De zorginstellingen die de fout ingaan zullen wel opmerken dat ze niet rondkomen met de hun toegekende budgetten. Dat zou best kunnen, maar dat mag nog steeds geen excuus zijn voor het dan maar in rekening brengen van kosten bij de cliënten. Dat zijn immers vaak mensen met een handicap, die na het inleveren van de eigen bijdrage niets meer overhouden dan een karig 'zak- en kleedgeld': 289,26 euro per maand voor ongehuwden.

Een behoorlijk aantal jaren ben ik actief geweest in de georganiseerde patiëntenbeweging. Ik weet dus dat veel patiënten/cliënten en/of hun familie geen idee hebben waar ze wel of niet recht op hebben. Als ze dat wel hebben en weten of vermoeden dat ze belazerd worden, houden ze toch maar hun mond, omdat ze de relatie met 'de instelling' niet op scherp willen stellen, want dat zou wel eens ten koste kunnen gaan van de zorg. Voor hen, vrezen ze, wordt geen vinger meer extra en wellicht zelfs een vinger minder uitgestoken.

De marktwerking in de zorg zou het allemaal veel beter en goedkoper maken voor de patiënt/cliënt. Nog niet lang geleden leed mega-instelling Philadelphia een miljoenenverlies door het opzetten van megalomane projecten die met de kerntaken niets te maken hadden. (Lees dit nog maar eens.) De verantwoordelijke bestuurders werden ontslagen, maar kregen desondanks een forse gouden handdruk mee. Zo werkt de markt kennelijk.

We hebben een instelling die toezicht houdt op de zorginstellingen: de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa). Die heeft, volgens Trouw, een brief geschreven aan de zorgverzekeraars. De NZa vraagt ze actie te ondernemen als er "onredelijk hoge bijbetalingen" worden gevraagd. Mogen redelijk hoge bijbetalingen dan wel gevraagd worden? Onlangs vertelde iemand mij dat een bewoner van een zorginstelling 15 euro moest betalen om gedurende een half uur in een rolstoel in de buitenlucht rondgereden te worden. Is dat een redelijke bijbetaling? Dankzij de marktwerking komen er instellingen waar je een abonnement kunt krijgen, zodat je nog maar 10 euro per half uur buitenlucht betaalt.
x

zondag 18 juli 2010

Personeel

In de Volkskrant schrijft columniste Nausicaa Marbe wat bozig  over het bezoek dat Willem-Alexander en Máxima gebracht hebben aan die villa in het rijkemensenreservaat aan de zonnige Mozambikaanse kust. Daar zou hij toch niet heen gaan? Je moet onze toekomstig staatshoofd toch op zijn woord kunnen geloven? Maar ja, het stel was, vanwege het voetballen, toch in de buurt, relatief gezien, dus waarom zouden ze niet toch even van hun bezit profiteren zolang het nog niet verkocht is?

Die column stelt verder inhoudelijk niet zo veel voor, maar er staat wel een aardig detail in. Nausicaa had ook de website bezocht van de makelaar die zich met dat project bezighoudt en op die website wordt vermeld dat het personeel beschikt over een onderkomen, met water en elektriciteit. Zoiets wordt vermeld, mag je aannemen, omdat het elders in die regio gebruikelijk is dat de autochtone bevolking , waaruit het personeel gerekruteerd wordt, niet over water en elektriciteit in hun onderkomens beschikt. (Ik ga er maar even vanuit dat het hier gaat om water uit een inpandige kraan en elektriciteit uit een inpandig stopcontact.)

Waarom zet een makelaar zo'n mededeling op zijn website? Is hij bang dat potentiële kopers zullen zeggen "Ik koop dat riante pand alleen als het personeel verzekerd is van een onderkomen met water en elektriciteit."? Je hebt heel sociale rijke mensen, zeker, maar de meeste van de kopers daar hebben wel andere dingen aan hun hoof. Of vermoedt de makelaar dat potentieel personeel ook wel eens zijn website bekijkt? Wordt er niet gesolliciteerd als ze niet in ieder geval qua water en elektriciteit op hetzelfde level zitten als hun werkgever?

Ook het gebruik van 'onderkomen' is aardig. Ik neem aan dat in het origineel het woord 'accomodation' is gebruikt. Dat is, net als 'onderkomen' een multi-interpretabel begrip. Huis ten Bosch is een onderkomen en een tweepersoons trekkerstentje ook. Dat huis dat Willem-Alexander en Máxima gaan verkopen heeft een wand die geheel uit glas bestaat, zodat je ook binnen ruim van het uitzicht over de Indische Oceaan kunt genieten. Het personeel zal zijn onderkomen moeten verlaten voor hetzelfde uitzicht, denk ik. Maar ach, hoeveel inwoners van Scheveningen, Noordwijk, Callantsoog en andere kustplaatsen loopt nog dagelijks naar het strand om van het uitzicht te genieten?
x

zaterdag 17 juli 2010

Klein

De afgelopen dagen is er nogal eens opgemerkt dat zo'n klein landje als Nederland toch maar mooi de finale van het WK-voetbal had weten te bereiken. Dat schijn iets te zeggen over de Nederlandse mentaliteit, of zoiets. Dat zou iets hebben van de 'VOC-mentaliteit'. Die mentaliteit hield o.a. in dat we ruim drie honderd jaar hebben geprofiteerd van de natuurlijke rijkdommen en de arbeid van een ander volk. We hebben die andere mensen vaak behandeld op een manier die Eduard Douwes Dekker al te slecht vond.

