donderdag 30 april 2009

Woordenschat

Dankzij Het PAROOL is gisteren mijn woordenschat weer verrijkt:
- plaskruis;
- urinepunt;
- toileteiland;
- urinale hotspot.
Dat heeft allemaal te maken met het feit dat vandaag, Koninginnedag, Amsterdam op zo'n half miljoen bezoekers mag rekenen. Naar verwachting zullen die een ware tsunami van urine veroorzaken en echte Nederlanders als ze zijn, zullen ze enkele honderdduizenden liters 'in het wild' lozen, met ernstige gevolgen voor de conditie van onze historische gebouwen en het humeur van de portiekeigenaren in de binnenstad.

Om het gezeik van al die buitenmensen in goede banen te leiden heeft het gemeentebestuur het Dordrechts bedrijf 'Port-o-let' ingehuurd. Dat gaat dus die urinale hotspots voorzien van plaskruizen en urinepunten en waar de verwachte nood het hoogst is: hele toileteilanden.

Vandaag zal ik de hele dag gebruik maken van mijn eigen urinepunt. Ik laat de bezoekers van buiten maar zo'n beetje zwemmen.
x

woensdag 29 april 2009

Radicaal

Een heel enkele keer wordt er nog wel eens melding van gemaakt: in een land of streek waar de sharia radicaal wordt toegepast, wordt bijvoorbeeld de hand van een dief afgehakt. Dat vinden wij barbaars en dat is het naar mijn mening ook. Wij zijn gelukkig een stukje beschaafder.

Beschaving kent ook zijn gradaties. Wij gaan daar, in positieve zin, behoorlijk ver in: zelfs je eigen stoute kind mag je geen mep geven. (Maar ik denk dat een corrigerend tikje hier en daar oogluikend wordt toegestaan.) Toch kan het ook ons een keer te veel worden en moet er, volgens deze of gene, een duidelijke, desnoods radicale grens gesteld worden.

Rita Verdonk, je weet wel: die vrouw die zo trots op Nederland is, heeft ook een grens getrokken. Trouw meldt dat zij in een interview met SP!TS gezegd heeft dat pedofielen (wiens misdaad wettig en overtuigend bewezen is) mogen kiezen uit twee dingen: echte castratie of levenslange opsluiting, waarbij proefverlof niet aan de orde komt. Verdonk zegt dit, na de ontvoering van een 7-jarig meisje begin april in Ede. De twee mannen die hiervoor momenteel vastzitten, worden er ook van verdacht het meisje seksueel te hebben misbruikt. Een van de ontvoerders zou een tbs-er op proefverlof zijn. Verdonk noemt dit 'te gek voor woorden'.

Ik ben me ervan bewust dat er in allerlei opzichten een hemelsbreed verschil is tussen diefstal en misbruik van een kind en dat er dus een overeenkomstig verschil dient te zijn in de mate waarin beide delicten bestraft worden. Maar het beschaafde Nederland onderschrijft ook de 'Universele verklaring van de rechten van de mens', waarin onder meer staat: "Niemand mag onderworpen worden aan enige wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing." (Accentuering toegevoegd.) In mijn ogen is castratie én wreed, én onmenselijk, én onterend. (Eerlijk gezegd vind ik dat ook van levenslange gevangenisstraf, die op geen enkele grond vroegtijdig beëindigd kan worden.) Een beschaafd land legt op democratische wijze in wetgeving vast wat verboden en strafbaar is en welke straf maximaal wordt opgelegd. De onafhankelijke rechter legt de strafmaat vast. Een keuze tussen levenslang en een niet-bestaande (want: wreed, onmenselijk en onterend) straf kan niet voorgelegd worden.

Het gaat niet goed met Rita's clubje. Geert Wilders heeft het overbodig gemaakt. Dus vindt Rita het weer eens tijd worden om de aandacht te trekken met twee onderwerpen waarmee een beetje populist (m/v) altijd succes heeft: pedofilie en tbs-ers met proefverlof.

dinsdag 28 april 2009

Mol

Hier schreef ik dat het me wel eens aardig zou lijken een bijeenkomst van Geert Wilders bij te wonen. Fred Teeven, de VVD-collega van Geert, had hetzelfde idee en had volgens de Volkskrant de toezegging gekregen dat hij de besloten bijeenkomsten van de PVV mocht bijwonen. 'Maar die belofte komen ze niet na, ik mag er niet in', zegt Teeven. Dat zegt iets over het democratisch gehalte van de PVV.

Fred ging niet bij de pakken neerzitten en stuurde een 'mol', een niet-herkenbare VVD-er, naar de bijeenkomst in Den Helder. De mol bracht verslag uit. Volgens deze VVD-mol is de taal van Geert Wilders tijdens PVV-vergaderingen nog harder dan in het parlement. Ja, vind je 't gek? Als hij in het parlement nog harder te keer gaat, wil zelfs de voorzitter van het CDA niet meer met hem praten. Geert zegt pas echt wat hij vindt als de deuren dicht zijn. Zo doe je dat als kampioen van het vrije woord.

In een ander artikel in de Volkskrant wordt ingegaan op de houding van de andere partijen tegenover de groeiende PVV. Met name de traditionele middenpartijen CDA, PvdA en VVD zitten met de PVV in hun maag. Bij die haalt hij de meeste stemmen weg. Dat leidt tot allerlei geneuzel. Wij zijn een bewezen stabiele factor die zekerheid biedt. Dat zegt Jan Schinkelshoek, een van de strategische denkers in de CDA-fractie. (...) De PVV is het best te bestrijden, zegt Teeven, door te benadrukken dat de VVD oplossingen biedt en de PVV niet. En wat zegt de directeur van het wetenschappelijk bureau van de PvdA, Monika Sie? Je kunt de problemen van Nederland niet terugvoeren op 800 duizend moslims. Dat past niet in de scheiding van kerk en staat, niet in de Nederlandse traditie van verdraagzaamheid en zeker niet bij de geschiedenis van de sociaal-democratie. Ga dat maar eens vertellen aan de mensen die met een warm gevoel in de onderbuik de besloten PVV-bijeenkomsten verlaten. Als die partijen zo doorgaan, gaan ze ook (nog meer) stemmen verliezen aan D66, want Alexander Pechtold gaat wel consequent hard tegen Geert Wilders in. In de laatste peiling van de Politieke Barometer staat het CDA, t.o.v. het huidige zetelaantal, op een verlies van 19,5%, PvdA 24,2% en VVD 27,3%. Gezamenlijk staan ze op een verlies van 22,9%. D66 staat op een winst van 76,9%.

Volgens de Politieke Barometer, waarin winst en verlies altijd wat kleiner zijn dan in de peilingen van Maurice de Hond, staat de PVV thans op 26 zetels. Maar het duurt nog wel een tijdje voor er kamerverkiezingen zijn. Die tijd moet Wilders volpraten en als je steeds hetzelfde zegt, raken de mensen een beetje op je uitgekeken. Mensen zullen gaan ontdekken dat hij buiten zijn islamofobie niet veel te bieden heeft. Abraham Lincoln zei: "You may fool all the people some of the time, you can even fool some of the people all of the time, but you cannot fool all of the people all the time."
x

maandag 27 april 2009

Twitter

Twitter is, voor degenen die dat nog niet wisten, een relatief nieuw verschijnsel op het internet. Het is een programma waarmee je communiceert. Het heeft één, opzettelijke, beperking: de boodschap die je wereldkundig wilt maken kan niet langer zijn dan 140 tekens (= toetsaanslagen).

Omdat ik er wat meer van wilde weten, ben ik een tijdje geleden eens naar de Twittersite gegaan en heb me daar zelfs aangemeld met een gebruikersnaam: Bestevaer. (Dat is het oud-Nederlandse woord voor opa.) Daarna ben ik het feitelijk weer vergeten, totdat ik afgelopen vrijdag via een (automatisch gegenereerd) mailtje de mededeling ontving dat iemand - een regelmatige lezer van Beggartalk - een bericht op zijn Twitter had geplaatst.

Als je naar Twitter gaat, opent dat standaard met een vraag: "What are you doing?" Die vraag kun je letterlijk nemen: "Ik zit me af te vragen of ik eigenlijk wel iets wil met Twitter." Of: "Op het ogenblik niets, maar ik ga zo deur uit om boodschappen te doen." Het lijkt me niet waarschijnlijk dat daarin veel mensen geïnteresseerd zullen zijn. Maxime Verhagen, onze minister van buitenlandse zaken, is een enthousiast Twitteraar. Gisteren (zondag) bijvoorbeeld meldde hij rond half drie 's middags, dat hij op weg was naar Luxemburg voor een bijeenkomst van de Benelux met de Baltische staten Estland, Letland en Litouwen. Je kan dus niet zeggen dat hij stil zit.

Ik ging me zitten afvragen: is er iets (min of meer) zinnigs dat ik persoonlijk zelf met Twitter kan doen? Als ik het bloggen moe wordt, kan ik dat vervangen door Twitteren. Het (oorspronkelijk aan mijn weblog ten grondslag liggende) effect is immers hetzelfde: degenen die dat willen weten, zijn er zeker van dat ik weer opgestaan ben die dag en een tekst van 140 tekens moet ik, zolang de heer Alzheimer nog niet bij me ingetrokken is, zelfs direct na het wakker worden nog bij elkaar kunnen schrijven.

