Baby's

Twee Canadese baby's: Kaylee, een meisje van twee maanden, heeft een hersenafwijking, waardoor haar ademhaling wordt bemoeilijkt en zelfs gestopt kan worden; Lilian is een meisje van één maand oud met een hartafwijking, waardoor het hart te weinig zuurstof kan rondpompen en ze binnen en aantal weken zal sterven. De ouders en artsen van Kaylee besluiten haar los te koppelen van de beademing. Na haar overlijden zal haar hart getransplanteerd worden naar Lilian. De beide ouderparen hebben elkaar in het ziekenhuis ontmoet.

Het onverwachte gebeurt: nadat de beademing van Kaylee is gestopt, blijft zij doorademen. De ouders gaan haar voorlopig thuis verzorgen. De ouders van Lilian hebben begrip voor de situatie. Aldus de inhoud van een kort bericht in Trouw. Kaylee is in de Canadese media nu bekend als de baby die niet wil sterven. (Hier zie je een foto van beide ouderparen, die verscheen in de 'Toronto Sun'.)
De laatste alinea van het bericht in Trouw begint zo: Het ziekenhuis bracht de verwikkelingen rond Kaylee aanvankelijk niet naar buiten. Pas toen beide ouders de media woensdag wezen op de bijzondere situatie, kwam de zaak naar buiten.

Als je de tijd kunt nemen (en dat kan ik) ook de Canadese media hierop na te lezen, kom je tot de conclusie dat de zaak wat gecompliceerder ligt dan in het korte artikeltje in Trouw wordt beschreven. (Bijvoorbeeld: de ouders van Kaylee, rechts op de foto, kunnen helemaal niet bepalen wie het hart krijgt. Dat gaat naar degene die bovenaan de wachtlijst staat.) Maar daar gaat het me nu niet om. Het zal wel hard klinken, maar voor mij heeft dit bericht dezelfde nieuwswaarde als het bericht over een pasgeboren ijsbeertje dat na enkele dagen sterft. Wat moet ik met zo'n bericht? Waarom zou ik dat willen weten? Wat beweegt ouders van een binnenkort overleden kind de aandacht van de pers te vragen?

Ik word nog kritischer als ik die foto bekijk. Die doet me denken: hoe krijg je die twee ouderparen zo ver dat ze voor een foto poseren op een manier die de meeste 'ontroeringswaarde' heeft voor het grote publiek? Niemand maakt mij wijs dat die stellen daar toevallig zo voor het ziekenhuis stonden en dat een even toevallig passerende fotograaf alert reageerde.

Op tv wemelt het al van realityprogramma's. Emo-tv is het helemaal. Je kan bijna elke dag via de tv, een spreekkamer van een arts bezoeken. Hebben we in onze persoonlijke levens geen emoties meer? Of zijn die zo langzamerhand te gewoontjes geworden? Je kind een kwartier zoek is even schrikken, maar daar haal je "Vermist" niet mee. Je familieruzie los je pas op als de EO het diner betaalt. Je huis verbouwen wordt leuk als er voortdurend een cameraploeg om je heen loopt. Ze mogen mij een keer volgen tot in de spreekkamer van de huisarts als ik hem ga vragen om een middeltje tegen misselijk makend "nieuws".