Koffie

Gistermiddag ging ik aan een bar de niet-alcoholische cconsumptie afrekenen die ik op een terras genuttigd had. Ik was getuige van een stukje conversatie van enkele mannen die aan die bar zaten. Het onderwerp was 'stewardessen': "Vroeger waren dat mooie wijven, maar tegenwoordig loopt er van alles rond." De spreker was duidelijk teleurgesteld in het huidige personeelsbeleid van de luchtvaartmaatschappijen,met name in de esthetische criteria die daarbij aangelegd worden en verwoordde daarbij een algemeen gevoelen.

De klad was er natuurlijk al in gekomen toen ook mannen dit glamoureuze beroep gingen uitoefenen. Het was me overigens altijd al onduidelijk waarom juist bij dit specifieke soort dienstverlening vrouwelijk schoon zo'n belangrijke rol speelde. Moesten de luchtreizigers afgeleid worden van mogelijke gevoelens van onbehagen? (Je weet maar nooit met een voertuig dat hoog boven de aarde zweeft.) Evenmin heb ik ooit begrepen, waarom aantrekkelijke, jonge en bepaald niet domme vrouwen voor een beroep kozen dat hoofdzakelijk bestaat uit het ronddelen van maaltijden en consumpties in een omgeving met weinig bewegingsvrijheid.

Het is overigens al merkwaardig dat je tijdens een tochtje van Schiphol naar Heathrow, dat nog geen uur duurt een versnapering krijgt aangeboden, maar niet tijden de ruim twee uur durende reis van Amsterdam Centraal naar Maastricht. Als er al iemand met koffie langskomt, is de prijs daarvan niet in de ritprijs begrepen. En eigenlijk moet je blij zijn, dat je niet een maaltijd krijgt geserveerd, want je meegebracht volkorenbammetjes smaken beter en op de grotere stations kun je meestal een redelijke koffie-to-go aanschaffen en dan heb ik het niet eens over die overgewaardeerde, maar steeds verder oprukkende Starbucks, waar ze het kleinste bekertje aanduiden met 'Tall'. In Amerika, misschien hier ook al, krijg je 10 cent korting als je je koffie laat inschenken in een roestvrij stalen beker, want Starbucks maakt veel werk van het milieu.

Nu Starbucks, in Amsterdam tenminste, ook steeds meer in de binnensteden opduikt, zul je ook hier het in Amerika veel voorkomende verschijnsel zien van mensen die met een bekertje koffie in de hand zich door het gewoel begeven. Dat kan hier wat gecompliceerd worden: wat doe je als je fietst met een koffie in één hand en je mobieltje bliept?
x 

Voordeeluren

Ik heb nog zo'n NS-voordeelurenkaart van het eerste uur. Personen die met mij meereisden konden ook met 40% korting reizen. Binnenkort kun je alleen nog met de ov-chipkaart met de NS reizen. Dat zette mij aan het denken. Kan ik dan nog steeds anderen van mijn voordeelurenkaart laten profiteren? Ik belde dus met de NS-klantenservice. Nou, nog zeker voor een jaar kun je een kaartje met korting uit de automaten op de stations halen. Fijns!

Ik had nog een vraag. Nu kun je nog gewoon door de open poortjes op bijv. Amsterdam Centraal lopen. Na 1 oktober gaan die dicht en pas open wanneer ik mijn ov-chipkaart er tegenaan houd. Wat moet de medereiziger doen? Zijn of haar kaartje er tegenaan houden helpt niet. De ov-chipkaart er tegenaan houden betekent inchecken en dus betalen. Wat te doen?

Op die laatste vraag kon de NS-medewerkster niet direct antwoord geven. Er moest eerst overlegd worden. Het antwoord: het zal altijd mogelijk zijn het perron te bereiken. Dat geloof ik graag en ik had natuurlijk door kunnen vragen: hoe dan wel? Dat heb ik bewust niet gedaan, want ik laat me graag verrassen.
x

Dienstauto

Tijdens de laatste Statenverkiezingen had de PVV in Limburg zich gekeerd tegen "die dure dienstauto's". Het doet het altijd goed bij de burgers als je vindt dat die bestuurders maar geld uitgeven aan flauwekul. Want behalve de auto die geld kost, heb je ook een chauffeur nodig die geld kost. Daar zou de PVV niet aan meedoen.

