Winter

Het duurt niet lang meer en de winter begint weer. Meer dan voorgaande jaren zie ik daar wat tegenop. Immers, ook in de winter moet ik elke dag wat eten en, als het effe kan, wat drinken. Dus moeten er boodschappen gedaan worden. Hoewel AH dichtbij is, ga ik daar op de fiets heen, want lopend red ik dat niet, vanwege de artrose in de lage rug en de slecht functionerende longen.

In de winter is er een behoorlijke kans op sneeuwval en andere oorzaken van gladde wegen. Ook onder ideale omstandigheden deins ik er niet voor terug met mijn fiets onderuit te gaan. Dus kan ik fietsen op gladde wegen beter helemaal achterwege laten. Maar ja, hoe kom ik dan aan mijn eten en drinken?

Ja, ik weet echt wel dat ik ah.nl alles kan laten bezorgen, maar dan moet ik voor een week maaltijden vooruit gaan bedenken en daar heb ik geen zin in. Ik vind het al een karwei om voor een dag te bedenken wat ik wil gaan eten. Ik heb ook wel eens websites gezien waar je voor een week allerlei etenswaren kunt bestellen, maar die spraken me nooit erg aan.

Gisteren kwam ik  bij het lezen van de kranten ineens een link tegen naar een, in dit verband, leuke website, HelloFresh. Vooral aardig vind ik dat ze ook porties voor één persoon leveren. Dat mis ik bij de grote supermarkten.

Ik kom de winter wel zonder ongelukken door.

Literatuur

Al zo'n zestig jaar ben ik een groot liefhebber van 'The Lord of the Rings' (LOTR). Zowel de Engelse als de Nederlandse versie heb ik in diverse uitvoeringen. Natuurlijk heb ik ook de films op dvd en ik heb er al meermalen naar gekeken, zoals ik de boeken talloze malen heb gelezen.

In de Volkskrant kwam ik een link tegen naar een aflevering van YouTube van de 'Universiteit van Nederland', waarin filmwetenschapper dr. Dan Hassler-Forest uitlegt waarom LOTR zo populair is bij een groot publiek. Hieronder kun je het hele acttien minuten durende 'college' volgen.



Je kan LOTR natuurlijk op allerlei manieren beoordelen. Dan doet het vanuit Freudiaans perspectief. Zijn publiek heeft in grote meerderheid de boeken gelezen en/of de films gezien. Mocht je het verhaal niet kennen dan zal het 'college' van Dan daar zeker niet toe aanmoedigen. LOTR is naar mijn oordeel een literair meesterwerk dat meer verdient dan deze slordige beoordeling. Dan stelt overigens ook de vraag aan de orde of LOTR 'literatuur' is. Je kunt het immers afdoen als 'slechts fantasy'. Zoals mensen de aanschaf van een thriller wel eens excuseren met: "Ik wilde iets in de trein (of: in de vakantie) te lezen lezen hebben." Alsof je in de trein of op vakantie geen literatuur of 'moeilijke' nonfictie zou kunnen lezen. Ik heb aardig wat boeken,  maar ik heb me nog nooit afgevraagd of iets 'literatuur' is. Ik stel aan een boek, van welk genre dan ook, als enige eis, dat het me van begin tot einde boeit.

Ik heb boeken die tot de 'literatuur' gerekend worden, waaronder enkele die door Nobel Prijswinnaars geschreven zijn, maar ik heb behoorlijk wat thrillers, horror, science fiction en fantasy. Eerlijk gezegd lees ik liever iets van Stephen King dan van S. Vestdijk, liever Isaac Asimov dan W.F. Hermans. Lucebert is vast wel een groot dichter voor het aangezicht des Heren, maar geef mij maar het olangs aangeschafte bundeltje gedichten en liedjes ("Die van die van u") van Annie M.G. Schmidt.

Identiteit

Bij de Correspondent las ik een colum van Femke Halsema, die onder meer schreef: De Europese eenwording, het verdwijnen van Zwarte Piet, 1 miljoen moslims in ons land, de trage afwikkeling van de MH17-ramp: je hoeft maar een krant open te slaan en een columnist of ingezondenbrievenschrijver ziet in deze en andere gebeurtenissen het definitieve bewijs dat Nederland ophoudt te bestaan. Onze nationale identiteit als een bijna dode muis waar de kat mee speelt, we staan erbij en kijken ernaar. Ik dacht altijd dat gezeur over nationale trots en nationale identiteit iets voor 'rechts' was. Meer iets voor Geert Wilders en Rita Verdonk en hun volgelingen.

Mijn laatste aanval van nationale trots dateert alweer van enige tijd geleden. Een kortstondig geluksgevoel trof me toen ik de foto van president Barack Obama voor De Nachtwacht zag. Ons prachtige Rijksmuseum, onze grootste schilder, en dan de eerste zwarte Amerikaanse president, ontspannen en vanzelfsprekend ervoor. Alsof hij ook een beetje van ons was. Ik heb diezelfde beelden ook op tv gezien, maar mij staat niet bij dat ik me spontaan een trotse Nederlander voelde. En Barack Obama heb ik altijd als een overschatte president gezien.

Moest ik trots zijn toen Louis van Gaal Nederland naar de derde plaats bij het WK-voetbal leidde? Moet ik me nu schamen omdat Nederland onder Guus Hiddink de ene slechte wedstrijd na de andere speelt? Moet ik mijn identiteit ontlenen aan mijn opvatting over Zwarte Piet? Ik schaam me niet voor mijn calvinistische opvoeding, maar is die beter dan die van de eerste de beste moskeeganger?

Toerisme

Sinds het Muiderslot in de internationale werving Amsterdam Castle heet, is het bezoekersaantal verdubbeld. Zandvoort heet op de plattegronden tegenwoordig Amsterdam Beach. Aldus de Volkskrant. Leg een relatie met 'Amsterdam' en de toeristen stromen toe. De plannenmakers en de bestuurders en in inwoners van stadsdeel Centrum vinden dit prima, want al die toeristen moeten vooral ergens anders heen gaan, dan naar het steeds drukker en voller wordende centrum.

De beste beslissing die mijn ouders ooit genomen hebben was verhuizen van Meppel naar Amsterdam. Hun zeven kinderen, waarvan ik de derde was, zijn in Amsterdam geboren. Ik mag mij dus 'een geboren Amsterdammer' noemen. Ik ben de enige van de zeven die nog in Amsterdam woont. Ik moet daarbij wel zeggen dat een jongere broer en oudere zus overleden zijn. Zij zouden naar alle waarschijnlijkheid ook nog in Amsterdam wonen. Maar mijn nog levende twee broers en twee zussen hebben geen van alle de wens ooit nog eens terug te keren naar Amsterdam. Ik heb 23 jaar in Den Haag gewoond, maar wist van het begin af aan dat ik ooit weer in mijn geboorteplaats zou terugkeren. Zestien jaar geleden gebeurde dat.

