SPORT

Ik kijk graag naar sport op de TV, of dat nu rechtstreekse uitzendingen zijn of samenvattingen. Bij voetbal vind ik een samenvatting voldoende. Het is al jaren geleden dat ik een hele wedstrijd heb gezien.

Mensen die wat fanatieker dan ik naar sport kijken zien de 'sportzomer' waar ze naar uitgekeken hadden vrijwel geheel aan zich voorbij gaan. Geen grote wielerklassiekers. Het EK voetbal is verschoven naar volgend jaar. Ik zie de Tour de France en de Giro d'Ialia  nog niet doorgaan, althans niet op de geplande tijd. Hetzelfde geldt voor Wimbledon en Roland Garros.

De medewerkers van Studio Sport hebben weinig te doen, neem ik aan. Maar ze gaan er, vermoed ik, vanuit dat veel kijkers absoluut niet zonder sport kunnen. Dus wat doen ze? Ze laten maar wat oude sport zien, zoals vorige week zondag de voetbalwedstrijd Spanje-Nederland (1-5) van het WK 2014 en vanmiddag de Ronde van Vlaanderen van 2018 die door Niki Terpstra werd gewonnen.

Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Ik denk aan de volleybalfinale van de Olympische Spelen van 1996 in Atlanta, waarin Nederland Italië versloeg met 3-2. Maar waarom zouden we het alleen bij Nederlandse successen houden? Ik herinner me nog indrukwekkende beelden van de Olympische Marathon van 1960, die gewonnen werd door de Ethiopiër Abebe Bikila, op zijn blote voeten en hij verbeterde daarmee ook nog eens het wereldrecord. Dat waren nog geen TV-opnames, maar filmbeelden. Waarom niet nog eens beelden van de Olympische Winterspelen van 1980 in Lake Placid, waar Eric Heiden op alle schaatsafstanden goud won.

En waarom alleen successen? Ik herinner me nog beelden van een huilende judoka na een verliespartij. Dat soort beelden zijn er vast meer.