Woorden

Ik heb het nooit bijgehouden, maar het is vrijwel zeker dat ik zo langzamerhand wel duizend blogs geproduceerd heb. Op basis van een steekproef concludeer ik dat de gemiddelde lengte van mijn blogs 432 woorden is. Ik heb dus zo'n 432.000 woorden bij elkaar geblogd. Als ik die in een boek zou verzamelen, zou dat ruim 1.400 pagina's beslaan. (Met 186 pagina's kun je de 'Libris Literatuur Prijs' winnen, waarmee ik overigens niets zeg over de kwaliteit van mijn blogs en die van 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol'.)

Het bloggen begon om zeer praktische redenen: ik gaf daarmee aan dat ik die dag weer, waarschijnlijk in redelijke gezondheid, uit mijn bed was gekomen. Ik had natuurlijk ook kunnen bellen of sms-en, maar ik heb een hekel aan telefoons. Alleen als het niet anders kan laat ik langs die weg weten dat ik er nog steeds ben.

Aangezien ik de kans dat ik nog eens een woning met iemand zal delen niet bijster groot acht, zal ik, behoudens minder vrolijke omstandigheden, moeten doorbloggen tot de dag dat een bejaardenverzorger kan constateren dat ik nog 'alive and kicking' ben. Ik schrijf "moeten", maar dat moet niet zwaar worden opgevat. Het komt slechts een heel enkele keer voor dat ik echt geen zin heb om iets te schrijven. Ik vind schrijven op zich al leuk, maakt niet uit waarover. In mijn schooltijd vond ik het al leuk opstellen te schrijven. Bij mijn onderwijzersexamen heb ik het gepresteerd twee opstellen te schrijven. Toen ik met het eerste klaar was, was er nog aardig wat tijd over en kreeg ik weer een idee. Ik heb het tweede opstel ingeleverd. Het kritisch kijken naar mijn eigen teksten heb ik geleerd van de leraar Nederlands op de kweekschool. In een opstel had ik eens geschreven over een dag die ik had "meegemaakt". Die leraar had daar, met het bekende rode potlood, bij geschreven: "God heeft de dagen gemaakt en niemand heeft ze meegemaakt."

Sinds 1968 kon ik vrijwel dagelijks en beroepshalve schrijven. De onderwerpen kon ik niet zelf uitkiezen: het waren officiële brieven, notities, nota's. Maar het schrijven was net zo leuk. Het was altijd weer een uitdaging geen dorre 'ambtenarentaal' te schrijven. Daarvan zag ik genoeg verschrikkelijke voorbeelden om me heen. Een belangrijk motto is ook altijd geweest de uitspraak die ik ooit eens gelezen heb: "Neem me deze lange brief niet kwalijk, ik had geen tijd voor een korte." Er worden heel veel overbodige woorden geschreven.

Het bloggen heeft nog een aardige bijeenkomstigheid: er zijn maar weinig zaken waar ik geen mening over heb, maar wat doe je met een mening als je alleen woont en er vaak aardig wat dagen voorbij gaan zonder dat je echt iemand spreekt? Het is een plezierige gedachte dat er een negental mensen is dat trouw de moeite neemt te lezen wat ik schrijf, variërend van minimaal één keer per week tot (vrijwel) dagelijks. Als ik dat bedenk komt ook de 'schoolmeester' weer even bij me boven: misschien steekt iemand er nog wat van op ook.
x