Ik kan me niet herinneren dat zo de nadruk op 'dat kleine landje' werd gelegd toen 'we' wereldkampioen kampioen dammen, hocky of schaatsen, of Olympisch kampioen volleybal, waterpolo of 100 m vrije slag werden. Als Cuba weer eens wereldkampioen honkbal wordt, zegt dat dan iets over de Cubaanse mentaliteit? Dat een Zuid-Koreaan de 10000 m schaatsen bij de Olympische Spelen won zegt niets over Zuid-Korea, maar over een Nederlandse coach.

Als persoon heb ik nooit iets gepresteerd waardoor Nederland 'op de kaart gezet is'. Het is maar een zeer gering aantal Nederlanders dat daarin slaagt en dan nog maar voor korte tijd. Ik vind het ook moeilijk trots te zijn op Nederland omdat een andere Nederlander - sporter, Nobelprijswinnaar, dirigent, noem maar op - daar wel in slaagt. Die hebben dat, denk ik, ook niet gedaan uit vaderlandsliefde, maar omdat ze om hen moverende redenen een bepaald doel nastreefden. En daar is is niks verkeerds aan.

Een heel enkele keer denk ik: ja, daar heeft Nederland, in welke zin of samenstelling dan ook, iets aan bijgedragen. Daar hebben we een trend gezet. Een paar dagen geleden heeft het Argentijnse parlement het homohuwelijk mogelijk gemaakt. Ik denk niet dat dat gebeurd zou zijn, tenminste niet op dat moment, als Nederland dat niet negen jaar geleden als eerste had gedaan. Het was een van de laatste items in het NOS-journaal van acht uur. Er werd niet bij gezegd dat 'wij' dat mogelijk gemaakt hadden. Geen kerkelijk of wereldlijk leider, noch een man of vrouw in de straat werd om commentaar gevraagd. Het heeft ons Nederlanders niet dichter bij elkaar gebracht. Nou ja, misschien is het wel goed dat we het niet 'typisch Nederlands' vonden.
x

vrijdag 16 juli 2010

Ambtenaren

Je zult mij niet gauw iets negatiefs horen zeggen over 'de' ambtenaren. Maar individuele ambtenaren zijn ook maar gewone mensen en kunnen wel eens foutjes maken. Een enkele keer zou je de indruk kunnen krijgen dat foutjes makende ambtenaren geclusterd worden, alsof de verantwoordelijke bestuurders bedacht hebben: als we die nou bij elkaar zetten, gaat het overal elders goed.

Een voorbeeld van zo'n cluster zou de Amsterdamse Dienst Infrastructuur, Verkeer en Vervoer (DIVV) kunnen zijn. Die zijn o.a. druk met de Noord/Zuidlijn, waar zoals bekend niet altijd alles gladjes is verlopen. Een tijdje geleden had de DIVV zich voorgenomen iets te doen aan de brandveiligheid in de tunnel van de metro. Dat is natuurlijk een uitstekende zaak. Dus er werden plannen gemaakt en er werd een aannemer gevonden. Tijdens de werkzaamheden zou de tunnel niet gebruikt worden: geen metro tussen Amsterdam Centraal en Amsterdam Amstel. Er kwam vervangend busvervoer. Aan alles was gedacht: de werkzaamheden zouden tijdens de zomervakantie (minder gedupeerde reizigers) plaatsvinden en GVB-personeel moest rekening houden met dit alles bij planning van vakanties.

Helaas! Wat lees ik in Het PAROOL? De metrotunnel tussen Amsterdam CS en het Amstelstation is deze zomer voor niets bijna vijf weken gesloten. Er gaat namelijk helemaal niets gebeuren. De aannemer heeft zich teruggetrokken. De gemeente en de aannemer hebben verschil van mening over de planning en de aard van het werk. Je zou toch zeggen dat meningsverschillen uit de weg geruimd zouden moeten zijn voordat je een ingangsdatum van de werkzaamheden vaststelt. Volgens de verantwoordelijke wethouder was voor de aannemer niet duidelijk hoe de gemeente de werkzaamheden uitgevoerd wilde hebben. De gemeente op haar beurt vond het ingediende plan van aanpak van onvoldoende kwaliteit en voorzag vertragingen. Je vraagt je als gewoon Amsterdams burger dan af: wat was er eigenlijk duidelijk behalve de ingangsdatum en de duur van de sluiting van de tunnel?

Dan gooi je die tunnel toch gewoon weer open? Het is nu te laat om de zomersluiting van de tunnel terug te draaien. Het GVB heeft metrobestuurders met vakantie gestuurd en buschauffeurs ingehuurd voor pendelbussen tussen CS en het Amstelstation.

De DIVV heeft ook problemen met de renovatie van de Hogesluis  (dat is geen sluis, maar een brug) en de Utrechtsestraat. In het laatste geval is er ook ruzie met de aannemer. De wethouder laat nu de professionaliteit van de DIVV onderzoeken. Goed plan!
x

donderdag 15 juli 2010

Komkommer

Er wordt niet meer gevoetbald. Over de kabinetsformatie hoor je niets. In Frankrijk wordt wat gefietst, maar wie is daarin geïnteresseerd? Met dit weer zit iedereen buiten, niet bij de pc. Nou, vandaag ben je hier ook gauw klaar.
x

woensdag 14 juli 2010

Specialisten

42 jaar geleden begon ik te werken in het ziekenfondswezen. Er werd toen wel eens gezegd dat medisch specialisten wel erg veel (sommigen zeiden zelfs "Exorbitant!") verdienden. Er werd ook wel eens voor gepleit specialisten in loondienst van een ziekenhuis te laten werken. Nou, veel specialisten kregen het schuim op de mond als ze dat hoorden.

Anno 2010 schrijft de Volkskrant dat volgens minister Ab Klink de specialisten te veel verdienen. Hij wil ze nu betalen via een budgetsysteem. Dat budget wordt beheerd door de ziekenhuisdirecties. Specialisten roepen al dat dit een verkapte loondienst is. We zijn, kortom, in 42 jaar geen stap vooruit gekomen.

