Records

Een atleet die gaat meedoen aan kampioenschappen hardlopen over een bepaalde afstand haalt niet een paar simpele gympies uit de kast en loopt niet over een sintelbaan. Die heeft vrij dure speciale schoenen aan en loopt over een of ander kunststofbaan.

Het is de meeste Nederlanders nog niet opgevallen, maar het schaatsseizoen is al weer begonnen. Hier en daar heeft al weer iemand een persoonlijk record gereden. Die reed echt niet op Friese doorlopers die hij met touwtjes onder zijn schoenen had gebonden. Als je iets in het schaatsen wilt bereiken, al is het maar de Nederlandse top, moet je echt klapschaatsen aanschaffen. Waarmee ik maar zeggen wil dat het er bij wedstrijdsport niet alleen om gaat je lichaam in zo'n goed mogelijke conditie te brengen. Ook 'het materiaal' is van groot belang. De Tour de France werd in 1903 op een andere soort fiets gereden dan die in 2009.

De afgelopen week werden in Rome de wereldkampioenschappen zwemmen gehouden. Trouw wijdde daar een nabeschouwing aan. Enkele cijfers: in Rome gingen er 44 wereldrecords aan. Sinds februari 2008 zijn er 175 van dat soort primeurs opgetekend. Bij het zwemmen ging het ineens veel sneller, omdat er weer een nieuw materiaal was ontwikkeld om de zwempakken van te maken. Ik heb geen idee wat voor materiaal dat is en waarom dat leidt tot sneller zwemmen. Het zal wel iets met weerstand te maken hebben. Daarom maken ze ook geen rechthoekige auto's en vliegtuigen. Dat schiet namelijk niet op.

Bij de Fina, de wereldbond van zwemmers, vinden ze al die nieuwigheden maar niks. De internationale federatie nam pas twee dagen voor het toernooi het besluit de zwemcondooms in de ban te doen. Per 1 januari 2010 wordt er weer in zwempakken van textiel gezwommen. De zwemmers die nu een wereldrecord in hun bezit hebben zullen daar nog jarenlang van kunnen genieten, want het zal wel even duren voor er in gewoon textiel weer een nieuw record wordt gezwommen.

Sporten is gezond voor je lijf en je leden en het kan ook leuk zijn. Er een wedstrijd van maken is ook leuk. Toen ik nog actief squash speelde, speelde ik om te winnen. Maar verliezen met 9-7 vond ik leuker dan winnen met 9-0. Het laatste was immers geen uitslag van een boeiende wedstrijd. Squashrackets zijn in de loop der jaren verbeterd, waardoor het spel ook beter werd. Waarom is zwemmen nou ineens een sport waarbij het materiaal niet verbeterd mag worden?

Emotie

Mensen die mij redelijk goed kennen vinden mij een nogal rationeel type. Dat ben ik ook, althans: dat probeer ik te zijn. Dat wil niet zeggen dat ik geen emoties ervaar. Daarin ben ik bepaald niet de enige. Afgezien van een zeer kleine minderheid aan psychopaten hebben we allemaal emoties, plezierige en vervelende. We beleven die zelf of zijn blij of verdrietig met familieleden of vriend(inn)en die ze beleven.

Hebben we niet genoeg meer aan onze eigen emoties? Gebeuren er niet meer genoeg plezierige en vervelende dingen ons eigen leven? Geen nood: de tv brengt ons emoties. Vanavond kun je kijken naar 'Familieberichten' bij de NCRV op Nederland 1. Het begint om 22.10 uur. De NCRV zocht "naar bijzondere, verrassende, ontroerende en vrolijke verhalen achter de familieberichten in kranten, tijdschriften en op het internet."

Caroline Tefsen zal ongetwijfeld weer een paar mensen presenteren die ontroerende verhalen vertellen, waarbij je een traan wegpinkt voordat je er erg in hebt. Je kunt bijvoorbeeld kijken naar Bianca - was getrouwd (met een man, neem ik aan), heeft een zoon - die op de Euromast ten huwelijk wordt gevraagd door Brenda. Ja, Bianca bleek toch meer op vrouwen te vallen. Lijkt me prima. Beter ten halve gekeerd dan hele gedwaald, of zoiets.