Ik kom hierop door het artikel in de Volkskrant, waarin geschreven wordt over de bezwaren van het toenemende toerisme. Zonder ingrijpen wordt Amsterdam een pretpark, vreest (toerismedeskundige) Hodes. 'Er moeten scherpe keuzen worden gemaakt. Wat voor toerisme willen we? Wat voor soort hotels? Moeten we niet voor kwaliteitstoeristen kiezen, in plaats van alle toeristen? Bezoekers willen graag in een levende stad rondlopen, niet in een pretpark waar ze alleen maar andere bezoekers tegenkomen.'

Wat ik in Den Haag miste was de rommelige, om niet te zeggen: vaak chaotische, drukte van Amsterdam, maar eerlijk gezegd erger ik me ook wel eens aan toeristen die het verschil tussen de stoep en een fietspad niet zien, aan de bierfietsen, aan de fietstaxi's. Maar ik hoef niet alleen maar 'kwaliteitstoeristen' die geld genoeg hebben voor het verblijf in een duur hotel en de aanschaf van belastingvrije artikelen in de Bijenkorf. Van mij mogen ook de mensen die overnachten in een backpackershostel of in een tentje op camping Vliegenbos (in Noord, op loopafstand van de pont over het IJ.)

Die bewoners van het centrum die zich zo ergeren aan de toeristen, moeten maar verhuizen naar 'Amsterdam Zuiderzee', ook wel Almere genoemd.

Passage

Tijdens de restauratie van het Rijksmuseum is er lang en veel over gesteggeld: moeten fietsers na de heropening weer door de doorgang van Musemplein naar de Stadshouderskade en vice versa kunnen fietsen?

Groot tegenstander van het weer toelaten van fietsers was Wim Pijbes, de grote baas van het museum. En wat lees ik nu in Het PAROOL? Sinds de openstelling voor fietsers, anderhalf jaar geleden, zijn in en rond de onderdoorgang van het Rijksmuseum geen noemenswaardige ongelukken gebeurd.

Zelfs museumdirecteur Wim Pijbes, één van de felste pleitbezorgers van een fietsvrije passage, is nu enthousiast over de fietsers. Hij zegt dat ook hij inziet dat fietsers met veel plezier gebruik maken van de passage.

Het ging er natuurlijk helemaal niet om of fietsers nu met of zonder plezier gebruik zouden maken van de passage. Sinds de heropening ben ik al weer heel wat keren door die passage gefietst, niet vanwege het plezier, want je bent er in een halve minuut wel doorheen, maar het alternatief zou zijn om het Rijksmuseum heen fietsen. Veel fietsverkeer van en naar het centrum gaat via de Spiegelgracht, recht tegenover de fietspasage. Lekker overzichtelijk oversteken dus.

Om het museum heen rijden, dus op andere plaatsen oversteken, maakt dat oversteken alleen maar moeilijker en risicovoller. En waar ter wereld vind je nog een museum van enige naam waar je zo maar doorheen kunt fietsen?

Blogestafette

Lees eerst even dit, dan hoef ik verder niets uit te leggen.

Ik moet dus een blog schrijven met als onderwerp ‘Vijf dingen die je altijd wilde weten over Evert… Maar nooit durfde te vragen'.

Ik houd niet van dit soort estafettes, maar Kliefje is een goede vriendin, die ik niet graag iets weiger. Ik heb dus een paar dagen zitten nadenken. Dat leidde allereerst tot een conclusie: hoe kan ik nou weten welke vijf dingen jij (en anderen) over mij willen weten, maar niet durven te vragen?  De feitelijke 'opdracht' is eigenlijk: Beschrijf vijf zaken, waarover jij het liever niet hebt. Nog even afgezien van het feit dat ik dat niet één-twee-drie weet, waarom zou ik schrijven over dingen waarover ik liever niet schrijf? Waarom zouden jullie dat interessant vinden? Ben ik überhaupt interessant genoeg om meer van te willen weten?

Ik ga de zaak omdraaaien. Komen jullie maar eens uit jullie diverse schulpen. Durf eens wat! Vraag me wat je altijd al wilde weten. Klik hier en leef je uit.

Ik moet ook nog het estafettestokje doorgeven aan mijn drie favoriete bloggers. Dat is ook weer een probleem: er zijn maar twee bloggers die ik dagelijks volg. De ene is Kliefje, maar die is al geweest. De andere is Gerbie, die Beggartalk ook wel eens leest, dus deze ook. Dus Gerbie, zet hem op!

Eerbetoon

Hebben we nog niet voldoende emo-tv? Volgende week kun je van maandag tot zaterdag, in de aanloop naar Allerzielen, bij NPO2 kijken naar 'Ode aan de doden', dat op tv gebracht onder de slogan 'Voor wie steek jij een kaarsje op?' door de vereende krachten van KRO en RKK. Allerzielen immers is een paapse, jaarlijks terugkerende, herdenking van overleden geliefden.

Er is uiteraard niets mis met het herdenken van overleden geliefden. Ik doe dat ook wel eens, maar ik wacht niet op een bepaalde datum (2 november) die de kerk van Rome daar ooit voor aangewezen heeft.

In Het PAROOL las ik dat KRO en RKK echt alles uit de kast halen. Op Amsterdam Centraal Station komt volgende week een kapel te staan, waar mensen een kaarsje kunnen branden voor een overleden dierbare. Initiatiefnemer is de KRO die in aanloop naar Allerzielen een herdenkingsplek inricht op een van de drukste locaties in het land.

Ik heb nog niets gelezen over herdenken van dierbaren via Facebook en/of Twitter. Dat mag je helemaal buiten de KRO en de RKK om zelf doen.

Democratisch

Bij een artikel in de Volkskrant stond deze 'Tweet' van Jean-Claude Juncker, de voorzittder van de nieuwe Europese Commissie, die op 1 november aantreedt: After a long democratic journey, today my team crossed the finishing line.