Intussen werkt al bijna 50% van alle specialisten in loondienst, maar de diehards onder de vrijgevestigde specialisten zijn hun acties al aan het voorbereiden. Klink ziet 130.000 per jaar als minimum- en 285.000 als maximuminkomen. Zelfs van dat minimum moet je rond kunnen komen en dat maximum ligt ruim boven de Balkenendenorm.

Specialisten hanteren wel als argument dat ze meestal pas veel later dan anderen echt in hun beroep aan de slag kunnen. Tot die tijd maken ze als co-assistent veel uren zonder daar redelijk voor betaald te worden. Daar zit iets in. Ze zouden dus eens kunnen gaan praten met de specialisten die hun veel van het werk laten doen, waarvoor zij  een declaratie indienen. Zeker, de specialist blijft verantwoordelijk en die verantwoordelijkheid is ook een reden voor het hoge inkomen. Maar in mijn familiekring heb ik meegemaakt dat zo'n specialist tot aan de Hoge Raad die verantwoordelijkheid bleef ontkennen. Hij moest uiteindelijk een boete van wel 5000 gulden betalen. En dat voor een fout die de dood tot gevolg had.

In mijn ziekenfondstijd heb ik ooit gesproken met een frauderend röntgenoloog: hij declareerde meer dan hij in feite deed en dat konden we spijkerhard aantonen. Zijn 'excuus': "Ik werk in een klein ziekenhuis en dan kom ik niet op hetzelfde inkomen als mijn collega's in grotere ziekenhuizen."

Er zijn ongetwijfeld artsen die hun beroep uit idealisme beoefenen. Als de arts die mij behandelt ruiterlijk erkent dat hij dat doet vanwege het riante salaris vind ik dat prima. Hij hoeft alleen maar een vakman te zijn. Daarna wil ik wel met hem in discussie gaan over de hoogte van zijn inkomen.
x

dinsdag 13 juli 2010

Uniek

Natuurlijk zijn 'we' na vandaag nog niet uitgepraat over het WK-voetbal. In ieder geval komt het allemaal uitgebreid terug in allerlei terugblikken die we tegen het eind van het jaar op tv zullen zien. Je kan er donder op zeggen dat het elftal zal worden verkozen tot (mannen)sportteam van dit jaar.

Vandaag kun je nog een keer laten blijken hoeveel waardering je hebt kunnen opbrengen voor wat 'onze' jongens hebben gepresteerd. Amsterdam geeft het goede voorbeeld. Ze hebben dan wel de finale verloren, maar daar doet Eberhard van der Laan, de kersverse burgemeester van Amsterdam, niet moeilijk over, blijkt uit Het PAROOL: "De spelers hebben gevochten als leeuwen en zijn pas na 120 minuten door de knieën gegaan. Dit is een unieke prestatie die een boottocht verdient," aldus de woordvoerder van de Amsterdamse burgemeester. Het is minstens zo uniek drie keer een WK-finale te verliezen en elke keer in een ander werelddeel.

De KNVB heeft ook aardig verdiend. Die krijgt van de FIFA 24 miljoen dollar, rond de 19 miljoen euro. Ze willen bij de KNVB niet zeggen welke premie de voetballers krijgen. Volgens geruchten, die ik ergens vermeld zag staan, krijgen ze 200.000 euro de man. Dat is ruim zes bruto modale jaarinkomens, terwijl ze gewoon in de tijd van de baas aan het bijklussen waren. (Ze komen er nog bekaaid af vergeleken met de Spanjaarden, die 600.000 euro de man krijgen.)

De afgelopen weken heb ik me diverse malen nogal kritisch uitgelaten over het voetballen. Ter afsluiting zeg ik het nog maar eens: ik kijk met plezier naar een aantrekkelijke voetbalwedstrijd. Ik heb geen moeite met enthousiaste supporters die door dik en dun achter 'hun' club staan.  Maar ik heb nu eenmaal een hekel aan collectief nationalisme en massahysterie. Ik heb het hele WK grotendeels via kranten en journaalbeelden gevolgd. Daaruit heb ik begrepen dat in tien wedstrijden 'Oranje' slechts enkele momenten goed voetbal heeft laten zien. Moet ik ze daarvoor gaan huldigen?
X

maandag 12 juli 2010

Goh!

Errug, hè? Daar heb ik geen woorden voor.
x

zondag 11 juli 2010

Herkomst

Het zal wel weer aan mij liggen, maar pas sinds het NOS-journaal van vrijdag 9 juli 2010 weet ik dat Giovanni van Bronckhorst van Molukse herkomst is. "Giovanni" deed mij altijd meer aan Italië denken en "Bronckhorst" is ook de naam van een gemeente in de Achterhoek, niet op Ambon. Dat Khalid Boulahrouz en Eljero Elia geen typische Friezen of Zeeuwen  waren had ik al vrij snel door, maar Giovanni: nee.

Het is volstrekt onbelangrijk, maar Giovanni is maar voor de helft Moluks (zijn vader is afkomstig uit een andere Indonesische regio), maar intussen, las ik in Trouw, gaan ze op Ambon helemaal uit hun dak: Ambon is vertegenwoordigd bij de finale van het WK-voetballen! En als 'hun' Giovanni dan ook nog eens een fraai doelpunt scoort tegen Paraquay, zijn ze maar wat blij dat ze tot half vier 's nachts zijn opgebleven om dat allemaal te mogen meemaken.