De PVV werd groot genoeg om mee te doen in het college van Gedeputeerde Staten, met twee gedeputeerden. Die zijn nu een tijdje bezig en wat willen ze? Precies: een dienstauto. En zal ik eens wat vertellen? Ik ben het nog met ze eens ook.

Bestuurders hebben een druk bestaan. Ze moeten ook wel eens op pad. Terwijl je een auto bestuurt kun je niet veel andere nuttige dingen doen. Op de achterbank van de auto kan dat wel, al is het maar stukken lezen. Bestuurders moeten ook nog wel eens 's avonds op pad. Als dat volgt op een toch al drukke dag, is er een redelijke kans dat ze wat vermoeid en slaperig huiswaarts keren. Dan is het niet handig achter het stuur van een auto te gaan zitten.

Zelfs een redelijk links type als ik heeft zich al lang geleden laten overtuigen van het nut van die schijnbaar luxe dienstauto. De PVV kan dat ook weten. Maar met populisme trek je meer stemmen dan met alledaagse redelijkheid. De PVV-stemmers zullen erachter gaan komen dat hun partij zich niet alleen bij dienstauto's uitsluitend door populisme heeft laten leiden.
x

Crisis

Wanneer een keer in mijn omgeving op een ander tijdstip dan 12.00 uur en op een andere dag van de maand dan de eerste maandag  sirenes beginnen te loeien, weet ik wat mij te doen stand: naar binnen, ramen en deuren sluiten en naar Radio 1 luisteren. Pas sinds gisterochtend weet ik dat ik ook naar een speciale website  kan gaan: www.crisis.nl. Toen ik ik erheen ging zag ik dit:

In nrc.next las ik dat de website ook al diverse keren is ingezet, o.a. bij die grote brand in Moerdijk. Wat bleek? Die website werkt van geen kanten! Wanneer de noodzakelijke berichtgeving er eenmaal op staat hebben de meeste geïnteresseerden hun informatie al gekregen via Twitter, Facebook of Hyves en misschien wel via de radio. Probleem is natuurlijk dat via die sociale media veel halve berichten en geruchten verspreid worden, omdat de gewone burger nu eenmaal niet geneigd is zijn informatie eerst te checken. Het is veel 'leuker' om als eerste een bericht de wereld in te sturen. Een foto met veel vlammen en donkere wolken erbij is nooit weg.

Waarom werkt die website niet? Om te beginnen is de capaciteit van de server veel te klein en is hij al heel gauw overbelast en onbereikbaar. Er gebeurt niet dagelijks iets, waarbij die website zou moeten worden ingeschakeld. De overheidsdienaren die daarop (de correcte) informatie plaatsen zijn er dus ook niet dagelijks mee bezig. Dat betekent dat ze op het moment suprême niet meer exact weten wat ze moeten doen. De site is ingewikkeld en onhandig voor de mensen die ermee moeten werken. Niet gek dat er problemen optreden met zo’n gebruikersonvriendelijke website, zeggen webredacteuren die met de site moeten werken in een rapport over de crisiscommunicatie van de overheid. In hun jargon: "Ik heb nog nooit een content management system gezien dat zo onlogisch, inconsequent en ingewikkeld in elkaar zit."

Als het goed begrijp, wilde de overheid weer eens voor een dubbeltje op de eerste rang zitten maar, zegt hoogleraar informatica Chris Verhoef van de VU: "Meerdere servers dus, die ook nog zijn ontworpen op heel veel gebruikers tegelijkertijd." Dat kost miljoenen euro’s. Een andere optie zou nog zijn om bestaande netwerken te gebruiken, zoals die van Facebook en Google. "Die kunnen elke minuut tienduizenden bezoekers tegelijk aan, dat bewijzen ze elke dag." Ja, als de mensen toch die sociale media gebruiken, waarom zou de overheid daar niet - gratis - ook haar eigen account hebben? Kun je ook nog 'vriend' van de overheid worden en als die dan melding doet van de doorbraak van de Afsluitdijk, kun je aangeven dat 'niet leuk' te vinden.