Democratisch? De samenstelling van de Europese Commissie heeft naar mijn idee weinig of niets met democratie te maken. Volgens GroenLinks-delegatieleider Bas Eickhout is Junckers team (...) teveel gebaseerd op politiek handjeklap. Dat idee had ik nou ook. Het feit dat het Europees parlement de samenstelling van de commissie moet goedkeuren maakt de procedure niet democratisch. Voordat het parlement toekomt aan het in het openbaar spreken met en bespreken van de kandidaatleden van de commissie, hebben de diverse fracties in de achterkamertjes met elkaar en met Juncker druk onderhandeld. UKIP-leider Nigel Farage, leider van het anti-Europese blok in het parlement, liet weten tegen de Commissie te stemmen vanwege het ondemocratische karakter ervan. 'Neem de Britse Commissaris, Lord Hill. Hij is nog nooit in zijn leven gekozen. Niemand weet wie hij is. Hij zou eigenlijk Lord Who moeten heten.'

In de meeste lidstaten van de EU zit het qua democratie wel goed, maar toch heeft de gemiddelde burger weinig zicht op en weinig vertrouwen in het functioneren van regering en parlement. De EU zit minder democratisch in elkaar en 'Brussel' is voor veel Europeanen een eind weg en wordt niet erg vertrouwd. Daar zou Juncker met zijn team eens aan moeten werken.

Transgender

Op een website van de KRO lees ik: "We gebruiken de term transgender in de betekenis van je jongen/man voelen terwijl je fysiek een meisje/vrouw bent of anders om." Ik kom daar op omdat ik in Trouw de kop lees: Transgenders niet welkom in Amerikaanse leger. Het duurde in Amerika tot Bill Clinton president werd, voordat homo's, lesbiënnes en biseksuelen (holebi's) bij de Amerikaanse krijgsmacht mochten dienen, maar: ze mochten niet voor hun geaardheid uitkomen. Anderzijds was het de overheid/de krijgsmacht verboden militairen naar hun geaardheid te vragen. ('Don'ask, don't tell' heette dat beleid.) In 2011 tekende president Obama een wet die die het voor holebi's mogelijk maakte om wel uit te komen voor hun seksualiteit. Maar die nieuwe wet geldt niet voor transgenders.

In Nederland doen we het stukken beter: Nederland staat volgens onderzoek van het Haags Centrum voor Strategische Studies (HCSS) op de tweede plek wereldwijd als het gaat om acceptatie van homo's, lesbiennes en transgenders bij defensie. Al veertig jaar mogen alle geaardheden zich aanmelden, terwijl bijvoorbeeld het Engelse leger pas sinds 2000 homoseksuelen toelaat.

Trouw schrijft ook over een transgender bij de Nederlandse krijgsmacht: Mees Soffers (43) werkt vanaf haar achttiende bij het Nederlandse ministerie van defensie. De eerste twintig jaar als man, maar sinds dit jaar officieel als vrouw. Soffers: "Het is een strijd geweest, je voelt dat je anders bent, maar je weet niet zo goed waar het zit. Tijdens mijn uitzending is Bosnië in 2008 realiseerde ik me dat ik in het verkeerde lichaam zat."

Bij terugkomst in Nederland meldt Soffers zich direct aan bij het VU in Amsterdam en begint met gesprekken. Tijdens deze gesprekken blijft ze gewoon werken als groepscommandant in Ermelo. Als Soffers voor het eerst als vrouw gekleed komt werken, zijn de reacties van haar collega's op z'n zachtst gezegd niet goed. Ze wordt gepest en twee keer met de dood bedreigd. Soffers: "Mensen, mannen vooral, zien het als een soort verraad denk ik. Of ze zijn gewoon bang voor het onbekende."

Hoeveel beter doen we het hier eigenlijk? De officiële regels zijn prima, maar in de dagelijkse praktijk zijn 'we' geen cent beter dan de Amerikanen. Uit recent onderzoek blijkt dat nog altijd veel niet-hetero's met name in hun werkomgeving niet voor hun seksuele geaardheid durven uitkomen uit, de niet-onterechte, vrees dat ze daarmee gepest zullen worden, of dat er sprake zal zijn van een negatief effect op hun carrièrekansen.

We maken ons zelf graag wijs dat we een zeer tolerant volkje zijn, maar in Het PAROOL las ik: De spanningen tussen bevolkingsgroepen in Amsterdam is het afgelopen jaar opgelopen. Dat blijkt uit onderzoek van de Dienst Onderzoek en Statistiek. Dit jaar ervaarde 19,5 procent van de Amsterdammers dergelijke spanningen, terwijl dat in vorige jaren nog 15 procent was.  Daar werkt niet alleen Wilders aan mee. Als we maar vaak genoeg lezen en horen over (terugkerende) jihadisten en 'toegenomen dreigingsniveau' gaan we al gauw onze islamitische buurman met andere ogen bekijken. Tolerantie is geen zaak van wetgeving alleen.

Gewenning

Ik ga nog even door over die drie doden bij het Amsterdam Dance Event, want de kranten doen dat ook. Zo heeft Het PAROOL als kop: CDA 'weigert te accepteren dat er massaal harddrugs wordt gebruikt'. Het CDA pleit voor meer controles om zo tot drugsvrije feesten te komen. SP, D66 en GroenLinks zien liever dat pillen weer ter plaatse getest kunnen worden.

Wat een gedoe om drie doden in vijf dagen. Op de website van de Jellinekkliniek lees ik: In 2011 overleden er 18.858 mensen door roken. Dat zijn er omgerekend 258 per vijf dagen. Bij alcohol gaat het, ook volgens cijfers van de Jellinekkliniek, om 60 doden per vijf dagen.

Nu weet ik ook wel dat alom personen en organisaties zich zorgen maken over de risico's van het gebruik van tabak en alcohol, maar het heeft niet tot die paniek geleid als nu om die paar doden  t.g.v. XTC. Over een paar jaar zijn we daar ook aan gewend en is het geen nieuws meer.

Bedenken

Tijdens de Amsterdam Dance Event zijn drie mensen overleden, waaschijnlijk ten gevolge van het gebruik van XTC. Moeten we dat nu erg vinden? Ik denk het eigenlijk niet, De overheid vindt tenminste niet dat ze iets aan het XTC-gebruik moet doen. Dat is een taak voor de organisatoren van dat soort feesten, Maar de media, in ieder geval de kranten en de tv, duiken er wel bovenop. Dan krijg ik de neiging daar iets over te schrijven, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee wat ik er dan over moet schrijven. Bedenk zelf maar wat.

Effect

Gisteren realiseerde ik het mij ineens. Een paar dagen geleden, 14 oktober om precies te zijn, was het twee jaar geleden dat ik mijn laatste sigaret rookte. Alleen al het feit dat ik er eigenlijk nauwelijks bij stilgestaam heb bewijst naar mijn mening dat ik echt geen behoefte meer heb aan nicotine. Ik was een fanantieke roker, maar heb het eigenlijk niet gemist. Het is wel jammer dat het stoppen geen aantoonbaar positief effect heeft gehad op mijn fysiek functioneren. Na enkele tientallen meters lopen, moet ik naar adem happen.

