Transparant

Aan modewoorden heb ik een grote hekel en ik zal ze zo veel als mogelijk vermijden. Zeer hoog in mijn lijstje van verafschuwde modewoorden staat 'transparant'. Als ik dat woord door een politicus of andere beleidsmaker hoor uitspreken, wordt ik meteen argwanend. Ik wil niet dat iets 'doorschijnend' of 'doorzichtig' is, want dan kijk ik er doorheen en zie iets anders en dat maakt de zaak niet 'helder'. Als ik iets niet begrijp, vraag ik niet om transparantie, maar om uitleg: "Wilt u dat even duidelijk maken?"

Gisteren las ik het weer in de Volkskrant: Bedoeling van de indieners Van der Ham (D66) en Van Gent (GroenLinks) was om de rol van de Kamer en de transparantie van het proces te vergroten. Dat 'proces' is de benoeming van een informateur nadat de verkiezingsuitslag bekend is geworden. Dat proces is juist heel doorzichtig, de transparantie kan nauwelijks groter. Wat je ziet zegt niets, maar iedereen (die een klein beetje van politiek weet) weet wat er gebeurt. Je ziet de voorzitters van de Eerste en Tweede Kamer, alle fractievoorzitters en de vice-voorzitter van de Raad van State bij Beatrix op bezoek gaan en die vertellen allemaal wat voor kabinet er moet komen en wie daar als eerste aan moet gaan sleutelen. Beatrix maakt van al die adviezen een soort grootste gemene deler, belt voor alle zekerheid nog een keer met die vice-voorzitter of met een paar Ministers van Staat - ze wil zich nergens een buil aan vallen - en daar komt dan, dit jaar, een oud PvdA-politicus (ik denk Wim Kok) uit die mag gaan informeren. Is dat transparant of is dat helder?

Van der Ham en Van Gent willen dat de Tweede Kamer bij wijze van spreken de dag na de verkiezingen bij elkaar komt en zelf gaat bepalen wie de informateur wordt. VVD-Kamerlid Van Beek betrok de stelling dat zo’n nieuwe regeling alleen maar zou leiden tot méér achterkamertjesoverleg. 'Want als je er in zo’n debat niet uitkomt, trek je je terug voor overleg. En dat doe je niet in de kantine.' Ik ben het ook wel eens met de VVD eens. Wat Van der Ham en Van Gent willen doet me denken aan de wijze waarop de speaker van het Engelse Lagerhuis wordt benoemd. Dat wordt helemaal binnenskamers geregeld. In het Lagerhuis wordt vervolgens voorgesteld meneer X of mevrouw Y te benoemen. Die zegt dat absoluut niet te willen en wordt vervolgens al tegenstribbelend naar de voorzittersstoel gesleept, waar zhij dan maar blijft zitten. Doorzichtiger kan het niet.
x