Ik doe niets met die sociale media, dus als er echt een keer een crisis mijn kant op komt, zet ik gewoon die ouderwetse radio aan om te horen dat er nog niets met zekerheid kan worden vastgesteld, maar dat onze wakkere rampenbestrijders de zaak onder controle schijnen te hebben en dat er inmiddels een crisisteam in een crisiscentrum bijeen is gekomen. Meer hoef ik toch niet te weten?
x

Pikorde

Waar mensen gedurende enige tijd bij elkaar zijn ontstaat een 'pikorde'. Het is een informele regeling, waarbij zelfs nauwelijks afspraken gemaakt worden. Alle leden van de groep 'weten', als puntje bij paaltje komt, wie de beslissingen neemt. wie zijn/haar adjudanten zijn. Ook de gevangenis, d.w.z. de groep gevangenen, kent zo'n pikorde, die mede gebaseerd is op het feit waarvoor men 'zit'. Wie er bovenaan staat weet ik niet, wel wie overal onderaan staat: de pedofiel.

De zwemleraar André V., die van misbruik van leerlingen wordt verdacht, heeft inmiddels aan den lijve ondervonden wat het betekent onderaan de de pikorde te staan. Hij is, schrijft Trouw, afgelopen zaterdag door een medegedetineerde mishandeld in het huis van bewaring in Almere waarin hij in voorarrest wordt gehouden. Volgens zijn advocaat is V. al eerder doelwit geweest van agressieve medegedetineerden.

Ook al heb ik geen kinderen (en dus geen kleinkinderen), ik veroordeel pedoseksueel handelen net zo hard als ieder weldenkend mens. Ik heb echter ook nog altijd de gedachte dat wij in een democratische rechtstaat leven, waarin (initieel) geweld is voorbehouden aan de overheid (en die behoort aan strenge voorwaarden gebonden te zijn). Ook veroordeelden - en al helemaal verdachten - hebben, geheel los van het feit waarvoor zij veroordeeld zijn, ongeclausuleerd recht op vrijwaring van geweld.

Waarschijnlijk geheel toevallig viel in dezelfde Trouw ook te lezen: Het hardere klimaat tegenover pedofilie drijft deze mannen in een isolement en dat vergroot juist de kans dat ze de fout in gaan. Trouw laat diverse deskundigen aan het woord, waaronder een seksuoloog die zich toelegt op de behandeling van mannen met pedofiele gevoelens. Volgens hem zorgt een oververhit klimaat voor heftige reacties bij ouders van slachtoffers en bij andere betrokkenen. En naast het misbruik zelf kunnen ook die heftige reacties schadelijk zijn voor een kind.

Veroordeelde pedofielen die hun straf hebben uitgezeten hebben grote moeite een woning te vinden, want er is altijd wel  een 'fatsoenlijk' burger die hen weet te achterhalen en de buurt op hen opmerkzaam zal maken. De reactie van de buurt is dan voorspelbaar. Ergens in een forum las ik het volgende commentaar: "Ik blijf voorstander van het Amerikaans systeem. Waarin kinderverkrachters door medegevangenen als ze de kans krijgen minder levend gemaakt worden."

Ik houd het niet zo bij, maar hoeveel kinderen zijn er alleen al dit jaar door een van ouders van het leven beroofd?
x

Kansberekening

Gisteren heb ik een klein stukje gezien van de herdenking bij 'Ground Zero'. Ik viel er middenin. Ik weet niet meer welke hoogwaardigheidsbekleder het woord voerde. Hij sprak uiteraard over medeleven met de slachtoffers en hun nabestaanden. Maar tussen neus en lippen door sprak hij ook over de militairen die op dit ogenblik de vrijheid van de Amerikanen verdedigen. Hij zei er niet bij wie de aanvallers waren.

Ik heb nagedacht. Ik volg het nieuws redelijk nauwkeurig, maar slaagde er niet in mij een gebeurtenis na 11 september 2001 te herinneren, waarbij Amerikaans grondgebied en Amerikaanse burgers door een andere mogendheid werden aangevallen. Ik moest denken aan 'The One Percent Doctrine'.  Dat is de titel van een boek die ontleend is aan een standpunt dat in 2001, kort na 9/11, geformuleerd werd door Dick Cheney, de Amerikaanse vicepresident: al is er maar een kans van één procent dat het onvoorstelbare gebeurt, handel dan alsof het een zekerheid is. Een Amerikaans hoogleraar wiskunde schreef hier het volgende commentaar bij: stel dat een oudere vrouw bij de dokter komt met pijn in haar keel en voortdurende vermoeidheidsklachten. De dokter schrijft meteen chemotherapie voor, want de kans op kanker is één procent en verder onderzoek zou te lang duren.