Af en toe - Beggartalk is al weer geschreven - heb ik wel eens last van een inval. Twee Beggartalks op één dag vind ik wat overdreven en het is op zich natuurlijk een uitdaging met maximaal 140 tekens een afgeronde gedachte wereldkundig te maken. En dan niet vals spelen door 100 Twitters achter elkaar te plaatsen. Ik ga daar nog eens wat verder over nadenken. De trouwe lezers van Beggartalk zullen de eersten zijn die weten waar dit nadenken toe geleid heeft.
x

zondag 26 april 2009

Bloot

Je hebt haar natuurlijk herkend: Anita Witzier. Ik vind haar een aangenaam ogende vrouw, maar ik zie haar niet vaak, want de programma's die ze op tv presenteert, zoals 'Memories', zijn niet de mijne. Deze foto zou vroeger op zijn minst 'ondeugend', wellicht zelfs 'prikkelend' genoemd worden, want geef toe: Anita's bloesje is tot vrij laag en redelijk wijd geopend. Het perspectief van waaruit de foto gemaakt is, is welbewust gekozen. Ik heb daar geen overwegende bezwaren tegen en de foto past goed bij de omgeving. Die omgeving is namelijk de webpagina voor een nieuw programma van de KRO, dat Anita gaat presenteren: Blootgewoon.

Je kunt je met een groepje van minimaal 6, maximaal 10 personen (familieleden, vrienden, buren, kennissen, collega's) opgeven voor deelname aan het programma. Dat groepje laat dan "door een topfotograaf" naakt een "glamourvolle fotoshoot" van zich maken. Per aflevering (dat worden er vijf) worden steeds twee van die "smaakvolle" fotoshoots getoond en mogen die blote mensen iets over een goed doel vertellen. Een vakjury kiest de mooiste foto's uit en daarvan wordt een kalender gemaakt. De opbrengst van die kalenders wordt verdeeld onder de goede doelen. De KRO noemt dit programma dan ook: "naakt met een missie".

Van dit programma word ik al bij voorbaat niet helemaal goed. Ik heb niets tegen publiek naakt. Iedereen die daar, om wat voor onduidelijke reden ook, prijs op stelt, mag mij naakt zien. In mijn 'Haagse tijd' heb ik mij diverse keren per jaar - altijd met Boukje, soms in gezelschap van vriend(inn)en - op het naaktstrand opgehouden. De keren dat ik in een sauna was, hield ik niet schroomvallig een handdoek om mij heen geslagen.

Wat stuit mij dan zo tegen de borst? De meeste mensen, ik dus ook, kijken met veel plezier via foto's, films, video's of gewoon live naar blote mensen die in hun ogen welgevormd zijn. Daar is helemaal niets mis mee. Maar het merendeel, denk ik, van die mensen peinst er niet over zichzelf even open en bloot op te stellen en/of beperkt dat tot een uiterst klein gezelschap en nauwomschreven situaties. Ik kan het ook niet helpen, maar zelf aangekleed naar geheel blote mensen kijken komt naar mijn oordeel heel dicht in de buurt van gluren en dat is geen als positief beoordeelde bezigheid.

De KRO gaat ook eens progressief doen en gaat dus een gluurprogamma maken met goede doelen als excuus. Het zal ongetwijfeld mooie kijkcijfers opleveren. In sommige kringen zal men gretig kijken om gefundeerd te kunnen zeggen dat het toch schandalig is dat een publieke omroep zo'n schunnig programma op de buis durft te brengen en kan de verspreiding van die kalender niet verboden worden? Die aangenaam ogende Anita zou een stuk in mijn waardering stijgen als zij het aandurft die vijf programma's geheel naakt te presenteren. De KRO zou in mijn ogen iets geloofwaardiger overkomen als t.z.t. de voorzitter, de programmadirecteur of een andere bobo geheel naakt bij 'De Wereld Draait Door' of 'Pauw & Witteman' komt uitleggen waarom ze met zo'n grensverleggend (voor de KRO dan) programma komen. In ieder geval staan er vijf programma's aan te komen die ik niet op mijn 'must see' lijstje zal hoeven te zetten.
x

zaterdag 25 april 2009

Tolerant

Een van de oorzaken van het succes van Geert Wilders en zijn PVV is, naar mijn idee, het benadrukken van onze 'typische Nederlandse' cultuur t.o.v. van - bijvoorbeeld - de Marokkaanse. Een niet-onbelangrijk kenmerk van die typisch Nederlandse cultuur wordt vaak genoemd onze tolerantie tegenover groepen mensen met gedrag of levenswijze die wat afwijken van wat 'wij' als 'normaal' beschouwen. Een van de duidelijkste voorbeelden daarvan is dat wij, als eerste land ter wereld, het huwelijk van stellen van gelijk geslacht mogelijk maakten. Wij maken ons er, niet geheel onterecht, bezorgd over dat Nederlanders met een islamitische achtergrond wat anders aankijken tegen homoseksualiteit.

Trouw had gisteren als 'kop': Lesbienne vaker ziek, zwak en misselijk. Die kop vind ik wat zwak gekozen, want met 'ziek, zwak en misselijk' duiden wij immers vaak mensen aan die zich wat aanstellen. Het artikel gaat over lesbiennes die wel degelijk vaker dan heterovrouwen lijden aan depressies en slapeloosheid. Uit een onderzoek door de Universiteit van Amsterdam bleek dat meer dan één op de drie lesbiennes geregeld geconfronteerd wordt met geroddel en pesterijen in familiekringen en op de werkvloer. Het lijkt me verklaarbaar dat ze daar niet blij van worden.

Nog maar kort geleden was de nationale verontwaardiging groot toen een transseksuele vrouw uit een Utrechtse buurt was weggepest door jongens van Marokkaanse afkomst. Dat is schandalig, maar het wil er bij mij niet in dat "geroddel en pesterijen in familiekringen en op de werkvloer" uitsluitend uitgeoefend worden door mensen met een Marokkaanse en/of islamitische achtergrond.

Tolerantie is volgens mij geen eigenschap die in onze genen verankerd ligt. Het is een keuze die wij maken als wij omgaan met mensen die, op wat voor manier ook, anders zijn dan 'wij' of 'ik'. Ik ga niemand mijn keuzes opleggen. Maar probeer me niet wijs te maken dat 'wij' tolerant zijn.
x

vrijdag 24 april 2009

Cirkel

Hij is een van de meest belachelijke uitvindingen sinds 1492, het jaar waarin de Spanjaarden niet alleen de Nieuwe Wereld ontdekten, maar ook een aldaar groeiende plant, nicotiana tabacum, die door de autochtone bevolking na droging en verdere verwerking als genotmiddel werd gebruikt. Ik heb het over de 'pafpaal' die je op de overdekte perrons van alle spoorwegstations aantreft. Deze paal geeft niet alleen de 'rookzone' aan, hij is tevens asbak. Wie wat vaker op stations komt zal het wel eens opgemerkt hebben: een overvloedig walmende pafpaal, waarin de gezamenlijk smeulende peuken tot as worden.

Laat me meteen een bekentenis doen. Ik ben altijd ruim vóór de vertrektijd van een trein op het aangewezen perron en ga daar staan roken. Ik gooi altijd zeer bewust een nog brandende peuk in die oversized asbak. Ik geef het grif toe: het is een kinderachtige handeling van een zeventiger, maar ik weet vooralsnog geen vreedzamer manier om mijn agressie naar aanleiding van allerlei rookverboden bot te vieren.

Er zijn ongetwjfeld treinreizigers geweest die hun ongenoegen over walmende pafpalen hebben geuit, want ProRail, lees ik in Trouw, gaat op de stations Groningen, Leeuwarden en Zwolle een proef nemen met de vervanger van de pafpaal, het 'pafputje', dat door ProRail de 'asbaktegel' wordt genoemd. Het is natuurlijk geen tegel, maar juist de afwezigheid van een tegel, die immers vervangen is door een rooster, waaronder zich de ruimte voor peuken bevindt. Dat rooster is het middelpunt van een gele cirkel met een straal van zes meter, waarbinnen de zich aan hun verslaving overgevende reizigers zich mogen bevinden.

We kunnen nu gaan zitten wachten op de protesten van de anti-rokers, want de ruimte waarbinnen de rokers zich mogen bevinden wordt, als de proef slaagt en in beleid wordt omgezet, in één klap VERDUBBELD! Immers, het roken is nu toegestaan binnen een afstand van drie meter van de pafpaal.

Kinderachtig als ik ben, heb ik een visioen. Ik vermoed dat er in het pafputje meer ruimte voor peuken is dan in de pafpaal. Daar ligt dus een veel grotere hoeveelheid materiaal dat kan blijven smeulen en voor rookontwikkeling kan zorgen. Daar gooi ik ook nog brandende peuken in.

donderdag 23 april 2009

Kamperen

Kamperen is de geperverteerde bevrediging van een verlangen naar open hemelen en een opgaan in de natuur, een vals hunkeren naar primitieve eenvoud zonder ballast, waarvan het discomfort moet worden opgevangen door een vracht aan hulpmiddelen, een vracht die zijn hoogtepunt bereikt in de verrolbare barbecue enerzijds en het chemisch toilet anderzijds. Dat las ik in Trouw.

