GELOOFWAARDIG

Nadat haar zoontje Danny is omgekomen bij een tragisch verkeersongeval, stort Tina Evans zich volledig op haar werk. Totdat een jaar later op Danny's schoolbord de woorden NIET DOOD verschijnen. Is het een zieke grap, het tastbare bewijs van haar eigen onderbewustzijn of iets heel anders? Tina begint een zoektocht naar de waarheid. Maar telkens wanneer de oplossing aan het licht dreigt te komen, worden mensen op brute wijze vermoord. De waarheid is zo angstaanjagend en gevaarlijk dat ze misschien maar beter verborgen kan blijven... 'Spanning en romantiek, glitter en glamour, beklemmende situaties, hoop en wanhoop, gruwelijke moorden, een onbekende en ongrijpbare tegenstander, slopende avonturen in bergen en woestijnen, jagen en vluchten, het is allemaal aanwezig in deze vaardig geschreven thriller.'
Bij   bol.com lees je deze samenvatting van de (vertaling van) het boek The Eys of darkness van de Amerikaanse horrorschrijver Dean Koontz. Ik heb een aantal boeken van Koontz, maar dit niet.

Het boek verscheen in 1981, bijna 40 jaar geleden. Je mag het het dus opmerkelijk noemen dat in dit boek de uitbraak van het coronavirus wordt beschreven. Op het internet circuleert een tweet, waarbij de pagina uit de Engelse versie van het is gevoegd waarin dit beschreven wordt. Zelfs de stad Wuhan wordt genoemd. Koren op de molen van 'complotdenkers': rampen worden vaak veroorzaakt door duistere organisaties, niet zelden de overheid.

Mocht je dit verhaal tegenkomen een het geloofwaardig vinden, lees dan ook even dit.

VOORBEREIDEN.

De socialistische voorman Troelstra schreef in 2003 naar aanleiding van de  eerste spoorwegstaking: Gansch het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil. Ik weet niet of toen inderdaad "gansch het raderwerk" tot stilstand is gekomen.

We zijn intussen 117 jaar verder  en ligt een groot deel van ons raderwerk stil vanwege een virus. Er dreigen tekorten te  ontstaan, met name op medisch gebied. Uiteraard wordt dan de vraag gesteld: had dat voorkomen kunnen worden, waren we voldoende voorbereid en kunnen we hier van leren voor de toekomst?

We zullen er zeker van leren: een volgende virusepidemie zal sneller ingedamd (kunnen) worden. Helaas: we weten niet wat de eerstvolgende wereldwijde calamiteit zal zijn. Kunnen we ons voorbereiden op 'een' calamiteit?

VOORLICHTING

Ik had beloofd vanaf  mijn verjaardag weer te gaan bloggen. Dat je dit leest betekent dus dat ik vandaag 81 wordt. Dat ik dat niet uitgebreid vier heeft niets met het coronavirus te maken. Het is inmiddels 21 jaar geleden dat ik mijn verjaardag voor het laatst gevierd heb. Dat houd ik maar zo.

Ik realiseer mij intussen zeer wel dat ik dat virus zeer serieus moet nemen. Ik behoor immers tot diverse risicogroepen: 80+, COPD, hartfalen. Ik ga alleen naar buiten om boodschappen te doen bij Albert Heijn. (Ik heb niet gehamsterd.) Ik heb twee maal per dag één bezoeker: iemand van de thuiszorg die mijn steunkousen aan of uitdoet. Hoe doe je dat van een afstand van 1,5 meter. Vanmiddag komt mijn schoonmaakster, maar wij lopen elkaar niet voor de voeten.

Vorige week werd ik een keer 's nachts wakker met een lichte pijn in de keel. Ik zag al een bui hangen, maar 's ochtends was die pijn al weer weg. Die is ook niet meer teruggekeerd. Andere symptomen hebben zich nog niet voorgedaan.

Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat er sprake is van een overlaad aan informatie. Er gaat geen journaal voorbij of het is grotendeels gevuld met 'coronanieuws'. Hetzelfde geldt voor andere nieuwsrubrieken als EenVandaag en Nieuwsuur.  Zelfs  'Zondag met Lubach ging vrijwel geheel over het coronavirus. Zo langzamerhand zijn alle virologen van Nederland al een keer op TV verschenen. TV-programma's worden omgegooid. (Maar aan 'Boer zoekt vrouw' mag je natuurlijk niet komen.)

Kunnen we niet afspraken dat het NOS-journaal van 20:00  uur wordt verlengd tot een uur. Naast 20 minuten 'gewoon' nieuws is er dan nog 40 minuten tijd voor nieuwe, harde feiten over her virus en deskundige adviezen over ieders  dagelijkse gedrag.

 

LENTE

't Is al weer bijna drie maanden geleden dat ik voor het laatst geblogd heb. Aan diverse trouwe lezers heb ik al eens laten weten dat ik 'binnenkort' weer dagelijks zou gaan bloggen. Welnu, dat gaat dus op 24 maart a.s. beginnen.

Waarom 24 maart? Kort daarvoor is de astronomische lente begonnen en bij de nieuwe lente behoort een nieuw blog. Bovendien wordt ik op 24 maart 81 jaar, tenzij het coronavirus roet in het eten gooit. Ik lig daar niet wakker van, maar ik besef me wel dat ik tot drie risicogroepen behoor: 81+, COPD en hartfalen.

