Oud

Wanneer precies het voor het eerst gebeurde weet ik niet, 5 á 7 jaar geleden denk ik. Ik heb het over het aanbod in de tram: "Wilt u hier zitten?" Gisteren gebeurde het weer en ik realiseerde me ineens dat het in toenemende mate gebeurt. Ik kan er niet meer onderuit: ik begin zo langzamerhand echt een ouwe kop te krijgen. Daar moet het volgens mij aan liggen, want ik beweeg nog niet op een gebrekkig aandoende manier.

Dit is geen uitnodiging tot het reageren met teksten als: "Dat valt best mee, hoor." Ook de dooddoener "Je bent zo oud als je je voelt." is niet aan mij besteed. Het is al enkele decennia geleden dat ik mij voor het laatst zorgen maakte over de vraag of ik er wel 'goed' uitzag, wat je dan ook onder 'goed' zou moeten verstaan.

Een aangeboden plaats neem ik niet altijd aan. Ik maak niet zo vaak een tramrit die langer duurt dan vijftien minuten. Ik houd ook niet zo erg van achteruitrijden. Ik beperk me tot die gelegenheden dat ik in de stad boodschappen heb gedaan en die Combinotram schommelt veel meer dan het vorige type tram. Dan neem ik met een volle tas liever wat minder risico.

Maar goed, dankzij het openbaar vervoer weet ik nu wat mij door een dagelijkse blik in de spiegel nog niet was opgevallen.