Reizen

Hoe zou het zijn als uw reis net zo inspirerend was als de bestemming? Reizen, zeker naar het buitenland, doe ik altijd voor mijn plezier. Het had/heeft altijd te maken met vakantie of 'een paar dagen erop uit'. Je zou kunnen zeggen dat mijn plezier begint op het moment dat ik de huisdeur achter mij dicht doe. De meeste lange vakanties was ik zelden op één plek: vrijwel dagelijks trok ik lopend of fietsend naar een volgende bestemming. Met enig recht zou ik kunnen beweren: ik was constant op reis, omdat de reis nog inspirerender was dan de bestemming. Ook nu nog zit ik een aantal dagen per jaar in de trein zonder ergens heen te gaan. Dan reis ik alleen maar.

De uitspraak waarmee ik dit blog begin heb ik niet zelf bedacht. Met die kreet probeert tegenwoordig KLM ons ertoe te verlokken met haar vliegtuigen naar buitenlandse bestemmingen te reizen. Ik heb aardig wat gevlogen: diverse keren binnen Europa, drie keer naar de Verenigde Staten en één maal naar Nieuw-Zeeland. Veel verder dan de laatste bestemming kun je niet gaan, want dan ben je al weer op de terugweg.

Over reizen met een vliegtuig kun je heel veel zeggen, maar ik heb nooit een seconde overwogen deze manier van reizen inspirerend te noemen. Het enige positieve wat je ervan kunt zeggen is dat je op die manier snel van A naar B gaat. Voor de rest is het barre ellende. Dat begint al aan het begin: vanaf het inchecken word je behandeld als een potentiële crimineel die niets liever wil dan het vliegtuig vanaf grote hoogte op niet-reguliere wijze naar het aardoppervlak te doen terugkeren. Daarvoor heb je al enige uren in niet of nauwelijks inspirerende ruimten doorgebracht, tenzij je tax free shoppen een inspirerende bezigheid vindt. De vertrekhal van een vliegveld is in het algemeen saaier dan de wachtruimte van een station in een middelgrote stad en kan de vergelijking met die van Amsterdam Centraal, Victoria Station en Paris Nord absoluut niet doorstaan.

Eenmaal in het vliegtuig word je gedurende enkele uren gedwongen te zitten in een ruimte die te beperkt is om je redelijk vrij te kunnen bewegen en dan heb ik nog het geluk niet zo heel erg lang te zijn. Als weer en turbulentie een beetje tegen zitten, zit je ook nog eens met een riem aan je zitplaats gekluisterd. Zelfs tijdens een vliegreis die beduidend korter duurt dan de reis met de trein van Amsterdam naar Groningen voelt de vervoerder zich geroepen je een hapje aan te bieden waar kraak noch smaak aan te ontdekken valt. Als je een warme hap krijgt doet die je verlangen naar een ziekenhuismaaltijd en die is maar zelden een culinair hoogstandje.

Over ruim een maand ga ik met het vliegtuig naar Madrid. Ik word pas geïnspireerd als ik de luchthaven Barajas achter me laat.