Omdat ik nog wel eens naar sport kijk, hoor ik wel eens iets zeggen in de trant van: "De finale van het kleiduiven schieten heeft nog een Nederlands tintje, want de overgrootvader van moederszijde van Ernesto Salchicha y Jambon werd geboren in Etten-Leur." Moet ik dan iets rechter op gaan zitten, of mag ik een extra pilsje inschenken als Ernesto wint? Of geeft 'Nederlandse overgrootvader' alleen maar recht op één extra toastje met brie of peperpaté?

Ik vind het allemaal heel verwarrend. Stel dat vanavond Eljero het winnende doelpunt maakt. (Hij valt in voor de onderuit geschopte Robben.) Is dat dan een Surinaams doelpunt of een Nederlands doelpunt? Zit er nou voetbaltalent in zijn Surinaamse genen of heeft hij het voetballen gewoon geleerd bij SV Voorburg, Forum Sport en Tonegido? Of moet ik het ruim zien? Het is een Nederlands doelpunt, maar er is niets tegen dat ze in Paramaribo en Nickerie juichen, omdat het ook een Surinaams doelpunt is. Of omgekeerd.

Ik weet niet zoveel van genealogie en genetica, maar ik weet wel dat het DNA van mens en chimpansee voor ongeveer 95% overeenkomt. Straalt het (mogelijk ultieme) succes van het Nederlandse elftal ook een beetje af op de chimpansees? Ik zou vanavond naar het Museumplein kunnen gaan om daar het gedrag van 80.000 toeschouwers te bestuderen bij een mogelijk Nederlands doelpunt. Dat zou nog best eens tot leuke conclusies kunnen leiden.
x

zaterdag 10 juli 2010

Inspanning

Als zondagavond rond 22.15 uur in het Soccer City Stadion in Johannesburg het laatste fluitsignaal klinkt (of wat later als er verlengd moet worden, of nog wat later als er strafschoppen genomen moeten worden), heeft het Nederlands elftal in bijna vier weken tien wedstrijden gespeeld. Het heeft dan 15 uur (+ nog wat 'blessuretijd') gewerkt. Ja, dat is een tendentieuze opmerking. We moeten alle trainingen tussendoor er ook bij optellen. Maar ik denk niet dat ze gemiddeld acht uur per dag gewerkt hebben.

In een uitgebreid artikel in de Volkskrant wordt door een inspanningsfysioloog uitgelegd dat die voetballers het maar zwaar hebben. Ze hebben allemaal een vermoeiend seizoen achter de rug en over niet al te lange tijd begint het volgende vermoeiende seizoen. Dat hebben ze elk jaar, maar dit jaar nog die tien extra wedstrijden. Het leven van een topvoetballer is als een perpetuum mobile. Van Agt (die fysioloog): 'Ze moeten een jaar lang goed in hun vel zitten. (...) Het houdt nooit op en dat gaat eens ten koste van de kwaliteit. Je kunt niet eindeloos grenzen blijven verleggen. Ik voorzie dat spelers het straks niet meer accepteren.'

Als je dat zo leest, is het niet zo gek dat wij dinsdag massaal naar Amsterdam gaan om die jongens, of ze nou kampioen zijn geworden of niet, uit de grond van ons hart te bedanken voor wat ze voor ons fysiek en mentaal hebben willen opbrengen. Of ...?

Die jongens oefenen hun beroep uit tot pakweg hun vijfendertigste, voor een salaris waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen. Als ze verstandig zijn, laten ze zich zodanig financieel adviseren dat ze zich na hun vijfendertigste nooit meer zorgen hoeven te maken over hun financiële oude dag. Dan kunnen ze nog wat bijklussen door hier en daar een clinic te doen, een winkelcentrum te openen of aan een lullig spelletje op tv mee te doen.

Vergelijk zo'n voetballer nou eens met een verpleegkundige. Die heeft een beroep dat fysiek en mentaal veel van een mens vraagt. Die verdient aanmerkelijk minder dan die voetballer. Die heeft geen team van fysiologen en -therapeuten, artsen, psychologen en weet ik veel om zich heen om daarop bij fysiek of mentaal ongemak een beroep te doen. Die mag naar het spreekuur van de Arbodienst. Die kan na het vieren van de vijfendertigste verjaardag niet de lier in de wilgen hangen. Die mag dan nog ruim dertig jaar doorwerken. En hard doorwerken! Na de vakantie wacht er gewoon weer een nieuw seizoen waarin ze, net als in het vorige seizoen, vol aan de bak moeten. Ze krijgen nooit een 'applauswissel'. Ze kunnen wel aangeven dat ze wat moe zijn, maar er is geen reservebank, laat staan dat er zich al een vervanger aan het warmlopen is. Er springen geen duizenden mensen overeind bij het verrichten van een uitzonderlijke prestatie. Een fout kan veel fataler gevolgen hebben dan een verkeerd gerichte terugspeelbal. "Je kunt niet eindeloos grenzen blijven verleggen. Ik voorzie dat verpleegkundigen het straks niet meer accepteren."

X

vrijdag 9 juli 2010

Werktitel

Het Parool stelt een aantal vragen aan Eberhard van der Laan, de nieuwe burgemeester van Amsterdam. Wat wordt - na Cohens "de boel bij elkaar houden" - zijn motto? Dat weet hij nog niet, wel een 'werktitel': verantwoordelijkheid. Amsterdammers moeten verantwoordelijkheid voor elkaar nemen. Niemand buiten of achteraan laten staan. Solidariteit, dat in de genen van Amsterdammers zit, hoort bij verantwoordelijkheid.

Voor mij heeft Eberhard zijn eerste slechte beurt gemaakt. Hij heeft zich al een tijdje kunnen voorbereiden op zijn nieuwe baan. Dan mag je, vind ik, iets meer verwachten dan zo'n cliché. Een beter antwoord zou zijn: "Dat weet ik nog niet. Laat me eerst even een paar maanden mijn gang gaan, inwerken en zo." Solidariteit is geen aangeboren eigenschap van Amsterdammers, van niemand overigens. Het is, waar je ook geboren ben of woont, een keuze.

