zondag 7 september 2014

Opluchting

In een reactie op Beggartalk van afgelopen vrijdag schreef Janne: “Dat is toch een reden tot optimisme”. Dat ging dus over dat vlekje op mijn rechterlong dat kleiner was geworden. Iedereen zal het, mag ik aannemen, met die reactie eens zijn.

Het merkwaardige was – ik realiseerde me dat toen ik twee boterhammen met kaas en een kopje koffie nuttigde die ik na de 'longpunctie' nog kreeg voorgezet in het ziekenhuis – dat ik helemaal geen gevoel van opluchting heb ervaren, toen de arts mij vertelde over dat afnemende vlekje, waardoor de longpunctie, althans voorlopig, overbodig was. Ik nam het zogezegd voor kennisgeving aan. Waarom sprong ik geen gat in de lucht?

In het algemeen heb ik geen aansporingen nodig om optimistisch te zijn, maar meer nog dan dat ben ik realistisch. Een tijdje geleden schreef ik hier: "Ik realiseer me wel degelijk dat ik te horen zal kunnen krijgen dat ik longkanker heb." (Onderstreping toegevoegd.) Ik had het daar over een mogelijkheid, niet over de realiteit. En het was zeker niet de enige mogelijkheid. Waarom zou ik me zorgen maken over die ene, slechtst denkbare mogelijkheid?

Als je je geen zorgen hebt gemaakt ervaar je geen opluchting als blijkt dat die zorgen, waarschijnlijk, ook overbodig waren. Zo simpel is het eigenlijk.

En verder blijf ik de toekomst natuurlijk optimistisch tegemoet zien.