zondag 30 juni 2019

OPTIE


Ik ben 80 en al bijna 24 jaar single. 'Single' is hedendaags Nederlands voor 'zonder vaste partner'. Ik behoor tot die categorie mensen waarvan nogal eens gevreesd wordt dat zij eenzaam zijn. Ik heb daar al eens het volgende over geschreven: Alleen zijn is een fysieke situatie: er zijn geen andere mensen in je directe omgeving. Dat kan nog iets genuanceerder: er zijn geen bekende mensen in je directe omgeving. ("Ik was 'alleen' de stad in.") Dat alleen zijn heb ik in optima forma beleefd toen ik tijdens een voettocht in Lapland tien achtereenvolgende dagen zelfs geen ander mens gezien heb. (...) Eenzaam zijn is een mentale kwestie: het is een gebrek aan, mogelijk zelfs totale afwezigheid van persoonlijk contact en dat erg vinden. Je kunt je eenzaam voelen op je werk, bij een drukke receptie of in een vol stadion, zelfs in een gezinssituatie. Ik parafraseerde de titel van de autobiografie van koningin Wilhelmina: Ik ben alleen, maar niet eenzaam.


Mijn goede vriendin Sylvia stuurde me onlangs een uitspraak van de acteur Keanu Reeves, waar ik het helemaal mee eens ben:



Someone told me the other day that he felt bad about single people because they are lonely all the time.
I told them that's not true, I'm single and I don't feel lonely. I take myself out to eat. I buy myself clothes. I've great times by myself.
Once you know how to take care of yourself, company becomes an option and not a necessity.

Gezelschap in het algemeen en een vaste partner in het bijzonder zijn opties, geen noodzaak. Ik heb (schoon)familieleden en goede vrienden met wie ik het uitstekend kan vinden, maar ik hoef ze niet dagelijks te ontmoeten en/of te spreken en zeker niet allemaal tegelijk. Er is er maar een die ik graag en veel zou willen spreken, als dat zou kunnen. Boukje en ik praatten constant met elkaar. Bij haar crematie zei ik: Ik heb wel eens gezegd dat we geen echtpaar waren, maar een discussiegroep. We konden het over van alles en nog wat totaal oneens zijn; daar praatten we dan over en na veel praten bleek dat we het nog volstrekt oneens waren. We hadden dan toch een gezamenlijke conclusie: "Wat dan nog?" We bleven het gezellig oneens, omdat we van één ding overtuigd waren: we praten met elkaar zo lang we van elkaar houden en we houden van elkaar zo lang we met elkaar praten. We hebben tot de laatste dag met elkaar gepraat.

Ik realiseer me ineens dat ik de afgelopen tijd vaker dan gewoonlijk Boukje bij mijn dagelijkse Beggartalk betrek. Ik zat eergisteren te janken toen ik naar dat lied van Maria Farantouri luisterde. Kan het iets te maken hebben met het verblijf in het ziekenhuis en het verpleeghuis? (Het zijn immers partners die het meest op bezoek komen.) Ik weet het niet. Ik mis haar nog altijd ontzettend.


zaterdag 29 juni 2019

GEDRAGSCODE

EenVandaag bracht het nieuws en Trouw schreef erover. Een gedragscode, ondertekend door fabrikanten en handelaren van chemische stoffen, detailhandel en webwinkels, moet verhinderen dat particulieren middelen kunnen aanschaffen die voor zelfdoding kunnen worden gebruikt. Dat hebben ze afgesproken met minister Hugo de Jonge van volksgezondheid. (...) Flauwekul, noemt voorzitter Jos van Wijk van de Coörperatie (sic) Laatste Wil (CLW) de nieuwste maatregel van de regering om suïcide te voorkomen.

Jos van Wijk is geen familie van me. Ik ben het wel volledig met hem eens. Hoeveel mensen zijn er eigenlijk die voldoende medicijnen in huis hebben (bijvoorbeeld diabetici) om een overdosis in te nemen die tot de dood leidt? Gaan we nu een gedragscode met artsen en apothekers afspreken dat medicijnen niet worden voorgeschreven, resp. afgeleverd in hoeveelheden die levensbedreigend zijn? (Ik krijg altijd een hoeveelheid medicijnen voldoende voor drie maanden.) Gaan we de verkoop van scherpe voorwerpen (scheermesjes!) verbieden of ontmoedigen?

Stoffen die hier niet of nauwelijks te verkrijgen zijn, kunnen in het buitenland of via internet wel aangeschaft worden. Een woordvoerder van de minister erkent dat het vrijwel onmogelijk is om te voorkomen dat bepaalde stoffen op de markt komen. "Maar je kunt wel proberen om het niet te gemakkelijk te maken. Met deze gedragscode worden vooral drempels opgeworpen."

Het schijnt dat  het besluit van de minister een soort cadeautje voor de ChristenUnie is. Die moest ook weer eens een succesje kunnen melden. De SGP - en wellicht een aantal CDA'ers - zal er ook wel blij mee zijn. Als God het hen verbiedt, moet het andersdenkenden op zijn minst toch een beetje moeilijk gemaakt worden.

Het behoeft geen betoog dat veel suïcidale mensen psychische problemen hebben. Hugo zou, als hij even niet bezig is met onzinnige gedragscodes, eens kunnen overwegen de GGZ zo op orde te brengen, dat mensen met psychische problemen effectief geholpen kunnen worden.

Ik heb, voor zover ik weet, geen psychische problemen. Ik ben wel graag onafhankelijk. Ik kan me voorstellen dat er een tijd komt dat ik denk 'Genoeg is genoeg. Ik hoef niet zo nodig nog langer door te gaan', nog helemaal los van de vraag of  ik fysiek of psychisch aan iets lijdt. Dan wil ik graag op een ordelijke wijze een eind aan mijn leven kunnen maken, zonder dat een arts en een Regionale Toetsingscommissie zich moeten afvragen of ik dat terecht wil. Ik vind dat het recht van iedere volwassen Nederlander erkend moet worden dat zhij zelf het tijdstip bepaalt om uit het leven te stappen..

Degenen die mij wat beter kennen weten dat ik uitgesproken opvattingen heb over de mate waarin mensen zich mogen bemoeien met de vraag hoe andere mensen hun leven willen inrichten, dus ook over hoe lang ze daarmee door willen gaan. Ik maak dat niet voor anderen uit. Mag ik God c.s. (met name die c.s., want ik ken geen God) alstublieft verzoeken dat niet voor mij uit te willen maken?

vrijdag 28 juni 2019

OUTDOOR

Tot gisteren had ik er nooit van gehoord. Ik las erover bij de Correspondent, Patagonia. Outdoormerk Patagonia verkoopt jaarlijks voor honderden miljoenen aan kleding, maar is ook fel tégen de consumptiemaatschappij en heeft als missie ‘het redden van de planeet’. Milieuactivisme, commercieel succes en onvermijdelijke ecologische impact gaan er hand in hand. ‘Er is een verschil tussen goede groei en slechte groei’.

Veel van mijn vakanties, beter gezegd onze vakanties, want in de meeste gevallen was Boukje erbij, zou je outdoorvakanties kunnen noemen. Ik heb ze nooit zo genoemd. In 'mijn tijd' noemde je dat 'actieve vakanties', in tegenstelling tot vakanties die veel mensen doorbrachten liggend aan een zonnig strand (overdag) en drinkend in een kroeg ('s avonds). Met uitzondering van een donzen bodywarmer voor Boukje, hebben we dan ook nooit speciale outdoorkleding aangeschaft en gedragen, overdag gewoon T-shirt, spijkerjack en spijkerbroek, 's avonds een wat warmere sweater.

Mijn laatste actieve vakantie bracht ik in 1997 door in Nieuw-Zeeland. Mijn verblijf aldaar was redelijk milieuvriendelijk: ik heb me vooral met de fiets verplaatst. Met de reis heen en terug heb ik wel een behoorlijke ecologische voetafdruk achtergelaten. Ik heb immers twee maal bijna de halve wereldbol overgevlogen.

De eerste keer dat we per vliegtuig naar een vakantiebestemming gingen was in september 1994 en de bestemming was ook nog eens eens het zonovergoten Griekse eiland Κάρπαθος (Karpathos). Het zal wel vreemd klinken, maar het was een van onze mooiste vakanties, zo niet de mooiste. We deden niet veel meer dan elke dag ontbijten op een terrasje bij de haven, naar steeds hetzelfde strand wandelen, lui liggen lezen, lunchen op steeds hetzelfde terrasje, waar steeds dezelfde muziek gedraaid werd, van vooral Maria Farantouri.

