Hoe lang wordt er nu al aangedrongen op het beschikbaar stellen van organen na je overlijden? Toch wel enkele decennia. En waar leidt dat toe? Dat las ik in de Volkskrant. De Nederlandse gemeente waar de meeste inwoners überhaupt iets hebben laten registreren (of dat nu vóór of tegen is) is Goirle. 50,5% heeft die kleine moeite genomen. Ruim de helft van de totale Nederlandse bevolking heeft dus nog niets geregistreerd. Al die folders en reclamespotjes op tv en radio leveren dus maar bar weinig op.
Natuurlijk zijn er aardig wat ongeregistreerde mensen (of hun familie) die geen bezwaar hebben tegen orgaandonatie, maar het niet-geregistreerd zijn kan verlies van kostbare tijd opleveren. Het registreren behoort kennelijk to de klusjes van het genre 'O ja, dat moet ik nog een keer doen'. Dat betekent, denk ik, dat in het systeem van 'ja, tenzij' (je bent donor, tenzij je hebt laten registreren dat je dat niet wil zijn) dat klusje in hetzelfde genre valt. Het levert echter wel meer broodnodige organen op.
Ik behoor tot het soort mensen die er niet van houden dat anderen voor hen beslissingen nemen. Ik doe dat ook niet zo gauw voor anderen. De nuance zit in dat "niet zo gauw". Mocht ik de buurman bewusteloos op de trap aantreffen, dan ga ik niet de moeite doen zijn familie te achterhalen om te vragen wat ik moet doen. Ik bel 112. Het redden van levens vind ik daarom ook voldoende motivatie om het systeem van 'ja, tenzij' in te voeren. Wie dan te laks is om zijn of haar 'nee' te laten registreren zal in in ieder geval niet achteraf nog bezwaar maken.
x
Douglas Adams – The ultimate hitchhiker’s guide
1 dag geleden
Hoho, dan hebben we nog een hele achterwacht aan familie die bezwaar kan maken op het moment supreme. En de boel kan laten stilzetten. Gelukkig maar :S
BeantwoordenVerwijderenIk sta al sinds halverwege de jaren 80 geregistreerd als donor. Het was een kleine moeite. Ik denk dat het 30 seconden van mijn leven heeft gekost.
Ik denk dat 'nee' invullen net zo lang duurt. Idd > laks als je het niet even doet.
Ik ga nog veel verder. Iedereen heeft het recht om nee te zeggen tegen het geven van donormateriaal, maar dan zeg je wat mij betreft ook nee tegen het krijgen daarvan. Niets zeggen staat wat mij betreft gelijk aan nee zeggen.
BeantwoordenVerwijderenEens met Roel.
BeantwoordenVerwijderenHmm.. Eerst even 2 dingen: In Nederland heeft officieel de familie GEEN laatste stem. behalv natuurlijk als diegene aangegeven heeft het aan zijn familie over te laten. In de praktijk ligt het wel anders; veel artsen vinden het ethisch onverantwoord om dan nog door te gaan (en is het op een bepaalde manier ook). Als tweede heb ik van een transplantatieverpleegkundige geleerd dat het niet zo simpel ligt dat als we ja-tenzij hebben er ineens veel meer donoren zijn. Het heeft ook te maken met de verkeersveiligheid, want daar komen de meeste donoren vandaan (vooral motorrijders). In Nederland is die heel hoog, waardoor er dus minder geschikte donoren zijn. In België is de verkeersveiligheid bijvoorbeeld iets minder.. Neemt niet weg dat ik uiteraard voor een ja-tenzij ben, elke donor die het oplevert is er 1. Dat als je geen donor bent je ook niks mag ontvangen ben ik fel tegen. Dit is ook uit egoïsme, anders had ik een heel nabij familielid moeten missen. Je kan zeggen; ik vind het eng om mijn organen te moeten missen als ik dood ben. Het is ver van je bed. Totdat een naaste, of jijzelf, getroffen wordt en iets nodig hebt. Ik vind dat mensen vrij moeten zijn in de keuze of ze willen of niet, maar dat ze er in ieder geval over na moeten denken en het kenbaar moeten maken.. Hoe?? Daar heb ik geen oplossing voor.. Al mijn naaste zijn geloof ik al donor, inclusief ikzelf vanaf mijn 12e. Het blijft ontzettend lastig... Maar voor mij weegt mee; wie je kan redden moet je redden! Don't take your organs to heaven, heaven knows we need them here.
BeantwoordenVerwijderen