Ik heb de homo-emancipatie (vanuit mijn heterokant dan) helemaal meegemaakt, zoals collega's die 'uit de kast' kwamen. In onze wetgeving is geen sprake meer van homodiscriminatie. Geen redelijk mens kijkt er meer van op dat publieke figuren - tv-persoonlijkheden, ministers, Kamerleden, burgemeesters, bankdirecteuren - homo of lesbo zijn. 'Amsterdam Gay-Pride' is een jaarlijks terugkerend en drukbezocht evenement. Misschien is het - deels - een laatste overblijfsel van wat mij in mijn jeugd is aangeleerd, dat ik dat evenement hier en daar wat al te exhibitionistisch vind.
Hoewel er dus veel ten goede veranderd lijkt te zijn, begint een ANP-bericht in Trouw als volgt: Het gebrek aan acceptatie van homoseksuelen onder jongeren, orthodox godsdienstige Nederlanders, laagopgeleiden en Turkse en Marokkaanse Nederlanders is reden tot zorg. Dat blijkt uit een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP). Met "niet accepteren" valt meestal nog wel te leven, erger is dat homo's en lesbo's vaak nog worden (weg)gepest of fysiek mishandeld.
Dat orthodox religieuze mensen homofoob zijn is verklaarbaar (meer ook niet): hun heilige boek veroordeelt homo's, dus zij ook. Dat mensen van Turkse of Marokkaanse afkomst homofoob zijn is cultureel verklaarbaar. Laagopgeleiden hebben op meer zaken niet zo'n duidelijk zicht. (Overigens zou ik niet graag de hoger opgeleiden de kost willen geven die ook wel eens last hebben van vooroordelen.) Maar waarom jongeren? Is een deel van de jongeren 'van nature' tegen homofilie? Ik kan me dat niet zo goed voorstellen. Zou het kunnen zijn dat het hier niet om een aparte groep gaat, maar om de kinderen van "orthodox godsdienstige Nederlanders, laagopgeleiden en Turkse en Marokkaanse Nederlanders"?
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten