MUIS

Een aantal jaren geleden kon ik niet vermoeden dat ik het ooit zou zeggen: 'Ik mis mijn rollator'. Ik ben niet vergeten hem mee te nemen, het leek me een hoop gedoe hem naast mijn scootmobiel en koffertje ook nog mee te slepen. Ik kan mij beholpen met de wandelstok die ik veertien jaar geleden aanschafte, nadat ik weer redelijk kon lopen na herstel van een enkelbreuk. Tijdens  mijn uitstapje naar Hoorn gebruikte ik hem bij het betreden en weer verlaten van horecagelegenheden. Helemaal zeker voel ik mij niet bij het gebruik van de wandelstok. Mede door de artrose in mijn rechterheup beweeg ik mij niet al te vlotjes. Daar komt nog eens bij dat ik door het wonen in een seniorenflat niet meer gewend ben aan drempels. Struikelen ligt hier voor de hand. Gelukkig is het daarvan niet gekomen. Eén keer uit bed vallen was genoeg in dit opzicht.

Wat ik wel vergeten ben is mijn muis. Ik gebruik hem al meer dan dertig jaar, maar nadelige gevolgen daarvan (een 'muisarm' bijvoorbeeld) heb ik nooit ondervonden. Ik vind het heel onhandig omgaan met zo'n touchpad. Ik neem aan dat dat alle mogelijkheden biedt, waarover de muis  beschikt, maar die ken ik gewoon niet. Het is dus voortdurend behelpen.

Ook mijn pufjes ben ik vergeten, maar kennelijk gaat het zo goed met mijn longen dat ik nog geen last heb gehad van benauwdheid of ademnood. Ik tel mijn zegeningen.

De dag van gisteren woei er een harde, gure wind. Af en toe viel er een bui. Ik  heb de dag binnen doorgebracht met e-reader en Netflix. Niks mis mee. Om tien uur rijdt mijn taxi voor.