Op ander gebied is er wel een duidelijk positief effect: hoewel mijn pensioenen de afgelopen twee jaar - en jaren daarvoor - niet zijn aangepast aan de inflatie, is het saldo van mijn privérekening aan het eind van iedere maand niet of nauwelijks lager dan aan het eind van de maand daarvoor. Ik tel mijn zegeningen.

Verzekeren

Het is moeilijk Nederlands medisch personeel naar gebieden te sturen waar ebola heerst. Verzekeraars willen geen verzekering afsluiten voor de vergoeding van de hoge kosten van repatriëring bij mogelijke besmetting.

Ik heb tot mijn verwonderng onze regering nog niet horen zeggen: 'Dan maar geen verzekerering, die kosten dragen wij wel.' In westelijk Afrika zijn al duidenden ten gevolge van ebola overleden en er zullen nog velen volgen. Dat kan best een hoop geld gaan kosten, maar mensen redden van een vreselijk lot doen wij graag. In Irak kunnen nog velen het slachtoffer worden van het moorddadig optreden van IS. Maar na enige aarzeling stuurden wij acht F16's (zes actieve, twee reserve) naar Jordanië, van waaruit ze IS in Irak gaan bestoken. 

In het Algemeen Dagblad las ik: De Nederlandse F-16's beschikken over infrarood-gronddoelraketten en lasergestuurde bommen, Mavericks. Die laatste zijn ook gisteren ingezet. Kosten: enkele duizenden tot soms wel 20.000 dollar per stuk, zegt militair historicus Christ Klep. Die F16's zijn al enkele keren in actie geweest, waarbij al diverse bommen zijn afgevuurd. Daarbij is, naar ik aanneem, aardig wat kerosine verstookt en en dan zijn er nog allerlei andere (personele en materiële) kosten. Ik heb het idee dat als we het geld daarvoor aan de bestrijding van ebola zouden besteden, het 'rendement' (geredde mensenlevens) groter zou zijn. En 'collateral damage' zou er ook niet zijn.

Verjaardag

Boukje

18-10-1944 ................ 29-7-1996

Vandaag zou Boukje zeventig jaar geworden zijn. Helaas is ze maar 51 jaar oud geworden. Er is geen graf waar ik heen kan gaan, want ze is gecremeerd. Er is geen urn met as, want die heb ik in zee laten uitstorten. Al 18 jaar is zij alleen nog een heel mooie herinnering, voor mij, maar ook voor veel anderen die haar gekend hebben. Ik heb al eens o.a. deze twee regels uit een vertaald sonnet van Shakespeare geciteerd:

De dood zal jou niet in zijn schaduw krijgen,

Wanneer jij in mijn zinnen blijft bestaan.

Onlangs hoorde ik in een film de volgende regel uit een gedicht van Thomas Campbell:  

Voortleven in harten die we achterlaten, is niet sterven.  

Zo leeft Boukje voort en daarom heb ik geen graf en geen urn nodig.

Onze verjaardagen en andere 'gedenkdagen' vierden wij altijd met ons tweeën. Ik heb mijn vijftigste en zestigste verjaardag ‘groot’ gevierd en Boukje haar veertigste en vijftigste. Mijn zeventigste heb ik niet gevierd, maar Boukje zou dat zeker wel hebben willen doen. Nu valt er voor mij dus niets te vieren. Het wordt een dag als zeer veel voorgaande. Waarschijnlijk ga ik veel naar muziek luisteren, Bach, The Band, om maar wat te noemen. Ik heb al geluisterd naar de 'Rapsodia Cubana' van Ernesto Lecuona.

Nee, ik heb er nooit samen met Boukje naar geluisterd. Ik hoorde het voor het eerst na het overlijden van Boukje. Het stond op een CD met muziek van Lecuona, waar ik jaren naar gezocht had. Waarom weet ik niet, maar het deed me direct aan Boukje denken en nog steeds luister ik er vaak naar. Dan moet ik ook wel eens denken aan wat Boukje ooit, ik weet niet meer naar aanleding waarvan, tegen me zei: "Eigenlijk ben jij een  grote romanticus." Ik zei dat ze gelijk had en dat had ze ook.

Ik hoef al jaren niet na te denken over een cadeau. Ik heb deze keer mezelf een cadeau gegeven. Ik heb het nog niet. Er wordt nog aan gewerkt. Zodra ik het heb, zal ik het hier laten zien.

PS
De foto is de laatste die van Boukje gemaakt is, een paar weken voor haar overlijden. 

OV-chipkaart

Als je eergisteren diverse media, met name het Algemeen Dagblad, moest geloven, bestond er in de Tweede Kamer een ruime meerderheid voor het afschaffen van de ov-chipkaart. Aanvankelijk had ik daar ook wat problemen mee, maar toen de ergste kinderziekten voorbij waren, begon ik aardig enthousiast te worden. Dat ben ik nog steeds.

In de Volkskrant van gisteren las ik heel wat anders. Dat begon al met de kop: Kamer wil helemaal niet af van ov-chipkaart. De Consumentenbond verzamelde wel 2400 klachten en ook reizigersvereniging Rover is nog altijd niet zeer enthousiast.

In het debat vandaag bleek het anders te liggen. De divesre fracties willen helemaal niet van de ov-chipkaart af. Ze willem hem doorontwikkelen. Staatssecretaris Mansveld begon haar beantwoording met een pleidooi om ook eens trots te zijn op het systeem met de ov-kaart. 'We hebben een goed werkend betaalsysteem dat door veel mensen gewaardeerd wordt. In geen enkel ander land kun je met één kaart terecht in het openbaar vervoer.' De 2400 klachten die de Consumentenbond heeft gekregen staan volgens haar in geen verhouding tot de positieve ervaring van de 2,8 miljoen mensen die wekelijks de trein nemen.

Ik heb een 'persoonlijke kaart', gecombineerd met een voordeelurenkaart. Een van de aardigste aspecten vind ik dat ik, ook al zou ik zonder geld en bankpas zitten, toch altijd met het openbaar vervoer dicht bij huis kan komen. Wanneer namelijk mijn tegoed onder de 5 euro komt, wordt er automatisch van mijn bankrekening 50 euro toegevoegd. Daar kun je echt heel Nederland mee doorreizen. Ik hoef nooit meer in de rij te staan voor een kaartje.