We zouden dat jaar weer eens apart op vakantie gaan, Boukje met een vriendin naar Frankrijk om te wandelen en (te leren) aquarelleren, waar ze best goed in bleek te zijn. Boukje was al geweest, ik zou gaan fietsen in Arizona. Een paar dagen vóór mijn vertrek kreeg Boukje iets raars aan een oog, ze zag vlekjes. Ze werd al snel doorverwezen naar het AZL (tegenwoordig LUMC) en ik stelde, al vond Boukje dat niet zo nodig, mijn vakantie uit. Er bleek een melanoom in het oog te zitten. Dat oog werd verwijderd en vervangen door een kunstoog. Boukje bleef er heel kalm onder, want, zei ze, ik heb nog een oog.

Ik mocht dus nog op vakantie, maar peinsde er uiteraard niet over Boukje, na een toch wel forse ingreep, drie weken alleen te laten. Hoe goed ze het verlies van dat oog ook verwerkt had, ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze in haar eentje over van alles en nog wat, hoe onbelangrijk (in mijn ogen) en imaginair ook, kon zitten/liggen piekeren. Dat heeft ze tijdens die zonnige twee weken ook nauwelijks gedaan. We beseften opnieuw hoe heerlijk het na 27 jaar nog steeds was om samen te leven.

*) Farantouri zingt hier een deel van Çanto General, een zeer groot gedicht van Pablo Neruda over de geschiedenis van Zuid-Amerika, op muziek gezet door Mikis Theodorakis

donderdag 27 juni 2019

SUCCES

Dankzij het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) weten we inmiddels wel zo'n beetje wat we onder onze Nederlandse Identiteit verstaan. Het SCP onderzocht meer, onder meer waar 'we' een beetje bang voor zijn. Dat is in alle publiciteit wat onderbelicht gebleven. We zijn op de eerste plaats bang voor polarisatie. Maar het AD schrijft: Zo noemt 62 procent van de respondenten de islam als bedreiging voor Nederland.

Je mag rustig zeggen dat de heren Wilders en Baudet behoorlijk succes hebben gehad bij het verspreiden van hun gedachtegoed.

woensdag 26 juni 2019

WARM

Het is nu, buiten, al weer bijna 20 graden. Binnen dus nog een paar graden hoger. Bij zo'n temperatuur kan ik echt niet goed nadenken over een leesbare blog. Ik probeer het morgen weer.

dinsdag 25 juni 2019

FIETSEN

Bij YouTube zijn vrij veel video's te zien die buitenlanders in en over Nederland - vooral Amsterdam - maken. Een van de dingen waarover ze niet uitgepraat raken is dat hier zo ontzettend veel gefietst wordt en dat er zo'n goede infrastructuur voor fietsen is met aparte fietspaden, aparte stoplichten, aparte richtingaanwijzers. Buitenlanders staan er verbaasd over dat oude mensen fietsen, dat kleuters fietsen, dat er van alles en nog wat met de fiets wordt vervoerd, zelfs kleine kinderen, dat de fiets gebruikt wordt voor woon-werkverkeer en voor het naar school gaan. Zelfs naar restaurants, bioscopen, theaters en stadions gaan wij op de fiets. Niet alleen auto's ook fietsen hebben hun eigen parkeerplaatsen.

Nadeel van dat enthousiasme voor fietsen is dat toeristen denken dat ze dat ook wel kunnen. Met name in Amsterdam is dat een enorme misvatting. Veel Amsterdamse fietsers zijn pure anarchisten. Ze doen alles wat God, de Wegenverkeerswet en de Algemene Plaatselijke Verordening hebben verboden. Amsterdammers zullen zich daar in het algemeen niet veel van aantrekken. Ze zijn immers zelf ook vaak fietser, zelfs als ze hard core automobilist zijn. Toeristische fietsers moeten zich niet zich niet als Nederlandse fietser willen gedragen. Sterker nog: toeristen moeten de fiets laten staan. De meesten hebben nauwelijks enige ervaring met fietsen en weten zich niet soepel aan de rest van het verkeer aan te passen. Gelukkig kun je ze meestal herkennen, omdat ze vaak in roedels fietsen en hun fiets meestal wel als huurfiets herkenbaar is, zodat de Amsterdamse fietser op hun gedrag kan anticiperen.

Dat we blij mogen zijn met onze Nederlandse fietscultuur, bleek weer eens uit een artikel in de Volkskrant. Het gaat over Robert Hazeldean. Op een zomerdag in 2015 fietste Robert Hazeldean tijdens de avondspits over een drukke weg nabij de London Bridge. Hij fietste tussen de 15 en 20 kilometer per uur, te snel om een jonge vrouw te ontwijken die, terwijl ze op het scherm van haar mobieltje keek, plotseling overstak. Bij de botsing raakten beiden lichtgewond. Hoewel de vrouw zich door een ‘posttraumatisch geheugenverlies’ niets van het ongeluk kon herinneren, spande zij een letselschadezaak aan.

Vier jaar na het ongeluk oordeelde de rechter dat beide partijen schuldig waren aan het ongeluk. Robert wil principieel  geen bijdrage leveren aan de 'claimcultuur'. Hij moet nu niet alleen de vrouw, omgerekend, € 4.650,00 betalen, maar ook alle juridische kosten. Bij de zaak lieten de letselschadeadvocaten van de vrouw, zogeheten ‘ambulance chasers’, doorschemeren dat de totale rekening kan lopen tot ruim een ton. (Hyperlink toegevoegd.)

Fietsers op het eiland zijn wettelijk gezien vogelvrij.  Anders dan in Nederland genieten ze bijvoorbeeld niet het voordeel van de twijfel bij een verkeersongeluk. Sterker nog , automobilisten die schuldig zijn bevonden aan de dood van een fietser wacht zelden een celstraf, zo is uit een onderzoek van Cycling UK gebleken. Er klinkt nu een roep om een verplichte aansprakelijkheidsverzekering voor fietsers. Als je als Tweede Kamerlid politieke zelfmoord wil plegen moet je hier voorstellen een verplichte aansprakelijkheidsverzekering voor fietsers in te voeren.

In 2001 was ik een paar dagen in Washington DC. Om wat meer van de stad te zien huurde ik een fiets. Een Amsterdammer op de fiets in Washington levert veel minder gevaar op dat een Amerikaan op een fiets in Amsterdam. De fiets die ik huurde was in een veel betere staat dan de fietsen die in Amsterdam verhuurd worden. Ik moest wat persoonlijke gegevens invullen op een PC. Heel leuk vond ik dat je bij 'nationaliteit' kon kiezen tussen Amerikaans, Nederlands en Overig.


maandag 24 juni 2019

TOPLESS

Ik heb diverse zomervakanties doorgebracht op een naturistencamping. Dat zou ik dit jaar best weer willen doen. Met het huidige weer zou ik ook graag een paar uur willen doorbrengen op het naaktstrand in 't Twiske. Bij mooi zonnig weer loop ik nu eenmaal graag in mijn blootje. Je weet wel: gevoel van vrijheid and all that jazz. Maar voorlopig komt het er niet van

Ik begin weer eens over bloot rondlopen, omdat het gisteren nationale toplessdag was. Het is lang geleden dat ik een 'textielstrand' heb bezocht. Het was me daarom niet opgevallen, dat het topless zonnen - door vrouwen - vrijwel geheel uit beeld verdwenen is. Het AD schrijft: Waar zijn de blote borsten toch gebleven? In de jaren 80 lag half Nederland zonder bikinitopje op het strand. Dertig jaar later is er een nationale toplessdag nodig om het tij te keren.

Het schijn zo te zijn dat veel vrouwen denken dat hun borsten (en misschien ook wel de rest van hun lichaam) het bekijken niet waard zijn. "In de jaren 80 was topless zonnen doodnormaal. Sterker nog: er waren amper bikinitopjes te koop in de winkel. Onze moeders lagen allemaal zonder bovenstukje in de tuin te zonnen. Daar keek niemand van op. Door alle perfecte, gephotoshopte plaatjes op televisie en sociale media weten we niet meer hoe een écht vrouwenlichaam eruit ziet. Blote borsten worden tegenwoordig geassocieerd met seks."

Het aardige van naaktstranden en naturistencampings is juist dat daar geen 'schoonheidsidealen' rondlopen, zitten , liggen of zwemmen. Vrouwen zien daar lichamen van andere vrouwen die niet van het hunne verschillen. Los daarvan, wat de ene man een heel mooie vrouw vindt, vindt een andere helemaal niets. Boukje had, vond ik, een prachtig lijf, dat ik ook dagelijks in volle glorie zag en bewonderde. Ze was slank, tot behoorlijk ver na haar veertigste maat 38. Veel mannen zullen haar niet zo bewonderd hebben, want ze had geen borsten om over naar huis te schrijven. Ze waren nauwelijks groter dan een sinaasappel. Ja, ik vond ze mooi en kon, zogezegd, mijn handen er niet van afhouden. Ik denk dat de meeste mannen zo over hun vrouwelijke partner denken.

