Commercial

Veel mensen hebben een geweldige hekel aan tv-reclame. Ik heb dat niet, zeker niet bij de publieke omroep waar reclame tussen de programma's en niet, zoals bij de commerciële, tijdens de programma's wordt uitgezonden. Waar ik weer een pesthekel aan heb, zo raar zitten mensen nu eenmaal in elkaar, zijn - zowel bij de publieke als bij de commerciële omroepen - de vooraankondigingen: "Kijk 'straks', of 'na het journaal', of 'morgen', of 'zaterdag', of 'elke zondagavond' naar ...." Als je geen abonnement op een gids en geen krant hebt, kun je er altijd nog via teletekst of het internet achter komen wat de tv op enige tijdstip te bieden heeft. Ik doe dat dus via het internet. Dat doe ik dagelijks en in toenemende mate kom ik tot de conclusie: ik hoef helemaal niets te zien uit dat immense aanbod.

Goed, ik kijk dus wel naar reclames. Natuurlijk zijn de meeste, zoals die voor wasmiddelen en cosmetica, op zijn best slaapverwekkend. Andere zijn, steeds weer opnieuw, lachwekkend, zoals die voor een middeltje tegen 'vermoeide gelaatsspieren'. Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb geen flauw idee wat ik mij moet voorstellen bij vermoeide gelaatsspieren. En altijd zijn er reclames die ik, zelfs bij herhaling, gewoon leuk vindt. Een bekend voorbeeld daarvan zijn de reclames van AH. Vrij recent kwam ik nog een artikel tegen over de (beroeps)acteur die de filiaalchef speelt. Reclamedeskundigen schijnen het er wel over eens te zijn dat deze acteur voor een belangrijk deel verantwoordelijk is voor de omzetstijging van AH, omdat hij zo 'gewoon' is, een schoolvoorbeeld van typecasting.

Sommige commercials zijn opmerkelijk. Uit mijn jeugd herinner ik mij dat mijn vader na het scheren met een blok aluin over zijn gezicht ging. Dat kocht je voor een paar centen bij de drogist. Aluin is een mineraal dat de oude Romeinen al gebruikten. Sanex komt nu met een middel, ik weet even niet waarvoor of -tegen, waarin een kunstmatig ingrediënt vervangen is door niets minder dan het aloude aluin. Als die trend zich doorzet gaan we binnenkort onder de douche met niet meer dan een pot groene zeep. (Weten de jonge generaties anno nu eigenlijk nog wat groene zeep is?)

Hoe kom ik hier nu op? Nou, kijk: ook uitvaarten zijn gewoon business geworden en daar kun je dus gewoon reclame voor maken. Veel mensen vinden hun eigen uitvaart heel belangrijk. Voor veel nabestaanden zijn de wensen op dat gebied van een overledene bijna heilig. Daaraan moet koste wat het kost voldaan worden. De uitvaartondernemingen staan bij wijze van spreke te trappelen om aan de meest onwaarschijnlijke wensen te voldoen, als je maar betaalt. Ze zijn meer dan bereid om jou, nu je nog leeft, behulpzaam te zijn bij het regelen van jouw uitvaart. De afgelopen dagen zie ik regelmatig een commercial van Yarden. Daarin wordt een vraag gesteld die je, zeker in dit verband, bijna onsterfelijk mag noemen:

Wat doe jij op jouw uitvaart?

Dat kan ik nu al, met een vrij grote mate van zekerheid, zeggen: ik lig in die kist. Wie er nog meer zijn en wat ze doen zal me een overgrote zorg zijn.