De meeste klachten over het openbaar vervoer komen van mensen die er incidenteel gebruik van maken. Dat zal ook wel zo zijn bij de ov-chipkaart. Ik ben ervan overtuigd dat de dagelijkse autogebruiker meer frustaties ondervindt dan de dagelijkse gebruiker van het openbaar vervoer.

Vergissing

Staat het station Amsterdam Centraal op de verkeerde plek? In de Volkskrant las ik: Een 'historische vergissing' zei de Amsterdamse wethouder verkeer Pieter Litjens twee weken geleden over het Centraal Station in zijn stad. 125 jaar geleden kwamen ze er in Amsterdam niet uit. De spoorlijnen naar Amsterdam liepen dood aan de west- en de zuidkant van de stad, en die moesten verbonden worden. Voor het nieuwe station had Amsterdam twee plekken op het oog: waar nu het Vondelpark ligt of meer naar het zuiden, bij de destijds nieuwe wijk de Pijp. Feddes (werkt aan een boek over de geschiedenis van het Centraal Station): "Binnen de stad werd men het niet eens en uiteindelijk hakte het Rijk de knoop door." Dat betekende dat in het IJ een kunstmatig eiland werd aangelegd en daarop kwam het Centraal Station te staan.

Zijn we een prachtig stukje IJ-oever kwijtgeraakt? De stad werd daardoor 'in één klap van het IJ afgesneden', schreef Geert Mak ooit. "Het prachtige aanzicht van de stad, die drie kilometer lange flonkering van masten, kerken en koopmanshuizen, was voorgoed kapot." Hij sprak van 'de grootste stedenbouwkundige vergissing die ooit in de stad gemaakt is'. Je kunt natuurlijk lekker nosatlgisch doen, maar hoeveel schepen met masten doen, afgezien van 'Sail' om de zoveel jaar, het IJ nog aan? Hoeveel schepen komen er überhaupt nog naar het IJ? Af en toe zie ik vanaf de pont zo'n cruiseschip bij de Passengers Terminal. Als je er één gezien hebt, heb je ze allemaal gezien. En waar staan al die kerken waar Mak het over heeft?

Het aardige van de ligging van het Centraal Station is, dat wanneer je het station uitkomt aan de zuidzijde, je direct midden in het historische centrum van Amsterdan zit. De vernieuwingen die de laatste jaren hebben plaatsgehad op het Oosterdokseiland, het KNSM-eiland en het Java-eiland zijn best de moeite waard. En als we het toch over een stedebouwkundige vergissing hebben: het Ibishotel aan de westzijde van het Centraal Station mogen ze wat nij betreft vandaag nog opblazen.

Vlaggenschip

Een krantenkop die gistern zowel door de Volkskrant als door Het PAROOL werd gebeuikt: De flagshipstore rukt op in Amsterdam. Het PAROOL legt uit wat we onder flagshipstores moeten verstaan: grote winkels waar de merkbeleving voorop staat. Mooi eigentijds woord, 'merkbeleving'. Nou ga je natuurlijk niet naar Albert Heijn om het merk Euroshopper te beleven. Dat kan trouwens binnenkort niet meer want Euroshopper wordt AH Basic. Volgens mij valt daaraan ook weinig te beleven. Belangrijkste kenmerk immers van deze merken is hun lage prijs en bij 'beleven' denk je toch meer aan Prada en Gucci. Eerlijk gezegd vind ik H&M, die een flagshipstore gaat openen in het voormalige gebouw van de Bonneterie aan het Rokin, al op het randje. Ik meen me te herinneren dat ik zelf wel eens iets bij H&M gekocht heb en ik heb echt niets met dure merken waaraan iets te beleven valt. Of wordt dat een H&M voor rijke mensen?

Herinneren

Tot ver na mijn vijftigste heb ik dit soort publicaties gemeden als de pest.  Dat schrijft Albert de Lange in Het PAROOL. Aan de column gaat deze introductie vooraf: Albert de Lange (57, @deAlbertLange), bijna dertig jaar redacteur bij Het Parool, heeft niet lang meer te leven. Hij bericht de komende tijd, ongewis hoe lang, over zijn aangekondigde dood.

In mijn jonge jaren werd het wordt kanker nier in het openbaar gebruikt. Daar sprak je niet over. Tegenwoordig gaat er bijna geen dag voorbij of er wordt in de media wel ergens over kanker geschreven of gesproken. Albert de Lange is volgens mij niet de eerste die regelmatig gaat berichten over "zijn aangekondigde dood". Onlangs keek ik naar het BNN-programma 'Over mijn lijk', waarin drie jonge mensen met terminale kanker aan het woord waren.

Van mij mag het zolangzamerhand een tandje minder, want het kan niet anders of elke keer weer word ik herinnerd aan die elf weken in 1996 waarin Boukje naar haar 'aangekondigde dood' toeleefde. Nu wil ik best graag aan Boukje herinnerd worden, maar dan liever aan de tijd vóór die laatste elf weken. Herinneren doe ik graag op mijn eigen, zelf gekozen moementen.

Lekker

Ik las alleen de  kop: Het winkelen moet lekker zijn. Het bijbehorende artikel in Het PAROOL heb ik niet gelezen, want die kop alleen gaf me al voldoende stof tot overpeinzing. Winkelen is, in mijn optiek, wat anders dan naar een winkel gaan om iets aan te schaffen. Bij winkelen loop je winkel in, winkel uit, bekijk je van alles, pas je van alles (als het een kledingzaak is) en soms koop je ook nog wel iets.

Ik had/heb een bloedhekel aan winkelen. Boukje deed het met overgave. In Amsterdam en Den Haag liet ik haar altijd alleen winkelen. Soms ging ze samen met haar (tweeling)zus, die aan dezelfde verslaving leed. In buitennlandse steden ging ik in een kroeg zitten wachten tot ze uitgewinkeld was.

Natuulijk ging ik wel eens mee als Boukje de stad in ging om nieuwe kleertjes te kopen, want ze wilde best weten of ik iets leuk vond, alvorens het aan te schaffen, maar ik stelde wel nadrukkelijke voorwaarden, bijvoorbeeld: als je een jurk wilt kopen, ga je geen broeken of truitjes passen, omdat die er ook leuk uitzien. Ze hield zich niet altijd aan die voorwaarden, maar het is me nooit gelukt dan kwaad  op haar te worden en haar alleen verder te laten winkelen.