Een hele hoop blote mensen bij elkaar op een strand of camping is echt minder opwindend dan een zonovergoten terras met geklede mensen. Een bloot lichaam lichaam is wat het is. De meeste kleding is er niet (alleen) om te verbergen, maar juist om de nadruk te leggen op wat geacht wordt opvallende of aantrekkelijke onderdelen te zijn. Een textielstrand is sexyer/opwindendender dan een naaktstrand

Maar waarom ga ik voorshands niet naaktlopen? Sinds ik augustus vorig jaar voor de tweede keer boezemfibrileerde slik ik dagelijks 200 mg amiodaron. Op apotheek.nl lees je daarover: Uw huid kan overgevoelig worden voor zonlicht. U kunt hierdoor huiduitslag krijgen en uw huid kan rood worden en gaan jeuken. Uw huid kan ook blauwgrijs worden op die plaatsen waar de zon op schijnt. Bescherm uw huid goed met een zonnebrandcrème met hoge beschermingsfactor en blijf zo veel mogelijk uit de zon.

Vanwege een ander medicijn heb ik sowieso al een gevoelige huid en ik heb geen zin om liters zonnebrandcrème toe te passen. Ik heb geen zin om elke keer dat ik de deur uit ga mijn armen in te smeren. Ik heb een paar T-shirts met lange mouwen aangeschaft.


zondag 23 juni 2019

KANKER

Ik kan over van alles en nog wat zitten (door)zeuren. Sorry, hoor, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.  Vrij vaak gaat het dan over dingen die uitgebreid in de media komen, met name de tv.  Over 'onze' leeuwinnen heb ik het gisteren al gehad.

Vandaag heb ik het over de Elfstedentocht. Nee, niet over de 'tocht der tochten', die al lang niet is geschaatst, maar uiteraard over de zwemtocht van Maarten van der Weijden. Voor alle duidelijkheid: ik vind het al een geweldige prestatie als iemand in open water tien km zwemt en daarmee ook nog eens een gouden Olympische medaille wint. Als het Maarten lukt die kleine 200 km langs de Friese elf steden succesvol zwemmend weet  af te ronden, vind ik dat een megaprestatie.

Zoals bekend zwemt Maarten niet alleen om een megaprestatie te leveren. Hij wil zoveel mogelijk geld inzamelen voor het Koningin Wilhelmina Fonds, waarmee dat verder onderzoek naar (oorzaken en bestrijding) van kanker kan financieren.

Ook voor alle duidelijkheid: in principe ben ik vóór elke manier om geld in te zamelen voor het KWF. Je kunt je zelfgebakken poffertjes aan de man brengen, je kunt een eind gaan zwemmen, je kunt een rondje rond het IJsselmeer hollen, of je kunt één of meerder malen tegen de Alpe d'Huez op fietsen. Vooral doorgaan met al die activiteiten.

Er is één ding in dit verband dat ik niet begrijp: waarom wachten zoveel mensen met het overmaken van geld aan het KWF totdat iemand anders een soort 'tegenprestatie' levert. Kanker is, neem ik aan, ongeveer zo oud als de mensheid zelf. In de afgelopen decennia zijn er grote vorderingen gemaakt in de bestrijding van kanker. Er zijn mensen die van kanker genezen zijn. Maar we zijn er nog lang niet.

Ik ben hierin niet geheel neutraal. Boukje, mijn grote liefde, overleed ten gevolge van kanker. Twee vrouwen uit mijn vriendenkring overleden aan een hersentumor. Twee goede vrienden worden nu geconfronteerd met (de gevolgen van) kanker. Ik heb zelf een heel klein beetje kanker gehad, een melanoom op mijn linker slaap, die poliklinisch geheel verwijderd is.

Het zal geen verbazing wekken dat ik al gedurende een reeks van jaren donateur van het KWF ben. Zonder sportieve prestaties van anderen was ik al ruim voldoend gemotiveerd. Wacht niet tot er weer een sportieve prestatie geleverd. Lever nu je eigen prestatie en doneer.


zaterdag 22 juni 2019

HYSTERIE

Het is nog niet zo erg als bij een EK of WK voetbal voor mannen, wanneer hele dorpen of stadswijken met roodwitblauwe vlaggen en oranje wimpels worden versierd en kroegen afgeladen zijn met mensen die er niet tegen kunnen om een wedstrijd van de Nederlandse vrouwen thuis in hun eentje voor de buis te zitten. Als het effe kan moet je de daarbij behorende emoties direct kunnen delen met gelijkgestemden. Zelfs in het verpleeghuis hingen overal vlaggen en wimpels. Ik weet niet waarom, want onder de cliënten merkte ik nauwelijks iets van belangstelling voor het werk van onze 'leeuwinnen'.

Goed, ik begrijp echt wel dat de NPO er niet onderuit kan alle WK-wedstrijden, ook die van andere landen, integraal uit te zenden. 'Het volk' wil het immers. Het midden- en kleinbedrijf wil ook niet anders. Ongeveer de helft van de STER-reclameblokken is gevuld met allerlei acties van winkelketens waarbij je poppetjes, plaatjes, posters, weet ik veel, kunt sparen.

Natuurlijk worden alle wedstrijden van de Nederlandse vrouwen van voorbeschouwingen voorzien. Vraag zo'n voorbeschouwer wat naar zijn idee de uitslag zal worden, dan zal hij vrijwel altijd een kleine winst voorzien van Nederland.

Een zeer gunstige uitzondering op al die hysterie was donderdagavond sportverslaggeefster Hélène Hendriks bij Pauw. Zonder blikken of blozen zei ze dat de komende wedstrijd tegen Japan de laatste van onze 'leeuwinnen' in dit toernooi zou zijn. Ik hoop het, want ik kan het woord leeuwinnen niet meer horen.


vrijdag 21 juni 2019

LEUTEREN

Heerlijk is dat, wakker worden in je eigen huis in je eigen bed. Dat is al lekker als je thuiskomt na een vakantie, waarin je voornamelijk op de grond heb liggen slapen in een klein tentje. Dat is nog lekkerder na een week verblijf in een verpleeghuis. Ik hoef niet nog twee uur te wachten voor ik een kopje thee krijg en dan ook nog, naar mijn smaak, vrij slappe thee. Thuis drink ik thee uit een bierpul, waarin ik een zakje hang voor een hele pot. Dat zakje laat ik minimaal vijf minuten hangen. Op z'n Engels komt daar ook melk bij.

Uiteraard werd ik ook de afgelopen nacht weer twee keer wakker, maar ik hoefde niet mijn bed uit om, zittend op een stoel, naar een film of serie bij Netflix te kijken. Dat kan nu ook weer bij 'Movies en Series' van Ziggo, maar dat heb ik niet gedaan. Na een paar minuten pijnloos liggen sliep ik weer in.

Ik weet niet goed meer wanneer de pijn in mijn versleten heup in alle ernst begon, maar toch zeker wel een jaar of twee geleden. Kunnen ze niet meteen daarna een nieuwe heup aanbrengen? Wat eenmaal aan het slijten is,wordt bij verder gebruik echt niet beter. Ik hoop daar aan te denken als, onverhoopt, ook mijn linker heup klachten gaat vertonen.

Ik blijf klagen. Eenmaal thuis viel het me gisteren op dat ik bij het lopen veel meer pijn in mijn rechter bilspier had dan voorheen. Ik was er al vrij gauw achter waarom: door al het gedoe rond het naar huis gaan had ik gisteren tot ruim in de middag noch paracetamol, noch tramadol geslikt. Dat zal ik nog wel een tijdje blijven doen. Het gaat nu vooral om pijn in de spieren, maar die zal na een aantal weken flink oefenen ook wel verdwenen zijn.

Maandagmiddag komen een ergo- en fysiotherapeut langs om nog eens goed te kijken hoe ik mij het beste en veiligste in en rondom mijn huis kan redden. Dat zal ze, vermoed ik, geen reden tot ongerustheid geven. Ik heb gisteren ook al weer wat boodschappen bij AH gedaan. Vandaag ga ik naar Jumbo, want ik moet toch naar mijn apotheek daar vlakbij.