Als nuchterling vraag ik me af waarom iemand helemaal de Euromast op gaat om iemand ten huwelijk te vragen. Het wordt naar mijn idee nog een beetje gekker als je dat door de NCRV laat filmen, zodat heel Nederland kan 'meegenieten'. Dat is natuurlijk leuk. Die twee worden vast heel gelukkig. Maar de ouders van Mark staan "voor een gruwelijke beslissing: Mark een vegetatief leven laten lijden of hem laten inslapen." Kijk, da's andere koek. Er is één troost: je kent die mensen helemaal niet. Het levert een paar minuten lekkere emoties op, maar daarna - het is inmiddels bijna elf uur - ga je naar bed, of je kijkt nog naar iets verstrooiends. Je zou natuurlijk ook even kunnen bellen met de onderwijzer van je zoon wiens vrouw niet lang geleden overleden is. Of even langs gaan bij de buren wiens kind pas verongelukt is. Ja, dat is wat moeilijker.
x

Lijkenpikker

Gisteravond heb ik niet naar SBS6 gekeken. (Ik heb helemaal geen tv gekeken.) Er was een film te zien van Uri Geller over Michael Jackson. Het is tot daaraan toe, dat de kranten nog steeds melding maken van onbenullige feitjes over de popster en van vermoedens en roddels over de oorzaak van zijn dood en van weer een kind dat opgedoken is. Er zal wel een markt voor zijn. Waar ik onpasselijk van wordt is dat er altijd mensen zijn die een op zich tragische gebeurtenis gebruiken om daar nog even een financieel slaatje uit te slaan. Uri Geller moest er zelfs bij huilen zag ik in een promo. Ergens las ik dat die film geproduceerd is door het bedrijf van Paul de Leeuw. Verdient die er ook nog wat aan. Gatver!
x

Vertrouwen

In het Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis, las ik in Trouw, gaan ze onderzoeken of bepaalde medische handelingen ook door de patiënt zelf verricht kunnen worden. Ja, erkent Bart Berden, lid van de Raad van Bestuur van het St. Elisabeth Ziekenhuis, de financiële component speelt ook een rol. Het Tilburgse ziekenhuis onderzoekt of en hoe patiënten en hun omgeving een grotere rol kunnen spelen bij de zorgverlening. Als voorbeeld wordt gegeven ouders die leren bij hun eigen pasgeboren baby een maagsonde in te brengen. Die baby hoeft dan niet meer alleen nog daarvoor in het ziekenhuis te blijven en de ouders vinden het fijn thuis voor hun eigen baby te kunnen zorgen. Dat klinkt heel logisch. Een tweede voorbeeld vind ik wat merkwaardig. De beslissing om bijvoorbeeld iemand zichzelf een injectie toe laten te dienen in een spier moet dus steeds opnieuw worden genomen, op basis van één specifieke situatie. Volgens mij zijn er al ik weet niet hoe lang talloze diabetespatiënten die zichzelf een paar keer per dag een injectie geven. Dat is dus niet buitengewoon bijzonder en je moet je toch niet voorstellen dat al die diabetespatiënten voor elke prik naar een tot anderen prikken bevoegde persoon zouden moeten.

Maar goed, Bart van Berden is niet alleen lid van de Raad bestuur van dat ziekenhuis, hij is ook buitengewoon hoogleraar 'Organisation Development in Hospital Care'. (Nee, niet aan een Engelse of Amerikaanse universiteit, maar aan de Tilburgse, maar daar spreken ze kennelijk ook Engels.) Bart heeft erop gewezen dat voor dat overdragen van handelingen aan patiënt (of mantelzorger) vertrouwen nodig is tussen arts en patiënt. Daar zou ik nooit opkomen. Vandaar waarschijnlijk dat ik nooit buitengewoon hoogleraar ben geworden. Ik zou Jan en alleman zomaar een spuit in de handen drukken met de opmerking "Je redt het verder zelf wel, hè?" Als patiënt vaar ik ook blind op alles wat een arts met me wil uithalen. Per slot van rekening heeft zhij daarvoor doorgeleerd. Dat schept automatisch vertrouwen, toch?