Het enige type winkel waarin ik 'rondkijk', dus, strikt genomen, wel eens aan het winkelen ben, is de boekwinkel. Maar ik ga altijd naar dezelfde boekwinkels (in Amsterdam zijn dat Scheltema, The American Bookshop, de Bijenkorf en de AKO in het Centraal Station). Ik ken de indeling van die winkels en weet dus ook welke delen van die winkels is kan overslaan. Maar meestal weet ik al welk boek ik wil hebben en tegenwoordig ga ik dan, i.v.m. de  loopproblemen, niet naar een boekhandel, maar bestel ik het bij bol.com. Als ik zeker weet dat het te dik is voor de brievenbus, laat ik het bezorgen bij de Albert Heijn, waar ik toch dagelijks kom.

Irriterend

Specsavers probeert je in haar commercials over te halen vóór het einde van het jaar nog gauw even een bril te laten aanschaffen, want zo tegen het einde van het jaar is de kans groot, dat je de eigen bijdrage inmiddels wel betaald hebt en krijg je de bril (afhankelijk van de polisvoorwaarden) dus 'gratis'. Wacht dus niet to januari, want dan ben je toch, als je zo nodig multifocale glazen wilt hebben, ruim driehonderd euro kwijt.

Wat een onzin allemaal. Ik ben geen zorgmijder, dus die eigen bijdrage ben ik naar alle waarschijnlijkheid al kwijt voor de maand januari om is. Ik heb zo al voor meer dan 80 euro medicijnen nodiig. Begin januari  moet ik een ct-scan laten maken en laat ik mijn bloed onderzoeken. Als alles een beetje mee zit, wordt ik ook nog wel een keer per ambulance naar het ziekenhuis gebracht, waar ik vervolgens een paar dagen verblijf. Nou, dan heb ik die eigen bdijdrage wel betaald en kan ik rustig de aanschaf van een nieuwe bril overwegen. Maar daarvoor ga ik niet naar Specsavers, want die vind ik bijna dagelijks irriterender worden.

Oplossing?

Mijn longen werken, vanwege de COPD nog maar voor 54%. Vanwege artrose heb ik al gauw pijn in de lage rug . E.e.a. betekent dat een meter of 50 lopen al een hele opgave is. Ik heb dan dus pijn in mijn rug en loop naar adem te happen. Nu loop ik echt niet elke dag 50 meter. OK, bij Albert Heijn, maar dat doe ik in een rustig tempo en het karretje gebuik ik als rollator. Zo nodig kan ik bij de koffieautomaat even gaan zitten.

Ik heb al in geen tijden naar een bushalte hoeven lopen (al gauw een paar honder meter van huis), omdat ik gebruik kan maken van het Aanvullend Openbaar Vervoer. Ik stap voor de deur in, maar op de plaats van bestemming moet ik dan vaak toch een stuk lopen. Onlangs ging ik naar Den Haag. Op het Centraal Station in Amsterdam moest ik van de ingang naar spoor 14. Op spoor 14 moest ik naar de voorkant van de (behoorlijk lange) trein. Naar de voorkant, omdat Den Haag Centraal een kopstation is en ik dan na het uitstappen niet eerst nog langs een groot gedeelte van de trein hoefde te lopen. Van de trein naar de taxi was nog een heel eind, dus ik was blij, toen ik eenmaal (hijgend) in de taxi zat.

Ik zat in de taxi samen met mijn vriendin Sylvia met wie ik ging luchen in een chinees restaurant in de Wagenstraat. Helaas was dat nog niet open, dus we besloten eerst elders een kopje koffie te gaan drinken. De dichtstbij zijnde gelegenheid daartoe was de Bijenkorf. Geen grote afstand, maar ik was al weer zeer blij toen ik zat. Uiteraard werd dat herhaald toen we naar de chinees gelopen waren.

Het zal nog wel vaker voorkomen dat ik hoe dan ook een stuk(je) zal moeten lopen, met alle narigheid van dien. Maar er leek een oplossing in zicht. Ik las via Bendle, in de Telegraaf over de Airwheel. Ze zijn redelijk geprijsd, goedkoper dan de gemiddelde elektrische fiets of scootmobiel en volgens mij redelijk makkelijk mee te nemen in taxi en trein.

Redelijk enthousiast besloot ik met de Nederlandse verkoper van de Airwheel te bellen. Dat werd een teleurstelling. Nadat ik mijn situatie had beschreven, was men zo eerlijk te zeggen dat ze me er graag een zouden verkopen, maar dat ik er beter niet aan kon beginnen. Er is duidelijk enige motorische handigheid vereist en dat is nu eenmaal niet mijn sterkste eigenschap en dat is nog een understatement.

Nobelprijs

Een zeer terechte Nobelprijs voor de vrede.

Verwarring

Als je vanuit het Centraal Station in Amsterdam naar het Damrak loopt, kom je op de hoek van Damrak en Prins Hendrikkade het Victoriahotel tegen. Je moet dus de Prins Hendrikkade oversteken. Daar waren een zebrapad en een voetgangerslicht. Dat zebrapad is er niet meer.

Waarom die witte strepen zijn weggehaald las ik in Het PAROOL. Voetgangers tussen CS en de stad zouden in verwarring raken van de combinatie zebrapad én stoplicht. Nu ken ik heel wat plekken in Amsterdam waar een zebrapad is gecombineerd met een voetgangerslicht. Raken voetgangers daar niet in verwarring?

Over de Prins Hendrikkade gaat veel verkeer, ook fietsverkeer. Waar het op neerkomt, is dat voetgangers niet op- of omkijken terwijl ze door rood lopen, terwijl fietsers goed opletten terwijl ze het verkeerslicht net zo hard negeren. Kortom, de fietser, meestal een Amsterdammer, rijdt bewust door rood, maar let daarbij wel op, terwijl de voetganger, vaak een toerist, zich gedraagt als een schaap in de kudde en domweg achter zijn/haar voorganger aan sjokt.

De witte strepen waren als proef weggehaald en wat blijkt? Conclusie: met of zonder zebra maakt nauwelijks verschil. Voetgangers lopen nog steeds, veelal onbewust, achter de meute aan door rood. Met verwarring vanwege de combinatie zebra/voetgangerslicht heeft het dus niets te maken. Dat had ik ze, zonder onderzoek, ook kunnen vertellen.

De deskundigen beraden zich op betere oplossingen, zegt de woordvoerder. Ik weet er wel één: een voetgangerstunneltje onde de Prins Hendrikkade door. Maar ja, niemand wordt blij van het zoveelste bouwputje in Amsterdam, met de daarbij behorende omleidingen. We kunnen ook gewoon wachten tot de Noord-Zuidlijn (eindelijk) klaar is. Dat duurt nog maar drie jaar. Maak het ritje tussen Centraal Station en de volgende halte (Rokin) gratis. Dat zal de kudde wandelaars al aardig uitdunnen en als je het Damrak overslaat, mis je echt niet veel.

