Wijn

In de recentelijk voorbij gegane tijd waren er achtereenvolgende dagen, waarop ik geen druppel alcoholhoudende drank tot mij nam. Dan is het 7 mei, het loopt tegen vijf uur namiddag en ik heb samen met één ander persoon twee flessen wijn soldaat gemaakt. ('Vroeger' dronk ik nooit vóór half vijf.)

Niemand zal mijn dagelijks bestaan als 'opwindend' kwalificeren. Maar er zijn af en toe van die dagen die boven de middelmaat uit schieten. Gisteren was zo'n dag. Sylvia en haar tienjarige dochter Jill kwamen Amsterdam en mij bezoeken. Jill had op school net veel gehoord over de Tweede Wereldoorlog en wilde het Anne Frank Huis wel zien. Haar moeder en ik besloten echter naar het Verzetsmuseum te gaan. Door een foutje van mij dacht ik dat dit samenvalt met de 'Hollandse Schouwburg', maar die bevindt zich op de Plantage Middenlaan en het museum (om de hoek) op de Plantage Kerklaan, tegenover de ingang van Artis. In ieder geval heb ik nu eindelijk gedaan wat ik mij zo vaak voornam als ik er met lijn 9 of 14 weer eens voorbij reed: de Hollandse Schouwburg bezoeken, waar de Joden werden verzameld voor ze naar Westerbork en verder vervoerd werden.

Voor mensen van mijn generatie en ouder is er veel herkenbaars in het Verzetsmuseum, zoals een foto van mensen in de rij voor een gaarkeuken, een suikerbiet en bloembollen, die ik tijdens de Hongerwinter gegeten heb. Ik betrapte me erop dat ik af en toe kwaad werd. Er hangt daar een bord dat destijds aan treinen hing en waarop de vertrekplaats en de eindbestemming waren aangegeven. Er stond op: Westerbork-Auschwitz en daaronder Auschwitz-Westerbork; een internationale trein tussen een dorp in Nederland en een stadje in Polen, waarvan niemand ooit gehoord zou hebben als de Holocaust niet had plaatsgevonden.

Daarna lunchten we bij mij thuis. Ik had mij uitgesloofd met een licht gebonden soepje van rivierkreeftjes en zelfgemaakte pesto en serveerde daarbij brood van een echte warme bakker. En ja, daar smaakt een glaasje wijn bij. Maar dat was niet het belangrijkste. Nu al bijna drie jaar lang spelen de contacten tussen Sylvia en mij zich voornamelijk af langs digitale weg: e-mails en commentaren bij elkaars blogs. In eerdere blogs heb ik daar al eens melding van gemaakt. Inmiddels ontmoeten we elkaar eens in de zoveel maanden 'face to face', de foto hierboven is een uitvloeisel van de eerste keer. Het leuke (en dat is een understatement) is dat we dan, ondanks het generatieverschil, een paar uur lang over van alles en nog wat kunnen praten. Daar is geen okshoofd wijn voor nodig, maar als er toch nog een fles staat, waarom zou je die dan niet ook nog openmaken?

Een koude,winderige en regenachtige zogenaamde 'lentedag' kan zo maar een zeer aangename dag worden.
X