Het merendeel van mijn vakanties, nadat ik niet meer met mijn ouders meehoefde, heb ik kamperend doorgebracht. Ik heb er dus enig verstand van, denk ik dan. Dat had niet veel te maken met verlangen naar open hemelen en/of valse hunkering naar primitieve eenvoud. Ik wilde niet mijn hele vakantie op één plek doorbrengen en had geen auto. Je kunt van hotel naar hotel lopen of fietsen, maar dat was nogal duur en bovendien moest je maar afwachten of op de plaats van bestemming logies beschikbaar was. Dan heb ik ook nog eens veel vakanties doorgebracht in streken waar hoe dan ook geen logiesmogelijkheden, geen wegen en geen richtingaanwijzers aanwezig waren. Dan moet je dus wel kamperen in zo'n klein tentje dat licht genoeg is om op de rug te worden meegedragen. Dat leverde wel eens, maar relatief weinig, 'discomfort' op, maar die had ik er graag voor over.

Bij veel mensen bestaat er een misverstand: met een bungalowtent, strechtchers en andere meubilair, een koelkast, chemisch toilet, barbecue, schotelantenne en tv op een camping verblijven is kamperen. Dat heeft niets met kamperen te maken. Je zit een paar weken in een te kleine, niet zo windvaste, af en toe lekkende bungalow, op een paar meter afstand van je wellicht luidruchtige buren. Het is alleen goedkoper dan een bungalow van CenterParcs of Landal.

De schrijver van het artikel heeft de ANWB Kampeerdagen bezocht en zag daar diverse typen tent o.a. ongeveer het kleinste model: een kruiptunneltje van nylon dat vierhonderd euro moest kosten. Dat vond hij duur. Zo'n veertig jaar geleden kocht ik een tweepersoons tentje voor rond de duizend gulden. Dat was toen veel geld. Maar het ding is wel ruim twintig jaar meegegaan. Mijn vakantieverblijfskosten bedroegen dus minder dan 50 gulden per jaar. Daar huurde je ook toen al geen bungalow voor drie weken van.

Ik neem direct aan dat er hele volksstammen zijn die in hun bungalowtent, met of zonder kinderen, van een zeer bevredigende vakantie genieten, zelfs als het weer niet echt meewerkt. Maar noem het geen kamperen.
x

woensdag 22 april 2009

Smaak

Smaken verschillen, zegt men. Gelukkig maar, want anders werd het een saaie boel. Je hoort ook vaak zeggen dat over smaak niet te twisten valt. Ik zou niet weten waarom niet. In mijn jonge jaren heb ik veel met mijn moeder getwist over de smaak van (met name griesmeel)pudding. Het heeft er uiteindelijk toe geleid dat deze van het menu verdween.

Smaken veranderen ook. De mode is daar een goed voorbeeld van. Voor veel mensen kan een kledingstuk in de kleur van vorig jaar misschien nog net, maar de kleur van twee jaar geleden is echt ondraagbaar geworden. Gelukkig heb ik op dat gebied helemaal geen smaak. Met een variatie op een bekende uitspraak van Henry Ford: ik vind elke kleur van kleding goed, zolang het maar blauw is.

Gisteren las ik in Trouw een kort artikeltje over de acer saccharinum, die we in gewoon Nederlands zilveresdoorn noemen. Esdoorns zijn ingevoerde exoten en niet geliefd bij natuurbeheerders. Ze groeien snel, dijen uit en verspreiden duizenden helikopterzaden. Zo leer je elke dag weer iets nieuws.

Nu vraag je je misschien af: waar wil hij het nou over hebben vandaag? Over smaak? Over bomen? Over allebei eigenlijk. De schrijver van het artikel heeft een tijdje in Den Bosch gewoond en heeft mooie herinneringen aan de kastanjebomen op de Parade. Als hij van de Parade naar de Bossche Broek, een natuurgebied, fietste kwam hij langs zo'n zilveresdoorn op de stadswal.

Nu gaat het mij niet om de esdoorn, maar om de laatste drie zinnen van het artikel: Op de Bossche stadswal zal de zilveresdoorn nog wel staan. Maar de kastanjebomen op de Parade dreigen te worden gekapt. Ze zijn niet ziek, men vindt ze ouderwets. Kennelijk is daar in Den Bosch een ambtenaar, een wethouder, misschien wel een complete welstandscommissie, die zich ergert aan het feit dat de natuur niet met haar tijd meegaat. Al in geen eeuwen is er iets wezenlijks veranderd aan het uiterlijk van de kastanjeboom. Daar zijn de bewoners en de passanten van de Parade al lang op uitgekeken. Die boom past toch niet meer bij de postmoderne tijdgeest? Op zijn minst had er toch voor een ander type blad gekozen kunnen worden? En waarom zijn kastjanjes altijd bruin? Dus: als die kastanjeboom niet heel gauw verandert, wordt hij ingeruild voor een knotwilg. Die is ook al eeuwen hetzelfde, maar stond altijd langs een buitenweggetje en zal op de Parade waarschijnlijke een vefrissend nieuwe ambiance scheppen. "Nee, meneer de voorzitter, dat is weer zo'n halve maatregel. Die knotwilg is al over vijf jaar volledig passé. Haalt u nog een echte spar in huis voor de kerstdagen? Nee, u koopt zo'n lekker strak ding bij Gamma of Karwei, dat je na de kerstdagen opvouwt, of inklapt en dat je na twee jaar kunt vervangen door een eigentijds model. Moet ik nog meer zeggen?"
x

dinsdag 21 april 2009

Screening

Al weer een tijdje geleden was Geert Wilders ineens de kampioen van het recht op vrije meningsuiting. Ik zag dat wat anders, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Geert gaat een aantal gemeenten bezoeken waar de PVV volgend jaar aan de gemeenteraadsverkiezingen wil meedoen. Gisteravond was hij in Den Helder. Bij het recht op vrije meningsuiting behoort naar Geerts mening kennelijk niet het recht op vrije nieuwsgaring, want bij de bijeenkomst wordt de pers niet toegelaten. De reden daarvoor is, volgens Trouw, de privacy van de bezoekers (...) Mensen die naar een PVV-bijeenkomst willen, worden eerst uitgebreid gescreend en komen alleen binnen met een van tevoren opgestuurd toegangsbewijs.

Mijn grootmoeder heeft ooit verteld dat mijn grootvader in de dertiger jaren eens in Meppel, daar woonden ze nu eenmaal, naar een bijeenkomst met Anton Mussert, de NSB-leider, was gegaan. Hij was gewoon nieuwsgierig en zijn commentaar na afloop was: "Het is maar een zielig mannetje."

Geert Wilders gaat ook Amsterdam aandoen. Net als mijn grootvader zou ik die bijeenkomst uit nieuwsgierigheid best willen bijwonen. De vraag is natuurlijk of ik door de uitgebreide screening kom. Ook op deze plek heb ik nogal vaak laten blijken het gedachtegoed van Geert Wilders bepaald niet te delen. Hoe vaak zitten Geert c.s. te googelen op anti-PVV- en anti-Geertschrijfsels? Sta ik inmiddels op de zwarte lijst van Geert?

En waarom moet eigenlijk de privacy van de bezoekers aan de bijeenkomsten beschermd worden? Worden ze meteen doelwit van islamitische of extreemlinkse terreurgroepen? Komen ze allemaal vermomd naar de bijeenkomst? Stel je nou eens voor dat vooruitgeschoven posten van die terreurgroepen, de camera in de aanlag, bij de toegangsdeuren van de zaal hebben postgevat. Of is de plaats van de bijeenkomst geheim en wordt die alleen bekend gemaakt aan personen die door de uitgebreide screening heen gekomen zijn? Of zou het zo zijn dat veel bezoekers eigenlijk liever niet openlijk voor hun xenofobie, islamofobie of sinistrofobie uitkomen?
X

maandag 20 april 2009

Verdriet

Er zijn maar weinig mensen zonder hobby, volgens Van Dale Online een "bezigheid die men voor zijn genoegen of ontspanning doet". Je kunt voortdurend tv kijken ook een hobby noemen. Een andere vrij passieve hobby is het kijken naar een voetbalwedstrijd en daarvoor naar het stadion gaan. Veel van deze hobbyisten houden het niet bij kijken, maar zijn ook enthousiaste supporters van 'hun' club. Daar is ook niets mis mee, zolang dat niet ontaardt in rellerig gedrag.

Clubliefde, bleek mij weer, kan heel ver gaan. Het is leuk als 'jouw' club kampioen wordt en je bent teleurgesteld als dat niet zo is. AZ had afgelopen zaterdag kampioen van de eredivisie kunnen worden, maar verloor met 1 - 2 van Vitesse. De (tv-)beelden waren hartverscheurend. Als je niet beter wist en geen commentaar zou horen, zou je kunnen denken dat je ooggetuigen van een ramp zag.

Wat was er nou helemaal aan de hand? AZ was NOG geen kampioen geworden. Zelfs de meest stupide supporter kon zich realiseren dat AZ uit de nog resterende drie wedstrijden van deze competitie nog wel minimaal dat ene benodigde puntje zou halen. Als die supporter nog even verder nadacht wist zhij (ja, ik zag ook huilende vrouwen) dat AZ toch al op zondag kampioen zou kunnen worden als Ajax van PSV zou verliezen. Het werd dus 6 - 2 voor PSV.