Vandaag is de laatste dag zijn dat ik uitgebreid over mijn fysieke toestand schrijf. Vanaf morgen ga ik gewoon weer leuteren over ditjes en datjes.


donderdag 20 juni 2019

EVALUEREN

Ja, wat moet ik hier vandaag nog schrijven? Gisteren is hier niets gebeurd wat het vermelden waard is. Vannacht om kwart over vier deed ik, niet ongebruikelijk, een plasje. Mijn terugkeer op mijn kamer viel samen met een (controle?)bezoek van een verpleegkundige. Hij stelde een vraag. Drie maal raden wat hij vroeg. 'Gaat alles goed?' Nee! 'Hebt u iets nodig?' Nee! 'Kan ik u ergens mee helpen?' Nog steeds 'Nee!' Hij vroeg: "Wilt u koffie of thee?" Helaas was ik op dat moment niet bijdehand genoeg om te reageren met: 'Nee, dank je. Kun je die vraag om zes uur nog eens stellen?'

Het maakt allemaal niet meer uit. Om elf uur heb ik nog een gesprek met een multidisciplinair team, arts, fysiotherapeut, ergotherapeut en een (denk ik) verpleegkundige, waarin nog wat afspraken voor de (nabije) toekomst gemaakt kunnen worden.

Om één uur komt mijn broer me ophalen en mij naar huis brengen.

Misschien kom ik later nog eens in evaluerende zin terug op mijn weekje verpleeghuis.


woensdag 19 juni 2019

HOERA!



Vanaf morgen mag ik alles weer in mijn eigen huis in mijn eentje doen!





dinsdag 18 juni 2019

MEDICIJNEN

Al eerder had ik hier geschreven over het feit dat ik ondanks mijn (te) lage bloeddruk nog steeds bloeddrukverlagers slikte. Weliswaar was hier en daar de dosering verlaagd en was er één helemaal uit het assortiment verdwenen, maar de bloeddruk bleef laag. Ik had niet de indruk dat er, ondanks suggesties van mijn kant, overleg gepleegd was met 'mijn' cardioloog. Dus besloot ik afgelopen vrijdag zelf maar eens te bellen. Hij bleek niet aanwezig te zijn, maar men zou hem vragen mij maandag terug te bellen. Hij belde mij even na negen uur. (Mijn ervaring met deze arts is dat hij toezeggingen om - terug - te bellen altijd stipt nakomt. De zorg is niet alleen kommer en kwel.) In ieder geval wordt de medicatie nu opnieuw geregeld.

Het mooiste bericht kreeg ik gisteren bij de fysiotherapie. Naar het zich laat aanzien kan ik aan het eind van de week naar huis.  Yeehaah!

Sinds gisterochtend heb ik een kamergenoot. Ik denk niet dat dit tot problemen leidt. Alleen De Die moet daar weer eens moeilijk over doen. Hieronder zie je een plattegrond van de kamer. De verhoudingen kloppen niet, maar zo ziet het er ongeveer uit.

1 en 2 zijn kasten waarin de gebruikers hun spullen kwijt kunnen. Toe ik aankwam legde mijn zus mijn spullen in kast 1. Iemand die daar over gaat kwam al snel vertellen, dat dat niet correct was. Mijn spullen hoorden in kast 2. Ik zag de onderliggende reden van die specifieke kasttoewijzing niet direct en zei dat ook. Nou ja, in iets andere woorden. Als mijn kamergenoot kast 2 zou gebruiken, zou hij iedere keer dat hij daar iets in wilde leggen of uithalen, naast mijn bed staan. Errug, toch? Bij die andere kast staat hij minstens 50 cm verder van mijn bed af. Een hele geruststelling.

Toen ik gisteren terugkwam van de fysiotherapie, was mijn kamergenoot inmiddels gearriveerd. Onderweg kwam ik datzelfde type tegen dat mij eerder de kastindeling uitgelegd had. Hij vertelde mij dat hij inmiddels mijn spullen naar de juiste kast had overgeplaatst. Ik denk wel eens dat veel mensen blij mogen zijn dat ik niet primair, op zijn best tertiair reageer en dat ik zelden of nooit tot een kwade reactie te verleiden ben. Bovendien kan die jongen er ook niets aan doen, dat op protocollen geilende bureaucraten zelfs de meest simpele dingen in regeltjes willen vatten. Ik heb dus verder niet gereageerd, maar ik ga nog wel proberen te achterhalen wat nou de precies de reden voor die idiote regel is.

Ik kom nog even terug op die headset. Mijn kamergenoot had bij de receptie zo'n headset van € 15,00 aangeschaft. Ik geef toe dat hij er luxer uitzag dan de mijne. Mij viel ook op dat er een veel grotere plug op zat dan de mijne. Kon ik met dat dat kleine ding van mij, met dat kleine plugje, dan toch het geluid bij de tv niet horen? Luister! Er kwam iemand om die headset van mijn kamergenoot met de tv te verbinden. Het eerste wat zij deed was die grote plug verwijderen. Er kwam zo'n plugje uit als op mijn headset. Zij verbond ook mij en ik kon alles prima horen. Dus wellicht is die headset van De Die wat meer waard dan ik aanvankelijk dacht, maar de vraag blijft: waarom laten ze de mensen een apparaat van 15 euro aanschaffen, terwijl een veel goedkoper apparaatje ook werkt? IK heb evb gecheckt: via het internet kun je die headset voor elf euro aanschaffen. De Die kan waarschijnlijk kwantumkorting krijgen.


maandag 17 juni 2019

CAPPUCCINO

Ik slaap hier in De Die behoorlijk goed. Zeker niet slechter dan thuis. Als ik om een uur of elf ga slapen, wordt ik met twee onderbrekingen tegen zes uur wakker. Thuis ga ik dan mijn bed uit en maak een flinke bak sterke thee. Hier moet ik wachten tot acht uur, wanneer het ontbijt begint.

Zou het niet mogelijk zijn op elke kamer een elektrische waterkoker, theezakjes, oploskoffie suiker/zoetjes, koffiemelk/creamer te plaatsen, zodat iedereen op de voor hem/haar geschikte tijd een consumptie kan gebruiken?

Weet je wat dat kost en denk je dat de verzekeraars dat betalen? Als ik even doordenk, weet ik zo ongeveer wat dat gaat kosten en ik weet vrijwel zeker dat de verzekeraars dat niet zullen betalen.

Waarom begin je er dan over? Omdat je daar misschien een sponsor voor zou kunnen vinden. In het winkelcentrum om de hoek (waar ik ook mijn dagelijkse boodschappen doe) vind je een AH, een Jumbo, en een Lidl. Misschien wil een van die supermarkten best voor al die spullen zorgen, als ze op de kamers ook een bordje mogen plaatsen met 'De koffie en thee op deze kamer worden u aangeboden door ... .'

Nog iets geks. Gisterochtend  rond half twaalf kwam mijn schoonzus Louise op bezoek. Op mijn voorstel gingen we naar het restaurant om daar een cappuccino te gebruiken. Er is is daar zo'n counter waar je drankjes en hapjes kunt bestellen, dus ook koffie. Cappuccino is een bepaald niet onbekende manier om koffie te gebruiken. Kun je die in het restaurant krijgen? Nee, wel andere soorten koffie, maar geen cappuccino. Voor die cappuccino moet je naar, of all places, de receptie. Ik vraag me dan af of ze bij de besluitvorming hierover ook overwogen hebben de cappuccino te laten verstrekken door de cliëntenadministratie of de technische dienst.

De  bingo gisteravond was zeer gezellig! 


zondag 16 juni 2019

BLOEDDRUK

Sinds een hartinfarct, een jaar of veertien geleden, slik ik elke dag diverse bloeddrukverlagers. Toen ik vorige week vrijdag in het BovenIJ ziekenhuis arriveerde was die bloeddruk prima. Na de operatie duurde het twee uur voor ik naar de verpleegafdeling ging, want mijn bloeddruk was aan de (zeer) lage kant. Er is sprake van lage bloeddruk als de onderdruk onder de 60 is. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis kwam hij vaak niet hoger dan 45.

Ik ken van die momenten dat ik wel eens nadenk, ook over mijzelf en mijn situatie. Zo bedacht ik al in het ziekenhuis: 'Als ik zo'n lage bloeddruk heb, waarom blijf ik dan bloeddrukverlagers slikken?' Verschillende malen heb ik een verpleegkundige in overweging gegeven contact op te nemen met de poli cardiologie van het BovenIJ ziekenhuis, waar ze mijn hart en bloeddruk van haver tot gort kennen. Ik bleef pillen krijgen en mijn bloeddruk bleef laag.

Hier in De Die bleef mijn bloeddruk onverminderd laag. Ik heb er maar weer eens een arts bij geroepen. Zij vertelde mij dat van de bloeddrukverlagers de dosis inmiddels verlaagd was. (Dat hadden ze me in het ziekenhuis niet verteld.) Zij besloot een ervan helemaal uit het assortiment te verwijderen.