Berden: "Natuurlijk moeten we dit voorzichtig aanpakken. Als we patiënten zelf bepaalde handelingen willen laten doen, moeten we dat met zoveel waarborgen omkleden dat we kunnen zeggen: ze hebben terecht dat rijbewijs gekregen." Ik zie het al voor me. Dat gaat geen besparingen opleveren, dat gaat extra geld kosten. Hoeveel tijd (Dus menskracht! Dus geld!) mag er eigenlijk besteed worden aan het aanleren van die handelingen? Hoeveel tijd mag een arts of een ziekenhuis besteden aan het nagaan of aan al die waarborgen voldaan is? Gaan we daar eerst protocollen voor maken? Krijgt het ziekenhuis een helpdesk voor 'zelfprikkers' die met een vraag zitten? "Ik heb net die sonde ingebracht, maar nu heeft mijn oude vader het ineens erg benauwd." Zullen er geen mantelzorgers zijn die doktertje gaan spelen? "Echt, mam, het maakt niks uit of je die medicijnen nou om twaalf uur of om zes uur slikt. En die prik kom ik wel geven na de film." Wie houdt trouwens nu in de gaten of iedere patiënt op tijd de juiste medicijnen slikt, geen verkeerde dingen eet en de juiste oefeningen gedurende de voorgeschreven tijd doet? Was dat tot nu dan niet met voldoende waarborgen omkleed? Hoe kom ik er nu achter dat mijn nieuwe huisarts wel te vertrouwen is? Als mijn cardioloog, in wie ik het volste vertrouwen heb, een baan in Maastricht krijgt, moet ik hem dan aanhouden of moet ik gewoon overstappen naar zijn opvolger? Hoe kom ik erachter wat zijn/haar 'track record' is?

Natuurlijk ben ik vóór efficiënte zorg, zelfhulp en mantelzorg waar dat kan, vertrouwen tussen artsen en patiënten. Als dat de zorg goedkoper maakt: prima. Als dat de zorg duurder maakt: toch doen. Maar hoef ik er geen gezwam bij?

Kenmerken

Op 26 april jl. schreef ik hier over het programma 'Blootgewoon' dat de KRO zou gaan uitzenden. Ik was daar niet wild enthousiast over en liet doorschemeren dat ik er niet naar zou kijken. Ik schreef daar: "Die aangenaam ogende Anita zou een stuk in mijn waardering stijgen als zij het aandurft die vijf programma's geheel naakt te presenteren." Ik bedoelde natuurlijk wat de Engelsen aanduiden met "full frontal nudity".

Gisteren was het eerste programma in een serie van zes te zien en ik beken: ik heb gekeken. Dat komt zo. Zoals elk nieuw programma werd ook dit programma ruim van tevoren in zgn. promo's aangekondigd, door Anita Witzier. Je zag daarin haar blote schouders. Als ze zich omdraaide zag je blote schouderbladen. In een volgend beeld zag je haar helemaal, van een afstand, op de grond zittend. Het was geen al te duidelijk beeld (ik heb niet zo'n grote tv), maar - ik zeg het voorzichtig - je zou de indruk kunnen krijgen dat ze helemaal niets aan had. Ik herinnerde me dat er een website is van Blootgewoon en verdomd als het niet waar is: Anita zit daar gewoon helemaal bloot! Maar ja, wel op zijn puriteins-christelijk-Nederlands bloot. Je kunt niet ontkennen dat ze daar zit zonder enige kledingstuk, maar datgene wat haar fysiek nadrukkelijk onderscheidt van een man is niet te zien. Als je nieuwsgierig geworden bent: hier kun je die foto zien.

Maar goed, ik begreep de KRO wel een beetje. Zo'n promo is niet alleen een lokkertje, het is ook een waarschuwing: "Pas op mensen, als je niet tegen tv-beelden van blote mensen en al helemaal niet van blote BN'ers kunt, moet je niet kijken." Dus ze laten ze wat onschuldig bloot van Anita zien, maar in die uitzending, waarnaar alleen ruimhartige, in goede doelen geïnteresseerde personen kijken, laten ze 'alles' zien. Dacht ik dus.