Ik volg de Amerikaanse politiek al jaren wat intensiever dan de gemiddelde Nederlander. Ik geef direct toe dat ik liever in Sioux Falls, South Dakota zou wonen dan in Kunduz, maar ik voel mij altijd wat ongemakkelijk bij het idee dat de VS ons grote voorbeeld en bondgenoot is.
x

Les

Om een uur of één 's middags was ik een dutje gaan doen. Rond vier uur werd ik wakker. Ik ging mijn e-mail checken. Er was een e-mail bij van iemand die een datum voorstelde voor een afspraak. De laatste zin was wat merkwaardig: "Als dan tenminste de derde wereldoorlog niet is uitgebroken." Ik begreep het grapje niet. Ik vermoedde dat er iets bijzonders gebeurd was en zette de tv aan om even naar teletekst te kijken.

Dat is vandaag precies tien jaar geleden: de dag die wij 11/9 zouden noemen, maar die de Amerikanen 9/11 noemen. Ik zag de inmiddels overbekende beelden van de vliegtuigen die zich in de Twin Towers boorden. Later zag ik George W. Bush, die zei dat het een aanval was op de democratische/Westerse waarden. Ik weet ook nog wat ik toen meteen dacht: Nee, George, dit is een aanval op de natie die denkt dat zij wel even bepaalt hoe de rest van de wereld moet denken en handelen, namelijk net zo als de Amerikanen. Daarna kwamen nog die aanslagen op de metro's van Madrid en London. Spanje en Engeland hebben op wereldschaal beduidend minder in de melk te brokkelen dan de VS, maar het zijn wel trouwe bondgenoten en ze hebben wel iets gemeen: het waren ooit grote koloniale mogendheiden, die in grote delen van de wereld uitmaakten hoe de autochtone bevolking moest denken en handelen. Toevallig kwam dat de welvaart van de kolonisator zeer ten goede. Ik wijs ook nog even op het 'Cultuurstelsel' dat wij in 'ons Indië' hanteerden.

De aanval op de Twin Towers had onmiskenbaar ook een islamitische component, in die zin dat de plegers zeer radicale moslims waren. Maar ze behoorden tot een zeer kleine minderheid van de moslimwereld. Bijna drie jaar geleden schreef ik hier "dat uit Amerikaans onderzoek was gebleken, dat in een aantal overwegend islamitische landen de overtuiging dat zelfmoordaanslagen en ander geweld gerechtvaardigd zijn ter verdediging van de islam, duidelijk afneemt. Ook het vertrouwen in Osama bin Laden is afgenomen."

Eeuwenlang hebben 'wij', het Westen, hele werelddelen bezet en leeggezogen, de bevolking onderdrukt (en van tijd tot tijd uitgemoord). Via IMF, Wereldbank en Wereldhandelsorganisatie zijn we daar nog steeds druk mee bezig en dat noemen we vrije markteconomie. Maar 'onze' macht is aan het afbrokkelen. Net als ieder weldenkend mens betreur ik in hoge mate dat dit van tijd tot tijd met grof geweld gebeurt. Maar we krijgen gewoon een koekje van eigen deeg. 'Ze' hoeven het niet langer meer te pikken en ze doen het ook steeds minder. De landen in Zuid-Amerika, in het Midden-Oosten, in Azië, in Afrika, zijn nooit een bedreiging voor ons geweest. Het was precies andersom en is dat op veel plaatsen nog steeds.

Ik ben er helemaal voor conflicten in vreedzaam overleg op te lossen en bij te leggen. Maar het zijn de sterksten  die de eerste concessies moeten doen. Als we onze macht willen behouden, moeten we niet verrast zijn als de zwakkeren naar noodoplossingen grijpen. Dat is les die we uit 9/11 moeten trekken.
x