Vroeger was je supporter, omdat onder de spelers je vader, je broer, je neef, je vriend of je buurman zat. De huidige selectie van AZ bestaat uit 13 Nederlanders, 1 Marokkaan, 1 Argentijn, 1 Australiër, 4 Belgen, 1 Braziliaan, 1 Deen, 1 Duitser, 1 Est, 2 Finnen, 1 Kroaat en 1 Mexicaan. Ik heb geen idee hoeveel geboren Alkmaarders er onder die 13 Nederlanders zitten, maar het zal niet de meerderheid zijn. Waarom barst iemand in tranen uit als zo'n multinationaal samengesteld clubje NOG geen kampioen wordt?

x

zondag 19 april 2009

SMS

Als er iets is dat in betrekkelijk korte tijd een hoge vlucht heeft genomen, dan is dat wel mobiel bellen. Er zijn in Nederland meer mobieltjes dan mensen en er wordt wat draadloos - en ad nauseam - afgeouwehoerd. Ik zal niet ontkennen dat het mobieltje in bepaalde situaties buitengewoon handig is. Een aantal jaren geleden, toen ik tegen middernacht met een gebroken enkel op een stoeprand zat, kon ik zelf een ambulance bellen.

Dankzij het mobieltje is sms-en een razend populaire bezigheid geworden en ook hier geef ik grif toe, dat dit soms heel handig kan zijn. Maar ook hierbij is, naar mijn idee, het meeste sms-verkeer niet meer dan overbodige prietpraat. Het wordt gedaan omdat het nu eenmaal kan.

Natuurlijk kon het niet uitblijven: slimme (zaken)jongens zagen in (de mogelijkheden van) het mobieltje een makkelijke manier om geld te verdienen. Een van de redelijke nieuw manieren is een sms-je sturen om informatie te krijgen. Bekend is: sms een kenteken naar 2020 "en je weet wat een auto kost en kan". Dat weet je dan en je bent ook 75 eurocent kwijt. Er is intussen nog een nummer waar je dezelfde vraag kunt stellen, dus het is kennelijk lucratief.

Bij één (misschien wel bij meer) van de commerciële omroepen word je in het reclameblok tijdens een film uitgenodigd mee te doen aan een spelletje, waarmee je een prijs kunt winnen. Bijvoorbeeld: je kijkt naar 'Once upon a time in the West'. De vraag is dan: "Wordt de vrouwelijke hoofdrol in 'Once upon a time in the West' gespeeld door A. Willeke van Ammelrooy, of door B. Claudia Cardinale? Sms A of B naar ... en je maakt kans op ...". Soms zijn de vragen nog makkelijker. Ik neem aan dat de kosten van de uitgeloofde prijs ruimschoots worden goedgemaakt door de sms-inkomsten.

Stel nou dat ik ineens de onbedwingbare behoefte heb om zonder daar moe van te worden wat extra inkomsten te verkrijgen. Ik richt een bedrijfje op dat via sms informatie levert á één euro per bericht. (De meeste bellers vragen zich toch niet af wat het kost.) De mogelijkheden om informatie te verstrekken zijn uiteraard legio, maar wat wil 'men' weten? Ik ga dan maar weer op de reclame af, want de reclamejongens weten wat de mensen willen. Hier zijn een paar ideeën.

Wil je van je genetische rimpels af? Sms 'Rimpels spatie weg' aan 8080 en wij vertellen wat de beste kuur is.

Wil je weten of die aantrekkelijke buurvrouw een vaste partner heeft? Sms 'postcode plus huisnummer spatie buurvrouw' aan 6969 en je weet het.

Wil je weten wanneer de wereld vergaat? Sms 'Apocalyps' aan 666 en je weet de datum.

x

zaterdag 18 april 2009

Plicht

Als je, als ambtenaar, iets doet dat door de regering wordt goedgekeurd, wellicht zelfs aanbevolen, is het dan ook goed? Ik bedoel 'goed' in morele zin. Tijdens de processen van Neurenberg is voorgoed afgerekend met het excuus "Befehl ist Befehl". Dat betekent naar mijn mening dat iedereen verantwoordelijk is voor wat zhij doet, al is het in opdracht of op advies van, met medeweten van of oogluikend toegelaten door een regering of hogere bazen.

In de strijd tegen de terreur zijn door Amerikanen, met name CIA-agenten, martelmethoden gebruikt tegen verdachten. Het is al verboden martelmethoden te gebruiken tegen de zwaarste veroordeelde misdadigers, dus het past helemaal niet bij personen die vooralsnog de status van verdachte hebben. Het excuus is zo ongeveer: als je met martelen kunt voorkomen dat er een aanslag wordt gepleegd waarbij honderden doden zouden vallen, ben je toch wel 'goed' bezig. Het is een excuus dat veel gewone burgers wel aanspreekt. "Hoe zou jij reageren als jouw vrouw, jouw kind, jouw man bij een aanslag om het leven zou komen?" Ik weet het niet, maar ik hoop wel dat ik niet tot de conclusie zal komen dat als iemand mij leed of verlies berokkent door onwettig te handelen, ik dat met gelijke munt terug mag betalen. Het lijkt me een van de wezenskenmerken van beschaving: jezelf niet verlagen tot het morele peil dat een ander hoog genoeg vindt.

Onder president Bush werden martelmethoden met goedkeuring van de regering gebruikt. President Obama heeft daar een eind aan gemaakt. Maar hij wil niet, las ik in Het PAROOL dat CIA-agenten die zich hieraan schuldig hebben gemaakt strafrechtelijk vervolgd worden. Obama wil ervoor zorgen dat functionarissen van de geheime dienst die de methode onder Bush 'te goeder trouw' gebruikten terwijl zij 'hun plicht deden', niet voor strafvervolging hoeven te vrezen.

Betekent 'te goeder trouw' dat je ervan mag uitgaan dat je baas en je collega's goed hebben nagedacht over wat ze doen? Kan iemand terecht denken dan het martelen van anderen zijn plicht is?

x

vrijdag 17 april 2009

Dalit

India wordt wel 'de grootste democratie ter wereld' genoemd. Groot is het in ieder geval: ruim één miljard inwoners. Qua democratisch gehalte steekt het zeker gunstig af bij vrijwel de meeste landen in Azië. Kamari Mayawati (53) heeft rechten en pedagogiek gestudeerd en is nu premier van de deelstaat Uttar Pradesh (110 miljoen inwoners). Volgens Trouw is Mayawati ook een mogelijke kandidaat voor het premierschap van heel India. Dat is geen geringe prestatie, want Mayawatti is niet alleen vrouw, zij behoort ook nog eens tot de kaste van de 'dalit', de 'onaanraakbaren', de laagste kaste in India, waarvan de bijna 200 miljoen leden meestal voorbestemd zijn als straatveger of poep-opruimer door het leven te gaan.

Nog altijd ben ik naïef genoeg om te veronderstellen dat iemand met een achtergrond als die van Mayawati zijn/haar ambt op ingetogen (een beter woord weet ik niet zo gauw) wijze uitoefent. Dan valt het tegen te lezen dat zij in de hoofdstad Lucknow een huizenhoog standbeeld van zichzelf en haar mentor heeft laten oprichten en van haar verjaardag de 'dag van het zelfrespect' heeft gemaakt. Veel dalits zullen toch op haar stemmen. In het artikel in Trouw worden dalits geciteerd die zeggen dat ze dank zij haar een studie hebben kunnen volgen, maar ook een die zegt dat Mayawati niet anders is dan andere politieke leiders wat het afpersen van geld betreft. En weer een ander: "Ik heb op Mayawati gestemd omdat ik dacht dat zij ons leven zou verbeteren, maar dankzij haar heb ik nu zelfs geen onderdak meer", zegt hij. Naast hem doen afgeragde doeken op houten palen dienst als tenten.

Macht doet vervelende dingen met mensen.

x

donderdag 16 april 2009

Handtekening

De digitale wereld is mij niet geheel vreemd. Toch kan ik af en toch nog verbaasd staan over de mate waarin soms de meest onverwachte dingen gedigitaliseerd zijn.

Gisteren kwam de NUON een nieuwe elektriciteitsmeter plaatsen. Ik kan mijn verbruik nu ook digitaal aflezen, maar dat leverde geen verwondering op. Als ik ook nog eens, via een windmolentje of zonnecellen, mijn eigen energie zou opwekken en een overschot aan het publieke net zou leveren, zou dat via die digitale cijfertjes apart vermeld worden. Maar opnieuw dacht ik: so what else is new? (Ik denk soms in het Engels.)

Toen de heren na iets meer dan een uur klaar waren werd mij verzocht een handtekening te plaatsen. Er werd geen officieel NUON-formuier tevoorschijn gehaald, maar een klein computertje, iets groter, maar veel dikker dan een mobieltje, maar met een groter schermpje. De bovenste helft van het schermpje was gevuld met gegevens over mij en mijn elektriciteitsmeter. Op de onderste helft kon ik met een speciaal stiftje mijn handtekening plaatsen. What's next?

x

woensdag 15 april 2009

Stroming

Naar het zich laat aanzien krijgen we er een nieuwe publieke omroep bij: PowNed, de Publieke Omroep Weldenkend Nederland En Dergelijke. Minister Plasterk moet daar t.z.t. een vergunning voor verlenen, maar volgens Trouw zal hij zich soepel opstellen. Het belangrijkste criterium voor toetreding tot het bestel – het vertegenwoordigen van een 'maatschappelijke stroming' – wil Plasterk 'liberaal' toepassen.

