JIJ

Toen ik nog kind was, was het gebruikelijk iedere volwassene, om te beginnen je (groot)ouders en ooms en tantes , met 'u' aan te spreken. Volwassenen onder elkaar spraken iedereen die geen familie, vriend(in) of goede bekende was ook met 'u' aan. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw werd tutoyeren steeds meer gebruikelijk. In mijn toenmalige werkkring, de Ziekenfondsraad in Amsterdam, later in Amstelveen, was het al gemeengoed geworden je directe chef (en andere chefs) te tutoyeren. Maar toen ik bij de Haagse ziekenfondsen ging werken, sprak men daar zelfs directe collega's nog met 'u' aan. Bij de Provincie, waar ik later ging werken, was het uiteindelijk heel gewoon dat je als ambtenaar ook leden van Provinciale Staten, gedeputeerden en zelfs de commissaris van (toen nog) de koningin tutoyeerde.

Gisteren bleef ik na Buitenhof hangen bij NPO 1 en keek dus naar Studio Sport. Daar werd ruim aandacht besteed aan de komende 'klassieker' Feyenoord - Ajax. Joep Schreuder (49) sprak met allerlei mensen die ooit iets met een van de twee clubs te maken hadden of nog hebben, dus ook met ('IJzeren') Rinus Israel (73), die bij Feyenoord speelde in de tijd dat Nederlandse clubs nog wel eens (zeer) succesvol waren in het Europese voetbal. Joep begon met 'meneer Israel' en 'je' en vroeg toen "Mag ik jij zeggen?" Rinus vond het best. Vervolgens sprak Joep Rinus voortdurend met 'u' aan. Zoiets hoor je vaker in tv-programma's

Zo langzamerhand behoor ik echt wel tot de 'oudjes', maar het maakt me volstrekt niet uit of ik met 'je' of 'u' wordt aangesproken. Zelf gebruik ik ook vaker 'jij' dan 'u', ongeacht leeftijd, rang of stand van de aangesprokene. Is dat nu 'Amsterdams', of 'Randstads'? Het heeft volgens mij niets te maken met 'respect'. Hoe gaat dat op het platte land (= Nederland buiten Amsterdam)?