Als over enige tijd de gemeente Gaasterlân-Sleat een nieuwe burgemeester krijgt kan die met evenveel aplomb tegen het Friesch Dagblad roepen dat de inwoners van die gemeente verantwoordelijkheid voor elkaar moeten nemen. Over enige tijd krijgen we een nieuwe minister-president. Die zal in ieder geval niet zeggen dat af en toe enige aandacht besteden aan je medeburgers wel aardig is, maar niet overdreven moet worden.

In Amsterdam zit niemand te wachten op een burgemeester of wethouder die een mooi motto bedacht heeft. Hoewel: een motto als "Weg met al die bouwputten!" zou de handjes wel op elkaar krijgen. Of: "Geen miljoenen verslindende jaren vertraagde megaprojecten!" Met "Parkeertarieven omlaag!" kan een burgemeester zich immens populair maken. Daar gaat hij helemaal niet over, maar wie weet er nou precies waar hij wel over gaat?

Bij zijn installatie zei Eberhard dat hij met zijn neus in de boter gevallen is. Jazeker: koud een week burgemeester mag hij alle Amsterdammers en nog een paar honderdduizend niet-Amsterdammers voorgaan in de huldiging van 'onze' jongens die terugkeren uit Zuid-Afrika. Ik zou geen betere gelegenheid weten voor het debiteren van een hele reeks gemeenplaatsen. Sterker nog: 'we' willen dan alleen maar gemeenplaatsen horen en zullen op onze wenken bediend worden.
x

donderdag 8 juli 2010

Resultaat

Je moet toch minimaal 40 zijn om bewust gekeken te hebben naar de eerdere finales van het wk-voetbal waarin Nederland speelde. Ik was toen een stuk gekker dan nu, want ik heb in 1974 vrijwel alle wedstrijden die uitgezonden werden gezien. Ik heb in de beginfase wel het een en ander moeten missen, omdat we toen met vakantie in Schotland waren. De campings die we bezochten waren niet van dien aard dat ze ook een kantine met tv hadden. We moesten dus om iets te zien naar een pub. Het probleem was alleen dat de Engelsen iets minder belangstelling hadden dan wij voor het Nederlandse elftal. Als Nederland niet speelde wilde ik natuurlijk wel weten wat de deelnemers in dezelfde groep deden. Nu deed er, in een andere groep, ook een Schots elftal mee. Dus waar keken ze naar?

De wedstrijd waarin Nederland Europees kampioen werd heb ik ook niet gezien. Terwijl die wedstrijd gespeeld werd zat ik, samen met een vriend, op een bus te wachten bij het station van Murjek, een gehucht in het noorden van Zweden. Het was het begin van onze vakantie en bij het plannen daarvan had ik geen moment aan voetballen gedacht. Dat beroemde doelpunt van Van Basten heb ik pas maanden later voor het eerst gezien.

En aanstaande zondag is het dan weer zover. Tot nu toe heb ik, alles bij elkaar, nog geen uur live van het voetballen in Zuid-Afrika gezien. Uit berichten in de diverse media heb ik wel begrepen, dat Nederland de finale niet bereikt heeft door continu oogstrelend voetbal te spelen. Als iemand die niet zo zeer 'voor het resultaat' gaat, heb ik dus maar weinig gemist.

De Nederlanders die a.s. zondag in Spanje zijn hoeven niet te vrezen dat ze 'hun' jongens niet die finale zullen zien spelen. Zelfs in Catalonië zal elke tv hetzelfde programma uitzenden. In Madrid en Barcelona zal, neem ik aan, op grote pleinen op megaschermen de wedstrijd te volgen zijn.

Het is voor de liefhebbers alleen wat jammer dat 'wij' geen revanche kunnen nemen voor het verlies in 1974. En het is maar helemaal de vraag of we in 2014 wel revanche kunnen nemen op Spanje.
x

woensdag 7 juli 2010

Lawaai

Het gebeurt niet vaak dat ik in de vroege ochtend mijn toetsenbord beroer om te beginnen aan mijn dagelijkse tekst die jij nu zit te lezen. Ik was gisteren nogal uithuizig. Gelet op het huidige weertype zal dat niemand verbazen. Dat was echter niet de voornaamste reden. Die wordt gevormd door mijn toekomstige buurman, -vrouw of -stel. Geen idee wie dat is/zijn. Ik heb hen/haar/hem, bij mijn weten, nog niet niet ontmoet. De afgelopen dagen echter word ik van tijd tot tijd nadrukkelijk geconfronteerd met de activiteiten van de bouwvakkers, of 'mannetjes', die zijn ingehuurd om de toekomstige woning te verfraaien. Dat schijnt vrij ingrijpend te gebeuren. Ik heb neervallend puin gehoord en de mokers en boren die werden gebruikt bij het veroorzaken van dat puin. De woning is een kopie van de mijne, dus eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig naar wat je aan zoiets simpels allemaal kunt veranderen. Ik vermoed dat het hier gaat om het 'natte' gedeelte. Vroeger was dat een plek om je te wassen. Voor mij is dat nog steeds niets meer en ik stel daar dus niet zulke hoge eisen aan. Mijn woning is de plek waar ik droog en uit de wind zit. De omgeving ervan vind ik belangrijker. Die is de laatste jaren gelukkig van dien aard dat wanneer het lawaai wat al te erg wordt, ik alleen maar de straat hoef over te steken om op een bankje in het  plantsoen verder te lezen in het boek waar ik op dat moment mee bezig was. De komende dagen kunnen de heren nog hun gang gaan.
x

dinsdag 6 juli 2010

Gekkigheid

Ik ben lid van het EenVandaag Opiniepanel. Van tijd tot tijd krijg ik dus via e-mail een linkje naar een vragenlijst. Gisteren gingen de vragen - hoe kan het anders? - over het voetballen. Zo kon ik aangeven wie er naar mijn mening uiteindelijk op de plaatsen 1 t/m zouden staan. Daar klikte ik 'weetniet/geen mening' aan. Verder waren er, binnen het gegeven kader, redelijk normale vragen. Maar aan het eind werd ik verrast: Stel: Nederland wordt Wereldkampioen. Is dat voor u reden om dan iets bijzonders te doen? Laat u een tattoo zetten, verft u uw haar oranje of vernoemt u uw kind naar de topscorer? Gaat u een grote aankoop doen?