Gisteren ben ik echt begonnen met fysiotherapie. Drie maal per dag sta ik op de gang, houd mij vast aan een soort reling en til tien keer mijn rechterknie op en beweeg mijn rechterbeen tien ker opzij en tien keer naar achteren. Het is ongetwijfeld heel goed voor mijn rechter heup en been, maar mijn longen worden er niet blij van.

Genoeg over mijzelf. Aan de tafel waaraan ik mijn maaltijden gebruik zit ook een vrouw die met een gipsbeen in een rolstoel aan tafel komt. Zij kijkt  voortdurend zeer ongelukkig. Donderdag bij de warme maaltijd wilde ze niet eten. Maar "U moet wat eten hoor." Dus werd haar een half bakje vla min of meer opgedrongen. Ook de maaltijden daarna heb ik haar eigenlijk nauwelijks zien eten. Gisterochtend was er weer zo'n blij-ernstig verpleegtype dat een bruine boterham met kaas belegde en haar die dubbelgevouwen aanbood. Ze heeft er één hapje van genomen. Ik vraag me dan af of ze in dit verpleeghuis wel eens gehoord hebben van cliëntgerichte therapie.

zaterdag 15 juni 2019

VERLEGEN

Mijn blog van gisteren had een wat kritische ondertoon, geloof ik. Vandaag begin ik positief. Als er koffie wordt rondgebracht, wordt daar ook een koekje bij geleverd.

Donderdagavond at ik mijn eerste avondmaaltijd hier. Dat was in de eetzaal, niet echt een zaal, meer een ruime kamer, waar drie tafels staan, aan elk waaraan vier personen kunnen zitten.

Ik had een merkwaardige ervaring. Ik ben zelf de jongste niet meer, maar ik vond al die andere mensen er zo oud uitzien. Aan geen van die tafels werd uitbundig geconverseerd. Er werd eigenlijk nauwelijks geconverseerd. Dat mag ik natuurlijk ook mezelf aanrekenen, maar ik ben nu eenmaal niet het type dat in 'nieuw' gezelschap een conversatie op gang zal brengen. Als kind was ik zeer verlegen en daar ben ik nooit helemaal overheen gekomen.

Er zijn diverse eetkamers en donderdagavond zat ik in de verkeerde. Ik mocht wel blijven zitten, maar verder zou ik naar de juiste moeten gaan. Daar ging ik gisterochtend dus voor het ontbijt heen. Ik nam plaats op een onbezette stoel, gebruikte mijn ontbijt en vertrok weer. Bij de lunch gistermiddag ging ik aan een andere tafel zitten. Terwijl ik aan het eten was kwam er een soort 'hoofd toezicht maaltijdgebruik' binnen, die riep: "Meneer Van Wijk u ziet niet op uw eigen plek." Ik riep terug: "O, ik wist niet dat ik hier een eigen plek had." Het schijn belangrijk te zijn dat ik op een vaste plek zit bij het uitdelen van medicijnen. In dit verband lijkt een vaste plek handig als medicijnen worden uitgedeeld in de Ziggodome. Maar in een ruimte met drie tafels voor vier personen moet ik toch vrij snel te spotten zijn. Als ze "Van Wijk?" roepen, roep ik direct "Hiero!" Overigens, toen ik vanochtend even na zes uur opstond lagen de medicijnen voor die dag al op mijn tafel.

Gistermiddag heb ik onder het toeziend oog van een fysiotherapeute de eerste oefeningen gedaan die tot een volledig herstel moeten leiden. Ze liet ook papieren achter waarin allerlei oefeningen beschreven worden die ik de komende dagen op ieder moment dat mij uitkomt kan uitvoeren.


vrijdag 14 juni 2019

TEKENEN

Nadat we enige gisteren tijd bij de receptie van De Die gewacht hadden, verscheen er een jonge vrouw met een rolstoel, die mijn naar mijn kamer duwde. Ik gaf haar het papierwerk dat het ziekenhuis mij had meegegeven en kreeg van haar ook wat papieren, o.a. een formulier waarop ik diverse gegeven moest invullen die ze volgens mij zo uit de papieren van het ziekenhuis konden halen.

Ik moest ook een zorgovereenkomst tekenen. Dat heb ik nog nooit hoeven doen.  Ik was vrij recent in het ziekenhuis waar  een toch niet onbelangrijke  ingreep werd gedaan. Maar geen mens die eraan dacht mij de wederzijdse rechten en plichten uit te leggen met de vraag mij daarmee akkoord te verklaren. Ergens in die overeenkomst stond ook dat ik kennis had genomen van de inhoud van een tweetal papieren. Dat had ik dus niet en dat zei ik dus.  Ik zou ze zo krijgen. Ik heb ze nog niet. Verder werd mij verteld op welke tijden de maaltijd verstrekt worden en waar. Heeft u verder nog vragen? Ja, weet ik veel? Ik ben er net. Mag ik eerst even nagaan wat ik hier nodig heb en waar ik dat kan vinden?

Boven het bed hangt een tv. Ik zag ook ergens een afstandbediening liggen. Ik drukte op een knopje en er verscheen beeld. Er was geen geluid. In het ziekenhuis hangt een headsetje klaar waarmee je kunt luisteren, wat wel handig is als je met meer personen op één kamer ligt. Ik lig alleen op een tweepersoonskamer, dus ik verwachtte ergens zo'n headsetje. Nowhere. Ik drukte op zo'n oproepknopje. Er verscheen een dame en ik bevroeg haar. "Die kunt u kopen bij de receptie." Die is een aardig eind weg, Als ik daarheen loop met mijn rollator moet ik minstens drie maal stoppen om  op adem te komen. Ik heb telefonisch eens gevraagd wat die dingen kosten.

15 fucking euro!
(Pardon my French, zoals ze in VS zeggen.)

In het ziekenhuis krijg je zo'n ding gratis en toch voor niks. Ik heb in buitenlandse steden wel eens een rondtripje in een bus gemaakt. Dan krijg je, ook gratis en toch voor niets, zo'n ding om het commentaar in de door jou gekozen taal te horen. Ja, ik weet ook wel dat het niet gratis is, het zit bij de prijs inbegrepen. Maar dan nog! Ik heb eens gegoogeld. Via het internet koop je zo'n headsetje al voor .....

€ 1,99. De headset als verdienmodel.

Ik zag iets hangen ter grootte van een afstandsbediening met tekentjes (bijv. ^) erop. Ik drukte er eens op en het hoofdeinde van het bed kwam omhoog. Dat was duidelijk en daar hoefde ik dus niemand voor te laten opdraven.

Aan de muur boven mijn bed hangt een lamp maar ik zag geen knop om die te bedienen en ik wil 's nachts toch wel wat licht als ik mijn bed uit moet voor een plasje (en dan moet ik geheid diverse keren). Dus maar weer gebeld.  Er werd een apparaatje tevoorschijn getoverd dat aan een touwtje hing. Het had vier knopjes. Ze werkten niet allemaal, maar als ik ze allemaal een keer probeerde zou ik vast wel licht krijgen. Ik heb meteen maar gevraagd waar ik handdoeken kon vinden. Dat weet ik nu ook.

Als ik iets met de organisatie van De Die te maken had, zou ik iedere tijdelijke bezoeker een A-4'tje gegeven met van die handige tips van 'Waar vind ik wat rondom mijn bed en wat is ook handig om te weten.' Hoeven nieuwkomers niet zo vaak het toch al druk bezig zijnde personeel te belasten met allerlei vragen en probleempjes.


donderdag 13 juni 2019

KLAGEN

Een mens moet altijd wat te klagen hebben, toch? Dankzij de nieuwe heup die er afgelopen vrijdag is ingezet heb ik geen pijn in mijn heup meer. De afgelopen nacht heb ik voortdurend pijn in mijn rechter been gehad, met name als het gestrekt was. Erg veel geslapen heb ik dus niet en ook in deze situatie is zitten minder pijnlijk dan liggen. Om vijf uur klapte ik ik dus mijn laptop open en begon dit te schrijven.

Intussen zijn ze nog steeds niet komen vertellen dat de overplaatsing naar De Die toch nog niet kan doorgaan, dus ik neem aan dat ik rond elf uur vanochtend het BovenIJ verlaat en vandaag ook nog de revalidatie kan beginnen.

UPDATE 14:40 uur
Geloof het of niet, maar ik ben nu toch in De Die aanbeland. De taxi was weliswaar een uur te laat, maar wie daarop let is een kniesoor. Ik heb een aantal gesprekken gevoerd, met de administratie, met een arts (in opleiding), en met een fysiotherapeut.  De fysiotherapie begint morgen, zaterdag ook nog even. Vervolgens de hele volgende week,  twee keer individueel, drie keer in groepsverband. voorshands ga ik er vanuit dat ik daarna goed genoeg ben om weer geheel zelfstandig te leven. In ieder geval komt er nog één keer een fysiotherapeut langs om te kijken hoe ik het in mijn woonomgeving doe.