PowNed is een initiatief van de makers van de website 'Geen Stijl'. Een 'stroming' is volgens Van Dale Online een "heersende denkwijze of werkwijze op enig terrein". Als je af en toe 'Geen Stijl' leest, meer in het bijzonder de reacties op de berichten die daar geplaatst worden, dan vraag je je in de eerste plaats af of daar wel gedacht wordt. Begrijp me goed: als een voldoende aantal geborneerde, bevooroordeelde, niet nadenkende mensen een omroepvereniging willen oprichten, hebben ze mijn zegen. Vind je 'Hilversum' te links, dan mag je van mij een rechtse omroep oprichten. "Met PowNed zul je erachter komen dat je rechterspeaker ook geluid maakt." Vind je 'Hilversum' niet kritisch genoeg tegen over 'the powers that be', ga er maar flink tegenaan.

PowNed wordt gemaakt "voor mensen die geïnteresseerd zijn in nieuws en opinie." Nou, dat ben ik, al jaren. "PowNed is bedoeld voor wat wij de netwerkgeneratie noemen. Actief lid van de informatiemaatschappij. Altijd verbonden met internet (mobiel of niet) en met elkaar." Al ben ik dan van ruim vóór het internet, je hoeft mij niet op de voordelen ervan te wijzen. Je zou haast zeggen dat PowNed mijn zender gaat worden.

"Kijkers zijn immers oud en wijs genoeg om zelf hun mening te bepalen." Dat klopt helemaal. Daar heb ik 'Netwerk', 'NOVA', 'Zembla', 'Rondom Tien' en 'Buitenhof' niet voor nodig. Daar komen regelmatig mensen aan het woord die een stuk rechtser zijn ik. Ik heb PowNed niet nodig om nog rechtsere meningen te horen, want die ken ik zo langzamerhand ook wel en als ik het weer precies wil weten, lees ik een uurtje 'Geen Stijl'.

Waar het op neer komt - en dat heb ik niet zelf bedacht, dat is al jaren geleden uitgezocht - is dat heel veel mensen via de tv geen andere mening dan de hunne willen horen, zij willen hun eigen mening bevestigd zien. Anders moet je gaan nadenken. Ze willen kunnen zeggen: "Zhij (een willekeurige BN-er) vond het ook." Tel uit je winst! De potentiële achterban van PowNed is groot genoeg om er een A-omroep van te maken, maar ik zal de initiatiefnemers van PowNed wat vertellen: het merendeel is nog te lullig om lid te worden. Die wachten wel af welke hapklare brokken er in hun richting gegooid worden.

x

dinsdag 14 april 2009

Vrijblijvend

Er is weer eens een manager in de semi-publieke sector die met heel veel geld zijn functie achter zich laat. Zijn opvolger als bestuursvoorzitter van woningbouwcorporatie 'Aedes' maakt het nog wat bonter: hij treedt niet eens, volgens Trouw, in loondienst, maar krijgt een 'management fee' van 200.000 euro per jaar. Dat is niet heel ver boven de Balkenendenorm, maar Jan Peter heeft een werkweek van vijf dagen, terwijl de nieuwe bestuursvoorzitter voor dat bedrag maar drie dagen per week hoeft te werken. Die kan dus ook nog aardig bijklussen.

Ik heb het hier al eens eerder gezegd: convenanten werken niet. Richtlijnen en afspraken die het bedrijfsleven 'vrijwillig' opstelt werken evenmin. Onder STER-spotjes van banken staat tegenwoordig in kleine lettertje dat geld lenen geld kost. Dat zal vast helpen bij het voorkomen van risicovolle leningen. Maar intussen heeft de Tweede Kamer, van links tot rechts, ook het licht gezien. De kop in Trouw:

Vrijblijvende codes zijn passé

Zelfs de VVD, toch geen partij die tegen (veel) geld verdienen is, overweegt een spoeddebat met minister Van der Laan aan te vragen.

Mijn moeder zei vaak dat het leven een stuk mooier zou zijn als we met ons allen aardig tegen elkaar waren. Dat valt niet te ontkennen, maar erg realistisch is het niet. Erop vertrouwen dat het bedrijfsleven en de semi-publieke sector zich aan convenanten, afspraken en codes zal houden is net zo onrealistisch. Op de website van het ministerie van wonen, wijken en integratie is te lezen dat de minister vindt dat corporaties de adviesregeling van de corporatiesector over inkomens van bestuurders zouden moeten toepassen. Ik vind dat de minister en de Tweede Kamer moeten doen waar we ze voor ingehuurd hebben: dwingende regels maken.

x

maandag 13 april 2009

Verandering

President Obama beloofde 'change'. Hij besloot de beruchte gevangenis in Guantanamo Bay te sluiten. Prachtig! Maar veranderingen worden niet altijd even consequent doorgevoerd. Amerika vecht nog steeds zijn 'war on terrorism', vooral in Afghanistan. Daar worden gevangenen gemaakt, die van terrorisme worden verdacht. Zij worden gevangen gehouden op de (Amerikaanse) luchtmachtbasis in Baghram, zo'n honderd kilometer ten noorden van Kabul.

Een aantal gevangenen in Baghram heeft voor een Amerikaanse rechtbank bepleit dat zij, net als de gevangen in Guantanamo Bay, hun gevangenschap mogen betwisten voor een Amerikaanse burgerlijke rechtbank. De rechtbank gaf ze gelijk. Dus president Obama was het daarmee eens? Niet dus. De Amerikaanse regering gaat tegen de uitspraak van de rechtbank in beroep. Net als Bush wil Obama van terrorisme verdachte personen voor onbepaalde tijd kunnen gevangenhouden zonder juridisch toezicht.

Tina Foster, directeur van 'International Justice Network", dat de gevangenen vertegenwoordigde, zei er dit van (ik citeer de website "Think Progress'): President Obama has taken on the defense of one of the Bush administration’s unlawful policies founded on nothing more than the idea that might makes right. (Onderstreping toegevoegd.)


Ik heb het hier al eerder geschreven: "Wat je ook van Obama kunt zeggen, hij is in de eerste plaats een Amerikaan". Als het beter uitkomt verdachten die mogelijk een gevaar voor Amerika zouden kunnen vormen incommunicado te houden, dan doe je dat gewoon. Dan ga je de politiek van je voorganger niet veranderen.

zondag 12 april 2009

Feit

Vandaag wordt hier en daar herdacht dat zo'n tweeduizend jaar geleden een aantal vrouwen in Jeruzalem een leeg graf aantroffen. Voor de grootgrutters is dat aanleiding ons ertoe te verleiden duurdere en luxere dingen te kopen en consumeren dan we normaliter in het weekend doen. Degenen die het gedenken van het wonderbaarlijke feit niet zo belangrijk vinden of hoe dan ook niet precies weten waar 'Pasen' nou eigenlijk voor staat, vinden deze feestdagen, om voor mij nog altijd onduidelijke redenen, een uitgelezen gelegenheid om een meubelboulevard te bezoeken. Ook de keukenbedrijven timmeren de afgelopen dagen in de STER-reclame weer druk aan de weg.

Om religieuze redenen zegt Pasen mij niets en aangezien ik alleen de eerste drie maanden van deze eeuw nog bij het arbeidsproces was betrokken, levert dit feest mij ook al tien jaar geen extra vrije dag meer op.

Ik houd het er maar op dat inmiddels de lente herkenbaar is geworden. Afgelopen vrijdag was de eerste dag van dit jaar dat al bij het opstaan de temperatuur in huis 20 graden was, hoewel al twee dagen de verwarming niet meer aanstond. Ook gisteren constateerde ik voor het eerst dit jaar dat de bomen in de achtertuin al weer blaadjes vertoonden. Aan de voorkant doen ze er altijd iets langer over. Ik moest denken aan iets wat Godfried Bomans ooit schreef: "De Russen komen. Misschien. De lente komt. Zeker. Laten we ons aan de feiten houden."

zaterdag 11 april 2009

Baby's

Twee Canadese baby's: Kaylee, een meisje van twee maanden, heeft een hersenafwijking, waardoor haar ademhaling wordt bemoeilijkt en zelfs gestopt kan worden; Lilian is een meisje van één maand oud met een hartafwijking, waardoor het hart te weinig zuurstof kan rondpompen en ze binnen en aantal weken zal sterven. De ouders en artsen van Kaylee besluiten haar los te koppelen van de beademing. Na haar overlijden zal haar hart getransplanteerd worden naar Lilian. De beide ouderparen hebben elkaar in het ziekenhuis ontmoet.

Het onverwachte gebeurt: nadat de beademing van Kaylee is gestopt, blijft zij doorademen. De ouders gaan haar voorlopig thuis verzorgen. De ouders van Lilian hebben begrip voor de situatie. Aldus de inhoud van een kort bericht in Trouw. Kaylee is in de Canadese media nu bekend als de baby die niet wil sterven. (Hier zie je een foto van beide ouderparen, die verscheen in de 'Toronto Sun'.)
De laatste alinea van het bericht in Trouw begint zo: Het ziekenhuis bracht de verwikkelingen rond Kaylee aanvankelijk niet naar buiten. Pas toen beide ouders de media woensdag wezen op de bijzondere situatie, kwam de zaak naar buiten.