Ze zijn niet achterlijk bij de redactie van EenVandaag. Ze weten daar dat er mensen zijn die van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen, maar het kan nog altijd gekker. Ik heb de indruk dat bijvoorbeeld een tattoo al bijna een normale reactie is voor een beetje enthousiaste fan. Maar stel nou dat je vrouw binnenkort gaat bevallen van een zoon en jullie hebben je voorgenomen die zoon de naam te geven van de Nederlander die het winnende doelpunt scoort. Jullie heten Van der Duyn van Maasdam en dat doelpunt wordt gemaakt door (invaller) Khalid Boulahrouz, of Eljero Elia, of Ibrahim Afellay. Ik heb niets tegen allochtone namen, maar vindt je zoon die naam over twintig jaar nog passend?

Een grote aankoop zit er voor de meeste mensen niet in, vrees ik. Er was al een grootbeeld-tv gekocht, met HD en zo en geluid van alle kanten. Na zes wedstrijden is het vakantiegeld al grotendeels besteed aan bier of andere drank en chips en weet ik veel wat voor snacks.

Maar de laatste vraag was de mooiste: De redactie van EenVandaag is op zoek naar een (afdeling van een) bedrijf dat met het personeel naar Zuid Afrika afreist als het Nederlands elftal de finale speelt. Werkt u zelf bij zo’n bedrijf of kent u een dergelijk bedrijf? Hieronder kunt u uw reactie kwijt. Een bedrijfsuitje heeft vaak als doel: teambuilding. Met z'n allen iets leuks doen versterkt de onderlinge band, of zoiets. Daar zit je dan met 100 collega's op de tribune en Nederland verliest! (Ja, dat is een mogelijkheid.) Werkt intens verdriet ook samenbindend? Ga je er met z'n allen, gesterkt door het gezamenlijk gedragen lijden, thuis weer flink ("Volle bak!") tegen aan? Ik zou er als CEO nog eens goed over nadenken.
x

maandag 5 juli 2010

SMS

Een ANP-bericht in de Volkskrant: Telecombedrijf KPN heeft kort na afloop van de WK-wedstrijd Nederland-Brazilië 800.000 sms'jes verwerkt per 5 minuten. Ik weet niet wat ik onder "kort na" moet verstaan, maar laten we nou eens zeggen: tot en met een kwartier na afloop van de wedstrijd. Dat druppelt nog wat na. Het lijkt me safe aan te nemen dat er dus via KPN zo'n drie miljoen sms'jes zijn verstuurd naar aanleiding van die diep ingrijpende gebeurtenis. Ik weet niet wat het marktaandeel van KPN is, maar je kunt er denkt ik zo nog een paar miljoen sms'jes bij optellen die verzonden zijn via Telfort, Vodafone etc.

Nu denk ik dat de meeste van die miljoenen sms'jes door de ene voetballiefhebber verstuurd zijn naar de andere. Vrijwel alle voetballiefhebbers zullen zelf naar die wedstrijd gekeken hebben, of naar het radioverslag hebben geluisterd.  Ik kan me moeilijk voorstellen dat miljoenen liefhebbers niet in staat waren om zelf kennis te nemen van het verloop en de uitslag van de wedstrijd en dus een familielid of vriend gevraagd hadden: "Stuur mij meteen na afloop van de wedstrijd even een sms'je met de uitslag."

Wat zou nou de inhoud geweest zijn van al die sms'jes? Ik kan het ook niet helpen: ik vraag me soms de gekste dingen af. Hieronder geef ik een aantal mogelijkheden. Het zijn citaten, maar uiteraard niet van sms'jes.

Ik zeg wereldkampioen! En nu (meer) bier!
Jaaaahooooor! We zijn er weer bij!
dat was ff spannend zeg, geweldig!
OLÉ OLÉ OLÉ OLÉ !!!!!
un-fucking-believable...
ORANJE BOVEN ORANJE BOVEN OLE OLE OLE!!!!!
WHOEEEEEHOEEEEE JAAAAAA WAAAAAA YES YES YES OEH OEH OEH OEH OEH OEH
YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
FEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEST
:D :D :D
OKAAAAAAAAYYYYYY DAN!!!!
MMMMMMMMMMMMMMMMMMM ooh wat voelt dit goed :)

Zo'n wedstrijd maakt heel wat creativiteit los. En dan te bedenken dat nog minstens zo veel miljoen mensen hun eitje ook nog bij Twitter kwijt moesten.
x

zondag 4 juli 2010

Voorbeeld

Een van de vele reacties op het artikel in NRC Handelsblad over die voetbalwedstrijd: Oranje, geweldig! Bij de bookmakers stonden jullie 40/60. Dat een land van 16 miljoen mensen een land van 200 miljoen mensen naar huis heeft gestuurd, dat zegt iets over dat land van 16 miljoen mensen. Haags-politieke mensen (zeg maar: de onderklasse van onze samenleving) zullen daar geen oog voor hebben, maar de bovenklasse van Nederland, zij vinden het fantastisch!

