HARTJE

Veel mensen zijn van mening dat voetbal de belangrijkste bijzaak in het leven is.  Er wordt dan ook veel gepraat over alle voetbalwedstrijden die niet doorgingen. Afgaande op de tijd die er in diverse programma's aan besteed is, kom ik tot de conclusie dat  er een grotere, gelijke, misschien iets kleinere bijzaak is: het Eurovisie Songfestival. Voor de hard core liefhebbers waren er afgelopen week al twee TV-avonden verpest. Dinsdag ging de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival niet door en donderdag de tweede. En gisteren ging de grote finale niet door.

Voor zover ik het me goed herinner hen ik één volledig songfestival uitgezeten, dat van 1959, waar Teddy Scholten won met 'Een beetje'. Niet dat ik toen bijzonder geïnteresseerd was, maar in een gezin met twee ouders, zeven kinderen en een grootmoeder en één (zwart-wit) TV, kan je wel vragen of er naar iets anders gekeken kan worden, maar dat zit er niet in. Het alternatief was toen geen TV, want er was nog maar één net. (Overigen leidde het liedje tot protesten bij delen van de christelijke bevolking, want daarin was sprake van een "eedje van trouw. Zo mocht je de huwelijksbelofte toch niet aanduiden.)

De finale ging gisteren dus niet door, maar omdat 'we' echt  niet zonder kunnen, werd dus een coronavrij festival georganiseerd. Zo'n veertig zangers, geloof ik, traden in eigen land/woonplaats op, na eerst een vrolijk praatje te hebben gehouden. Ik vermoed dat veel zangers gebruik hebben gemaakt van dat vreselijk populaire gebaar (en met vreselijk bedoel ik ook echt vreselijk).