Mocht je  de onstuitbare aandrang hebben mij te willen bezoeken, dat kan zo'n beetje de hele dag. Ik bevind mij in kamer Fuut 3720 van De Die, Loenermark 900.


woensdag 12 juni 2019

MOP

Ken je die mop van de man die naar een verpleeghuis ging om te revalideren? Hij ging niet! Tenminste vandaag nog niet. Er is vandaag geen arts aanwezig in De Die en volgens het daar geldende protocol worden dan geen nieuwe patiënten opgenomen, want er zou iets verkeerd kunnen gaan.

Ik weet niet wat de capaciteit van De Die is, maar er verblijven daar, neem ik aan, toch aardig wat mensen die niet in een superconditie zijn. Weten die dat ze niet iets acuuts moeten krijgen? Het kan namelijk even duren voor een arts die ergens wachtdienst heeft ter plekke is. Het duurt ook even voor er een ambulance is die je naar de Spoedeisende Hulp van het BovenIJ ziekenhuis kan brengen.

Van het verpleegkundig personeel hier hoor ik dat misschien niet eens zo lang hoef te revalideren, want ik kan me al aardig zelfstandig redden. Dat lijkt me wel fijn, want ik ben iemand bij wie zomaar iets kan gebeuren en is er dan een arts aanwezig?

dinsdag 11 juni 2019

VERVOER

In tegenstelling tot wat ik gisteren schreef ben ik nog niet in het verpleeghuis De Die, maar nog steeds in het BovenIJ ziekenhuis. Morgen ben ik hier misschien ook nog.

Wat nu weer? Complicaties? Nee hoor, met mij gaat het steeds beter. Er ging van alles mis met het vervoer. Het taxibedrijf dat dit normaliter uitvoert rijdt niet op zondag en voor hun was Tweede Pinksterdag ook een zondag. Maar vandaag zat het taxibedrijf al vol. Dat gold ook voor een ander bedrijf dat in zulke gevallen wordt ingeschakeld. Vandaag hoor ik of er morgen wel vervoerd kan worden.

Oké, is het nou zo erg een dagje extra in het ziekenhuis door te brengen? Ik ben geen type dat op alle slakken zout legt en het maakt mij in principe niet zo veel uit of ik nu in een ziekenhuis of een verpleeghuis verblijf. Alleen verblijf ik nu totaal onnodig in een ziekenhuis, waar ik totaal overbodige kosten maak. Ik begin enkele dagen later aan mijn revalidatie, dus waarschijnlijk wordt die ook later beëindigd.

Ik heb gisteren vrij veel op bed gelegen, niet omdat ik moe was of wilde slapen, maar ik wilde uitgebreid ervaren hoe het ook al weer was in bed te liggen zonder pijn in de heup. Het was een geweldige ervaring.


maandag 10 juni 2019

GESLAAGD

Vanochtend verhuis ik van het BovenIJ ziekenhuis naar verpleeghuis De Die van Cordaan. Ik kom daardoor nog dichter bij huis.  Bij Cordaan helpen we iedereen, van jong tot oud, die korte of lange tijd verpleging, verzorging, begeleiding en/of ondersteuning nodig heeft. Als u bent aangewezen op verzorging en verpleging, als u een verstandelijke beperking heeft of als u met chronische psychische problemen kampt. Zodat u zo lang mogelijk zelfstandig kunt blijven. Liefst thuis, in uw eigen omgeving. En als dat niet kan, in een omgeving waar u zich veilig voelt.

Dat klinkt toch behoorlijk vertrouwenwekkend? Verpleeghuizen hebben in het algemeen geen goede naam. Er is mij wel gevraagd of ik voor een weekje revalideren niet liever naar een zorghotel kon gaan. Daar moet je ongetwijfeld een behoorlijke eigen bijdrage betalen. Dat zou ik nog wel redden vermoed ik. Het schijnt dat sommige verzekeraars die vergoeden, maar ik heb niet de moeite genomen na te gaan of mijn verzekeraar dat ook doet.

Er zijn heel wat mensen die zich de luxe van keuze tussen verpleeghuis en zorghotel financieel niet kunnen veroorloven.  Dan denk ik terug aan een stukje tekst van Frits Lambrechts. Boukje en ik hebben ooit een voorstelling van hem bijgewoond in het Haagse Pepijn. De niet eens geweldig grote zaal (100 plaatsen) was voor hoogstens een kwart gevuld. Lambrechts was, in ieder geval toen, een overtuigd communist. Dat was niets voor het Haagse publiek. Hij is exact twee jaar ouder dan ik (van 24 maart 1937) en ik zie hem af en toe, want hij woont in het zelfde flatgebouw als ik. Lambrechts schreef en zong ooit "Voorwaarts en nooit vergeten, de solidariteit." Ik wil zelf ervaren hoe het nu echt toegaat in een verpleeghuis, waarbij ik ervan uitga dat ik ook kan waarnemen hoe het anderen - die er vaak veel langer verblijven - vergaat.

Mijn voorlaatste nacht in het ziekenhuis verliep geweldig. Dat had ik al eerder gemeld, maar waar het hart vol van is ... Het is lang gelden dat ik zulke langdurige perioden van slaap in één nacht had en als ik wakker was had ik geen pijn in mijn heup. De laatste nacht was niet veel anders. Gisterochtend kwam ook de fysiotherapeut nog even langs. Hij heeft weinig therapeutisch gedaan. Alleen een rondje op de gang met me meegelopen. Hij had een rollator voor me geregeld. Dat beweegt al weer een stuk beter dan met zo'n looprek. Hij vond dat ik al zeer goede vorderingen  had gemaakt. Ik heb nog een weekje revalidatie te gaan, maar ik denk dat ik nu al mag zeggen: operatie nieuwe heup geslaagd.

Morgen mijn eerste verpleeghuiservaringen.
 

zondag 9 juni 2019

MAALTIJD

Over de afgelopen nacht kan ik allen maar positief zijn. Ik heb al sinds tijden niet zulke lange perioden aan één stuk doorgeslapen en als ik wakker werd, had ik geen pijn in mijn heup en daarvoor was ik hier gekomen, toch?

Een van de meest irriterende dingen in een ziekenhuis vind ik het infuus. Dat ding hangt meestal aan een paal op drie wieltjes, die je overal meen naar toe moet slepen. Dat is vooral onhandig als je naar het toilet moet, want het vergt veel gemanoeuvreer voor je kunt doen wat je op het toilet normaliter  doet. Aanvankelijk hoefde ik hier helemaal niet naar het toilet, want al voor de operatie was er een katheter aangebracht. Ik hoefde dus de hele volgende nacht en nog een deel van de ochtend mijn bed niet te verlaten. (Ik heb ook een hekel  aan urinalen. Ik ben nogal onhandig en het is me wel eens gebeurd, dat ik zo'n gevuld ding liet vallen. Ik maakte niemand blij.) Dankzij de voorlichting van de fysiotherapeut en  het looprekje kan ik nu al weer naar het toilet zonder eerst hulp te hoeven inroepen. Van die enkele meters lopen was ik overigens al helemaal buiten adem. Ik heb al gevraagd of het looprek kan worden ingeruild voor een rollator, dan kan ik onderweg nog even zittend uitrusten. Inmiddels ben ik helemaal van het infuus af en kan ik me weer vrijelijk rondbewegen.

Net als van veel andere bedrijven en organisaties wil het BovenIJ ziekenhuis graag horen hoe de cliënten de verleende zorg waarderen. Je kunt de diverse vormen van zorg, via Zorgkaartnederland, een waardering geven met de cijfers 1 tot en met 10. De 242 waardering leverden het gemiddelde cijfer 8,2 op. Daar zullen ze best blij mee zijn, maar ik zou het met een korreltje zout nemen. Waar halen de mensen die de kundigheid van artsen roemen hun kundigheid vandaan?

In mijn 80 jaren ben ik in zeven verschillende ziekenhuizen opgenomen geweest. In sommige meerdere keren, het vaakst in het BovenIJ ziekenhuis. Waarom? Omdat 'ze' daar zo goed zijn in hun vak? Communicatief zeer vaardig? Invoelend? Nee hoor, gedurende de laatste acht jaar is het gewoon het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Voor polikliniekbezoek ben ik er in tien minuten met mijn scootmobiel. Als ik met een ambulance van huis naar de Spoedeisende Hulp wordt gebracht, duurt dat vijf minuten.

