Ik heb het dus over 'Once upon a time in the West'. Die was gisteren voor de zoveelste keer op tv te zien en voor de zoveelste keer heb ik van begin tot eind gekeken en geluisterd naar de muziek. De film is van 1968 en inmiddels een klassieker in zijn genre. Het is bovendien een genre waar ik - zo'n simpele ziel ben ik nou eenmaal - graag naar kijk. Om nog een paar klassiekers in dit genre te noemen:
| ● | Gunfight at the O.K. Corral; |
| ● | The Good, the Bad and the Ugly; |
| ● | The Wild Bunch; |
| ● | The Magnicifent Seven (een remake overigens van de Japanse klassieker 'De Zeven Samoerai' van Akira Kurosawa); |
| ● | Butch Cassidy and the Sundance Kid. |
Maar de 'klassiekste' van allemaal blijft voor mij 'High Noon' van Fred Zinneman uit 1952 met Gary Cooper en een debuterende Grace Kelly. Het verhaal is simpel, zoals in alle westerns: de 'loner' (en 'good guy') die het moet opnemen tegen de 'bad guys'. Het verhaal voldoet ook nog aan de wetten van het klassieke Griekse drama: de eenheid van tijd, plaats en handeling. Het verhaal duurt net zo lang als de film zelf. En aan het eind is er de 'deus ex machina', hier in de persoon van de kersverse echtgenote van de marshall, die, hoewel Quaker en dus pacifiste, de belager van haar man neerschiet.
Er is weinig kans dat deze klassieker op tv vertoond wordt, want hij is nog in zwart-wit gemaakt en daar hebben we onze HDTV niet voor aangeschaft. Jammer!
x