Wat voor denkraam heeft de schrijver van die reactie? Dat vraag ik mij dan af. Als ik mij goed herinner is het wel eens voorgekomen dat wij door kleinere landen (België, Denemarken, Noorwegen) naar huis gestuurd werden (niet in WK-verband, maar in andere wedstrijden). Zouden India of China erin geslaagd zich te kwalificeren voor het WK in Zuid-Afrika, dan zouden 'wij' daar ook van gewonnen kunnen hebben en die landen hebben ruim een miljard inwoners. Zou die schrijver dan nog vijf keer trotser, nationalistischer, chauvinistischer geweest zijn? 16 miljoen tegen 1 miljard: dat is één tegen 63! "De muis die brulde". Die man moet een warm gevoel hebben gekregen toen Jan Peter Balkenende het over de VOC-mentaliteit had.

Zou die schrijver enig idee hebben van de leefomstandigheden in Brazilië, vergeleken met die in Nederland? Zou hij weten wat een favela is? Zou hij weten welk deel van de Braziliaanse bevolking werkelijk deel kan nemen aan georganiseerde sportbeoefening? Welke conclusies zou hij trekken uit het feit dat Noord-Korea wel, maar Noorwegen niet tot de eindronde is doorgedrongen? Als Brazilië in de eerste helft nog een doelpunt had gemaakt, zaten 'onze jongens' inmiddels thuis hun wonden te likken. Zou die man dan nog steeds achter ze gestaan hebben?

Met mijn 'Beggartalk' van gisteren heb ik diverse mensen op het verkeerde been gezet. (Zie de reacties op dat blog.) Er zijn diverse sporten waar ik met plezier naar kijk, zelfs naar een goede voetbalwedstrijd. (Ik heb dus - thuis! - maar stukjes van Nederland - Brazilië gezien.) Mocht ik op deze plek ooit de prestaties van een Nederlands sportteam als DE representatie van onze nationale identiteit beschrijven, besluit dan meteen om verder nooit meer terug te keren naar dit blog. Dan ben ik geestelijk behoorlijk in verval geraakt. Onze tennissers hebben het in de Davis Cup behoorlijk laten liggen. Van onze handballers kan ik me geen prestatie van enig belang ooit op mondiaal niveau herinneren. Onze volleyballers hebben het ook wel eens beter gedaan. De laatste Champions Trophy is niet door onze hockeyers gewonnen. Minder dan drie miljoen Jamaicanen presteren bij de atletiek beter dan zestien miljoen Nederlanders. Elf miljoen Cubanen spelen beter honkbal.

Op mijn leeftijd zit je niet meer te springen om een rolmodel, maar welke sport(ers) moeten wij nu ten voorbeeld stellen aan onze jeugd? Ik houd het op onze korfballers: die hebben tot nu toe vrijwel alles gewonnen wat er te winnen viel.
X

zaterdag 3 juli 2010

Toch

Je kunt daar wat lacherig over doen, misschien zelfs een tikje denigrerend, maar ik ontkom er niet aan dat ik 1974 nog heb meegemaakt. Ik heb het natuurlijk niet over dat hele jaar, maar over die paar weken dat Nederland voetbalde. Ik heb toen gezien hoe Nederland Brazilië versloeg. En gisteren was het weer zo ver: Nederland, een beetje favoriet, tegen een van de grote favorieten.

In een van de kranten had ik gelezen dat er op het Museumplein een megascherm geplaatst zou worden, waar je gratis naar kon kijken. Er zou plaats zijn voor 10.000 kijkers. Ik ben niet spontaan naar lijn 12 gehold. Ik heb er echt over nagedacht, maar die wedstrijd op een kleine pc-monitor bekijken: nee, ik vond dat dat niet kon. Ik ben niet zo'n mens voor grote groepen, maar als het me teveel zou worden, zou ik altijd zo weer lijn 12 kunnen nemen. Ik zag er ook wel tegen op ruim anderhalf uur te moeten staan of ongemakkelijk op de grond te zitten. Ik besloot me aan te stellen. Uit de tijd dat ik mijn enkel gebroken heb, heb ik nog een wandelstok overgehouden. Die nam ik mee. In de tram kreeg ik al meteen een zitplaats aangeboden. En zelfs onder jonge voetbalfanaten heb je er nog die respect tonen voor een grijze enthousiasteling die niet wel ter been is. Ik kreeg al snel een zitplaats op een bank aangeboden.

Ik had het niet verwacht, maar toen Brazilië na een minuut of tien scoorde, kon ik die golf van teleurstelling die over het Museumplein ging meevoelen. Brazilië speelde beter, veel beter, maar daar ging het niet om. Ik begon te begrijpen dat je je alleen thuis voor de buis geen Nederlander kunt voelen. Dan kijk je naar 'een' voetbalwedstrijd. Je hebt die duizenden anderen nodig om je één te voelen met die elf mannen die, vergeefs zo leek het, probeerden ons nationale voetbalverleden  te doen herleven.

Tijdens de rust hoorde ik om me heen roepen om wissels. In ieder geval Van Persie zou vervangen moeten worden. Niemand doorzag de meesterzet van Van Marwijk. De Brazilianen zouden zich in de rust voorbereiden op de komst van Huntelaar en Elia. Prompt sloeg bij hen de verwarring toe, toen ze een ongewijzigd Nederlands elftal tussen de lijnen zagen verschijnen. Ze waren als het ware hun positie kwijt. Moesten zij nu toch weer die Van Persie in de gaten blijven houden, of ... Ja, of wat? De eigen goal was een bijna logisch gevolg.