Als ik naar een KNO-arts zou moeten en men weet mij te vertellen dat de beste KNO-arts in Nederland zijn praktijk uitoefent in het ziekenhuis Tergooi in Blaricum, zou ik daar dan heen gaan? Forget it! Alleen als men mij overtuigend aantoont dat de KNO-arts van het BovenIJ ziekenhuis een uitgesproken klungel is, zal ik mij tot een ander ziekenhuis in Amsterdam wenden. (De grote stad heeft zo zijn voordelen.)

Het enige aspect van een ziekenhuis waarover ik een meer of minder deskundig oordeel kan geven zijn de maaltijden. Mijn ervaring is dat er in de meeste ziekenhuizen geen kraak of smaak aan de maaltijden zit. Ik neem direct aan dat er inhoudelijk niks mis met de voeding is. Alle benodigde   ingrediënten zitten er vast wel in, maar het smaakt nergens naar. Wat dat betreft steekt het BovenIJ ziekenhuis met kop en schotel boven de andere mij bekende ziekenhuizen uit. Natuurlijk eet je hier niet op het niveau van Michelinsterren.Voor de meeste mensen is een ziekenhuisopname geen pretje. Het is dan in ieder geval plezierig als je maaltijden vaak beter zijn dan die je thuis zelf maakt of voorgeschoteld krijgt. Dat is ook wel belangrijk, toch?


zaterdag 8 juni 2019

BEWEGEN

Gistermiddag is mijn versleten rechterheup vervangen door een nieuwe. Dat nam ongeveer anderhalf uur in  beslag. Daarna duurde het nog twee uur voor ik naar mijn eigen bed kon. De bloeddruk bleef maar (te) laag. Ik werd zelfs voor korte tijd naar de intensive care gebracht, maar heb daar niet aan diverse  toeters en bellen gehangen.

Toen ik in mijn eigen kamer kwam was het diner al voorbij, dus gedurende de gehele dag heb ik niet meer dan één kop thee gedronken en één beschuitje gegeten. Ik zou de ramadan wel aankunnen, denk ik.

Ik lig trouwens alleen op een kamer voor drie personen. Dat bevalt me uitstekend. Ik heb er geen behoefte aan kwaaltjes uit te wissen om uit te maken wie het het het slechtst heeft gehad. Ik heb vrij vaak in een ziekenhuis, maar ik heb me nog nooit 'patiënt' gevoeld. Voor de kleinste dingen moet je hulp van een  verpleegkundige inroepen. Vannacht had ik behoefte aan nog wat pijnstillers, maar ... de informatieknop naar de verpleegpost deed het niet. Ik kon natuurlijk luidkeels "Help" roepen, maar dat wilde ik niet. Ik had, al zeg ik zelf, een best wel slim idee. In heb in het geheugen van mobieltje het  telefoonnummer van de receptie van het BovenIJ ziekenhuis. Ik hoopte maar dat die ook 's nachts bezet zou zijn en dat was ze. Ik legde mijn situatie voor en vroeg de verpleegpost te informeren. Een paar minuten later verscheen de verpleegkundige en kreeg ik een spuitje tegen de pijn.

Vanochtend kwam de fysiotherapeut, na een paar minuten stond ik naast mijn bed, leunend op een looprek. Even later liep ik zelfs naar het toilet. Ik mag zoveel als ik wil mijn tijd buiten mijn bed doorbrengen, bijv. op een stoel aan tafel. Vandaar dit blog.


vrijdag 7 juni 2019

HEUP

Ik wordt om 10:30 uur verwacht in het BovenIJ ziekenhuis. Daar zal ik voorzien worden van een nieuwe rechter heup. Naar verwachting word ik morgen overgeplaatst naar een verpleeghuis om daar te revalideren. Ik vraag me wel af of overplaatsingen ook in het weekend gewoon doorgaan. Het zou zomaar dinsdag kunnen worden.

Ik verblijf een dag of zeven, acht in het verpleeghuis. Mijn laptop gaat mee, maar ik weet niet of ik de komende dagen aan het schrijven van een blog toekom.

donderdag 6 juni 2019

AKKOORD

Het was groot nieuws: na negen jaar onderhandelen is er een pensioenakkoord. Hoewel ... in het AD las ik dat er volgens FNV-voorzitter Han Busker sprake is van een conceptakkoord. Alle circa één miljoen leden van de FNV mogen voor of tegen het akkoord stemmen.

Ik heb er belang bij dat het akkoord definitief wordt, want anders zou het zomaar kunnen dat mijn pensioen(en) verlaagd worden, terwijl ze al vele jaren niet zijn aangepast aan de inflatie. Ik vermoed dat er meer 65-plussers zijn dan vakbondsleden. Waarom wordt 'ons' niet gevraagd of we voor of tegen zijn. Als 'we' wel mochten zeggen, wat zou ik dan zeggen?

Ik heb vrij weinig benul van financiën. Als het gaat om bedragen met vier cijfers vóór de komma in het hier en nu kan ik het nog  net bijbenen, maar als het gaat om miljarden over vijf of tien jaar, dan moet ik echt afhaken. Wat is mijn stem (mijn oordeel over pensioenakkoord dan waard?

Ik vrees dat veel vakbondsleden net zo weinig verstand van financiële zaken hebben als ik. Beoordelen zij het akkoord in zijn geheel of beperken zij zich tot een enkel onderdeel dat hen het meest aanspreekt, bijv. de AOW-leeftijd of de zware beroepen? Als het oordeel op één onderdeel beschouwd wordt als een oordeel over het geheel, is de kans groot dat 'het feest' niet doorgaat. Iedereen heeft wel iets waar zhij het niet mee eens is.

We moeten niet te ver op het uiteindelijke oordeel vooruit lopen. De stemming onder de leden kun je beschouwen als een raadgevend referendum. Het bestuur beslist en legt dat besluit voor  aan het ledenparlement, daarin zitten per sector 1 of meer gekozen of benoemde vertegenwoordigers, samen 105 leden. Daar wordt het finale besluit genomen.

Als de FNV-leden in meerderheid niet eens zijn met het akkoord, kan het ledenparlement dan toch besluiten in te stemmen met het akkoord? Het 'ANTIDEMOCRATISCH!' zal niet van de lucht zijn. 'De mening van het volk wordt weer eens totaal terzijde geschoven!' 'Ik zeg mijn lidmaatschap op!'

Buskemaker noemde bij de persconferentie het rapport verdedigbaar, maar hij legt het "neutraal" voor aan de FNV-leden. Het zou niet zo gek zijn er nog wat toelichting bij te geven. Waarom heeft het bestuur met dit conceptakkoord ingestemd? Voor wie gaat de financiële toekomst er wat vrolijker uitzien?

Het worden nog spannende weken.

woensdag 5 juni 2019

SCHADUWKANTEN

Het is al weer een paar dagen geleden, maar ik kwam hem weer eens tegen, de Canon van de Nederlandse Geschiedenis. Die bevat 50 'vensters' waar je meer te weten kunt komen over personen, zaken en gebeurtenissen die van belang zijn in onze vaderlandse geschiedenis. Je zou kunnen zeggen dat de Canon de basiskennis verschaft over wat Nederland was en is.

De Canon geeft bijna uitsluiten die dingen weer die Nederland in een positief daglicht plaatsen. Daarom moet er.las ik in de Volkskrant herijking van de Canon van Nederland plaatsvinden (...) om meer nuance in het zelfbeeld van Nederland aan te brengen. Hiervoor is opdracht gegeven door Ingrid van Engelshoven, de minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.
Natuurlijk moet ons slavernijverleden erin, maar ik heb nog wel wat suggesties:
a. De martelaren van Gorcum;
b. de executie van Johan van Oldebarnevelt, op instigatie van Prins Maurits van Oranje;
c. de moord op de gebroeders de Witt;
d. de invoering van de monarchie
e. Anton Mustert, oprichter en leider van de NSB;
f. het optreden van regering en BVD ten opzichte van (vermeende) communisten
g. de politionele acties in Indonesië;
h. de oorlogsmisdaden van kapitein Raymond Westerling in Zuid-Celebes.

Nog meer suggesties?


dinsdag 4 juni 2019

GEÏNTERESSEERD

Ik heb een digitaal abonnement op Trouw. Daarom krijg ik ook elke dag e-mail van 'topics', een  verzameling  van artikelen, ook uit andere kranten, over allerlei onderwerpen. Boven elk artikel staat een foto. Onder de eerste 3-5 artikelen staat een flinke kop en een korte samenvatting van het artikel. Daaronder staan enkele kleinere foto's onder het kopje Aanbevolen voor jou en de kop boven het artikel. Ik heb geen idee waarom ze me die artikelen aanbevelen. Je zou denken dat ze nagaan over welke soort onderwerpen ik lees. Ik heb geen idee, wat ze daar bij mij uithalen, want ik lees lang niet alles en ik heb een nogal brede belangstelling. Soms klik ik alleen maar op een artikel omdat bijv. één woord daarin mijn belangstelling trekt.

