TV

Afgelopen zaterdagavond was ik niet van plan tv te kijken, maar na het journaal van 8 uur bleef ik nog even 'hangen'. Toen begon een cabaretprogramma: 'Lenette van Dongen: Niké'. Het ligt ongetwijfeld aan mij, maar de naam Lenette van Dongen zei me absoluut niets. Ik bleef dus maar kijken. Ik heb het hele programma gezien en vond het nog leuk ook, wat me bij hedendaagse cabaretiers maar zelden overkomt.

Gisteravond was heel andere koek: 'Komt een vrouw bij de dokter'. Het boek had ik tegen beter weten in gelezen en ik vond het drie keer niks. De film heb ik dus in de bioscoop niet gezien, maar ik had uiteraard wel gelezen en gehoord dat hij heel erg mooi was en zeer ontroerend. Er schijnen heel wat tranen geplengd te zijn in de Nederlandse bioscopen. Dat was overigens bij het lezen van het (op feiten gebaseerde) boek ook al veel gebeurd. Ik ben gaan kijken en heb de hele film gezien. Ik kan nu dus een redelijk gefundeerd oordeel geven, al kun je natuurlijk zeggen dat ik bevooroordeeld aan het kijken begon. (Er is zoveel over boek en film te doen geweest dat ik het verhaal hier als bekend veronderstel.)

Net als ieder normaal mens kan ik best wel eens ontroerd raken door een boek of film. Gisteren werd ik geen moment ontroerd, hoewel het onderwerp - partner van hoofdpersoon krijgt te horen dat ze binnenkort aan kanker zal overlijden - mij toch zou moeten aanspreken. "Carmen gaat dood! Ik moet je nu zien." Dat roept Stijn door de telefoon naar Roos, zijn zoveelste buitenechtelijke relatie, kort nadat Carmen en hij het vreselijke nieuws gehoord hebben. Moet ik dat romantisch vinden? Ik kan me voorstellen dat je als liefhebbend partner op zo'n moment wat anders aan je hoofd hebt. Overigens is de enige keer in de film dat Stijn met zoveel woorden zegt "Ik houd van je.", enkele ogenblikken na haar overlijden. Stijn houdt vooral van zichzelf. Dat mag natuurlijk, maar heel erg romantisch is dat niet. En een acteur die een film lang vooral getourmenteerd uit zijn ogen kijkt doet me ook niet gek veel.

De meest tranentrekkende scene uit de film schijnt die te zijn, waarin Luna, het vijfjarige dochtertje, zegt dat ze niet wil dat mamma doodgaat.  Zelfs een beginnend regisseur van B-movies weet, dat je met een verdrietig klein meisje altijd de kijkers tot in het diepst van hun gevoelige ziel weet te raken.

In Wikipedia las ik nog dat Kluun, de schrijver die het allemaal heeft meegemaakt, zich door Char Margolis, het bekende medium, heeft laten vertellen dat zijn vrouw uit het hiernamaals heeft laten weten dat ze hem alles vergeeft. Alsof hij die geruststelling nodig had.
x