GESLAAGD

Vanochtend verhuis ik van het BovenIJ ziekenhuis naar verpleeghuis De Die van Cordaan. Ik kom daardoor nog dichter bij huis.  Bij Cordaan helpen we iedereen, van jong tot oud, die korte of lange tijd verpleging, verzorging, begeleiding en/of ondersteuning nodig heeft. Als u bent aangewezen op verzorging en verpleging, als u een verstandelijke beperking heeft of als u met chronische psychische problemen kampt. Zodat u zo lang mogelijk zelfstandig kunt blijven. Liefst thuis, in uw eigen omgeving. En als dat niet kan, in een omgeving waar u zich veilig voelt.

Dat klinkt toch behoorlijk vertrouwenwekkend? Verpleeghuizen hebben in het algemeen geen goede naam. Er is mij wel gevraagd of ik voor een weekje revalideren niet liever naar een zorghotel kon gaan. Daar moet je ongetwijfeld een behoorlijke eigen bijdrage betalen. Dat zou ik nog wel redden vermoed ik. Het schijnt dat sommige verzekeraars die vergoeden, maar ik heb niet de moeite genomen na te gaan of mijn verzekeraar dat ook doet.

Er zijn heel wat mensen die zich de luxe van keuze tussen verpleeghuis en zorghotel financieel niet kunnen veroorloven.  Dan denk ik terug aan een stukje tekst van Frits Lambrechts. Boukje en ik hebben ooit een voorstelling van hem bijgewoond in het Haagse Pepijn. De niet eens geweldig grote zaal (100 plaatsen) was voor hoogstens een kwart gevuld. Lambrechts was, in ieder geval toen, een overtuigd communist. Dat was niets voor het Haagse publiek. Hij is exact twee jaar ouder dan ik (van 24 maart 1937) en ik zie hem af en toe, want hij woont in het zelfde flatgebouw als ik. Lambrechts schreef en zong ooit "Voorwaarts en nooit vergeten, de solidariteit." Ik wil zelf ervaren hoe het nu echt toegaat in een verpleeghuis, waarbij ik ervan uitga dat ik ook kan waarnemen hoe het anderen - die er vaak veel langer verblijven - vergaat.

Mijn voorlaatste nacht in het ziekenhuis verliep geweldig. Dat had ik al eerder gemeld, maar waar het hart vol van is ... Het is lang gelden dat ik zulke langdurige perioden van slaap in één nacht had en als ik wakker was had ik geen pijn in mijn heup. De laatste nacht was niet veel anders. Gisterochtend kwam ook de fysiotherapeut nog even langs. Hij heeft weinig therapeutisch gedaan. Alleen een rondje op de gang met me meegelopen. Hij had een rollator voor me geregeld. Dat beweegt al weer een stuk beter dan met zo'n looprek. Hij vond dat ik al zeer goede vorderingen  had gemaakt. Ik heb nog een weekje revalidatie te gaan, maar ik denk dat ik nu al mag zeggen: operatie nieuwe heup geslaagd.

Morgen mijn eerste verpleeghuiservaringen.