Als je de tijd kunt nemen (en dat kan ik) ook de Canadese media hierop na te lezen, kom je tot de conclusie dat de zaak wat gecompliceerder ligt dan in het korte artikeltje in Trouw wordt beschreven. (Bijvoorbeeld: de ouders van Kaylee, rechts op de foto, kunnen helemaal niet bepalen wie het hart krijgt. Dat gaat naar degene die bovenaan de wachtlijst staat.) Maar daar gaat het me nu niet om. Het zal wel hard klinken, maar voor mij heeft dit bericht dezelfde nieuwswaarde als het bericht over een pasgeboren ijsbeertje dat na enkele dagen sterft. Wat moet ik met zo'n bericht? Waarom zou ik dat willen weten? Wat beweegt ouders van een binnenkort overleden kind de aandacht van de pers te vragen?

Ik word nog kritischer als ik die foto bekijk. Die doet me denken: hoe krijg je die twee ouderparen zo ver dat ze voor een foto poseren op een manier die de meeste 'ontroeringswaarde' heeft voor het grote publiek? Niemand maakt mij wijs dat die stellen daar toevallig zo voor het ziekenhuis stonden en dat een even toevallig passerende fotograaf alert reageerde.

Op tv wemelt het al van realityprogramma's. Emo-tv is het helemaal. Je kan bijna elke dag via de tv, een spreekkamer van een arts bezoeken. Hebben we in onze persoonlijke levens geen emoties meer? Of zijn die zo langzamerhand te gewoontjes geworden? Je kind een kwartier zoek is even schrikken, maar daar haal je "Vermist" niet mee. Je familieruzie los je pas op als de EO het diner betaalt. Je huis verbouwen wordt leuk als er voortdurend een cameraploeg om je heen loopt. Ze mogen mij een keer volgen tot in de spreekkamer van de huisarts als ik hem ga vragen om een middeltje tegen misselijk makend "nieuws".

vrijdag 10 april 2009

Make-over

Een man moet zich wel behoorlijk 'nichterig' gedragen, wil ik denken: o, hij is zeker homo. Dat een vrouw lesbisch is valt me hoe dan ook nooit op. Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb geen idee wat de typische uiterlijke kenmerken van een homo of lesbo zijn. Eerlijk gezegd interesseert het mij, in het normale maatschappelijke verkeer, ook totaal niet of iemand homo, lesbo of hetero of van alles wat is. Anders gezegd: seksuele geaardheid speelt bij mij, net als geslacht, nationaliteit, ras of maatschappelijke positie, geen rol bij de morele beoordeling van andere mensen.

Qua seksuele geaardheid behoor ik tot de overgrote meerderheid van de bevolking. Ik ben een doordeweekse hetero. Ik weet dat homo's en lesbo's nadelen kunnen ervaren van hun seksuele geaardheid, omdat een niet onbelangrijk deel van de bevolking nog altijd vindt dat je niet 'zo' behoort of zelfs niet mag zijn. Maar ik kan me niet echt voorstellen hoe het voelt om op grond van die geaardheid gediscrimineerd te worden. Wat dat betreft behoor ik nou eenmaal niet tot een discrimineerbare groep en heb ik die ervaring niet. Ik vind het vervolgens logisch dat mensen die gediscrimineerd worden zich daartegen, al of niet georganiseerd, verzetten.

Door mijn gebrek aan ervaring weet ik niet wat een homo of lesbo kan helpen bij het accepteren van zijn/haar geaardheid en bij het verwerken van of actief verzet tegen discriminatie. Minister Plasterk heeft, volgens Trouw in ieder geval op dit terrein één idee aangereikt gekregen: hij geeft het startsein voor de verkiezing van 'Femme van het jaar'. Het initiatief daartoe is genomen door 'FemFusion, een landelijk platform voor lesbische en biseksuele vrouwen. Oprichtster Dymphie Verleun: "De lesbische en biseksuele cultuur heeft een schrijnend tekort aan rolmodellen. Het lesbische imago snakt naar een make-over."

Het ligt weer aan mij, maar ik weet niet hoe het lesbisch imago eruit ziet. Ik heb dus ook geen idee hoe het er, na een make-over, uit zou moeten zien. Imago is, volgens 'Van Dale Online': het beeld dat mensen hebben van iemand of iets. Imago's komen vaak niet of nauwelijks overeen met de werkelijkheid. Tegenwoordig worden imago's vaak 'gemaakt' door media-consultants. Die zorgen ervoor dat negatieve trekjes worden weggepoetst en positieve benadrukt. Dat leidt dus ook weer tot een onjuist, op zijn minst onvolledig, beeld.

Als ik Dymphie Verleun of Ronald Plasterk was, zou ik een actie starten met als doel duidelijk te maken dat DE lesbische vrouw, DE biseksuele vrouw, DE homo, DE biseksuele man, DE heterovrouw en DE heteroman niet bestaan. Daar moet je helemaal geen imago van willen maken. Die actie leidt ook tot niets, want vooroordelen maken het denken een stuk minder vermoeiend.

donderdag 9 april 2009

Realistisch

Ook als ik geen rekenmachine of pc bij de hand heb, maar wel papier en schrijfgereedschap, kan ik probleemloos grote getallen met elkaar vermenigvuldigen en op elkaar delen. Geef me een willekeurig getal van tien (meer mag ook) cijfers en ik reken de wortel van dat getal uit. Zonder technische hulpmiddelen duurt het wat langer, maar ik kom eruit! Ik wist dat echt niet, maar er komen aardig wat kinderen van de basisschool die dat niet kunnen. Dat las ik gisteren in Trouw. Het gaat hier dan niet noodzakelijkerwijs om domme kinderen. Nee, die kinderen hebben 'realistisch rekenen' geleerd. Dat 'realistisch rekenen' is in de jaren tachtig van de vorige eeuw in zwang gekomen. Ik had er nog nooit van gehoord en ging dus googelen. Van een website haal ik een voorbeeld: Je bent jarig en wil ieder kind in jouw klas op een ijsje trakteren. Een ijsje kost € 0,30. Er zitten in jouw klas 25 kinderen. Je gaat naar de kassa met een tien eurobiljet. Hoeveel geld krijg je terug? Ik ken maar één methode om daar uit te komen (zelfs uit mijn hoofd), maar in het 'realistisch rekenen' moeten kinderen eerst een oplossingsstrategie bedenken. Het is dus goed mogelijk, dat er in de klas voor een opdracht meerdere strategieën mogelijk zijn. Het kind zal dan ervaren, wat voor hem of haar de beste oplossing zal zijn. Ik heb geen flauw idee wat ik me hier bij moet voorstellen.

Het idee achter 'realistisch rekenen' is dat rekenen daardoor veel leuker wordt dan het 'cijferen' dat ik geleerd heb, met staartdelingen en zo. Daarmee leer je de kinderen alleen maar een trucje, maar krijgen ze geen inzicht. Dat zal best, maar het resultaat is dat 27% van de basisscholen slecht presteert met rekenonderwijs. Relatief eenvoudige sommen als 5 x 1/5 of 99 x 201 kan door de helft van de leerlingen niet worden opgelost. Laat staan dat ze weten hoeveel geld ze moeten terugkrijgen na het trakteren op ijsjes. Dat 'handmatig' worteltrekken is een trucje dat nog maar weinig mensen kennen. Ik weet niet waarom het werkt (al is het wiskundig uit te leggen), maar het levert wel resultaat op.

Trouw meldt dat er volgend jaar een nieuwe rekenmethode uitkomt. Het aantal scholen dat overweegt de methode aan te schaffen, is 'overweldigend', zegt uitgeverij Noordhoff. Het aardige van die methode is dat het helemaal geen nieuwe methode is. Zij is al in diezelfde tachtiger jaren ontwikkeld door twee schoolhoofden, die niet zoveel op hadden met 'realistisch rekenen', maar ze was niet toen niet eigentijds genoeg. Nu mag het kennelijk weer: trucjes leren, zoal staartdelingen. Er is niets nieuws onder de zon, schreef Prediker.

woensdag 8 april 2009

Verdienen

Met een website kun je geld verdienen. Wat je daarvoor moet doen is toestaan dat op jouw website van die kleine Googleadvertenties geplaatst worden. Daar hoef je niet veel voor te doen. Je meldt je gewoon aan bij Google en dat zorgt ervoor dat er bij elke pagina advertenties geplaatst worden van bedrijven die op een of andere manier iets te maken met een woord of term die op die pagina voorkomen. Voor elke keer dat iemand op die advertentie klikt, krijg je een bepaald bedrag. (Ik vermoed tenminste dat het zo ongeveer werkt.)

Toevalligerwijs kwam ik gisteren terecht op een website, die niet alleen vertelt wat jouw website waard is, maar ook aangeeft hoeveel je daarmee per dag zou kunnen verdienen. Het is niet meer dan een inschatting, maar toch. Zoiets maakt je wel nieuwsgierig en wat blijkt? Mijn website is 768,08 euro waard - als iemand mijn domein(naam) zou willen overnemen - en per dag kan ik er 1,05 euro mee verdienen. Ook met dit weblog zou ik geld kunnen verdienen, maar dat wordt beduidend minder bezocht dan mijn site, dus de opbrengst zou waarschijnlijk niet meer dan een paar centen per dag zijn. Trouwe lezers hoeven dus niet bezorgd te zijn binnenkort ook hier met die kleine advertenties geconfronteerd te worden.