Ja, ik weet het: "besef me" is hartstikke fout, want beseffen is geen wederkerend werkwoord (dus niet: zich beseffen) en wordt dus niet gebruikt met een wederkerend voornaamwoord. Toch, als je erop gaat letten, hoor je steeds vaker dat mensen "zich iets beseffen", Volgens mij is hier sprake van een contaminatie van zich realiseren en beseffen. Nooit meer doen dus.

WINKELEN

Het is eigenlijk een winkelcentrum, maar er komen acht miljoen bezoekers per jaar. Meer dan de Efteling (5,4 miljoen), veel meer dan het Rijksmuseum (2,3 miljoen), lees ik in de Volkskrant. Ik heb het hier over het Designer Outlet Roermond, dat is uitgegroeid tot een toeristenmagneet, met 8 miljoen bezoekers per jaar. In de weekends kun je er soms over de hoofden lopen. Wat is de aantrekkingskracht van het Limburgse koopjesdorp? Dat 'outlet' zie je tegenwoordig vaker, zelfs in 'mijn' winkelcentrum, maar ik wist niet wat het was. Na enig googelen kwam ik bij de site van de krant De Stem: Een outlet is een term die strikt genomen gebruikt wordt voor een winkel die producten onder de normale prijs verkoopt Het kan gaan om tweedehands spullen of kleding die van een vorig seizoen.
 
Bij Designer Outlet Roermond vind je niet zomaar winkels, maar winkels van o.a. Nike, Adidas, Levi’s, Hunkemöller, Le Creuset, The North Face, Gucci, Prada, Dolce&Gabbana, Chloé, Jimmy Choo, Burberry, La Perla en Versace. Van een van die bedrijven heb ik ooit een product gekocht, namelijk van The North Face en wel een rugzak. Je ziet tegenwoordig veel mensen met zo'n rugzakje van The North Face. Ik kocht een rugzak die mijn bagage bevatte tijdens mijn voettochten door Lapland. Ik kocht hem niet omdat ik wilde opscheppen met een rugzak van een 'trendy' merk, maar omdat het een goede rugzak was. Van The North Face had ik daarvoor sowieso nog nooit gehoord. Als ik nu nog een rugzak zou kopen zou dat best weer een North Face kunnen zijn, maar het zou net zo goed een Fjälräven kunnen worden.

Ik heb overigens nooit begrepen waarom mensen een product van zo'n duur merk willen. Waarom een iPhone als je met een ander  merk smartphone hetzelfde kan? Waarom zou ik bij Prada een poloshirt van 490 euro kopen? Voor dat geld koop ik er 38 bij Zeeman..

51

Vandaag precies 24 jaar geleden hebben Boukje en ik in de stad (Den Haag) gegeten. Ik weet echt niet meer wat en in welk restaurant. Hoe weet ik dan zo zeker dat we die dag in de stad hebben gegeten? Omdat het, net als vandaag, 11 december was en op die dag gingen we altijd in de stad eten. We zijn namelijk op 11 december 1968 getrouwd. Dat vonden we echt geen bijzonder gedenkwaardige dag, maar een goed excuus om weer eens uit eten te gaan moet je niet voorbij laten gaan.

Het was trouwens de laatste keer dat we op onze trouwdag uit eten gingen. Onze volgende trouwdag heeft Boukje niet meer mogen meemaken. Ruim vier maanden te voren was ze overleden. Zou ze nog geleefd hebben, dan zou ze nu 75 jaar zijn en zouden we onze 51^ste trouwdag bij een aangenaam etentje kunnen gedenken. Vorig jaar om deze tijd zouden we dus 50 jaar getrouwd zijn geweest. Ik heb daar toen een blog aan gewijd onder de titel GOUD. Het zou immers een zogenaamde gouden bruiloft zijn geweest. We zouden waarschijnlijk geen groot feest gegeven hebben. Waarschijnlijker zou zijn geweest dat we, net als toen we 25 jaar getrouwd waren, met ons tweeën een paar dagen naar een stad in het buitenland gegaan zou zijn. Wat ik een jaar geleden schrijf, zou ik nu zo weer kun schrijven. Dat ga ik dus niet doen. Lees het hier maar.

OVERLAST

Die foto en die kop stonden in Het Parool. Stadsdeel Zuid heeft dit besluit genomen naar aanleiding van onder andere berichten in Het Parool over mogelijk misbruik. Zo zouden de doeken er hangen op plekken waar geen werkzaamheden worden verricht. Bewoners gaven aan dat er steigers voor hun woning stonden zonder dat er werkzaamheden werden uitgevoerd. Hierdoor zaten ze overdag onnodig lang in het donker en baden ze ’s avonds juist in het kunstlicht.

Die overlast voor de bewoners voor de bewoners lijkt me al voldoende reden voor het verbieden van die doeken. Maar stadsdeel Zuid heeft nog een reden: Het commerciële gebruik van de publieke ruimte willen we hiermee terugdringen.

Ik dacht dat de strijd tussen 'publiek' en 'commercie' allang gestreden was. Belangrijke publieke voorzieningen zoals energie zijn al grotendeels in handen van de commercie. Nog zeer recent werd Eneco (eigendom van plaatselijke overheden) verkocht aan Mitsubishi en een Japans energiebedrijf.

Ik ben het wel eens met stadsdeel Zuid, maar wat het hier doet is niet veel meer dan het voeren van soort achterhoedegevecht