vrijdag 30 januari 2015

RECHT

Artsen moeten geen extra druk ervaren bij euthanasieverzoeken, en mensen zouden er meer van doordrongen moeten zijn dat euthanasie geen recht is. Dat schrijft, lees ik in het Nederlands Dagblad, minister Edith Schippers (Volksgezondheid) in antwoord op vragen van de Tweede Kamerleden Kees van der Staaij (SGP) en Carla Dik-Faber (ChristenUnie).

Ik kan me heel goed voorstellenn dat er artsen zijn die er moeite mee hebben uitvoering te geven aan een verzoek om euthanasie. Net als ieder ander kunnen zij principiële, religeus gefundeerde bezwaren hebben, maar bovendien zullen zij voor hun beroep gekozen hebben om mensen optimaal te laten leven, niet om hen te laten sterven.

Het probleem is, naar mijn oordeel, dat 'we' euthanasie, gemedicaliseerd hebben. Er moet sprake zijn van "uitzichtloos en ondraaglijk lijden" en dat kan/mag alleen een arts vaststellen en vervolgens mag alleen een arts handelingen verrichten die aan dat lijden een einde maken. Daarbij komt ook nog eens dat 'ons' standpunt over (hulpverlening bij) vrijwillige zelfdoding in niet-onbelangrijke mate wordt bepaald door de christelijke traditie binnen onze cultuur.

Naar mijn oordeel heb IK het onvervreemdbare recht vast te stellen wanneer IK geen enkele goede reden meer zie MIJN leven voort te zetten. IK heb tevens het recht te bepalen wie IK wil verzoeken MIJ bij de beëindiging van MIJN leven bij te staan. Het is niet de overheid die uitmaakt of ik dat recht al of niet heb. Het is, mocht die situatie zich ooit voordoen, mijn plicht naar de buitenwereld duidelijk te maken dat degene die mij helpt mijn leven te beëindigen, dit doet op mijn uitdrukkelijke verzoek en derhalve geen moordenaar is.