Het behoeft, denk ik, geen betoog dat ik ook de bezoekers van BEGGAR.NL niet aan die kleine advertenties zal blootstellen. Ik kan me nog de tijd herinneren dat je tijdens het websurfen niet of nauwelijks met allerlei pop-ups en andere ongevraagde reclame geconfronteerd werd en net als de meeste mensen heb ik daar een bloedhekel aan. Met lede ogen heb ik aangezien hoe een in beginsel perfect communicatiemiddel, waar je - wil je een beetje met je tijd meegaan - nauwelijks meer onderuit komt, in de klauwen van de commercie een gigantische STER-spot is geworden.

dinsdag 7 april 2009

Geld

Heb ik me zelf toch weer overschat! Ik heb altijd gedacht dat ik vrij veel van de Bijbel afwist, in ieder geval meer dan de gemiddelde Nederlander. Bleek gisteren ineens dat ik een heel simpel feitje niet wist. Bij een artikel in Trouw over een landelijke actie tegen agressie en geweld stond zo'n kleine Googleadvertentie:
Jouw geld telt
Wat de Bijbel zegt over verdienen, sparen, geven en schulden aflossen".
Dat is een boek dat is uitgegeven door (de christelijke) uitgeverij 'De Ark'.

Ik heb ze nooit geteld, maar Jezus heeft, volgens de Bijbel dan, 38 gelijkenissen verteld. Liefst 16 daarvan handelden over het omgaan met geld en over bezittingen. Sterker nog, er is bijna niets waarover Jezus meer zei dan over geld.

Daar stond ik toch wel even van te kijken. In mijn onnozelheid dacht ik altijd dat Jezus over bijna niets meer zei dan over hoe wij met ons allen gelukkig zouden worden door veel van Hem, God en van elkaar te houden. Dat zal ook wel zo zijn, maar dat geld dan zo ongeveer op de tweede plaats komt was voor mij toch een behoorlijke verrassing. Zou het daardoor komen dat we niet alleen, volgens zeggen, een christelijk volkje zijn, maar ook, misschien juist daardoor, alles weten van geld verdienen?

Het blijkt ook maar weer eens dat de Bijbel een boek voor deze tijd is. Wigle Tamboer, dominee te Hoofddorp, zegt van dit boek: "Als er ooit een tijd is geweest om stil te staan bij de waarde van ons bezit en de besteding van ons geld, dan is het nu." Dus: als je weer eens zo'n aantrekkelijke aanbieding van Becam of Postkrediet ziet, niet meteen als een gek gaan lenen, maar eerst even een paar gelijkenissen lezen.

maandag 6 april 2009

Trouw

Wie (vrijwel) dagelijks wat schrijft, wil graag gelezen worden. Ik houd dus nauwlettend bij hoe vaak 'Beggartalk' wordt gelezen. Op 14 mei vorig jaar begon ik dit blog in zijn huidige vorm en sindsdien tel ik hoe vaak er gekeken wordt. Dat was tot en met gisteren 2000 keer. Daar zitten aardig wat toevallige bezoekers onder, die bijvoorbeeld via Google hier terechtkomen (en wellicht niet vinden wat ze zochten). Maar ik heb ook een aantal (zeer) trouwe bezoekers, die tezamen goed waren voor 1500 bezoeken. In het grafiekje hieronder zie je hoe vaak ze kwamen lezen. Ik heb alleen de IP-adressen vermeld van degenen die meer dan 50 keer 'Beggartalk' lazen. Sta jij erbij? Als je niet weet wat jouw IP-adres is, klik dan hier.



zondag 5 april 2009

Ontwikkelingshulp

Nederland is bepaald niet het enige land met een tekort aan mensen in de gezondheidszorg, maar de situatie is nog heilig in vergelijking met bijvoorbeeld Oeganda. Wij beschikken per 100.000 inwoners over 50 artsen. In Oeganda komen ze niet verder dan 6 per 100.000 inwoners en de artsen die er zijn, zijn nauwelijks te vinden in de sloppenwijken en op het platteland. Dat las ik gisteren in Trouw. Maar dat was niet het hoofdthema van het artikel.

Artsen zijn ook maar gewone mensen, die het liefst zorg verlenen aan patiënten die daar (goed) voor kunnen betalen. (De Amerikaanse cabaretier Tom Lehrer zong ooit een liedje over een arts die gespecialiseerd was in 'ziekten van de rijken'.) Dat geldt ook voor artsen in Afrika en Azië. Het gevolg daarvan is dat artsen uit die continenten zich laten inhuren in de Verenigde Staten en Europese landen. Die landen verdienen er zelfs aan: Migratie van dokters en verpleegkundigen naar Groot-Brittannië kostte Ghana tussen 1998 en 2002 35 miljoen pond, die het land geïnvesteerd had in opleidingen. Groot-Brittannië spaarde 65 miljoen pond uit, die het niet hoefde te besteden aan dure opleidingsplaatsen. Het gaat hier overigens niet alleen om artsen, maar ook om verpleegkundigen. In Nederland werken, volgens Trouw 110 zorgverleners uit ontwikkelingslanden, wat relatief weinig is.

Nederland heeft een tekort aan artsen o.a. omdat de beroepsgroepen zelf uitmaken hoeveel nieuwe collega's zij opleiden. Veel nieuwe varkens maakt de spoeling dun. Ze nemen daarbij kennelijk voor lief dat ze daardoor gemiddeld 48 uur per week werken (parttimers meegerekend) zoals bleek uit een onderzoek van Vrij Nederland in 2005.

Als het om 'gewone' arbeiders gaat staan de rijke westerse landen niet zo gauw te trappelen om deze tot de arbeidsmarkt toe te laten. Maar ook hier hebben we een dubbele moraal. Wie moeten we het kwalijk nemen als Aziatische en Afrikaanse artsen en verpleegkundigen ons komen beter maken?

zaterdag 4 april 2009

Evangelisch

Hoewel ik niet in (een) God geloof, ben ik best bereid aan te nemen dat er veel mensen zijn die zich heel goed voelen bij een geloof of in een gemeenschap van medegelovigen. Ik zal dan ook in principe geen geloof of geloofsgemeenschap bestrijden.

Geloven is ook aan mode onderhevig. Er zijn heel wat mensen die van de traditionele gevestigde kerken overstappen naar 'evangelische' gemeenten. Het gaat daar wat 'losser', spiritueler toe. Er is wat meer 'zang en dans'. Bij 'evangelisch' krijg ik beelden voor ogen van een EO-jongerendag waar de blijheid van afdruipt. Dan weet ik ook weer dat ik al vrij jong me nooit lekker voelde als er weer zo'n gemeenschappelijke blijheid als een klamme, warme deken over iedereen heen lag. Ik heb een bijna aangeboren wantrouwen tegen groepen die iets gemeenschappelijks 'voelen' en tegen charismatische leiders die juist in zulke groepen vaak de dienst uitmaken en blindelings gevolgd worden.

Trouw van gisteren had een artikel ("Ooit evangelisch, nu afgeknapt") over mensen die afgeknapt zijn op hun evangelische gemeente, de leiders en broeders en zusters. Daar wordt net zo hard gemanipuleerd als in welke andere organisatie dan ook. De manipulatie ging volgens de onderzoekers soms zo ver dat er emotioneel, financieel en seksueel misbruik van de macht werd gemaakt. Word je ondanks veel bidden niet genezen van je ziekte? Ja, dan geloof je zeker niet hard of goed genoeg. Ben je het niet eens met de leiders of de rest? Donder dan maar op. Er is zo’n stelligheid in de eigen ware visie, dat andere opties geen kans krijgen.

Waar komt het uiteindelijk op neer? Traditionele kerk, evangelische gemeente, spirituele gemeenschap: het is één pot nat. Ze worden, net als vakbonden, politieke partijen, sportverenigingen of wat voor organisatie ook, gevormd door mensen. Sommige daarvan verliezen het oorspronkelijke doel uit het oog en zien de 'club' als een mogelijkheid om een positie of macht te verwerven en er zijn altijd weer mensen die ze blindelings volgen. Geloof en vertrouwen kunnen mooi zijn, maar wie zijn kritische instelling verliest is het haasje.

vrijdag 3 april 2009

Idee

Het gebruik van het internet stelt je bloot aan veel gevaren waartegen je je moet beschermen. De afgelopen jaren deed ik dat met 'Norton Security'. Vorig jaar kon ik gratis en toch voor niks mijn 'versie 2008' upgraden naar 'versie 2009'. Sindsdien kreeg ik een paar keer per dag de mededeling dat Symantec, de leverancier van Norton, een niet-reagerend programma had afgesloten. Ik ben er nooit achtergekomen welke programma's dat waren en bovendien heb ik er nooit last van gehad. Na deïnstalleren en opnieuw installeren van Norton bleef het probleem bestaan. Mijn abonnement liep af en ik had er genoeg van en besloot over te stappen naar 'PCVEILIG' van KPN, mijn provider. Dat greep dus gisteren plaats.