Nu ben ik niet alleen ruimhartig en geïnteresseerd in de gekste dingen, personen en gebeurtenissen, ik ben ook vieze oude man genoeg om 'alles' te willen zien. Niet alleen van Anita, maar van al die mensen die zich ten behoeve van een goed doel wel bloot willen laten fotograferen. Het was bovendien bij een publieke zender en een rooms-katholieke omroep. Als er maar iets vies of voos aan die uitzending zou zijn, zou de paus of in ieder geval een bisschop wel iets geroepen hebben. Dus om half tien gisteravond schakelde ik Nederland 1 in.

Zal ik weer heel eerlijk zijn? Ik was zwaar teleurgesteld. Op plekken waar mensen zich vrijelijk bloot bewegen (sauna, naaktstrand, thuis) zie je, weet ik uit ervaring, ook hun primaire geslachtskenmerken, tenzij ze zich in allerlei bochten zouden wringen, maar dat lijkt me, in die omstandigheden, geen consistent gedrag. Je kan het ook zo zeggen: een primair geslachtskenmerk is - net als neus, oren, handen, tenen - een essentieel deel van het menselijk lichaam. Die hoef je, net zo min als een neus of oor, nadrukkelijk in beeld te brengen, maar waarom zou je die angstvallig en/of krampachtig buiten beeld houden? Ik heb namelijk gisteravond in 'Blootgewoon' geen primair geslachtskenmerk gezien.

Waarom heb ik het over 'primaire geslachtskenmerken' en noem ik de beestjes niet bij hun naam? Ik schrijf in de sfeer van het programma. De KRO namelijk vindt eerlijk bloot ook nog altijd niet 'gewoon'. Borsten mag, billen mag, maar kunnen we k***** en l***** ook gewoon op tv laten zien? Dacht het niet. Dat is niet 'gewoon'. Zal ik de KRO eens iets vertellen: er is geen smid die in zijn blootje gaat staan smeden, dus welke idioot maakt foto's van een blote man in een smederij en noemt dat 'gewoon'? Noem het wat mij betreft 'kunst' en verkoop het voor welk goed doel dan ook, maar ga niet op benepen wijze liberaal zitten doen. De KRO laat blote mensen gewoon zien? Laat me niet lachen. Bij gewone blote mannen zie je een penis en bij gewone blote vrouwen zie je schaamlippen. Duidelijk?

En dan nog dit: het spijt me voor Anita, maar ze is niet in mijn waardering gestegen.
x

PC

PC staat niet alleen voor 'personal computer', het staat ook voor 'Permanente Commissie'. Dat klinkt behoorlijk saai en - als je geen Fries bent - dat is het waarschijnlijk ook. Met dat PC wordt ook een sportwedstrijd aangeduid die al sinds 1853 jaarlijks gehouden wordt op het Sjûkelân te Franeker. Omdat het gisteren de vijfde woensdag na 30 juni was, werd die wedstrijd dus gisteren gehouden. Daar waren, volgens Trouw spelers en toeschouwers wel een hele dag mee zoet.

Het zal wel duidelijk zijn: ik heb het over kaatsen, een sport die alleen in Friesland en dan nog vooral in het kleiige gedeelte beoefend wordt. Bij deze sport slaan teams van drie personen (parturen) een klein balletje, gemaakt van koeienhaar, met de hand heen en weer. De 'ontvangende' partij mag, net als bij tennis, het balletje één keer laten stuiteren vóór het terugslaan, maar volleren mag ook.

Volgens mij is het met kaatsen net zo als met cricket: als je er niet mee opgegroeid bent, vind je er geen bal aan. Bij wikipedia heb ik eens naar de spelregels en de puntentelling gekeken. Dat is genoeg om je alle lust te doen verliezen om spoorslags naar Franeker af te reizen om de PC mee te maken.