Dan is er iets vreemds (vind ik). Onder elke van die laatste artikelen kun je lezen "Misschien ben je ook geïnteresseerd in"  en dan volgt een onderwerp. Je kunt dan doorklikken naar het bijbehorende artikel. Zo staat er onder een artikel met de kop Jorrit Jan Eijbersen wilde wat anders en verlaat Bunnik. Ik ken die hele Jorrit Jan niet en het interesseert me dus ook totaal niet wat hij anders wilde en wat dat te maken had met zijn vertrek uit Bunnik. Al werd dat artikel aanbevolen, ik wilde het niet lezen. Daar onder stond de tekst
Misschien ben je ook geïnteresseerd in
Gemeente Gooise Meren.

Ik kon het toch niet laten en ben het artikel gaan lezen. Jorrit Jan was VVD-wethouder in Bunnik, maar is nu wethouder in de gemeente Gooise Meren. Dat is een samenvoeging van de vroegere gemeenten Bussum, Naarden en Muiden.

Dat weten we dan ook weer, maar waarom zou ik in godsnaam ineens geïnteresseerd zijn in die gemeente. Onder de kop Provincie zet vol in op 'groen' lees ik
Misschien ben je ook geïnteresseerd in
Diane Hoekstra.
Nee! Natuurlijk niet! Waarom zou ik?

maandag 3 juni 2019

UITSLAG

Al weer een paar weken geleden schreef ik hier over twee onderzoeken aan mijn longen, een bronchoscopie  en een PET-scan. Het resultaat van de PET-scan had ik al gehoord: geen duidelijke uitslag, nog een keer een CT-scan.

Pas later realiseerde ik me dat ik nog geen uitslag gehoord had van die bronchoscopie. Ik had geen zin daarover weer te bellen en besloot te wachten tot ik de uitslag van die CT-scan zou krijgen.

Tijdens die bronchoscopie werd er wat vocht in mijn longen gespoten, dat er ook weer direct met een borsteltje uitgehaald werd voor nader onderzoek. Vorige week  vrijdag kreeg ik bericht dat ik bij Mijn OLVG een uitslag kon zien. Die luidt: Bronchusbrush rechter bovenkwab: geen aanwijzingen voor maligniteit of ontsteking. In gewoon Nederlands: niets kwaadaardigs te zien.

Ik loop me nog steeds niet voortdurend zorgen te maken, maar zo'n conclusie lees je toch graag. Die nieuwe CT-scan wordt 26 juni gemaakt. De uitslag volgt op 3 juli. Vóór die tijd ga ik nog naar het BovenIJ ziekenhuis. A.s. vrijdag krijg ik daar een nieuwe rechterheup. Daarna nog een dag of zeven, acht naar een verpleeghuis voor revalidatie, gevolgd door revalidatie thuis. Ik kijk er heel erg naar uit dat ik na het wakker worden nog even in bed kan blijven liggen zonder pijn in de heup en dat ik niet meer elke dag vier keer 1000 mg paracetamol en twee per dag 50 mg tramadol  hoef te slikken.

zondag 2 juni 2019

ONZIN

Laatst had ik het over lemmingen.
De lemming is een alleraardigst knaagdiertje, dat o.a. voorkomt in het noorden van Scandinavië en Alaska, op de toendra's en het open veld. Ik heb heel veel van die beestjes gezien. Er zijn jaren waarin je er heel veel ziet en jaren waarin je ze nauwelijks tegenkomt. Het hangt met name af van de hoeveelheid predatoren in hun leefgebied. Ze hebben een soort 'trek'. D.w.z. als de groep te groot wordt, splitsen kleinere groepen zich af om een een minder druk leefgebied te vinden.

Het (geheel onjuiste) verhaal doet al jaren de ronde dat van tijd tot tijd lemmings en masse naar de zee trekken en zich daarin storten om te verdrinken. Het onzinverhaal werd quasiwetenschappelijk onderbouwd door een natuurfilm van Walt Disney. Wikipedia schrijft daarover: In de film is duidelijk te zien hoe lemmingen in grote aantallen over een klip vallen. Dit was echter in scène gezet, buiten beeld duwde men de beestjes over de rotswand heen. Marian Thieme kan daar met terugwerkende kracht nog heel boos over worden.

Een ander onzinverhaal dat nog altijd voortdurend herhaald wordt is dat de Inuit (ten onrechte Eskimo's genoemd) heel veel woorden voor 'sneeuw' hebben. Sommigen hebben het over honderden. Het lijkt nogal voor de hand te liggen. De Inuit leven een groot deel van het jaar in de sneeuw. Ze maken er zelfs woningen van. De waarheid is, dat ze misschien net iets meer woorden voor sneeuw hebben dan wij. Wij kennen sneeuw, natte sneeuw, droge sneeuw, stuifsneeuw. Meer ken ik er niet.

En dan heb je natuurlijk nog het verhaal van de kikker. Gooi hem in een pan met kokend water en hij springt er direct uit. Zet hem in een pan met koud water dat je langzaam verwarmt en hij blijft zitten. Tot de dood erop volgt.

Een kikker die je in kokend water gooit springt er niet uit, want hij is waarschijnlijk op slag dood. Zet een kikker in een pan of kom met koud water en de kans is groot dat hij er al uitspringt voordat jij het water gaat verwarmen.

Er is een diersoort die met grote regelmaat levend in kokend water wordt gegooid: de kreeft. Heb jij wel eens gehoord of gelezen over een kreeft die uit de pan sprong?


zaterdag 1 juni 2019

STRAATNAAM

Er kwam een nieuwbouwwijk in Zaandam. Zo'n wijk heeft (uiteraard) straten. Die moeten een naam hebben. Vaak is er een commissie die de namen bedenkt. Het college van B. & W. beslist.

Aan straatnamen kunnen colleges zich een behoorlijke buil vallen. Mogen straten nog een naam hebben die doet denken aan ons niet zo nette verleden? Bewoners en omwonenden van het Stadionplein in Amsterdam kwamen in verzet toen het college dat wilde hernoemen in Johan Cruijffplein. Het ging niet door.

In het geval van die nieuwe Zaanse wijk, die in 2016 werd opgeleverd, werd besloten een aantal straten te noemen naar muziekinstrumenten, dus Klarinet en Cello. Niet Klarinetstraat, maar alleen Klarinet. Zo kwamen er dus ook een Fagot, een Klarinet en een Hobo.

Sommig nieuwkomers waren onaangenaam verrast, toen ze vernamen dat ze kwamen te wonen in een straat waarvan de naam wel heel erg aan 'homo' deed denken. Dat lieten ze de gemeente weten.

Hoe homofoob kun je zijn? Die mensen zul je dus ook niet in het Concertgebouw zien, als daar het Concert voor hobo en orkest KV.314 (271k) in C gr.t. van Wolfgang Amadeus Mozart op het programma staat, of het Concert voor hobo en orkest in c kl.t. van Domenico Cimarosa. Zij zouden nooit lid worden van een harmonieorkest, want daarin wordt ook op hobo's gespeeld. Die mensen zullen ook liever naar Rottumeroog gaan dan naar Lesbos. Wil je als homofobe man nu wel of niet naar het pijpen van je vrouw/vriendin dansen?

Het college van B. & W. kwam aanvankelijk de bewoners  tegemoet. Hobo werd Piccolo. Vervolgens,  schreef Trouw, ontstond er ophef over deze naamsverandering toen het Zaanse nieuwskrantje De Orkaan, en erger, Bureau Discriminatiezaken de kwestie oppikten.

De raad boos, het college geschrokken, en de gemeente herzag prompt de naamsverandering. Immers: Zaanstad is een zogenoemde regenbooggemeente. Vandaar dat er snel een motie werd aangenomen waarin stond dat de stad absoluut niet ‘vereenzelvigd wil worden met homofobe gedachten’. Dat had het college wel eens eerder kunnen bedenken. Los daarvan: je kunt Nederland wel een 'regenboogland' noemen, maar daarmee zijn nog niet in één klap alle homofobe Nederlanders van gedachten veranderd.

Aan de Fagot zul je waarschijnlijk geen Amerikaanse expats aantreffen. In Amerikaans slang wordt 'fagot' vaak gebruikt om homo's op negatieve wijze aan te duiden. Je kunt het vertalen als 'flikker'.

Overigens, op Google Maps zijn nog steeds de Hobo en de Piccolo te zien.