Via 'Mijnkpn' logde ik in met gebruikersnaam en wachtwoord. Om 'PCVEILIG' online te kunnen bestellen moest ik opnieuw inloggen. Vreemd genoeg beweerde KPN dat óf mijn gebruikersnaam, óf mijn wachtwoord onjuist was. Je kan natuurlijk een typefoutje maken, dus zeer zorgvuldig typte ik alles opnieuw in. Helaas, weer een foutmelding. Dus belde ik maar weer eens de helpdesk. Gelukkig zei de eerste medewerkster al meteen dat er iets intern niet helemaal goed zat met het programma dat ervoor moet zorgen dat ik online alles kon regelen. Maar geen nood: zij kon ervoor zorgen dat ik een e-mail kreeg waarin allerlei klikbaars stond. Dat kon nog gisteren gebeuren, maar het zou ook vijf dagen kunnen duren. Wie schetst mijn verbazing toen ik minder dan een uur later het betreffende e-mailtje al aantrof in mij 'Postvak in'?

Het bericht begon met de mededeling dat ik eerst bestaande beveiligingsprogramma's moest verwijderen. Ik had niet anders verwacht en deïnstalleerde Norton. Vervolgens klikte ik waar ik moest klikken. De 'Wizard' startte en stopte binnen een minuut, want ik moest eerst Norton 2009 verwijderen. Hoezo? Dat had ik toch gedaan en helemaal volgens de regeltjes? Dus maar weer met de helpdesk gebeld. Die wist meteen wat er moest gebeuren. Bij deïnstalleren van Norton wordt namelijk niet alles verwijderd. Als je ook de laatste resten wilt verwijderen moet je van de Symantecsite de 'Norton Removal Tool' downloaden en uitvoeren. Pas daarna kun je 'PCVEILIG' installeren.

Soms kan ik vrij snel denken, dus ik vroeg mevrouw helpdesk, vriendelijk, maar met een wat sarcastische ondertoon: "Als dat altijd bij Nortongebruikers gebeurt en ik vast niet de eerste ben die dit overkomt, waarom zetten jullie dat dan niet in dat mailtje?" Dat vond ze een goed idee en dat zou ze doorgeven.

Ik heb heel vaak gehoord dat de overheid niet altijd even efficiënt werkt. Daarvoor moet je bij het bedrijfsleven wezen. Ik roep dan altijd dat grote bedrijven net zo inefficiënt zijn als de overheid. Dit was weer een aardig voorbeeld.

donderdag 2 april 2009

Chipknip

Betalen doe ik nog maar zelden met echt geld. Voor kleine bedragen gebruikte ik de chipknip, waar geen pincode voor vereist is. De chipknip zat ook in mijn portemonnee die afgelopen zondag in Madrid gestolen is. Tot en met vanochtend 6.42 uur is nog geen geld onrechtmatig van mijn rekening geschreven, dus de pinpas is tijdig geblokkeerd. Als het goed is ligt er morgen weer een nieuwe pinpas in mijn brievenbus. Aan mijn behoefte aan enig contant geld om in ieder geval mijn dagelijkse boodschappen te kunnen doen werd voldaan door een lening van een van de Jannen die op Schiphol wat biljetten voor mij uit de muur haalde.

Inmiddels had ik van de ING vernomen dat de nieuwe pinpas tegelijkertijd chipknip is. Ik begon mij af te vragen waarom ik het 'chipknipgedeelte' nog zou opladen. Immers, een aparte chipknip zou ik, weer wat wijzer geworden, los van mijn pinpas bewaren. Zou ik de laatste verliezen, dan zou ik toch nog een paar dagen boodschappen kunnen doen. Die mogelijkheid heb ik dus niet meer.

Ik belde de klantenservice van de ING en vroeg wat ik eigenlijk met een chipknip zou moeten doen.
- "Daar kunt u kleine bedragen mee betalen, meneer."
- "Waarom zou ik die met de chipknip betalen, wat trouwens lang niet overal mogelijk is?"
- "Parkeermeters kunt u met de chipknip betalen."
- "Ik kan niet eens autorijden."
We kwamen tot de conclusie dat de chipknip voor mij geen enkele meerwaarde had. Dus vroeg ik: "Wat doe ik als mijn portemonnee plus pinpas in verkeerde handen valt en toch geld nodig heb?"
- "Dan kunt u bij postkantoor of ING-bank met pinpasontheffing geld opnemen."
Daar moet je je uiteraard bij legitimeren. Ik heb geen paspoort of rijbewijs, maar een identiteitsbewijs. Waar bewaar je dat ding, want je moet dat altijd bij je hebben? In je portemonnee, want hij is net zo groot als een pinpas. Die ben je dus ook kwijt. Dus zit ik toch nog een dag of vijf zonder contant geld. Dus moet ik toch nog in mijn nabije omgeving geld gaan lenen. Dat zal wel lukken, maar een aparte geladen chipknip zou toch een stuk handiger zijn.

Een andere vraag is: waar laat ik mijn identiteitskaart als ik die niet in mijn portemonnee wil bewaren? Bij koel weer draag ik een jas met voldoende zakken, maar waar laat ik dat ding als ik geen jas draag? Ik heb ook geen colbert. Slechts een enkel poloshirt of sweater (andere bovenkleding heb ik niet) heeft een borstzakje, maar daar kan dat ding ook zomaar uitvallen. In de broekzak (ik heb uitsluitend spijkerbroeken) is niet handig en uit de achterzak wordt hij door een beetje zakkenroller ook zo weggehaald.

Kortom, omdat de ING, om voor mij onduidelijke redenen, die handige aparte chipknip heeft afgeschaft, kan ik - de klant die koning is - weer in onnodige problemen komen. Dat zal ook wel weer iets met marktwerking te maken hebben.

woensdag 1 april 2009

Sluitpost

Er is geen enkel goed excuus voor agressie, in welke vorm dan ook, tegen buschauffeurs, treinconducteurs en controleurs in het openbaar vervoer die normaal hun werk doen. Ik kan me niet herinneren ooit meegemaakt te hebben dat zo'n persoon zijn werk niet normaal deed. Een enkele keer zou het wellicht wat vriendelijker kunnen, maar iedereen stapt wel eens met het verkeerde been uit bed. Het zijn in ieder geval niet deze mensen die dienstregelingen, werkroosters en dergelijke maken. Zij hebben zich daar ook gewoon aan te houden en kunnen daar ook best soepel mee omgaan, zoals ik recentelijk heb ondervonden. Ik reisde met een 'vrijreizenkaart' in de trein. Ik werd gecontroleerd. De conducteur zei dat ik fout zat. Ze had gelijk. Het was vrijdag en op vrijdag mag je die kaart niet gebruiken. Daar had ik domweg niet bij stilgestaan. Ze had me een boete kunnen geven, maar zag het door de vingers. Braaf als ik ben, heb ik voor de terugreis een enkeltje gekocht.

De laatste weken wordt er, naar aanleiding van diverse incidenten, weer veel gepraat over agressie tegen bus- en treinpersoneel. Veel agressie wordt gepleegd door personen die zonder geldig vervoersbewijs reizen. Ik vraag me af waar zulke mensen het recht vandaan menen te kunnen halen agressief te worden tegen mensen die hun op de overtreding wijzen en hen daarvoor laten boeten. Maar, lees ik in de Volkskrant, mensen worden ook agressief als de bus of de trein niet op tijd is. Ook die agressie tegen het personeel is nooit terecht, hoe irriterend wachten en vertraging ook kunnen zijn. FVN Bondgenoten heeft een onderzoek gedaan bij haar leden. De bond zegt zelf dat het geen representatief, wel een indicatief onderzoek is. Veel chauffeurs melden geweld of agressie al niet eens meer, omdat de leiding er volgens hen toch niets mee doet.

Al een aantal jaren is het openbaar vervoer ook onderhevig aan marktwerking. Dat betekent dat de leidinggevenden voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten. Dat betekent weer te krappe roosters, waardoor het vrijwel onmogelijk is de gestelde aankomst- en vertrektijden te realiseren. De 'noodknop' in de bus functioneert heel vaak niet. Volgens de bond heeft de marktwerking geleid tot zware bezuinigingen, waarbij veiligheid de sluitpost is geworden. Er is onvoldoende controle en onvoldoende opvang voor belaagd personeel.

Openbaar vervoer - net als energie, water en gezondheidszorg - is een infrastructurele basisvoorziening, waarvoor de overheid de verantwoording dient te dragen. Die basisvoorzieningen moeten in de eerste plaats betrouwbaar zijn en pas daarna moet gekeken worden naar de laagste prijs. Als een halfuurdienst niet betrouwbaar gerealiseerd kan worden, maak je er een uurdienst van. Dat is wat vervelender voor de klant, maar die weet tenminste waar hij aan toe is. Een klant die gevrijwaard wil worden van (het meemaken van) agressie moet bereid zijn de daarmee verbandhoudende kosten te betalen.

Goede basisvoorzieningen vereisen geld ter bestrijding van de personele en materiële kosten, waaronder reserveringen voor calamiteiten en investeringen voor verbeteringen. Dat geld moeten we met ons allen opbrengen. Niemand die niet direct arbeid verricht ten behoeve van het openbaar vervoer hoeft daar geld mee te verdienen. De marktwerking heeft geen of nauwelijks merkbare positieve invloed gehad op het openbaar vervoer.