Ziekte

Een, vond ik, opmerkelijk bericht in Trouw van gisteren: Hiv-patiënt wordt nu gemiddeld 69 jaar. Dat is te danken aan de combinatietherapie, een cocktail van medicijnen, die sinds de introductie in 1996 sterk is verbeterd. Dat is natuurlijk in de eerste plaats goed nieuws voor aids- en hiv-patiënten. Maar zoals je dat wel vaker ziet bij goed nieuws: er is ook een keerzijde.

Er is een tijd geweest dat je aan een longontsteking dood kon gaan. Als je nu longontsteking krijgt, krijg je van de huisarts een penicillinekuur en klaar is Kees. Geen mens die zich er echt zorgen over maakt. Tbc was vroeger een vreselijke ziekte. Dat is nog steeds zo, maar wel ver van ons bed. In ons eigen bed liggen we daar al lang niet meer wakker van.

We kennen aids intussen al weer ruim twintig jaar. In met name Afrika is het een nog steeds toenemende epidemie die miljoenen mensenlevens eist, maar in ons veilige westen worden de aidsremmende middelen, de combinatietherapie, door de ziektekostenverzekering vergoed. We kunnen er bijna zeventig mee worden. Meer mensen zullen denken: er zijn goede medicijnen, waarom zou ik me druk maken? Dat zegt Sven Danner, aidsbehandelaar van het eerste uur en hoogleraar interne geneeskunde aan de Vrije Universiteit. Nog niet zo lang werden op 'feestjes' in Groningen mensen opzettelijk met hiv besmet. Kennelijk wordt in bepaalde kringen het lijden aan aids of hiv als 'camp' beschouwd.

Als ik dit soort dingen verneem denk ik altijd aan een rijmpje van John O'Mill, dat ik al eens eerder bij Beggartalk citeerde:
Het is het dier dat aan de rand
Van het gevaar terugspringt.
Het is de mens met zijn verstand
Die er elke keer weer instinct.


LEES OOK IVARS BLOG. Klik HIER