donderdag 26 augustus 2010

Nieuw!

"Wat maakt je gelukkig? Is geluk voor iedereen weggelegd? Kun je gelukkig zijn leren? Geïnspireerd door de bestseller 'Eten, Bidden, Beminnen' van Elizabeth Gilbert komt de TROS met Op zoek naar Geluk. Bekende Nederlandse koppels reizen af naar Bali, waar ze op zoek gaan naar dat wat hen gelukkig maakt. Hoe kijken ze terug naar het leven wat ze tot dan hebben geleid? Hebben ze ergens spijt van? Hoe kijken ze naar hun partner? Alle BN'ers brengen een bezoek aan een goeroe die antwoord probeert te geven op hun levensvragen."

Die tekst haal ik van een webpagina van omroep.nl, waarop o.a. alle nieuwe programma's van de publieke omroep in het komende seizoen worden aangekondigd. 'Op Zoek naar Geluk' is zo'n programma. Nu vraag ik me af waarom je als BN'er met je partner helemaal naar Bali moet reizen om op zoek te gaan naar wat je gelukkig maakt. Als je als publieke omroep toch moet bezuinigen, zou ik die BN'er en partner die vraag voorleggen in Hulshorst. Dat is minder exotisch dan Bali, ik weet het, maar het Beekhuizer Zand daar vlakbij is als zandverstuiving ook echt de moeite waard. Los daarvan interesseert het me geen moer waar die BN'er spijt van heeft.

We hadden al diverse programma's die ons in staat stelden mee te leven met patiënten van huisartsen en specialisten. Maar wat hadden we nog niet? 'Dokters aan de Costa'! In deze leemte gaat MAX voorzien: "Helaas blijft het voor de vakantiegangers en overwinteraars aan de Spaanse Costa niet altijd alleen bij fiësta, siësta en sangria. Soms is een bezoekje aan de dokter ook noodzakelijk. Het is voor de Costa-Nederlanders erg fijn om een dokter in de buurt te hebben die ze kunnen begrijpen en vertrouwen. Dokters aan de Costa is een docusoap waarin we het personeel en de patiënten van een Nederlandse huisartsenpost aan één van de Spaanse Costa's volgen. De dokterspraktijk vormt de rode draad en is tevens het decor voor de introductie van de vele verschillende patiënten en de families van de dokters." Heb ik altijd gedacht dat die pensionado's naar de Costa's gingen omdat je daar niet ziek kunt worden, blijkt dat ook weer een misvatting te zijn. (En je weet natuurlijk nooit of die Spaanse dokters wel te vertrouwen zijn.) Waarschijnlijk wordt de verhouding tussen fiësta en sangria enerzijds en siësta anderzijds niet altijd goed ingeschat. Maar dat wordt helemaal goedgemaakt door het feit dat je kinderen en kleinkinderen jouw voor anderen nauwelijks interessante verhaal op tv kunnen volgen.

En wees gerust: Boer Zoekt Vrouw komt ook gewoon weer terug!
x

Partner

Mijn pc staat op minder dan een halve meter van het raam. Ik breng veel tijd door in de buurt van die pc. Naar buiten kijkend, kijk ik uit op een plantsoen. Op diverse plaatsen staat een bord met de tekst "Losloopstrook". Om er geen misverstand over te laten bestaan laat het bord ook een afbeelding zien van een niet-aangelijnd lopende hond. Ik zie dus elke dag heel wat honden in allerlei soorten en maten en hun baasjes (m/v).

Gedurende 18 jaar heb ik katten gehad. Die vind ik nu eenmaal (veel) leuker dan honden. Dat is een kwestie van smaak. Maar ik kan me dus goed voorstellen dat je met een huisdier een zekere band hebt. Je kunt zelfs onderzoeken hoe mensen de relatie met hun hond waarderen. Dat heeft National Geographic Channel dus maar eens laten doen, las ik in Trouw.

De relatie met de viervoeter krijgt gemiddeld een 8,5 las ik. De hond wordt gewaardeerd, mag je wel zeggen. Die zin vervolgde echter met tegenover een 7,8 voor de relatie met de partner. Nu is 7,8 ook bepaald geen slechte score, maar als mensen moeten kiezen met wie ze even een eindje gaan wandelen, gaat de voorkeur toch uit naar de hond. Bijna de helft beschouwt het huisdier als een volwaardige gesprekspartner. Vrouwen vinden dit overigens vaker dan mannen. Ruim een op de vijf ondervraagden geeft aan dat de hond van alles begrijpt.

Ik neem direct aan dat honden de emoties van hun baas aanvoelen en daar op hun manier op reageren. Het zijn net kleine kinderen die nog niet kunnen praten. Ik kan me echter moeilijk voorstellen dat bijna de helft van de ouders een nog niet pratend kind als "volwaardig gesprekspartner" zullen betitelen. Je kunt je hond natuurlijk in tranen vertellen dat je op je werk opnieuw gepasseerd ben voor de functie die je zo graag zou willen hebben, maar of de hond alle ins en outs begrijpt betwijfel ik toch. Ik begrijp dat het oplucht: je hebt het even van je afgepraat. Als je na het uitlaten thuis een menselijke partner aantreft, zou je hetzelfde verhaal nog een keer kunnen vertellen. Je had het verhaal ook kunnen vertellen vóór je hond ging uitlaten. Het is heel goed mogelijk dat partner niet met trouwhartige ogen naar je opkijkt, maar zegt: "Ja, dat verhaal ken ik zo langzamerhand wel." Wanneer je de hond weer uitlaat kun je nadenken over de vraag wat belangrijker is: een begrijpende hond of een begrijpende partner. De hond kun je altijd houden.
x