Brug

Drs. P zong het al: "Mijn pont is als het ware een soortement van brug." Over het Amsterdamse IJ varen diverse ponten, d.w.z. er is een zevental pontroutes. Amsterdam is, schrijft Het PAROOL, één van de weinige steden in de wereld zonder centrale brugverbinding met 'de overkant' en moet het nog steeds doen met een in 1897 in het leven geroepen pontverbinding. Nu is er een plan gelanceerd om een brug (voor fietsers en voetgangers) te realiseren tussen Amsterdam-Centrum en Amsterdam-Noord. Die pont zou moeten komen op de plaats van het huidige Buiksloterwegveeer.

En waarom moet die pont er komen? Noord trekt steeds meer mensen, maar het stadsdeel is slecht bereikbaar. Hoogste tijd daar echt wat aan te doen.
 
Ik woon nu drie jaarin Amsterdam-Noord en je hebt mij nooit horen klagen over de bereikbaarheid van het centrum. Ik heb daar ook nog nooit klachten over gehoord van andere 'Noordelingen'. Het Buiksloterwegveer is het meest gebruikte van alle veren over het IJ. Tijdens de nachtelijke uren vaart het nog om de twaalf minuten, tijdens de spits om de vier minuten en de rest van de dag om de zes minuten. De overtocht duurt vijf minuten. Hoeveel tijd win je met een brug?

Laten die drie initiatiefnemers voor een brug nou net betrokken zijn bij instellingen die vlak bij de noordelijke aanlegplaats van de pont liggen: Eye (het filmmuseum) en het Tolhuisplein (cultuur en horeca) zijn er al, de ADAM Toren (o.a. woontorens en hotels) moet nog gerealieersd worden. Aan de noordzijde van Eye en de voormalige Shelltoren komt de komende jaren de grootste bouwput van de stad te liggen. (...) Iedereen die wel eens de pont neemt, constateert dat het bijna dagelijks drukker wordt. De romantiek van de overtocht wordt verdrongen door de soms chaotische taferelen om de pont op en af te komen. Die romantiek zie ik niet zo (dat ligt aan mij) maar ik vindt de pont wel steeds een aardig rustpunt. Vroeger stak ik altijd een sigaretje op tijdens de oversteek. Ik zie nu veel mensen die even de tijd hebben om zonder risico hun smartphone te gebruiken. Vanuit een ivoren toren zal het op en van de pont komen er wel chaotisch uitzien, maar ik heb dat nooit als hinderlijk ervaren, zelfs niet in de tijd dat ook auto's nog van de pont gebruik maakten. (De pont was toen zelfs een officiële bushalte van het GVB.)

Over een brug over het IJ wordt al 150 jaar gesproken. Al die tijd is er niets gedaan. 'Niets gedaan' vind ik wel erg sterk uitgedrukt. Er kwam een brug bij Schellingwou, er zijn diverse tunnels aangelegd, er is vrij recent nog een nieuwe veerverbinding bijgekomen. We redden het nog wel 150 jaar zonder brug.

Bankroof

In het recordjaar 1992 waren er nog 570 bankovervallen, daarna liep het aantal snel terug. In 2010 waren er dertien, in 2012 vier, in 2013 een, dit jaar nog nul. Aldus de Volkskrant. De banken hebben nauwelijks nog contant geld in huis, dus het heeft weinig zin daar gewapenderhand naar binnen te gaan en geld te eisen. Alleen bij Pearl zijn ze daar nog niet achter.

Nieuws

Toen ik in 1998 weer in Amsterdam ging wonen nam ik een abonnement op Het PAROOL. Ik had een abonnement op de Volkskrant, maar die was er nog niet als ik de deur uit ging naar mijn werk in Den Haag. En 's avonds een ochtendkrant lezen leek me niet zo slim.

Het PAROOL heeft me nooit erg kunnen boeien. Er stond veel in dat ik beschouwde als 'dorpsnieuws'. Zoals een bericht dat er gisteren in stond: Bij de Akersluis, in Nieuw-West, is vanochtend een auto in het water terechtgekomen. De bestuurder bleef ongedeerd en staat inmiddels aan de kant. De politie kan nog niet vertellen wat precies de oorzaak was van het ongeluk.

De automobilist wist zelfstandig uit de auto te klimmen. De politie heeft de opbergwerkzaamheden uit handen gegeven. Momenteel wordt de auto uit het water gehaald. Om die reden is de sluis voorlopig gestremd.

Wat moet ik (en de meeste Amsterdammers) met zo'n bericht? Ja, als je toevallig door die Akersluis had willen varen, was je wat opgehouden, maar die sluis ligt niet in een druk bevaren route. In Boerenkoolstronkeradeel is het al nieuws als een schoolkind met de fiets tegen een kliko rijdt en daarbij een schaafwond aan de knie oploopt, maar wil je het in Amsterdam interessant maken dan moet je toch met een bus tegen een tram rijden, waarna een traumahelicopter en diverse ambulances uitrukken.

Horen

Bij D66 hebben ze van tijd tot tijd best wel eens een goed idee. Maar nu komt Pechtold, las ik in Trouw, met een idee waarvan ik denk: 'Wat moeten we daar nou weer mee?' D66-leider Alexander Pechtold wil dat kandidaat-bewindslieden voortaan door de Tweede Kamer worden gehoord voor ze toetreden tot het kabinet. (...) Pechtold wil dat Kamerleden kandidaten kritisch kunnen ondervragen, maar niet dat ze hen kunnen afwijzen.

Zit er eigenlijk zoveel 'rek' in de tijd die je nodig hebt voor het werk in de Tweede Kamer dat je er makkelijk allerlei onnutte zaken bij kunt doen? Waarom zou je iemand kritisch ondervragen, als je met de antworden verder toch niets doet? Of wordt het gewoon een potje 'nieuwe ministers pesten'? Gaan we dat live uitzenden op tv?

Achterhaald

We willen ons hier nog wel eens druk maken over orthodoxe moslimmannen die weigeren een vrouw de hand te schudden. Maar nu lees ik in Trouw dat die moslimmannen niet de enige zijn die er, naar onze begrippen, wat achterhaalde ideeën op na houden: Een groep ultra-orthodoxe joden heeft vorige week voor problemen gezorgd op een vlucht van New York naar Tel Aviv. De mannen weigerden op grond van hun geloof naast onbekende vrouwen te zitten, waarmee de El Al-vlucht veranderde in 'een elf uur durende nachtmerrie', schrijft The Independent.

We mogen ook niet vergeten dat er in ons land een rechter aan te pas moest komen om het mogelijk te maken dat vrouwen namens de SGP politieke functies kunnen bekleden.