De edele kaatssport wordt volgens Trouw bedreigd: Friese jongeren lopen nauwelijks warm voor ontoegankelijke volkssport. Ik denk dat dit een gunstige ontwikkeling is. Dat betekent niet dat ik het kaatsten graag zou zien verdwijnen. Het betekent dat we hier te maken hebben met een sport die nog gespeeld wordt omdat de deelnemers het leuk vinden. Heel veel andere sporten immers zijn verworden tot 'optredens voor publiek', waarmee (soms veel) geld te verdienen valt. Er zijn 'belangen' in het spel. Dus als de pingpongclub te Oud Hakkelaarsbrug uit de hoofdklasse dreigt te verdwijnen, wordt er een scout naar China gestuurd die terugkomt met een daar overjarige, maar hier nog zeer bruikbare speler (m/v). Voetbalscouts schuimen de trapveldjes van de favela's in Brazilië af om jonge talentjes tijdig te kunnen contracteren. Onze volleyballers vertrekken naar Italië. Onze hockeyers halen we uit Pakistan. En elke Nederlander is parttime en onbezoldigd coach van het nationale voetbalelftal.

Het wordt hoog tijd dat we weer zelf tegen een bal gaan schoppen of slaan, over hordes springen of het water induiken. En we gaan nog alleen naar wedstrijden kijken waaraan een familielid, vriend, kennis of buurman of -vrouw deelneemt. Alleen voor schaatsen maak ik een uitzondering. Ik hoef toch niet altijd consequent te zijn?
x

Stalling

Er is geen land ter wereld met zo'n hoge 'fietsdichtheid' als Nederland. Fietsen is, binnen zekere (afstands)grenzen het ideale vervoermiddel voor woon-werkverkeeer. Het is niet vervuilend, relatief goedkoop en je hebt en passant ook nog eens de broodnodige lichaamsbeweging. Ook in de vrije tijd kun je aan fietsen veel plezier beleven.

Nederland heeft ook, vergeleken met de meeste andere landen, een redelijk fijnmazig spoorwegnetwerk. Werk je niet in de plaats waar je woont, dan is de combinatie van trein en fiets in principe een voor de hand liggende wijze van woon-werkverkeer. De fiets meenemen in de trein zou dan het plezierigste zijn, maar door de jaren heen heeft NS er alles aan gedaan om dat te ontmoedigen. Het is relatief duur, er is weinig plaats voor meegenomen fietsen en juist in de spits mag je helemaal de fiets niet meenemen in de trein. In 2001 ging ik een dagje met de trein van Santa Cruz naar San Francisco, een reisje van ruim twee uur met een boemeltrein van 'Caltrain'. Amerika is geen uitgesproken fietsland, maar tot mijn niet geringe verbazing bevatte een deel van de trein een ruimte met plaats voor (uit mijn hoofd) zo'n twintig fietsen. Daar waren ook gewone zitplaatsen, zodat je je fiets tijdens de reis in de gaten kon houden. De kosten voor het meenemen van de fiets: één dollar. (In die tijd was je daarvoor in fietsland Nederland al gauw tien gulden kwijt.)

Je kunt je fiets ook achterlaten bij een station, als je tenminste graag van je fiets af wil, want er is een schrijnend tekort aan stallingplaatsen en helemaal aan bewaakte stallingplaatsen. Dat is intussen ook ProRail opgevallen. Dat gaat nu, las ik in Trouw, de komende vier jaar voor 100.000 extra stallingplaatsen zorgen bij 150 stations. Daarmee is 'de grootste nood gelenigd'; m.a.w.: dan zijn er nog altijd niet voldoende stallingplaatsen.

We willen het milieu sparen. We willen dat mensen meer bewegen. Dus nemen we wat halfbakken maatregelen. Gisteren schreef ik over dat belachelijke City racing in Rotterdam. Daar heeft een gemeentebestuur toestemming voor gegeven. Hoeveel van de verwachte 500.000 bezoekers komen daar met de auto op af? Hoeveel mensen die dat hele evenement niet willen zien moeten omrijden omdat een belangrijke verkeersader en een complete brug in het parcours liggen? Hoeveel liters benzine en dieselolie worden er dankzij dit evenement geheel onnodig verstookt? Zal ik Freek de Jonge nog eens citeren?

Laat het milieu de kolere krijgen
Leve de CO₂-uitstoot
Er is leven, er is leven na de dood.
x