Inflatie

Het is inmiddels al weer een jaar of twee geleden dat ik voor het laatst in het Concertgebouw was. Een ruim aantal jaren daarvoor kwam ik er zo'n tien keer per jaar. Wat me toen al niet alleen opviel, maar zelfs irriteerde, was dat zelf na het meest gewone concert het publiek massaal opstond bij het applaus. Omdat ik er nog altijd van uitging dat een staand applaus alleen gegeven werd bij een uitzonderlijk prestatie, bleef ik altijd hardnekkig zitten.

In Trouw van gisteren werd geschreven: Applausinflatie: het fenomeen heeft de laatste jaren sluipenderwijs bezit genomen van bijna alle Nederlandse theater- en concertzalen.

Waar ik me inmiddels bij neergelegd, zelfs aan geconformeerd, heb is wat ik de 'zoeninflatie' noem. Vroeger zoende je, als man, je vriendin/verloofde/vrouw, je moeder, je oma, eventueel een tante en dan had je het wel zo ongeveer gehad. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn drie zusters vaak zoende. Het was naar mijn idee zelfs niet erg gebruikelijk de vriendin/verloofde/vrouw van een vriend te zoenen.

Op een gegeven momen werd het eenzijdig zoenen vervangen door het tweezijdig zoenen en nog weer een paar jaar later werd het drie maal zoenen. Bovendien werd er ineens veel meer gezoend, waarmee ik bedoel dat zelfs oppervlakkige kennissen werden gezoend. Eén eerdere ontmoeting was voldoende voor enkele zoenen. Ik zal best te weinig sociaal zijn, maar hoe geef je het tegenwoordig, als man, nog aan dat je het echt,  heel erg bijzonder fijn vindt die vrouw, op dat moment, op die plaats te ontmoeten? Moet dat verbaal? Dat worden na een tijdje ook weer clichés, want we gaan de teksten van enkele trendsetters overnemen. Moeten we er een bos bloemen tegenaan gooien? Maar wat doe je dan bij een toevallige ontmoeting? "Wat drink je van me?" is ook niet erg origineel.

Geruime tijd later
Ik heb een tijdje zitten nadenken en toen wist ik het: als je het echt leuk vindt haar te ontmoeten, schakel je je smartphone of je gewone mobieltje uit voor de tijd die de ontmoeting duurt.