Hoe zou het toch komen dat orthodoxe gelovigen de mening zijn toegedaan dat God/Jahweh/Allah iets tegen vrouwen heeft? Ze hebben kennelijk nog nooit die alleraardigste uitspraak gehoord: "When God created man, She was only joking."

Super

Gojibessen, macapoeder, açaibessen, acerolasap, hennepzaad, incabessen. Die worden allemaal gerekend tot 'superfood'. Ik las erover, via Blendle, in 'Grazia', dat een soort glossy schijn te zijn. Superfood schijnt 'in' te zijn. Dat betekent dat het vooral gekocht wordt door mensen die het zich financieel kunnen permitteren onnodige en te dure dingen aan te schaffen, omdat hun vrienden die ook aanschaffen en je moet natuurlijk wel meedoen.

Het meest wonderlijke vond ik nog 'rauwe chocola'. Ik had daar nog nooit van gehoord en ik vind het ook een nogal vreemde term. Bij 'rauw' denk ik aan een natuurproduct dat je eet zonder verdere bewerking. Dus rauwe cacaobonen eten kan ik me nog voorstellen. Op www.gezondheidsnet.nl las ik: "Voor een optimaal chocolade-effect is per dag 10 gram pure chocolade nodig. Hoe puurder, hoe beter, want pure chocolade bevat meer antioxidanten dan melkchocolade. Maar het kan nóg puurder: met 'rauwe chocolade'. De fabrikanten daarvan vinden de rauwe variant nog veel gezonder dan gewone pure chocolade, omdat er bij de verwerking en het branden van cacaobonen in gewone chocolade veel gunstige antioxidanten verloren gaan. In de wetenschappelijke literatuur is hier nog bitter weinig over te vinden. Bovendien is rauwe chocolade schrikbarend duur. Maar een beetje chocolade per dag, het liefst puur, is dus prima!" (Onderstreping toegevoegd.)

Dat 'duur', al of niet schrikbarend, geldt natuurlijk voor het meeste van dat superfood, want het komt uit verre oorden. Er worden vaak allerlei positieve eigenschappen aan toegeschreven, zonder dat daar enige wetenschappelijke grond voor is. En als die positieve eigenschappen er al zijn, vind je die ook in producten die we in eigen land produceren en die in iedere supermarkt, voor een lagere prijs, te koop zijn.

Dus: wil je laten zien dat je 'erbij hoort' en dat je niet iedere cent hoeft om te keren, superfood kopen!

Twee

Bij Kia (dat is een automerk) en/of bij het reclamebureau dat de Kiacommercials maakt, kunnen ze niet tot drie tellen. Immers, in een van hun commercials hoor je de tekst: "Twee dingen zijn belangrijk: dingen die de moeite waard zijn en de rest." Er zijn dus dingen (meervoud) die de moeite waard zijn. Dat moeten er  minstens twee zijn. De rest is minimaal één. Kortom, er zijn drie belangrijke dingen, maar zo ver komen ze bij Kia niet. Zodra de twee werknemers van Kia twee auto's gemaakt hebben, houden ze ermee op. Dan hebben ze immers hun twee klanten bediend.

Positief

De bevolking van Amsterdam bestaat voor meer dan 50% uit allochtonen, maar in Het PAROOL lees ik: In weerwil van de bestuurlijke wens het ambtenarenapparaat van de stad een afspiegeling te laten zijn van de bevolking, is het aantal ambtenaren met een niet-westerse achtergrond momenteel 14 procent. Je kan positief discrimineren wat je wilt, maar op de werkvloer zijn vrouwen en mensen met een handicap nog altijd ondervertegenwoordigd. Waarom zou het met allochtonen ineens wel lukken?

Het zijn nog altijd overwegend autochtone mannen die uitmaken welke sollicitanten welke vacatures gaan vervullen. Hun redenering is heel vaak: het gaat er toch om dat we de beste mensen op een bepaalde plek krijgen. Ik heb vaak meegemaakt dat wie aanvankelijk de ideale kandidaat geacht werd te zijn, veelal een autochtone man, achteraf toch minder ideaal bleek te zijn. Het heeft mij tot de conclusie gebracht dat de uitkomst van iedere sollicitatieprocedure een pure gok is, overigens voor beide partijen in die procedure.

Voor iedere functie zijn bepaalde objectieve criteria op te stellen, zoals de vereiste kennis, leeftijd, aantal jaren ervaring, fysieke en mentale toestand. Je hebt geen uitgebreide sollicitatiecommissie nodig om te bepalen welke sollicitanten aan die objectieve eisen voldoen. Schrijf de namen op een briefje, doe die in een potje en trek er ongezien een uit. Wil je een keer allochtonen meer kans geven, schrijf dan hun namen op meer briefjes. De kans dat je zo een geschikte kandidaat voor een functie krijgt, is volgens mij net zo groot, of net zo klein, als bij een traditionele sollicitatieprocedure.

Lobby

De Volkskrant portretteert Wanda de Kanter en Pauline Dekker, twee longartsen die een hardnekkige strijd leveren tegen de overheid die naar hun oordeel te weinig doet tegen het roken en de tabakslobby die teveel doet aan het bevorderen van roken. Deze maand hebben ze de staat aangeklaagd om een einde te maken aan de invloed van de tabakslobby op het antirookbeleid van de overheid. De tabaksindustrie overlegt volgens hen zelfs met het kabinet hoe ze zelf moet worden bestreden. Dat is in strijd met het antirookverdrag van wereldgezondheidsorganisatie WHO, dat ook door Nederland werd ondertekend.

Beide vrouwen hebben zelf ook behoorlijk, tot een pakje per dag, gerookt. Wellicht daarom zitten ze niet de roker zelf op de huid: Eenmaal verslaafd gemaakt, beschikt die nauwelijks nog over een vrije wil. Hier haak ik af. Ik wil best geloven dat de tabaksindustrie, al is de nicotine al verslavend genoeg, flink zijn best doet met het toevoegen van allerlei stofjes aan de tabak om het roken nog aantrekkelijker te maken. Maar je maakt mij niet wijs dat er nog steeds rokers zijn die niet weten dat roken zeer slecht voor hun gezondheid is. En die beschikken ook nog steeds over een vrije wil.

Over twee weken is het precies twee jaar geleden dat ik gestopt ben met roken. En ik was echt, ruim vijftig jaar, verslaafd. Ik wist dat het slecht was en ging welbewust door en ik was een forse roker. Ik viel echt wel in de categorie van meer dan een pakje per dag. En ik ben weloverwogen en geheel uit vrije wil gestopt.