HOOGCONJUNCTUUR

Een zeer positieve zin in het Financieel Dagblad: Het is hoogconjunctuur in de lage landen, alles zit eindelijk weer eens mee!

Het gaat het bedrijfsleven dus heel goed. Prachtig! Fijn! Maar ik hoor ook zeggen, dat de werknemers daar, in hun virtuele loonzakje, nog nauwelijks iets tot niets van merken. (Laat staan pensionado's als ik, maar oké, ik red me nog wel.) En het zijn toch de werknemers die al die mooie winsten bij elkaar gewerkt hebben.

Zijn al die winsten dan in die bedrijven blijven zitten? Voor een deel zal dat wel het geval zijn, al zal de winst ook wel gebruikt zijn voor nieuwe investeringen ter uitbreiding van het bedrijf. Maar de bedrijven hebben nog een groep ontdekt die het sinds het uitbreken van de crisis niet zo best heeft gehad: de aandeelhouders!

Ik geef direct toe: zonder beleggers zou er minder bedrijfsleven en zouden er minder banen zijn. Maar beleggen doe je alleen als het je goed gaat; als je niet al je geld voor je dagelijkse levensbehoeften nodig hebt en dus wat opzij kunt leggen; als je één of meer appeltjes voor de dorst hebt. Dat 'overtollige' geld kun je op de bank zetten, maar het levert waarschijnlijk meer op als je het lef hebt om het in een bedrijf te steken waarvan je vermoedt of verwacht dat het winst gaat maken.

Beleggers hebben geen recht op dividend. Ze kunnen hun geld kwijt raken als het bedrijf het slecht doet. Daarom wordt er wel gesproken van "durfkapitaal". Zoals de Engelsen zeggen: "If you can't stand the heat, stay out of the kitchen." De werknemers hebben al die magere jaren gewoon doorgewerkt (als ze niet op straat gezet zijn), die mogen zo langzamerhand wel eens gecompenseerd worden. Als dat geregeld is kunnen we altijd nog kijken of de aandeelhouders weer eens wat kunnen krijgen.