Identiteit

Bij de Correspondent las ik een colum van Femke Halsema, die onder meer schreef: De Europese eenwording, het verdwijnen van Zwarte Piet, 1 miljoen moslims in ons land, de trage afwikkeling van de MH17-ramp: je hoeft maar een krant open te slaan en een columnist of ingezondenbrievenschrijver ziet in deze en andere gebeurtenissen het definitieve bewijs dat Nederland ophoudt te bestaan. Onze nationale identiteit als een bijna dode muis waar de kat mee speelt, we staan erbij en kijken ernaar. Ik dacht altijd dat gezeur over nationale trots en nationale identiteit iets voor 'rechts' was. Meer iets voor Geert Wilders en Rita Verdonk en hun volgelingen.

Mijn laatste aanval van nationale trots dateert alweer van enige tijd geleden. Een kortstondig geluksgevoel trof me toen ik de foto van president Barack Obama voor De Nachtwacht zag. Ons prachtige Rijksmuseum, onze grootste schilder, en dan de eerste zwarte Amerikaanse president, ontspannen en vanzelfsprekend ervoor. Alsof hij ook een beetje van ons was. Ik heb diezelfde beelden ook op tv gezien, maar mij staat niet bij dat ik me spontaan een trotse Nederlander voelde. En Barack Obama heb ik altijd als een overschatte president gezien.

Moest ik trots zijn toen Louis van Gaal Nederland naar de derde plaats bij het WK-voetbal leidde? Moet ik me nu schamen omdat Nederland onder Guus Hiddink de ene slechte wedstrijd na de andere speelt? Moet ik mijn identiteit ontlenen aan mijn opvatting over Zwarte Piet? Ik schaam me niet voor mijn calvinistische opvoeding, maar is die beter dan die van de eerste de beste moskeeganger?