Nadenken

Op 4 mei herdenken we niet alleen de slachtoffers van de Tweede Oorlog, maar alle oorlogsslachtoffers en slachtoffers van vredesmissies nadien. Op 5 mei wordt al jaren in Wageningen, waar de Duitsers de capitulatie tekenden, een defilé gehouden door de oud-militairen en oud-leden van de toenmalige Binnenlandse Strijdkrachten. Traditioneel was Prins Bernhard altijd bij dat defilé aanwezig.

In latere jaren gingen ook de 'jonge veteranen' deelnemen: militairen die in 1953 in Korea hadden gevochten en militairen die aan vredesmissies hadden deelgenomen. Die deelname had ieders instemming. Gezien het herdenken op 4 mei zat daar ook wel een zekere logica in. Het werd een traditie en tradities waar niemand tegen is en zelfs velen vóór zijn houd je in stand.

Nu heb je altijd mensen die als iets goed gaat toch gaan nadenken over de vraag of het niet anders kan. Ze hebben dan zelfs het idee dat 'anders' ook 'beter' is. Op zich is dat niet erg, maar het wordt wat anders als die mensen ook nog beslissingen mogen nemen. De bestuurders van het 'Nationaal comité herdenking capitulatie 1945' vonden dat 5 mei alleen met de capitulatie van de Duitsers te maken had, dus het defilé was alleen voor de oude veteranen. Dus nog een paar jaar en dan wordt de laatste veteraan in zijn rolstoel door Wageningen gereden.

Ik heb niet veel met herdenken. Ik weet nooit waar ik op 4 mei om acht uur 's avonds gedurende twee minuten precies aan moet denken. Ik maak me wel eens druk om slachtoffers van oorlogsgeweld die nu vallen. Maar ik begrijp niet waarom een aantal mensen die niet of nauwelijks de Tweede Oorlog hebben meegemaakt het noodzakelijk vinden het plezier dat anderen aan die dag en die gelegenheid verbinden te verpesten, resp. geheel onmogelijk te maken.

PS
Leuke film vanavond bij RTL8: "As good as it gets", met Jack Nicholson.
x