Districten

De dag na de verkiezingen in Engeland, een paar weken geleden, hadden ze een nieuwe regering. Zo makkelijk gaat het daar, dankzij het districtenstelsel. Hier gaan we nu weken-, misschien zelfs maandenlang, zitten plussen en minnen, omdat we: a. tien partijen in de Tweede Kamer hebben; b. geen enkele partij, zelfs geen enkele tweepartijencombinatie, een voldoende meerderheid heeft.

Het districtenstelsel leidt ontegenzeggelijk tot duidelijkheid en overzichtelijkheid. Stel nu eens dat wij ook volgens dit systeem onze Tweede Kamer zouden kiezen. In het kaartje hieronder zie je welke partij per gemeente de meeste stemmen gekregen heeft op 9 juni.



Hier gaat het nog om ruim 400 gemeenten. Wanneer het land verdeeld wordt in 150 districten, één voor elk Kamerlid, zou dat nog sterker werken in het voordeel van de winnaar van afgelopen woensdag, de VVD. Naar alle waarschijnlijkheid had de VVD, met 20,67 procent van de stemmen een absolute meerderheid gehaald en was Mark Rutte nu al minister-president. De VVD zou compromisloos haar verkiezingsprogramma kunnen uitvoeren. Het beleid zou een ruim draagvlak hebben in de Tweede Kamer, maar nauwelijks draagvlak onder de bevolking. Het poldermodel zou je naar de ijskast, zo niet naar de vuilnisbak kunnen verwijzen. Met de vakbeweging zou geen zinnig overleg meer mogelijk zijn. Op een kabinetscrisis hoef je niet te rekenen, dus Mark Rutte c.s. zouden de rit van vier jaar volledig uitzitten.
x