De man voor me heeft waarschijnlijk niet eens gemerkt dat hij een gevoelige tik van mijn wandelstok kreeg toen ik opsprong bij de doeltreffende kopbal van de kleinste man van het veld. Die man wist, net als ik, dat het toch nog kon. En dan die ontlading toen de scheidsrechter voor het laatst gefloten had. Dat gevoel van eenheid met al die mensen om me heen heb ik voor 't laatst gevoeld toen ik als puber in de kerk op Hervormingsdag 'Een vast burcht is onze God' zong. Als iemand op dat moment het Wilhelmus was gaan zingen had ik waarschijnlijk meegezongen. Maar 'We are the champions' doet te me teveel aan Lee Towers denken. Dat Wilhelmus komt nog wel.
x

vrijdag 2 juli 2010

Uitspraak

Omdat ik al heel lang heel veel Engels lees en vrij veel in Engels sprekende landen (Engeland, Ierland, Verenigde Staten, Nieuw-Zeeland) vakanties heb doorgebracht is mijn kennis van het Engels aardig op peil. Diverse keren is mij gebleken dat ook mijn uitspraak bepaal niet slecht is. Men hoort uiteraard wel dat ik geen autochtoon ben, maar denkt, zo is mij diverse keren gezegd, dat ik uit een ander Engels sprekend land kom.

Toen wij jaren geleden in Ierland met vakantie waren, bleven wij enkele dagen in Dublin. Dat heeft een dierentuin en ik bezoek graag dierentuinen. Bij een busstation in het centrum vroegen wij aan een daar rondlopende busbeambte welke bus wij naar de 'zoo' moesten nemen. Hij kijk niet-begrijpend. Misschien had ik op zijn Amsterdams 'soe' gezegd, dus ik zei nog eens zorgvuldig 'zoe'. Nog steeds geen begrip. Ik herhaalde het nog eens en hield ook het 'oe' naar mijn idee lang genoeg aan. Nadat ik het op diverse manieren herhaald had, riep de man uiteindelijk: "Oh, you mean the zoo." En hij wees ons de juiste bus aan. Ik ben er nooit achter gekomen wat ik precies fout deed.

Recentelijk maakte ik iets soortgelijks mee in mijn eigen Amsterdam. Sinds enige tijd eet ik al vrij vroeg op de dag iets. Meestal is dat iets in de crackersfeer. Voor het eerst sinds mijn jeugd vond ik dat ik dat wel weer eens met iets zoets zou kunnen beleggen- of -smeren, jam dus. In mijn jeugd kregen wij vrijwel uitsluitend frambozenbessenjam, want die was de goedkoopste. Een heel enkele keer hadden we echte kersen- of aardbeienjam. Ik deed mijn boodschappen bij een ander AH-filiaal dan het gebruikelijke, dus de indeling was mij niet bekend en uiteraard kon ik de jam niet vinden. Ik stapte op een vakkenvuller toe, een zeer zwarte jongeman, en vroeg waar de jam was te vinden. Ik zei op zijn Amsterdams "sjem". Toen de jongeman niet-begrijpend iets terugzei, begreep ik dat hij het Nederlands nog niet geheel onder de knie had. Wat hij zei klonk me enigszins Engels in de oren.  Ik probeerde hem uit te leggen dat ik iets wilde dat je op brood kunt smeren. Hij ging mij voor en bracht mij naar de juiste plek. Ik pakte een pot jam en hield die triomfantelijk omhoog. De jongeman was ook blij en zei: "Oh, dsjèèm." Dat werd op correct Britse wijze uitgesproken. Maar als me dat weer eens overkomt in een ander filiaal en de vakkenvuller is een goed Nederlands sprekende man of vrouw, ga ik toch geen 'dsjèèm' zeggen, want dan vinden ze mij weer een bekakt type.
x

donderdag 1 juli 2010

Beste

Paraguay behoort voor het eerst in de geschiedenis tot de beste acht voetballanden van de wereld. Dat staat in een ANP-bericht in de Volkskrant. Dat is vast niet door een voetbaljournalist geschreven. Ik ben niet de beste voetbalkundige die er  rondloopt, maar ik weet wel hoe het systeem werkt. De voorronden worden gespeeld in regionaal bepaalde groepen. Het zou dus zomaar kunnen dat de nummer drie van groep A in feite beter is dan de nummer één van groep B, maar die nummer drie komt niet aan de eindronde toe.

Het WK is inmiddels in de knock-out fase beland. Ook daarin is het lang niet altijd de beste die wint. Een ploeg kan zelfs uitgeschakeld worden door een arbitrale miskleun, zoals het niet toekennen van een overduidelijk doelpunt aan Engeland in de wedstrijd tegen Duitsland. Hier doet zich dan nog eens het merkwaardige feit voor dat een speler geschorst kan worden op basis van tv-beelden (al heeft de scheidsrechter tijdens de wedstrijd niets gezien), maar dat die beelden niet, zoals bij tennis en hockey, gebruikt mogen worden om een arbitrale fout te herstellen. FIFA-baas Blatter schijnt die foutmogelijkheid om een of andere reden wel 'romantisch' te vinden. Ik kan me voorstellen dat er doorgewinterde fans zijn die inderdaad romantische kanten aan het voetbal zien. Ik vond het jaren geleden leuk om de Spanjaard Gomez te zien schaatsen, al kon hij er weinig van. Er heeft wel eens een Jamaicaans team aan het bobsleeën meegedaan. Ook leuk, maar niemand verwachtte ze bij de beste zestien.

Er zijn een paar Nederlanders die verwachten of hopen dat Nederland wereldkampioen wordt. Dat zou best kunnen. Niemand had er vóór de competitie op gerekend dat FC Twente kampioen zou worden en dat ging nog over een hele competitie. Ik weet in ieder geval één ding zeker: als  Nederland kampioen wordt, betekent dat niet dat we hier het beste voetbal spelen.
x