VISSEN

Ik deed het al toen ik nog op de lagere school zat, niet echt vaak, want eigenlijk vond ik er geen bal aan. Nu blijkt het ineens een hype te zijn en heeft het een Engelse naam: streetfishing. Het PAROOL schreef erover. Vergeet het beeld van de oude man, die met de dauw nog op het gras, midden in de doodstille natuur, zittend op een krukje naast de tent, met een tas vol hengels, staart naar het einde van de lijn en wacht tot ze bijten. Nee, de jonge vissers in en om Amsterdam gaan liever streetfishen, midden in de stad, tijdens een tussenuur of na schooltijd.

Ja, kijk, in 'mijn tijd' kon je eigenlijk niet veel meer doen dan, al of niet sterke, verhalen over je vangsten vertellen. Alleen de zeer enthousiaste en zeer ervaren vissers hadden een fototoestel bij zich, waarmee ze hun spectaculaire vangsten konden vastleggen. Maar dan moesten ze nog wel wachten tot het rolletje vol en ontwikkeld en afgedrukt was.

De jonge vissers van nu kunnen hun activiteiten, of ze nu met succes bekroond worden of niet, direct (laten) vastleggen met hun smartphone en  de picturale resulaten meteen aan de buitenwereld tonen via YouTube, Facebook, Instagram en welke daarvoor geschikte social media je nog meer hebt. Voor bescheidenheid is in deze sport geen plaats. Pronken hoort erbij, zegt Blankenzee. Via selfies op facebook en filmpjes op Youtubekanalen wordt de vangst gedeeld en steken de streetfishers elkaar naar de kroon.

Er wordt voortdurend iets nieuws bedacht om met naam, toenaam en gezicht op de sociale media te verschijnen.